Trauma-vakantie

Nee

Nee, dat horrorvakanties horen niet bij kinderen. Maar met kinderen loopt het gewoon nog meer in de soep. Een ziek kind op vakantie is natuurlijk tig keer vervelender dan als je zelf even wat minder voelt. Autopech met drie kinderen op de achterbank die je net heb beloofd dat ze over 2 uur aan het zwembad liggen, is toch echt drie keer zo erg als wanneer je met z'n tweetjes bent. Met een gecompliceerde oorontsteking niet naar huis kunnen vliegen is met 2 kinderen gewoon veel gecompliceerder dan met z'n tweetjes.

Genoeg vakanties hier die anders dan gepland verliepen (heb nog niet eens alles opgenoemd) maar we gaan er wel heel flexibel mee om. Ooit in een ver land moest man week naar ziekenhuis met fikse longontsteking. Toch kijk ik goed op die vakantie terug; gegeven de omstandigheden was het een supervakantie.

Ja en nee

Jouw vakantie bekijkend; eerst "nee", zieke kinderen, tja dat kan gebeuren en ook een terugvlucht naar een ander vliegveld, gevalletje pech.
Maar wat verwachtte je van een wintervakantie met erg kleine kinderen in London ? Ik kan me daar niet zoveel bij voorstellen, wat wilde je dan gaan doen ? En het slechte hotel, tja had je dat kunnen weten ( hotel reviews gelezen) ?
Toen we na 10 kinderloze jaren 3 kinderen kregen, hebben we toch wat rustiger vakanties uitgezocht, nadat ze van de middagslaapjes af waren zijn we weer wat meer gaan ondernemen.
Ik had dus niet zoveel verwachtingen van die eerste jaren, gewoon lekker met zijn allen aankeutelen op een camping in de zon / (mid)weekje in een Centerparc-achtig huisje.

