Te voorkomen ongelukken bij kinderen kwaliceren als kindermishandeling?
https://www.ad.nl/gezin/onderzoek-wijst-uit-veel-vaker-dan-gedacht-belanden-kinderen-door-mishandeling-in-het-ziekenhuis~a31a21ab
Van de 342 kinderen onder de 5 jaar was in 41 procent van de gevallen sprake van kindermishandeling. Daarvan ging het in 10 procent om fysiek geweld en in 31 procent van de gevallen om verwaarlozing, zoals onoplettendheid of een onveilige omgeving.
Daar heb ik toch wel moeite mee, welke ouder heeft nog nooit zijn kind een keer uit het oog verloren? Natuurlijk als je structureel je driejarige zonder toezicht naast de sloot laat spelen kun je dat kindermishandeling noemen. Maar als je kind je een keer ontglipt?
Plantenbak schreef op 02-05-2022 om 14:08:
[..]
O.k, maar als het antwoord nee, dank je wel dan maar wel voldoende is en niet weer een traject ingezet moet gaan worden met alle gevolgen van dien.
Ik ben niet dol op veilig thuis. Teveel verhalen gehoord van zin doordrijven en niet luisteren naar ouders die toch echt hun kinderen beter kennen. OTS aanvragen omdat ouders niet willen doen wat veilig thuis wil. Gelukkig maakte bij het gezin dat ik ken de rechter heel snel korte metten met de OTS maar als ouders minder handig en mondig zijn, ben je voor je het weet je kinderen kwijt.
Eens. In dit artikel werden vooroordelen mbt herkomst van de ouders ook genoemd als risico voor foute conclusies. Dat moet worden voorkomen. Dat kan je proberen door mensen die mishandeling kunnen ontdekken (bijv. artsen) of er uiteindelijk mee aan de slag moeten (zoals VT), beter voor te lichten over de signalen. Geen idee of het werkt. Vooroordelen loslaten, is niet voor iedereen even makkelijk.
Maanlicht schreef op 02-05-2022 om 14:13:
[..]
Ik denk wel dat er een verschil is tussen Nederland en België (waar ik woon). Nederland is toch fietsvriendelijker. Maar toch ... Ik las ooit dat een hoogleraar hier zei dat een kind eigenlijk pas vanaf twaalf jaar echt veilig alleen kan fietsen/lopen. Tot dan is een kind te impulsief, en kan het bv zomaar de straat op rennen omdat hij/zij aan de overkant een vriendje ziet.
Ik heb even gegoogeld en het artikel zelfs teruggevonden:
‘In het basisonderwijs zijn enkel leerlingen uit de derde graad geschikt om zelfstandig naar school te fietsen’, zegt Jan Pauwels. ‘Uit wetenschappelijk onderzoek, dat onder andere de reactietijd en de visuele waarnemingen testte, blijkt dat enkel 11- en 12-jarigen in de buurt komen van de vooropgestelde verwachtingen.’
‘Kinderen uit het vijfde en zesde leerjaar mogen dus alleen naar school rijden, op voorwaarde dat de ouders de route al eens samen hebben afgelegd en de kinderen op de mogelijke gevaren hebben gewezen’, zegt Pauwels.
‘Een kind van 12-13 jaar kan ook niet altijd zelfstandig fietsen. Elk kind is verschillend. In het onderzoek wordt wel duidelijk dat kinderen met kilometers in de benen het beter doen dan oudere kinderen zonder ervaring. Als ouder geregeld fietsen met je kind is dus de beste preventie.’
Edit: vijfde leerjaar: 10-11
zesde leerjaar: 11-12
In Nederland wordt doorgaans geadviseerd om kinderen vanaf groep vijf (8-9 jaar) alleen naar school te laten gaan. Ook om de verkeersvaardigheid te oefenen. Want met een jaar of 12 gaan ze naar de middelbare school en dan is beginnen erg laat. Ze fietsen dan soms behoorlijke stukken of juist in een drukke binnenstad in de spits. Vrienden wonen ook niet meer allemaal in het eigen dorp of de eigen wijk. In Nederland vinden we dat er wat gemist is in de opvoeding als een normaal, gezond kind van 12 niet/nauwelijks en niet zelfstandig kan fietsen.
Mijn kind gaat vanaf dat ze in groep drie zelfstandig naar school. Wilde ze zelf. Het is vijf minuten lopen met één keer oversteken bij een zebrapad met brigadiers. Dat gaat heel goed. Tuurlijk kan het een keer mis gaan. Maar dat kan het in groep acht ook. En als ze naar de middelbare school gaat ook.
