Vaderschap
Het is helaas geen fictieve situatie en misschien zijn er wel mensen met ervaring en goede adviezen. Ruim een half jaar na de geboorte van het kind heeft een meisje aan een jongen laten weten dat hij de vader is van het kind. Tijdens de (wat laat ontdekte) zwangerschap wisten vrienden om het voormalige stel heen wel dat het meisje zwanger was, maar zij wilde absoluut niet, dat iemand het aan de mogelijke vader zou vertellen. Hetgeen niet gebeurd is. Nu, 7 maanden na de geboorte heeft de vader te horen gekregen dat hij dus een kind heeft. Waarschijnlijk, want er moet eerst een DNA-test komen om dat te bevestigen.
Beiden, vader en moeder, zijn jong, geen stabiele woonsituatie, nog niet zelfstandig etc. Jongen heeft wel net een fulltime baan gevonden. Vrienden vermoeden, dat het meisje juist nu met dit verhaal naar buiten komt, vanwege het geld. Vader heeft het kind nog niet mogen zien, alleen foto's.
Wat kan de jongen nu het beste doen? DNA-test of niet? Kind erkennen of niet? co-ouderschap aanvragen? alimentatie gaan betalen? Welke stappen kan hij zetten en wat moet hij vooral niet doen? Kan hij voorkomen dat hij financieel uitgekleed wordt door de moeder en de rest van zijn leven betaalt, zonder dat hij ooit het kind zal zien (grootste angst van vrienden die het meisje kennen?).
Tsjor
ouder en studiefinanciering
Als een ouder onbekend (in geval van vader) of niet te traceren is, kan hij buiten beschouwing worden gelaten bij DUO. Wij hebben hiermee te maken gehad (verdwenen vader), hebben hiervoor een formulier plus wat verklaringen ingestuurd en dat was in orde. Ook toen vader weer opdook bleef de buitenbeschouwing in stand omdat de relatie grondig verstoord was.
Hortensia,
Men heeft dus blijkbaar ingezien hoe tijdrovend dit was.
Tsjor
Ik ben zeer tegen partneralimentatie. Ik heb mezelf regelmatig eerlijk afgevraagd of die mening door 'makkelijk denken' komt, omdat ik nooit gescheiden ben, maar dan zou ik er ook tegen zijn. Kinderalimentatie zie ik echt als het eerlijk verdelen, voor zover dat kan, van de kosten die kinderen nu eenmaal met zich meebrengen.
AnneJ
dat moeder vader geld geeft voor luiers, speeltjes, bedjes, flessemelk, geeft niet wat een kind nodig heeft.===
Dat is toch ook alimentatie?
Ja Kaaskopje
Uiteindelijk maakt de vader uit waar hij het aan besteed, maar het ging om het verschil tussen kinderalimentatie en partneralimentatie. Tsjor werd wat paranoia dat partneralimentatie opdook in jou bericht.
Dat moeder vader geld geeft voor kinderbenodigdheden is op zich geen gek principe als moeder meer geld heeft dan vader.
Maar jij begon er over.
Het verschil
Tsjor meende dat jij het over partneralimentatie had, waar ik 'kinderalimentatie' begreep. Door 'alimentatie' te zeggen wordt het niet duidelijker.
AnneJ
Volgens mij heb ik pas in nr. 94 het woord partneralimentatie genoemd. Alles wat ik daarvoor zei over bijdragen e.d., bedoelde ik als bijdrage in de kosten van het kind, kinderalimentatie dus. Maar dat kan onduidelijk geweest zijn.
