U zeggen
Ik las in een ander topic dat een kind geleerd wordt om u te zeggen tegen volwassenen die hij/zij niet kent. Wij hebben dat thuis ook wel meegekregen, maar ik heb het bijzonder weinig in de praktijk toegepast. En nu eigenlijk nog steeds bijna nooit. Dus ik was benieuwd...
Leer jij je kind dat hij/zij u moet zeggen tegen volwassenen die hij niet kent? Of is dat verouderd en is het inmiddels (eindelijk) toegestaan om elkaar te tutoyeren?
Ted68 schreef op 16-06-2022 om 14:53:
Omdat we 2 pleegkinderen hebben worden we door alle kinderen bij de voornaam genoemt.... En dat vinden we prima. En zorgt ook voor leuks: Zoon was op de kleuterschool, en bij het ophalen vroegde juf of ik. Niet meermet devader van hem woonde,omdat zoon het altijd over Kees had....
Mijn pleegzoon noemt ons ook bij de voornaam, de oudste kinderen zeggen mama tegen mij en voornaam tegen mijn man die niet hun vader is.
De jongste kinderen groeien daarmee op dus die gebruiken ook wel eens onze voornaam, omdat die gewoon zo vaak genoemd wordt. Ze gebruiken ook wel mama/papa, dat loopt wat door elkaar.
Kyana schreef op 16-06-2022 om 15:17:
Het komt best onbeleefd over als een klein kind gelijk je/jij zegt.
Dat zit hem natuurlijk niet alleen in u zeggen maar ook in netjes bedanken, op een beleefde manier ergens om vragen, algemeen net taalgebruik...
Ik zou het veel belangrijker vinden dat mijn kind bedankt voor wat te eten, of bedankt voor het spelen, dan dat hij een ouder van een vriendje met u aanspreekt. Ervaar jij dat echt zo, als je kindjes over de vloer hebt?
Kyana schreef op 16-06-2022 om 15:17:
Het lijkt me wel handig om kinderen te leren onbekende volwassenen met u aan te spreken. Dat is gewoon beleefd. Later kan het dan altijd je/jij worden.
Het komt best onbeleefd over als een klein kind gelijk je/jij zegt (niet zo zeer een peuter die net leert spreken maar wel een kind wat al op school zit.)
De meeste vriendjes van mijn kinderen zijn vrij beleefd dus het valt ook wel echt op als een kind minder beleefd is. Dat zit hem natuurlijk niet alleen in u zeggen maar ook in netjes bedanken, op een beleefde manier ergens om vragen, algemeen net taalgebruik...
Ik heb liever dat een heel verlegen kind de moed bij elkaar raapt om te zeggen "heb je een prullenbak?" voor de verpakking van het koekje dan dat hij per se bedankt voor dat koekje.
Of zoiets.
Mijn ouders spreek ik aan met pap(a) en mam(a). Mijn schoonouders met pa en ma (louter omdat dat zo MOET).
Mijn man zegt tegen zijn ouders pap en mam en tegen mijn ouders vader Henk en mama Marjan.
Als we met de jongen over opa en oma praten is het oma Marjan of oma Dora en opa Henk of opa Peter. Ze spreken ze aan als opa en oma.
Bij mijn schoonouders ben ik het enige schoonkind dat ze bij de voornaam noemt in plaats van pa en ma. We zijn er allemaal laat bij gekomen, maar zelfs de schoonzoon die er pas vier jaar is, zegt pa en ma. Ik ga niet anderen dan mijn ouders als zodanig aanspreken (en die noem ik pap en mam). Mijn kinderen noemen me wisselend mam en mama.
Lieveheersbeest schreef op 16-06-2022 om 15:30:
[..]
Ik zou het veel belangrijker vinden dat mijn kind bedankt voor wat te eten, of bedankt voor het spelen, dan dat hij een ouder van een vriendje met u aanspreekt. Ervaar jij dat echt zo, als je kindjes over de vloer hebt?
Bedanken voor het spelen vind ik ook zo'n onzin, het is juist leuk als kinderen komen spelen en het is een wederzijds belang, daarom zeg ik bij een bedankje voor het spelen altijd dat dat niet hoeft dat het juist leuk voor hen beiden was dat hij/zij er was.
Decembermamma schreef op 16-06-2022 om 14:25:
[..]
Maar jij hebt niet te wensen hoe mijn kinderen spreken. Dat bepaal ik.
En het gaat ook de andere kant op mijn nichtje blijft me met u aanspreken heel irritant en iedere keer als ik zeg dat ze meer je mag aanspreken durft ze dat niet. Heel vervelend maar goed kind kan daar niets aan doen.
