Wat zou jij doen als je een vreemde vader kind ziet slaan
Het laat me niet los....
Gisteren had zoon zwemles. na de zwemles ben ik zoon nog aan het helpen met douchen. Een vader stond zijn dochter te helpen. We waren met z'n vieren nog over. Vader borstelde haren van dochter waar veel klitten in zaten. Dochter huilde, vader sloeg haar daarop een paar keer hard op haar billen en bovenbenen aan de achterkant. Vader keek ondertussen of ik keek. Niet zomaar een tikje maar hij haalde echt uit! Toen ik met zoon weg liep, deed hij het nog een paar keer, maar toen met de achterkant van de borstel. Tot ver in de gang hoorde je de borstel neer komen.
Zoon (autistisch) schrok en ik ben toen door gelopen. Heb zoon aangekleed was hem daarna naar buiten gestuurd, zijn tante kwam ons halen en hij ging vast naar tante, vader en dochter waren toen in een kleedcabine. Ben naar het zwembad personeel gegaan en heb melding gemaakt.
Zwembad personeel heeft daarna gezien dat vader erg hard handig omging met zijn dochter bij het haren fohnen. Zij gaan het in de gaten houden en melden het verder onder al het personeel. Normaal loopt er meer personeel maar vanwege vakantie hier nu minder.
Het blijft mij bezig houden. Geeft me geen fijn gevoel. Had me altijd voor genomen als er zoiets gebeurde ik er iets van zou zeggen, maar nu het zo voor mijn neus gebeurde schrok ik zo dat ik eerst blokkeerde en ook eerst aan mijn eigen kind dacht die er duidelijk erg van schrok en alleen maar weg wilde.
Zoë
Direct
Bij mijn kinderen is het ook zaak om duidelijk en concreet te zijn. Zoon kreeg hier van de huisarts het advies om te 'lijden in stilte'. Beter advies had hij hem niet kunnen geven. Door hun overgevoeligheid, gebrek aan snel overzicht kan het nodig zijn om op je tanden te bijten en door te zetten, aangemoedigd door je ouder. De ouder die hier het beste de balans in kan vinden tot kind het zelf kan. Het kan natuurlijk niet waar zijn dat je op grond van zo'n interpretatie: ouder is te hard, ouder is te soft' zo'n ontregelend onderzoek aan je broek krijgt.
Soft
Overigens is mij beide verweten, het is maar net hoe het uitkomt. In zo'n onderzoek is het of je door de kat of door de hond gebeten wordt. Dat is wat je angst aanjaagt. Alles kan een reden zijn voor een beschuldiging. Zonder dat ook maar iemand heeft gezien waar ik mijn gedrag op heb gebaseerd en hoe effectief dat was voor mijn kinderen. Beetje sneu wel, er is toch echt literatuur over de andere manier van communiceren van ouders met hun kinderen met autisme.
Kaaskopje
Het gaat er niet om dat hij het niet mag, het gaat erom hoe hij het best door die onderzoeken heengeholpen wordt. Hij heeft al heel jong echt heel vervelende onderzoeken moeten hebben die helaas echt nodig waren. Die hij natuurlijk regelmatig helemaal niet wilde. Maar toch moest het. De aanpak 'niet zeuren, nou doen,' maakte in ieder geval dat het spartelen ophield en het dus het snelst klaar was. En dan was hij er vanaf. Da's tenminste hun ervaring. Bij mijn kind kan ik me niet voorstellen dat het goed zou werken, maar da's ook een heel ander kind. Maar vind jij het dan normaal dat er meteen een melding komt?
Voorstellingsvermogen
In het soort gevallen van Kaaskopje kan het zijn dat het hulpverleners ontbreekt aan voorstellingsvermogen. Moeder kan uit een land komen waar het ingebakken is dat je even wacht met naar buiten gaan als er zich een stortbui voordoet. Waar het uberhaupt meer de gewoonte is om je niet zo druk te maken als hier. Daar moet je dan op inzetten. Proberen het probleem samen door te denken. Hier zijn de buien niet zo heftig hoewel koud en bovendien is het hier gebruikelijk om daar een oplossing voor te zoeken zodat je wel mee kunt komen met de rest. En dan nog wat geduld tot dat kwartje valt. Of misschien heeft moeder een angststoornis waardoor veel hindernissen haar al snel teveel zijn, en dan laat ze zich fijn helpen door de buurvrouw of ze laat haar angststoornis behandelen want dat is ook niet fijn. Ook daar kun je woorden voor vinden om dat aan haar voor te leggen. En verder is het echt iets van deze tijd om op die slak zout te leggen. Op een gegeven moment is een kind zelf groot genoeg om op tijd naar school te gaan omdat een kind ook graag meekomt met de rest. Het middel is hier erger dan de kwaal. Wat schiet zo'n kind daar nou mee op? Een bedreigende mishandelende situatie veroorzaakt door zogenaamde hulpverleners.
