U zeggen

Valeria schreef op 16-06-2022 om 19:46:

[..]

Want er zit niets tussen klein en volwassen? Het is ook niet zo dat kinderen het helemaal nergens horen of lezen.

Maar al zou het zo zijn, dat een volwassene dan pas iemand tegen komt die met u aangesproken wil worden, dat kan een volwassene toch prima inschatten en nog leren?

Ik zeg er niks van als (vooral een jonger) iemand (in dienstverlenende rol) me met jij aanspreekt maar ik heb dan wel een slechtere eerste indruk als bij iemand die beleefd u zegt. 

redbulletje schreef op 16-06-2022 om 19:49:

[..]

Ik zeg er niks van als (vooral een jonger) iemand (in dienstverlenende rol) me met jij aanspreekt maar ik heb dan wel een slechtere eerste indruk als bij iemand die beleefd u zegt.

Laatst moest ik wel lachen om een brief die ik ontving van een bedrijf waar ik diensten van afneem:

Geachte heer Pejeka,

Hiermee willen we JOU informeren over...

Hier de feeks die haar kinderen leert om netjes te spreken tegen volwassenen en leeftijdsgenoten trouwens. Zij het op een andere manier. 

Waarom is het zo'n ramp om je kinderen een respectvorm aan te leren? 
Wat is er anders aan u zeggen tegen een volwassene omdat dat netjes is en voornamelijk ouderen daar nog veel waarde aan hechten. Of het hen/hun zeggen tegen iemand die zich en hen/hun voelt? Draait beide om respect toch? En bij dat laatste heb ik ook zo mijn eigen mening, maar die zal ik voor me houden. 😉

Je zegt toch ook meneer of mevrouw? 

Ik ben nu eenmaal gewoon een feeks, maar wel een hele lieve met af en toe wat zwarte humor en een stevige mening. Maar uiteindelijk draait het erom dat je je kinderen een respectvorm aanleert en is het aan de aangesproken persoon de taak om dit wel of niet fijn te vinden. 

Ik heb het idee dat steeds meer volwassenen het eerder een belediging dan respectvol vinden met u aangesproken te worden. Als ikzelf mensen met u aanspreek voel ik ook steeds vaker dat het echt niet wordt gewaardeerd. En niet alleen alsin het is niet nodig maar meer alsin wat maak je me nou, zo oud ben ik nog niet. Oprechte verontwaardiging dus. Dat maakt het wel lastiger vind ik om de juiste aanspreekvorm te kiezen.

stel een oncoloog van 40 komt naast me wonen dan is de kans groot dat er over en weer gelijk getutoyeerd wordt, kom ik echter als patiënt bij de oncoloog dan spreek ik diegene aan met u en andersom is dat in de meeste gevallen ook t geval

Maar u zeggen tegen iemand heeft toch niet automatisch in zich dat je die persoon respecteert? 
Tegen de baas bij mijn eerste zaterdagbaantje zei ik ook u, omdat hij daar op stond. Hij voelde zich echt "de meneer" die boven de 17 jarige meisjes stond. Hij meende daarmee ook het recht te hebben om de meisjes in de bollen te knijpen en de borsten te strelen. 
Ik zei u maar het respect was tot onder het nulpunt gedaald.

redbulletje schreef op 16-06-2022 om 20:05:

stel een oncoloog van 40 komt naast me wonen dan is de kans groot dat er over en weer gelijk getutoyeerd wordt, kom ik echter als patiënt bij de oncoloog dan spreek ik diegene aan met u en andersom is dat in de meeste gevallen ook t geval

Nah, ik kwam laatst bij de internist, dat was nog een jonkie in opleiding en ze begon toch meteen met jij en jou. Prima hoor, maar dan ga ik toch ook echt geen u zeggen. 

Kersje schreef op 16-06-2022 om 19:27:

[..]

De opzet van dit topic is eigenlijk al helemaal verkeerd. Beter had je in de openingspost meteen je afschuw uitgesproken over hoe je walgt van het feit mensen met ‘u’ aan te spreken

Want, je mag geen topics openen over dingen die je stom vindt?

Volgens mij kan je in de openingspost mijn standpunt al wel terugzien:
" Of is dat verouderd en is het inmiddels (eindelijk) toegestaan om elkaar te tutoyeren?"

Kersje schreef op 16-06-2022 om 19:31:

[..]

Want? Waarom zou een directeur, chirurg of politicus ‘hoger’ staan dan de buurvrouw van 30 als het gaat om met U aangesproken te worden? Dit is wel het toppunt van simpliciteit imo

Ik kan niet goed onderbouwen waarom. Misschien is dat dan een stukje opvoeding dat is blijven plakken afgezet tegen hoe het dagelijkse leven gaat? Op basis van gevoel zou ik zeggen dat ik dat doe omdat ik tov hooggeplaatste professionals meer afstand ervaar (en dus u zeg) dan tov de buurvrouw. Of omdat het voor mij vanzelfsprekender is dat die mensen met u aangesproken willen worden, terwijl ik geen enkele buurvrouw van 30 ken die dat wenst. Ben ik de enige die dit zo ervaart dan?

redbulletje schreef op 16-06-2022 om 19:49:

[..]

Ik zeg er niks van als (vooral een jonger) iemand (in dienstverlenende rol) me met jij aanspreekt maar ik heb dan wel een slechtere eerste indruk als bij iemand die beleefd u zegt.

Ik heb ook een slechtere indruk van iemand die een kind corrigeert omdat hij/zij per se met u aangesproken wil worden. Dan heb ik het niet over school of iets dergelijks, maar een willekeurige functieloze oudere. 

Nog nooit meegemaakt overigens

Valeria schreef op 16-06-2022 om 20:33:

[..]

Ik heb ook een slechtere indruk van iemand die een kind corrigeert omdat hij/zij per se met u aangesproken wil worden. Dan heb ik het niet over school of iets dergelijks, maar een willekeurige functieloze oudere.

Nog nooit meegemaakt overigens

Ik zou dat ook niet doen, maar ik zou er enkel wat van denken over het gebrek aan opvoeding. 

Biscuitje schreef op 16-06-2022 om 20:03:

Ik heb het idee dat steeds meer volwassenen het eerder een belediging dan respectvol vinden met u aangesproken te worden. Als ikzelf mensen met u aanspreek voel ik ook steeds vaker dat het echt niet wordt gewaardeerd. En niet alleen alsin het is niet nodig maar meer alsin wat maak je me nou, zo oud ben ik nog niet. Oprechte verontwaardiging dus. Dat maakt het wel lastiger vind ik om de juiste aanspreekvorm te kiezen.

Waarom zou je oud zijn/gevonden worden als iemand je met "u" aanspreekt? En waarom is oud(er) zijn érg?

Toch ben ik blij dat de ‘jeugd van tegenwoordig’ meestal nog wel normen en waarden kent door vreemden en oudere mensen met ‘u’ aan te spreken. Vraag me niet waarom, is domweg een gevoelskwestie denk ik. En daar is niks mis mee in mijn ogen.