Verwachting Stiefmoeder

wees blij

Je ziet je zoon maar weinig, ik denk dat het positief is dat je vriendin als hij er is jou lekker je gang laat gaan samen met hem.

Daar zit wat in

Daar zit wat in!

Drie soorten stiefmoeders

Ik denk eerlijk gezegd dat er zoveel soorten stiefmoeders zijn als er stiefmoeders zijn George! Met andere woorden: de kunst is om uit te zoeken hoe het precies bij jullie thuis gaat en wat je van elkaar verwacht.

Waarom bemoeit je vriendin zich zo weinig met je zoon? Interesseert het haar niet, of wil ze jullie juist de vrijheid geven jullie band te versterken? Wat verwacht je precies van haar als 'stiefmoeder'? En wat wil ze zelf?

Wat ik me ook meteen afvroeg: Willen jullie zelf samen kinderen? Want dan zou het natuurlijk heel naar voor je zoontje zijn als je vriendin zich nog steeds niet met hem bemoeit en wél met jullie gezamenlijke kinderen.

Communicatie

Praat je wel eens met je vriendin over de omgang met je kind, wat je eigenlijk van haar verwacht en hoe zij het een en ander ziet? Ik denk namelijk dat het daar begint, met een goed gesprek met elkaar hierover, zodat je van elkaar snapt, hoe de ander er in staat. Dan kun je zelf bedenken of je er mee kan leven of niet. Daarnaast is het ook handig om te bedenken of je zoontje na een periode van twee jaar behoefte heeft aan plotselinge actieve bemoeienis van je vriendin.

Diversen

Ik weet niet precies waarom ze aangeeft dat ze ook de zorg voor mijn zoontje heeft, wel weet ik dat ze dan het huis niet voor zichzelf heeft omdat er dan mensen in haar huis zijn. En daar houd ze helaas niet zo van, er komt eigenlijk nooit iemand bij ons over de vloer. Ik heb om rekening met haar te houden boven in het kantoor een plek gecreëerd waar tv kan worden gekeken, een spelletje gespeeld kan worden op de playstation etc zodat zij gewoon lekker beneden haar serie kan kijken als ze daar behoefte aan heeft. Ik doe dus voor 90% alles met mijn zoontje, ze is sporadisch wel eens betrokken maar meer niet. Huishoudelijke taken worden eigenlijk ook niet gedaan, dus het is niet zo dat zij veel andere taken heeft. Er is wel een kinderwens, maar ik vraag mij af of dat wel haalbaar is. Ik zou graag namelijk met hulp van mijn vriendin mijn zoontje vaker hebben maar kan door de starttijden op mijn werk hem niet naar school brengen. Zij geeft dan bijv aan dat op haar vrije dag dit niet mogelijk is omdat dan haar hele dag dan weg is, terwijl mijn zoontje om de hoek op school zit en dit max 5 min in beslag neemt. Tuurlijk is dit een verplichting maar ze noemt ons een gezin en mijn gevoel zegt dat naar zwemles gaan, verhaaltje voorlezen etc ook onderdeel zou moeten uitmaken van haar band met mijn zoon. Ik moet bijvoorbeeld ook zijn 50cent zakgeld om de week van mijn eigen geld doen etc, dat geeft mij niet echt een ons gevoel.

Mijn wens is dat de verhoudingen gewoon iets anders zijn, dat ze een keer aangeeft ‘’schat blijf jij maar een keer even lekker liggen’’ en dat zij dan een broodje smeert etc, echt absoluut niet elke keer. Maar dat het gevoel er is dat je samen dingen doet, dat je er ook voor de ander bent en soms misschien ook wel ontlast. Want een hele dag alles alleen doen kan soms best zwaar zijn, en het is dan gewoon prettig als je even wat tijd voor jezelf hebt en je partner je daarbij ondersteund…...

Het viel mij laatst trouwens op dat mijn zoontje naar binnen liep bij ons thuis en hij twijfelde om naar binnen te gaan toen mijn vriendin op de bank zat. Ik heb de indruk dat dit altijd gewennen is maar nu ik er op let lijkt het wel alsof hij niet weet wat hij aan haar heeft of zoiets.

