Situatie met ouders eb broer

Vervelende situatie, wel wat herkenbaar. Mijn schoonouders (vooral schoonmoeder) waren veel meer actief met de kinderen van mijn schoonzus. Die wonen dan ook om de hoek en wij een eindje verder weg, en onze kinderen waren (in de ogen van mijn schoonmoeder) wat bewerkelijker. 
Ik heb me er best vaak boos over gemaakt, en het was zeker erg jammer voor mijn kinderen dat ze niet gewoon lekker in de vakantie konden logeren bij opa en oma en mee naar de volkstuin etc. Maar ja, het was niet anders. Alle pogingen om er iets aan te doen liepen op niks uit en dan moet je je er maar bij neerleggen.
Ik heb het wel steeds met de kinderen besproken, want het lag niet perse aan hen maar net zoals vriendjes je soms ineens laten vallen en niet meer naar je omkijken zijn grootouders ook maar mensen en die zijn dus ook niet altijd zo leuk (of leuk naar vermogen). 
Mijn schoonouders kwamen wel naar de verjaardagen en we hebben het contact altijd wel overeind gehouden. Nu zijn mijn kinderen volwassen en hoewel de nichtjes nog altijd bovenaan staan, is het contact tussen mijn kinderen en hun grootouders wel beter geworden. Dingen gaan zoals ze gaan. Familie kies je nou eenmaal niet uit en dan moet je toch wat meer verdragen dan je soms zou willen.
Ik heb mezelf altijd voorgehouden dat ik ook niet bepaald de ideale schoondochter ben, en zij hebben mij ook altijd verdragen. Dat waardeer ik wel. En ik was ook geen perfecte ouder. Dan is het flauw om hen na te dragen dat zij geen perfecte grootouders waren.

Maar - ik begrijp dat je nu je er middenin zit, het knap vervelend vindt. Het helpt wel om er niet teveel aan te willen veranderen, dat lukt nl niet als zij dat niet willen. Je kunt jezelf veranderen, maar niet een ander.
Leg het uit aan je zoon. Wees eerlijk zonder je ouders zwart te maken. Mensen veranderen, mensen doen soms stom, daar kan je zoon niks aan doen. Zelf doet hij vast ook wel eens stom, dan houd je ook nog steeds van hem. Hij mag gewoon van opa blijven houden ook als opa nu even niet zo aardig doet.

Valeria schreef op 05-03-2025 om 11:30:

ben jij de.oudste en had jij eerder een kind dan je broer?
Is je vader ouderwets en vindt hij een zoon van een zoon die de achternaam doorgeeft stiekem toch wel belangrijk?

Ik heb ervaring met het eerste punt. Tot het favoriete kind een kind had, was die van mij een goede vervanger.

Dit is precies de situatie waarin een schoonzus nu zit. Nu het 'favoriete' kind van haar schoonouders eigen kinderen heeft moet alles daarvoor wijken. 

In onze eigen situatie was het zo dat mijn schoonouders vroeger al een behoorlijk onderscheid maakten tussen de kinderen wat voor werd gezet toen er kleinkinderen waren. Tot het moment dat juist hun 'favoriete' kind haar mannetje ging staan. Toen kwam er balans. Maar mijn man heeft ook periode zijn ouders niet gesproken of gezien dus die heeft het graag of niet standpunt voor mensen om hem heen.

Due-scimmie schreef op 05-03-2025 om 12:30:

[..]

Dit is precies de situatie waarin een schoonzus nu zit. Nu het 'favoriete' kind van haar schoonouders eigen kinderen heeft moet alles daarvoor wijken.

In onze eigen situatie was het zo dat mijn schoonouders vroeger al een behoorlijk onderscheid maakten tussen de kinderen wat voor werd gezet toen er kleinkinderen waren. 

Ik weet dat het gebeurt, ik kan de stappen zien waardoor het erger wordt (wél gaan oppassen op Pietje en dan uitleggen dat je daardoor een betere band hebt met Pietje), maar de oorsprong en het gebrek aan inzicht begrijp ik nog steeds niet echt. 
Soms is het toeval en gevolg van de omstandigheden: Pietje woonde dichterbij, Pietjes moeder was alleenstaand. Maar dan kun je als oma alsnog bedenken: dan ga ik in de vakantie meer met de andere kleinkinderen doen, want Pietje zie ik al zo vaak. 
Mijn moeder had in de vakantie alsnog geen tijd om hier te komen, want Pietje. Hoewel ik er weinig van begreep, is het wel een voordeel dat kinderen haar dan gewoon vergaten en er niet mee zaten. 

Valeria schreef op 05-03-2025 om 13:29:

[..]

Ik weet dat het gebeurt, ik kan de stappen zien waardoor het erger wordt (wél gaan oppassen op Pietje en dan uitleggen dat je daardoor een betere band hebt met Pietje), maar de oorsprong en het gebrek aan inzicht begrijp ik nog steeds niet echt.

Ik denk dat sommige dingen onbegrijpelijk blijven. En dat accepteren dat ze anders denken het enige is wat je kan doen voor zover dat gaat.

hoi,

Mijn ouders maken ook onderscheid tussen hun kinderen en kleinkinderen. Lang, heel lang wilde ik er niet aan en bleef ik mezelf vertellen dat ik uit een fijn gezin kwam met fijne ouders. Helaas was dat een illusie die ik mezelf vertelde uit angst voor afwijzing. 

