Vernoemen kleinkind

nee

Ik vind niet dat je dat mag vragen, zelfs niet laten vallen. Het moet helemaal hun eigen beslissing zijn (en nog belangrijker: die van hun partner).

Alison

Ha, dat was ik. Ik kan me trouwens in jullie geval heel goed voorstellen dat je dat wilt hoor. Als ik een overleden broer zou hebben zou ik dat zeer zeker overwegen. Inderdaad niet als eerste naam, maar als tweede naam vind ik het een mooie gedachte.

Ik heb het meer over standaardvernoemingen naar opa's en oma's. Ik vind dat zelf nergens voor nodig en heb het dan ook niet gedaan. Het is ons gelukkig ook nooit gevraagd.

Overigens, als mensen dat willen prima. Maar verwachtingen/eisen vanuit de familie daar krijg ik de kriebels van. Laat mensen lekker hun eigen keuzes maken.

Hmmmm

Ingewikkeld. Ik ben erg van het vernoemen, al onze kinderen zijn vernoemd. Naar meerdere mensen zelfs. Ook naar mijn overleden brus. Ik vind het belangrijk omdat voor mij verleden, heden en toekomst verweven zijn. Dus ik snap je gevoel.
Maar er om vragen vind ik te ver gaan. Je hebt het laten vallen en dat is het volgens mij dan ook wel. Ik weet niet hoe oud je kinderen zijn; als het nog jong is, zou ik het als ze volwassen zijn misschien nog eens subtiel herhalen. Maar meer kun je in mijn ogen niet doen.

Aagje

Oh help nee

dat kun je echt niet vragen! Jij hoort je echt totaal niet met de naam van de baby te bemoeien. Het zal misschien wat cru overkomen zoals ik dit zeg, omdat het voor jou een gevoelig onderwerp is (begrijpelijk!), maar bij het lezen van je bericht kon ik alleen maar denken 'Dat vráág je toch niet?!'.

Wij hebben in de naam van onze dochters wel een vernoeming verwerkt. Bij de jongste niet letterlijk, maar een verbastering van de voornamen van mijn moeder tot een bestaande Russische naam. Dat was niet naar verwachting, dus ze wisten niet dat we dat zouden doen.

vernoemd

Ik ben vernoemd naar een zus van mijn moeder die zelf geen kinderen kon krijgen. Ik was altijd haar petekund maar ze kon niet met kinderen omgaan, niet met mij en ook niet toen ik volwassen was. Ik weet niet wat mijn ouders gedacht hadden, maar voor mij was het niet prettig. Ik hoop dat ze het zelf bedacht hebben en dat ze het niet op verzoek deden.
Mijn moeder hield veel van haar zus, maar vernoemen was en is voor mij heel belastend.

Geen "subtiele" opmerkingen maken

Dit kun je niet vragen van je kinderen vind ik. Dit moet uit je kinderen zelf komen. Ze willen misschien wel helemaal niemand vernoemen of liever iemand anders willen vernoemen. Als er vernoemd wordt uit een soort plichtsgevoel is het ook veel minder waardevol.

Juist die zogenaamd subtiele opmerkingen over wat er verwacht werd, zijn bij ons reden geweest om niet te vernoemen. Zonder dat hadden we er wel over nagedacht. Nu zagen we het als een soort plicht en dan is het mooie er vanaf. Zo jammer.

Jullie overleden zoon en broer zit ongetwijfeld in diep jullie hart en dat jullie liefdevol terug kunnen kijken is toch het allerbelangrijkste.

oudste vernoemd

Mijn oudste is vernoemd naar mijn overleden broer. Dat wilde ik zelf al heel lang en alleen mijn man wist dat. Ik hoopte dus heimelijk om die reden op een jongetje Mijn ouders hebben nooit iets gezegd dat ze dat wilden. Ik heb ze (toen ik wist dat ik een jongetje verwachtte) vantevoren voorzichtig gepolst hoe ze dat zouden vinden, want ik kon me voorstellend dat het misschien moeilijk was. In dat geval zou ik er een tweede naam van maken. Maar ze vonden het heel ontroerend. Ook in de rest van mijn familie was het even slikken, maar vonden ze het mooi.
Voor mij is mijn zoon een heel ander kind dan mijn broer, ik raak er dus niet van in de war in mijn hoofd.
Hijzelf (elf intussen) is blij met zijn naam. Hij is intussen een jaar ouder dan zijn oom is geworden. Soms vraagt mijn zoon naar hem en dan vertel ik erover. Hij vindt het leuk dat hij bv een deken heeft die nog van oom X is geweest. Er staat ook een foto in de woonkamer. Ik zie dat het niet belastend voor hem is. Mijn zoon heeft ook een andere achternaam (van mijn man). Ik vind het nog steeds een heel mooi idee, dat mijn broer toch een beetje voortleeft zo en dat niet de verdrietige herinneringen rond zijn dood overheersen, maar juist om wie hij was. Hij zou apetrots zijn als hij dit wist denk ik.