Gewoon grotere kans

Ik denk dat hororvakanties gewoon een kwestie van 'grotere kans' is. Je moet vliegen/varen/treinen/bussen/rijden dus grotere kans dat je e.a. mist of dat verbindingen niet kloppen of dat er iets uitvalt.
Je bent in een voor jouw vreemde omgeving dus grotere kans op een ongelukje.
Je eet vaak 'vreemd voedsel' en soms door anderen bereid,dus grotere kans op een besmetting, ziekte etc.
Je hebt je eigen huisarts/ziekenhuis etc. niet bij de hand dus in geval van ziekte of ongeluk is de inpact die zoiets heeft ook groter...want wáár ga je heen? Hoe werkt dat? En zijn het wel capabele mensen?
Je bent mét kinderen ook met meer personen, dus met al die dingen is de kans ook groter.
En als laatste kunnen kinderen ook 'minder hebben' dan een volwassenen. Mét kinderen uren op een vliegveld moeten wachten is héél wat anders als dat je met z'n tweeën moet wachten. Helemaal als ze nog erg jong zijn. Kinderen worden moe, willen vermaakt worden, moéten eten, moeten verschoond worden etc.etc. Als je alleen met je man bent kun je wel beredeneren dat je dat uurtje nog best met grote trek kunt doorbrengen want dan gaat je vlucht alsnog. Een kind kun je dat wel zeggen, maar die gaat echt dat uurtje niet wachten, die wil eten en wel nu meteen!
Ik wil onze meest erge vakantie hier wel opschrijven, maar dat was er niet 1 van mislukkingen, maar meer van de ongelukken. Oudste valt op de eerste dag in Italië in een parkeergarage in het donker een verdieping naar beneden. Met ambulance afgevoerd naar z.h. , man mee. Ik geen idee waarnaartoe (ik versta niet zo goed italïaans).
Nog in de tijd dat mobieltjes een uitzondering zijn. Jongste al in bed...(dus kan je niet alleen laten). Na verschillende z.h. afgebeld te hebben, eindelijk contact met man, ik moest komen (hoe? Met wat? Waar is dat z.h.?? jongste meenemen?). Oudste geopereerd, moest blijven, met 1 van de ouders (ikke dus). Zonder bed dus ik geslapen in stoel. Volgende dag bleek dat het bezoekuur pas om 13.00 uur was en je zelf voor je eten /drinken moest zorgen. Wel om 6.00 wakker gemaakt door de zusters, oudste kreeg een soort liga in warme melk en dat was haar ontbijt. Om 10.00 uur lag ze huilend in bed omdat ze zo'n 'honger' had. Geen telefoon te vinden/niemand die engels/duits of frans sprak (zelfs de artsen niet).Ik begreep wel dat het niet de bedoeling was dat de moeders weg gingen.Uiteindelijk met handgebaren 1 andere (aardige) moeder bereid gevonden op dochter te 'passen'(kind kon toch nergens heen, zat aan allerlei slangetjes), maar dingen als plassen moesten we ook zelf regelen op een po. Onder het mom van 'ik moet bellen' (universeel handgebaar). Telefooncel buiten gevonden, man gebeld, nam niet op, croissantjes gehaald en flesjes frisdrank (ja want koffie is zo lastig mee te nemen en 'meeneemkoffie was er toen nog niet). Eindelijk wat fatsoenlijks te eten, tijdens bezoekuur bleek dat man al uren stond te wachten bij het ziekenhuis maar er niet in mocht omdat het nog geen bezoekuur was.
Om 18.00 uur mochten we dan toch nog naar huis, nadat de ANWB 'getolkt' had voor ons. Met kind vol hechtingen en een arm die van schouder tot hand in dik (ouderwets) gips zat. In opdracht van ANWB naar privekliniek. Daar kind weer door de molen.'s avonds om 23.00 uur eindelijk thuis, zonder nog iets gegeten of gedronken te hebben.
Volgende dag belt schoonfamilie dat man's vader een hersenbloeding heeft gehad en eigenlijk op sterven ligt. Man moet onmiddelijk komen (is niet in ned.). Gelukkig goed verzekerd. Man krijgt vlucht naar vader vergoed en stapt volgende dag al op vliegtuig. Ik moet nog dagje blijven en mag 1 dag later naar huis mét beide kinderen waarvan 1 in maxicosie/+maxitaxi en 1 in rolstoel.Hulde aan alle aardige mensen die me hielpen de hele boel te vervoeren en op het vliegeveld te krijgen inclusief de hele vakantieboel. Op vliegeveld vlucht vertraagd door vakantiedrukte. Bij aankomst laatste trein gemist, taxibusje geregeld door ANWB.
De rest van de vakantie doorgebracht in zeer regenachtig Nederland, zonder man, en ondertussen moest oudste opnieuw geöpereerd worden en dat moest wachten i.v.m. allerlei bacteriën die ze misschien in dat andere ziekenhuis zou kunnen hebben opgelopen. Dus kwam elke dag de GGD langs om dochter te testen op die bacteriën.Omdat het eigenlijk niet kón wachten was het enorm spannend. Als het helemaal spaak was gelopen had ze in separatie geopereerd en verpleegd moeten worden. Maar het ging net allemaal goed. Ondertussen schoonvader overleden en eigenlijk moesten wij ook komen, wat niet ging want toen was oudste nog in het z.h.
De laatste week man terug, en toch nog mooi weer geworden en dochter redelijk weer hersteld (wel arm in gips nog). Hadden we toch nog een weekje iets van 'vakantiegevoel'.
groeten albana

Lang geleden

Wat je wel en niet doet met kleine kinderen met vakantie is een andere discussie. Ligt er ook aan wat je voor die tijd al deed denk ik en van wat je vanuit je eigen jeugd gewend bent. Wij gingen toen oudste 4 maanden was naar een Zuideuropees land, we hadden met meerderen een groot huis met zwembad etc gehuurd. Uiteraard vonden we het wel spannend wat als kind ziek werd. Maar goed, dag 2 werd ik ziek, diarrhee, dag 3 werd man ziek diarrhee, met baby niks aan de hand. Weer een paar dagen later hoorden we dat mans oma op sterven lag en dat mans moeder in een exotisch land in het ziekenhuis lag. Mans zus was aan het rondtrekken in Frankrijk en niet te bereiken (mobieltje was toen nog niet zo algemeen in gebruik als nu en bereik ook veel minder). We hielden zo goed en zo kwaad als het ging contact met het thuisfront en probeerden ons te vermaken. Maar in de loop van de tweede week had man zware hoofdpijn, naar de dokter en ja uiteraard hoge bloeddruk en voorhoofdsholteontsteking. Gelukkig zijn ze daar niet zuinig met antibiotica, dus dat laatste was snel verholpen. Nou ja er ging dus van alles mis met iedereen behalve met de baby. Uiteindelijk waren we op tijd terug om afscheid van oma te nemen en moeder werd door de anwb gerepatrieerd, maar die mocht niet naar oma ivm de ziekenhuisbacterie en zus dook gelukkig ook weer op.

