Te voorkomen ongelukken bij kinderen kwaliceren als kindermishandeling?

Wat lezen een hoop mensen slecht. Het gaat helemaal niet om schuld, maar over of het voorkomen had kunnen worden. Zo ja, hoe kunnen we er dan voor zorgen dat we het voorkomen. 

FantasticFox schreef op 02-05-2022 om 01:25:

Wat lezen een hoop mensen slecht. Het gaat helemaal niet om schuld, maar over of het voorkomen had kunnen worden. Zo ja, hoe kunnen we er dan voor zorgen dat we het voorkomen.

Maar wat voegt het dan toe om het in de hoek kindermishandeling en verwaarlozing te beschrijven? “Daarvan ging het in 10 procent om fysiek geweld en in 31 procent van de gevallen om verwaarlozing, zoals onoplettendheid of een onveilige omgeving.”

Dus een ouder die een kind even uit het oog verliest of een boerderij heeft met een erf waar een ongeluk gebeurt, is hier per definitie een ‘verwaarlozer’? 
En dan dat voorkomen. Hoe dan? Dan gaan ze Veilig Thuis inschakelen en die gaan dan achteraf die mensen beleren? De ongelukken die zij noemen, bijna-verdrinking, ongelukken op erven met auto’s of uit het raam vallen, voorkom je dan toch niet meer? En Veilig Thuis komt vooral in beeld als mensen zelf geen hulp willen terwijl er wel grote zorgen zijn. De meeste ouders die zoiets meemaken, zullen de volgende keer echt wel beter opletten. Die zijn zich helemaal lam geschrokken. Hoe moet die preventie van onoplettendheid (wat hier dus verwaarlozing heet) dan worden ingestoken? Dat wordt mij ook helemaal niet helder op basis van dit artikel. Ik vind het ook nogal dubieus om het bij Veilig Thuis te beleggen. 

FantasticFox schreef op 02-05-2022 om 01:25:

Wat lezen een hoop mensen slecht. Het gaat helemaal niet om schuld, maar over of het voorkomen had kunnen worden. Zo ja, hoe kunnen we er dan voor zorgen dat we het voorkomen.

Zou iedereen dat artikel wel hebben gelezen, of reageren ze op de conclusie die TO eruit trekt? 

Hoe dan ook. Ik denk dat sommigen zo in het verweer schieten door de term 'verwaarlozing'. Daar stellen we ons iets anders bij voor. Bovendien projecteert men op zichzelf en bij de persoonlijke ervaringen die ik hier lees, denk ik dat de reacties minder defensief geweest waren als de termen 'nalatigheid' en 'verwijtbare nalatigheid' waren gebruikt. 

Maar dit onderzoek gaat helemaal niet over het soort voorvallen dat mensen hier noemen. Het gaat niet over kinderen die ooit met gips of een wek-advies de lokale spoedeisende hulp hebben verlaten. 

Dit onderzoek gaat om het inventariseren van de oorzaken van zware verwondingen van kinderen die in een traumacentrum terecht kwamen. De definitie 'zwaar gewond' staat voor spoedopname. 

Blijkbaar heel terecht dat daar eens naar gekeken wordt, want het leverde nieuwe inzichten op.

En wat mij betreft, geef ik ook bij een lichte verwonding graag uitleg. We zijn het erover eens dat we herhaling en meer verwondingen in de toekomst willen voorkomen. Maar een arts of hulpverlener komt er pas achter of een ouder of kind daarbij hulp of advies nodig heeft, door verder te vragen bij twijfel. Het zou goed zijn als daarin wordt onderwezen - wat ook uit het artikel blijkt. 

Dat er naar gekeken wordt vind ik geen bezwaar. En ik ben zelf opgeleid met het devies altijd bedacht te zijn op kindermishandeling bij verwondingen en dus ook vragen te stellen. Dat betekent niet dat je iemand beschuldigd. In dit artikel wordt ook gezegd dat ze niet een schuldige willen aanwijzen, maar willen onderzoeken hoe zaken vermeden hadden kunnen worden. Helemaal prima. 
Maar als je vervolgens stelt dat iemand zijn kind heeft mishandeld als het bijna verdronken is door een moment van onoplettendheid van ouders, dan klinkt dat toch als een schuldige aanwijzen. Het is de term 'kindermishandeling' voor 'ongelukken die voorkomen hadden kunnen worden' die mij tegenstaat.

