Situatie met ouders eb broer
Sinds een jaar of 4 is er een bepaalde sfeer ontstaan in de omgang tussen ons (mijn gezin; man en 3 kids), mijn ouders en mijn broertje (en zijn gezin, vrouw en 2 kids)
Dit is vooral ontstaan na de geboorte van mijn neefje, zoontje van mijn broer.
Mijn ouders hebben weinig oog voor ons gezin en al helemaal voor onze kinderen. Onze jongste dochter is even oud als ons neefje, ze schelen precies een half jaar. Mijn vader is gek op mn neefje maar kijkt amper om naar mijn dochter. Voorheen had mijn middelste zoon ook een sterke band met mijn vader, ze waren de beste vrienden. Mijn vader noemt nu mijn neefje zijn grote vriend ipv mijn zoon. Hij vindt dat niet zo leuk en heeft mij al een paar keer gevraagd of opa zijn vriend niet meer wilt zijn.
Nu passen mijn ouders 2x per week op de kinderen van mijn broer, het is dan ook logisch dat ze elkaar vaker zien. Ook wonen ze dichter bij elkaar, wij wonen verder weg.
Toch, zagen mijn kinderen mijn ouders daarvoor 2x per maand, soms zelfs wekelijks. We spraken vaker af, we belden vaak, er was ook meer interesse. Mijn broer zagen we al minder, nu al helemaal. Die heeft amper tijd voor ons, maar wel voor zn vrienden of schoonfamilie.
Nu hoor ik maar amper iets van hen. Als ik niet bel of app, hoor ik niets van hun. We hebben een familie-app, als ik hier fotos stuur van onze kinderen geen reactie. Stuurt mijn broer iets, gelijk hartjes of een reactie. Als ik mijn moeder al spreek gaat het gesprek 90% over mijn neefje en nichtje. Ze vraagt even hoe het met mijn kids gaat en wimpelt het weer af. Ik vind het steeds vervelender worden. Zelf heb ik een moeizame relatie gehad met vooral mijn moeder in mijn puberteit en dit alles is 1 grote trigger voor mij. Hiervoor zit ik ook in therapie. Ik vind dat het tijd wordt dat ik er iets van zeg. Nu is dingen bespreekbaar maken een ding in mijn gezin. Vooral mijn moeder kan niet tegen kritiek en ik ben al bang dat het uitmondt in een ruzie. Dat is dan ook weer niet mn bedoeling. Maar niets meer zeggen vind ik geen optie meer.
Mijn jongste 2 kinderen hebben heel erg de behoefte om te bonden met mijn ouders, maar ze worden amper gezien.
Zijn er mensen dit zulke situaties herkennen en hoe ging/ga je ermee om?
wow dat een opa en oma zo even hun eigen kleinkinderen laten vallen is best wel heftig.
Bij het bespreekbaar maken, nooit op de persoon spelen.
Omschrijf de situatie, en geef aan welk gevoel dat jouw of je kind geeft.
Woorden als "jij doet altijd" vermijden. Dat klinkt beschuldigend, en zal daardoor eerder ruzie uitlokken dan verandering van gedrag.
Oefen het eerst even met je partner, of een goede vriendin ofzo.
Als de situatie jouw teveel triggert voor een kalm gesprek, kan je ook aan je partner vragen dit op te pakken.
Sterkte!
Dit gaat na een gesprek ook niet beter worden, denk ik. Ze zullen, als ze van goede wil zijn (ze kunnen immers ook alles ontkennen en jou jaloers noemen), een keertje hun best doen tegen je kinderen, maar daarna vervallen ze weer in hun voorkeuren.
Ik zou het loslaten en eens wat leuks gaan doen met andere mensen - als dat zo uitkomt, zonder het te forceren.
Hoe is de band met je schoonouders? Is er ruimte voor je kinderen om juist daar meer bij te bonden?
Schoonouders hier hadden eerste jaren duidelijke voorkeur voor kinderen van mans zus. Zodanig dat het ook haar opviel. Hier is wat van gezegd en nu gaat dat beter.
Ik denk dan je kunt niet trekken aan een dood paard. Dus graag of niet, maar is natuurlijk lastig.
Wat vindt je broer hiervan? Kan hij eens met je ouders praten?
Zeespiegel schreef op 05-03-2025 om 07:39:
wow dat een opa en oma zo even hun eigen kleinkinderen laten vallen is best wel heftig.
Bij het bespreekbaar maken, nooit op de persoon spelen.
Omschrijf de situatie, en geef aan welk gevoel dat jouw of je kind geeft.
Woorden als "jij doet altijd" vermijden. Dat klinkt beschuldigend, en zal daardoor eerder ruzie uitlokken dan verandering van gedrag.Oefen het eerst even met je partner, of een goede vriendin ofzo.
Als de situatie jouw teveel triggert voor een kalm gesprek, kan je ook aan je partner vragen dit op te pakken.
Sterkte!
Dank voor je reactie. Ik bespreek en oefen het vaak met mn man, maar ook hij is van mening dat dit best een lastige is om een gesprek over te voeren.. mijn man neemt het vaak al voor de kinderen op en ik spreek hen wel gelijk aan als er echt even iets speelt. Maar dan is het "oh ja oke" en het gaat weer verder..
IMI-x2 schreef op 05-03-2025 om 08:03:
Wat vindt je broer hiervan? Kan hij eens met je ouders praten?
Nee, die vind over het algemeen dat ik me snel aanstel en het te groot maak. Op zich kunnen we het globaal goed met elkaar overweg, maar hij staat heel anders in het leven.
Due-scimmie schreef op 05-03-2025 om 07:47:
Hoe is de band met je schoonouders? Is er ruimte voor je kinderen om juist daar meer bij te bonden?