Makkelijk

Ik probeer het altijd makkelijk te houden. Ik kies voor dichtbij en rustig. Kom meestal op de wadden uit. Daar heb je de allerbelangrijkste ingredienten voor een kindervakantie al bij de hand: Zand en Water. Het is in Nederland, dus verdwaalde kinderen kunnen in hun eigen taal de weg vragen, buiten het feit nog dat het zo klein en overzichtelijk is dat ze de weg gewoon niet kwijtraken. De vakanties zijn daar altijd fijn, ondanks de eenmalige standaard vakantieruzie die vriend en ik hebben, ondanks het gipsbeen van zoon die ene keer, diezelfde vakantie werd hij ook ziek, maar dat duurde maar een ochtend, ondanks het gezeur van dochter dat ze niet de hele tijd wil fiehietsuuh. Heerlijk die vakanties. Mijn horrorvakantie beleefde ik toen ik nog geen kinderen had. Met beste vriendin een weekendje naar Londen. De metro staakte (ooit meegemaakt in Londen?) en we werdsen door een medevakantieganger uitgescholden in de bus. O ja en die keer dat ik in de winter in een zomerhuisje in Frankrijk zat en het vroor dat het kraakte en toen kwam er alleen maar koud water uit de kraan. Onze eerste vakantie samen...

P (ot)

Heb je écht alles laten liggen voor de werkster van het park? Ik kan me dat haast niet voorstellen?

Kiki

"Na dag 3 wilde ik graag naar huis, ik was neurotisch omdat mijn ene kind niet at en benauwd was, mijn oudste besloot dat moment te kiezen om in de peuterpubertijd te schieten. Ik ergerde me onwijs aan een vriend die mee was (die niet zo snel eigen kinderen zou nemen, toen hij zag hoe onze kinderen zich misdroegen) en die waarschijnlijk dacht dat hij leuk aan het spelen was met mijn (zieke) kinderen maar ze alleen maar drukker en drukker maakte. Op geen enkel moment lieten mijn kinderen zien dat ze opvoeding genoten hadden en ik wilde zo zo zo graag naar huis."

Verbaas me hoe je dit beschrijft, neurotisch, ergeren.... tja wat geef je als ouder door... helpt allemaal niet.....

Ik kan me trouwen niet herinneren horror vakanties te hebben meegemaakt omdat zodra we kinderen hebben die vakanties altijd aangepast zijn aan hen ten dele. Het ergste was dat we ooit bijna een charter miste in de nacht, maar gelukkig werden wakker gebeld door de taxichauffeur, dus op tijd waren. Maar toen bleek het vliegtuig vertraging te hebben en liepen we om 04.00 uur op Schiphol en moesten we wachten tot 06.00 uur. Maar ach we hebben tien dagen kunnen bijslapen. We zijn vroeger ook wel eens eerder terug van wintersport gekomen omdat mijn oma overleed, maar we wisten al dat die kans erin zat (ze at niet meer en het kon nog weken of dagen duren). Maar ook dat was geen drama.

Helemaal niet

Ik kan me geen horror-vakantie herinneren. Niet met en niet zonder kinderen. Na het lezen van alle andere berichten komen een paar pech-dingen bovendrijven, zoals de skivakantie met mijn familie en baby van 8 maanden. Er kwam een buikgriepvirus langs en in een paar dagen ontbrak iedereen wel een keer aan tafel voor het eten/op de piste. Ook baby werd niet gespaard. Maar ook zonder kinderen heb ik tijdens de wintersport wel eens de hele badkamer ondergespuugd na het eten van een omelet. De rest was aan het eten, dus ik was alleen, maar ik was zo ziek dat ik niet op m'n benen kon blijven staan en het dus ook niet schoon kon maken. Leuke verrassing voor vriend toen hij terug kwam, maar we zijn inmiddels getrouwd, dus zo erg was het niet.
Ohja, een paar keer pech met de auto, waarvan de laatste keer een paar weken terug. (Auto is inmiddels verkocht) En wel eens een hoop regen. Of geen kinderen op de camping.
Maar we zijn behoorlijk flexibel ingesteld, als het niet meer bevalt op de camping pakken we de boel in en gaan ergens heen waar het wel bevalt. Als we niet kunnen skieen vanwege weer ofzo dan gaan we iets anders leuks doen, wandelen, spelletjes.
Maar ik zou inderdaad niet zo snel kiezen voor het soort vakantie dat jullie uitgekozen hadden. Als ze een jaar 8, 10 zijn, dan wel, maar nu nog niet. (we hebben best wel wat grote steden met de kinderen bezocht, maar dan vanuit tent of camper, zodat we lekker flexibel blijven) Toen m'n dochter 3 maanden was zijn we ook niet op wintersport gegaan maar naar een Landal-huisje. Niet mijn idee van een ideale vakantie, maar heel geschikt voor deze situatie en lekker om met z'n 4en een weekje weg te zijn.

