Te voorkomen ongelukken bij kinderen kwaliceren als kindermishandeling?
https://www.ad.nl/gezin/onderzoek-wijst-uit-veel-vaker-dan-gedacht-belanden-kinderen-door-mishandeling-in-het-ziekenhuis~a31a21ab
Van de 342 kinderen onder de 5 jaar was in 41 procent van de gevallen sprake van kindermishandeling. Daarvan ging het in 10 procent om fysiek geweld en in 31 procent van de gevallen om verwaarlozing, zoals onoplettendheid of een onveilige omgeving.
Daar heb ik toch wel moeite mee, welke ouder heeft nog nooit zijn kind een keer uit het oog verloren? Natuurlijk als je structureel je driejarige zonder toezicht naast de sloot laat spelen kun je dat kindermishandeling noemen. Maar als je kind je een keer ontglipt?
Kindermishandeling of verwaarlozing is nogal een zware term. Dat gaat altijd om stelselmatige zaken, niet over incidenten. Een moment van onoplettendheid of een kind dat je te slim af denkt te zijn is geen stelselmatige nalatigheid. Dan moet je dat ook niet zo noemen. Want als daadwerkelijk een op de drie ouders zijn kinderen mishandelt of verwaarloost, dan hebben we nogal een probleem met zijn allen.
En heel vaak blijven de echte zaken lang verborgen. Omdat de ouders weten dat ze fout zitten en er veel schaamte is.
Maanlicht schreef op 02-05-2022 om 09:39:
[..]
Ik heb destijds ook zo'n tuigje gekocht voor mijn toen tweejarige. Type kind dat in het bos koers vooruit zette zonder omkijken. We gingen naar Spanje, met een baby ook erbij, en ik was als de dood om hem op het strand kwijt te raken. Uiteindelijk het tuigje nooit gebruikt hoor. Mijn schoonmoeder was ook best gechoqueerd toen ze van het plan hoorde en ik herinner me ook dat iemand zei 'het is toch geen hond'.
Maar niet alle kinderen zijn hetzelfde he... Mijn dochter is als tweejarige ook honderden meters ver gewandeld, in een mensenmassa, omdat ik éven afgeleid was. De verschrikkelijkste tien minuten van mijn leven.
Ik had een wandelwagen met een driepuntsgordeltje wat peuter, ook zijn oudere zus overigens, gewoon zelf open kon maken. Dat tuigje kon vast aan de linker en rechterkant van de duwstang en dan de sluiting op de rug. Als ik het in de wandelwagen gebruikte had niemand commentaar, dat was heel normaal dat je daar je kind vast zette. Aan de supermarktkar of de bank van de kleedruimte in het zwembad was ineens misdadig!
Je hoeft je niet te verontschuldigen voor het feit dat je het nooit gebruikt hebt en ook niet als je het wel gebruikt had. Sommige kinderen zijn zo vlug, die zouden zich de meest ernstige dingen aandoen als je ze even niet 100 % in de gaten kunt houden.
Aannames zijn gewoon erg gevaarlijk en aannemen dat een ouder die even afgeleid is een kind verwaarloost, is niet minder dan boosaardig.
Er worden in Nederland nu al meer kinderen uit huis geplaatst dan waar ook en de 'pracht' daarvan is terug te zien in bijvoorbeeld de docu van Jojanneke.
Ik word er plaatsvervangend boos van. Zoveel leed, voor helemaal niks. Liever 100 kinderen beschadigen door overheidshandelen dan 1 door een ouder, lijkt de logica. Wat een rare keuzes worden er blijkbaar gemaakt en níemand wordt er beter van.
yette schreef op 02-05-2022 om 08:05:
[..]
Zou iedereen dat artikel wel hebben gelezen, of reageren ze op de conclusie die TO eruit trekt?
