Situatie met ouders eb broer
Sinds een jaar of 4 is er een bepaalde sfeer ontstaan in de omgang tussen ons (mijn gezin; man en 3 kids), mijn ouders en mijn broertje (en zijn gezin, vrouw en 2 kids)
Dit is vooral ontstaan na de geboorte van mijn neefje, zoontje van mijn broer.
Mijn ouders hebben weinig oog voor ons gezin en al helemaal voor onze kinderen. Onze jongste dochter is even oud als ons neefje, ze schelen precies een half jaar. Mijn vader is gek op mn neefje maar kijkt amper om naar mijn dochter. Voorheen had mijn middelste zoon ook een sterke band met mijn vader, ze waren de beste vrienden. Mijn vader noemt nu mijn neefje zijn grote vriend ipv mijn zoon. Hij vindt dat niet zo leuk en heeft mij al een paar keer gevraagd of opa zijn vriend niet meer wilt zijn.
Nu passen mijn ouders 2x per week op de kinderen van mijn broer, het is dan ook logisch dat ze elkaar vaker zien. Ook wonen ze dichter bij elkaar, wij wonen verder weg.
Toch, zagen mijn kinderen mijn ouders daarvoor 2x per maand, soms zelfs wekelijks. We spraken vaker af, we belden vaak, er was ook meer interesse. Mijn broer zagen we al minder, nu al helemaal. Die heeft amper tijd voor ons, maar wel voor zn vrienden of schoonfamilie.
Nu hoor ik maar amper iets van hen. Als ik niet bel of app, hoor ik niets van hun. We hebben een familie-app, als ik hier fotos stuur van onze kinderen geen reactie. Stuurt mijn broer iets, gelijk hartjes of een reactie. Als ik mijn moeder al spreek gaat het gesprek 90% over mijn neefje en nichtje. Ze vraagt even hoe het met mijn kids gaat en wimpelt het weer af. Ik vind het steeds vervelender worden. Zelf heb ik een moeizame relatie gehad met vooral mijn moeder in mijn puberteit en dit alles is 1 grote trigger voor mij. Hiervoor zit ik ook in therapie. Ik vind dat het tijd wordt dat ik er iets van zeg. Nu is dingen bespreekbaar maken een ding in mijn gezin. Vooral mijn moeder kan niet tegen kritiek en ik ben al bang dat het uitmondt in een ruzie. Dat is dan ook weer niet mn bedoeling. Maar niets meer zeggen vind ik geen optie meer.
Mijn jongste 2 kinderen hebben heel erg de behoefte om te bonden met mijn ouders, maar ze worden amper gezien.
Zijn er mensen dit zulke situaties herkennen en hoe ging/ga je ermee om?
Alles wat je aandacht geeft groeit. Laat het los, dan zal het voor je kinderen ook makkelijker worden. Ik was ook zo'n minder-favoriet kleinkind (samen met een nichtje, ik had een neefje en nichtje die veel meer aandacht en kado's kregen dan wij). We hebben er echt niks aan overgehouden. Maar onze ouders gingen er ook vrij relaxed mee om: ze zijn niet wijzer! We gingen weinig en zodra ik met een vriendinnetje alleen thuis kon blijven deed ik dat of mijn ouders gingen erheen als ik bij een vriendinnetje of mijn leuke oma logeerde.
Je gaat het niet veranderen, je gaat het niet begrijpen. Dus ik zou stoppen om dat te proberen. Dit is wat het is. Volgens mij hebben jullie je handen vol aan jullie eigen gezin, focus je daarop!
ik ben eigenlijk wel benieuwd waarom je broer zo enorm vaak (ongeplande) oppas nodig heeft?
Izza schreef op 05-03-2025 om 10:56:
[..]
Misschien is het dan tijd om een harde boodschap te begrijpen. Jij bent geen prioriteit. En jouw kinderen ook niet. Je kunt eindeloos jezelf in de rol van kind blijven plaatsen maar dat heeft nog niet geholpen. Ik lees dat jij diep van binnen hoopt op acceptatie. Dat je ouders jouw mogen en trots op je zijn. Zelfs je kinderen worden daarbij betrokken. Dus doe je eindeloos moeite. En veel meer dan je broer.
"Geen tijd, geen prioriteit". Onthou dat eens als jij weer alle moeite doet. Ze hebben geen belangstelling voor jou of jouw gezin. Dat kan je niet afdwingen. Neem afstand en kijk wat er vanuit hun zelf komt. Bellen of appen ze jou? Willen ze 1x per maand of half jaar afspreken? Dan is dat wat het is. Ga dan niet continu extra afspraken maken. Dat wil jij misschien maar zij niet. Wees ook eerlijk naar je kinderen. Zorg dat zij zich niet zo afhankelijk gaan opstellen naar hun grootouders dan jij doet.