In een huisje op de wadden

...bleek dat jongste, met wie we expres in NL op een comfortabele locatie de eerste vakantie wilden houden, kort voor zijn eerste verjaardag...

Inderdaad Asthma heeft.

Drie nachten niet geslapen. Echt helemaal niet.
Toen met een benauwde baby naar huis die de hele weg huilde. De hele weg. Vier of vijf uur lang. We waren gesloopt.

Met oudste hadden we wel nog een vliegvakantie met problemen. Hij was zes keer per nacht wakker en had de hele vakantie maagdarmproblemen.
Na die vakantie kwamen we er achter dat hij een structureel probleem had, dat thuis nog wel onder controle was maar met ander eten niet.

Maar bij ons beperkt het zich dus tot zieke kinderen. OH ja en er was een wilde staking op de terugweg in Messina of hoe het daar heet, we moesten van 23 uur tot 5 uur wachten voordat we vertrokken. Nog een doorwaakte nacht.

Als ik de andere inzendingen lees valt het bij ons nog erg mee. Wij reizen dan ook sowieso minder ver en vaak naar een land waar we ook familie hebben wonen.

Verwachtingen

Ik denk dat het allemaal met verwachtingen te maken heeft. Die twee of drie weken per jaar moret alles perfect zijn, want: We willen uitrusten of juist inetressante dingen zien. We hebben er veel geld voor uitgegeven. De foto's moeten mooi worden in het HEMA-fotoboek. Het moet allemaal gebeuren in die paar weken. Natturlijk zijn de kinderen op andere ongelukkige momenten ook ziek, natuurlijk is je puber op normale tijden ook een norse bankhanger, natuurlijk worden er huisgenoten ziek zo door een jaar. Maar NIET in die vakantieweek. Dat kán niet. Wel dus.
Ik wilde al schrijven dat wij nooit wat hebben tijdens vakanties, maar dat is niet waar. Drie jaar geleden had echtgenoot het plan opgevat om in de vakantie elke dag te sporten. Hij was op de eerste dag nog geen 500 meter van de camping af toen hij over de kop van zijn mountainbike sloeg en hals over de kop naar het ziekenhuis werd afgevoerd. Viel achteraf nog alleszins mee, maar heeft de rest van de vakantie wel in de kreukels gelegen.
Toen de oudste twee nog peuters waren hebben we
gelijktijdig spit gekregen op vakantie. Dat was ook niet lollig.
Toch voelt het voor ons minder erg omdat we heel vaak weekenden weg zijn en dus het vakantiegevoel en - behoefte spreiden.

Allergisch voor vakantie

Traumatische kindervakanties kan ik me niet herinneren. Wel een heleboel vakantieplannen die op het laatste moment niet doorgingen omdat zoon met een heftige longontsteking in het zh belandde.
"Is uw zoon allergisch?"
"Ja, voor vakantie!"
Groet,
Miriam Lavell

Geen horror

Ik denk dat het er ook veel mee te maken heeft hoe flexibel je er zelf mee om gaat.

Wij reizen meestal op de bonnefooi. Vier jaar geleden ging dat mis. We kwamen tegen 6 uur 's avonds aan bij het Gardameer en er was werkelijk geen camping meer te vinden. Niets aan de hand, dan gaan we een hotel voor de nacht zoeken, desnoods rijden we een halve nacht door. Maar toen ontdekte ik dat ik mijn tas met beide paspoorten en mijn rijbewijs kwijt was. Ongelooflijk stom, wie doet zoiets ook in een tas? Maar het was mijn eerste tas ooit, want alle vrouwen zeiden dat dat zo handig was. Nou voor mij dus niet
Alarmcentrale gebeld om advies, toen het consulaat. We konden de volgende dag terecht. Maar ja, zonder paspoort heb je moeite een hotel of een camping te vinden. En langs de weg wildkamperen met twee jonge kinderen vonden we geen strak plan. Uiteindelijk vonden we een hotel waar we met mans rijbewijs terecht konden. Volgende dag stukgeslagen in Verona terwijl de noodpaspoorten geregeld werden.
Het hele stuk heeft 24 uur geduurd en de sfeer bleef prima. De kinderen hebben we uitgelegd wat er aan de hand was en hoe we het allemaal gingen oplossen. Het bezoek aan het consulaat was een ervaring op zichzelf.

