Passende straf voor zoon die beeldscherm stuk maakt

Ja zeg

Annej, nu doe je net alsof ik met "grenzen stellen" pretendeer hét antwoord te hebben gegeven op de aanvankelijk gestelde vraag, of dat dat het allesbepalende motto in de opvoeding van mijn kk zou zijn. Ik reageerde nu alleen op Pirata, die veronderstelde dat aanvankelijk vnl ouders reageerden met NADH-kinderen, en dat die eerste adviezen "niet helemaal hout sneden". Mijn rea daarop was dat het idee van grenzen stellen (onderkennen dat dit gedrag problematisch is en dat aan het kind duidelijk maken - op welke manier hangt dan idd in grote mate van het kind af) niet voorbehouden is aan ouders van NADH-kinderen - integendeel.
Eira vroeg in haar eerste posting om advies. Mijn reactie was: dit gedrag laat geen toegeeflijkheid toe, vraagt om duidelijke grenzen en je ziet het te rooskleurig. Dat verandert niet nu ik weet dat Eira’s kind ass heeft. (Dat beeld is bij mij overigens wel wat bijgesteld na meer berichten van Eira te hebben gelezen).

Vind overigens reacties van het type: “je weet niet waar je het over hebt” erg vervelend en bovendien feitelijk onjuist.

Grenzen annej

Niet schelden, niet anderen oijn doen en geen spullen kapot maken. Lijken mij duidelijke grenzen.

Dat zei ik

Maar ik had idd ook niet aangegeven dat zoon Ass had..
Aan de andere kant vond ik bepaald reacties ook niet zo leuk wanneer mijn kind geen Ass zou hebben, ik vind niet dat men meteen zo door moet draven namelijk, dat is overdreven. De een heeft nu eenmaal een gematigder karakter dan de ander en dan is het ook nog zo dat bij de een een bepaalde benadering wel werkt en bij de ander weer niet.
Toen ik het draadje startte was ik ook nog erg boos en was het net gebeurd, dan reageer je ook vanuit die emotie.

Positief formuleren

Rustig en duidelijk praten met elkaar en altijd positief blijven over jezelf en over een ander. Spullen heel houden en andere mensen en jezelf een goed gevoel geven en alleen aanraken als je zeker weet dat een ander dat goed vind. Negatief geformuleerd land het meestal niet en blijven mijn kinderen hangen in de beelden die die negatieve formulering oproept.

Jaja maar ik had het tegen jou annej j-)

Hoe je het ook formuleert, de grenzen blijven hetzelfde. Het gaat hier niet alleen om jouw kinderen. Ik vind jouw beschrijving wel positief, maar nogal vaag. "Spullen heel houden", mag je dan wel een Lego bouwwerk uit elkaar halen? En wat moet je met "altijd positief blijven over de ander" als je (terecht) boos bent? Mijn kinderen mogen best negatieve dingen zeggen als ze het maar zonder schelden en schreeuwen doen.

Fay

Ik gaf ook antwoord op jou mail over grenzen stellen. Iets niet doen land hier niet goed, letterlijk blijft het beeld dan hangen van die dingen die je juist niet wilt. Dat is geen grapje, dat is letterlijk zo. En natuurlijk is er ook altijd een context dat maakt het ook zo lastig. Dan hebben ze net begrepen hoe ze iets wel moeten doen en dan doen ze het in een andere context met een heel ander effect. En nee, boosheid is hier niet handig dat loopt snel uit de hand. En door het onbegrip de hele dag hebben ze de hele dag wel reden om boos te zijn. Daarom ging het dak er hier vroeger heel vaak af. Je gaat als ouder ineens snappen hoe slordig zogenaamd gewone mensen met elkaar omgaan. De juf spreekt iets af maar omdat de context wijzigt gaat dat feest niet door. Dat is voor mijn kinderen onbegrijpelijk omdat het ze vaak ontgaat dat de omstandigheden veranderen. Bovendien kunnen ze niet makkelijk schakelen. Veel zaken komen danook oneerlijk op ze over. Inmiddels snappen ze dat veel beter en lukt het ook om dat met een korrel zout te nemen en is het een signaal voor hen dat ze iets niet begrepen hebben en daar kun je naar vragen. Die communicatie is echt een lastig ding, vooral ook omdat ze veel sterker dan andere kinderen geneigd zijn om de schuld bij een ander te leggen. Dus heb ik veel tekst waarin ik ze aanraad eerst naar zichzelf te kijken, wat kun jij doen. En zaken zijn niet zo persoonlijk tegen jou gericht. De meeste mensen zijn met zichzelf bezig. Afijn. Je gaat er als vanzelf heel anders tegenaan kijken. Ik zie dat gedrag handig of niet handig is maar ik ben niet bezig met grenzen.