Ik denk niet dat je er iets te zeggen over hebt, als grootouder. Je kind heeft ook een partner die het ook maar moet willen. Mijn man vond het gelukkig een leuke naam.

niet vragen of verlangen

van je kinderen dat ze gaan vernoemen. Zoiets moet vanuit henzelf komen, vind ik.
Onze zoon is wel vernoemd, eerst een naam die we zelf gekozen hebben en als 2e en 3e naam die van beide opa's. Hier is nooit om gevraagd door mijn ouders of schoonouders maar dit wilden we zelf graag.

nee

Mijn kinderen hebben ook een overleden oom, maar die heb ik nooit gekend. Ik zou er dus op tegen zijn.

Je zadelt zo'n kind ook mogelijk met een zware last op: dat hij voor oma de vervanging is van oma's dode kind.

Dat vond oma hier namelijk al zónder vernoeming. En dat vind ik niet zo gezond.

Als los gespreksonderwerp

, bijvoorbeeld naar aanleiding van een ontvangen geboortekaartje, of bij het bekijken van kaartjes van vroeger kun je best eens over vernoemen praten. Verhalen uit de familie en je omgeving, keuzes die mensen maken, motivering erbij. Ook de suffe anekdotes waarin vernoemde kinderen worden voorgetrokken enzo. Tussen al die verhalen komt in beeld wat jouw gedachten zijn.

Inderdaad kiezen ouders geheel vrij wat ze zelf mooi en waardevol vinden, een ander heeft daarover niets te zeggen en het is onverstandig om als aanstaande grootouder iets op te dringen. Zo bedoelt TS het ongetwijfeld niet, ik kan me er wat bij voorstellen dat het mooi zou zijn de naam van degene die er niet meer is, weer te horen noemen. Al gaat het om een geheel nieuw persoon.

Ik ben zelf vernoemd naar een zus van mijn moeder die zelf geen gezin had. Ik heb dat plezierig gevonden en ze was een lieve tante. Helaas stierf ze toen ik 17 was - ik had haar best nog eens willen spreken toen ik volwassen was. ( en dat heb ik met meer familieleden... Ik hoorde bij de jonkies in de familie )

Onze kinderen zijn vernoemd. Hoe ze dat precies vinden - ha, dat zal ik eens vragen
Kleinkinderen zijn niet (herkenbaar) vernoemd. Jongste een beetje.

Verlangen idd zeker niet

Ouders gaan zelf over de naam van hun kind. Bij het geven van een naam aan onze kinderen heeft ook niemand er mee bemoeid. Dat zou ik ook heel vervelend hebben gevonden.

Met subtiel noemen bedoel ik meer iets zoals Tonny zegt. Niet uit het niets maar binnen een context en zeker niet vragegend, laat staan dwingend of zelfs maar verwachtend.

En als ik zou inschatten dat het zo zou werken dat het bij de vernoemde mensen of bij opa of oma voorkeursbehandelingen zou opleveren of vervangkind-reflexen zou ik het ook niet doen. Maar bij ins was dat allemaal niet zo.

Aagje

Nee

Niet meer over hebben. Zeker omdat je erbij zegt, ik zal teleurgesteld zijn als ze dat niet doen. Dat weten je kinderen ook. Met welke keus zadel je ze dan op? Vrije naamskeus, OF mama teleurstellen? Ga er maar aanstaan als kind.

Nee

Net als dat je zelf al vind dat je vernoemen van een kleinkind niet mag vragen vind ik dat je ook niet mag vragen om een kind te vernoemen naar een overleden broer. Voor jou zal het gevoelsmatig heel verschillend zijn, voor mij als buitenstaander is het zo ongeveer hetzelfde. En als ik deze discussie lees snap ik weer heel goed waarom wij onze kinderen bewust NIET vernoemd hebben.

inderdaad niet

Ik zou het er inderdaad niet meer over hebben. Je hebt het al meerdere keren aangegeven. Het wordt inderdaad een keuze tussen vrije naamkeuze of moeder teleurstellen. Dat kan je van een kind niet verlangen.

Bovendien, je vraagt het uitsluitend voor jezelf. Jij vindt het belangrijk dat zij hun kind naar jouw zoon / hun broer vernoemen. Je bent zelfs teleurgesteld als je vraag niet gehonoreerd wordt (is het dan wel een vraag).

