Passende straf voor zoon die beeldscherm stuk maakt

Maar annej

"Dat soort maatregelen kan de frustratie nog verder laten oplopen en daar ben jij als ouder dan de aanstichter van."
Als je de ouder al aanstichter noemt, dan gaat dat wat mij betreft ook over de beginsituatie: als ouder voorkom je de frustratie door tijdig in te grijpen bij het gamen, opdat ontploffen gewoon niet nodig is. Tijdig stoppen is eerst taak ouders, en later taak kind.

Kaatje

Daar ben ik het dus helemaal mee eens, als ouder leer je steeds beter situaties aan te zien komen en dan te voorkomen hoewel ik al weer lichte weerstand ervaar bij zoiets als 'ingrijpen'. Bijsturen, afleiden en kind helpen te signaleren wat er gebeurt en te sturen op kind's eigen greep op zaken lijkt me handiger. Het is natuurlijk maar wat je onder 'ingrijpen' verstaat. Bij een toenemend geluidsniveau ga ik erbij staan luisteren en kijken en langzaam meedoen door 'oeps' te zeggen of commentaar te leveren en te vragen of dit nog wel behapbaar blijft voor kind danwel door mee te doen zaken te laten zakken. En natuurlijk kun je bepaalde games afwijzen maar ingrijpen en afpakken is weer een andere zaak. Je kunt kind wijzen op de consequenties en mee laten helpen hoe daarmee om te gaan zonder direct iets af te pakken.

Nogal

Om eerlijk te zijn, ik vind iemand die zo kwaad kan worden dat ie tot twee keer toe een beeldscherm molt nogal beangstigend.
Zo kwaad worden IS niet normaal.
Hier in huis ook een dertienjarige jongen, vierkante oogjes zo'n beetje, maar nooit zoiets aan de hand gehad.
Voor mij zou het trouwens heel simpel zijn: reageer je op zo'n manier op een game, dan gaan games de deur uit. Leer dan maar breien of kleien of zo. Of ga hardlopen of honderd pushups doen.

Gameboy door de kamer smijten vind ik ook niet normaal trouwens, dus dat lijkt me geen excuus voor zoons destructieve gedoe.

Kwaad worden

Zo kwaad worden is soms de realiteit voor een kind, maar ook een volwassene, met een ASS. Dat hoort er gewoon bij omdat ze vaak een hele emotionele binnenwereld hebben maar er weinig greep op hebben. En bovendien kunnen die emoties heel snel wisselen, soms met, soms zonder greep erop. Daar moet je wat mee. Maar wat dan? Afpakken en verbieden? Games de deur uitdoen en je hebt weer een ander heet hangijzer waar over ontploft kan worden.

Eens

Een met AnneJ. Voor het kind van Dirksmama is zo'n uitbarsting misschien heel raar maar die zal vermoedelijk geen ASS hebben. Begeleiden is het motto. En geef 'm dan wel iets te gamen waarvan hij niet zo snel uit zijn dak gaat. Zo'n spel waarin je een stad moet bouwen ofzo. Of een vliegveld (Skyrama is leuk). En praat over wat er gebeurt met zijn emoties, en probeer hem te helpen dat te reguleren. Ik vind overigens wel dat hij financieel moet bijdragen aan de vervanging. Ook met ASS kosten die dingen nou eenmaal geld.

Tja anne j

Ik heb toch sterk het idee dat jij erg inzoomt op een bepaald woord, daar een eigen gedachte bij fabriceert en dat vevolgens projecteert op wat ik zeg. Zo lijkt het nu, voor jou, alsof we mijlenver uit elkaar liggen qua opvoedidee Ass. Volgens mij valt dat wel mee.
Ik vind dat we onze kinderen moeten opvoeden met het idee dat ze volwassen worden en dan moeten kunnen beschikken over een aantal vaardigheden. Omgaan met frustraties hoort daar voor mij zeker bij. Dat leer je door herhaling, veel puzzelen, maar op een zeker moment ook door gevolgen van je gedrag kunnen erkennen als gevolg. Je eigen aandeel kunnen zien. Juist dat is zo belangrijk. Als moeder ben je er steeds minder bij om altijd maar alles op te vangen. Zeker vanaf twaalf jaar wordt dat met de dag belangrijker om dat geleerd te hebben.
En ja, dat is misschien voor veel autisten te hoog gegrepen, maar als een kind cognitief sterk is, dan kan het kind dit leren. Maar dan moet je als ouder daar wel een 'project' van willen maken. En zeker niet denken "ach, hij is nog maar dertien, dat komt wel". Het komt niet vanzelf, en ook zeker niet met het gedrag goed praten.