Wat is dat toch Tsjor
... dat jij er door de jaren heen altijd de jongens/mannen lijkt te moeten verdedigen tegen die gemene vrouwen die hen van alles aandoen? Volgens mij is dat een thema in je leven? Het valt echt op
Als tegengeluid
denk ik dat het soms wel verhelderend is. Al die lelijke mannen die zo ontzettend vervelend en naar zijn zijn ooit iemands zonen geweest. Als ik kijk vanuit het perspectief van mijn zonen, dan ziet de wereld er soms anders uit. Bijvoorbeeld: zoon is moe na een dag werken, zit in de trein, krant op de bank, voeten erop. conducteur komt: meteen bestraffend toespreken en een boete. Oké, terecht, voeten op de bank mag niet. een maand later: meisje zit met voeten op de bank, zonder krant eronder. Conducteur: zit je lekker? Meisje: ik ben zo moe. conducteur praat nog even vriendelijk door en laat het meisje zitten. ik heb hem toen gevraagd of dat normaal was, omdat mijn zoon een boete kreeg. Dan gaat het om 'de ene conducteur of de andere conducteur.... Nou nee, ik kan mijn zonen beter een rokje aantrekken, toch?
Verder verbaas ik me er echt over hoe snel de oude patronen van M/V-verhoudingen boven komen in zo'n situatie: meisje onschuldig, slachtoffer, afhankelijk, kan er niets aan doen, alle problemen draagt zij op haar nek; jongen: veroorzaker, zijn schuld, moet betalen, etc. Ik heb al eerder aangegeven: mijn ervaring met pleegdochter: nee, vader hoefde niet in beeld te zijn, want van een kale kip kon je niet plukken (woorden van de hulpverleners). Zo. Dus daar is vaderschap alleen maar goed voor?
Gelukkig lijkt het hier nu beter te gaan: DNA is bevestigd, meisje zit in een huis waar ze begeleiding krijgt en vader krijgt ook begeleiding bij het opbouwen van de kontakten; vader maakt kamertje in zijn huis voor baby, wil graag kind in zijn huis krijgen, om te beginnen voor weekenden, en gaat ondertussen toch door met zijn leven (werken, of toch leren?). Hij wil graag dat het kind zijn achternaam krijgt. Wel vindt hij het erg dat hij de eerste 8 maanden van het kind heeft moeten missen. Maar dat zijn gedane zaken.
Tsjor
achternaam
Je weet dat erkenning er niet meer automatisch toe leidt dat het kind de achternaam van de vader krijgt hè? Alleen als partijen het er beiden over eens zijn. Even puur tactisch: als hij wel de erkenning kan krijgen maar niet de achternaam - jammer dan, wel de erkenning doen. Die erkenning is werkelijk belangrijk, schept de (juridische) familieband met alles erop&eraan, met name recht op omgang en informatie (en onderhoudsplicht). Die naam - tja.
O, en mocht de jongeman in kwestie het per ongeluk hebben over "het kind op mijn naam zetten', corrigeer dan even. Het verbaast mij altijd hoe vaak ik dat hoor ('nee, ik heb/hij heeft het kind niet op mijn/zijn naam laten zetten') - het is geen auto, mensen!
Groeten,
Temet
achternaam
Als de ouders niet getrouwd zijn, is de achternaam van de moeder de default voor het kind. Wil je dat anders, dan moet dat tijdig (en extra!) geregeld worden.
Wat is er mis mee als het kind de achternaam van de moeder heeft?! Dat is niet meer dan logisch, want de biologische ouders waren en zijn niet getrouwd.
Als je getrouwd bent, is het andersom. Je kunt dan ook kiezen of kind de achternaam van vader of moeder krijgt; maar als je niets regelt, wordt het de achternaam van vader.
Het is een keuze van de ouders om wel of niet getrouwd te zijn, en deze regeling voor de achternaam is een van de consequenties van die keuze.
Mijn kind heeft mijn (moeders) achternaam. Dat was een idee van de vader.
Overigens waren we niet getrouwd, en toen kwam het kind onverwacht twee maanden te vroeg; dus zelfs al hadden we de achternaam van de vader willen doen, dan had dat niet gekund, want zover ik weet moet je dat voor de geboorte/aangifte regelen, met medewerking van de moeder. En ik lag meteen na de geboorte voor pampus in het ziekenhuis, dus ik kon niets op dat moment.