Plantenbak schreef op 02-05-2022 om 13:45:
Maar yette, het voorbeeld dat ze noemen gaat onder andere om een vader die op het erf zijn kind omver heeft gereden. Natuurlijk had hij dat kunnen overkomen. Ook bij dit voorbeeld stond dat ze dan in gesprek moeten gaan met de vader. Alsof die vader niet weet dat hij iets verkeerd heeft gedaan.
Mijn tante heeft er ooit voor gezorgd dat mijn neef zware brandwonden opliep. Dus met ambulance met zwaailichten naar het ziekenhuis. Was het haar schuld?. Ja. Was het mishandeling of verwaarlozing? nee, natuurlijk niet. Had zij dan een aantekening moeten krijgen van mishandeling en in gesprek moeten gaan over hoe ze dit moet voorkomen? Denk je niet dat ze zelf ook niet wist? En hoe vaak komt het nou voor dat een vader 1 kind aanrijdt en de volgende maand er weer 1. Nooit natuurlijk. Net zoals mijn tante daarna supervoorzichtig werd met het fornuis en mijn andere neef en nicht natuurlijk niet ook brandwonden opliepen.
Ik snap dat heel veel mensen bij het lezen van het woord mishandeling meteen denken, oe dat moeten wij voorkomen en alles is toegestaan om mishandeling en verwaarlozing te voorkomen maar mede daardoor worden er in Nederland vreselijk veel kinderen uit huis geplaatst. Dat verplichte melden en ouders met wantrouwen ipv vertrouwen tegemoet te treden is niet goed.
Jij gaat er van uit dat iedereen is zoals jij of je tante. Dat als er door hun schuld een kind gewond raakt, ze het geen tweede keer zal gebeuren. Helaas zijn er ouders die niet leren van een fout en die moeten eruit gevist zien te worden. Dat betekent toch doorvragen, praten, advies geven, ook als dat niet altijd 'nodig' is.
In mijn ouderlijk gezin werd er bijvoorbeeld niet geleerd van fouten. Daar was verwaarlozing vrij standaard. Wisten ze niet beter? Hadden ze er lak aan? Geen idee, maar het had misschien wel geholpen als ze advies hadden gehad of onder toezicht hadden gestaan.
Krisper schreef op 02-05-2022 om 16:41:
[..]
Jij gaat er van uit dat iedereen is zoals jij of je tante. Dat als er door hun schuld een kind gewond raakt, ze het geen tweede keer zal gebeuren. Helaas zijn er ouders die niet leren van een fout en die moeten eruit gevist zien te worden. Dat betekent toch doorvragen, praten, advies geven, ook als dat niet altijd 'nodig' is.
In mijn ouderlijk gezin werd er bijvoorbeeld niet geleerd van fouten. Daar was verwaarlozing vrij standaard. Wisten ze niet beter? Hadden ze er lak aan? Geen idee, maar het had misschien wel geholpen als ze advies hadden gehad of onder toezicht hadden gestaan.
Wat naar voor je. Ik had je graag fijnere ouders gegund.
Maar jij beschrijft nu het gehele probleem met veilig thuis en het zoeken naar mishandeling. Uit angst om ook maar 1 kind mis te lopen worden al snel alle ouders gezien als potentiële daders die extra advies en meer nodig hebben. Dat is niet zo. Het is akelig om ouders zo te zien.
Plantenbak schreef op 02-05-2022 om 17:48:
[..]
Wat naar voor je. Ik had je graag fijnere ouders gegund.
Maar jij beschrijft nu het gehele probleem met veilig thuis en het zoeken naar mishandeling. Uit angst om ook maar 1 kind mis te lopen worden al snel alle ouders gezien als potentiële daders die extra advies en meer nodig hebben. Dat is niet zo. Het is akelig om ouders zo te zien.
Deze onderzoekers stellen dat er vaker sprake is van verwaarlozing of mishandeling dan we dachten. Dat betekent dat er dus juist ouders zijn die niet als schuldige worden ontdekt, terwijl ze dat wèl zijn. En dus niet andersom.
Toch nog even over het fietsen: Nederland is een veel veiliger fietsland dan België. Ik zie hier soms een jongetje naar school fietsen, volgens mijn dochter is hij een jaar of negen. Vier kilometer langs een drukke baan, waar 70 per uur wordt gereden. Geen fietspad, dus hij rijdt gewoon op de weg (en soms in het midden van de weg). Dat vind ik bizar, en verregaande nonchalance van de ouders.
Yette, eerst wordt elk ongeluk dat door de ouders in theorie voorkomen had kunnen worden bestempeld als verwaarlozing. Vervolgens wordt die ' verwaarlozing' bestempeld als kindermishandeling. En dan wordt er gezegd dat er zoveel kindermishandeling onder de radar blijft.
