Te voorkomen ongelukken bij kinderen kwaliceren als kindermishandeling?

Dit topic doet me denken aan 9 jaar geleden. Dochter had een vreselijke start in het leven, we hebben 3x met haar in de ambulance gezeten na ademstops, waren constant op onze hoede. Het was een rollercoaster en we waren ontzettend voorzichtig met haar.

Na de derde ademstop werden er hersenscans gemaakt. Vriend, ik en dochter de dag erna naar de kinderarts voor de uitslag en tot onze grote vreugde bleek er geen schade in de hersens te zien te zijn! Wij helemaal blij en opgelucht de spreekkamer uit, vriend zet dochter op zn schouders en springt zo een paar keer heppiedepeppie die gang door. Bij de derde sprong bleek hij onder een kozijn te staan en dochter knalt echt met een rotklap met haar hoofd tegen het hout. Konden we gelijk weer terug de spreekkamer in  

Plantenbak schreef op 01-05-2022 om 19:14:

ik dacht precies hetzelfde. Een kind valt omdat je als ouder niet oplet. Je voelt je al schuldig en dan moet je ook nog in gesprek want het is verwaarlozing en moet voorkomen worden.

En dan vinden ze het raar dat zoveel kinderen in een vorm van jeugdzorg betrokken zijn. Ouders maken fouten. Allemaal. Soms loopt dat verkeerd af en dat is vreselijk maar het is geen kindermishandeling en het hoeft niet opgevolgd te worden met controles, gesprekken en cursussen.

Ik krijg echt jeuk van dit soort onderzoeken.

Oef ja. Mijn zoon heeft als peuter zijn arm gebroken toen hij met familie in de speeltuin was. Ik was daar dus niet eens bij. Ik kreeg ook echt nog jeugdzorg op mijn dak hierom en heb zelfs bewijs moeten verzamelen dat ik er niet bij was. Echt belachelijk. 

Ik ben daarna lang bang geweest voor dit soirt verdenkingen en durfde nog amper naar een arts als zoon wat had. Jaren later viel hij uit een klimrek; hersenschudding.  En weer zo'n kruisverhoor in het ziekenhuis. Je jaagt hier ouders echt mee weg.

Ik zag gisteren toevallig in de straat een bakfiets voor de deur staan. En vroeg me toen af of dat niet een soort kindermishandeling was. Kinderen van 9 niet zelf laten fietsen , en de zoon in groep 8 mag nog niet alleen naar school, allemaal op korte afstand, maar over een half jaar moet het joch wel op de fiets de halve stad door

Krisper schreef op 01-05-2022 om . 

41% wordt gezien als mishandeling (en verwaarlozing valt onder mishandeling). Dat betekent dat 59% als gewoon 'ongeluk' wordt gezien. Uit een klimrek vallen oid is gewoon een ongeluk.

Dat zijn onzinnige cijfers, en ik weet een en ander van onderzoek. 
Het is puur interpretatie. Schijnprecisie. 

Je kúnt helemaal geen strikte lijn trekken tussen ‘dit ongeluk was te voorkomen en dus mishandeling’ en ‘dit ongeluk was niet te voorkomen en is dus gewoon een ongeluk’. Dat is onzin. 

Je kunt een deel labelen als verwaarlozing/mishandeling, een deel als héle grote pech en daartussen in zit een heel groot grijs gebied. Dat de onderzoekers ergens in dat grijs gebied een streep hebben getrokken zegt iets over hún interpretatie maar voor hetzelfde geld was het 20/80 of 40/60.

Ga maar na: 

- uit een klimrek vallen terwijl kind met veel te grote stoere jongens aan het spelen was, en ouder stond in de rij voor het ijscokarretje

- op het voetbalveld vallen terwijl het kind eigenlijk niet fit was omdat het net ziek was geweest 

- de straat oprennen omdat het nét die dag had uitgevonden hoe het tuinpoortje open moet

- een kneuzing oplopen omdat papa iets te woest aan het stoeien was

- een lamp omver trekken en een blauw oog oplopen omdat het ding ongelukkig omvalt

Is dat allemaal verwaarlozing? Het was allemaal te voorkomen. Elke groep onderzoekers interpreteert dat net een beetje anders. 

nlies schreef op 01-05-2022 om 23:12:

Ik zag gisteren toevallig in de straat een bakfiets voor de deur staan. En vroeg me toen af of dat niet een soort kindermishandeling was. Kinderen van 9 niet zelf laten fietsen , en de zoon in groep 8 mag nog niet alleen naar school, allemaal op korte afstand, maar over een half jaar moet het joch wel op de fiets de halve stad door

Nou precies.  Dat gepamper vind ik juist ook mishandeling, want zo'n kind leert niks en gaat onvoorbereid het leven in.

Een collega heeft kinderen in gr 8 en de brugklas en die laat ze ook niet alleen naar school gaan.