Kaatje

Ik denk inderdaad niet dat er grote verschillen zijn. Voor mij is het wel verwarrend als de discussie verrijkt wordt met straf, consequenties en goed praten. Daar gaat het helemaal niet om en het leidt af van waar het wel om gaat bij een kind met een ASS. Hoe leer je dit kind de eigen emoties te hanteren. En ik geloof er niet in dat dat gaat lukken, anders dan dat je, zeker een cognitief sterk kind inderdaad, je kind helpt dat te herkennen, te erkennen, en er creatief oplossingen voor te vinden. Hoewel ik me goed kan voorstellen dat je ook kan kiezen voor het vergoeden van zaken, voor zover het niet bijdraagt aan de frustratie en niet afleidt van waar het werkelijk om gaat. Autisten en straf is een item. En al helemaal als je hier niet ziet dat dit geen eitje is als je meer dan gemiddeld moeite hebt met greep te houden op je emoties. Voor een kind voelt dat ook alsof het iets is dat hem of haar overkomt. Die realisatie dat je er wat mee kunt komt niet met opgelegde consequenties maar met doelgericht begeleiden en samen puzzelen en leren.
Die consequenties gaat uit van het idee dat een kind het heus wel kan als je ze maar de kans geeft. Als tie het maar voelt, die consequentie, dan snapt ie het wel en kan er mee stoppen. Maar een kind met een ass heeft die verbeelding vaak niet en moet je bij de hand nemen om oplossingen te vinden.

Consequentie

Ik begrijp wat je bedoelt, Anne. Toch weiger ik de consequenties als straf te zien. Je gebruikt als ouder wel degelijk je macht, maar niet bestraffend, slechts beschermend.
Het kind dat nog niet uitkijkt op straat, mag nog niet alleen in het verkeer.
Het knd dat nog trap kan lopen, bescherm je met een traphekje.
Het kind dat ontploft door een game, mag niet (zonder toezicht) gamen.
Het gaat er dus niet om "voel het maar, daar leer je van", maar veel meer om de ouder ziet wat het kind nog moet leren, beschermt het kind tegen eigen onkunde. En wat mij betreft zijn het traphekje, de hand bij oversteken en het niet mogen gamen, echt hetzelfde. Dat een kind dat traphekje niet leuk vindt, tja, jammer dan. Liever het kind even huilen, dan straks de ouder huilen.

En een vraag aan eira

Je zei ergens dat je zoon voor straf een maand niet mag gamen. Mijn vraag is: wat gaat je zoon in de maand leren zodat hij over een maand wel veilig kan gamen? Wat ga je hem leren? Waarom denk je daar precies een maand voor nodig te hebben? Hoe ga je hem dat leren?

Beschermend

Kan ik me ook wel voorstellen. Belangrijk is dat je kind dat ook zo begrijpt en ervaart, want daar gaat het om. Toen zoon klein was en soms onder druk en veranderingen (toen snapte ik dat nog niet zo maar toch) hardhandig werd tegen andere kinderen. Dan sloopte ik cartoonnet van de tv voor de rest van de week. Ik waarschuwde ook de opvang dat ik dat wilde weten. In cartoons is lelijk vallen of elkaar pijn doen iets om te lachen maar in het echt is het helemaal niet leuk voor jezelf niet en voor de ander niet.
En als je dat verschil niet weet kun je niet kijken naar dat soort dingen.
Toen zoon klein was, 3/4/5/6 jaar kwam ik er mee weg, nu zou dat niet meer gaan, het is ook leeftijdsgebonden denk ik.

Gezin met ass

Een kind of volwassene met zo'n plofbui kan inderdaad heel intimiderend zijn. Ik denk dat een gemiddeld iemand dan ook geen idee heeft hoe het toe kan gaan in een gezin als dat van mij. En ja, vaak krijg je dan reacties dat dat anderen beslist niet zou overkomen want dan zou er stevig ingegrepen worden. Dat ingrijpen is hier echter de ervaring heeft zo weinig zin en werkt zelfs tegen. Kinderen, laat staan mensen met autisme zijn geen honden die je af kunt richten. Ingrijpen heeft voor mij juist iets van ouderlijke onmacht. In mijn hoofd zie ik dan kabouter Kwebbel die voortdurend roept: ik zal, ik zal, ik zou, ik zou! Ouderlijke onmacht denk ik dan maar. Inderdaad, wat kan Eira haar zoon leren door het gamen een maand te verbieden. Maar ook, kind van Eira mee laten denken hoe zo'n plofbui voorkomen kan worden omdat het naar is voor jezelf om in zo'n draaikolk van emoties te zitten en stom is voor de spullen die kapot gaan. En kinderen zijn slimmer dan je denkt.