Wat zij als kindermishandeling noemen komt ook niet overeen met wat bijvoorbeeld hier staat: https://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/kindermishandeling/wat-kindermishandeling-is

Ja de fout in dit onderzoek is dat het geschaard wordt onder kindermishandeling. Van mij mogen ze prima een paar vragen aan mij stellen over hoe een ongeluk gebeurd is en daarna zelfs vaststellen dat het te maken had met een moment van onoplettendheid. Maar het daarna in de statistieken opnemen als kindermishandeling is echt een brug te ver en ook onnodig. Dat draagt niks bij aan preventie. Als het onder de noemer onoplettendheid zou blijven en niet opgeteld zou worden bij de statistieken van kindermishandeling kun je net zo goed aan preventie gaan doen.

Mija schreef " Maar wat voegt het dan toe om het in de hoek kindermishandeling en verwaarlozing te beschrijven? “Daarvan ging het in 10 procent om fysiek geweld en in 31 procent van de gevallen om verwaarlozing, zoals onoplettendheid of een onveilige omgeving.”

Ja, daar viel ik dus ook over. Ik heb het stuk dat werd aangehaald niet gelezen, want er stond ook een stuk over dit onderzoek in het Parool, en dat las ik zaterdag. 
En dan stond er zo'n vooraankondiging op de voorpagina " Een gewond kind is vaak geen ongeluk". Nou, wel dus, namelijk die 59% die niet problematisch worden gevonden, plus die 31% die in het onderzoek onder 'verwaarlozing' wordt gebracht, in totaal dus 90%. 
Ergens in het Parool-artikel stond "we willen ouders niet criminaliseren". Lieve hemel! Je schaart onoplettendheid onder "mishandeling", en dan probeer je dat te verzachten met "we willen ouders niet criminaliseren". Nee, dat zal ouders gerust stellen!

Ze hadden toch makkelijk een categorie "vermijdbare ongelukken" in het onderzoek kunnen opnemen in plaats van noodlottige ongevallen als 'verwaarlozing' te bestempelen, en die verwaarlozing te beschouwen als een vorm van kindermishandeling?

Meesje schreef op 02-05-2022 om 08:28:

Dat er naar gekeken wordt vind ik geen bezwaar. En ik ben zelf opgeleid met het devies altijd bedacht te zijn op kindermishandeling bij verwondingen en dus ook vragen te stellen. Dat betekent niet dat je iemand beschuldigd. In dit artikel wordt ook gezegd dat ze niet een schuldige willen aanwijzen, maar willen onderzoeken hoe zaken vermeden hadden kunnen worden. Helemaal prima.
Maar als je vervolgens stelt dat iemand zijn kind heeft mishandeld als het bijna verdronken is door een moment van onoplettendheid van ouders, dan klinkt dat toch als een schuldige aanwijzen. Het is de term 'kindermishandeling' voor 'ongelukken die voorkomen hadden kunnen worden' die mij tegenstaat.

Wat zij als kindermishandeling noemen komt ook niet overeen met wat bijvoorbeeld hier staat: https://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/kindermishandeling/wat-kindermishandeling-is

Je ziet het ook misgaan in het artikel want nadat het de definitie ‘kindermishandeling/verwaarlozing’ heeft gekregen, schrikken ze zich kapot allemaal: zoveel? Hoe hebben ze dat kunnen missen? Maar dat hebben ze helemaal niet ‘gemist’. Het heeft nu alleen een andere definitie gekregen, eentje waarvan ze zich dus ‘kapot schrikken’. Als het onder de noemer (ernstige) huiselijke ongelukken was geschaard hadden ze het tragisch maar logisch gevonden. Want dat is vziw sowieso de grootste categorie van ongelukken waarbij mensen verwond raken.  

Krisper schreef op 02-05-2022 om 01:15:

[..]

Ik neem aan dat ze jouw voorbeelden ook niet als mishandeling of verwaarlozing aanmerken. 