Ziekteverzuim
Bovendien is deze moeder niet de enige die soms haar stutten trekt. Ook leerkrachten maken keuzes. Zij zijn natuurlijk veel handiger in de verantwoording daarvan. Dat leer je op een gegeven moment wel. Om je te beroepen op een algemeen geaccepteerd hokje als 'ziek'.
http://www.volkskrant.nl/vk/nl/5288/Onderwijs/article/detail/3227231/2012/03/17/Leraren-basisschool-zijn-steeds-vaker-ziek.dhtml
Reactie
Allereerst over wat ik schreef over de tijd van Stalin, ik vergeleek de praktijken van Jeugdzorg niet met de praktijken van Stalin, ik zei dat ik denk dat men ooit eens met dezelfde verontwaardiging zal kijken naar de praktijken in het huidige jeugdzorgsysteem. Waar ik de praktijken van gezinnen uit elkaar rukken zonder dat daar een valide reden voor is/ook anders kan, wel mee vergelijk, dat hou ik lekker voor mezelf.
Wat Margriet betreft, je pakt het maar op zoals je het oppakt. Het valt mij op dat je het toch iedere keer weer anders weet neer te zetten dan het gezegd wordt. Was jij nou degene die schreef dat die rechter hulp in de thuissituatie neit perse schadelijk vond? Ze zei iets anders hoor. In ieder geval herschrijf je dat wat ik zeg steeds anders dan ik het zei. En dat komt mij akelig bekend voor. Maar goed, mijn punt. Ik vind dat je als hulpverlener faalt als je niet meer ziet dat doorschieten in je hulp/je hulp op verkeerde wijze inzet/hulp als zaligmakend ziet, juist schadelijk is. En wat je vraag over risicotaxatie betreft, die vraag is aan jou ook gesteld en ook jij blijft het antwoord schuldig. Waar baseer jij je op Margriet? Wat is er wat jou betreft nodig om tot ingrijpende maatregelen over te gaan?
Als ik voor mezelf spreek zeg ik dat risicotaxatie alleen al in woord niet deugt. Je brengt de risico's in kaart, in mijn optiek dien je echter de feiten in kaart te brengen. Een ouder die zelf een moeilijke jeugd had, maar een goede partner trof met wie er nu samen een groot gezin is, heeft sowieso al drie kruisjes achter zijn/haar naam. Zonder dat hij/zij nog maar een steek of klap heeft laten vallen.
Feiten, daar gaat het om. Zie je waarachtig dat een kind het slecht heeft en is dat slecht hebben van een dermate orde en uitzichtloos dat een kind bij ingrijpen niets te verliezen heeft, ook al treft het een klungel van een hulpverlener?
Ik heb nooit gezegd dat er geen goede hulpverleners betaan, sterker nog, ik ben ze ook tegengekomen en juist de 'goeden' hebben hun hoofd (en niet hun hand) in het vuur gestoken om mijn gezin hieruit te halen. Maar het was zoeken, alles danste met elkaar mee. En wie wat anders zei, werd bewerkt (laat u niet door moeder in de luren leggen) of zelfs nog aangeklaagd door Jeugdzorg wegens het 'belemmeren van de werkzaamheden van de gezinsvoogd.' Dit om aan te tonen hoe vast je kunt zitten, als je geen hulpverlener kunt vinden die dit risico wil nemen, dan ga je, dan raak je alles (mijn kids versta ik onder alles) kwijt. Maar heb uiteindelijk kunnen aantonen dat er niets maar dan ook niets aan de hand was. En ik ben niet alleen. Zie de verhalen van AnneJ, Richard, Evalyn en het krantenbericht.
