U zeggen
Ik las in een ander topic dat een kind geleerd wordt om u te zeggen tegen volwassenen die hij/zij niet kent. Wij hebben dat thuis ook wel meegekregen, maar ik heb het bijzonder weinig in de praktijk toegepast. En nu eigenlijk nog steeds bijna nooit. Dus ik was benieuwd...
Leer jij je kind dat hij/zij u moet zeggen tegen volwassenen die hij niet kent? Of is dat verouderd en is het inmiddels (eindelijk) toegestaan om elkaar te tutoyeren?
ToetieToover schreef op 16-06-2022 om 14:07:
[..]
Deed ik altijd bij mijn ex-schoonvader, die wilde dat ik “u” zei. Ik vergat het vaak dus leerde ik mezelf aan: “Koffie? Suiker, melk? Taartje? Biertje?” Van ex-schoonmoeder hoefde het dan weer niet waardoor ik het weer vergat bij ex-schoonvader. Oeps.
Mijn vriendin spreekt over haar ouders door de voornaam te noemen. Zo spreekt ze ze ook aan. Ze heeft ook wel een naar stel, dus die titels pap en mam verdienen ze niet echt. Maar ik zal echt nooit mijn moeder bij haar voornaam noemen, terwijl mijn moeder daar zeker weten geen moeite mee zou hebben. Ik noem mijn moeder altijd “mam”.
Hoe doen jullie dat?
Ik zeg gewoon pap en mam. Ooit toen ik puber was was het opeens in om je ouders bij de voornaam te noemen en als ik dat wilde mocht ik dat ook, maar voor mij voelde dat niet goed dus dat is bij een blauwe maandag gebleven.
Kerstin75 schreef op 16-06-2022 om 12:55:
[..]
Ook hier weer: nu bepaal jij hoe ik wens te worden aangesproken en dat mag ik alleen. Ik zal gewoon tegen jouw kind zeggen dat het mag tutoyeren. De onzin die je er verder bij haalt slaat nergens op.
Maar jij hebt niet te wensen hoe mijn kinderen spreken. Dat bepaal ik.
En het gaat ook de andere kant op mijn nichtje blijft me met u aanspreken heel irritant en iedere keer als ik zeg dat ze meer je mag aanspreken durft ze dat niet. Heel vervelend maar goed kind kan daar niets aan doen.
Ik ben ooit zo stom geweest om tegen mijn kinderen te zeggen dat ze me alles mogen noemen maar alsjeblieft geen mammie.
Drie keer raden hoe ze me noemen als ze me even op de kast willen hebben....
Mijn kinderen noemen mij mam,
of een heel verveeld 'Ma-haa' als ik niet snel genoeg reageer 😆. Mij bij de voornaam noemen zou ik absoluut niet waarderen, dat doe je maar bij de rest van de wereld.
Mijn ouders noem ik pap en mam.
Jippox schreef op 16-06-2022 om 14:29:
Ik ben ooit zo stom geweest om tegen mijn kinderen te zeggen dat ze me alles mogen noemen maar alsjeblieft geen mammie.
Drie keer raden hoe ze me noemen als ze me even op de kast willen hebben....
Ja, die kon je van verre zien aankomen...
M'n nichtje moesten van m'n schoonzus u tegen ons zeggen. Daar hebben we het wel eens over gehad, ik vond het vervelend, tante voor m'n naam vond ik ook niet noodzakelijk, maar zij vond het belangrijk, dus ik heb het geaccepteerd. Maar toen ze de 18 voorbij waren heb ik die meiden gevraagd om met de u te stoppen.
Sinds de andere tiener-neven/nichten wees zijn geworden zijn de oom/tante-titels in de familie ook grotendeels vervallen. Die kinderen doen zo hun best om zelfstandig door te gaan, de afstand/hiërarchie die het tante-zeggen heeft voelt daarbij helemaal niet meer goed.
Mug schreef op 16-06-2022 om 14:32:
[..]
Waar, maar niets meer aan te doen. Ze noemen me ook wel eens moeder. Dat is dan meestal om te benadrukken dat ik ergens echt niets van snap/iets niet goed doe ("geef die afstandsbediening maar even hier moeder")*
Altijd lollig, pubers
Ik gebruik zelf eigenlijk ook weinig u in privé setting, ook niet tegen mijn opa van 90+. Hij vindt dat oke, maar is wel van de generatie dat mijn echtgenoot hem aanspreekt als opa of als meneer Achternaam. Bij zijn voornaam noemen past dan weer niet
Zakelijk gezien daarentegen ben ik wel voor u. Toen ze bij de Rabobank als algemene term je en jij gingen gebruiken kreeg ik dat toch niet voor elkaar. Ging zo tegen.principes in. (En collega's trouwens ook niet, pastte niet bij afdeling).