Hij kan ook wel eens schrikken als zij beneden komt in de ochtend en gaat dan spontaan rechtop ziten.

Maar goed, ik loop leeg merk ik.....

Kinderloos

Je woont samen met een kinderloos iemand. Ze heeft geen eigen ervaring met het omgaan met kinderen en is ook niet meegegroeid in het opvoeden van kinderen, maar ook niet in het opvoeden van je zoon. Eigenlijk is ze een buitenstaander in jullie relatie.
Als dit al 2 jaar zo gaat vraag ik me af of dat nog gaat verbeteren en wat daar voor nodig zou zijn dat dat gaat verbeteren.
Nou ken ik ook nog wel wat voorbeelden waar de stiefmoeder binnen de kortste keren de zorg en de verantwoordelijkheid kreeg en vader zich alleen vrijblijvend bij kind betrekt, dat is ook weer een vrouwelijke valkuil, dus ergens kan ik me er wel iets bij voorstellen dat iemand afstand houdt. De zorg voor een kind eist veel, ook al is het een klusje van niets, er komen altijd andere klusjes uit voort en het is niet vrijblijvend, je zit eraan vast.
Ik denk dat, tot ze een kind van haarzelf heeft, dat ze de typische kinderloze gaat blijven die je ook weleens op je werk tegenkomt. Weinig echt begrip wat het betekent om voor een kind te zorgen en elk meebuigen vanwege de zorg benoemen als oncollegiaal gedrag. En inzet van de kant van collega als een geweldige opoffering.

Geen zorgzaam type, karakter?

Van nature vind ik kinderen leuk en automatisch zou ik me dus aangetrokken en betrokken voelen tot jou kind. Ik zal het niet zien als mijn "eigen" kind, tenslotte is er al een moeder. Maar een leuke band opbouwen, gezelligheid en hem een gevoel van veiligheid geven. Ik denk dat dat iets is dat er is, of niet is. Gevoel, karaktertrek?
Een bepaalde afstandelijkheid tot kinderen of misschien alleen tot jou kind lijkt er te zijn, misschien kan je daar eens over praten? Ze hoeft haar gevoel niet te veranderen maar misschien kan ze met haar houding iets meer rekening houden met je zoon?
Zelf zou ik het als moeder ook jammer vinden als een vriend waarmee ik samenwoon mijn kind min of meer negeert. Ook al zie je je zoon niet heel veel, de weekenden dat hij er is, is het toch ook leuk om dingen met zijn drieën te doen. Tenslotte is hij pas 6 en het zou toch mooi zijn als je vriendin enigszins een band met hem opbouwt.

oplossen

"Ik zou graag namelijk met hulp van mijn vriendin mijn zoontje vaker hebben maar kan door de starttijden op mijn werk hem niet naar school brengen."
Er zijn andere oplossingen voor dan naar je vriendin kijken. Je kunt ook een andere ouder van school in de buurt vragen of die je kind dan mee wil nemen naar school. Voor je werk breng je daar dan je zoon heen. Bij voorkeur iemand uit de klas van je zoon bijvoorbeeld. Of je kunt voor een dag in de week overleggen met collega's en werkgever dat je dan later begint. Er is vaak meer mogelijk dan je denkt en ook moeders zitten met dat soort dilemma's. Ook regelmatig zonder dat ze daarvoor een beroep op hun partner kunnen doen.

zegen

Ouders gescheiden, vader heeft een vriendin, zonder kinderen (zij niet en samen ook niet) sinds mijn 9de. Vriendin moest er altijd bij zijn, wat we ook deden, waar we ook naar gingen. En dat is vervelend. Nooit eens tijd gehad met mijn vader en dus groeiden we uit elkaar. Die weinige tijd (eens in de twee weken) moesten mijn broertje en ik altijd met haar delen. Het gevolg is dat het contact met hem volledig verwaterd is. Hij is voor mij een vreemde geworden. In die zin, zou je dankbaar kunnen zijn voor haar houding.
Aan de andere kant blijkt uit wat je schrijft, dat je niet het gevoel hebt dat zij jou steunt in jouw relatie met jouw zoon, niet in praktische zin vooral. Dat jij een hoekje maakt in het kantoor voor je zoon, wat een symboliek.
Je kan er natuurlijk over in gesprek gaan maar ik vraag me af of dat veel uithaalt. Uiteindelijk wil je graag dit dit soort dingen automatisch gaan en daar waar het hapert, je in gesprek gaat. Misschien zijn jullie klikt het goed maar zijn jullie levens(fase) niet zo'n goede combinatie.