Waarom is dat zo belangrijk voor je? Waarom ben je teleurgesteld als ze het niet doen? Ben je bang dat dat iets zegt over hoe belangrijk zij hun broer vinden?

Ik heb één van mijn kinderen vernoemd naar een overleden familielid. Maar ik ben bang dat als iemand mij had lopen pushen om dat te doen (want zo vind ik meerdere malen vragen in combinatie met teleurgesteld zijn als het niet gebeurt overkomen) denk ik dat het niet gebeurd zou zijn. Dan zou er altijd een nare bijsmaak van 'dwang' aan de naam kleven.

in een deel van mijn cultuur

is het nog heel gewoon om ouders te vernoemen en inderdaad, ook brussen die overleden zijn (dus oom of tante van het geboren kind). Niet als vervanging, maar als eerbetoon. Veel mensen in mijn omgeving doen dus ook helemaal niet geheimzinnig over de naam. Zeggen al bij voorbaat: als het een jongetje wordt dan wordt het Jan en als het een meisje wordt dan heet het Marie. Maar dit wordt wel minder, dus er komt wat verandering in.
Vrije namen, waar helemaal geen vernoeming inzit, vindt denk ik in mijn omgeving bij 20% van alle geboorten plaats.
Mijn kinderen zijn ook allebei vernoemd. Mijn man en ik hebben precies dezelfde naam als degenen aan wie wij vernoemd zijn, mijn kinderen hebben een verbasterde naam.

precies

Ik zou ik zo'n geval heel erg hopen op een meisje, zodat ik van het gezeur af ben.

ook

houdt het geen rekening met de andere ouder van het kind. Die kan het wel geen mooie naam vinden, of maar 1 naam willen geven, of gewoon niemand willen vernoemen, of misschien wel vernoemen, maar dan naar iemand die beide ouders kennen of gekend hebben.

Ik vind teleurgesteld zijn daarom raar: de overledene was familie van jou en van je kind, maar de partner van jouw kind heeft hier natuurlijk helemaal niets mee. Je kunt niet verwachten dat jouw kind een grotere stem heeft in de naamkeuze.

Hier wel vernoemd

Mijn dochter is vernoemd naar mijn overleden zusje. Zij overleed toen ik 31 was en ik wist al van te voren dat ik een dochter naar haar zou willen vernoemen. Niet de exacte roepnaam, maar èèn van haar doopnamen. Ik wilde wel herkenbaar vernoemen maar niet dezelfde roepnaam gebruiken. Die hoorde voor mij toch teveel bij mijn zusje.

Omdat ik me afvroeg of mijn andere zus ook wilde gaan vernoemen, heb ik het er van te voren over gehad met haar. Ruim voordat èèn van ons kinderen kreeg. Zij wilde ons overleden zusje ook gaan vernoemen, en we hebben afgesproken dat we dat beiden naar eigen wens zouden doen. Onze ouders heb ik het van te voren ook een keer gezegd, niet om te overleggen maar meer ter informatie. Toen ons oudste kind eenmaal kwam was dat een jongen. Niet vernoemd. Toen kwam de tweede, een meisje, en die hebben we vernoemd. Erg blij mee, nog steeds! Dochterlief weet dat ze vernoemd is en vindt het zelf ook bijzonder.

oh ja

vroeger zei ik altijd tegen mijn moeder: ik ga u (-we zeiden altijd u, zo waren we opgevoed eind jaren 50 begin 60-) niet vernoemen hoor, u hebt zo'n rare naam.

Maar uiteindelijk deden we het wel. Op een niet-rare manier.
(Haar naam klonk me later trouwens veel minder raar in de oren dan toen ik kind was)

En daarom

Hebben onze kinderen maar 1 naam. Gewoon een roepnaam niet vernoemd. Nooit spijt van gehad. Geen gedoe. Geen idee of iemand er wat van vindt.
Het opperen kan echt niet. Als mijn schoonmoeder dat gedaan zou hebben zou ik op het dak zitten. Waar bemoeit ze zich mee .....

nee

Ik vind het niks, vernoemen. Ik denk dan: kon je zelf niets verzinnen?

Mijn zus is vernoemd naar een vroeg overleden zus van mijn vader en mijn broer naar een vroeg overleden broer van mijn moeder. Ik vond dat altijd een naar idee en was blij dat de dooie familie hierna op was en ik tenminste gewoon een zelf 'bedachte' naam had gekregen die met niemand iets van doen had.

Dat gezegd hebbende: wie graag wil vernoemen moet dat natuurlijk vooral doen, maar ik zou er als (toekomstige) grootouder toch echt nooit op zinspelen. Dat nieuwe leven heeft sowieso ook nog een hele familie aan de andere kant. Moet je je kinderen dan bij voorbaat al het plezier van het verzinnen van een naam ontnemen door (mogelijk van twee kanten) al te gaan hengelen naar een vernoeming? Nee toch.