Twee dagen later, we hadden een leuke camping gevonden, kwam er bericht van de bank dat er iets helemaal misgegaan was met de oversluiting van onze hypotheek. Ze hadden nog geen idee wiens fout het was, maar door de gestegen rente ging het ons veel geld kosten. Omdat ik deze voicemail pas vrijdagavond hoorde, moesten we tot maandag in de stress zitten. Ik heb het rampscenario bedacht en ben daarna lekker gaan zwemmen. Uiteindelijk bleek het een verkeerd geadresseerd voicemailbericht te zijn: het betrof iemand anders. Oei, wat een fout.
Het was verder wel handig dat ze belden, want ze moesten op het contract ook nog de nieuwe paspoortnummers verwerken
Natuurlijk ging er ook toen we thuiskwamen nog iets mis met die oversluiting, maar daarom waren we bewust 1 dag eerder teruggegaan, want ik kon me niet voorstellen dat het daarna allemaal goed zou gaan.

Toch heb ik dit niet ervaren als een rampvakantie. We gaan nog steeds op de bonnefooi. Ik zorg wel weer voor cargobroeken waar ik mijn paspoort in kwijt kan. En mijn man zorgt gewoon weer voor zijn eigen paspoort. En ik heb geen tas meer.

Oja: 3 weken na de vakantie kreeg ik via de politie in Verona de inhoud van de tas terug: dat was fijn, want ik had nog geen nieuwe reservesleutel voor de auto besteld. Ja, die zat ook in die tas

Tihama

O ja

Schiet me nog te binnen. De eerste vakantie van echtgenoot en mij samen. Op de bonnefooi naar het zuiden, ahum, dat was de bedoeling iig. Maar terwijl man naast me sliep zat ik inmiddels bijna in de binnenstad van Straatsbourg. Maar ter verdediging, het was het prétomtomtijdperk én mijn kaartlezer sliep.
Het was bovendien de tijd nog van Thomas Cook traveller cheques. Handig, maar nog handiger als je flink wat cash bij je hebt, voor je weet maar nooit. Yep, díe portemonnee had ik dus nog thuis liggen. Verder is echtgenoot nooit meer over het claustofobische trauma van het koepeltentje heen gekomen.
Het was gewoon een relatietest, dat was het.

Een opgevoede dreumes?

Met 2 ukkies kun je verwachten dat het niet precies zo loopt als gepland, "een van 2 jaar 10 maanden en een van 14 maanden", en dan "Op geen enkel moment lieten mijn kinderen zien dat ze opvoeding genoten hadden". Eh, dat is logisch toch op die leeftijd?
Ja, het is een kwestie van verwachtingen bijstellen, maar vooral om de verwachtingen die je hebt aan te passen op het gezelschap. Wij zijn met de kerst naar Londen geweest, jongste kind was 4. Eerder dan op deze leeftijd had ik het niet willen doen, want het kind heeft er weinig aan als je het voor die leeftijd doet. Nu hebben we de hele trip op hem (en slecht lopend familielid) aangepast qua vervoer en verblijf en Londen-attracties. En hij was reuze enthousiast over de ferry, rit naar Londen, (luxe) hotel, boottochtjes over de Thames, de Big Ben en de kroonjuwelen. Veel meer hebben we niet gezien, maar dat geeft niks.
Horrordagen heb ik trouwens wel gehad op vakantie, geen horrorvakanties gelukkig. Hoewel we afgelopen zomer een keer hebben gedreigd om terug naar huis te gaan als het (kinder)gedrag niet verbeterde. Dat hielp. Het was gemeend ook trouwens, ik was echt naar huis gegaan als het gedrag niet verbeterde.

Kwin?