Oh dus als jouw kind een ouder iemand tutoyeert die dat niet wil hebben dan bepaal jij dat ze mogen blijven tutoyeren? Omdat blijkbaar andersom niet mag?
Decembermamma schreef op 16-06-2022 om 15:51:
[..]
Bedanken voor het spelen vind ik ook zo'n onzin, het is juist leuk als kinderen komen spelen en het is een wederzijds belang, daarom zeg ik bij een bedankje voor het spelen altijd dat dat niet hoeft dat het juist leuk voor hen beiden was dat hij/zij er was.
Volgens mij is 'bedankt voor het spelen' een verkorte vorm van: Bedankt dat ik vandaag bij uw zoon/dochter mocht komen spelen/ben uitgenodigd.
Zo zag ik dat altijd en dan zei ik: jij ook bedankt. Ik zeg niet dat bedanken niet hoeft. Waarom zou je?
Mijn schoonouders noemde ik ook bij hun voornaam, nooit pa en ma gezegd.
Ik vind eigenlijk dat als je perse met u aangesproken wilt worden omdat dit beleefd is, dat je dan de ander ook met u aan moet spreken. Dus allebei wel of allebei niet.
watertoren schreef op 16-06-2022 om 16:02:
Mijn schoonouders noemde ik ook bij hun voornaam, nooit pa en ma gezegd.
Mijn schoonouders worden door hun kinderen met u aangesproken. Ik doe dat dus ook automatisch. Ze hebben nooit gezegd hoe ze aangesproken willen worden, bij u hoort geen voornaam, maar meneer en mevrouw is ook raar. Dus draai ik er al 25 jaar nogal ongemakkelijk omheen. Mijn ouders hebben gelijk gezegd dat mijn man ze gewoon bij hun voornaam aan mag spreken, en je en jij. Dat maakt toch dat, hoewel mijn schoonouders allervriendelijkst zijn, de band tussen hen en mij anders en afstandelijker is dan de band tussen mijn man en mijn ouders.
vertelsel schreef op 16-06-2022 om 16:09:
[..]
Mijn schoonouders worden door hun kinderen met u aangesproken. Ik doe dat dus ook automatisch. Ze hebben nooit gezegd hoe ze aangesproken willen worden, bij u hoort geen voornaam, maar meneer en mevrouw is ook raar. Dus draai ik er al 25 jaar nogal ongemakkelijk omheen. Mijn ouders hebben gelijk gezegd dat mijn man ze gewoon bij hun voornaam aan mag spreken, en je en jij. Dat maakt toch dat, hoewel mijn schoonouders allervriendelijkst zijn, de band tussen hen en mij anders en afstandelijker is dan de band tussen mijn man en mijn ouders.
Zo de spijker op zijn kop. In mijn ogen creëert u onnodige afstand. Zeker binnen familierelaties.
Lieveheersbeest schreef op 16-06-2022 om 15:30:
[..]
Ik zou het veel belangrijker vinden dat mijn kind bedankt voor wat te eten, of bedankt voor het spelen, dan dat hij een ouder van een vriendje met u aanspreekt. Ervaar jij dat echt zo, als je kindjes over de vloer hebt?
Ja, ik vind het inderdaad wel onbeleefd als een kind gelijk begint met je/jij. Het valt ook op omdat de meeste kinderen dus wel u zeggen.
Ik zeg er overigens niks van want ik denk dat je daarmee een kind zich erg ongemakkelijk kan laten voelen. En uiteindelijk is het natuurlijk ook meer de ouders dan het kind. En zo erg is het verder ook niet, maar het valt me wel altijd op.
Bakblik schreef op 16-06-2022 om 16:14:
[..]
Zo de spijker op zijn kop. In mijn ogen creëert u onnodige afstand. Zeker binnen familierelaties.
Dat hoeft echt niet perse. Ik ken hele fijne, warme gezinnen waar de kinderen u zeggen tegen de ouders.
Mijn kinderen hoeven dat niet maar ik denk niet dat als ze wel u zouden zeggen dat iets zou veranderen aan onze band.
Kyana schreef op 16-06-2022 om 16:26:
[..]
Dat hoeft echt niet perse. Ik ken hele fijne, warme gezinnen waar de kinderen u zeggen tegen de ouders.
Mijn kinderen hoeven dat niet maar ik denk niet dat als ze wel u zouden zeggen dat iets zou veranderen aan onze band.
Dat zeg je zo wat, fijne warme gezinnen. Dat is iets anders. Ik werd op de eerste ontmoeting al getrakteerd op een college hoe willen wij op een respectvolle manier aangesproken worden nadat ik (komend uit en jij cultuur) dankjewel zei toen mijn thee werd gepresenteerd.
