Te voorkomen ongelukken bij kinderen kwaliceren als kindermishandeling?
https://www.ad.nl/gezin/onderzoek-wijst-uit-veel-vaker-dan-gedacht-belanden-kinderen-door-mishandeling-in-het-ziekenhuis~a31a21ab
Van de 342 kinderen onder de 5 jaar was in 41 procent van de gevallen sprake van kindermishandeling. Daarvan ging het in 10 procent om fysiek geweld en in 31 procent van de gevallen om verwaarlozing, zoals onoplettendheid of een onveilige omgeving.
Daar heb ik toch wel moeite mee, welke ouder heeft nog nooit zijn kind een keer uit het oog verloren? Natuurlijk als je structureel je driejarige zonder toezicht naast de sloot laat spelen kun je dat kindermishandeling noemen. Maar als je kind je een keer ontglipt?
Als ik het verhaal zo lees, voel ik mij een klein beetje aangevallen. Mijn oudste is tweemaal naar de HAP geweest vanwege een onhandige val (een keer van het springkussen (botbreuk) en een keer tegen een kozijn gevallen (hoofdwond). Als ik alle bijna-ongelukken langs ga, vul ik de rest van de pagina. Ik ben geen helikopterouder, ik zit evenmin op m'n mobiel als mijn kinderen spelen. Zijn sommige dingen vermijdbaar: jazeker. Maar zoals hierboven aangestipt; je kunt uit een klimrek vallen, ook als het eerst 100 keer wel goed is gegaan.
Overigens was en ben ik nog steeds blij dat mijn dochters bij de kinderopvang exact hetzelfde gedrag als thuis laten zien. Ik hoef geen uitleg te geven als er een bult op het hoofd zit, omdat ze met enige regelmaat thuiskomen met een bult oid. Mijn lieve oude buurvrouw omschrijft het als volgt: 'je zou toch zeggen dat het precies drie jongens zijn.'
Alsof we niet meer kunnen en willen accepteren dat er altijd ongelukken zullen gebeuren en dat mensen niet 100% van de tijd 100% opletten.
Ik heb mijn zoon met veel liefde en eindeloos veel zorg opgevoed en toch is hij weleens uit een winkel ontsnapt en vond ik hem op straat. Een moment van onoplettendheid is niet hetzelfde als verwaarlozing.
Ginevra schreef op 01-05-2022 om 20:44:
[..]
NOG alerter? Ik weet niet beter dan dat ouders al uit en te na doorgezaagd worden bij elke verdachte kneuzing.
En wat moeten ze met nóg meer signalen? Jeugdzorg is nu al zwaar overbelast en krijgt de huidige zorg al niet op een verantwoorde manier geregeld. De wachtlijsten zijn maandenlang. Ja, gooi er nog wat duizenden meldingen bovenop die uitgezocht moeten worden, dan komt er helemaal niemand meer aan hulpverlenen toe.
De kramp dat het dus in het ‘veilig thuis’ hoekje moet, snap ik ook niet. Als ze het nou zouden gebruiken voor preventie, voorlichting, ja. Maar dat het onder de kop kindermishandeling de boeken in moet, snap ik ook niet.
Tatemae schreef op 01-05-2022 om 20:04:
het artikel gaat over kindermishandeling en verwaarlozing. Hulpverleners/artsen weten dat er ongelukken gebeuren.
Het gaat erom dat artsen alerter worden op de signalen van kindermishandeling en structurele verwaarlozing.
Nee, daar gaat dit artikel juist niet over. Er wordt de nadruk gelegd op ongelukken die voorkomen hadden kunnen worden. Er wordt zelfs een voorbeeld genoemd van een vader die zijn eigen kind aan gad gereden. Vreselijk natuurlijk maar er had toch ter sprake gebracht moeten worden dat dit verwaarlozing was blijkbaar. Alsof die vader zich niet schuldig genoeg voelt of elke week zijn kind aanrijdt.
Ze zijn op zoek gegaan naar ongelukken die voorkomen hadden kunnen worden en als dat zo was dan werd het als kindermishandeling gezien.
Ginevra schreef op 01-05-2022 om 20:44:
[..]
NOG alerter? Ik weet niet beter dan dat ouders al uit en te na doorgezaagd worden bij elke verdachte kneuzing.
En wat moeten ze met nóg meer signalen? Jeugdzorg is nu al zwaar overbelast en krijgt de huidige zorg al niet op een verantwoorde manier geregeld. De wachtlijsten zijn maandenlang. Ja, gooi er nog wat duizenden meldingen bovenop die uitgezocht moeten worden, dan komt er helemaal niemand meer aan hulpverlenen toe.
