Te voorkomen ongelukken bij kinderen kwaliceren als kindermishandeling?

Is het dan ook kindermishandeling als je kind uit het klimrek valt?
Het lijkt me ook een vorm van kindermishandeling als je je kind op een stoel gaat vastbinden uit angst voor een ongeluk(je) en dat je dan van kindermishandeling beschuldigd wordt.

Ik vind dit best eng ja maar deze ontwikkeling is al zo lang gaande. 
Ik denk dat mijn kinderen wel aan 1000 ongelukken zijn ontkomen. Dat heet opgroeien en we leven nu eenmaal in een onveilige wereld. Ze te veel beschermen geeft ook weer risico’s, juist ook op het vlak van veiligheid. 
Overigens is het hier ook weleens mis gegaan. Ik denk bijv aan de situatie dat mijn peuter een warme kop koffie over zich heen trok. En de keer dat mijn kind veel te hard een deur dicht trok en daar de hand van mijn andere kind tussen zat. De eerste situatie had ik kunnen voorkomen,  de tweede absoluut niet. Dus? 
Ongelukken gebeuren, hoewel iedereen die om mijn kinderen heen stond echt wel oplettend was. 
Ik vind het verder ook belangrijk en zinvol dat we elkaar een beetje blijven vertrouwen en uitgaan van de goede intenties van elkaar. 
En daarmee voorkom je echte drama’s niet maar het is echt een illusie dat we alles kunnen voorkomen. 
En door deze hetze schep je ook een behoorlijke afstand tov een bepaalde groep ouders: ze zullen zorgmijdender worden. 

ik dacht precies hetzelfde. Een kind valt omdat je als ouder niet oplet. Je voelt je al schuldig en dan moet je ook nog in gesprek want het is verwaarlozing en moet voorkomen worden. 

En dan vinden ze het raar dat zoveel kinderen in een vorm van jeugdzorg betrokken zijn. Ouders maken fouten. Allemaal. Soms loopt dat verkeerd af en dat is vreselijk maar het is geen kindermishandeling en het hoeft niet opgevolgd te worden met controles, gesprekken en cursussen. 

Ik krijg echt jeuk van dit soort onderzoeken.  

Tijd om een glazen-kasten-bedrijf te beginnen.

Kwestie dat je elk kind tot zijn 18de daarin kan steken.

En dan natuurlijk wel onbreekbaar glas.

Bakblik schreef op 01-05-2022 om 19:07:

Ik werd 16,5 jaar geleden wakker van een bonk en toen heel hard gehuil. De peuter van 11 maanden was, met zijn slaapzak nog aan, erin geslaagd om uit zijn bed te klimmen. Dat bed stond al op de laagste stand, want we kennen onze klimgeit.
Hij reageerde later op de dag toch wat anders dan normaal, dus even de HAP gebeld, we moesten meteen komen en werden aan en spervuur aan vragen onderworpen om uit te vinden of er soms sprake was van kindermishandeling.
Niet meer slapen dan maar, om te voorkomen dat kind uit bed klimt? Wat een onzin om te praten over onoplettende ouders en verwaarlozing.

Dit hebben wij ook gehad met dochter. Gelukkig reageerde dochter goed en had ik om een andere reden al een afspraak bij de huisarts en heeft die mij gelukkig geen moment het gevoel gegeven dat ik dit had moeten voorkomen. Wij voelden ons beide al schuldig genoeg en hadden geen idee hoe we dit moesten voorkomen, terwijl we echt niet willen dat ze zich pijn doet.

Ze is nu twee jaar en stept echt op een snelheid die ik rennend amper bijhoud. Als gevolg is het wel eens gebeurd dat ze de straat over de stepte, omdat ik haar niet op tijd kon tegen houden. Doodeng en je blijft maar denken wat als dit een keer misgaat. En tegelijkertijd ik wil haar ook de step, loopfiets en driewieler niet permanent ontnemen. Dus ik leer haar dat ze moeten wachten bij de weg, spreek haar er op aan als ze dat niet doet en gelukkig stopt ze vrijwel altijd. Maar het is wel een proces van vallen en opstaan want een tweejarige is nu eenmaal ook in de fase grenzen onderzoeken.

Ik heb echt het beste met mijn kind voor en zou mijn kind nooit opzettelijk pijn doen of verwaarlozen. Maar ik vrees er dan voor dat dit wel zo wordt weggezet.

In het artikel wordt de top drie situaties genoemd van wat verstaan wordt onder verwaarlozing/onveilige omgeving:

• Verdrinking door onvoldoende toezicht
• Overreden worden op een bedrijfsterrein of boerenerf
• Uit het raam van een bovenverdieping vallen

Dit zijn voor ouders natuurlijk ook absolute horrorscenario’s. Mij lijkt het heel goed om er de aandacht op te vestigen dat daar ernstige ongelukken mee gebeuren. Dat verwaarlozing noemen is minder handig. Maar onoplettendheid is het zeker. En ouders die dit overkomt, zullen er in veel gevallen zelf erg veel last van hebben. Goed dat er aandacht voor is dan toch?!? Dat maakt ouders alerter op de risico’s.