Herkenbaar dit, helaas. Het grote verschil is hier alleen dat mijn kinderen dus zelf ook weinig behoefte meer hebben aan deze opa en oma. De frequentie van elkaar zien is hier dus inderdaad behoorlijk laag.
Zeespiegel schreef op 10-03-2025 om 06:44:
ik ben eigenlijk wel benieuwd waarom je broer zo enorm vaak (ongeplande) oppas nodig heeft?
Wat maakt dat voor verschil waarom?
IMI-x2 schreef op 05-03-2025 om 10:02:
[..]
Ik zou het niet leuk vinden (understatement) als mijn ouders mij en mijn broer verschillend zouden behandelen, en ik zou het schrijnend vinden als mijn ouders hun kleinkinderen verschillend zouden behandelen.
Dit vind ik dus ook pijnlijk idd.
Ik ben duidelijk de vreemde eend in de bijt in het gezin van mijn ouders. Dus bij alles wat mijn ouders voorstellen, vindt mijn broer het prima en is het net niks voor mij (en/of ons gezin) of komt de datum niet uit (wat ze 9 vd 10x eigenlijk ook nog best kunnen weten, denk aan precies op de verjaardag van mijn schoonmoeder etc)
En toch schiet ik nog steeds in de kindrol die wil voldoen aan de verwachtingen van mijn ouders. 
Izza schreef op 05-03-2025 om 13:27:
[..]
Wat jij wilt (bewustwording, een open gesprek) kan waarschijnlijk niet met deze mensen. Jij wilt ze veranderen in iets dat ze niet zijn (en gezien hun leeftijd, niveau en achtergrond ook niet meer gaan worden). Ik zou ophouden daar energie in te stoppen. Probeer in plaats daarvan te accepteren dat de situatie zo is. Je hebt geen invloed op je ouders alleen op hoe jij met de situatie omgaat.
Wees ook eerlijk naar je zoon. Opa is voor hem niet echt een positief contact. Dat zou ik eerder afbouwen dan opbouwen. Opa wil niet meer met mij spelen? Ja dat klopt toch ook. Dat heeft hij goed gezien. Op een gegeven moment verdwijnen deze grootouders meer naar de achtergrond.
Kom meer voor jezelf op! Afzeggen op het laatste moment mag je heel duidelijk wat van zeggen. En laat bij hun wanneer ze weer afspreken met jullie. Nu neem jij zelf iedere keer een initiatief.
Dit is een goeie Vera, want je hoopt (net als ik) dat een gesprek wat zal opleveren, maar als zij hun fout niet zien, zien ze dat na een gesprek niet ineens wel
Mijn schoonmoeder heeft me na een gesprek met mijn man 3 maanden doodgezwegen en zelfs genegeerd op een familieaangelegenheid waar we beiden waren. Dat heeft me zoveel pijn gedaan dat ik gezworen heb nooit met haar meer in gesprek te gaan als het initiatief niet van haar kwam. Na een aantal maanden trok ze het kennelijk toch niet meer, want toen moesten we komen praten. Uitkomst was dat wij het allemaal verkeerd zagen en niets wat ik zei was waar. Ik was zó gefrustreerd en voelde me zó ongehoord dat er daarna voor mij echt iets kapot is gegaan. Nu, bijna een jaar later, begint er heel langzaam wat te helen, mede omdat ik zie dat ze wel haar best doet, maar zoals het was zal het nooit meer worden.
En wat Izza hier ook zegt: wees eerlijk naar je zoon. Ze zien en voelen echt wel hoe het zit. In ons geval hebben onze kinderen weinig tot geen interesse naar deze opa en oma. Hun verlies, kan ik nu denken. Door altijd de andere kleinkinderen voorgetrokken te hebben, hebben ze veel gemist van onze kindjes en die tijd kunnen ze nooit meer inhalen. Het is ook heel erg om te zeggen, maar ik denk dat ze niet eens een traan zullen laten als oma zou overlijden. Ja, van schrik en de impact van zo'n gebeurtenis, maar of het echt om oma zelf zou zijn...?
