Situatie met ouders eb broer
Sinds een jaar of 4 is er een bepaalde sfeer ontstaan in de omgang tussen ons (mijn gezin; man en 3 kids), mijn ouders en mijn broertje (en zijn gezin, vrouw en 2 kids)
Dit is vooral ontstaan na de geboorte van mijn neefje, zoontje van mijn broer.
Mijn ouders hebben weinig oog voor ons gezin en al helemaal voor onze kinderen. Onze jongste dochter is even oud als ons neefje, ze schelen precies een half jaar. Mijn vader is gek op mn neefje maar kijkt amper om naar mijn dochter. Voorheen had mijn middelste zoon ook een sterke band met mijn vader, ze waren de beste vrienden. Mijn vader noemt nu mijn neefje zijn grote vriend ipv mijn zoon. Hij vindt dat niet zo leuk en heeft mij al een paar keer gevraagd of opa zijn vriend niet meer wilt zijn.
Nu passen mijn ouders 2x per week op de kinderen van mijn broer, het is dan ook logisch dat ze elkaar vaker zien. Ook wonen ze dichter bij elkaar, wij wonen verder weg.
Toch, zagen mijn kinderen mijn ouders daarvoor 2x per maand, soms zelfs wekelijks. We spraken vaker af, we belden vaak, er was ook meer interesse. Mijn broer zagen we al minder, nu al helemaal. Die heeft amper tijd voor ons, maar wel voor zn vrienden of schoonfamilie.
Nu hoor ik maar amper iets van hen. Als ik niet bel of app, hoor ik niets van hun. We hebben een familie-app, als ik hier fotos stuur van onze kinderen geen reactie. Stuurt mijn broer iets, gelijk hartjes of een reactie. Als ik mijn moeder al spreek gaat het gesprek 90% over mijn neefje en nichtje. Ze vraagt even hoe het met mijn kids gaat en wimpelt het weer af. Ik vind het steeds vervelender worden. Zelf heb ik een moeizame relatie gehad met vooral mijn moeder in mijn puberteit en dit alles is 1 grote trigger voor mij. Hiervoor zit ik ook in therapie. Ik vind dat het tijd wordt dat ik er iets van zeg. Nu is dingen bespreekbaar maken een ding in mijn gezin. Vooral mijn moeder kan niet tegen kritiek en ik ben al bang dat het uitmondt in een ruzie. Dat is dan ook weer niet mn bedoeling. Maar niets meer zeggen vind ik geen optie meer.
Mijn jongste 2 kinderen hebben heel erg de behoefte om te bonden met mijn ouders, maar ze worden amper gezien.
Zijn er mensen dit zulke situaties herkennen en hoe ging/ga je ermee om?
IMI-x2 schreef op 05-03-2025 om 10:02:
[..]
Ik zou het niet leuk vinden (understatement) als mijn ouders mij en mijn broer verschillend zouden behandelen, en ik zou het schrijnend vinden als mijn ouders hun kleinkinderen verschillend zouden behandelen.
Ja nou precies dit.
IMI-x2 schreef op 05-03-2025 om 10:02:
[..]
Ik zou het niet leuk vinden (understatement) als mijn ouders mij en mijn broer verschillend zouden behandelen, en ik zou het schrijnend vinden als mijn ouders hun kleinkinderen verschillend zouden behandelen.
Ja nou precies dit.
Nomade schreef op 05-03-2025 om 10:25:
[..]
Dit kun je managen. Je kinderen weten dat opa en oma vaak afzeggen, dus waarom mededelen dat er afgesproken is of leer je kinderen dat niet iedereen zo punctueel is als dat je graag zou willen.
Ach wat jammer nou, oma zegt af. Schouders ophalen en door. Mijn kind begreep dit vanaf een jaar of 3 uitstekend. Maar ik had daar geen eigen verdriet of projectie (meer) bij.
Ik deel het al niet van te voren, ik heb het dan ook over afzeggen op de ochtend zelf he, als we ons al aan het klaar maken zijn. Inmiddels zijn ze er aangewend en balen ze even maar dan gaan we vaak idd wat anders doen en is het voor hen (denk ik) prima. Mijn middelste vraagt dan nog wel eens wanneer zien we ze dan? Dan zeg ik vaak dat ik dat opnieuw zal inplannen. Ik heb er ook steeds minder eigen verdriet bij maar ik merk wel dat het veranderd in een frustratie.
IMI-x2 schreef op 05-03-2025 om 10:02:
[..]
Ik zou het niet leuk vinden (understatement) als mijn ouders mij en mijn broer verschillend zouden behandelen, en ik zou het schrijnend vinden als mijn ouders hun kleinkinderen verschillend zouden behandelen.
Ja nou precies dit.
Nomade schreef op 05-03-2025 om 10:25:
[..]
Dit kun je managen. Je kinderen weten dat opa en oma vaak afzeggen, dus waarom mededelen dat er afgesproken is of leer je kinderen dat niet iedereen zo punctueel is als dat je graag zou willen.