Forceren

Ik heb het gevoel dat dit misschien wel een karaktertrek zou kunnen zijn, we hebben hier al zoveel discussies over gehad. Fundamentele meningsverschillen, beide komen we uit een heel verschillend gezin. Ik ben minder kritisch, zelfs gemakzuchtig en zie vaak wel hoe dingen lopen, mijn vriendin daarin tegen is vaak met plannen bezig om de uitkomst te garanderen. Beide hebben hun voor en nadelen, maar je merkt toch wel dat je beide toch echt anders over dingen na denkt. Het is voor mij makkelijk praten om te zeggen dat ik het anders zou doen, toch kan ik met zekerheid zeggen dat ik misschien niet alles met plezier zou doen maar ik zou het toch echt anders doen. Al is het maar om mijn partner te helpen, het liefst in een open vrijblijvende sfeer. Want ik ben van mening dat dingen betekenis hebben als het vanuit iemand zelf komt, i.p.v. het af te dwingen. Nu probeer ik dingen af te dwingen waarvan, als ze gaan zoals ik het graag zou willen, ergens in mijn achterhoofd geen betekenis hebben.

Er is eigenlijk vanaf het begin af aan veel kritiek geweest op mij dat ik een kind heb met mijn ex, vaak bestempeld ze haar als hoer etc. Ze kan dit tijdens woordenwisselingen ook zeggen waar mijn zoontje bij is, wat ik niet kan waarderen. Maar dit zijn gelukkig incidenten, los van de inhoud ligt de schuld ook bij mij door de strijd aan te gaan waar mijn zoontje bij is. Nogmaals, dit zijn incidenten.
Toch blijf ik met momenten hangen bij een onbestemd gevoel, ik zie namelijk vrienden die in een soortgelijke situatie zitten en daar wel sprake is van samen zorgen voor. Het gaat mij erom dat ze het ook voor mij doet, om mij gelukkig te maken omdat ik daar behoefte aan heb. Zo geef je en neem je, ik gun haar in principe ook alles. Maar ik merk dat dit een stempel drukt op mijn gevoel en ik hierdoor blokkeer en geen of weinig liefde en genegenheid kan tonen…
Mijn doel hier is om te peilen hoe andere mensen hier over denken, kan me voorstellen dat mensen de indruk hebben dat ik bevestiging zoek. Ik ben heel erg op zoek naar een bevestiging van dit kan niet of dat zou zo moeten zijn, maar zo zwart/wit is het helaas niet. Ik wil er graag achter komen of ik mezelf hier over heen kan zetten en hoop via jullie verhalen en ervaringen een balans op te kunnen maken…

Weet je, het is wel mijn zoontje, en ik kan hem maar een keer zijn jeugd geven…..

@ zondernaam: daar schrik ik eigenlijk wel van, dat dat zo bij jou is gegaan. Helaas leeft mijn vader niet meer maar het is een gevoel wat ik wel herken, tenminste, geen vader hebben. Dat is ook mijn drijfveer, voorkomen dat hij hetzelfde moet mee maken. En ik ben wel trots dat hij nu al meer vader heeft gehad dan ik ooit zal hebben..

@Wil40: Wat jij beschrijft sluit meer aan bij hoe ik vind dat het zou moeten zijn, des te meer besef ik dat dat er gewoon niet is.

@Annej: Goed idee, helaas kan ik mij hier echt niet over heen zetten dat mijn partner niet de moeite kan nemen om 1x in de weken mijn zoontje naar school te brengen op maandag. Waar hebben we het nou over, ik weet het eenzijdig maar dit is wel mijn primaire gedachte....10 minuten...that's it....
Maar wel een goed idee voor als hij vaker bij mij zou zijn, daar had ik nog niet over nagedacht. Op dit moment i.v.m. reorganisaties op het werk is het nog niet mogelijk om iets om de maandag te regelen, maar het gaat mij niet om het praktische gedeelte meer om het gevoel....

