Te voorkomen ongelukken bij kinderen kwaliceren als kindermishandeling?
https://www.ad.nl/gezin/onderzoek-wijst-uit-veel-vaker-dan-gedacht-belanden-kinderen-door-mishandeling-in-het-ziekenhuis~a31a21ab
Van de 342 kinderen onder de 5 jaar was in 41 procent van de gevallen sprake van kindermishandeling. Daarvan ging het in 10 procent om fysiek geweld en in 31 procent van de gevallen om verwaarlozing, zoals onoplettendheid of een onveilige omgeving.
Daar heb ik toch wel moeite mee, welke ouder heeft nog nooit zijn kind een keer uit het oog verloren? Natuurlijk als je structureel je driejarige zonder toezicht naast de sloot laat spelen kun je dat kindermishandeling noemen. Maar als je kind je een keer ontglipt?
Daglichtlamp schreef op 02-05-2022 om 12:58:
[..]
Het gaat mij erom dat elke ouder door een onachtzaamheid opeens kan vallen in deze groep. Een ongeluk zit in een klein hoekje. Moet je dan ook nog gebrandmerkt worden als kindermishandelaar? Het had zomaar mijn kind kunnen zijn die van de trap viel omdat iemand dacht dat het handig was om de deur naar de trap open te laten aangezien een baby van 9 maanden de trap toch nog niet op zou komen.
Jíj́ wordt helemaal niet gezien als potentiële kindermishandelaar, dus maak er alsjeblieft niet jouw probleem van!
Het gaat om kinderen die gedurende 5 jaar levensbedreigend gewond in een traumacentrum terecht zijn gekomen. Daarvan had blijkbaar 11% nog vrolijk rond kunnen huppelen als ze niet mishandeld of verwaarloosd waren geweest.
Dat is afschuwelijk en er moet bedacht worden of & hoe dit in de toekomst bijtijds gesignaleerd kan worden. Dáár gaat het artikel over. Over die kinderen. Niet over de gemiddelde ouder. En dat onderzoek is gedaan vóór die kinderen. Niet om de gemiddelde ouder te 'brandmerken als kindermishandelaar'.
Dus ga nou alsjeblieft niet de aandacht naar je toe trekken.
Ben je voorstander van het verbeteren van (vroeg) signaleringsplannen? En zo ja, hoe zou dat er dan volgens jou uit moeten zien?
Bakblik schreef op 02-05-2022 om 13:16:
[..]
Waar baseren ze dat dan op dat die 11% voorkomen had kunnen worden? Dat wordt mij in het stuk in het AD niet helemaal duidelijk. Als ik mijn kind niet had vastgebonden aan de bank in de kleedkamer van het zwembad dan had hij naar het water kunnen lopen en erin kunnen vallen, dat had te laat opgemerkt kunnen worden en dan was hij met toeters en bellen naar een traumacentrum gegaan. Dan voor ik dus bij die 11% op basis van 1 seconde niet opletten. Dat klopt toch niet?
Oude dossiers doorspitten geeft over het algemeen geen objectief beeld van hoe de situatie was ten tijde van het ongeluk.
Dat is inderdaad een vraag die ik ook stelde. Je kan niet zomaar een harde lijn trekken waar onopzettelijke onoplettendheid stopt en verwijtbare onoplettendheid begint. Daar zit een schemergebied tussen. Maar als wij dat hier verzinnen, zullen die onderzoekers die vraag dan niet ook hebben gehad en het nader hebben gedefiniëerd? Ik vermoed van wel, ookal is dat in het artikel van het AD niet terug te vinden.
yette schreef op 02-05-2022 om 13:23:
[..]
Jíj́ wordt helemaal niet gezien als potentiële kindermishandelaar, dus maak er alsjeblieft niet jouw probleem van!
Het gaat om kinderen die gedurende 5 jaar levensbedreigend gewond in een traumacentrum terecht komen. Daarvan had blijkbaar 11% nog vrolijk rond kunnen huppelen als ze niet mishandeld of verwaarloosd waren geweest.
Dat is afschuwelijk en er moet bedacht worden of & hoe dit in de toekomst bijtijds gesignaleerd kan worden. Dáár gaat het artikel over. Over die kinderen. Niet over de gemiddelde ouder. En dat onderzoek is gedaan vóór die kinderen. Niet om de gemiddelde ouder te brandmerken als kindermishandelaar.
Dus ga nou alsjeblieft niet de aandacht naar je toe trekken.
Ben je voorstander van het verbeteren van (vroeg) signaleringsplannen? En zo ja, hoe zou dat er dan volgens jou uit moeten zien?