Ach wat jammer nou, oma zegt af. Schouders ophalen en door. Mijn kind begreep dit vanaf een jaar of 3 uitstekend. Maar ik had daar geen eigen verdriet of projectie (meer) bij.
Ik deel het al niet van te voren, ik heb het dan ook over afzeggen op de ochtend zelf he, als we ons al aan het klaar maken zijn. Inmiddels zijn ze er aangewend en balen ze even maar dan gaan we vaak idd wat anders doen en is het voor hen (denk ik) prima. Mijn middelste vraagt dan nog wel eens wanneer zien we ze dan? Dan zeg ik vaak dat ik dat opnieuw zal inplannen. Ik heb er ook steeds minder eigen verdriet bij maar ik merk wel dat het veranderd in een frustratie.
Izza schreef op 05-03-2025 om 10:56:
[..]
Misschien is het dan tijd om een harde boodschap te begrijpen. Jij bent geen prioriteit. En jouw kinderen ook niet. Je kunt eindeloos jezelf in de rol van kind blijven plaatsen maar dat heeft nog niet geholpen. Ik lees dat jij diep van binnen hoopt op acceptatie. Dat je ouders jouw mogen en trots op je zijn. Zelfs je kinderen worden daarbij betrokken. Dus doe je eindeloos moeite. En veel meer dan je broer.
"Geen tijd, geen prioriteit". Onthou dat eens als jij weer alle moeite doet. Ze hebben geen belangstelling voor jou of jouw gezin. Dat kan je niet afdwingen. Neem afstand en kijk wat er vanuit hun zelf komt. Bellen of appen ze jou? Willen ze 1x per maand of half jaar afspreken? Dan is dat wat het is. Ga dan niet continu extra afspraken maken. Dat wil jij misschien maar zij niet. Wees ook eerlijk naar je kinderen. Zorg dat zij zich niet zo afhankelijk gaan opstellen naar hun grootouders dan jij doet.
Ja, klopt. Je hebt een punt. Bedankt voor je reactie!
BritgetJones007 schreef op 05-03-2025 om 09:15:
[..]
En als je het niet een 'familiedag elke 6 weken' noemt maar een concreet voorstel doet: Zullen we zaterdag ... met zijn ling gaan' of willen jullie zaterdag....in de agenda zetten voor een familiebrunch en was het ons idee dat elk gezin wat hartigs en zoet maakt voor 11 personen'. Zoiets?
Maar het is natuurlijk wel heel naar voor jou zoon, als hij altijd door opa ' zijn beste vriend' genoemd werd en dat nu ineens een nieuw neefje ook genoemd word....daarin zou je concreet kunnen aangeven dat jou zoon dat moeilijk vind en dat ervaart als afwijzing en of opa hierop kan letten en het nieuwe neefje een ander leuk persoonlijk koosnaampje geeft.
Verder geef je aan dat opa en oma ook vaak afzeggen...dat kan ook aangeven, dat opa en oma eigenlijk al boven hun 'kunnen' zitten, omdat ze ook al oppassen, maar dat niet duidelijk aangeven. Dat het ze eigenlijk teveel is. Dus niet iets persoonlijks
Ook vaak voorgesteld, vaak is het ja en dan probeer ik het concreet te plannen dan past het toch niet of het gaat uiteindelijk niet door. Afgelopen zomer hadden zij bijv een eigen uitje gepland en ons niet meegevraagd. Toen heb ik voorgesteld om samen iets te doen, bleek dat ze weer iets hadden gepland en we 'mochten' dan wel mee als wij ook konden.
Edjekroketje schreef op 05-03-2025 om 09:23:
Op grote lijnen een herkenbare situatie, alleen waren het mijn schoonouders die niet veel aandacht schonken aan onze kinderen maar aan de kinderen van de andere kant wel. Dit heeft jarenlang voor heel veel frustratie gezorgd en uiteindelijk geleid tot een periode van geen contact (speelden ook wel andere zaken nog). Eindstand was dat schoonouders alles wat wij voelden ontkenden en we er uiteindelijk geen reet mee opgeschoten zijn. Tóch heeft het me wel wat opgeleverd, want na jaren van frustratie merk ik dat ik er nu eindelijk afstand van heb kunnen nemen.
Ik heb hier ook een topic over gehad, schoonouders - ik ben het zo zat heet het. Misschien heb je er wat aan.
Dankje, ik ga eens lezen in je topic. Ik snap je helemaal. Zo zie ik het soms ook, maar mijn man vindt dan weer dat dat ook niet de bedoeling moet zijn. Het is lastig.
Tango schreef op 05-03-2025 om 10:34:
Misschien kan je met je therapeut ook bespreken hoe je dit kan brengen. Weten je ouders dat je hiervoor in therapie zit? Zouden zij open staan voor een gezamenlijk gesprek met de therapeut? Dit zou misschien heel veel duidelijk kunnen maken.
Ik zou de eisen ook zeker niet te hoog stellen. Eenmaal per 6 weken een familieweekend zou ik ook echt veel vinden. Maar af en toe met de kinderen bij je ouders langs gaan is wel een goed idee.