Ik weet niet meer wie schreef dat Richard en AnneJ door hun houding het gevoel oproepen van 'waar rook is is vuur', maar het viel me op dat ik daar niet bij genoemd werd. Het tekent wat mij betreft alleen maar hoezeer je leven op slot gaat zodra je met een slechte medewerker van jeugdzorg te maken krijgt: je wordt niet meer geloofd, mensen denken 'ja-ja', en als je je verkeerd uitdrukt dan helemaal. Je bent verworden tot stront.
Paria
Je wordt toch een soort paria als je dit meegemaakt hebt. In elk geval snappen de meeste mensen het uiteindelijk wel maar voor hun eigen gevoel van veiligheid moeten ze toch blijven denken dat er aan jou een vlekje zit anders was je niet in aanvaring gekomen met het systeem. Reden om je niet meer helemaal serieus te nemen. Zelf kom je ook gevoelsmatig aan d. e andere kant te staan. Ik ben zelf geen believer meer in de goede werken van de jeugdhulpverlening. En de deskundigheid. En ik zal altijd andere ouders wijzen op die januskop. Zelf kan ik er dus niet meer naief over doen of doen alsof ouders die ermee in aanraking komen wel een steekje los is. Uiteraard snap ik hier de volkswoede. En ik identificeer me met een gemeleerd gezelschap van ouders, waar vast wel echte mishandelaars onder zullen zitten zonder zelfinzicht of ziekteinzicht, maar ik weet ook dat dat met name opgaat voor de jeugdhulpverlening, geen zelfinzicht geen ziekteinzicht, onbegrensde macht om jou gezin te vernietigen.
Barbertje moet hangen
Dat is het gevoel dat ik aan ons AMK-onderzoek heb overgehouden. In mijn geval gewoon echt vals beschuldigd (blauwe plekken bij 1 van mijn kinderen, die er aantoonbaar helemaal niet waren). Maar daar gaat dat onderzoek niet over inderdaad. Ze zetten vinkjes. In mijn geval ook alleen staande moeder. Ouders die rechtzaken voerden. Net geen standaard kinderen. In eerste instantie denk je: werk mee, geef telefoonnummers van crèche, huisarts consultatiebureau dan blijkt snel genoeg dat deze beschuldiging niet waar is. Maar zo werkt het niet. Zo'n onderzoek duurt zomaar een half jaar. Al die tijd ben je in onzekerheid. (terwijl met drie telefoontjes duidelijk moet zijn geworden dat de beschuldiging vals was). Uiteindelijk zijn er gelukkig geen maatregelen gevolgd. (maar de melding was terecht, want school had gezegd dat de oudste wel eens rondliep met ongekamde haren). Dus dan weet je dat je daar in het dossier blijft staan. Dat ze dat weer tevoorschijn kunnen halen als er nogmaals wat gemeld wordt.
Ik heb jaren last gehad van stress. Veroorzaakt door de stomste dingen. Bijvoorbeeld blanco enveloppen bij de post (aangezien de brief van het AMK in zo'n blanco envelop zat). Onbekende nummers die bellen. Dat soort dingen. Ik ben nog steeds boos op degene die gemeld heeft. Ik kan daar niets mee. Zelf melden bij het AMK zou ik dan ook niet doen. Dan zou ik eerder het netwerk inseinen. (school, huisarts, familie).
Die rechter
die rechter lapt trouwens de wet aan haar laars. Want de wet zegt dat een ingrijpende ots pas mag worden ingezet als 'de minderjarige dusdanig opgroeit dat zijn zedelijke/lichamelijke belangen ernstig worden bedreigd' en ook dat alle andere vormen van hulp gefaald moeten hebben of naar te voorzien is zullen falen. Met een ots voor de zekerheid wordt dit artikel behoorlijk geschonden, evenals het in het verdrag voor de rechten van de mens vastgelegde 'right to be left alone.'
En over dat het maar maximaal een jaar is als het onterecht is, mis: vanaf het uitspreken van een ots ben je afhankelijk van de grillen van de aan jou toegewezen jeugdwerker die altijd geloofd wordt, maar zelf niet zonder belang is.
Barbertje
...en dan nog kan je met hetzelfde gemak een oordeel krijgen de andere kant op, kan het jaren duren voor je je kinderen terug hebt (die het intussen ook niet best hebben) of van bemoeienis af bent....en daar komt mijn anti-meldt-houding vandaan. Echt, alleen als een kind niks te verliezen heeft.