Was je afgelopen kerst in Londen? Mijn zus met gezin ook, maar dat was geen succes. Staking van openbaar vervoer, rellen en wat al niet. Maar vooral die metrostaking was niet grappig begreep ik (zoals iemand hierboven ook al opmerkte trouwens).

Horror

Wij hebben blijkbaar altijd mazzel gehad. Want echt heel veel simpeler hebben we de vakanties niet gemaakt, al waren ze al niet zo ingewikkeld om te beginnen, en de grootste horror sinds kind is dat we tegenwoordig bijna elke vakantie wel een keer in zo'n stupide toeristentreintje door een stadje moeten puffen.
Mijn ergste vakantie was pre-kind, en pre-man, en zelfs dat was voornamelijk relatiehorror, geen praktische ellende.

Tok tok tok

Ik heb het nog niet meegemaakt. Heb ook niet veel verwachtingen van vakantie, behalve lekker mijn man om me heen te hebben. Als dingen anders gaan dan gepland, dan kan ik heel snel mijn verwachtingen bijstellen. Mijn man heeft daar wat meer moeite mee. Het liefst ziet hij voor iedere aanpassing een schriftelijk verzoek in 3-voud Soms geeft dat wat spanning tussen ons, maar we houden elkaar wel in evenwicht uiteindelijk.

De meeste vakanties de afgelopen jaren 3 van de 6 ofzo, was ik wel erg moe omdat ik een baby van een paar maanden oud had die 's nachts niet zo goed sliep

Ha!

Zou ik bijna die ene keer vergeten dat onze auto het begaf op de snelweg. Met tweejarige achterin. Was niet leuk, maar aan de andere kant: een ontzettend aardige en behulpzame Fransoos leren kennen, een week in een stoer busje rondgetoerd en elkaars crisisbestendigheid leren inschatten. Is ook wat waard.
De volcontinue regenbui die daarna in onze gehuurde tipi over ons werd uitgestort, dat was wel naar.
Maar goed, op het moment zelf was ik stukken minder laconiek, dat geef ik toe. Je geheugen is voor de realiteit wat photoshop is voor sinaasappelhuid.

Silone

Nou, eigenlijk zijn we met kerst vertrokken, dus we kwamen net na de steekpartijen etc. aan. Bovendien heb ik me niet in de metro en in de winkelstraten gewaagd. Niet zo leuk met een jong kind, om te gaan shoppen, en in de metro zie je niet zo veel. Het ergste dat ons is overkomen was het Engelse ontbijt (beuh, blikbonen, en ontbijtspek is toch echt lekkerder dan die dikke bacon).

Kinderen houden niet van 'nieuw'

Kleine kinderen houden helemaal niet van 'nieuw' en 'spannend' die willen 'vertrouwd' en 'weer het zelfde'. Net zoals ik vanavond voor de 84e keer sneeuwwitje voor ga lezen ga ik van de zomer dus ook voor de 10e keer naar het zelfde vakantie huisje op het zelfde vakantie park. Dat is vakantie met kinderen. Zij ontspannen, ik ontspannen.

De keren dat wij afweken en 'leuk' iets anders gingen doen resulteerde dat altijd in gestresde kinderen die overdag liepen te stuiteren en 's nachts niet sliepen in de vreemde bed. Daar werd ik inderdaad moe van.

En toch moet je het ook relativeren. Toen wij vorig jaar met de oudste 2 naar de wintersport gingen was dat al met al ook geen feestje. Giga file, kind 1 eerste dag 'kwijtgeraakt' door z'n skiklasje. Kind 2 heftig ziek geworden ('s nachts gillend van angst en ijlend in bed), en ter verheuging van de feestvreugde vrijwel geen sneeuw.

Toch kijken we er met z'n allen met veel plezier naar terug. Maar dat doen we ook naar die vakantie toen we 150 km met tegenwind hebben gefietst of toen we 3x met oudste naar het ziekenhuis zijn geweest wegens allerhande valpartijeen. De momenten er omheen waren nl wel leuk.