Ik heb het artikel niet geschreven he?
Ik ben ook niet de promovendus van dit onderzoek
Ze zijn op zoek gegaan naar ongelukken die voorkomen hadden kunnen worden en als dat zo was dan werd het als kindermishandeling gezien.
Dat vind ik een enge ontwikkeling. Bij veel van die ongelukken is er totaal geen opzet in het spel, maar wordt dit wel onder mishandeling geschaard. Zo kun je ouders snel in diskrediet brengen. Ouders uit een volksbuurt: waarschijnlijk mishandeling want 'men weet toch' dat daar meer alcohol/drugs wordt gebruikt. Alleenstaande ouder: waarschijnlijk mishandeling want kan de druk niet meer aan, enz. enz. Feitelijk dezelfde gedachtegang deed zich voor bij de belastingdienst. Meer kijken naar 'risicofactoren'. Ik moet een beetje denken aan dat boek 'de meeste mensen deugen'. Misschien moeten we elkaar wat meer vertrouwen.
We leven in een soort veiligheidsutopie. We accepteren veel minder dan vroeger ongelukken. Soms is iets te voorkomen, niet altijd. In december heeft dochter hete thee over haar been gehad. Ik heb me daar niet echt schuldig over gevoeld omdat ik het redelijkerwijs niet had kunnen voorkomen. De mok thee stond ver genoeg op tafel om geen reëel gevaar te vormen. Dochter liep gewoon behoorlijk hard tegen de tafel aan. Ze deden op de HAP niet moeilijk. Ze vroegen wel hoe het gebeurd was, maar geen beschuldiging of zo. Alert zijn is goed, maar ongelukken klein en groot zijn niet altijd te voorkomen.
We hebben een schuldcultuur. Er is altijd iemand 'schuldig' die zijn verzekering moet aanspreken of aansprakelijk is. Ook bij dingen die gewoon gebeuren in een kinderleven of mensenleven. Enerzijds is een schuldcultuur goed omdat je dan schuld kunt belijden, berouw tonen, boete doen, vergeving vragen en een nieuwe kans krijgen. Maar we slaan er soms wel in door.
Ik vraag me af waar de term ongeluk ophoudt en de term verwaarlozing begint?
Als je tijdens een wandeling met je peuter even je eigen veter vast knoopt en je kindje rent op dat moment ineens de straat op, is dat dan verwaarlozing? Of is het pas verwaarlozing als je beter had moeten weten maar er maling aan hebt - zoals die moeder die hier bij het uitgaan van de school altijd zó gezellig met andere ouders bezig was dat ze haar kinderen uit het oog verloor. Op een gegeven moment lag haar peutertje 'ineens' in een vijver in iemands afgesloten (!) tuin. Gelukkig overleefde het kindje het.
En als het gaat om risico's die je had moeten voorzien, wie bepaalt dan wat ouders moeten weten?
Verder vind ik het overigens prima dat er bij twijfel wat meer vragen worden gesteld over verwondingen van kinderen. Ook door de onervaren juf die zich volgens jou een wrat had moeten herinneren. Doorvragen op het moment dat je een raar verhaal krijgt of een verdachte verwonding signaleert, kàn voor een kind het verschil maken.
Wat reageren velen van jullie fel.
41% wordt gezien als mishandeling (en verwaarlozing valt onder mishandeling). Dat betekent dat 59% als gewoon 'ongeluk' wordt gezien. Uit een klimrek vallen oid is gewoon een ongeluk.
Bij verwaarlozing kun je denken aan ouders die hun dreumes of peuter zonder toezicht laten spelen bij een sloot of tussen geparkeerde auto's of met gevaarlijk gereedschap of bij een open raam etc. Situaties waar de ouders dus echt tekort schieten.
Ik heb ooit eens een interview met een SEH-arts gelezen die zei dat bulten en botbreuken bij kinderen onder de 1 bijna altijd een signaal waren voor kindermishandeling. Dat vond ik best een schokkende conclusie, mijn jongste heeft vanaf 9 maanden pogingen gedaan om gruwelijke verwondingen op te lopen. Als zij ‘struikelde’ met kruipen viel ze bijna altijd tegen een deurpost of precies met haar neusje op een drempel. 10 maanden oud, en al haar speelgoed opstapelen in de box zodat ze eruit kon klimmen. Kamikazepeuter, noemden we haar.