Gezellige meid

Het klinkt als een gezellige meid als ze zo afgeeft op de moeder van jouw zoon ;-( Dat alleen al zou voor mij een reden zijn om de relatie eens kritisch onder de loep te nemen.
Voor wat betreft de zorg vind ik (als gescheiden moeder) dat de verantwoordelijkheid primair bij de ouder moet liggen. De nieuwe partner kan heus wel eens hand- en spandiensten verlenen, of eens een keer 'oppassen', maar ik zou haar niet structureel inzetten om jouw opvangprobleem op te lossen. Dus als je je zoontje vaker bij je wilt hebben, is het aan jou om voor- en naschoolse opvang te regelen. Niets mis mee. Van je vriendin snap ik ook wel weer dat ze niet op haar vrije dag vroeg op wil staan om je zoon naar school te brengen. Het is maar 10 minuten, maar er gaat wel een heel gedoe aan vooraf om een kind op tijd in de kleren en gevoed te hebben. Dat vond ik al niet altijd een feestje toen mijn kinderen klein waren, en ik kan me voorstellen dat het nog minder leuk wordt als het niet je eigen kind betreft.

Eigenlijk

Denk ik dat jullie beiden gewoon heel verschillend zijn. Jij vind jezelf wat losser. Haar vind je planmatiger en resultaatgericht, ook thuis. Jij wilt graag samen optrekken maar ervaar je je vriendin buiten het contact met je zoon om wel als iemand die samen optrekt?
Gaat dit wel alleen over de dagen met je zoon?
"Voordat ik hier verder op in ga wil ik graag weten wat ik mag verwachten van haar, ik heb wel aangegeven dat ik het gevoel heb dat ik er alleen voor sta."
"Huishoudelijke taken worden eigenlijk ook niet gedaan, dus het is niet zo dat zij veel andere taken heeft."
Vriendin wil ook al geen andere mensen in haar huis meemaken.
Ook je exvrouw 'hoer' noemen en onrealistisch zijn over haar werkelijke bemoeienis met je zoon komt wat eigenaardig op mij over.
Het kan best zijn dat je uit onbegrip over haar onhartelijke houding naar je zoon haar wat meer kille kwaliteiten toedicht dan realistisch is.
Het lijkt mij dat je deze relatie niet bent aangegaan omdat je je huidige vriendin nou zo hartelijk en warm vind. Is ze dat wel voor jou? Of is ze gewoon veel jonger en heb je haar vooral om andere kwaliteiten?
Kortom je was er zelf bij toen je deze relatie bent aangegaan en het kan dan ook niet als een grote verrassing voor je komen dat ze de relatievaardigheden (niet) heeft die ze heeft.

verschillen

George, ik denk dat jouw mening helemaal zo gek niet is. Hoe dan ook, het is bovenal jouw levenshouding. Of het ook die van jouw vriendin is, is de vraag. Natuurlijk zal het voor de meeste vrouwen geen groot probleem zijn om het kind van partner eens naar school te brengen, maar voor deze vrouw is dat wel. Moet je, van iemand die niet wil, zulke dingen verwachten? Iemand die het niet wil, bakt er ook niets van. Zelfs als dat een kind naar school brengen is. Daarom alleen al is het maar goed dat zij dat niet doet, niet? Ze wil het niet en daarom zou ze het ook niet goed genoeg kunnen. Daarom moet ze het vooral niet doen. Er zijn meer vrouwen die zo zijn, al dan niet met andermans kinderen of zelfs hun eigen kinderen.
En er is nog een punt: zelfs als ze niet zo vaak de moeder van jouw kind beticht van het zijn van een hoer in zijn bijzijn, is zoiets not done. Zij is de volwassene. Een klein kind hoeft zulke dingen maar en paar keer te horen, zelfs als een kind de woorden niet kent, voelt het de strekking ervan wel. En zelfs al was het waar, dat ze er een zou zijn, is het (nog) kwalijk(er) om haar zo te noemen. In dat zicht zegt het gedrag van je zoontje dat jij observeert, genoeg. Neem dat soort dingen heel serieus.