En onze rampvakantie

had plaats in Duitsland. Op een slechte ochtend, man mocht uitslapen zat ik in het huisje op de bank met een koortsig kind. Gelukkig, hij was net even in slaap gevallen.
Met een kopje thee en een heerlijk boek, nestel ik mij eens lekker op de bank. De kopjes in dat huisje waren nogal van die breed uitlopende kopjes. En ja hoor; ik laat zo'n kopje met gloeiend hete thee per ongeluk uit mijn klauwtjes vallen en alles komt precies in mijn kruis... Kan je meteen ziek kind, een ruw en haastig uit zijn slaap gehaalde man naa een vreemde-duitssprekende huisarts om je brandwonden aan labia en dijbenen te laten behandelen.....
Diezelfde dagen zitten we met stijgende verbazing en ongeloof naar de televisie te kijken: twee vliegtuigen in de twintowers gevlogen???
mmeeennnnnnnnnnn wat een vakantie. We voelden ons helemaal niet veilig daar in Duitsland.Niet dat dat hier meer geweest was. Want we hebben het wel uitgezeten.....

Ach ja, ik zie het ook wel voor me hoor, tis een heel gedoe op zo'n moment. Maar ik verplaatste me ff in die vrouw/man die dat moet opruimen (sterker nog, heb dat zelf in een schoonmaakbaantje ook moeten doen) en dat is ZO gruwelijk smerig. Sta er dan zelf haast overheen te spugen. Heb net hier een week met overgevende kinderen achter de rug en van hen vind ik het al vreselijk om op te moeten ruimen. Maar goed.
On topic: geen echte rampvakanties gelukkig (hoewel....ooit een familieweekend gehad met het ene na het andere drama, een soort Festen, maar met andere thematiek, enfin ik kan er verder niet over uitweiden helaas . We hebben altijd gekampeerd met de kinderen, één keer in Italië, voor de rest in Frankrijk en dat ging eigenlijk altijd goed, althans geen rampen. Wel waren ze bizar vroeg wakker, dat hebben we moeten incalculeren. En helaas hoorde daar dan niet bij dat ze ook vroeg gaan slapen. Was hier idd een kwestie van verwachtingen aanpassen.

Grappig

Ah ik zie dat er al een rampvakantirdraadje is, met dank aan P.
Ik reageer verder hier want in mijn draadje (vakantietijd) krijg ik een discussie of mijn vakantie wel of geen ramp was.
Kiki, ik had dus ook een zwaar tegenvallende vakantie.

Verder in dit draadje allemaal mensen die gaan uitleggen wat Kiki verkeerd heeft gedaan. Maar de insteek is volgens mij om ervaringen te delen. Ik snap alweer waarom ik steeds minder op het forum ben.

Liora

Wat een reacties

Toen mijn oudste 13 maanden was zijn wij een maand door Amerika wezen trekken, dit hebben wij vorig jaar herhaald met twee kinderen van net drie en anderhalf
Toen mijn tweede zoon 6 maanden was zijn we naar Rome gegaan.
Ook hebben wij drie weken door Scandinavië getrokken. Dat ging allemaal prima, de kinderen amuseren zich overal waar ze zijn en het tempo ligt natuurlijk laag. Zo hebben wij elk speeltuintje in New York wel gezien en hebben uren doorgebracht in Central Park en Brooklyns childrens museum was geweldig

Ik denk niet dat het lag aan het vliegen en de stad. Wel aan de kou en de sneeuw en het feit dat wij met een kinderloze vriend gingen en die toch iets minder geduld had met speeltuintjes, laat vertrekken en vroeg weer terug. Of ik hotelreviews ben nagegaan kan ik me niet herinneren.

Maar goed, of ik wel of niet een fout in de bestemming heb gemaakt en mijn horrorvakantie aan mezelf te danken had was niet de insteek van dit draadje natuurlijk en inderdaad breng je je eigen onvrede al dan niet bewust over op je kinderen. Maakt dat de vakantie minder erg?

Het was in ieder geval de laatste keer dat ik met kinderloze vrienden op vakantie ga of met mensen buiten mijn eigen gezin. Want ik voel me niet prettig en ontspannen meer als je ook nog eens rekening moet houden met anderen.
In zoverre stel ik mijn verwachtingen wel bij, maar ik ga, om eerlijk te zijn, niet op vakantie om mijn kinderen. Ik ga op vakantie omdat ik dat wil en de kinderen mogen mee.

Nou zat ik trouwens nog te bedenken gisteravond over horrorvakanties en ik bedacht me ineens dat ik ook een horrorvakantie had gehad toen ik nog kinderloos was met een gestolen paspoort en portemonnee in een land waar ik de taal niet sprak en geen geld meer had. Dus misschien minder inherent aan ouderschap dan ik denk, alleen blijven die vakanties meer hangen.