De felheid zit erin dat je het gevoel krijgt, bij de voorbeelden die worden gegeven, dat deze onderzoekers liever zien dat kinderen op hun stoel worden vastgebonden dan dat ze hun hoofd stoten. De eerste categorie wordt echter zwaarder mishandeld dan de tweede categorie, maar dat wordt voor het gemak vergeten.
MMcGonagall schreef op 01-05-2022 om 21:50:
Ik heb ooit eens een interview met een SEH-arts gelezen die zei dat bulten en botbreuken bij kinderen onder de 1 bijna altijd een signaal waren voor kindermishandeling. Dat vond ik best een schokkende conclusie, mijn jongste heeft vanaf 9 maanden pogingen gedaan om gruwelijke verwondingen op te lopen. Als zij ‘struikelde’ met kruipen viel ze bijna altijd tegen een deurpost of precies met haar neusje op een drempel. 10 maanden oud, en al haar speelgoed opstapelen in de box zodat ze eruit kon klimmen. Kamikazepeuter, noemden we haar.
Herkenbaar mijn dochter precies zo. Wat mij wel opviel was tot anderhalf hield ze er vrijwel nooit iets aan over. Volgens mij één keer een tand door haar lip dat een beetje bloedde en één keer een bult op haar hoofd. Terwijl ze dagelijks wel ergens vanaf viel of ongelukkig terecht kwam. Ik heb daar echt met verbazing naar gekeken.
Inmiddels is ze twee en hoewel ze minder vaak en heftig valt loopt ze nu bijna dagelijks wel een nieuwe blauwe plek of wondje op. Valt bijvoorbeeld over haar eigen voeten en hup weer een gat in haar knie, kruipt over de vloer en blijft achter een scherp randje hangen en hup een haal over haar handje etc. Alsof ze tot anderhalf één of andere bescherming hebben dat de huid niet kapot kan.
Die 59% is ook volkomen logisch. Een groot deel van ongelukken gebeurt zonder dat een ouder in de buurt was of er iets aan had kunnen doen. Mijn zoon brak een paar weken geleden zijn pols op het voetbalveld. Zijn ongelukje zou als ongelukje worden weggeschreven want wie had je erop aan willen spreken? De jongen die tegen hem op botste? Ik was er niet eens bij.
De voorbeelden in het artikel gingen echt om ongelukken door omstandigheden.
Aandacht voor de meest voorkomende ongelukken en hoe je dat kan voorkomen is wel een goed idee maar dat kan prima zonder de ouders de les te lezen.
Mijn zus donderde als dreumes van de trap omdat mijn vader het traphekje was vergeten. Ze had als een egel opgerold en had niks. Ik verstapte me als zesjarige bij de laatste trede en had een bont en blauw gezicht, tanden door de lip, overal bloed, neus gekneusd.
Onze dochter struikelde en stootte zich een ongeluk. Ik dacht eerst dat ze op mij leek, maar toen kreeg ze met twee jaar een bril en ging ze motorisch ontzettend vooruit.
Alleen ziet ze nog steeds geen diepte. Dus ze struikelt nog steeds regelmatig of stoot iets om of botst ergens tegenaan. Ze is wel kampioen in handig struikelen zonder echt te vallen. Oefening baart kunst zullen we maar zeggen.
Jillz schreef op 01-05-2022 om 21:55:
[..]
Herkenbaar mijn dochter precies zo. Wat mij wel opviel was tot anderhalf hield ze er vrijwel nooit iets aan over. Volgens mij één keer een tand door haar lip dat een beetje bloedde en één keer een bult op haar hoofd. Terwijl ze dagelijks wel ergens vanaf viel of ongelukkig terecht kwam. Ik heb daar echt met verbazing naar gekeken.
Inmiddels is ze twee en hoewel ze minder vaak en heftig valt loopt ze nu bijna dagelijks wel een nieuwe blauwe plek of wondje op. Valt bijvoorbeeld over haar eigen voeten en hup weer een gat in haar knie, kruipt over de vloer en blijft achter een scherp randje hangen en hup een haal over haar handje etc. Alsof ze tot anderhalf één of andere bescherming hebben dat de huid niet kapot kan.
Herkenbaar. Bij mijn oudste plakte ik voor het eerst een pleister toen ze 4 was. Twee weken op school, oververmoeid door de schoolreis, dus een flink gat in haar knie gevallen. Jongste had op haar 2e elke week wel een tand door haar lip of blauwe plek.
