Situatie met ouders eb broer
Sinds een jaar of 4 is er een bepaalde sfeer ontstaan in de omgang tussen ons (mijn gezin; man en 3 kids), mijn ouders en mijn broertje (en zijn gezin, vrouw en 2 kids)
Dit is vooral ontstaan na de geboorte van mijn neefje, zoontje van mijn broer.
Mijn ouders hebben weinig oog voor ons gezin en al helemaal voor onze kinderen. Onze jongste dochter is even oud als ons neefje, ze schelen precies een half jaar. Mijn vader is gek op mn neefje maar kijkt amper om naar mijn dochter. Voorheen had mijn middelste zoon ook een sterke band met mijn vader, ze waren de beste vrienden. Mijn vader noemt nu mijn neefje zijn grote vriend ipv mijn zoon. Hij vindt dat niet zo leuk en heeft mij al een paar keer gevraagd of opa zijn vriend niet meer wilt zijn.
Nu passen mijn ouders 2x per week op de kinderen van mijn broer, het is dan ook logisch dat ze elkaar vaker zien. Ook wonen ze dichter bij elkaar, wij wonen verder weg.
Toch, zagen mijn kinderen mijn ouders daarvoor 2x per maand, soms zelfs wekelijks. We spraken vaker af, we belden vaak, er was ook meer interesse. Mijn broer zagen we al minder, nu al helemaal. Die heeft amper tijd voor ons, maar wel voor zn vrienden of schoonfamilie.
Nu hoor ik maar amper iets van hen. Als ik niet bel of app, hoor ik niets van hun. We hebben een familie-app, als ik hier fotos stuur van onze kinderen geen reactie. Stuurt mijn broer iets, gelijk hartjes of een reactie. Als ik mijn moeder al spreek gaat het gesprek 90% over mijn neefje en nichtje. Ze vraagt even hoe het met mijn kids gaat en wimpelt het weer af. Ik vind het steeds vervelender worden. Zelf heb ik een moeizame relatie gehad met vooral mijn moeder in mijn puberteit en dit alles is 1 grote trigger voor mij. Hiervoor zit ik ook in therapie. Ik vind dat het tijd wordt dat ik er iets van zeg. Nu is dingen bespreekbaar maken een ding in mijn gezin. Vooral mijn moeder kan niet tegen kritiek en ik ben al bang dat het uitmondt in een ruzie. Dat is dan ook weer niet mn bedoeling. Maar niets meer zeggen vind ik geen optie meer.
Mijn jongste 2 kinderen hebben heel erg de behoefte om te bonden met mijn ouders, maar ze worden amper gezien.
Zijn er mensen dit zulke situaties herkennen en hoe ging/ga je ermee om?
Vera89 schreef op 05-03-2025 om 08:14:
[..]
Nee, die vind over het algemeen dat ik me snel aanstel en het te groot maak. Op zich kunnen we het globaal goed met elkaar overweg, maar hij staat heel anders in het leven.
Is het mogelijk dat je broer een punt heeft? Ik zeg niet dat het zo is, zoals je het vertelt zou ik het ook niet zo leuk vinden. Maar heb je de mogelijkheid onderzocht? Heb je dit met je therapeut besproken?
Bedenk dat je andere mensen niet kunt veranderen. Je hebt alleen invloed op jezelf en hoe jij hiermee omgaat. In jullie familie is verschil en dat zal blijven bestaan waarschijnlijk. Ik denk dat het goed is om hierover het gesprek aan te gaan zonder je broer erbij. Spreek vanuit de ik vorm. Ik ervaar dat. Dus niet beschuldigend naar anderen.
Besef ook dat de kans op een blijvende verandering niet groot is. Dat heb je te accepteren. Stel je verwachtingen bij en concentreer je op mensen die wel met jullie begaan zijn. Familie krijg je, vrienden kies je. Bouw aan een fijn netwerk buiten deze mensen. Het feit dat jullie familie zijn wil niet zeggen dat mensen ook met elkaar willen en kunnen omgaan.
Kan je niet vaker met je kinderen bij je ouders langs gaan?
Vera89 schreef op 05-03-2025 om 08:58:
[..]
Onlangs een aantal keer gedaan. Ze zeggen dan ja je hebt gelijk en vervolgens niks. We plannen dingen, zij zeggen het af ivm oppassen of ze zijn te moe. Ook voorgesteld om iets van een familie dag te plannen 1x in 6 weken, werd ook niet op gereageerd. Dit stelde ik voor omdat ik vaak te horen kreeg dat ik voor hun schema te kort dag hen uitnodigde. Daarom dacht ik als ik het vooraf voorstel kunnen we er allemaal rekening mee houden. Dat was het ook niet dus.