Ik vind deze situaties niet te vergelijken met uit een klimrek vallen of je arm breken op een trampoline. Kinderen horen te spelen en daar kunnen ongelukken mee gebeuren. De situaties hierboven zijn geen ‘bijproduct’ van iets wenselijks.

Wij hebben drie kinderen met hemofilie en veel bloedingen en bezoeken aan de ehbo. En elke keer weer een nieuwe co-assistent die ons onder de loep nam, zeker als de kinderen bevestigden dat ze vaker op de ehbo waren geweest. ik snapte het wel en vond het niet erg. 

het artikel gaat over kindermishandeling en verwaarlozing. Hulpverleners/artsen weten dat er ongelukken gebeuren. 
Het gaat erom dat artsen alerter worden op de signalen van kindermishandeling en structurele verwaarlozing.

Ik vind dit zo klinisch gedacht. Die artsen zeggen dus dat als je een gebroken been hebt omdat je uit het raam geklommen bent, dat dat even erg is als wanneer je een gebroken been hebt omdat je als straf voor normaal kindgedrag uit het raam gegooid bent.

Alsof een kind puur een dom lichaam is; zonder hersens, zonder leervermogen, zonder inzicht in oorzaak en gevolg, en zonder vertrouwensband met verzorgers.

Alsof er zoiets bestaat als "puur fysieke" kindermishandeling, zonder emotionele component, zonder geheimhouding en liegen en alle druk en schuldgevoelens die dat met zich meebrengt... Alsof de gevolgen van kindermishandeling puur medisch zijn; alsof je ervan herstelt net zo makkelijk als je herstelt van een gebroken been.

(Nou ja, als het aan die artsen ligt dan kunnen ouders straks niet anders dan hun kind tot geheimhouding en liegen manipuleren na een normaal ongeluk. Hoe schadelijk zoiets helaas is voor een kind, de schade van Jeugdzorg is nog altijd groter...)

Echt een blamage voor de beroepsgroep, dat ze deze volstrekt onverantwoorde vergelijking (en daarmee een gelijkstelling) trekken.

Tatemae schreef op 01-05-2022 om 20:04:

het artikel gaat over kindermishandeling en verwaarlozing. Hulpverleners/artsen weten dat er ongelukken gebeuren.
Het gaat erom dat artsen alerter worden op de signalen van kindermishandeling en structurele verwaarlozing.

Al sinds mijn kinderen klein zijn is er iets van meldplicht als er een vermoeden van mishandeling bestaat. In sommige sectoren werd/wordt er ook actief gezocht naar mogelijke mishandeling.  Consternatiebureau, peuterspeelzaal ben het gezoek naar eventuele mishandeling daar echt tegen gekomen.  Zeker de psz had er een handje van om welke blauwe plek bij kind te bevragen hoe hij daaraan gekomen was.  Vaak leverde dat hilarische gesprekken op. Die dan aanleiding waren om mij te bellen dat ik acuut moest komen om uitleg te geven. 

Zoon had een wrat die ik aanstipte met wartner. Tijdens het stoeien met papa scheurde de wrat half los,  en bloedbad was het gevolg, dus naar de huisarts.  Hechting erin, verband eromheen. Vraagt die leidster wie dat gedaan had.  Zoon zegt: de dokter! Ja zegt ze die heeft het verband eromheen gedaan maar wie heeft je pijn gedaan?  Papa! Dus mocht ik acuut komen om uitleg te geven. 

Ik had gezegd dat er iets mis was gegaan met de wrat maar dat was ze even vergeten.  Dat een kind van 2 dat verhaal van die wrat niet goed kan uitleggen dat begrijpt iedereen behalve een leidster die actief op zoek is naar mishandeling. 

Artikel gelezen. En ik begrijp dat bij deze kinderen door de behandelende artsen niet van kindermishandeling werd gesproken. Maar de onderzoekers doen dat jaren later wel. Bijvoorbeeld als een kind per ongeluk in de sloot terechtkomt of onder de auto van vader loopt. Dan is dat volgens de onderzoekers kindermishandeling. 
Volgens mij heet zo iets een ongeluk. Soms hadden ongelukken voorkomen kunnen worden. Maar om het dan mishandeling te noemen? Dat lijkt me toch geen gunstige ontwikkeling. Ik snap het nut ook niet. Kun je mensen niet voorlichten zonder ze een misdaad in de schoenen te schuiven?
Ik struikelde gisteren over mijn tas. Die had ik moeten opruimen. Had voorkomen kunnen worden. Ik heb mezelf mishandeld! 

Tatemae schreef op 01-05-2022 om 20:04:

Het gaat erom dat artsen alerter worden op de signalen van kindermishandeling en structurele verwaarlozing.

NOG alerter? Ik weet niet beter dan dat ouders al uit en te na doorgezaagd worden bij elke verdachte kneuzing. 
En wat moeten ze met nóg meer signalen? Jeugdzorg is nu al zwaar overbelast en krijgt de huidige zorg al niet op een verantwoorde manier geregeld. De wachtlijsten zijn maandenlang. Ja, gooi er nog wat duizenden meldingen bovenop die uitgezocht moeten worden, dan komt er helemaal niemand meer aan hulpverlenen toe.