Ik begrijp je wel annej

Maar het gaat hier om het in woede kapot maken van spullen. Dat noem ik geen "onhandige actie" maar iets dat niet mag. Ik zie het onduidelijke niet daarvan en weet niet in welke context het kapot gooien van iets omdat je kwaad bent wel zou mogen.

Maar eira

Eerst zeg je dat alle kinderen met een ASS anders zijn en dat je de een niet met de ander kunt vergelijken én dat de aanpak bij de een niet per definitie helpt bij de ander en vervolgens gebruik je je oudste zoon als voorbeeld: die was ook zo, maar het is toch goed gekomen. Dat zegt toch niks over deze zoon? Immers, ieder kind/ASS-er is anders en heeft een andere aanpak nodig.

Tirza

Fay

Dat kun je een grens noemen: niet uit woede spullen kapot maken, maar ik zie een kind dat nog niet weet hoe te voorkomen dat het meegesleept wordt in de eigen emotie die enorm kan zijn. Extreme emotie, niet gewoon een beetje gefrustreerd. Mijn eerste zorg is voor dat kind, die spullen zijn bijzaak. En zeggen dat het niet mag, daar is de grens, helpt niet zolang je dat kind niet helpt greep te krijgen op die emotie. Het is onvermogen geen onwil. Tenzij je het normaal vind om een kind te bestraffen voor onvermogen zoals dat vroeger ging dan kan ik me daar iets bij voorstellen. Misschien heb je de woede van Matthijs gezien, je kunt dat zien als enorm intimiderend, de vonken spatten eraf, je vraagt je af of hij iemand aan gaat vliegen, en dat mag niet. Je kunt ook de onmacht zien, de wanhoop, het onvermogen om met de situatie op een redelijke manier om te gaan. Daar zit ook het ontwikkelpunt, daar valt iets te leren voor dit kind. En voor jezelf uiteraard.

Laatste keer

"En zeggen dat het niet mag, daar is de grens, helpt niet zolang je dat kind niet helpt greep te krijgen op die emotie." Wie zegt dat ik dat laatste niet doe?
En verder ben ik jouw belerende toontje wel zat. Je bent niet de enige ouder met een kind met ass en jouw manier van opvoeden is niet het grote voorbeeld van hoe het zou moeten. Fijn dat het werkt voor jou en je kinderen. Ik doe het anders en dat werkt ook.

Kweenie hoor

Maar hebben kinderen met ass niet ook allemaal een eigen karakter, net als kinderen zonder? En dus een eigen 'gebruiksaanwijzing'?

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Verwennen anne

Ik ben het hier zo mee eens.

Het allerbelangrijkste wat je kunt doen tegen ontsporen is je kind een positief zelf beeld meegeven. Dat is zoveel belangrijker dan er de normen en waarden "in slaan". Bij een IADH kind in ieder geval. Bij NADH kinderen kan dat wellicht anders liggen. Daar spelen in ieder geval andere grootheden.

Het is zoveel belangrijker om escalaties te voorkomen dan ze te vuur en te zwaard bevechten. Soms ontkom je er niet aan, maar dan moet je wel op eieren lopen.