En als je het niet een 'familiedag elke 6 weken' noemt maar een concreet voorstel doet: Zullen we zaterdag ... met zijn allen naar de Efteling gaan' of willen jullie zaterdag....in de agenda zetten voor een familiebrunch en was het ons idee dat elk gezin wat hartigs en zoet maakt voor 11 personen'. Zoiets?
Maar het is natuurlijk wel heel naar voor jou zoon, als hij altijd door opa ' zijn beste vriend' genoemd werd en dat nu ineens een nieuw neefje ook genoemd word....daarin zou je concreet kunnen aangeven dat jou zoon dat moeilijk vind en dat ervaart als afwijzing en of opa hierop kan letten en het nieuwe neefje een ander leuk persoonlijk koosnaampje geeft.
Verder geef je aan dat opa en oma ook vaak afzeggen...dat kan ook aangeven, dat opa en oma eigenlijk al boven hun 'kunnen' zitten, omdat ze ook al oppassen, maar dat niet duidelijk aangeven. Dat het ze eigenlijk teveel is. Dus niet iets persoonlijks
Op grote lijnen een herkenbare situatie, alleen waren het mijn schoonouders die niet veel aandacht schonken aan onze kinderen maar aan de kinderen van de andere kant wel. Dit heeft jarenlang voor heel veel frustratie gezorgd en uiteindelijk geleid tot een periode van geen contact (speelden ook wel andere zaken nog). Eindstand was dat schoonouders alles wat wij voelden ontkenden en we er uiteindelijk geen reet mee opgeschoten zijn. Tóch heeft het me wel wat opgeleverd, want na jaren van frustratie merk ik dat ik er nu eindelijk afstand van heb kunnen nemen.
Ik heb hier ook een topic over gehad, schoonouders - ik ben het zo zat heet het. Misschien heb je er wat aan.
Eigenlijk vind ik het klinken alsof je geen fijne ouders hebt. Wat een naar gedrag!
Ik heb weinig tips helaas want heb dit ook altijd gevoeld bij mijn vader en zijn vrouw en kon daar ook niets mee.
Veel sterkte, dit doet pijn
IMI-x2 schreef op 05-03-2025 om 09:02:
[..]
Is het mogelijk dat je broer een punt heeft? Ik zeg niet dat het zo is, zoals je het vertelt zou ik het ook niet zo leuk vinden. Maar heb je de mogelijkheid onderzocht? Heb je dit met je therapeut besproken?
Nee hij heeft geen punt. Dit is zeker besproken met mij therapeut en ook een belangrijk behandelthema. Mijn mening werd vaak niet gevraagd en als ik het toch gaf werd er niets mee gedaan. Mijn broer is heel anders opgevoed dan ik, voor mij geldden/geldt er een andere standaard.
Wat zou je niet leuk vinden? Om aangesproken te worden?
Labyrinth schreef op 05-03-2025 om 09:12:
Kan je niet vaker met je kinderen bij je ouders langs gaan?
Doe ik ook, maar vaak wordt het last minute afgezegd met eerder genoemde redenen. Dit zorgt dan ook weer voor veel teleurstelling bij mijn kinderen.
BritgetJones007 schreef op 05-03-2025 om 09:15:
[..]
En als je het niet een 'familiedag elke 6 weken' noemt maar een concreet voorstel doet: Zullen we zaterdag ... met zijn allen naar de Efteling gaan' of willen jullie zaterdag....in de agenda zetten voor een familiebrunch en was het ons idee dat elk gezin wat hartigs en zoet maakt voor 11 personen'. Zoiets?
Maar het is natuurlijk wel heel naar voor jou zoon, als hij altijd door opa ' zijn beste vriend' genoemd werd en dat nu ineens een nieuw neefje ook genoemd word....daarin zou je concreet kunnen aangeven dat jou zoon dat moeilijk vind en dat ervaart als afwijzing en of opa hierop kan letten en het nieuwe neefje een ander leuk persoonlijk koosnaampje geeft.
Verder geef je aan dat opa en oma ook vaak afzeggen...dat kan ook aangeven, dat opa en oma eigenlijk al boven hun 'kunnen' zitten, omdat ze ook al oppassen, maar dat niet duidelijk aangeven. Dat het ze eigenlijk teveel is. Dus niet iets persoonlijks
Ja vast, ik denk ook dat het veel is voor ze en daar heb ik begrip voor. Ik vind wel dat er dan een bepaalde maat is, en het is niet dat dit af en toe voorkomt, dit gebeurt vaker.
Vera89 schreef op 05-03-2025 om 09:59:
[..]
Nee hij heeft geen punt. Dit is zeker besproken met mij therapeut en ook een belangrijk behandelthema. Mijn mening werd vaak niet gevraagd en als ik het toch gaf werd er niets mee gedaan. Mijn broer is heel anders opgevoed dan ik, voor mij geldden/geldt er een andere standaard.