Inhoudelijk
Ik kan me niet voorstellen dat de argumenten, de feiten en de verhalen niet inhoudelijk genoeg zijn. En het zijn ook steeds dezelfde verhalen. Het antwoord is altijd: er is vast meer aan de hand, er zijn zorgen, je hoort niet het hele verhaal, ze gaan heus niet zomaar over tot OTS of uithuisplaatsing, als er niets aan de hand is blijkt dat heus wel, de meeste hulpverleners doen hun werk goed je hebt altijd rotte appelen, enzovoort enzovoort. Dat is een vals soort bescherming. Het is een tombola of je aan de beurt komt en het helpt niet om ouders en kinderen te bedreigen. Daar wordt uiteindelijk niemand beter van. Ook de samenleving als geheel niet. Als je mensen criminaliseert kweek je criminelen.
Jeugdzorg dark horse
Het is heel makkelijk om mensen verdacht te maken die op een onaangename en schadelijke manier te maken hebben gehad met jeugdhulpverlening. Bij de mensen van Jeugdzorg Dark Horse heb ik dat niet. Daar wordt gewoon helder geredeneerd en opgeschreven.
Dat noem ik pas een ongemakkelijke waarheid dat de jeugdhulpverlening kinderen en ouders beschadigd met foute en ondeskundige methoden en mensen.
http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2013/02/forensisch-psycholoog-henry-otgaar-over.html
Verbazend en angstanjagend
Dat is ook wat mij zo verbaasd en tegelijkertijd zoveel angst heeft aangejaagd: dat zulke onkunde zoveel te vertellen heeft met zulke grote gevolgen.
Hou eens op nou
Geef elkaar je mailadres of ga naar het forum van die darkhorse. Het komt mij echt mijn neus uit deze tirades tegen jeugdzorg. Of het nou waar is of niet. Dit is een overdosis.
Op darkhorse...
Op 'die darkhorse' komen geen mensen die zich afvragen of ze wel of geen melding moeten doen als zie iets ziet of menen te zien. Wie op darkhorse komt, die weet al hoe het kan lopen. Hier is dat anders. Dat ik je irriteer daar zit ik totaal niet mee. Het betekent in ieder geval dat je gehoord heb wat ik gezegd heb en zal voor mij echt geen reden zijn mijn kop te houden.
Fay
Je kunt er voor kiezen hun reacties niet te lezen. Ik vind het erg interessant.
Soms vergeten we hoe dun het laagje beschaving is waar we in leven. Er is niet veel nodig om onrecht rechtmatig te maken. Een beetje angst en veel goede mensen die niets doen is voldoende. Dus wat mij betreft kunnen dit soort verhalen niet genoeg herhaald worden, zodat er weer een evenwicht komt tussen de helpende en straffende hand van de staat. Zodat de macht van zulke instanties weer ingeperkt wordt.
Meer investeren in de straffende hand helpt niet. Investeer dat geld liever in meer praktische steun voor families die dat op een gegeven moment nodig hebben.
Prima
Lees ik het niet meer!
Doordrammen
Ik wil nog eens benadrukken dat mijn gezin ooit ook slachtoffer is geworden van een krankzinnige jeugdzorgdwaling. En dat heb ik ook in mijn eerdere bericht geschreven.
Wat er vervolgens wordt uitgehaald is: "Zie je wel, wij zijn paria's, niemand gelooft ons."
Nee, beste Jeugdzorgslachtoffers. Ik geloof jullie op jullie woord. Maar door jullie gedram en eenzijdige heksenjacht komt het wel steeds ongeloofwaardiger over.
Het is absoluut een goede zaak om aandacht te blijven besteden aan de fouten in de jeugdzorg. Want elke fout is een heel groot trauma voor de betrokkenen. Ik ben uiteindelijk in het gelijk gesteld, maar het had toch wel gescheeld als er een gesprek was gevolgd waarin we konden zien waar het fout was gegaan. Een leermoment voor beide partijen. Ook voor mij, denk ik. Maar dat is nooit gebeurd en ik vraag me nog steeds af wat mijn aandeel zou kunnen zijn geweest.
Ik lig nog steeds wakker als er weer een pgb moet worden verlengd, ik ben nog steeds bang dat ik weer zo iemand zal treffen, ook al ben ik nadien alleen maar heel erg goed geholpen.