Ik denk trouwens dat Eirazoon wel iets leert van een maand niet gamen. Die periode is zo lang, en het is zo belangrijk voor hem, dat gaat echt wel indruk op hem maken.

Ik ben echter meer van de het begrenzen op dagelijkse basis. Het spelen dus in tijd begrenzen. De kans is groter dat Eirazoon dan uiteindelijk zelf gaat leren hoe het voelt om gefrustreerd te worden van zijn spelletje en dat het tijd is om te stoppen.

En verder: ik zal wel een IADH moeder zijn, want ik herken het gevoel wel dat als ik te lang computer, dat ik dan helemaal kriegel en chagrijnig wordt. Vandaar ook dat ik het herken bij mijn kind.

Gebruiksaanwijziging

Ja dat klopt Ely.

Maar het blijkt volgens mij toch ook dat als je bepaalde basisprincipes volgt veel kinderen daar toch wel bij varen.
Komt volgens mij ook omdat door het verschil in oorzaak en gevolg. De oorzaak (onderliggend probleem) is vaak wel ongeveer hetzelfde maar het gevolg (geuit gedrag) is vaak heel anders. Daarom kan het zo zijn dat een aanpak wel werkt bij totaal verschillende kinderen.

Maakt toch niet uit?

Of je nou wel of niet een aantal letters beperking hebt, dure dingen kapot maken is gewoon een stap te ver.
En bij het ene kind moet je als ouder meer sturen als bij het andere kind, of er nou letters aan je kind zitten of niet.
Als je kind vaak explodeert, dan zorg je als ouder toch voor
1. Zo min mogelijk situaties waarin er geëxplodeerd kan worden ( dus geen schietgames, maar smurfendop of zo)
2. Explosiemogelijkheden die geen gevaar voor jezelf of de omgeving vormen. Iemand hier noemt al met kussens gooien, een leerling van me had een boksbal
Maar dan ga je als ouder niet zeggen dat andere kinderen ook wel eens iets kapot maken, en dat het vooral vervelend is omdat je geen geld voor vervanging hebt, en dat het echt heel gewoon isomdat je zelf ook wel eens een ganeboy door de kamer gesmeten hebt. Sorry, maar een gameboy door de kamer smijten valt bij mij even goed onder onacceptabel gedrag.

Je maakt mij niet wijs dat iemand met ASS niet weet dat je geen games kunt spelen als de computer kapot is. Zet het desnoods in een schema op papier: slechte score game, ik boos, ik smijten, computer kapot, games speel je op computer, zonder computer geen games.
Dat werkte bij leerling met Asperger prima.
Speel het uit, doe een rollenspel.

Gebruik de letters van je kind als VERKLARING, niet als EXCUUS.

Ik ben niet zo iemand

Ik ben niet zo iemand die zegt 'hard aanpakken dan leren ze het wel af', ik denk dat je veel meer bereikt met je inleven in je kind (al kan ik me voorstellen dat dat misschien als ouder van een ASS moeilijk is omdat er vaak een erfelijke factor meespeelt), of in elk geval de taal en tekens van je kind te leren lezen. Net zoals je bij een baby niet naar de klok kijkt om te voeden, maar naar de tekens die het kind afgeeft.

Mijn kind wordt heel ziek van pinda's, toen hij jonger was hadden we een pindavrij huis, nu is hij oud genoeg om als er ergens gegeten of gesnoept wordt te vragen of er pina's inzitten.
Eira's zoon is 'allergisch' voor bepaalde games...dus blijft hij bij ie games uit de buurt tot bij 'groot genoeg' is om met aspecten van vepaalde games om te gaan. Maar het kan heel goed zijn dat hij er levenslang niet tegen kan, net als iemand met een pinda-allergie. Dan moet bij leren er levenslang bij uit de buurt te blijven.