Doe jezelf geen pijn meer en stel niets meer voor. Ook hier deden wij altijd moeite om ze uit te nodigen voor leuke dingen. Paasontbijt, kerstdiner, weet ik het. Afzeggen deden ze niet, maar uiteindelijk voelde het altijd of ze er waren uit verplichting. We zijn er dus mee gestopt. Geen frustratie meer ook. Het gaat vast een keer opvallen dat je niets meer voorstelt of afspreekt en dan kun je altijd nog eens een balletje opgooien.
Edjekroketje schreef op 10-03-2025 om 08:33:
[..]
Dit is een goeie Vera, want je hoopt (net als ik) dat een gesprek wat zal opleveren, maar als zij hun fout niet zien, zien ze dat na een gesprek niet ineens wel
Mijn schoonmoeder heeft me na een gesprek met mijn man 3 maanden doodgezwegen en zelfs genegeerd op een familieaangelegenheid waar we beiden waren. Dat heeft me zoveel pijn gedaan dat ik gezworen heb nooit met haar meer in gesprek te gaan als het initiatief niet van haar kwam. Na een aantal maanden trok ze het kennelijk toch niet meer, want toen moesten we komen praten. Uitkomst was dat wij het allemaal verkeerd zagen en niets wat ik zei was waar. Ik was zó gefrustreerd en voelde me zó ongehoord dat er daarna voor mij echt iets kapot is gegaan. Nu, bijna een jaar later, begint er heel langzaam wat te helen, mede omdat ik zie dat ze wel haar best doet, maar zoals het was zal het nooit meer worden.
Hier heb ik ook het gevoel en de ervaring uit het verleden met poging tot 'moeilijke' gesprekken dat het echt geen zin meer heeft om hierover met ze in gesprek te gaan. Maar hier wil man dus elke keer dat ik tegen hem mopper over weer zo'n idioot getimede 'uitnodiging' of activiteit die onze kinderen al niet meer leuk vinden (en die dus echt gericht is op de jongere, favoriete kleinkinderen) dus dat ik wél het gesprek met ze aanga. Ik weet echt niet goed wat ik er nu mee moet...
Vera89 schreef op 08-03-2025 om 09:05:
[..]
Echt waar? Ik snap eigenlijk niet dat men dit kan rechtvaardigen door te zeggen ja ze hebben een favoriet maar het is niet persoonlijk. Ik zou dat ook niet kunnen bij mn kinderen. Ieder (klein)kind is toch even bijzonder? Dat voelt dan dus niet zo als er wordt gesproken vanuit favorieten.. als het gaat om je lievelingseten..
Ik denk dat heel veel mensen voorkeuren hebben. Dus nee, niet ieder kind is voor iedereen even bijzonder. Niet alleen grootouders maar ook ouders hebben voorkeuren. Je kunt het nu eenmaal niet altijd met iedereen even goed vinden. Sommige kinderen hebben ook karaktertrekken, uiterlijkheden of een positie die ze bijzonder maakt (het enige meisje, de oudste of de jongste is juist schattig). En sommige kinderen zijn (net als sommige volwassenen) gewoon minder leuk, aardig of gewoon vervelend etc. Natuurlijk behoor je dat niet te laten merken. Maar sommige mensen kunnen dat niet goed. Of zijn zelf niet zo aangenaam.
Edjekroketje schreef op 10-03-2025 om 08:33:
[..]
Het is ook heel erg om te zeggen, maar ik denk dat ze niet eens een traan zullen laten als oma zou overlijden. Ja, van schrik en de impact van zo'n gebeurtenis, maar of het echt om oma zelf zou zijn...?
Dat is niet erg, dat is gewoon realistisch. Het ging hier echt zo. We zijn wel naar de uitvaart van mijn moeder geweest, maar de meester van de oudste kwam nog naar me toe toen ik daar vrij voor had aangevraagd. Kind had er namelijk niets over gezegd in de klas en was niet verdrietig. Het was bijna alsof hij dacht dat ik de zaak oplichtte. Ik heb gezegd dat ze haar niet zo vaak zagen.