Als je vluchtig leest is er natuurlijk eigenlijk maar 1 antwoord mogelijk op de vraag die je stelt. Natuurlijk zijn we allemaal voor het verbeteren van (vroeg)signaleren! Maar als ik er wat langer over nadenk ga ik toch wel twijfelen hoor. Want wat gaan we ermee bereiken? De jeugdzorg is al zo overbelast, kunnen die zoveel werk er nog wel bij hebben? En als ik alle verhalen mag (moet?) geloven doen ze ook vaak meer kwaad dan goed. En als ik zo eens de verhalen de revue laat passeren van kinderen die overleden zijn als gevolg van mishandeling/verwaarlozing, was in heel veel gevallen al hulp in een of andere vorm ingeschakeld. En is het toch niet gelukt zo'n kind te beschermen.
Dus heel eerlijk gezegd weet ik het niet. Het is natuurlijk ook een groot grijs gebied. Wat is verwaarlozing, wat mishandeling, wat was te voorkomen geweest, en wat is gewoon echte pech? Ik zou het echt niet weten. Ik weet wel dat ik het naar vindt dat in onze maatschappij je al zo snel 'verdacht' bent, of dat je zo je best moet doen om niet 'verdacht' te worden. Ik vind het oprecht heel ingewikkeld allemaal, en ben blij dat mijn kinderen inmiddels volwassen zijn.
yette schreef op 02-05-2022 om 13:32:
[..]
Dat is inderdaad een vraag die ik ook stelde. Je kan niet zomaar een harde lijn trekken waar onopzettelijke onoplettendheid stopt en verwijtbare onoplettendheid begint. Daar zit een schemergebied tussen. Maar als wij dat hier verzinnen, zullen die onderzoekers die vraag dan niet ook hebben gehad en het nader hebben gedefiniëerd? Ik vermoed van wel, ookal is dat in het artikel van het AD niet terug te vinden.
In het artikel staat toch juist dat er best wat kritiek is op dit onderzoek?
Overigens vind ik het geen taak van de arts te oordelen over mogelijke mishandeling of verwaarlozing. Waarom ligt die taak niet bij justitie eigenlijk?
Men signaleert zich te pletter. Signalen genoeg. Vooralsnog wordt de hulp daar niet beter van, integendeel.
Jeugdzorg is overbelast en daar komen meer signalen bij. En dus minder tijd om daadwerkelijk hulp te verlenen. Dat kinderen nu maanden moeten wachten op hulp verbeter je niet door nog meer vroegsignalering toe te passen.
Een vriendin van mij is, met een parttimebaan, casemanager van 75 gezinnen.
75 gezinnen. In drie dagen per week. Waarin ze ook nog moet vergaderen, bijscholen, plannen schrijven en verantwoorden.
En jeugdzorg krijgt het, alle goede bedoelingen ten spijt, nu al niet voor elkaar fatsoenlijk en grondig te beoordelen welke kinderen thuis veilig zijn en welke niet.
niet_rechts schreef op 02-05-2022 om 13:35:
[..]
In het artikel staat toch juist dat er best wat kritiek is op dit onderzoek?
Overigens vind ik het geen taak van de arts te oordelen over mogelijke mishandeling of verwaarlozing. Waarom ligt die taak niet bij justitie eigenlijk?
Geen idee? Welke taak heeft justitie en als zij het zouden doen, hoe vlot en deskundig kunnen zij dan beslissen?
Maar yette, het voorbeeld dat ze noemen gaat onder andere om een vader die op het erf zijn kind omver heeft gereden. Natuurlijk had hij dat kunnen overkomen. Ook bij dit voorbeeld stond dat ze dan in gesprek moeten gaan met de vader. Alsof die vader niet weet dat hij iets verkeerd heeft gedaan.
Mijn tante heeft er ooit voor gezorgd dat mijn neef zware brandwonden opliep. Dus met ambulance met zwaailichten naar het ziekenhuis. Was het haar schuld?. Ja. Was het mishandeling of verwaarlozing? nee, natuurlijk niet. Had zij dan een aantekening moeten krijgen van mishandeling en in gesprek moeten gaan over hoe ze dit moet voorkomen? Denk je niet dat ze zelf ook niet wist? En hoe vaak komt het nou voor dat een vader 1 kind aanrijdt en de volgende maand er weer 1. Nooit natuurlijk. Net zoals mijn tante daarna supervoorzichtig werd met het fornuis en mijn andere neef en nicht natuurlijk niet ook brandwonden opliepen.
Ik snap dat heel veel mensen bij het lezen van het woord mishandeling meteen denken, oe dat moeten wij voorkomen en alles is toegestaan om mishandeling en verwaarlozing te voorkomen maar mede daardoor worden er in Nederland vreselijk veel kinderen uit huis geplaatst. Dat verplichte melden en ouders met wantrouwen ipv vertrouwen tegemoet te treden is niet goed.