Een goede vriendin van mij kwam een decennium geleden in zo'n nachtmerrie terecht. Kind brak een bot (pols), maar volgens de expert in het ziekenhuis kon dat niet bij de val die kind had gemaakt. Haar man zou een aantal sessies moeten doen bij een psycholoog in weet ik veel welke instelling voor criminelen, want de arts oordeelde dat hij en kind bij binnenkomst vreemd op elkaar hadden gereageerd. Daar werd trouwens geen voorbeeld bij gegeven, alleen die subjectieve woorden. Eind van het liedje was dat de melding werd geschrapt zonder dat er ooit een verdere toelichting kwam. Met dat in het achterhoofd krijg ik de rillingen van zo'n onderzoek als waarover dit topic gaat. Het lijkt wel of deskundigen liever 100 kinderen te veel uit huis plaatsen dan 1 te weinig.

MamaE schreef op 01-05-2022 om 23:31:

[..]

Wat sneu. Je kind geen zelfstandigheid meegeven is ook schadelijk voor de ontwikkeling. Je krijgt dan kleuters van 15. Ik voorzie grote problemen.

In mijn tijd op de middelbare school werd je sowieso uitgelachen als je elke dag gebracht werd. En we hadden ook wel eens iets van een excursie waarbij we op de fiets gingen. Ik denk niet dat een docent blij zou worden van een puber achterop.

De vraag is bij deze mensen vooral: wanneer gaan de kinderen wel zelfstandig naar school, sport, vrienden, uitjes etc?

Ik heb leerlingen gehad die konden amper fietsen. En dan heb ik het dus over VO. Eind brugklas op kamp, eerst 30km fietsen. Na twee km heb ik school gebeld dat deze jongens niet mee konden fietsen, levensgevaarlijk. Bleek dat ze al het hele jaar door hun ouders gebracht en gehaald werden. Hoe erg… En gewoon een Nederlands gezin. Geen mensen die net een jaar in NL wonen ofzo. 

Ik heb een zoon met DCD, die was altijd bont en blauw 😬. Struikelde nog over een grassprietje. Maar nooit zo erg gewond dat ie naar de HAP oid hoefde. Was wel al een paar keer bij de huisarts geweest dat ie zo vaak viel.
Oudste dochter raakte altijd gewond door haar broer of oom (klinkt gek maar oom was maar 5 jaar ouder, vader van mijn ex had nog een tweede leg). Bijvoorbeeld doordat ze een tak tegen haar hoofd geslingerd kreeg of een schommel oid. 
Mijn derde is echt een verschrikking… Heeft ADD en wat een gedoe was dat als kleintje zeg. Die zette rustig stoel op tafel en daarop een kruk om iets te pakken, en dat kon ze heel snel. Ze is eens toen ik haar zusje borstvoeding gaf (en dan had ik dus al de voor- en achterdeur op slot) toch naar buiten weten te komen door de sleutels van het hoge haakje af te vissen, deur open te draaien en zo naar buiten te rennen. Zo een 50km weg over en toen stond ze al bij de sloot. Ze had namelijk een ballon vanuit de speeltuin de sloot in zien waaien. Ik zie nog de auto’s boven op de rem staan (waaronder een melkwagen) en een blond koppie er tussendoor huppelen 🤦🏼‍♀️. Ben zowat met blote borst naar buiten gerend. Ze was toen nog geen twee. 
Ook, toen woonden we inmiddels ergens anders, heeft ze eens shampoo gedronken toen ze ‘s ochtends vroeg uit bed kwam en is ze ‘s nachts buiten in de speeltuin gaan spelen terwijl wij sliepen. 
Onze Houdini wist overal uit te ontsnappen. Ze had al altijd haar slaapzak achterstevoren aan en dan ook nog de rits daarvan met een veter achterop dichtgeknoopt. Volgende stap was een Bedtent van Deryan er omheen en daarvan de ritsen vastgeknoopt en tot slot hebben we ten einde raad maar zo’n deurketting op haar deur gedaan zodat ze haar kamer helemaal niet uit kon, maar wel open kon doen op een kier. En we hadden balken voor de ramen zodat het raam alleen op een kier kon. 

We zijn desondanks maar 1 keer met haar op de HAP geweest. Ze had toen een glazen lamp op haar hoofd gekregen. Ze mocht hem samen met haar broer aandoen. Van die lamp stond al op een hoge kast en de stekker ging achter de kast. Maar vervolgens bleef ze toch hangen met haar arm in het snoer toen ie aan was. Echt duizenden glassplintertjes in haar kleding, in haar hoofdhuid en in de luier… 

SuzyQFive schreef op 02-05-2022 om 00:05:

[..]

Ik heb leerlingen gehad die konden amper fietsen. En dan heb ik het dus over VO. Eind brugklas op kamp, eerst 30km fietsen. Na twee km heb ik school gebeld dat deze jongens niet mee konden fietsen, levensgevaarlijk. Bleek dat ze al het hele jaar door hun ouders gebracht en gehaald werden. Hoe erg… En gewoon een Nederlands gezin. Geen mensen die net een jaar in NL wonen ofzo.