Het stukje beste vriend zou ik wel bespreken met je vader. Dat je zoon dat lastig vindt. Je kan dit ook samen met jouw zoon doen, mogelijk is het dan nog duidelijker voor opa.
Nee zij weten niet dat ik o.a. hiervoor in therapie zit. Ik ben met mijn therapeut nog aan het bekijken wat ik hiermee kan doen. Praten met mijn ouders heeft weinig zin omdat zij zich snel aaangevallen voelen en dan alles verkeerd opvatten. Het wordt dan een ja-nee gesprek of jij/hun. Dat is niet wat ik zou willen. Ik zou een open gesprek willen en hun bewust maken van hun gedrag.
Dat laatste ga ik idd wel bespreken. Het komt nu te vaak voor en ik zie dat mijn zoon er steeds meer moeite mee heeft.
Hoe oud zijn je kinderen?
Egel. schreef op 05-03-2025 om 09:52:
Eigenlijk vind ik het klinken alsof je geen fijne ouders hebt. Wat een naar gedrag!
Ik heb weinig tips helaas want heb dit ook altijd gevoeld bij mijn vader en zijn vrouw en kon daar ook niets mee.
Veel sterkte, dit doet pijn
Wat heb je dan gedaan? Contact verbroken?
Mijn ouders zijn wel fijne mensen, maar bepaalde dingen zitten niet goed en lopen niet lekker, omdat er geen ruimte is om dingen te bespreken. En een aantal jaren geleden was er niets aan de hand in feite.
Vera89 schreef op 05-03-2025 om 11:13:
[..]
Wat heb je dan gedaan? Contact verbroken?
Mijn ouders zijn wel fijne mensen, maar bepaalde dingen zitten niet goed en lopen niet lekker, omdat er geen ruimte is om dingen te bespreken. En een aantal jaren geleden was er niets aan de hand in feite.
Ik lees alleen niks fijns.
Valeria schreef op 05-03-2025 om 11:20:
[..]
Ik lees alleen niks fijns.
Voorheen was de band heel goed en was er vrij weinig vervelends aan de hand. Mijn kinderen waren graag bij hen en zij kwamen vaak naar ons. We deden veel dingen samen, uitstapjes, vaak videobellen etc. Dit is ineens omgeslagen. Dat is idd niet fijn.
ben jij de.oudste en had jij eerder een kind dan je broer?
Is je vader ouderwets en vindt hij een zoon van een zoon die de achternaam doorgeeft stiekem toch wel belangrijk?
Ik heb ervaring met het eerste punt. Tot het favoriete kind een kind had, was die van mij een goede vervanger.
Valeria schreef op 05-03-2025 om 11:30:
ben jij de.oudste en had jij eerder een kind dan je broer?
Is je vader ouderwets en vindt hij een zoon van een zoon die de achternaam doorgeeft stiekem toch wel belangrijk?
Ik heb ervaring met het eerste punt. Tot het favoriete kind een kind had, was die van mij een goede vervanger.
Ja ik ben de oudste en had idd eerder kinderen, ze zijn allemaal ouder dan de kinderen van mijn broer.
Hoe ging je daarmee om?
Even een hele andere invalshoek...
Ik lees dat er best veel speelt in je leven op dit moment. Kan het ook zijn dat 'het probleem met je ouders' een soort interne afleiding is voor al het andere dat er speelt?
Oftewel dat je focust op het probleem met je ouders zodat je niet naar binnen hoeft te kijken, bij jezelf?
Vera89 schreef op 05-03-2025 om 11:31:
[..]
Ja ik ben de oudste en had idd eerder kinderen, ze zijn allemaal ouder dan de kinderen van mijn broer.
Hoe ging je daarmee om?
Afstand nemen. Of eigenlijk contact opnemen aan haar overlaten. Nou hadden we al niet zo'n goede voorgeschiedenis, maar toen ik als enige een kind had, gedroeg ze zich ook vrij normaal naar mij toe. Na de geboorte, of nee na de aankondiging van de zwangerschap van mijn zusje begon het afzeiken ook weer. Alsof ze het toen niet meer nodig had om mij te vriend te houden om toegang te houden tot een kleinkind. Mijn tweede is iets jonger dan zijn nichtje, maar hij is al helemáál nooit in beeld geweest bij mijn moeder. Mijn oudste heeft er hopelijk niet heel veel van gemerkt.
Courage schreef op 05-03-2025 om 11:44:
Even een hele andere invalshoek...
Ik lees dat er best veel speelt in je leven op dit moment. Kan het ook zijn dat 'het probleem met je ouders' een soort interne afleiding is voor al het andere dat er speelt?
Oftewel dat je focust op het probleem met je ouders zodat je niet naar binnen hoeft te kijken, bij jezelf?
Nee, ja er speelt veel in mn leven, maar dat staat hier los van. Ik kan de dingen heel goed los van elkaar zien. Dit is iets wat al langer speelt.