Autisme

Hier ook een zoon met autisme die helemaal door het lint kon gaan. Wat hier goed geholpen heeft qua woedebeheersing was dramatherapie.

Hij was 11 toen hij daar mee begon. Ik gaf de dramatherapeute voorbeeldsituaties waarin hij vaak kon exploderen. Exploderen betekende dan enorm fysieke agressie. Ik maakte me dat enorm veel zorgen over, want die agressie was ook tegen leeftijdgenoten gericht.

In de therapie speelde de therapeute dan situaties na. Ze lokte dus in feite zijn emoties uit en daarbij leerde ze hem zijn gevoel te herkennen. Vervolgens gaf ze hem tactieken om dit gevoel om te buigen. Zoon had, mede door zijn intelligentie, niet veel ervaring met het doorlopen van frustraties. Hij was gewend dat hij heel vaak oplossingen voor zijn problemen kon verzinnen. Maar bij spelletjes waar je verliest, moet je wel door die frustratie heen. Dankzij dat oefenen bij de therapeute kon hij heel bewust die situaties ervaren. Hij leerde dat het niet het einde van de wereld was.

Dankzij die therapie herkende hij het opborrelen van de emotie, voor het onhandelbaar werd. Hij leerde ook hoe hij zichzelf uit de situatie weg moest halen. Voor die tijd moest ik hem altijd uit de situatie weghalen, maar ik wist dat dat eindig was. Hij werd groter, kreeg een leven zonder mij erbij, en dan? Hoe zorg je dan dat hij zelf zijn woede leert beheersen?

En eigenlijk gaat het niet om het beheersen van de emotie. Het gaat erom dat je leert om je gedrag als gevolg van die emotie te beheersen. Boos worden omdat je verliest mag best, mensen of dingen slopen niet.

Zoon is inmiddels 15 en hij heeft echt heel veel geleerd. En hij leert nog steeds, met dank aan deze basis.

De therapeute heeft overigens ook (later) met hem spiegelsituaties geoefend. Zij toonde dan het gedrag wat hij meestal liet zien. Zodat hij kon ervaren wat zijn gedrag bij een ander opriep. Daardoor begreep hij welk effect zijn gedrag op een ander had en ging hij zelf zijn gedrag bijsturen. Want hij wilde niet die ander dat gevoel geven.

Therapie

Wow Nickelo, zo'n therapeute lijkt mij goud waard, daar heb je echt wat aan. Dat is pas deskundige hulp.

Psychiater

De psychiater leek het geen zinnige therapie. Die probeerde me over te halen om medicatie te gebruiken. Ik heb moeten praten als brugman om duidelijk te maken dat IK er van overtuigd was dat dit wel kon werken. En dat ik medicatie echt als laatste redmiddel zag. Ik vind het echt heel jammer dat psychiaters liever aandringen op medicatie dan op therapie. Er is ook botweg meer aanbod op deze manier.

Als ik niet zo eigenzinnig was geweest, dan waren we nooit zo ver gekomen. Het erge vind ik dan wel dat je hier doorheen moet terwijl je meestal zelf al met de handen in het haar zit. De buitenwereld weet precies hoe zij jouw kind zouden opvoeden. Ergo: jij bent een waardeloze moeder. Dat was hoe ik mezelf voelde. Iedereen kan blijkbaar opvoeden, mijn kind ontspoort, dus ik moet wel een slechte ouder zijn met de verkeerde aanpak. Dus op de moment dat je zelfvertrouwen als ouder al op een dieptepunt zit, de buitenwereld het allemaal beter weet, moet je ook nog tegen de artsen inknokken om de juiste keuze te maken voor je kind. De deskundigen. Dat vond ik ook een schokkende ontdekking: dat de plek waar ik de hoop op echte hulp had, het dus ook niet wist. Dat ik er dus echt alleen voor stond. Met een kind dat ik op advies van school en BSO thuis moest houden, omdat zijn agressie onhandelbaar was.....