Schoonouders hier hadden eerste jaren duidelijke voorkeur voor kinderen van mans zus. Zodanig dat het ook haar opviel. Hier is wat van gezegd en nu gaat dat beter.
Ik denk dan je kunt niet trekken aan een dood paard. Dus graag of niet, maar is natuurlijk lastig.
Band met schoonouders is heel goed, die wonen weer dichtbij ons en zien ze vaak. Juist was dat voor mijn ouders altijd een punt, dan zeiden ze; jaaa ze zijn gewend met de andere opa en oma he (toen ze kleiner waren) het lijkt daarom op een soort terug pak actie ofzo. Terwijl mijn kinderen juist altijd heel erg ernaar uit kijken om mijn ouders te zien.
Mee eens, ik heb al zelf wat meer afstand genomen en ook minder voorgesteld. Resultaat; als ik niets voorstel dan zien we elkaar hooguit 1x in het kwartaal.
Valeria schreef op 05-03-2025 om 07:47:
Dit gaat na een gesprek ook niet beter worden, denk ik. Ze zullen, als ze van goede wil zijn (ze kunnen immers ook alles ontkennen en jou jaloers noemen), een keertje hun best doen tegen je kinderen, maar daarna vervallen ze weer in hun voorkeuren.
Ik zou het loslaten en eens wat leuks gaan doen met andere mensen - als dat zo uitkomt, zonder het te forceren.
Ja ik denk dat je gelijk hebt. Toch voelt het alsof ik er iets van moet zeggen.
We doen ook zeker veel met andere familieleden en vrienden. Het voelt alleen voor mijn kinderen zo gek en ik zie elke keer de teleurstelling bij hen en die snoetjes met als spreekballon 'doe ik iets verkeerds?'
Ik vind dat niet ok. Ik heb mezelf heel lang niet genoeg gevoeld voor hen, ik wil niet dat mijn kinderen dat ervaren.
Je zou kunnen beginnen met het benoemen wat je zelf meer wilt en de andere kant van de situatie nog even te parkeren.
"Hé pap en mam, we missen dat we jullie regelmatig zien, zouden we hier wat meer ritme in kunnen maken? De kinderen vragen zo vaak om jullie, laten we wat gaan doen..."
Dan spreek je puur je behoefte uit.
Vera89 schreef op 05-03-2025 om 08:17:
[..]
Band met schoonouders is heel goed, die wonen weer dichtbij ons en zien ze vaak. Juist was dat voor mijn ouders altijd een punt, dan zeiden ze; jaaa ze zijn gewend met de andere opa en oma he (toen ze kleiner waren) het lijkt daarom op een soort terug pak actie ofzo. Terwijl mijn kinderen juist altijd heel erg ernaar uit kijken om mijn ouders te zien.
Mee eens, ik heb al zelf wat meer afstand genomen en ook minder voorgesteld. Resultaat; als ik niets voorstel dan zien we elkaar hooguit 1x in het kwartaal.
Is het een terug pak actie of denken ze vera kinderen hebben ook een opa en oma dichtbij.
Vera89 schreef op 05-03-2025 om 08:19:
[..]
Ik vind dat niet ok. Ik heb mezelf heel lang niet genoeg gevoeld voor hen, ik wil niet dat mijn kinderen dat ervaren.
En dit valt mij op . Jouw pijnpunt is niet het pijnpunt van de kleinkinderen. Zij kijken en ervaren vaak anders . Geef hun dus geen voeding om ook afwijzing te voelen. Ga er wat luchtiger mee om .
En natuurlijk kun je het gesprek aangaan met je ouders . Misschien verandert er wat misschien ook niet .
Jij hebt alleen invloed op hoe jij er zelf mee omgaat .
Saartjepoes schreef op 05-03-2025 om 08:26:
Je zou kunnen beginnen met het benoemen wat je zelf meer wilt en de andere kant van de situatie nog even te parkeren.
"Hé pap en mam, we missen dat we jullie regelmatig zien, zouden we hier wat meer ritme in kunnen maken? De kinderen vragen zo vaak om jullie, laten we wat gaan doen..."
Dan spreek je puur je behoefte uit.
Onlangs een aantal keer gedaan. Ze zeggen dan ja je hebt gelijk en vervolgens niks. We plannen dingen, zij zeggen het af ivm oppassen of ze zijn te moe. Ook voorgesteld om iets van een familie dag te plannen 1x in 6 weken, werd ook niet op gereageerd. Dit stelde ik voor omdat ik vaak te horen kreeg dat ik voor hun schema te kort dag hen uitnodigde. Daarom dacht ik als ik het vooraf voorstel kunnen we er allemaal rekening mee houden. Dat was het ook niet dus.
Roos57 schreef op 05-03-2025 om 08:37:
[..]
En dit valt mij op . Jouw pijnpunt is niet het pijnpunt van de kleinkinderen. Zij kijken en ervaren vaak anders . Geef hun dus geen voeding om ook afwijzing te voelen. Ga er wat luchtiger mee om .
Zeker wel, mijn kind vroeg me letterlijk wilt opa niet meer met mij spelen omdat ik al te groot ben? Opa heeft geen tijd voor mij, wel voor hem. Het is dus niet alleen mijn pijnpunt, zij voelen het ook op hun manier.
Roos57 schreef op 05-03-2025 om 08:35:
[..]
Is het een terug pak actie of denken ze vera kinderen hebben ook een opa en oma dichtbij.
Misschien, maar dat was juist altijd een ding voor hun waardoor ze zich gepasseerd voelde, terwijl we allemaal juist zoveel mogelijk probeerde af te spreken en als we bij elkaar waren ook leuke dingen te doen. Nu is een uurtje al veel en vooral mn zoontje mist het om met opa te spelen.