Wat zou je niet leuk vinden? Om aangesproken te worden?
Ik zou het niet leuk vinden (understatement) als mijn ouders mij en mijn broer verschillend zouden behandelen, en ik zou het schrijnend vinden als mijn ouders hun kleinkinderen verschillend zouden behandelen.
Ik denk dat je juist harder je grenzen moet aangeven in plaats van je in bochten te wringen om in een goed blaadje te komen.
Het is heel spijtig voor jou en je kinderen.dat het zo loopt maar jullie lijken nu meer een speelbal dan dat jullie als een gelijkwaardige partij gezien worden.
Ik vind het verdrietig voor jullie
Vera89 schreef op 05-03-2025 om 10:00:
[..]
Doe ik ook, maar vaak wordt het last minute afgezegd met eerder genoemde redenen. Dit zorgt dan ook weer voor veel teleurstelling bij mijn kinderen.
Dit kun je managen. Je kinderen weten dat opa en oma vaak afzeggen, dus waarom mededelen dat er afgesproken is of leer je kinderen dat niet iedereen zo punctueel is als dat je graag zou willen.
Ach wat jammer nou, oma zegt af. Schouders ophalen en door. Mijn kind begreep dit vanaf een jaar of 3 uitstekend. Maar ik had daar geen eigen verdriet of projectie (meer) bij.
Misschien kan je met je therapeut ook bespreken hoe je dit kan brengen. Weten je ouders dat je hiervoor in therapie zit? Zouden zij open staan voor een gezamenlijk gesprek met de therapeut? Dit zou misschien heel veel duidelijk kunnen maken.
Ik zou de eisen ook zeker niet te hoog stellen. Eenmaal per 6 weken een familieweekend zou ik ook echt veel vinden. Maar af en toe met de kinderen bij je ouders langs gaan is wel een goed idee.
Het stukje beste vriend zou ik wel bespreken met je vader. Dat je zoon dat lastig vindt. Je kan dit ook samen met jouw zoon doen, mogelijk is het dan nog duidelijker voor opa.
Vera89 schreef op 05-03-2025 om 09:00:
[..]
Zeker wel, mijn kind vroeg me letterlijk wilt opa niet meer met mij spelen omdat ik al te groot ben? Opa heeft geen tijd voor mij, wel voor hem. Het is dus niet alleen mijn pijnpunt, zij voelen het ook op hun manier.
Ik zou hierbij zeggen tegen mijn kind 'oh dat weet ik niet, anders vraag je opa dat de volgende keer eens' . Wellicht komt dat wél aan bij opa? Het kan zijn hoor, dat mensen de kleintjes gewoon veel schattiger vinden (niet dat ik dat goedkeur, dat je de grote kinderen dan gewoon maar aan de kant schuift) maar omdat je wel meer moeilijke dingen met hun ervaren hebt denk ik dat ze toch hierin niet zo leuk zijn, wat ik heel rot voor jou en jouw gezin vind.
Denk je dat jouw kinderen aanvoelen wat jij voelt qua afwijzing? Of dat ze je er over horen praten? Misschien is dat in ieder geval nog iets om rekening mee te houden, (ik las het hier al meer) maar dat je in ieder geval niet extra je kinderen dat gevoel van afwijzing mee geeft.
Ik zou denk ik me meer richten op je leuke schoonouders, want hoe naar het ook is, dit levert alleen maar frustratie op. Het kan ook zijn dat alles weer een beetje in evenwicht komt als alle kinderen wat groter zijn.
Vera89 schreef op 05-03-2025 om 10:00:
[..]
Doe ik ook, maar vaak wordt het last minute afgezegd met eerder genoemde redenen. Dit zorgt dan ook weer voor veel teleurstelling bij mijn kinderen.
Misschien is het dan tijd om een harde boodschap te begrijpen. Jij bent geen prioriteit. En jouw kinderen ook niet. Je kunt eindeloos jezelf in de rol van kind blijven plaatsen maar dat heeft nog niet geholpen. Ik lees dat jij diep van binnen hoopt op acceptatie. Dat je ouders jouw mogen en trots op je zijn. Zelfs je kinderen worden daarbij betrokken. Dus doe je eindeloos moeite. En veel meer dan je broer.
"Geen tijd, geen prioriteit". Onthou dat eens als jij weer alle moeite doet. Ze hebben geen belangstelling voor jou of jouw gezin. Dat kan je niet afdwingen. Neem afstand en kijk wat er vanuit hun zelf komt. Bellen of appen ze jou? Willen ze 1x per maand of half jaar afspreken? Dan is dat wat het is. Ga dan niet continu extra afspraken maken. Dat wil jij misschien maar zij niet. Wees ook eerlijk naar je kinderen. Zorg dat zij zich niet zo afhankelijk gaan opstellen naar hun grootouders dan jij doet.