Maar ik heb besloten géén heksenjacht op te starten. Dat is wat anders dan mijn kop in het zand steken of ontkennen dat het is gebeurd. Maar Dark Horse-achtige heksenjachten werken alleen maar averechts. Ook al is jou volkomen ten onrechte iets overkomen, je wekt met dergelijke hetzes vooral de indruk "waar rook is...". En nee, dat betekent niet dat ik dat ook vind! Maar dat betekent wel dat de schijn wordt gewekt dat dat zo is.
Ik heb mijn lesje geleerd. Ik zal nooit meer zeggen dat ik af en toe de wanhoop nabij ben met mijn autistische kind, bijvoorbeeld. Kiezen op elkaar en vooral, net als Bassie, blijven lachen. "Ja, het is best wel eens zwaar, maar ik doe het voor het kind," met een grote stoere glimlach.
Maar ik heb besloten mijn heil niet te gaan zoeken bij sites als Dark Horse of bij lotgenoten, want ik merk dat dat bij mij alleen maar een opjuttend effect heeft. Ik merk dat dat bij hen ook een opjuttend effect heeft. En echt, dat wekt alleen maar negatieve energie op die niet bepaald opbouwend werkt, maar vooral afbrekend.
Wij lotgenoten weten allemaal heel goed hoe het niet moet. Ik ook, net zo goed als jullie. Maar als we onze negatieve energie nou eens gaan omzetten in positieve energie? Niet continu blijven wijzen op rotte plekken en die onder een vergrootglas leggen, maar blijven hameren op opbouwende kritiek, aan blijven dragen hoe het beter zou kunnen?
Mijn positief opbouwende stokpaardje is: ga niet tegenover de ouders zitten, maar náást de ouders. Geef de ouders niet te snel een brevet van onvermogen als excuus om de zielige arme kindertjes te redden, maar kijk hoe het, zonder het gezin te verscheuren, óók kan. En er zijn genoeg jeugdzorgmedewerkers die vanuit die gedachte werken!!!
Natuurlijk werkt dat niet als er sprake is van echt bewijsbaar (!!!) gevaar maar ik vind dat er daarom aan waarheidsbevinding moet worden gedaan (kijk, dat hebben we dan weer gemeen met elkaar!).
Positief opbouwende kritiek leveren i.p.v. trappen en misstanden buitenproportioneel uitvergroten. Mijn allang overleden wijze grootvader zou gezegd hebben: "Je vangt meer vliegen met stroop dan met azijn." Dat vind ik dan wel weer wat bot uitgedrukt, maar misschien komt dat beter aan bij de antijeugdzorgbeweging?
Opgelost
Opgelost!
Ik vroeg mij af of topicstartser intussen nog wat wijzer is geworden. Heb je de betrokkenen nog gezien?
Anna
Er verandert gewoon niets. Niet als je de zaak scherp uit de doeken doet. En niet als je beleefd glimlachend de toch ook goede werken aanprijst. Je kunt ook niet recht praten wat krom is anna. Daar kun je maar beter nuchter over zijn.
Maria
Oh nee, in die situatie zeker niet.
Annej
De moeder uit mijn voorbeeld is gewend aan Hollands weer. Ze is minderbegaafd, maar ze gaan testen hoever dat gaat.
Ik bedenk me dat ik dichter bij de familie ook nog een voorbeeld heb. Mijn neefje. Neefje is alleen door zijn moeder opgevoed. Moeder is een heel erg leuk mens, maar wel met de nodige problemen. Neefje blijkt nu al heel lang niet naar school te gaan, is suïcidaal enz.. Moeder is ongelooflijk blij dat Jeugdzorg zich er nu meer mee gaat bemoeien. Liever dat en later een kind wat er op terug zal kijken als 'rottijd', dan dat het helemaal uit de hand loopt.
Kaaskopje
Is het niet handiger als neefje met suicidaal gedrag via de huisarts naar een kinderpsychiater gaat?
En dat
is de kern van de zaak. iedereen zal het erover eens zijn dat er in bepaalde gevallen hulp nodig is. Maar wat helpt een gezin echt, en wat helpt ze van de wal in de sloot? Dat lijkt jeugdzorg niet helder te hebben.
Verder deugt de procedure niet, met rechters die nota bene zelf toegeven dat ze vooringenomen zijn en met teveel ongecontroleerde macht in één hand.
Dat is wel een beetje veel voor zo'n machtige organisatie. En ik denk niet dat "er nou maar eens over ophouden, want er gebeuren ook goede dingen" echt gaat helpen. Er moet nou eens iets veranderen.