Ik ben niet zo iemand

Ik ben niet zo iemand die zegt 'hard aanpakken dan leren ze het wel af', ik denk dat je veel meer bereikt met je inleven in je kind (al kan ik me voorstellen dat dat misschien als ouder van een ASS moeilijk is omdat er vaak een erfelijke factor meespeelt), of in elk geval de taal en tekens van je kind te leren lezen. Net zoals je bij een baby niet naar de klok kijkt om te voeden, maar naar de tekens die het kind afgeeft.

Mijn kind wordt heel ziek van pinda's, toen hij jonger was hadden we een pindavrij huis, nu is hij oud genoeg om als er ergens gegeten of gesnoept wordt te vragen of er pina's inzitten.
Eira's zoon is 'allergisch' voor bepaalde games...dus blijft hij bij ie games uit de buurt tot bij 'groot genoeg' is om met aspecten van vepaalde games om te gaan. Maar het kan heel goed zijn dat hij er levenslang niet tegen kan, net als iemand met een pinda-allergie. Dan moet bij leren er levenslang bij uit de buurt te blijven.

Verklaring

Inderdaad verklaring. En inderdaad ook een kind met Asperger hoef je niet te leren dat spullen kapot maken niet kan. Dat beseffen ze later maar al te goed maar berouw komt na de zonde. En inderdaad in korte zinnen uitleggen als dat kwartje niet valt in een logische volgorde.
Maar ik denk dat je de keus bij kind moet laten. Wel een schietgame maar dan eerst uitpuzzelen hoe je dat zonder bijkomende schade kunt doen. Een kind dat geniet van een schietgame geniet niet van een smurfendop. En in het geval van mijn kinderen is het uitleven van je agressie niet behulpzaam, dat gooit alleen maar kooltjes op het vuur. Die emotieflow moet ingedamd, aan voelen komen en dan actief afleiden, indammen en kanaliseren. Uitleven dan verdwijnt een kind alsnog in de emotie en heeft geen greep op wat hij of zij in die emotie aanricht. Dat geeft controleverlies en evengoed die pijnlijke emotie. Je kunt wel tijdig die onrust wegmasseren door een rondje te lopen of iets anders te doen, een klusje of zo, samen met de ouder, maar boksballen en slaan op kussens heb ik geprobeerd. Misschien dat sommige kinderen daar wat aan hebben. Hier werkte dat agressie alleen maar in de hand.
Maar verder denk ik dat het inderdaad ook voor een gemiddelde ouder goed invoelbaar is wat je dan kunt doen.

Heb niet alles gelezen

maar ik vind het absurd... beelscherm kapot! wat een primaire reaktie. Ik zou dit echt flink straffen en op een of andere manier (cursus??) zijn impulsen onder controle laten houden. Stel dat hij dit later ook doet en dan niet op spullen uitleven....

Haha ma

Laten we de discussie nog eens dunnetjes overdoen...of misschien is het best een klein beetje handiger als je eerst leest voor je reageert? Het is veel tekst, maar wel de moeite waard. Succes.

Misschien (annej)

'Dat beseffen ze later maar al te goed maar berouw komt na de zonde'

Is dat wel waarom er soms wat pittigere reacties tussen zitten. De zoon van Eira heeft na het kapotgooien van een beeldscherm een tweede beeldscherm kapotgegooid en daarna het zijn moeder kwalijk genomen dat hij niet meer kan gamen wegens gebrek aan beeldscherm. Dat komt iets anders over dan berouw tonen. Bij mij althans.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Ely

Dat bijt elkaar niet. Vreemd inderdaad dat zoon zijn moeder de schuld geeft dat hij niet kan gamen. Je zou eens moeten vragen aan dit kind wat de logica daarvan is. Voor mij is dit heel herkenbaar. Mogelijk dat er toch ergens iets mis is gegaan met de respons van moeder die zoon nodig heeft om zich te realiseren dat dit gebeurde door zijn toedoen en dat je dat kunt voorkomen.