Vernoemen...

...zou een heleboel debiele namen schelen. Mijn zoons zijn allebei met hun secundaire naam naar hun opa's genoemd. Geeft een connectie met hun helaas overleden grootouders.

Ad Hombre

Er zijn mensen die juist iets debiels knutselen voor zo'n vernoeming. Teunita of zo.

debiele namen

http://www.volkskrant.nl/kijkverder/2016/namen/
Hier heb je een namengenerator die aardig in de buurt komt. Ik heb plat gelegen net met mijn puber. "Godf! Wil je wel eens komen eten! Je moet straks met Boter-pa gaan voetballen!" en meer van dat fraais.

hier wel

Oudste heeft 2 doopnamen van beide oma's en een eigen naam,
jongste een doopnaam van 1 opa en een eigen naam. Van andere opa
was echt niets te maken in een vrouwelijke vorm, anders hadden we dat gedaan.

1 Oma vond dat we niet de echte familienaam hadden genomen maar een andere van haar doopnamen. Dat was omdat we de in onze ogen mooiste hadden genomen. Daar was zij het alleen niet zo mee eens. Misgeschoten dus wat oma betreft.

Vernoemen

Ik hecht geen enorme waarde aan vernoemen maar ik vind het aan de andere kant ook wel weer leuk om zo een connectie met het verleden te creëren. Bij mijn kinderen heb ik voor een tussenoplossing gekozen. De eerste naam is verzonnen en in de tweede/derde naam zijn ze (deels) vernoemd.

Tegen mijn kinderen zou ik nooit zeggen dat ik zou willen dat ze vernoemen. Dat is hun eigen keuze (en van hun partner). Mijn zoon en zijn vrouw hebben zelf een naam verzonnen. Mijn dochter en haar man hebben de eerste naam zelf verzonnen en de tweede en derde naam zijn vernoemingen naar familie van zijn en haar kant.

Vernoemen naar een overleden broer kan beladen zijn maar het kan ook heel mooi zijn. Het moet wel hun eigen keuze zijn. Ik zou het persoonlijk vervelend vinden als ik zou weten dat dit heel belangrijk is voor mijn moeder want dan zou ik het gevoel hebben dat als ik het niet zou doen ik haar erg zou teleurstellen. Ik zou me dan toch wel beperkt voelen en er misschien voor kiezen om wel te vernoemen terwijl ik dat eigenlijk niet zou willen. Die keuze moet echt bij hun vandaan komen.

Namengenerator

Even gekeken bij die namengenerator.
Maar serieus, wie noemt zijn dochter nou Veerreet? Leuk voor de beelddenkers...

Jaina

Je vergeet nog wat, vul eens in jouw tekst het woord 'schoon' in en dan krijg je: ' Ik zou het persoonlijk vervelend vinden als ik zou weten dat dit heel belangrijk is voor mijn SCHOONmoeder want dan zou ik het gevoel hebben dat als ik het niet zou doen ik haar erg zou teleurstellen.'

Oef, ik zou er niet tegen kunnen als vrouw dat mijn schoonmoeder al jaren geleden, voor ik haar zoon kende, had gezegd dat ze wilde dat de naam van haar overleden zoon in de naam van mijn kind moet komen. Wat een druk!

Overigens: 'Als ze het niet doen zal ik teleurgesteld zijn maar dat is het dan ook.' maar dat is het dan ook? Hoe erg is dat? Weten dat je moeder en schoonmoeder 'teleurgesteld' is??? Dat is verschrikkelijk...

ik heb spijt

Zelf heb ik spijt dat ik schoonopa niet op de een of andere manier heb vernoemd bij de geboorte van onze oudste.
Hij was zeeeer gelukkig te horen dat we op het laatste nippertje getrouwd waren. Naar achteraf bleek, mede omdat het kind dan in zijn beleving zijn stamhouder zou worden. Echter, de beoogde stamhouder kreeg in de praktijk de achternaam van de moeder en niet van de vader (we hadden strootjes getrokken).
Of het hierdoor kwam of niet, geen idee, maar opa kreeg 2 dagen na de bevalling een infarct. Ik heb altijd verband gezien. Hadden we nu een van de voornamen nog naar opa zijn voornaam of achternaam laten verwijzen, dan was de klap voor hem minder hard aangekomen. Uiteindelijk is onze jongste met de 2e naam wel naar opa genoemd. Maar opa leefde toen al niet meer. Jongste vindt het wel leuk dat hij deels hetzelfde heet als zijn nooit gekende opa.