Het is niet ongewoon hoor dat als een vrouw zich nummer 2 voelt (tov de moeder van jouw kind), er sprake is van enorme jaloezie. Een kind is een blijvende herinnering van een (eenmalige) relatie. Van een volwassen vrouw mag je verwachten dat ze daar mee om kan gaan of dat heel snel leert.

Maar uiteindelijk gaat de vraag natuurlijk niet over het brengen maar over het samen delen, het elkaar gunnen van iets waar je zelf weinig part nog deel aan hebt (gehad). Jij lijkt eerder iemand die een aanvullende relatie zoekt en misschien is zij juist iemand die iemand zoekt die net als zij is.

Begrijp ik het goed

Je mag 50 cent zakgeld niet uit jullie gezamenlijke pot betalen? En ze noemt de moeder van je zoon een hoer, waar dat jochie bij is?! Ja, je kan overal wel genuanceerd over doen maar ik zou heel hard weglopen als ik jou was.

Goed nadenken

Ik zou goed nadenken of dit de vrouw is waar je verder mee wil en waar je kinderen mee wilt krijgen.

Jouw verwachtingen zijn heel bescheiden. Daar is echt niets mis mee.

ik schrik hiervan.

Luister naar je kind!
Volgens mij gaat het hier niet alleen om samen iets doen of betrokkenheid van stiefmoeder met kind.Als je zoon niet naar binnen durft te gaan ,als hij rechtop gaat zitten als ze binnenkomt.hij voelt zich niet prettig bij haar.eten jullie wel samen enzo?Hoe is ze dan tegen hem.is ze dan vriendelijk,negeert ze hem.wat voelt je zoon dan,een afstand tussen hem en haar?
Denk er aan dat dit je zoon kan beschadigen.ik heb zelf gescheiden ouders,heb zelf een aantal jaar bij een vrouw in huis gewoond ,die me liever zag gaan.dat heeft me getekend .ben toen bij m,n moeder gaan wonen,die ook een nieuwe relatie had.die man hield zich in de begin periode ook op een afstand,maar ik voelde me wel welkom.die man is nu als een tweede vader.

ik

`krijg een heel raar gevoel als ik je berichten lees over je situatie thuis. Er spreekt geen enkele warmte uit en je hebt een bepaalde afstandelijke manier van beschrijven hoe het er tussen jullie aan toe gaat.
Vertel eens: wat is leuk aan haar... waarom ben je voor haar gevallen?
En... hoe gaat je vriendin met mannetje om als hij er is. Ik neem toch aan dat jullie dan wel op zijn minst gezamelijk eten e.d.?

dubbel

Het is heel dubbel, ze kan wel eens leuk doen maar dat kan ook zo maar omslaan.Streng zijn dat kan ze wel goed, dan is ze er wel bij betrokken maar dat is daarnaast direct weer weg met betrokken zijn. Mijn verhaal is natuurlijk subjectief en ik merk vaak niets aan mijn zoontje, des te meer valt het op als je twijfel bij hem ziet.Ik kreeg een kerstkaartje van hem en zij staat er niet op, hij had het zelf geschreven en het zegt waarschijnlijk niet veel maar toch zijn het kleine signalen.

Waarom ik samen met haar ben? Tja, dat kan ik steeds minder goed bedenken. Ik ben natuurlijk ook niet altijd makkelijk, en ik krop altijd dingen op. Maar er is al vanaf het begin iets geweest wat niet klopte, maar ik zocht dat bij mezelf. Het gedoe met geld kwam later pas, het gedoe met mijn zoontje was er eigenlijk altijd al. Al kan ze sporadisch wel leuk met hem zijn, daar hield ik mij aanvast. Ze heeft 2 gezichten, maar dan ook echt 2 gezichten. Over dat zakgeld, dat kan ze ook zomaar ontkennen, of ze praat het zo mooi dat ik dat verzin. Maar echt, ik betaal dus echt 50cent uit mijn eigen zak. Ze heeft echt een knopje aan en uit, moeilijk te peilen. Van heel zacht naar heel erg bot in een paar minuten, zonder aanleiding. Er is ook altijd wel iets aan de hand, vaak iets heftigs. En ja, dat is lastig als jezelf gevoelig bent voor de stemming van een ander. Ik ben echt zelden boos en gun iedereen alles. Ik kan dus ook nooit wat weggeven, ook niet aan familie. Oude spullen kunnen nog wat opleveren...we hebben hetzelf prima en komen niets te kort...

