U zeggen
Ik las in een ander topic dat een kind geleerd wordt om u te zeggen tegen volwassenen die hij/zij niet kent. Wij hebben dat thuis ook wel meegekregen, maar ik heb het bijzonder weinig in de praktijk toegepast. En nu eigenlijk nog steeds bijna nooit. Dus ik was benieuwd...
Leer jij je kind dat hij/zij u moet zeggen tegen volwassenen die hij niet kent? Of is dat verouderd en is het inmiddels (eindelijk) toegestaan om elkaar te tutoyeren?
Kerstin75 schreef op 16-06-2022 om 15:54:
[..]
Oh dus als jouw kind een ouder iemand tutoyeert die dat niet wil hebben dan bepaal jij dat ze mogen blijven tutoyeren? Omdat blijkbaar andersom niet mag?
Ik vind het niet onbeleefd, dus ik zou me niet bemoeien met wat mijn kind wil zeggen. Vindt een oudere zeur het niet leuk, dan moet die persoon zelf maar vragen of het anders kan.
ik moest altijd u zeggen tegen mijn ouders. Een jaar geleden (ben bijna 40) gezegd dat ik daarmee stop en dat was prima. Maar mijn kinderen hebben geleerd tegen alle volwassen behalve je eigen ouders u zeggen tot ze zeggen dat het niet meer hoeft. En dat doen ze netjes
maar als ik zelf door een klein kind met je wordt aangesproken heb ik helemaal geen moeite mee. Ik heb het mijn kinderen geleerd omdat anderen mensen het belangrijk vinden niet omdat ik dat vind
Ted68 schreef op 16-06-2022 om 14:53:
Omdat we 2 pleegkinderen hebben worden we door alle kinderen bij de voornaam genoemt.... En dat vinden we prima. En zorgt ook voor leuks: Zoon was op de kleuterschool, en bij het ophalen vroegde juf of ik. Niet meermet devader van hem woonde,omdat zoon het altijd over Kees had....
Hier noemt onze pleegdochter ons papa en mama. Ik vond dat lastig toen ze begon met praten. Niet voor mezelf maar voor haar moeder. Het was logische dat ze ons zo noemde, want dat zag ze onze zoon ook doen. Ik heb dat toen besproken met haar moeder, want kan me voorstellen dat dit erg pijnlijk voor haar kan zijn als ze haar dochter ziet en die noemt mij mama. Ik heb gevraagd wat moeder wilde, bijv dat pleegdochter ons bij onze voornamen noemt, maar moeder ging hier heel luchtig mee om: wij zorgen het hele jaar voor haar en logisch dat ze ons dan zo noemt. Vond ik erg stoer dat moeder dat zo kon zien. Dochter heeft nu twee mama's en daar is ze erg trots op. En zolang haar moeder en pleegdochter het zo willen, vind ik het prima.
Ik vind u zeggen een stapje in het proces van leren dat je niet iedereen op precies dezelfde manier behandelt en dat de sociale omgangsvormen rijk aan nuances zijn.
Ik mag Marie zeggen tegen mijn leidinggevende, maar het is wél mijn leidinggevende en in die hoedanigheid hebben we niet evenveel te vertellen. Ouders gaan tamelijk egalitair met hun kinderen om maar in the end hebben de kinderen niet evenveel te vertellen (hoewel kinderen ook privileges hebben die ouders níet hebben). En oma van 95 behandelen we met net wat meer égards dan de buurjongen van 16. Niet iedereen heeft die nuances van nature door.
(en nou is het ook heel Nederlands om onmiddellijk te roepen "ja maar die oma kan ook een kreng zijn en ja maar liever een vriendelijk tutoyerend kind dan een vervelend vousvoyerend kind etc etc etc" maar dat zijn valse tegenstellingen die niet zoveel afdoen aan het basisprincipe).
In mijn opinie is het 'u zeggen' een nuttig, want heel zichtbaar en duidelijk hulpmiddel om te leren dat je bij vreemde volwassenen of in zakelijk/formele relaties je net even een tikje anders opstelt. Als sociale zijwieltjes zeg maar. En dan kun je die vorm ook naar keuze loslaten in situaties waarin het niet meer zo nodig of passend is.
Valeria schreef op 16-06-2022 om 16:45:
[..]
Ik vind het niet onbeleefd, dus ik zou me niet bemoeien met wat mijn kind wil zeggen. Vindt een oudere zeur het niet leuk, dan moet die persoon zelf maar vragen of het anders kan.
Je kind moet op volwassen leeftijd dan dus nog U leren zeggen?