Zo kan ik het ook. Ik noem elke koolmees die mijn tuin invliegt een ijsvogel, en dan roep ik later dat er veel meer ijsvogels in Nederland zijn dan altijd wordt beweerd.
Ik kwam zo vaak gehavend thuis vroeger. Je deed een wedstrijdje met buurkinderen op de fiets en je viel van je fiets. Of je klom in een boom en viel eruit. Of je klom onder het prikkeldraad door van een weiland en dan bleef je daaraan hangen met je arm. Regelmatig schrammen, builen, kapotte knieën en ellenbogen, enz. Om maar te zwijgen van gaten in broeken of scheuren in shirtjes. Ooit mijn schoenen kwijtgeraakt doordat we op een zompig bouwlandje terechtkwamen, ik zakte tot halverwege mijn onderbenen in de zuigende modder en toen ik mijn been er uiteindelijk uit kon trekken, was mijn schoen blijven hangen. Shit happens. Maar dat is toch allemaal geen verwaarlozing of mishandeling.
En voordat er nu weer wordt geroepen dat het in dit onderzoek alleen maar om ernstig letsel gaat: dat kan wel waar zijn, en dan valt alles wat Pekeja noemt erbuiten, maar het verschil tussen verwaarlozing en ongeluk zit m niet in de ernst van de gevolgen, maar in de waardering van de oorzaak.
Die 4-jarige die kans zag te ontsnappen en er met de auto vandoor te gaan, is dat een gevalletje verwaarlozing? Het had fataal af kunnen lopen, was het dan verwaarlozing geweest? Of is het dan nog steeds een Houdinikleuter die net wat handiger en sneller was dan kon worden verwacht?
Temet schreef op 02-05-2022 om 21:20:
En voordat er nu weer wordt geroepen dat het in dit onderzoek alleen maar om ernstig letsel gaat: dat kan wel waar zijn, en dan valt alles wat Pekeja noemt erbuiten, maar het verschil tussen verwaarlozing en ongeluk zit m niet in de ernst van de gevolgen, maar in de waardering van de oorzaak.
Die 4-jarige die kans zag te ontsnappen en er met de auto vandoor te gaan, is dat een gevalletje verwaarlozing? Het had fataal af kunnen lopen, was het dan verwaarlozing geweest? Of is het dan nog steeds een Houdinikleuter die net wat handiger en sneller was dan kon worden verwacht?
Inderdaad. Mishandeling/verwaarlozing is een mogelijke oorzaak van ernstig letsel. Maar als je de prevalentie daarvan wil onderzoeken zou je alle letsels moeten onderzoeken. Want in veruit de meeste gevallen raken kinderen niet zwaargewond. Er zijn nog zoveel andere vormen.
Ik vind vertrouwen in ouders wel belangrijk. Veruit de meeste ouders houden van hun kind en hebben er het beste mee voor. En zelfs al ben je heel voorzichtig, je kunt nooit alles voorkomen.
Temet schreef op 02-05-2022 om 21:04:
Yette, eerst wordt elk ongeluk dat door de ouders in theorie voorkomen had kunnen worden bestempeld als verwaarlozing. Vervolgens wordt die ' verwaarlozing' bestempeld als kindermishandeling. En dan wordt er gezegd dat er zoveel kindermishandeling onder de radar blijft.
Zo kan ik het ook. Ik noem elke koolmees die mijn tuin invliegt een ijsvogel, en dan roep ik later dat er veel meer ijsvogels in Nederland zijn dan altijd wordt beweerd.
Met de kennis die je achteraf hebt, had je alle ongelukken kunnen voorkomen. Daar gaat het dus niet om. Je kan iemand niet verwijten wat hij/zij niet had kunnen voorzien. Bij nalatigheid gaat het om de inschatting van risico's vóór het mis gaat en of daar juist naar is gehandeld.
Er is al eerder gezegd dat er daarin geen harde grens is. Als je het hebt over verwijtbare nalatigheid, zal je moeten bepalen of letsel redelijkerwijs voorkomen had kunnen worden. Met de kennis die er vooraf was. Dus van welke situaties verwacht je redelijkerwijs dat alle ouders doorhebben dat het onveilig is en dat ze maatregelen nemen om de situatie veiliger te maken? Van sommige situaties is dat volkomen duidelijk. Als je je kinderen niet vastzet in de auto, neem je een ontoelaatbaar risico. Dus als het dan misgaat, is er sprake van verwijtbare nalatigheid. In andere situaties is het minder duidelijk en/of heb je meningsverschillen over wat veilig is en wat niet. De een zet de peuter en de Rottweiler apart als hij/zij even naar de wc moet, de ander niet. En de derde was nooit aan die combinatie kind-hond begonnen. Als iemand die hond en dat peutertje even alleen laat en het gaat mis, zullen de meningen verschillen over of die ouder het risico had kunnen voorzien en het had moeten voorkomen.