Hoe dan ook. Ik denk dat sommigen zo in het verweer schieten door de term 'verwaarlozing'. Daar stellen we ons iets anders bij voor. Bovendien projecteert men op zichzelf en bij de persoonlijke ervaringen die ik hier lees, denk ik dat de reacties minder defensief geweest waren als de termen 'nalatigheid' en 'verwijtbare nalatigheid' waren gebruikt.
Maar dit onderzoek gaat helemaal niet over het soort voorvallen dat mensen hier noemen. Het gaat niet over kinderen die ooit met gips of een wek-advies de lokale spoedeisende hulp hebben verlaten.
Dit onderzoek gaat om het inventariseren van de oorzaken van zware verwondingen van kinderen die in een traumacentrum terecht kwamen. De definitie 'zwaar gewond' staat voor spoedopname.
Blijkbaar heel terecht dat daar eens naar gekeken wordt, want het leverde nieuwe inzichten op.
En wat mij betreft, geef ik ook bij een lichte verwonding graag uitleg. We zijn het erover eens dat we herhaling en meer verwondingen in de toekomst willen voorkomen. Maar een arts of hulpverlener komt er pas achter of een ouder of kind daarbij hulp of advies nodig heeft, door verder te vragen bij twijfel. Het zou goed zijn als daarin wordt onderwezen - wat ook uit het artikel blijkt.
Het probleem met dat artikel is niet wat er staat. Het is wat er niet staat. De onderzoeker is vast goedbedoelend maar ik denk echt niet dat ze blij was geweest met Veilig Thuis op de stoep na de val van haar eigen kind in het water. Die mensen doen niks voor je als zoiets je is overkomen. Ik heb niet de indruk dat ze echt inzicht heeft in wat die organisatie dan bij mensen komt doen, hoe die dan in deze gevallen komt ‘helpen’ en komt ‘voorkomen’. Met een beetje geluk wensen je ze na een gesprek veel succes. Met een beetje pech word je gedwongen hulpverlening te accepteren, of je die nou nodig hebt of niet. ‘t Kan vriezen, ‘t kan dooien. Daarom wordt die organisatie ook als onbetrouwbaar ervaren. Wat ‘voorkomen’ betekent wordt in het artikel in ieder geval helemaal niet benoemd. Mijn vraag is: hoe gaat het definiëren als kindermishandeling/verwaarlozing van ongelukken helpen om dit te voorkomen?
Je zegt: de mensen hier is iets anders overkomen. Dat klopt, maar dat is in veel gevallen ook een kwestie van geluk. Mijn dochter is ooit van een hooizolder vier meter naar beneden gevallen op een betonnen vloer. Had godzijdank helemaal niks. Zelfs niks gebroken. Maar dat had ook echt heel anders kunnen aflopen. Had ik haar daar moeten laten spelen? Nee, dat weet ik nu. Op dat moment dacht ik echt dat het wel kon. Het was een heel ruime zolder en ze konden makkelijk wegblijven van de rand. In het spel liep dat dus anders. Had een standje en/of hulpverlening mij een betere moeder gemaakt? Nee, dat had niks toegevoegd.
Ik vind het een kwalijke zaak. Ook omdat ik vermoed dat ook hier mensen uit lagere sociaal-economische milieus eerder het stempel van verwaarlozend ouderschap zullen krijgen.
En inderdaad, 31% van de ouders is niet verwijtbaar nalatig, je kind even uit het oog verliezen is geen verwaarlozing of mishandeling.
Bij deze steeds toenemende behoefte om alle mogelijke risico’s uit te bannen krijg je hier straks ook schoolpleinen waar kinderen niet meer mogen rennen, om maar eens iets te noemen. Terwijl kinderen steeds maar angstig proberen te beschermen ook risico’s kent. Willen en kunnen mensen (artsen) nog wel accepteren dat een ongeluk in een klein hoekje zit, hoe goed je ook oplet?
Intussen wordt er niet gelobby’d voor datgene wat echt enorm zou schelen in vermijdbare ongelukken met zwaar letsel: het verplicht stellen van fietshelmen.
