Situatie met ouders eb broer

Due-scimmie schreef op 05-03-2025 om 12:30:

[..]

Dit is precies de situatie waarin een schoonzus nu zit. Nu het 'favoriete' kind van haar schoonouders eigen kinderen heeft moet alles daarvoor wijken.

In onze eigen situatie was het zo dat mijn schoonouders vroeger al een behoorlijk onderscheid maakten tussen de kinderen wat voor werd gezet toen er kleinkinderen waren. Tot het moment dat juist hun 'favoriete' kind haar mannetje ging staan. Toen kwam er balans. Maar mijn man heeft ook periode zijn ouders niet gesproken of gezien dus die heeft het graag of niet standpunt voor mensen om hem heen.

Wat enorm vervelend voor je schoonzus en goed dat ze er iets van heeft gezegd, dat snap ik helemaal zijn!

Karmijn schreef op 05-03-2025 om 18:02:

hoi,

Mijn ouders maken ook onderscheid tussen hun kinderen en kleinkinderen. Lang, heel lang wilde ik er niet aan en bleef ik mezelf vertellen dat ik uit een fijn gezin kwam met fijne ouders. Helaas was dat een illusie die ik mezelf vertelde uit angst voor afwijzing.

Ik heb enorm veel gehad aan het boek: Ongezien opgegroeid, van Linsday Gibson

Een en al herkenning. Ik heb nu laag contact en het lukt om mezelf psychisch gezond te houden. Het enige wat mij helpt zijn grenzen, lage verwachtingen en zrlf de autonomie bewaren.

Het bespreekbaar maken, confronteren of hen inzichten te laten krijgen, werkt niet. Zij kunnen dat niet. Omdat ze emotioneel niet volwassen zijn.

Heel herkenbaar. Ik ga naar het boek kijken, in mijn therapie kom ik er ook steeds meer achter dat vooral mijn moeder emotioneel niet aanwezig was voor mij, wel voor mijn broer. Ik laat nu ook weinig vanuit mezelf horen en richt me op mijn eigen mentale gezondheid en mijn gezin.

LydiaDietz schreef op 05-03-2025 om 18:49:

Hoe oud zijn je kinderen?
Mijn moeder vond het (als zwarte schaap) ook belangrijk dat we opa en oma zagen. Als puber kreeg ik heel goed door dat oma eigenlijk helemaal niet aardig was tegen mijn moeder. En ons. Vanaf dat moment zag ik oma nog 1 x per jaar. Soms zijn de dingen nu eenmaal zo. Mijn moeder is nu een ontzettend lieve oma voor mijn kinderen.

Ze zijn 14, bijna 9 en 4. 

Mijn oma was ook heel naar tegen mijn moeder, dit heb ik ook meegemaakt. Mijn moeder was ook niet makkelijk tegen mij, maar is/was wel altijd een gezellige betrokken oma, wat ik overigens ook weer apart vond omdat ik deze kant niet kende van mijn moeder 😅

Kopjekoffi schreef op 05-03-2025 om 19:16:

Kan het zijn dat de energie voor jouw/jullie kinderen gewoonweg teveel is voor je ouders? Kleinere kinderen zijn daarin misschien ‘makkelijker’ te handelen voor hen. Jullie hebben qua gezin een hoop op jullie bordje, ervaren het zelf als zwaar. Het kan zijn dat dit voor je ouders ook zo is, maar dat ze dit niet willen/durven/kunnen zeggen?

Misschien, maar mijn ouders en vooral mijn vader was juist best wel behulpzaam als het ging om onze zoon met ADHD. Hij wilde juist dingen met hem ondernemen om ons te ontlichten en dit was dan voor mijn zoontje echt een dag waar hij naar uitkeek. En nu ik dit typ besef ik dat voor ons thuis ook zwaarder is geworden sinds deze situatie is veranderd. 