Ginevra schreef op 02-05-2022 om 13:42:
Men signaleert zich te pletter. Signalen genoeg. Vooralsnog wordt de hulp daar niet beter van, integendeel.
Jeugdzorg is overbelast en daar komen meer signalen bij. En dus minder tijd om daadwerkelijk hulp te verlenen. Dat kinderen nu maanden moeten wachten op hulp verbeter je niet door nog meer vroegsignalering toe te passen.
Een vriendin van mij is, met een parttimebaan, casemanager van 75 gezinnen.
75 gezinnen. In drie dagen per week. Waarin ze ook nog moet vergaderen, bijscholen, plannen schrijven en verantwoorden.
En jeugdzorg krijgt het, alle goede bedoelingen ten spijt, nu al niet voor elkaar fatsoenlijk en grondig te beoordelen welke kinderen thuis veilig zijn en welke niet.
Alweer een geldkwestie dus.
yette schreef op 02-05-2022 om 13:44:
[..]
Geen idee? Welke taak heeft justitie en als zij het zouden doen, hoe vlot en deskundig kunnen zij dan beslissen?
De taak van justitie is strafbaar feiten onderzoeken. De taak van een arts is mensen beter maken.
Beetje onlogisch om onderzoek naar mishandeling en verwaarlozing dan bij een arts neer te leggen.
Plantenbak schreef op 02-05-2022 om 13:45:
Maar yette, het voorbeeld dat ze noemen gaat onder andere om een vader die op het erf zijn kind omver heeft gereden. Natuurlijk had hij dat kunnen overkomen. Ook bij dit voorbeeld stond dat ze dan in gesprek moeten gaan met de vader. Alsof die vader niet weet dat hij iets verkeerd heeft gedaan.
Mijn tante heeft er ooit voor gezorgd dat mijn neef zware brandwonden opliep. Dus met ambulance met zwaailichten naar het ziekenhuis. Was het haar schuld?. Ja. Was het mishandeling of verwaarlozing? nee, natuurlijk niet. Had zij dan een aantekening moeten krijgen van mishandeling en in gesprek moeten gaan over hoe ze dit moet voorkomen? Denk je niet dat ze zelf ook niet wist? En hoe vaak komt het nou voor dat een vader 1 kind aanrijdt en de volgende maand er weer 1. Nooit natuurlijk. Net zoals mijn tante daarna supervoorzichtig werd met het fornuis en mijn andere neef en nicht natuurlijk niet ook brandwonden opliepen.
Ik snap dat heel veel mensen bij het lezen van het woord mishandeling meteen denken, oe dat moeten wij voorkomen en alles is toegestaan om mishandeling en verwaarlozing te voorkomen maar mede daardoor worden er in Nederland vreselijk veel kinderen uit huis geplaatst. Dat verplichte melden en ouders met wantrouwen ipv vertrouwen tegemoet te treden is niet goed.
Natuurlijk besef je als ouder best dat je iets had kunnen voorkomen. Sterker nog. Zelfs als je er niks aan kon doen, heb je de neiging je schuldig te voelen.
Maar een behandelaar die doorvraagt, doet dat niet om ouders die al geleerd hebben van zo'n ongeluk nog even in te peperen dat ze dom bezig waren. Die doet dat om erachter te komen of er nog verdere hulp of adviezen nodig zijn.
Jillz schreef op 02-05-2022 om 10:01:
[..]
Ja ik zit denk ik aan het andere eind van het spectrum. Ik vind het heel normaal dat kinderen van vier/vijf hier samen alleen rondjes om het blok huizen over de stoep fietsen terwijl de ouders in de voortuin zitten. Als de ouders te lang het kind niet zien gaan ze even kijken of alles nog goed gaat en dat is dan eigenlijk ook altijd zo. Gaat het niet goed komt één van de andere kinderen dat netjes melden. Ik kan mijn voorstellen dat er aan de andere kant van het huizenblok wel eens een ouder kan denken waar zijn die ouders toch?! Maar ik vind het echt niet onverantwoord, maar juist goed dat de kinderen langzaam aan vrijheid kunnen wennen.
Het was in een buurt waar 50 per uur gereden wordt, en het kleinste kind was echt héél klein. Geen 2,5 schat ik. Mijn dochter van 16 riep ook: Kijk toch eens, wat een kleintjes daar lopen.
Maar goed, ik ben dus ook niet gestopt ...
yette schreef op 02-05-2022 om 13:59:
[..]
Natuurlijk besef je als ouder best dat je iets had kunnen voorkomen. Sterker nog. Zelfs als je er niks aan kon doen, heb je de neiging je schuldig te voelen.
Maar een behandelaar die doorvraagt, doet dat niet om ouders die al geleerd hebben van zo'n ongeluk nog even in te peperen dat ze dom bezig waren. Die doet dat om erachter te komen of er nog verdere hulp of adviezen nodig zijn.