Maanlicht schreef op 02-05-2022 om 09:34:
Ik situeer me eerder aan de kant van 'overbezorgd' in het spectrum, maar toch zijn mijn drie kinderen ook verschillende keren in een gevaarlijke situatie terechtgekomen. Je hebt nu eenmaal niet alles onder controle.
Ik denk wel dat het goed is dat er meer aandacht is voor de mogelijkheid dat er verwaarlozing in het spel is. De schroom om dat te melden is nog altijd te groot. En sommige mensen nemen onverantwoorde risico's.
Ik zag zelf zaterdag vanuit de auto twee kleine kinderen alleen op het voetpad lopen, in de verste verte geen ouder in de buurt. Het waren Aziatische kindjes, dus mogelijk schatte ik ze jonger in dan ze waren, maar toch. De oudste kan niet ouder geweest zijn dan zes of zeven, eerder vijf, denk ik, en de jongste was tussen de twee en de drie, en dan eerder twee. Ik ben ook gewoon doorgereden ...
Voel me hier trouwens best slecht over ... Temeer omdat ik gisteren wél ben uitgestapt toen ik een puppy op straat zag lopen. Pas doorgereden toen het beestje weer onder het hek door was gekropen waar zijn moeder luid misbaar stond te maken ...
Ja ik zit denk ik aan het andere eind van het spectrum. Ik vind het heel normaal dat kinderen van vier/vijf hier samen alleen rondjes om het blok huizen over de stoep fietsen terwijl de ouders in de voortuin zitten. Als de ouders te lang het kind niet zien gaan ze even kijken of alles nog goed gaat en dat is dan eigenlijk ook altijd zo. Gaat het niet goed komt één van de andere kinderen dat netjes melden. Ik kan mijn voorstellen dat er aan de andere kant van het huizenblok wel eens een ouder kan denken waar zijn die ouders toch?! Maar ik vind het echt niet onverantwoord, maar juist goed dat de kinderen langzaam aan vrijheid kunnen wennen.
> Wat lezen een hoop mensen slecht. Het gaat helemaal niet om schuld, maar over of het voorkomen had kunnen worden. Zo ja, hoe kunnen we er dan voor zorgen dat we het voorkomen.
Het gaat mij niet om schuld. Het gaat mij erom wat de gevolgen zijn voor een kind. Die gaan bij echte kindermishandeling een stuk verder dan bij een een voorkombaar ongeluk. En andere deelnemers op het forum geven aan dat het gaat om de vraag of het stelselmatig is of een incident. Oftewel, om het incident iets voorspelt over toekomstig gevaar. Dat is een heel belangrijk punt.
Artsen zijn wettelijk verplicht om toekomstig gevaar af te wegen voordat ze het beroepsgeheim doorbreken. Artsen mogen geen eenmalige incidenten melden. Maakt niet uit hoe "voorkombaar" dat incident was... een ezel stoot zich meestal geen tweemaal aan dezelfde steen. Een arts moet een gegrond vermoeden hebben van TOEKOMSTIG gevaar voordat hij overgaat tot het doorbreken van het beroepsgeheim. Sterker nog, een arts moet het risico's op toekomstige schade door melden afwegen tegen het risico op toekomstige schade door niet-melden. "First, do no harm" enzo...
Deze onderzoekers vinden dat bij bepaalde combinaties van letsel en leeftijd altijd een aantekening van "kindermishandeling" in het dossier gezet MOET worden, wetende dat een dergelijke aantekening tot schending van het beroepsgeheim leidt. Over de mogelijke schade van een melding (stress, zorgmijden, etc.) geen woord, ook al zijn artsen verplicht dit af te wegen. Wat de onderzoekers bepleiten - een meldPLICHT die alleen maar kijkt naar het verleden ("voorkombaar" letsel) zonder afwegingen te maken over de toekomst, is in strijd is met het beroepsgeheim zoals vastgelegd in de WMO en is schadelijk voor de volksgezondheid.
Mija schreef op 02-05-2022 om 09:39:
[..]