serieus

Dat van die 50cnt zakgeld, niet naar school willen brengen, de moeder van jouw kind in zijn bijzijn als hoer bestempelen het geheel komt over alsof jouw vriendin jaloers is en dat afreageert op jouw zoon. Passieve agressie heet zoiets. Ook passieve agressie is agressie. Zij lijkt niet van plan te investeren, al dan niet figuurlijk gesproken. Streng zijn is makkelijk, lief en consequent iets heel anders. Ik denk dat zij twee gezichten heeft waar jij bij bent en dat jouw zoon er een van ziet, gezien de dingen die jouw zoontje laat zien (twijfelen of hij binnen mag komen (hij voelt zich niet welkom), rechtop zitten als zij binnen komt, een kerstkaart alleen aan jou). Die zijn niet klein, die zijn groots. Neem je kind daarin heel serieus.
Je hoeft je niet af te vragen welk gezicht hij van haar ziet als jij er even niet bent. Gelukkig brengt zij hem niet naar school! Het lijkt er sterk op dat hij zich niet veilig voelt bij haar.

Je zoon is 6, jullie kennen elkaar 2 jaar. Zij weet van het begin dus in welke situatie jij zit en dat die niet veranderen zal. Ik denk eerlijk gezegd niet dat zoiets verandert als jullie samen een kind krijgen. Een andermans kind iets (mis)gunnen heeft niets te maken met het krijgen van kinderen van jezelf. Zoiets kan het misgunnen juist aanwakkeren. Zij lijkt niet de juiste persoon voor deze familiesetting. En dan zeg ik het nog vriendelijk.

gewenst

Ik zou geen partner willen waarbij mijn kind zich niet gewenst voelt. Dit zorgt alleen maar voor verwijdering tussen jouw en je kind, iets wat jij niet wilt gelukkig, je bent een lieve vader.

Sorry

Mag ik het gewoon recht voor zijn raap zeggen? Als ik jou was zou ook eens heel goed nadenken over deze relatie. Het klinkt niet als een gezellig, warm, veilig nest. Volgens mij moet je jullie alledrie een volgende kans gunnen, ja ook je vriendin. Het klinkt niet alsof jullie het beste bij elkaar naar boven halen. Maar vooral voor jezelf en je zoon. Maar dat is slechts mijn beeld en mening over dat beeld