En dat was ook zo in die tijd. Ik had niet zo'n goede band met mijn moeder, dus voordat ik zwanger werd zag ik haar niet heel vaak. Na de geboorte van mijn oudste heeft zij zelf de frequentie wat opgeschroefd, maar na de geboorte van het kind van haar favoriete kind ook weer naar beneden geschroefd. De oudste is nog wel een tijdje gezien geweest als oudste kleinkind dat natuurlijk alles als eerste kon en dat meekon met de hond uitlaten en zo. De jongste is nooit in beeld geweest, alleen om vergeleken te worden met het 4 maanden oudere kind van mijn zus (door mijn moeder, niet door mijn zus). Als baby deed hij alles natuurlijk gemiddeld 4 maanden later (duh), maar mijn moeder vond het nodig om dat steeds te benoemen. Als peuter ging hij voorlopen op het favoriete kleinkind en dat vond oma niet leuk. Op een gegeven moment kon hij iets en oma zei 'o daar heeft X nog helemaaaaal geen interesse in", en 6 weken later had ze met X geoefend om dat ook te kunnen. Ik vond het heel irritant, maar kind zelf heeft het niet opgemerkt en ook geen persoonlijke aandacht gehad, dus die had ook geen band met haar.
Due-scimmie schreef op 10-03-2025 om 07:18:
[..]
Wat maakt dat voor verschil waarom?
Waarom zou je een logeerpartij van de ene kleinzoon afzeggen, wanneer je op de andere moet passen. Als grootouders heb je het juist lekker rustig als de kleinkinderen samen spelen.
Toch kiezen ze ervoor dit wel te doen. Dat maakt me nieuwsgierig naar de aanleiding. Als dat puur te maken heeft met het hebben van een favoriet kleinkind, gaan ze daar extreem ver in. Dus vermoed ik dat de grootouders een andere reden moeten hebben, om het kind exclusieve aandacht te willen geven.
Ik vind het ook heel ver gaan inderdaad, om de logeerpartij af te zeggen als je andere kind vraagt of er opgepast kan worden.
Als je het als grootouders helaas toch wel te druk vindt om alle kinderen de hele dag bij elkaar te hebben (dat kan en mag best), dan is het toch erg logisch dat een al lang afgesproken logeerpartij voorrang krijgt? Nee is toch ook een antwoord aan haar zoon met kind? Dan lukt het aan die kant maar een keer niet. En stel, het is onverwacht en acuut voor zoon met kind, en hij kan ook zo gauw niemand anders laten oppassen, in dat geval denk ik dat het voor een keertje ook wel samen kan gaan.
Als je welwillende ouders hebt die van hun kleinkinderen houden tenminste.
ps. ik vind het ook vreemd van de zoon. Hij zal toch wel weten dat zijn ouders dan hun andere kleinkind te logeren krijgen, dus hij hoeft het niet te vragen. Of hij weet het niet, maar dan zeggen zij toch: 'oeh lastig, want weet je nog, AndereKleinkind komt logeren, wat nu...'. En dan zou zoon moeten zeggen: als je het te druk vindt, zoeken we wel naar een andere oplossing, bijv ik blijf thuis en mijn vrouw gaat in haar eentje naar het feestje.
Beetje herkenbaar wat hier lees.. Het is al weer even geleden maar ik herinner me nog goed de tijd dat ik mijn ouders 2 maanden vantevoren kon vragen te komen oppassen (we woonden 2 uur van elkaar vandaan; ze pasten misschien 2 keer per jaar op), maar als mijn broer een dag voor onze oppasdag zelf oppas nodig had (bij zijn kinderen pasten mijn ouders op een gegeven moment 3 dagen per week op) belde mijn moeder mij op dat ze toch niet konden komen, en dat ik “dat toch zeker niet erg vond”. Als ik dan zei dat ik dat wél een beetje erg vond, was dat “kinderachtig”; ze konden mijn broer toch niet teleurstellen?
Dit gebeurde niet vaak, maar toch wel een paar keer, en heeft er wel ingehakt bij mij. In dit geval lag het er trouwens niet aan, dat mijn ouders favoriete kleinkinderen hadden, maar wel aan het feit dat mijn ouders pleasers zijn die geen nee kunnen zeggen.. tenminste, niet tegen mijn schoonzus, die nogal snel boos op ze kon worden.
Kwam nog bij dat ik verder geen schoonouders had en mijn broer en schoonzus 2 paar opa’s en oma’s hadden die bijna dagelijks voor ze klaar stonden. Oei, dit opent bij mij a whole can of worms, ik kan beter wat anders gaan doen. Succes, op, ik voel je!
Egel. schreef op 11-03-2025 om 20:38:
Ik vind het ook heel ver gaan inderdaad, om de logeerpartij af te zeggen als je andere kind vraagt of er opgepast kan worden.
Als je het als grootouders helaas toch wel te druk vindt om alle kinderen de hele dag bij elkaar te hebben (dat kan en mag best), dan is het toch erg logisch dat een al lang afgesproken logeerpartij voorrang krijgt? Nee is toch ook een antwoord aan haar zoon met kind? Dan lukt het aan die kant maar een keer niet. En stel, het is onverwacht en acuut voor zoon met kind, en hij kan ook zo gauw niemand anders laten oppassen, in dat geval denk ik dat het voor een keertje ook wel samen kan gaan.