Dat neem jij aan, maar dat weet je niet. Het zijn namelijk allemaal voorbeelden van vermijdbare ongelukken. 

En dat is het hele punt wat je ook in dit topic ziet. De ene ouder wordt op de HAP kritisch bevraagd, de andere nauwelijks.
Er zit een hoop interpretatie, persoonlijk oordeel, ervaring etc bij.
Onderzoekers doen hun best met elkaar af te stemmen ”wat verstaan we nou wel en niet onder ‘te voorkomen ongelukken’ “ maar dat is niet waterdicht. Daar zitten verschillen en grijze gebieden tussen. Altijd. 
En dus is het behoorlijk link om zulke grote woorden als mishandeling en verwaarlozing aan die percentages te hangen. 

Maar zelfs als je probeert te voorkomen dat je kind iets overkomt ben je in de ogen van velen bezig met kindermishandeling.

Mijn jongste bleef meestal thuis bij papa als ik met oudste naar zwemles ging. Er kwam een dag dat hij toch een keer mee moest.  Ik kende hem al wat langer dan vandaag dus ik haalde het tuigje (wat al als extra veiligheid gebruikt werd in de wandelwagen) uit de wandelwagen en deed dat bij hem aan.  Aan de achterkant zat een ring warmee ik hem met een lange band kon vastbinden aan de bank als ik dochter moest helpen afdrogen en aankleden. Hij kende de weg in het zwembad van peuterzwemmen en was zo bij het water als ik even niet oplette. Zo gezegd, zo gedaan. 
Het commentaar dat ik kreeg van andere ouders in die grote kleedruimte viel zelfs dochter op, Mama waarom is iedereen boos op jou?
Paar weken later had hij krentenbaard en mocht niet naar de psz, dus ik dat tuig, inmiddels hing er een musketonhaak aan, gebruikt om zoon aan het karretje in de supermarkt vast te maken (in dat zitje) om te voorkomen dat hij er uitklom. Daar hebben 2 dames zich zo over opgewonden dat een tiener die vakken aan het vullen was de politie wilde bellen om de ruzie te sussen. Uiteindelijk is dat gelukt door de eigenaar van de supermarkt erbij te roepen. 
Ik zou mijn kind mishandelen!
Hij moest de vrijheid hebben om dingen te doen die hij wilde doen! Vastbinden dat doe je niet met kinderen! Zo rem je de motorische ontwikkeling van je kind! Nou liever 5 tot 30 minuten vastbinden dan verdrinken of uit het karretje donderen op de vloer van de supermarkt dacht ik. Thuis kreeg hij genoeg tijd om zich te ontwikkelen. 

yette schreef op 02-05-2022 om 08:40:

[..]

Dat is ook wat ik opperde. In het geval van ongelukken die voorkomen hadden worden, gaat het om nalatigheid. Maar wellicht valt verwijtbare nalatigheid onder kinderverwaarlozing? Zoals het voorbeeld dat ik noemde van die moeder die bij herhaling bleef kletsen en niet in actie kwam als haar peuter op straat uit het zicht verdween?

Maar dat kunnen ze niet uit het dossier halen. Of moeder altijd haar kinderen negeert of dat ze net toevallig even de andere kant uit keek en hup peuter was er vandoor. Zo gedetailleerd zijn dossiers niet. En wrs zou moeder ook niet zeggen 'ja, ik sta altijd te kletesen, ik ben peuter voortdurend kwijt, ach ja'. Slechts in enkele gevallen vonden ze het overmacht, bijvoorbeeld bij een sterke stroming. 

Ik situeer me eerder aan de kant van 'overbezorgd' in het spectrum, maar toch zijn mijn drie kinderen ook verschillende keren in een gevaarlijke situatie terechtgekomen.   Je hebt nu eenmaal niet alles onder controle. 
Ik denk wel dat het goed is dat er meer aandacht is voor de mogelijkheid dat er verwaarlozing in het spel is. De schroom om dat te melden is nog altijd te groot. En sommige mensen nemen onverantwoorde risico's.
Ik zag zelf zaterdag vanuit de auto twee kleine kinderen alleen op het voetpad lopen, in de verste verte geen ouder in de buurt. Het waren Aziatische kindjes, dus mogelijk schatte ik ze jonger in dan ze waren, maar toch. De oudste kan niet ouder geweest zijn dan zes of zeven, eerder vijf, denk ik, en de jongste was tussen de twee en de drie, en dan eerder twee.  Ik ben ook gewoon doorgereden ...    
Voel me hier trouwens best slecht over ... Temeer omdat ik gisteren wél ben uitgestapt toen ik een puppy op straat zag lopen. Pas doorgereden toen het beestje weer onder het hek door was gekropen waar zijn moeder luid misbaar stond te maken ...
    