Het kan niet waar zijn dat 31% van de mensen zo verwaarlozend is dat ze binnen deze definitie passen. Dat ze alsmaar doorkletsen terwijl hun kind gevaar loopt. Dit soort ongelukken zal in verreweg de meeste gevallen gaan om een moment van onoplettendheid of juist onoplettendheid in een situatie die zo vertrouwd is dat het gevaar niet meer wordt ervaren. Dat bij Veilig Thuis onderbrengen is niet logisch.
Nogmaals, dat onderzoek gaat niet om alle gevallen waarin kinderen medische hulp nodig hebben!!! Al die kinderen die 'gewoon' een keer bij de huisarts of de spoedeisende hulp geholpen worden, met een eerste graads brandwond door thee of een arm uit de kom, tellen in dit onderzoek niet mee. Dus het gaat niet om 31% van de mensen.
Het gaat om 31% van de kinderen die zó zwaar gewond zijn, dat ze in een traumacentrum terecht komen. Ik ken er in mijn omgeving geen een. Maar die verwondingen zijn dus blijkbaar vaker dan gedacht niet 'zomaar pech'.
Dat is dieptriest. Als je een zinvolle discussie wil voeren, richt je daar dan op en niet op het misverstand dat nu 1/3e van de ouders bang moet zijn voor VT.
Ook in een moment van onoplettendheid, waarbij GEEN sprake is van verwijtbare onoplettendheid en verwaarlozing raken kinderen zo ernstig gewond dat ze op een trauma-afdeling belanden. Dat heet een ongeluk.
nlies schreef op 01-05-2022 om 23:12:
Ik zag gisteren toevallig in de straat een bakfiets voor de deur staan. En vroeg me toen af of dat niet een soort kindermishandeling was. Kinderen van 9 niet zelf laten fietsen , en de zoon in groep 8 mag nog niet alleen naar school, allemaal op korte afstand, maar over een half jaar moet het joch wel op de fiets de halve stad door
Ik had ook een jongen in de klas op de basisschool die tot en met de laatste dag klas 6 gebracht werd. Weliswaar lopend, want bakfietsen had alleen de bakkersjongen toen nog. Hij mocht zelfs niet met zijn oudere zus (en jongere broertje) zelf naar school, moeders moest mee. Die kon om die reden (dat zei ze ook) niet werken. Vreselijk, alle 3 die kinderen hebben daar ook echt wat aan overgehouden, die overbeschermende moeder. Viel en valt voor mij echt in de categorie mishandeling, en was voor mij ook een afschrikwekkend voorbeeld toen ik zelf kinderen kreeg. Dus die heb ik heel bewust, ook als ik het zelf doodeng vond, al vrij jong lekker zelf naar school (en andere plekken) laten fietsen. Eerst samen veel geoefend natuurlijk, maar zodra het enigszins verantwoord was alleen laten gaan. Leren ze vele malen meer van. En ja, je neemt een risico. Maar leven is risico lopen!
AlisonH schreef op 02-05-2022 om 12:08:
Ook in een moment van onoplettendheid, waarbij GEEN sprake is van verwijtbare onoplettendheid en verwaarlozing raken kinderen zo ernstig gewond dat ze op een trauma-afdeling belanden. Dat heet een ongeluk.
Inderdaad en zoals ik het stuk in het AD lees zitten die ook in het onderzoek dat gedaan is. Oude dossiers doorspitten geeft natuurlijk nooit een objectief beeld, zeker als je geen getuigen meer kan horen over hoe het ongeluk is gegaan.
Van rare verwondingen zoals de gebroken ribben bij kleine kinderen kun je waarschijnlijk wel een link leggen met mishandeling maar een kind dat in het water valt en op de traumakamer terecht komt is waarschijnlijk niet systematisch verwaarloosd.
Dat vind ik een onzorgvuldigheid in het onderzoek.
Inderdaad, men leest volledig over het feit heen dat het om kinderen gaat die opgenomen zijn via één van de elf traumacentra. Jammer!