Als ik me goed herinner was kind wel al eerder tijdens de zwangerschap door de vader erkend (met mijn medewerking), trouwens. Dat scheelde een hoop gedoe.
Gezag krijgen voor vader was toen alleen nog maar een papieren regeling (met mijn medewerking).
achternaam veranderen
Om een achternaam te veranderen, op latere leeftijd, moet daar toch een heel goede reden voor zijn? Dat kan toch niet zomaar?
Enigma
De naamskeuze van een buiten huwelijk geboren kind doe je bij de erkenning. Die kan voor de geboorte (zoals bij mijn kinderen, maar die waren dan ook niet te vroeg), het kan ook na de geboorte. Erkenning kan wel, maar hoeft niet, tegelijk met de aangifte.
Voor zover ik weet kan je niet een naamskeuze achterwege laten bij de erkenning (wat dan dus betekent dat het kind de achternaam van de moeder heeft) en dan later alsnog opteren voor de naam van de vader. Dan heb je het volgens mij over een officiële achternaamswijziging. Heb nu even geen tijd om de regels daarvoor na te kijken (gaat dit draadje ook niet over natuurlijk).
Een eenmaal gedane naamskeuze geldt ook voor alle opvolgende kinderen van dezelfde vader en moeder.
Gezamenlijk gezag regelen is na de erkenning inderdaad een kwestie van een formuliertje invullen en opsturen. Dat kan overigens pas na de geboorte, dit itt erkenning.
Groeten,
Temet
dank Temet
Nu weet ik het weer: door de vroeggeboorte waren we niet op tijd met de erkenning tijdens de zwangerschap, en dat was toen wat extra gedoe, maar makkelijk te doen. Gezag is toen later rustig geregeld toen we er de tijd voor hadden.
Maar een kind krijgt toch sowieso een achternaam bij aangifte? Dus als vader voor de aangifte niet heeft erkend, dan kun je daarna, na een eventuele latere erkenning, toch niet meer van achternaam wisselen?
klopt
Als een kind nog niet erkend is, heeft het de achternaam van de moeder. Als het erkend wordt, kunnen de ouders gezamenlijk kiezen voor de achternaam van de vader. Doen ze dat niet, dan houdt het kind de achternaam van de moeder. En volgens mij kan je dan niet na een half jaar ofzo naar het gemeentehuis om alsnog voor de achternaam van de vader te kiezen, daar is dan vziw een officiële procedure tot achternaamswijziging voor nodig.
Groeten,
Temet
Temet
Maar Temet, stel dat het kind niet door de vader erkend is bij de aangifte. Bij de aangifte krijgt het kind voornaam en achternaam_moeder. Dit kan toch later alleen in zeer uitzonderlijke situaties veranderd worden?
Of is het mogelijk om het kind een jaar (of nog langer) na aangifte door de vader te laten erkennen en dan de achternaam te veranderen van achternaam_moeder in achternaam_vader?
Ik kan het me niet voorstellen...
Bij de aangifte wordt toch gewoon in principe de achternaam vastgelegd?
Nee
Als een kind niet voor de geboorte is erkend dan krijgt het bij de aangifte een achternaam. Die van de moeder als er geen erkenning plaatsvindt, die van de vader als er bij de aangifte wel erkenning plaatsvindt en beide ouders gezamenlijk voor de achternaam van de vader kiezen.
Een niet-erkend kind kan later altijd worden erkend. Dat kan jaren later, zelfs als het kind al hoog en breed meerderjarig is (dan moet het kind zelf toestemming geven, niet de moeder). Ik ken via-via een geval van een hoogbejaarde heer die met een aanzienlijk jongere, maar nog altijd op leeftijd zijnde dame naar het gemeentehuis ging "Wat kan ik voor u doen meneer?" "Ik kom mijn dochter hier erkennen". Tamelijk uitzonderlijk, maar het kan.