yette schreef op 02-05-2022 om 08:40:

[..]

Dat is ook wat ik opperde. In het geval van ongelukken die voorkomen hadden worden, gaat het om nalatigheid. Maar wellicht valt verwijtbare nalatigheid onder kinderverwaarlozing? Zoals het voorbeeld dat ik noemde van die moeder die bij herhaling bleef kletsen en niet in actie kwam als haar peuter op straat uit het zicht verdween?

Het kan niet waar zijn dat 31% van de mensen zo verwaarlozend is dat ze binnen deze definitie passen. Dat ze alsmaar doorkletsen terwijl hun kind gevaar loopt. Dit soort ongelukken zal in verreweg de meeste gevallen gaan om een moment van onoplettendheid of juist onoplettendheid in een situatie die zo vertrouwd is dat het gevaar niet meer wordt ervaren. Dat bij Veilig Thuis onderbrengen is niet logisch. 

Bakblik schreef op 02-05-2022 om 09:20:

Maar zelfs als je probeert te voorkomen dat je kind iets overkomt ben je in de ogen van velen bezig met kindermishandeling.

Mijn jongste bleef meestal thuis bij papa als ik met oudste naar zwemles ging. Er kwam een dag dat hij toch een keer mee moest. Ik kende hem al wat langer dan vandaag dus ik haalde het tuigje (wat al als extra veiligheid gebruikt werd in de wandelwagen) uit de wandelwagen en deed dat bij hem aan. Aan de achterkant zat een ring warmee ik hem met een lange band kon vastbinden aan de bank als ik dochter moest helpen afdrogen en aankleden. Hij kende de weg in het zwembad van peuterzwemmen en was zo bij het water als ik even niet oplette. Zo gezegd, zo gedaan.
Het commentaar dat ik kreeg van andere ouders in die grote kleedruimte viel zelfs dochter op, Mama waarom is iedereen boos op jou?
Paar weken later had hij krentenbaard en mocht niet naar de psz, dus ik dat tuig, inmiddels hing er een musketonhaak aan, gebruikt om zoon aan het karretje in de supermarkt vast te maken (in dat zitje) om te voorkomen dat hij er uitklom. Daar hebben 2 dames zich zo over opgewonden dat een tiener die vakken aan het vullen was de politie wilde bellen om de ruzie te sussen. Uiteindelijk is dat gelukt door de eigenaar van de supermarkt erbij te roepen.
Ik zou mijn kind mishandelen!
Hij moest de vrijheid hebben om dingen te doen die hij wilde doen! Vastbinden dat doe je niet met kinderen! Zo rem je de motorische ontwikkeling van je kind! Nou liever 5 tot 30 minuten vastbinden dan verdrinken of uit het karretje donderen op de vloer van de supermarkt dacht ik. Thuis kreeg hij genoeg tijd om zich te ontwikkelen.

Ik heb destijds ook zo'n tuigje gekocht voor mijn toen tweejarige. Type kind dat in het bos koers vooruit zette zonder omkijken. We gingen naar Spanje, met een baby ook erbij, en ik was als de dood om hem op het strand kwijt te raken. Uiteindelijk het tuigje nooit gebruikt hoor. Mijn schoonmoeder was ook best gechoqueerd toen ze van het plan hoorde en ik herinner me ook dat iemand zei 'het is toch geen hond'.

Maar niet alle kinderen zijn hetzelfde he... Mijn  dochter is als tweejarige ook honderden meters ver gewandeld, in een mensenmassa, omdat ik éven afgeleid was. De verschrikkelijkste tien minuten van mijn leven.