Wat treurig zeg. Ik zou me echt kapot geschaamd hebben. Ik fietste nooit veel, basisschool was vijf minuten lopen. Maar wel op zondag een stuk fietsen en een terrasje pakken of ergens een ijsje deden we wel. Soms naar vriendinnetjes, sport etc.

Het fijne van de puberleeftijd lijkt me dat je weer meer je eigen leven kan hebben zonder altijd rekening te moeten houden met je kinderen. Als je dan nog steeds in alles gebonden bent aan schooltijden...

Mijn zus en ik zijn ooit een paar weken door vader gebracht omdat mijn zus een operatie aan haar voet had gehad. Kostte vader aardig wat verlofuren, zelfs al waren we van pakweg acht tot vier op school. School lag op route naar vaders werk maar hij was pas half negen daar en om half vier alweer weg. Echt niet dat hij dat zeven jaar lang had gedaan hoor. 

Mija schreef op 01-05-2022 om 20:50:

[..]

De kramp dat het dus in het ‘veilig thuis’ hoekje moet, snap ik ook niet. Als ze het nou zouden gebruiken voor preventie, voorlichting, ja. Maar dat het onder de kop kindermishandeling de boeken in moet, snap ik ook niet.

Ja maar Mija, preventie, voorlichting? Wie weet nu niet dat water gevaarlijk is voor kinderen of gevaarlijk gereedschap? 
Ja, sommige mensen zijn zich daar minder van bewust maar de grote vraag is of je die groep bereikt. 
Met voorlichting en preventie maak je wel een grote groep toch al zorgelijke, voorzichtige en bangelijke ouders (want dat zijn we wel geworden) nog zorgelijker en banger. 
Daar zitten ook risico’s aan vast hè, vergeet dat niet. 

Zo zijn mijn kinderen van nature erg voorzichtig op bepaalde gebieden. Dat geeft ze ook weinig ervaring (streetwise ed) die ze juist erg kan beschermen.

En alles is relatief. Risico’s in het verkeer (erg groot) nemen we voor lief en met onze verwoesting van leefmilieu maken we de risico’s voor onze kinderen onaanvaardbaar groot.
En angst, paranoia en zorgelijkheid maken onze wereld voor onze kinderen ook niet bepaald mooier. 

Wat die fietsen betreft, hier stond enkele jaren geleden ook al een artikel in de krant dat er bij het verkeersexamen(groep 7?) kinderen waren die het niet lukte om de 5 km van het parcours uit te fietsen

Ginevra schreef op 01-05-2022 om 23:13:

[..]

Dat zijn onzinnige cijfers, en ik weet een en ander van onderzoek.
Het is puur interpretatie. Schijnprecisie.

Je kúnt helemaal geen strikte lijn trekken tussen ‘dit ongeluk was te voorkomen en dus mishandeling’ en ‘dit ongeluk was niet te voorkomen en is dus gewoon een ongeluk’. Dat is onzin.

Je kunt een deel labelen als verwaarlozing/mishandeling, een deel als héle grote pech en daartussen in zit een heel groot grijs gebied. Dat de onderzoekers ergens in dat grijs gebied een streep hebben getrokken zegt iets over hún interpretatie maar voor hetzelfde geld was het 20/80 of 40/60.

Ga maar na:

- uit een klimrek vallen terwijl kind met veel te grote stoere jongens aan het spelen was, en ouder stond in de rij voor het ijscokarretje

- op het voetbalveld vallen terwijl het kind eigenlijk niet fit was omdat het net ziek was geweest

- de straat oprennen omdat het nét die dag had uitgevonden hoe het tuinpoortje open moet

- een kneuzing oplopen omdat papa iets te woest aan het stoeien was

- een lamp omver trekken en een blauw oog oplopen omdat het ding ongelukkig omvalt

Is dat allemaal verwaarlozing? Het was allemaal te voorkomen. Elke groep onderzoekers interpreteert dat net een beetje anders.

Jouw voorbeelden zou ik niet als verwaarlozing of mishandeling zien als het op zichzelf staande gebeurtenissen zijn door net verkeerde timing, maken van een gekke beweging of een inschatting waarbij de kans klein is dat het fout gaat.

Ik neem aan dat ze jouw voorbeelden ook niet als mishandeling of verwaarlozing aanmerken. Wellicht die ene met de stoeiende vader. Wat er dan is genoteerd over hoe vader en zoon op elkaar reageren, wat voor kneuzing het is en of dat strookt met het verhaal en welke antwoorden er zijn gegeven op doorvragen zou dan bepalend zijn.

Ik ga er van uit dat de onderzoekers en de specialisten weten waarover ze praten dus ik neem het onderzoek serieus.

syboor schreef op 01-05-2022 om 20:09:

Ik vind dit zo klinisch gedacht. Die artsen zeggen dus dat als je een gebroken been hebt omdat je uit het raam geklommen bent, dat dat even erg is als wanneer je een gebroken been hebt omdat je als straf voor normaal kindgedrag uit het raam gegooid bent.

Nee dat zeggen ze helemaal niet.