Ik heb enorm veel gehad aan het boek: Ongezien opgegroeid, van Linsday Gibson

Een en al herkenning. Ik heb nu laag contact en het lukt om mezelf psychisch gezond te houden. Het enige wat mij helpt zijn grenzen, lage verwachtingen en zrlf de autonomie bewaren. 

Het bespreekbaar maken, confronteren of hen inzichten te laten krijgen, werkt niet. Zij kunnen dat niet. Omdat ze emotioneel niet volwassen zijn. 

Due-scimmie schreef op 05-03-2025 om 17:18:

[..]

Ik denk dat sommige dingen onbegrijpelijk blijven. En dat accepteren dat ze anders denken het enige is wat je kan doen voor zover dat gaat.

Nou precies dat. Je kunt anderen nu eenmaal niet dwingen om net zo tegen de zaken aan te kijken als jij dat doet. Zou ook een mooie boel worden, want dat werkt natuurlijk twee kanten op.

Dus het enige dat erop zit is je er bij aanpassen (binnen je eigen grenzen) want daar heb je wel zeggenschap over. Dus wil je contact houden, doe dat vooral, en wil je geen contact dan doe je dat. Maar hen dwingen of overhalen tot een andere zienswijze zal waarschijnlijk niet lukken.

Als ze vragen waarom je nooit meer langskomt met de kinderen kun je wel uitleggen dat ze er geen bal aan vinden om steeds achtergesteld te worden. Maar dat is het dan ook. Geniet ervan dat het contact met de andere grootouders wel goed is. En richt je op mensen waar je positiviteit van krijgt. Familie kun je niet kiezen, maar de mensen met wie je een band opbouwt wél. Je kinderen gaan wel wennen aan die afwezigheid van je ouders hoor, die zijn flexibel. Gewoon niet teveel woorden aan wijden en niet teveel langsgaan, dan gaat de wond wel dicht. Als jij er nuchter mee omgaat kunnen zij dat ook, maar als jij alsmaar blijft treuren hebben je kinderen ook het gevoel dat ze iets naars meemaken. Leef voor hoe je met tegenslag omgaat. Chin up.

(Ik zeg niet dat ik het eens ben met je ouders he, dat zeker niet, ik vind het stom dat ze je kinderen zo laten vallen. Maar aan mijn mening heb je niet zoveel).

Misschien ken je ze al, maar er zijn nogal wat Omdenken podcasts over mensen die een slechte verhouding met ouders of schoonouders hebben. Misschien kun je daar wat steun in vinden.

Hoe oud zijn je kinderen?
Mijn moeder vond het (als zwarte schaap) ook belangrijk dat we opa en oma zagen. Als puber kreeg ik heel goed door dat oma eigenlijk helemaal niet aardig was tegen mijn moeder. En ons. Vanaf dat moment zag ik oma nog 1 x per jaar. Soms zijn de dingen nu eenmaal zo. Mijn moeder is nu een ontzettend lieve oma voor mijn kinderen.

Kan het zijn dat de energie voor jouw/jullie kinderen gewoonweg teveel is voor je ouders? Kleinere kinderen zijn daarin misschien ‘makkelijker’ te handelen voor hen. Jullie hebben qua gezin een hoop op jullie bordje, ervaren het zelf als zwaar. Het kan zijn dat dit voor je ouders ook zo is, maar dat ze dit niet willen/durven/kunnen zeggen?

Ach, wat verdrietig Vera. Ik snap dat deze hele situatie heel akelig is. 
Ik kan me wel herinneren dat jullie zoontje een pittig karaktertje heeft. Zou het daar aan kunnen liggen? Niet dat ik dat een reden vind voor opa’s en oma’s om zo’n onderscheid te maken tussen kleinkinderen, maar wellicht zou het een “verklaring” kunnen zijn? 

Wat lijkt mij dat verdrietig als je zoon denkt dat opa zijn vriend niet meer wil zijn.

ik zou het contact laag houden, vooral de verwachtingen. Pas melden als het echt doorgaat en langzaam naar de achtergrond laten glijden. 
Jouw ouders hebben een duidelijke voorkeur en daar zou ik mijn kind ( en mezelf) voor willen beschermen. 

Ik herken wel een klein beetje, dat mijn opa en oma ons wat minder aandacht gaven dan mijn neefjes en nichtjes. Ik denk ook maar je oogst wat je zaait. Nu zijn ze oud en krakkemikkig en wonen in een verzorgingstehuis. Zijn ook wel redelijk eenzaam, vragen vaak wanneer wij dan op de koffie komen met de kinderen. Maar heb er weinig behoefte aan.  Als jouw ouders zo doen tegenover jouw kinderen komt dat vroeg of laat ook weer terug de andere kant op. In die zin missen ze dan veel van levens van jouw kinderen. Dat is dan hun verlies uiteindelijk dan toch?
Ik zou niet teveel verwachtingen meer hebben. Als ze sochtends vroeg afzeggen, ok als het 1 keer gebeurt dat kan, een 2e keer zou ook nog kunnen maar keer op keer? Nee dan zou ik van mijn kant geen afspraken meer maken. Niet teveel verwachtingen meer hebben, richt je op de mensen die wel interesse hebben in jullie. Anders blijf je maar hoop houden en dat is in jullie geval toch ook maar uitstel van teleurstelling.