Lastig

Ik denk toch dat ik van binnen wel weet dat het niet goed zit, en hoe je het ook bekijkt je kunt van je eigen kind gewoon veel meer hebben. Mijn zoontje is heel erg bezig met wie de beste is, wie het sterkst is etc en ik leg dan uit dat dit niet belangrijk is maar doe dit niet de hele tijd omdat hij dat nog niet echt begrijpt en ik heb zoiets van dat komt wel als hij wat ouders is. Maar mijn vriendin gaat de discussie aan dat het wel belangrijk is dat het niet uitmaakt wie de beste is, met mijn zoontje dus. Het begint met uitleggen, wat normaals is natuurlijk, maar hij blijft zeggen die is de beste. En dat gaat dan heen en weer, en hij zegt dan oke dat begrijp ik, maar toch is hij de beste. En dan zegt ze ''ongelooflijk dit"' dus dat hij eigenwijs is op een geïrriteerde manier. Maar dat komt zo negatief over op mij, ik heb zoiets laat lekker gaan je krijgt het gewoon niet uit zijn hoofd. Hij is ook erg bezig met winnen, en ik probeer dat op een speelse manier bij te brengen dat dit niet belangrijk is. En soms merk je dat hij daar mee bezig is en dan zegt hij winnen is niet belangrijk maar soms ook niet. Dan kan hij met voetballen allerlei regels verzinnen, doel wisselen, vliegende kiep, penalty etc nou vind ik dat mooi en ik kan daar om lachen. En dan leg ik dat ook wel aan hem uit dat dat niet altijd leuk is voor een ander, maar als mijn vriendin er dus is ga ik dat dus uitleggen, uitleggen en uitleggen. En dan wilt hij niet meer voetballen, dus laat ik het liever een beetje gaan. Soms komt hij er zelf s ’avonds mee bij het voorlezen, dat winnen etc. niet altijd belangrijk is dus hij pakt het wel degelijk op. Maar ik denk dat dat misschien ook het verschil is , het is je eigen kind niet dus geniet je ook niet zo makkelijk van dat soort dingen. Ik wil dat ook niet, de hele tijd maar aangeven dat ik dan niet wil voetballen met hem als hij die regeltjes verzint. Als ik dat niet doe lachen we samen om die regeltjes die hij maakt en zijn wel lekker aan het voetballen, en dan verzin ik ook een regeltje erbij en dat is dan leuk. En dan tussen door probeer ik het een beetje uit te leggen, maar het gaat voor mij om het lol maken. En als hij echt niet tegen zijn verlies kan dan kan ik ook wel boos reageren en hem uitleggen dat op die manier een spelletje spelen niet leuk is, en dan leg ik het uit. Maar hij kan hier op dit moment nog niet altijd mee omgaan. Kon ik vroeger trouwens ook niet en mijn ouders zijn hier altijd luchtig mee omgegaan en ik ben hier gewoon over heen gegroeid toen ik wat ouders werd.

Weet je, hij is nu 6, over een paar jaar is het al weer voorbij met het echt kind zijn. Nu is het nog zo onschuldig en hangt hij heel erg aan mij, je merkt nu echt dat het een jochie aan het worden is…dus ik wil gewoon lekker plezier met hem maken, daarnaast kan ik streng zijn met andere dingen. Opruimen, tanden poetsen, netjes vragen of hij van tafel mag, bord naar de keuken noem het maar op..
Ik merk gewoon dat mijn vriendin zich irriteert, ook zuchten en zo met stoeien, of als ik het een beetje laat gaan met voetballen. Soms lijk ik wel een soort woede te zien, zo van, keihard aanpakken die jongen. Vaak word hij zondag eind van de middag best druk, ook met aandacht vragen. Hij weet dan dat hij naar huis moet en dat is vaak echt drama, huilen huilen en nog eens huilen. Dat is eigenlijk al jaren zo, toen hij net kon lopen klampte hij zich als aan me vast als zijn moeder hem kwam halen. Ik maak ook wel eens mee dat ik hem naar huis breng en dat ik hem dan huilend papa, papa hoor roepen als ik weg ga. Dan moet zijn moeder hem tegen houden om naar mij toe te rennen, en dat breekt gewoon je hart. Mijn vriendin kan dan aan mij uitleggen dat is nu eenmaal zo maar dat weet ik zelf ook wel, het is gewoon een klote gevoel waarmee je dan thuis komt. Dan wil ik niet horen waarom het zo lang duurde voordat ik thuis ben, en waarom ik bij haar naar binnen ben geweest etc. Dat mag je best vragen maar ik zit dan nog ergens anders met mijn gedachte. Ik leg dan rustig uit dat ik mijn zoontje moeilijk naar binnen kan gooien en met gierende banden weg kan rijden..soms het ik het gevoel dat ik overal tussen in zit. Emotioneel heb ik het soms moeilijk, dan de kritiek van mijn vriendin, dan moet ik praktisch gezien alles alleen doen. Of bijna alleen, misschien ben ik iets te negatief. Nu voel ik me al schuldig als ik een dagje vrij neem voor mijn zoon, hoe zo neem je vrij krijg ik dan te horen. En zelden leuk een dagje met je zoon..en ik merk dat ze op haar manier haar best doet, maar je voelt gewoon de achterdocht en kritiek er af druipen.