Ik heb zelf nog nooit iets met jeugdzorg te maken gehad en ben er dus ook niet emotioneel over, maar ik heb mijn ogen niet in mijn zak. Wel heb ik besloten dat één brief van zo'n instelling voor mij en mijn kinderen gelijk zal staan aan een enkeltje heel ver buitenland. Ik laat mijn kinderen niet in gevaar brengen, ook niet door mensen die het eigenlijk zo goed bedoelen, maar van toeten noch blazen weten.
Fay
Ik krijg er eerlijk gezegd hetzelfde gevoel bij als jij. De negeerstand kan dan veel ergernis besparen.
Fayw
In 2010 verscheen er in de Ouders Online reeks het boekje "De jungle van de jeugdzorg" van Truus Barendse.
http://www.ouders.nl/moff2010-jeugdzorg.htm
Wat er in dit boekje over jeugdzorg besproken wordt is nog steeds actueel. Blijkbaar is Ouders Online ook betrokken bij ouders die met jeugdzorg te maken krijgen. Ik vind het daarom wel gepast dat deze discussie hier uitgebreid wordt gevoerd. Zeker gezien het feit dat jeugdzorg na al die jaren nog niets heeft gedaan om hun organisatie merkbaar te verbeteren. Sterker nog, bij jeugdzorg lijken ze geen inzicht te hebben in hun eigen problematiek.
Of wel.....
....of wel hoor Richard. Ik heb wel eens eerder verteld dat ik na mijn eigen ervaring er ook beroepsmatig ben ingestapt (en wat heerlijk om hier te kunnen zeggen wat ik vind zonder dat ik daar rekening mee hoef te houden), maar ik ben het al serieus tegengekomen dat werkers wel zagen dat het anders zat, maar het niet konden/durfden/wilden zeggen ivm carriereschade. Hoog uitgevochten werd dat dan uiteindelijk toegegeven. Je meot dan echt denken aan: 'Ik was bang dat mijn contract niet verlengd zou worden als ik zou zeggen dat het anders zat dan me was verteld.' Tja.....waar je dan in een normaal bedrijf buiten gepleurd wordt, moesten hier nog niet eens excuses gemaakt worden.....
Al dit soort dingen maken voor mij dat ik echt niet licht zou melden. Afwegen wat erger is, en voor mij is dat tot op grote hoogte jeugdzorgbemoeienis.
Emigreren
"Wel heb ik besloten dat één brief van zo'n instelling voor mij en mijn kinderen gelijk zal staan aan een enkeltje heel ver buitenland. Ik laat mijn kinderen niet in gevaar brengen, ook niet door mensen die het eigenlijk zo goed bedoelen, maar van toeten noch blazen weten."
Als ik genoeg geld had gehad, zou ik misschien die stap wel hebben genomen in de tijd dat ik zelf in de mangel zat.
Maar... Wat is traumatischer voor je kind? Halsoverkop uit huis gehaald worden door jeugdzorg of halsoverkop alles wat vertrouwd is, inclusief vriendjes, school, oma en opa en clubjes, verlaten voor een enkele reis buitenland?
Is niet eens discussie
Tja, je zult wel in kunnen vullen wat ik daarvan vind, denk ik zo.
Maar als je al op het punt staat dat je kinderen uit huis gehaald worden, dan heb je geen keus meer hoor....eenmaal uitgesproken zul je, als je vlucht, een internationale signalering krijgen en ben je nog strafbaar ook, omdat je je kind 'onttrekt aan een kinderbeschermignsmaatregel.' Dit kan je duur komen te staan, want dat kost je automatisch je gezag. En dan kun je dus helemaal vergeten dat je je kinderen nog terugziet.
Bij mijn weten heeft jeugdzorg elk 'ontvoerd' kind teruggehaald en terug in het pleeggezin of instelling geplaatst. Het punt is niet dat er geen hulp nodig is in gezinnen, het punt is dat de jeugdzorg te machtig is, elke controle ontbreekt en er geen ontsnappen aan is als je er eenmaal in zit. Reden genoeg om goed na te denken of je dit (risico) wel over een gezin heen wilt trekken.
Niet allemaal emine
http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/search?q=jordy
Jordy, kleinkind van Ada Busman is nu in Bolivia.
Er zijn ook een aantal ouders naar Belgie gevlucht die daar gewoon wonen.