"Ze spitte 1623 dossiers door van kinderen die ernstig verwond, verzwakt en verminkt met loeiende sirenes zijn binnengebracht in traumacentra in alle hoeken van het land."
Dus voor je reageert: lees het artikel eerst.
yette schreef op 02-05-2022 om 11:50:
[..]
Nogmaals, dat onderzoek gaat niet om alle gevallen waarin kinderen medische hulp nodig hebben!!! Al die kinderen die 'gewoon' een keer bij de huisarts of de spoedeisende hulp geholpen worden, met een eerste graads brandwond door thee of een arm uit de kom, tellen in dit onderzoek niet mee. Dus het gaat niet om 31% van de mensen.
Het gaat om 31% van de kinderen die zó zwaar gewond zijn, dat ze in een traumacentrum terecht komen. Ik ken er in mijn omgeving geen een. Maar die verwondingen zijn dus blijkbaar vaker dan gedacht niet 'zomaar pech'.
Dat is dieptriest. Als je een zinvolle discussie wil voeren, richt je daar dan op en niet op het misverstand dat nu 1/3e van de ouders bang moet zijn voor VT.
Het gaat mij erom dat elke ouder door een onachtzaamheid opeens kan vallen in deze groep. Een ongeluk zit in een klein hoekje. Moet je dan ook nog gebrandmerkt worden als kindermishandelaar? Het had zomaar mijn kind kunnen zijn die van de trap viel omdat iemand dacht dat het handig was om de deur naar de trap open te laten aangezien een baby van 9 maanden de trap toch nog niet op zou komen.
AlisonH schreef op 02-05-2022 om 12:08:
Ook in een moment van onoplettendheid, waarbij GEEN sprake is van verwijtbare onoplettendheid en verwaarlozing raken kinderen zo ernstig gewond dat ze op een trauma-afdeling belanden. Dat heet een ongeluk.
Dat ontkent toch ook niemand?!
Echt, waar gaat deze verontwaardiging over? Het artikel gaat over 1623 dossiers van kinderen die met prio 1 (ambu met toeters en bellen) naar een traumacentrum moesten. Dus niet naar een gewoon ziekenhuis. Een traumacentrum. En bij 11% van die 1623 zwaargewonde kinderen tot 18 jaar, denken ze aan mishandeling of verwaarlozing.
Dus ja, het kan iedereen gebeuren dat je kind levensgevaarlijk gewond in een traumacentrum terecht komt. Heel verdrietig, maar daar gaat het niet om!
Het gaat om die 11% die voorkomen had kunnen worden 
yette schreef op 02-05-2022 om 13:02:
[..]
Dat ontkent toch ook niemand?!
Echt, waar gaat deze verontwaardiging over? Het artikel gaat over 1623 dossiers van kinderen die met prio 1 (ambu met toeters en bellen) naar een traumacentrum moesten. Dus niet naar een gewoon ziekenhuis. Een traumacentrum. En bij 11% van die 1623 zwaargewonde kinderen tot 18 jaar, denken ze aan mishandeling of verwaarlozing.
Dus ja, het kan iedereen gebeuren dat je kind levensgevaarlijk gewond in een traumacentrum terecht komt. Heel verdrietig, maar daar gaat het niet om!
Het gaat om die 11% die voorkomen had kunnen worden
Waar baseren ze dat dan op dat die 11% voorkomen had kunnen worden? Dat wordt mij in het stuk in het AD niet helemaal duidelijk. Als ik mijn kind niet had vastgebonden aan de bank in de kleedkamer van het zwembad dan had hij naar het water kunnen lopen en erin kunnen vallen, dat had te laat opgemerkt kunnen worden en dan was hij met toeters en bellen naar een traumacentrum gegaan. Dan voor ik dus bij die 11% op basis van 1 seconde niet opletten. Dat klopt toch niet?
Oude dossiers doorspitten geeft over het algemeen geen objectief beeld van hoe de situatie was ten tijde van het ongeluk.