Vrienden

Ik moet even heel diep graven maar ik geloof dat ik zo rond mijn 19de een of twee mislukte vakanties met vrienden heb gehad. Toen is me idd gewaar geworden dat je verwachtingen voor een vakantie vaak niet uitspreekt. Daar kom je pas op vakantie achter, en als het dan weinig met elkaar uit te staan heeft dan ben je de sigaar.
Mijn conclusie was daarna: ik ga alleen (best wel vaak gedaan) of met mensen die hetzelfde willen.

Met een gezin is dat natuurlijk in die vorm voorbij. Vakantie wordt dan een moment om bij elkaar te zijn. Ik heb het idee dat het echt nodig is voor ons als gezin.

Kiki

Nee, dat maakt je vakantie beslist niet minder in het water gevallen. Maar het valt voor een deel wel onder verwachtingsmanagement. Ook van die vriend die meeging: wat had hij dan verwacht als hij met een stel met kleine kinderen meeging? De hele dag in het Tate rondlopen? Tot diep in de nacht de pubs aflopen?
Anyway, Londen kan ook met kinderen heel leuk zijn, maar ook heel slopend. En er zijn vele verhalen te vertellen over slechte hotelletjes in wereldsteden.

Op vakantie met kinderloze vriendin...

Even in reactie op kiki met haar kinderloze vriend die mee was: ik heb ook een keer een kinderloze vriendin meegenomen op vakantie met ons gezin, zij wilde dat graag. Nou, ik heb de hele week het idee gehad dat ik niet twee kinderen heb maar drie. Zij zorgde met name voor zichzelf, terwijl ik voor de hele club zorgde, inclusief haar. Voorbeeld: zij wordt als eerste wakker en zet een kopje thee voor zichzelf, gaat een boek zitten lezen, totdat het ontbijt klaar is. En dan ook nog opmerkingen maken: goh, jij hebt eigenlijk ook niet echt vakantie hè, continue zorgen voor die kids. Verder vond ze het maar vervelend dat je rekening houdt met het ritme van de kids, slaapjes en dergelijke. Nooit meer dus !
Op vakantie met anderen doe ik nog wel eens, maar dan echt ieder met zijn eigen bedoening, zodat ik niet continue loop te zorgen. Ben in het verleden wel vaker daarin getrapt, en omdat wij dan toevallig de meest geschikte middelen hebben voor een grotere club mensen waren we elke keer aan de beurt: alles zit bij ons, dus je bent dan toch de gastvrouw. Dat doe ik dus echt niet meer.

Saaie man

De liefde van mijn leven en ik konden heel veel delen. Maar vakanties, dat werd voor hem steeds een tikkeltje te avontuurlijk en voor mij steevast te saai.
We gingen daardoor vooral niet. Uiteindelijk, na jaren en met kinderen, toch nog iets avontuurlijks gedaan.
Op het zeilschip van mijn zus in de Caribische zee. Iedereen genoot, behalve de liefde van mijn leven. Hij werd al zeeziek als ie die boot zag, bovendien werd hij dag en nacht gekweld door angstdromen over haaien die kinderbeentjes afrukken, of kinderen die gewoon 'zoek' raken, terwijl het schip zich gestaag door de zee klieft, alsmaar verder.
Arme man.
De held heeft het nog een keer geprobeerd en toen toch wat meer genoten. Martinique, dat is Frankrijk op zijn tropisch. Hij voelde zich er wel thuis. De kinderen waren ouder dus minder kwetsbaar. Zij hielden dat schip wel op koers.
Maar voor het overige gingen we gescheiden op vakantie. Voor ons zelf, ieder voor zich, al of niet met een of twee kinderen. Voor het samenzijn met het gezin gaan we vooral niet op vakantie. Lekker samen thuis.
Nee, vakantie, dat is nooit wat geworden tussen mijn liefde en ik.
Hoewel: nu de kinderen het huis uit zijn en ik al het avontuurlijks wat ik wilde inmiddels wel gedaan heb, gaan we weer samen. Met zijn tweeën. Naar Frankrijk. Langs de bekende weg, naar het bekende dorp, bekende dingen doen.
Ik kan daar inmiddels ook van genieten.
Groet,
Miriam Lavell

Deze vakantie was niet leuk

en wat was ik blij dat we in nederland waren:
http://www.ouders.nl/cgi-bin/TMMforum/FRshowpost.cgi?template=4&actueel=0&archief=1&zoek=mijk&thread=84711&forumsel=4&forum=4&post=1309304