Jippox schreef op 16-06-2022 om 14:40:
[..]
Altijd lollig, pubers
Zeker als er met woorden grappen gemaakt kunnen worden of ze je er mee op de kast kunnen krijgen. 😊
Omdat we 2 pleegkinderen hebben worden we door alle kinderen bij de voornaam genoemt.... En dat vinden we prima. En zorgt ook voor leuks: Zoon was op de kleuterschool, en bij het ophalen vroegde juf of ik. Niet meermet devader van hem woonde,omdat zoon het altijd over Kees had....
Hier absoluut geen pap en mam maar pa en ma. Ik ben ook geen tante Watertoren maar gewoon Watertoren. Mijn zoon noemt ooms en tantes ook alleen bij de voornaam Bij opa en oma was het opa plus voornaam.
Ted68 schreef op 16-06-2022 om 14:53:
Omdat we 2 pleegkinderen hebben worden we door alle kinderen bij de voornaam genoemt.... En dat vinden we prima. En zorgt ook voor leuks: Zoon was op de kleuterschool, en bij het ophalen vroegde juf of ik. Niet meermet devader van hem woonde,omdat zoon het altijd over Kees had....
Mijn buren hebben een tijdje een pleegkind gehad (nichtje) en die bleef hen ome g en tante k noemen, maar de eigen kinderen gingen dat mee doen.
Het lijkt me wel handig om kinderen te leren onbekende volwassenen met u aan te spreken. Dat is gewoon beleefd. Later kan het dan altijd je/jij worden.
Het komt best onbeleefd over als een klein kind gelijk je/jij zegt (niet zo zeer een peuter die net leert spreken maar wel een kind wat al op school zit.)
De meeste vriendjes van mijn kinderen zijn vrij beleefd dus het valt ook wel echt op als een kind minder beleefd is. Dat zit hem natuurlijk niet alleen in u zeggen maar ook in netjes bedanken, op een beleefde manier ergens om vragen, algemeen net taalgebruik...
Kyana schreef op 16-06-2022 om 15:17:
Het lijkt me wel handig om kinderen te leren onbekende volwassenen met u aan te spreken. Dat is gewoon beleefd. Later kan het dan altijd je/jij worden.
Het komt best onbeleefd over als een klein kind gelijk je/jij zegt (niet zo zeer een peuter die net leert spreken maar wel een kind wat al op school zit.)
De meeste vriendjes van mijn kinderen zijn vrij beleefd dus het valt ook wel echt op als een kind minder beleefd is. Dat zit hem natuurlijk niet alleen in u zeggen maar ook in netjes bedanken, op een beleefde manier ergens om vragen, algemeen net taalgebruik...
Klopt mijn zoon bedankt altijd en als hij iets wil vraagt hij het beleefd. Maar u zeggen hoeft wat mij betreft niet. Hij heeft vriendjes die netjes u zeggen maar daar blijft het dan ook wel bij, erzit geen dank(u)jewel in of alstublieft
ToetieToover schreef op 16-06-2022 om 14:07:
[..]
Deed ik altijd bij mijn ex-schoonvader, die wilde dat ik “u” zei. Ik vergat het vaak dus leerde ik mezelf aan: “Koffie? Suiker, melk? Taartje? Biertje?” Van ex-schoonmoeder hoefde het dan weer niet waardoor ik het weer vergat bij ex-schoonvader. Oeps.
Mijn vriendin spreekt over haar ouders door de voornaam te noemen. Zo spreekt ze ze ook aan. Ze heeft ook wel een naar stel, dus die titels pap en mam verdienen ze niet echt. Maar ik zal echt nooit mijn moeder bij haar voornaam noemen, terwijl mijn moeder daar zeker weten geen moeite mee zou hebben. Ik noem mijn moeder altijd “mam”.
Hoe doen jullie dat?
Maar het is toch ook onbeleefd om zo te vragen: 'koffie?'
Dat hoor je toch ook in een zin te zetten, al kan het in een thuis setting natuurlijk wel.
Ouders met voornaam aanspreken vind ik niet onbeleefd als dat gewoon de afspraak is onderling. Zoiets groeit meestal.