O.k, maar als het antwoord nee, dank je wel dan maar wel voldoende is en niet weer een traject ingezet moet gaan worden met alle gevolgen van dien.
Ik ben niet dol op veilig thuis. Teveel verhalen gehoord van zin doordrijven en niet luisteren naar ouders die toch echt hun kinderen beter kennen. OTS aanvragen omdat ouders niet willen doen wat veilig thuis wil. Gelukkig maakte bij het gezin dat ik ken de rechter heel snel korte metten met de OTS maar als ouders minder handig en mondig zijn, ben je voor je het weet je kinderen kwijt.
Jillz schreef op 02-05-2022 om 10:01:
[..]
Ja ik zit denk ik aan het andere eind van het spectrum. Ik vind het heel normaal dat kinderen van vier/vijf hier samen alleen rondjes om het blok huizen over de stoep fietsen terwijl de ouders in de voortuin zitten. Als de ouders te lang het kind niet zien gaan ze even kijken of alles nog goed gaat en dat is dan eigenlijk ook altijd zo. Gaat het niet goed komt één van de andere kinderen dat netjes melden. Ik kan mijn voorstellen dat er aan de andere kant van het huizenblok wel eens een ouder kan denken waar zijn die ouders toch?! Maar ik vind het echt niet onverantwoord, maar juist goed dat de kinderen langzaam aan vrijheid kunnen wennen.
Ik denk wel dat er een verschil is tussen Nederland en België (waar ik woon). Nederland is toch fietsvriendelijker. Maar toch ... Ik las ooit dat een hoogleraar hier zei dat een kind eigenlijk pas vanaf twaalf jaar echt veilig alleen kan fietsen/lopen. Tot dan is een kind te impulsief, en kan het bv zomaar de straat op rennen omdat hij/zij aan de overkant een vriendje ziet.
Ik heb even gegoogeld en het artikel zelfs teruggevonden:
‘In het basisonderwijs zijn enkel leerlingen uit de derde graad geschikt om zelfstandig naar school te fietsen’, zegt Jan Pauwels. ‘Uit wetenschappelijk onderzoek, dat onder andere de reactietijd en de visuele waarnemingen testte, blijkt dat enkel 11- en 12-jarigen in de buurt komen van de vooropgestelde verwachtingen.’
‘Kinderen uit het vijfde en zesde leerjaar mogen dus alleen naar school rijden, op voorwaarde dat de ouders de route al eens samen hebben afgelegd en de kinderen op de mogelijke gevaren hebben gewezen’, zegt Pauwels.
‘Een kind van 12-13 jaar kan ook niet altijd zelfstandig fietsen. Elk kind is verschillend. In het onderzoek wordt wel duidelijk dat kinderen met kilometers in de benen het beter doen dan oudere kinderen zonder ervaring. Als ouder geregeld fietsen met je kind is dus de beste preventie.’
Edit: vijfde leerjaar: 10-11
zesde leerjaar: 11-12
yette schreef op 02-05-2022 om 13:23:
[..]
Jíj́ wordt helemaal niet gezien als potentiële kindermishandelaar, dus maak er alsjeblieft niet jouw probleem van!
Het gaat om kinderen die gedurende 5 jaar levensbedreigend gewond in een traumacentrum terecht zijn gekomen. Daarvan had blijkbaar 11% nog vrolijk rond kunnen huppelen als ze niet mishandeld of verwaarloosd waren geweest.
Wat ik probeer te zeggen is dat ik, of jij of een willekeurige andere ouder zomaar in deze groep kan vallen als er een ongeluk zou gebeuren met je kind. Dat vind ik inderdaad een probleem.
Het advies na de brandwond van mijn dochter was juist om gewoon te blijven doen wat we altijd al deden en niet allerlei dingen gaan vermijden uit angst. Thee drinken is onderdeel van het leven, daarmee stoppen is niet nodig. Kan een dergelijk ongeluk dan niet nogmaals gebeuren? Tuurlijk wel. Maar dochter let zelf ook wat meer op als er iets heets op tafel staat, net als wij. Ze wordt ook ouder. En ze weet nu hoe ontzettend pijnlijk brandwonden zijn.
Ik denk overigens niet dat ouders nog kinderen op het land en in de buurt van een tractor laten lopen als er eenmaal een kind is overreden.
Het is zoeken naar een balans tussen je kind ruimte geven om zich te ontwikkelen en je kind beschermen tegen gevaar. Juist als ze op jonge leeftijd die ruimte niet krijgen, lopen ze later meer gevaar. Dat geldt ook voor vallen. Door te vallen leert een kind ook zichzelf op te vangen. Leert een kind dat op jonge leeftijd niet, dan is de kans op groter letsel bij gymlessen en sport later groter.