Dweedledee schreef op 05-03-2025 om 19:30:

Ach, wat verdrietig Vera. Ik snap dat deze hele situatie heel akelig is.
Ik kan me wel herinneren dat jullie zoontje een pittig karaktertje heeft. Zou het daar aan kunnen liggen? Niet dat ik dat een reden vind voor opa’s en oma’s om zo’n onderscheid te maken tussen kleinkinderen, maar wellicht zou het een “verklaring” kunnen zijn?

Nee dat denk ik niet, ze waren juist altijd heel erg betrokken en hielpen ons juist heel erg ermee. Dachten mee, vingen hem even een middag op zodat wij even konden bijtanken etc. 

Oog schreef op 07-03-2025 om 13:23:

Goh Vera, jouw verhaal zou mijn verhaal kunnen zijn. Ik had als eerste kinderen, dus toen waren mijn ouders trotse grootouders. Maar inmiddels heeft de rest ook een gezin en kijken ze nauwelijks nog naar ons om. Wij wonen het verst weg, wat ze steevast als argument aanvoeren, maar ook niet zover dat het onoverkomelijk zou zijn. Bij mijn broers passen ze volop op, bij mij nooit. Inmiddels zijn die van mij pubers en de rest allemaal een stuk jonger, maar dat neemt de grote verschillen niet weg. Zoals over het oppassen, maar ook nooit naar mij komen als ik bijvoorbeeld ziek was en hulp nodig had, maar wel voor de andere gezinnen. Heel pijnlijk allemaal.

Het ergste vind ik het verwijt dat ze ons nooit zien, maar als ik vraag: hoe vaak zie je de anderen dan? Is het antwoord: ja meerdere keren per week, want wij passen bij hen op. Nou ja, dat hebben ze bij mij dus nooit gedaan.

Je hoort het, de frustratie is nog steeds aanwezig 😉.
Ik heb het geprobeerd te bespreken, meerdere keren, maar het heeft niks opgeleverd. Ik zou jaloers zijn, de anderen juist dankbaar en (extra pijnlijk) de bloedband is nou eenmaal sterker (lang verhaal, ik ben geen eigen kind). Dat vind ik wel zeer doen, want ik heb van mezelf niemand anders en dat weten zij ook.
Gelukkig heb ik wel een lieve schoonmoeder. Zij geniet van haar kleinkinderen en staat zelfs voor MIJ klaar als ik ziek ben, terwijl ik toch alleen maar haar schoondochter ben. Mijn tactiek is om mijn ouders niet meer te vragen. Gewoon niet. Dus ook niet als de nood aan de man is. Want elke afwijzing doet meer zeer dan als je de vraag gewoon niet stelt. Het is verdrietig, maar ik probeer te kijken naar de mensen die we wel hebben als gezin. En ik denk maar zo: het is HUN verlies.

Oh heel herkenbaar! Precies hetzelfde heb ik ook. Als ik ziek ben of wat dan ook hoor ik ook nauwelijks joh gaat het wel goed, red je het wel? Terwijl als dit bij mn broer speelt ik wel even wordt gebeld en dan wordt verteld  hoe hard ze hebben geholpen want zij hadden mijn ouders zo hard nodig. 

Ik heb bijv een traumatische bevalling gehad, dat weten ze maar ze hebben geen dag  gevraagd hoe het met MIJ ging. Mijn schoonzus heeft ook een moeilijke bevalling gehad, nou daaar gingen ze even extra aandacht aanbesteden want dat had zij echt nodig. De dubbele maat is echt aanwezig en ook de frustratie.

Door het lezen van jullie adviezen en verhalen helpt het mij wel om dit beter te kunnen plaatsen en te beslissen wat ik ermee wil doen. Het is gewoon niet eerlijk.. niemand zou dit moeten voelen door je eigen ouders. Ik begrijp dat gewoon niet. Heel naar voor jou ook ❤️ 

Zeespiegel schreef op 08-03-2025 om 08:43:

1 van mijn grootouders was ook zo'n type met duidelijke favoriete kinderen en kleinkinderen. Zodra ik opmerkte dat mijn zus daar enorm voorgetrokken werd, legde mijn moeder meteen uit dat die grootouder nou eenmaal favorieten had. Waardoor het dus ook niet als een persoonlijke afwijzing voelde.