Dat er maar weinig mensen zo ver komen is dan ook niet toevallig. Nu krijgen we heel vaak van onze omgeving complimenten over de enorme inzet en geduld die we gehad hebben met ons kind. En sommige mensen zeggen zelfs dat ze nu pas begrijpen hoe dom hun conclusies waren.
Ik heb vaak bij alles wat ik deed, gedacht Against all odds. Nu pas durf ik opgelucht adem te halen.

Against all odds

Inderdaad Nickelo. Dat is verbijsterend om te merken als zelfs deskundigen er geen soep van kunnen koken. Daar kom je juist voor hulp en goede inzichten. Mogelijk dat er in een veel eerder stadium, juist ook door de hulpverlening, verwezen moet worden naar ouderverenigingen en inderdaad groepen als OOL. Het is toch helemaal niet nodig om jezelf een waardeloze moeder te vinden. Of inderdaad, zo het gevoel te hebben er alleen voor te staan.

Mooi he nickelo

Mooi altijd om te horen wat een echt goede therapeut kan bereiken. Onze zoon krijgt nu een soort rollenspelen van de AB-er, daar gebeurt in het klein wat jouw zoon ook heeft geleerd van de dramatherapeut. En hij is net een paar weken begonnen met de integratieve kindertherapie. Opeens begint hij ons te vertellen wat zijn woedeaanvallen triggert. En dat helpt enorm, want daardoor komt er nu een dialoog op gang.
Wat jullie zeggen over de oordelen van anderen: oeh, dat is zo. Gewoon even aanpakken, haha. Alsof je dat niet allang geprobeerd hebt. Maar bij een kind met ASS-trekken is alle opvoeding toch wel even een tikkeltje complexer.

Verwennen

En Eira laat je niet in de hoek zetten van de verwennende moeder. ASS komt niet door verwenning. De andere omgang met je kind, rekening houden met het stressvolle functioneren van je kind en je kind helpen daar rust in de vinden, is geen verwennen maar noodzakelijke ondersteuning. Ik zou wel eens wat strenger mogen zijn en dat soort gaat je niet helpen. Dat is alleen maar zonodig voor de buhne. Let vooral op wat praktisch helpt bij je kind en niet op wat anderen daar met hun gemiddelde kinderen, en hun opvatting dat de buren het altijd slechter doen dan zijzelf, van vinden.

Integratieve kindertherapie

Die is ook heel goed. Wij hebben dat met onze zoon gedaan toen hij 8/9 was. We hebben daar toen ook zelf de oudercursussen gevolgd. Meerdere keren in een paar jaar. Die therapeut heeft ons toen al geleerd wat er bij onze zoon misging met zijn frustratietolerantie. Zij heeft toen niet gezien dat hij Asperger had. Maar hoe dat werkt begrijp ik inmiddels. Hoogbegaafde kinderen met Asperger worden vaak in 1 op 1 contact niet herkend door volwassenen. Hans Asperger zelf concludeerde al dat het echte probleem eigenlijk alleen zichtbaar wordt in groepen kinderen.

Maar ik vind integratieve kindertherapie echt geweldig. Wij hebben het toen gedaan bij Charlotte Visch zelf, de grondlegster dus. Ook die oudertrainingen. Ik vind haar aanpak met in gesprek gaan met je kinderen echt briljant. Dat het hier in huis vaak veel minder moeilijk was dan in de boze buitenwereld kwam omdat wij haar adviezen opvolgen. Heb je een exploderend kind? Dan heeft je kind van binnen pijn. Dus als je je kind wil bereiken, dan moet je niet boos worden of gaan straffen. Maar troosten en kalmeren. Begrip tonen voor het gevoel. Op die manier kon ik mijn zoon altijd binnen een paar minuten uit zijn woede halen. Daarna konden we dan praten over wat hij voelde. En tot slot een oplossing zoeken.

En ja: dat betekende soms wel degelijk dat er consequenties zaten aan zijn gedrag. Niet als straf, maar als consequentie. Als jij dit vernielt, dan kost dat geld. Bovendien bewijst het dat jij bepaalde zaken niet kun handelen. Dus een vernield beeldscherm betekent terugbetalen, maar het betekent ook bijv. andere spelletjes spelen die die woede niet ontketenen. Tot je in staat bent het spel te spelen zonder woede. Als je nog niet goed kunt autorijden, dan ga je niet de bergen in. Opbouwen.