En ja, soms is het ook wel gezellig als we iets gaan doen. En ze kan ook wel leuk en betrokken zijn, maar het is alsof er een knopje op zit. Van gezellig en vrolijk naar mijn zoontje, en dan opeens heel ergs streng zijn op een bijna agressieve manier. Maar de sarcastische opmerkingen tussen door kan ik maar moeilijk behappen…

Ik schrik er wel van als ik alles terug lees wat ik schrijf, zou genoeg moeten zijn om een conclusie te trekken…

Georgie

Je klinkt als een superlieve vader en volgens mij doe je het helemaal goed naar je kind toe. Over dat winnen en spelregels veranderen: helemaal herkenbaar. Komt goed. Mijn zoon is al veel ouder en doet het af en toe nog steeds .

Ik zou als ik jou was proberen iets te regelen voor die maandagochtend (via ouders uit de klas, misschien zelfs verschillende als je ze niet elke keer wilt belasten). Het is inderdaad niet alleen die 10 minuten, maar juist al het gedoe daarvoor (als jij al weg bent en zij nog niet naar school moeten gaan), waar je vriendin geen zin in heeft (en zoals je haar beschrijft, begrijp ik dat volkomen - zij heeft gewoon niets met je zoon).

Ik zou me wel zorgen maken of het feit dat je zoon zich niet veilig voelt bij haar. Jou ruimte laten om met hem dingen te doen is iets anders dan hem negeren, (bijna) alleen maar streng zijn naar hem toe en daar niet heel veel lieve acties richting hem tegenover zetten, zijn moeder een hoer noemen etc. Echt, niet goed voor je zoon.

Misschien toch eens een serieus gesprek met haar hebben, wat er allemaal achter zit. En wat jij anders zou willen (ik denk m.n. niet meer negeren, hem welkom laten voelen - moet je denk ik wel met voorbeelden concreet maken). En als ze haar gedrag niet kan/wil veranderen, tja....

Misschien helpt het

Als je er tegenover je vriendin duidelijk over bent. Je ziet dat ze geen idee heeft hoe je met een kind omgaat en je gaat dat dan ook niet meer van haar verwachten. Dat is jou taak in alle gevallen. En als je een dagje vrij neemt dan is dat jou zaak, je hebt een zoon, dat wist ze van te voren. Als je zoon er is kan ze beter iets anders verzinnen, dat wordt geen gezellig gezinsdagje, ze kan zich beter met zichzelf bezig houden in plaats dat er de hele tijd de onuitgesproken, en soms besproken, gedachte boven de situatie hangt dat het een soort 'samen' zou moeten zijn. Dat is het niet. Geef je over aan je zoon in die situatie en geef het idee op dat je vriendin daar bij betrokken is.
Misschien helpt het wel. Je vriendin zal er ook niet blij van zijn dat je dingen van haar verwacht die haar gewoon niet goed af gaan.
Ze weet niets van kinderen en heeft daar, net als veel andere buitenstaanders, een platte kortzichtige mening over. Die jou kind tekort doet. Dat moet ze dan maar ergens anders gaan doen. Jij kiest voor je kind. Misschien levert dat je nog wel meer respect op bij je vriendin dan dit constante falen een gezin te worden.

precies

het is volgens mij tijd om eens flink ruzie te maken hierover zodat de bakens gezet zijn.
Dan kan het linksom of rechtsom, maar kind accpeteren of gaan. Tenminste dat zou ik doen. Je moet voor je zoon ruimte creeeren, al is hij er nog zo weinig. Daar gaat het namelijk ook niet om. Er is een tekort aan duidelijkheid tussen jullie. En je moet echt eerst duidelijkheid scheppen voor je ooit probeert samen een kind te krijgen.

vrijwillige basis

Vriendin ziet kind als een aanslag op dat waar zij recht op heeft, en de vader een verplichting naar haar heeft (vrije dagen). Dat is met geen ruzie recht te krijgen.
Acceptatie, gunnen, investeren gaan vrijwillig of niet. Ze zijn niet af te dwingen. Als vriendin in kwestie het in zich had, was het allang gebeurd. Wees spontaan is een contradictie. Het is onmogelijk iemand verplichten tot spontaan zijn of iemand iets gunnen. Wat al eerder is gezegd: gun ook je vriendin een nieuwe start.

Wat ik mij afvraag

Hoe is de relatie tussen de biologische moeder en je huidige vriendin? Speelt die relatie misschien ook nog een rol in de onderhavige problematiek?