Echt waar? Ik snap eigenlijk niet dat men dit kan rechtvaardigen door te zeggen ja ze hebben een favoriet maar het is niet persoonlijk. Ik zou dat ook niet kunnen bij mn kinderen. Ieder (klein)kind is toch even bijzonder? Dat voelt dan dus niet zo als er wordt gesproken vanuit favorieten.. als het gaat om je lievelingseten..

Roos57 schreef op 08-03-2025 om 09:28:

[..]

En is jou broer met zijn gezin dan niet gewoon aan de beurt voor aandacht.

Je ouders kunnen niet alles .

Oh maar daar heb ik ook geen problemen mee. Ik begrijp heel goed dat mijn ouders nu drukker zijn juist omdat ze nu ook 2x per week oppassen en snap dat ze daarvan moeten bijtanken. En ik verwacht ook niet dat mijn ouders alles doen. De hulp die wik van hen kregen was overigens niet wekelijks of een vaste dag in de week. Het was af en toe. Vaak als we op bezoek kwamen bij hen of hen bij ons, dan liep de middag zo. 

Waar het mij om gaat is dat als we allemaal bij elkaar zijn incl mijn broer en gezin ze alleen omkijken naar zijn kinderen en mijn kinderen er maar een beetje 'bij' staan.

Mijn kinderen zien mijn ouders nu mssn 1x per kwartaal met geluk. En daar kijken ze dan heel erg naar uit en dat staat vaak al langer van te voren gepland en daarbij zeg ik er ook al bij, als het uitkomt voor jullie. En dan nog gaat het last minute niet door omdat ze toch extra moeten oppassen. 

Het gaat mij om de dubbele maat en dat ik niet begrijp hoe je kleine kinderen onderling anders behandeld. Juist omdat ze mijn kinderen nu al bijna niet zien zou ik verwachten dat als ze hen zien ze even extra aandacht krijgen omdat het vaak best wat maanden duurt voordat we elkaar weer zien. Als ik mn neefje en nichtje zie knuffel ik ze plat, juist omdat ik ze heel weinig zie en dan er extra van geniet en het fijn vind om met ze te spelen nu ze nog klein zijn. 

Zeespiegel schreef op 08-03-2025 om 16:19:

[..]

Ze zei nooit dat het niet persoonlijk was. Dat begreep ik, omdat ze het goed uitlegde. Van de kinderen was de jongste duidelijk favoriet. En in de volgende generatie het eerste kleinkind. En later de kinderen van het favoriete kind. Het was geen afwijzing van mij, maar onvermogen om de liefde goed te verdelen van de grootouder. Gelukkig had ik daarnaast 3 hele lieve grootouders.

Ah ja, dan is het wel wat begrijpelijker denk ik..

Ted68 schreef op 08-03-2025 om 10:06:

Ik had zo"n oma: mijn zussen en ik lieten ons rapport zien,en kregen als antwoord: Maar nichtje X had zo"n prachtig rapport....
Dus gingen we er niet meer graag op bezoek, en toen we niet meer moesten gingen we ook niet meer....

En hoe ouder ik word, denk ik steeds vaker: Familie en buren kan je niet uitkiezen....

Heel begrijpelijk! Zo ervaart mijn oudste het ook een beetje. Hij zou bijv vorige zomer gaan logeren bij hen. Het is 2x afgezegd omdat mn ouders toch moesten oppassen want het kon niet anders. Mijn zoon heeft toen zelf gezegd dat het voor hem niet meer hoefde. Dat vonden mn ouders dan ook weer niet leuk. Toen heb ik gezegd ja maar goed jullie plannen wat met hem en dan zeg je het steeds af omdat je voorrang geeft aan het oppassen. Wat verwacht je dan van hem. En hij zou maar een weekend blijven btw niet een hele week of langer.