Krisper schreef op 02-05-2022 om 16:41:
[..]
Jij gaat er van uit dat iedereen is zoals jij of je tante. Dat als er door hun schuld een kind gewond raakt, ze het geen tweede keer zal gebeuren. Helaas zijn er ouders die niet leren van een fout en die moeten eruit gevist zien te worden. Dat betekent toch doorvragen, praten, advies geven, ook als dat niet altijd 'nodig' is.
In mijn ouderlijk gezin werd er bijvoorbeeld niet geleerd van fouten. Daar was verwaarlozing vrij standaard. Wisten ze niet beter? Hadden ze er lak aan? Geen idee, maar het had misschien wel geholpen als ze advies hadden gehad of onder toezicht hadden gestaan.
Plantenbak schreef op 02-05-2022 om 17:48:
[..]
Wat naar voor je. Ik had je graag fijnere ouders gegund.
Maar jij beschrijft nu het gehele probleem met veilig thuis en het zoeken naar mishandeling. Uit angst om ook maar 1 kind mis te lopen worden al snel alle ouders gezien als potentiële daders die extra advies en meer nodig hebben. Dat is niet zo. Het is akelig om ouders zo te zien.
Krisper heel naar voor je dat je zulke ouders had, ik had je andere ouders gegund.
Plantenbak het is akelig om ouders zo te zien en ook heel akelig om als ouders op die manier behandeld te worden door mensen die uit angst om 1 kind dat mishandeld wordt te missen nu maar alle ouders zien als potentiële mishandelaars.
" In andere situaties is het minder duidelijk en/of heb je meningsverschillen over wat veilig is en wat niet." (schrijft Yette)
Inderdaad. Maar waarom dan dit soort dingen onder verwaarlozing (= kindermishandeling) schuiven? Die vader die zijn kind aanreed (voorbeeld uit het artikel, althans uit het artikel in het Parool), waarom was dat als verwaarlozing te beschouwen?
Ik snap werkelijk niet waarom er in dit onderzoek niet gewoon een categorie "vermijdbare ongelukken" is gehanteerd, dan had je nog altijd een goed verhaal gehad over de noodzaak van voorlichting en preventie. En daarmee is de veiligheid van kinderen net zo goed, en waarschijnlijk beter, gediend dan met het kunstmatig oppompen van de kindermishandelingscijfers.
Temet schreef op 03-05-2022 om 08:33:
" In andere situaties is het minder duidelijk en/of heb je meningsverschillen over wat veilig is en wat niet." (schrijft Yette)
Inderdaad. Maar waarom dan dit soort dingen onder verwaarlozing (= kindermishandeling) schuiven? Die vader die zijn kind aanreed (voorbeeld uit het artikel, althans uit het artikel in het Parool), waarom was dat als verwaarlozing te beschouwen?
Ik snap werkelijk niet waarom er in dit onderzoek niet gewoon een categorie "vermijdbare ongelukken" is gehanteerd, dan had je nog altijd een goed verhaal gehad over de noodzaak van voorlichting en preventie. En daarmee is de veiligheid van kinderen net zo goed, en waarschijnlijk beter, gediend dan met het kunstmatig oppompen van de kindermishandelingscijfers.
Ik denk dat je in dergelijke gevallen, zoals mijn voorbeeld met die peuter en een hond of met een spelend kind op een erf waar groot materieel rijdt, te maken hebt met veel meer factoren. Hoe betrouwbaar was die hond? Hoe veilig was dat erf? Was er reden om aan te nemen dat men op de hoogte was van het risico maar desalniettemin verzuimde om maatregelen te nemen? Zoals het maken van een omheining waarbinnen het kind op de boerderij kon spelen of het gebruiken van een bench voor de hond?
Het maakt natuurlijk nogal verschil of dat kindje op die boerderij voor het eerst ontsnapte uit een veilige omheinde speelplek of dat de vader op het moment dat hij op zijn loslopende kleuter zou passen, besloot dat hij ondertussen wel even iets met zijn tractor kon doen.
Yette, de vraag is de hele tijd niet: is het verstandig om aandacht te besteden aan veiligheid op een boerderij of met een grote hond?
De vraag is wel:hoe wordt het op die boerderij veiliger door het kindermishandeling te noemen, in plaats van een vermijdbaar ongeluk? Wat helpt dat?