Als een niet-erkend kind wordt erkend kan bij die gelegenheid voor de achternaam van de vader worden gekozen. Na de erkenning kan dat niet meer, vziw, dan moet er een procedure aan te pas komen.
Als een niet-erkend kind later alsnog wordt erkend en daarbij voor de achternaam van de vader wordt gekozen dan krijgt het kind dus een andere achternaam dan het oorspronkelijk had.
Groeten,
Temet
Verongelijkt
Ach Tjor, je klinkt vreselijk verongelijkt want hij is geen meisje. Was hij een meisje, was het leven zoveel makkelijker geweest. Alsof het leven bestaat uit conductoren in treinen die boetes uitdelen aan jongens. Neem wat minder de trein, zou ik zeggen. Ja zo kan je de wereld zien en als je het doet zoals jij, dan zie je vreselijk onrecht. Even een zijstraat: de meeste medicijnen worden getest op mannen en daar hebben jouw jongens weer mooi voordeel mee. Nog een zijstraat: de eerste vrouwelijke premier in Nederland is nog niet eens aan de horizon gespot. Maar dat zal jou een worst zijn want jij hebt jongens. En die lijken heilig.
Ik heb zelf ook alleen jongens. Gelukkig kijk ik zo niet naar de wereld. Ik besef dat je dan vooral tekorten en wreed onrecht ziet, zo word je blind voor hoe de ander zo'n situatie ervaart. Je leven krijgt er een zure smaak van. En daar wordt de wereld niet bepaald sympathieker van. Mijn kinderen kunnen niet talentvol pianospelen, hebben geen fotografisch geheugen, mogen geen rokjes aan (althans, heersende moraal), hebben geen tatoeages (en willen ze graag), zijn geen tweede Messi of tweede Messias. Maar ze hebben hun eigen tools in het leven. En als je daarvan uit gaat, zie je opeens de mogelijkheden in het leven (ipv onmogelijkheden).
Meten met twee maten
Dat gebeurt wel degelijk. Ik herinner me een filmpje waarin een man, een vrouw in een lange broek en een vrouw met een rokje in eenzelfde situatie hulp vroegen bij iets in de ogen van de hulpverlenende man simpels. Die behandelde deze drie personen niet gelijk, hoewel de klacht gelijkluidend was.
Een van mijn zoons mopperde vroeger dat ouders altijd zo bezorgd zijn over dochters due bij donker over straat gaan. Ook jongens kunnen zich bedreigd voelen, dat had hij zelf ondervinden, maar veelal wordt ervan uit gegaan dat jongens zich beter redden.
Het leven is kang niet zo sekse-neutraal als gedacht wordt.
Over kind en vroeggeboorte - net voordat minimeisje zeer prematuur ter wereld kwam is er na spoedoverleg een ambtenaar bij het bed van de aanstaande ongehuwde ouders geweest om het papierwerk te regelen. Ouders hielden er ernstig rekening mee dat ukkie levenloos geboren zou worden.
Ava
Kun je je punt niet maken zonder met termijn als 'verongelijkt', 'zuur', 'niet bepaald sympathieker' te strooien? Ik begrijp overigens heel goed wat Tsjor bedoelt. Natuurlijk keek ik vroeger anders naar de wereld maar sinds ik zoons heb, zie ik wel in dat er ook een andere kant is. ik zie in NL ook voorlopig geen vrouwelijke minister president gekozen worden en dat gaat me aan het hart. Maar jongens hebben het op hun eigen manier soms ook zwaarder en waarom zou daar geen aandacht voor mogen zijn? Zonder aandacht geen bewustwording. Zonder bewustwording hadden vrouwen nu nog geen stemrecht. Om maar even te chargeren.
Dat jongens het zo moeilijk hebben in de maatschappij is mij nooit opgevallen. En ik heb toch ook zonen. Meer zonen dan dochters zelf.