Zusterclivia schreef op 16-06-2022 om 16:04:
Ik vind eigenlijk dat als je perse met u aangesproken wilt worden omdat dit beleefd is, dat je dan de ander ook met u aan moet spreken. Dus allebei wel of allebei niet.
Dit vind ik ook, alleen komt de “gunst” niet altijd terug. En dan? Bij schoonvader omzeilde ik het en daar werd het niet beleefder van (“koffie?” “koekje?”) maar dat vond hij dan wel weer acceptabel. Gek genoeg.
Vroeger was ik eerder geneigd op te houden -met “u” zeggen als ze het niet terugzeggen- maar ik word steeds ouder en het boeit me niet zo. Als er andere tekenen zijn van een ongelijkwaardige behandeling, neem ik wel actie. Neem ik de benen, hoogstwaarschijnlijk 
Schemerlampje schreef op 16-06-2022 om 11:54:
Ja, dat hebben wij onze kinderen ook geleerd. Al is dat volgens mij niet vaak echt uitgesproken. Ze horen het ons ook doen tegen anderen. Ik zeg zelf ook nog u tegen mijn ouders. Onze kinderen overigens niet.
Doet mij denken aan lang geleden. Ons buurmeisje van een jaar of 3, zei tegen mijn moeder:” Wat doe je?” Waarop haar moeder zei dat ze u moest zeggen. Zegt ze:”U, wat doe je?” 😁
Was dat mijn dochter? Die zei ook zoiets 😂
Jippox schreef op 16-06-2022 om 14:29:
Ik ben ooit zo stom geweest om tegen mijn kinderen te zeggen dat ze me alles mogen noemen maar alsjeblieft geen mammie.
Drie keer raden hoe ze me noemen als ze me even op de kast willen hebben....
Hahaha! Hier net zo!
Mijn kinderen hebben zeker wel geleerd om volwassenen die ouder dan zij zijn aan te spreken met u. Mijn schoonmoeder wordt met u aangesproken, ook door vriend en zijn siblings.
Ik werk zelf in het onderwijs en wij worden op school ook aangesproken met u. Toen ik twintig was werkte ik op een school waar we zelf mochten kiezen hoe we aangesproken wilden worden, dat was voor mij gewoon voornaam en jij. Ik vond het echt onzin om leerlingen die soms maar twee jaar jonger waren mij met u te laten aanspreken terwijl we in het weekend samen in de discotheek stonden 🤷🏼♀️. Respect zit hem niet in de aanspreektitel maar het is de toon die de muziek maakt.
Overigens vervallen de meeste leerlingen gewoon in u als ze je aanspreken, ook al mogen ze jij zeggen. Twintig jaar geleden al en nu ook.
interessant Ginevra, bedankt voor het delen!
Een nichtje van 9 zegt steevast 'u' tegen mij. Ik hou daar niet van en heb haar eens gezegd dat ze 'je' mag zeggen, maar ze houdt het bij 'u' want ze vindt het anders verwarrend en dat is het ook, vooral voor een kind.
Lieveheersbeest schreef op 16-06-2022 om 13:14:
[..]
Brrr wat een onnodig machtsvertoon zeg.
De opzet van dit topic is eigenlijk al helemaal verkeerd. Beter had je in de openingspost meteen je afschuw uitgesproken over hoe je walgt van het feit mensen met ‘u’ aan te spreken 
Lieveheersbeest schreef op 16-06-2022 om 12:12:
[..]
Ik vind het in die zin ook nogal een verschil of je met de directeur van de ING, een chirurg of een politicus praat, of met de buurvrouw van 30 op de hoek.
Want? Waarom zou een directeur, chirurg of politicus ‘hoger’ staan dan de buurvrouw van 30 als het gaat om met U aangesproken te worden? Dit is wel het toppunt van simpliciteit imo 
Kersje schreef op 16-06-2022 om 19:31:
[..]
Want? Waarom zou een directeur, chirurg of politicus ‘hoger’ staan dan de buurvrouw van 30 als het gaat om met U aangesproken te worden? Dit is wel het toppunt van simpliciteit imo
Als die directeur je buurman is zul je waarschijnlijk gewoon tutoyeren, maar als jij de ondergeschikte bent dan spreek je m in eerste instantie aan met u.
Battle-Royale schreef op 16-06-2022 om 17:24:
[..]
Je kind moet op volwassen leeftijd dan dus nog U leren zeggen?
Want er zit niets tussen klein en volwassen? Het is ook niet zo dat kinderen het helemaal nergens horen of lezen.
Maar al zou het zo zijn, dat een volwassene dan pas iemand tegen komt die met u aangesproken wil worden, dat kan een volwassene toch prima inschatten en nog leren?