Precies

Precies en dit was ook allemaal de reden dat ik Eira vroeg of haar kind wel "doorsnee" was. ASS-kinderen barsten heus van de mogelijkheden maar je kunt de normale handleiding er niet rücksichtlos op los laten, daarom sneden de eerste adviezen in deze draad ook niet helemaal hout.
Overigens heb ik hier voorlopig ook een game/computerverbod ingesteld, dit omdat de neiging ontstond om alleen maar voor schermen te hangen en zichzelf niet meer te kunnen vermaken. Voorlopig voor 2 weken helemaal niks maar daarna ga ik er ook weer scherpere grenzen aan stellen dan eerst. Niet meer elke dag. Het was hier niet meer gezellig. Ik merk nu al het verschil, er is de hele dag gespeeld met broertje en nog tamelijk vredig ook.

Voorzichtig pirata

"Precies en dit was ook allemaal de reden dat ik Eira vroeg of haar kind wel "doorsnee" was. ASS-kinderen barsten heus van de mogelijkheden maar je kunt de normale handleiding er niet rücksichtlos op los laten, daarom sneden de eerste adviezen in deze draad ook niet helemaal hout."
Ik denk dat er hier meer ouders lopen van kinderen met ontwikkelingsproblemen, dan zonder. Dat je het niet weet van alle forummers is niet erg, maar ga er niet zomaar vanuit dat anderen niet ervaringsdeskundig zijn.

Met hoofdletter v

Soms vallen hoofdletters weg, Voorzichtig dus...

Pirata

Dit heb je iets te snel geconcludeerd. Overigens denk ik dat het stellen van grenzen niet alleen de ontwikkeling van NADH-kinderen ten goede komt, ik zou bijna zeggen: integendeel.

(k)aatje

Aatje dat is zeker waar, dat er hier een hoog gehalte aan ouders met kinderen met een of ander ontwikkelingsprobleem is. En misschien moet je een kind ook niet helemaal anders beoordelen al naar gelang er nu sprake is van ASS of niet, maar het zet het geheel wel in een totaal ander perspectief. De eerste commentators wisten waarschijnlijk niet dat er sprake was van een extra handleiding. Wat ik zelf zie bij Eira (sorry Eira, ik ga het nu even over jou hebben) is een moeder die flink worstelt met de problematiek van haar kinderen. Ze kunnen heel doorsnee zijn maar op andere momenten ook weer helemaal niet. Precies wat ik zelf thuis herken met mijn eigen PDD-Nos/ADHD-zoon. Die kan zo gewoon zijn en zo supergaaf en toch vliegt hij soms volledig uit de bocht. En dat is moeilijk, dat verschil. Want je weet dat het meestal goed gaat, maar jammer genoeg niet altijd. En dan gaat het ook goed fout. Die balans is ontzettend moeilijk.

Anneque

Wat bedoel je precies? Dat er dezelfde regels gelden voor ASSers als voor niet-ASS-ers?

Nee dat bedoel ik niet

Ik bedoel dat ook (en soms juist) kinderen met ass of een andere ontw. stoornis er baat bij hebben als hun ouders duidelijke grenzen stellen. Natuurlijk vergt dit bij IADH-kinderen vaak een aangepaste aanpak, dat betwist ik niet en daar heb ik het ook helemaal niet over gehad.

Grenzen

Oeps, ik denk juist dat het ook voor zogenaamde gewone kinderen handig zou zijn om ze te benaderen met de richtlijnen voor kinderen met een ass. Voorspelbaarheid, erkenning van de lastige kanten van het leven, samen puzzelen om het beter te maken. Tijdig plannen van zaken en je daar dan ook aan houden, kinderen een vaste tijd naar hun kamer sturen om te landen, extra attentie voor sacherijnigheid door honger, dorst of slaapgebrek, ook als ze al ouder zijn, afijn al die zaken die hier hun vrachten dagelijks afwerpen. En grenzen stellen vind ik, sorry hoor, gewoon een soort opvoedslogan, iedereen vind er van alles van. En het lijkt of je het dan eens bent, maar je weet niet waar je het dan over eens bent, want dat kan voor iedereen anders zijn. Hier is eigenlijk maar 1 grens en dat ben ik, als je aan mij komt dan heb je onmiddelijk de grens bereikt. Verder denk ik niet in grenzen maar in mogelijkheden en juiste routes en hoe op het juiste pad te blijven. En natuurlijk zijn er dingen die niet mogen, die buig je om, leg je uit, zoek je uit waarom het eventueel niet lukt. De meeste grenzen zie je trouwens pas als ze overschreden worden. Je mag geen moord plegen of zoiets.