Als je welwillende ouders hebt die van hun kleinkinderen houden tenminste.
ps. ik vind het ook vreemd van de zoon. Hij zal toch wel weten dat zijn ouders dan hun andere kleinkind te logeren krijgen, dus hij hoeft het niet te vragen. Of hij weet het niet, maar dan zeggen zij toch: 'oeh lastig, want weet je nog, AndereKleinkind komt logeren, wat nu...'. En dan zou zoon moeten zeggen: als je het te druk vindt, zoeken we wel naar een andere oplossing, bijv ik blijf thuis en mijn vrouw gaat in haar eentje naar het feestje.
Als ik me deze situatie voorstel in mijn familie, dan zou 'nee' vermoedelijk geen mogelijk antwoord zijn. Mijn moeder was niet gewend om nee te zeggen en mijn zus niet gewend om nee te horen. Beiden zouden dan de situatie uiterst noodzakelijk hebben gevonden, waar iemand anders dat helemaal niet zo noodzakelijk zou vinden. Dus als je het ze op de man af zou vragen: Verwend? nee hoor, het was gewoon echt nodig.
Waarschijnlijk zouden ze allebei, elkaar versterkend, redeneren dat logeren toch maar voor de leuk was en ook een andere keer kon, terwijl dat oppassen echt nu moest.
En wat betreft het tegelijk doen, tja, misschien vond broer het niet zo leuk als zijn kinderen de aandacht moesten delen met een veel oudere neef, of vonden opa en oma dat zelf lastig. Of waren er activiteiten gepland met de oudste die de broer niet zag zitten voor zijn kinderen. Ik kan het me voorstellen als de enige ervaringen van de broer zijn dat alles aan de kant wordt geschoven voor zijn kinderen. Zo iemand hoeft alleen maar aarzelend te zeggen, "dat lijkt me wel zwaar voor jullie" en hup, opa en oma zeggen de oudste neef af, want anders heeft broer een probleem.
Hij heeft denk ik niet gezegd, "wat gezellig dat grote neef er dan ook is!" Oppassen is niet zo lang als een heel weekend logeren, dus de meeste mensen zouden toch prima een paar uur een grote jongen naast 2 kleintjes kunnen hebben die ze vaker hebben? Ik denk dat de broer bewust of half bewust veel gestuurd heeft hier.
Zeespiegel schreef op 11-03-2025 om 16:30:
[..]
Waarom zou je een logeerpartij van de ene kleinzoon afzeggen, wanneer je op de andere moet passen. Als grootouders heb je het juist lekker rustig als de kleinkinderen samen spelen.
Toch kiezen ze ervoor dit wel te doen. Dat maakt me nieuwsgierig naar de aanleiding. Als dat puur te maken heeft met het hebben van een favoriet kleinkind, gaan ze daar extreem ver in. Dus vermoed ik dat de grootouders een andere reden moeten hebben, om het kind exclusieve aandacht te willen geven.
Ook hier herkenbaar helaas. Voor onze kinderen was er nooit tijd, terwijl wij zelden tot nooit vroegen of er bij schoonouders gelogeerd kon worden, maar de kleinkinderen van de andere kant zaten er elk weekend. Ook zomaar, zonder reden. Maar er werd bv ook nooit eens gedacht: goh, laat ik de andere kant eens een keer nee verkopen voor een voor-de-lol-logeerpartij, zodat de andere kant ook eens kan komen.
Egel, wat jij zegt is ook zo hoor, dat grootouders het best te druk mogen vinden om meerder kleinkinderen bij elkaar te hebben. Uiteindelijk moeten we ook blij zijn met dat ouders bereid zijn om bij te springen etc. maar dit steekt wel, zeker ook omdat haar broer ook gewoon even verder had kunnen denken en zijn neefje ook wat kan gunnen. Maar ja, dat is allemaal in de ideale wereld...
Het afzeggen van een logeerpartij is echt afhankelijk van de reden. Wat mij betreft alleen in situaties van echte overmacht of een acuut medische situatie. Alle andere situaties geeft duidelijk een voorkeur aan. Dan zou ik eerlijk zijn tegenover ouder en kind. Jullie hebben andere prioriteiten dus dit doen we niet meer. En tegen kind ook. Hij kan elders logeren.