Maar vziw leven we nog steeds in een patriarchale maatschappij. Ik zie op bijna alle sleutelposities mannen zitten.
Seksueel geweld tegen vrouwen wordt nog altijd niet serieus genomen:
http://edition.cnn.com/2016/06/06/us/sexual-assault-brock-turner-stanford/
Als kleine jongens huilen hoor je regelmatig mensen zeggen: niet huilen, je bent toch geen meisje.
Afgezien van dat hiermee de emoties van de jongen ook niet erkend worden geeft dat ook zo helder de positie van vrouwen weer: vrouwen zijn minder dan mannen, ze zijn zwak, emotioneel en er is niets ergers voor een man om een vrouw te zijn.
Vooroordelen tegen vrouwen die zo geinternaliseerd zijn door zowel mannen als vrouwen.
Zo is er net een onderzoek gepubliceerd dat vrouwelijke onderwijzers slechter beoordeeld worden dan mannelijke onderwijzers door studenten:
http://blogs.lse.ac.uk/impactofsocialsciences/2016/02/04/student-evaluations-of-teaching-gender-bias/
Er zijn zoveel voorbeelden te bedenken.
Natuurlijk speelt er ook een soort jaloezie van mijn kant mee. Ik zie het gemak waarmee mannen zich voortbewegen door de maatschappij, de vanzelfsprekendheid waarmee ze hun bestaan verkondigen en meer dan hun deel eisen, nee, niet eisen, dat is niet het juiste woord maar dat gewoon verwachten. De vanzelfsprekendheid waarmee ze het woord nemen en altijd serieus genomen worden, enkel en alleen omdat ze een penis hebben.
duizenden jaren geschiedenis hebben de man geleerd dat hij de standaard is waar langs alles gelegd wordt, dat hij de norm is en dat hij het stralende licht is waarna allen zich richten.
Jaina
Het een sluit het ander toch niet uit? Het is geen wedstrijd hoor.
Achternaam
Dat is ook weer een voorbeeld . Als een man en vrouw getrouwd zijn mogen ze zowel de achternaam van de vrouw als de achternaam van de man aan het kind geven (tegenwoordig dan, tot niet zo lang terug mocht dat niet eens) maar als ze het niet eens zijn dan wordt het automatisch de naam van de man. Echt idioot. Waarom?
Je kan er tegen in brengen dat het automatisch de naam van de vrouw wordt als ze niet getrouwd zijn tenzij er een andere keuze wordt gemaakt.
Maar het lijkt me sowieso veel logischer om de achternaam van de vrouw te geven tenzij de man/vrouw samen een andere keuze maken. Zij is tenslotte de persoon die al het werk heeft gedaan en bovendien weet je in elk geval zeker dat zij de moeder is.
Hoewel ik het nog beter zou vinden als dubbele achternamen in Nederland ook toegestaan zouden worden. Dat is een stuk makkelijker.
Mussie
Als het een wedstrijd was dan was het een allang gelopen race. Op macro niveau is de man de duidelijke winnaar in de maatschappij.
Natuurlijk zal op individueel niveau een vrouw wel eens een voordeel krijgen boven een man vanwege haar sekse.
Niet dat ik het voorbeeld van die conducteur zo geweldig vind want daar spreekt ook een dedain naar vrouwen uit en het is ook vrij seksistisch. Zij wordt niet serieus genomen in tegen stelling tot de jongeman die verantwoordelijk wordt gehouden voor zijn acties. Zij is maar een hulpeloos meisje en waarschijnlijk vond de conducteur haar ook gewoon sexy. Zou die conducteur ook zo reageren als het een vrouw van in de 50 was met een minder charmant voorkomen en niet een leuke jonge dame? Misschien dat dit de vrouw een materieel voordeel levert (geen boete) maar de gedachte er achter is natuurlijk helemaal niet zuiver.