Heel goed kijken

Even hoe ik het doe: heel goed kijken naar wat een kind nodig heeft om te leren, en heel goed kijken naar waar de ingang zit om het te kunnen leren. Voor kinderen zonder ontwikkelingsproblematiek is dit een heel stuk eenvoudiger dan met. Maar het principe blijft hetzelfde.
Als ouder moet je signalen van je kind oppikken. In dit geval: het signaal is: door games té gefrustreerd raken. Wat moet het kind leren? De oplopende frustratie herkennen. De oplopende frustratie weer doen verminderen.
Dit principe is ook hetzelfde voor kinderen met of zonder ontwikkelingsstoornis. Alleen de manier waarop het geleerd kan worden, dat zal per kind verschillen. Het ene kind leert door ervaring, het ander door erover te praten, weer een ander kind door eindeloos te puzzelen, of door te herhalen, of gewoon, door het ouder worden.
Bij ieder signaal dat kind afgeeft, moet je bedenken of je er iets mee moet of niet. En het antwoord zal bij kinderen met bijv. autisme, bijna altijd 'ja' zijn.
En juist daarom, kun je en mag je het signaal niet bagatelliseren. Want dat ontslaat jou, als ouder, van de taak er iets mee te moeten doen. Iets aktiefs. Heel goed kijken, heel goed bedenken hoe of wat. Welke stapjes, op welke manier.
Ik ervaar als belangrijkste verschil tussen NADH en IADH, die inzet, de heel veel meer moeite die het jou als ouder kost, maar ook de heel veel meer moeite die het het kind kost.
Maar ik vind dat je als ouder, juist van een IADH-kind, verplicht bent die moeite te nemen. Zeker als het gaat over zoiets belangrijks als omgaan met frustraties. Want gamen is van tijd tot tijd misschien frustrerend, maar het hele leven is van tijd tot tijd frustrerend. En daar kun je moeilijk mee gaan gooien.

Pirata, nickelo

Ja ik worstel inderdaad met mijn kinderen en zoals jij het beschrijft Pirata, dat ze de ene keer zo gewoon kunnen zijn dat je gewoon twijfelt aan hun Ass en de andere keer is het er weer helemaal, dat maakt het heel zwaar.
Nickelo schrijft: "Heb je een exploderend kind? Dan heeft je kind van binnen pijn. Dus als je je kind wil bereiken, dan moet je niet boos worden of gaan straffen. Maar troosten en kalmeren. Begrip tonen voor het gevoel." Dat vind ik heel mooi en dat doe ik meestal ook. Ik weet ook dat er meestal veel meer achter zit en daar wil ik rekening mee houden. DIt keer werd ik woest maar ja dat is ook logisch..
Wat je verder schrijft over die integratief therapeute, dat is iets wat ik al jaren zelf met mijn kinderen doe. Ik benader ze meestal op die manier en dat werkt idd beter dan welke straf dan ook. Straf is ook een teken van onmacht, al ga ik deze straf wel even volhouden omdat het gewoon de consequentie is van zijn daden. Ik pak hem er ook veel meer mee dan het beeldscherm terug te moeten betalen, dit voelt hij veel meer.
Wat mij altijd wel heel erg frustreert is die mening van anderen zonder zorg intensief kind en daarom viel ik ook ontzettend over de uitspraken van sommigen hier. Mensen weten het gewoon niet waar ze het over hebben en ook alle kinderen met Ass hebben niet eenzelfde aanpak.
Om nog even een voorbeeldje te noemen waarom ik het niet zo somber zie. Mijn oudste zoon, ook Ass, was een aantal jaren geleden nog veel agressiever, hij heeft daar zelfs nog medicatie voor gehad omdat we het niet meer konden handelen. Ook dit is nu over, puur en alleen door onze aanpak want er is geen therapeut aan te pas gekomen. Inmiddels is hij van de medicijnen af (gelukkig) en is het een hele zelfstandige en wijze jongen en is de agressie volledig verdwenen..

Eira

Jij vraagt in je eerste bericht "om een passende straf want hij mag het zolangzamerhand weleens voelen" zonder erbij te vertellen dat je kind ass heeft. Dat vertel je pas nadat je ook gezegd hebt dat je je kinderen teveel verwend hebt.
Ik vind het onnodig en onaardig dat je boos wordt om "verkeerde" adviezen. Iedereen bedoelt het goed en wil je helpen met hun reactie. Pik er gewoon uit wat jou handig lijkt.