Ongelijkheid
Ik heb (helaas) alleen ervaring met meisjes. (Helaas, omdat ik mijn zoontje niet heb kunnen zien opgroeien met de bijbehorende voor- en nadelen.) Dus ik heb geen 'inside'-ervaring. Ik zie ook wel dat er sekse-ongelijkheid is, maar is dat de laatste decennia niet al een béétje bijgetrokken? Ik weet nog wel toen ik mijn man en zijn vrienden leerde kennen, dat ik verbaasd was hoe makkelijk zij elkaar een kus gaven bij bepaalde situaties. Dat was toen nog helemaal niet zo gebruikelijk in Nederland. In zijn vriendenkring was het ook helemaal geen schande om te huilen als man. In het heden heb ik het gevoel dat daar breder makkelijker mee omgegaan wordt dan pak 'm beet 40 jaar geleden. Mannen mógen huilen.
Wat betreft de onveiligheid op straat, merk ik ook dat ik daar geen gelijke standaard bij heb, maar is dat gemiddeld genomen ook niet terecht? Er worden zeker wel mannen op straat gemolesteerd en we zullen vast ook niet alles weten van mannen die aangerand of verkracht worden, maar ik denk dat meisjes en vrouwen echt veel vaker de klos zijn. Dus is het begrijpelijk dat we vrouwen en meisjes op dit gebied iets meer betuttelen als ouders-zijnde en maatschappij. Ben je familie van een homo-kind, dan ligt dat weer anders. Dan is het geslacht niet (alleen) de reden om meer zorgen te hebben, maar het homo-zijn. Toen ik net bij mijn voorlaatste werkgever kwam te werken, was een van de collega's op een vreselijke manier te grazen genomen. In de tweeëneenhalf jaar erna was hij nog steeds bij de tandarts onder behandeling om zijn gebit weer tot een mooi geheel te krijgen. Bij mijn werkgever dáár weer voor was een lesbische collega, die door buren weggepest was uit hun huis, het was niet leefbaar. Als ouder en familie van 'zo'n' kind heb je denk ik altijd zorgen. Ik ben ook bezorgd om mijn dochters, maar ik merk dat ik me niet continu zorgen maak vanwege hun vrouw-zijn. Ze zijn allebei zelf ook niet angstig op straat, hoewel daar alle reden voor had kunnen zijn (jongste is mishandeld uit het niets).Mijn dochter speelt haar 'meisje-zijn' af en toe onbeschaamd uit richting jongens. Zij willen maar wat graag galant zijn, waardoor ze er ook mee wegkomt. Geen zin om een tent op te zetten? Dan kijk je de jongens toch even lief aan?? Doen meer meisjes en vrouwen dat niet? Ik denk het wel. Moet je persé willen dat mannen en vrouwen echt honderd procent hetzelfde zijn en behandeld worden? Dat laatste is misschien wel wenselijk, maar omdat ze het niet zijn denk ik dat het nooit volledig zal lukken. Ik vind dat sommige mensen doorslaan in de manier waarop zij volledige emancipatie nastreven. Volledig zal het nooit worden. Moet dat?
Jaina: De vanzelfsprekendheid waarmee ze het woord nemen en altijd serieus genomen worden, enkel en alleen omdat ze een penis hebben.
Hier ben ik het toch niet helemaal mee eens. Dat is wel een erg kort door de bocht gestelde mening. Als vrouwen niet als vanzelfsprekend het woord nemen is dat toch echt iets waar ze zelf iets aan moeten doen. Althans in ónze maatschappij. Ik ben niet van de partij van Neelie Kroes, maar als zij spreekt, hang ik aan haar lippen. Wereldwijd is er natuurlijk nog ontzettend veel mis met de vanzelfsprekendheid waarmee vrouwen het woord mogen voeren, ook al zouden ze dat kunnen.
Toeval
Bij toeval stuit ik op deze discussie en ik vraag mij af hoe de situatie is. Is de storm gaan liggen of is het contact juist verbroken?
