Pappadag

Knurf

Hoe noem je het dan als je volgende week een dagje vrij neemt? Vreemd dat je dat hetzelfde noemt als vrijdag, zaterdag en zondag?

de term 'papa'

Het woord 'papa' verzelfstandigen en plakken aan andere woorden vind ik zowiezo al helemaal niks....denk dat dat er mee te maken heeft. Ook iemand die zegt ik ben de papa van....vindt ik helemaal niks. Vader van...kan weer wel. Papa en mama zijn woorden voorbehouden aan alleen je kinderen voor mij. En ik denk dat het er ook mee te maken heeft dat wij altijd al beiden onregelmatig werken en dus zo afwisselen en naast ons werk automatisch de zorg voor de kinderen nemen. Toen ze jonger waren was het nog wel eens een dag BSO als we allebei moesten werken, maar dat is nu al jaren niet meer nodig. Wie er thuis is zorgt voor de kinderen en het huishouden, zeer eenvoudige verdeling denk ik. Zowiezo snap ik de link tussen 'mama en papa' zijn en huishoudelijke taken al niet. Die moeten gedaan worden, ook al zijn er geen kinderen, toch?
Erg duidelijk wat dan wel een 'papadag' is, is het voor mij dus ook niet. Want een papa zijn= dat je aandacht hebt voor je kind en ervoor zorgt en volgens mij kan je dat ook prima zonder stofzuigen toch? Het is dus geen 'de term dekt de lading' ik vind de term eerder verwarring scheppen dan duidelijkheid.
O, nee niet iedereen hoeft te voldoen aan wat ik denk. Helemaal niet, maar als een vader zoiets zegt dan zie ik 'm toch wat anders dan een vader die dat niet zegt en automatisch voor zijn kind zorgt. Zelfs wat minder vader offe 'papa' dan, ook goed.
Mijn man zei altijd gewoon als ik moest werken en we erop gerekend hadden dat hij thuis was en b.v. geen BSO, "Ik weet niet of ik kan, mijn vrouw werkt die dag en dan moet ik eerst een oppas regelen" ofzoiets.
En waarom zou je expliciet niet 'kunnen' op je 'papadag'? Vaders kunnen toch wel een oppas regelen? Of zijn de mannen die die term bezigen daar niet toe in staat?
Ik vind gewoon dat je vader en moeder bent vanaf het moment dat ze geboren zijn tot in eeuwigheid....Ongeacht of je voor ze moet zorgen of huishoudelijke taken moet doen 24 uur per dag. Quit simpel volgens mij. Daar maken zulke termen alleen maar korte metten mee.
En daarom vind ik het dus een erg foute benaming. Een soort uitvloeisel van een verkeerd beeld van emancipatie waarin mannen dan maar 'iets' doen om de gemoederen te bedaren en dus als een soort tegemoetkoming een dagje vrij nemen om te laten zien hoe enorm ze hun best doen en daar moet dan meteen een 'benaming' voor komen. Ook een term die de suggestie wekt dat het dus eigenlijk andermans taak is, in ieder geval niet van de vader hierin....de andere dagen van de week. Want waarom moet een dag die heel gewoon is waarin je je dagelijkse taken als ouder volbrengt die er toch elke dag zijn een speciale benaming hebben?
En inderdaad ouders of het nu mannen of vrouwen zijn, die zeggen dat ze die dag moeten 'oppassen' op hun eigen kinderen daar kijk ik net zo tegen aan. Ouders 'passen' niet op in mijn beleving.
Hier zijn kinderen die allang geen oppas of zorg meer nodig hebben als wij er niet zijn. Die kunnen prima voor zichzelf zorgen. Ook als we er beiden niet zijn (komt zelden voor).
Toch vragen ze nog élke dag wie er thuis is vandaag en morgen. En ja dan weten ze waar ze waar ze aan toe zijn. Aan wie ze toestemming moeten vragen om iemand mee te laten eten en wie er de scepter zwaait wat betreft huishoudelijke taken enzo en of er iemand inzetbaar is om ze te brengen als het keihard regent. En ze balen allebei als er niemand is.
Ongezellig....niemand om tegen aan te kletsen en te vertellen hoe je dag was. En zelfs als wij er niet zijn gaan de huishoudelijke taken gewoon door. Want stofzuigen, koken en de afwasmachine aanzetten of uitpakken als je om 23.00 uur thuiskomt gebeurd niet. Die doen zij, automatisch ondertussen. Dan is het dus 'kinddag' als ik het goed begrijp? Zodat de andere jongelui waar ze eventueel afspraken mee willen maken weten dat ze die taken moet uitvoeren ?????
groeten albana

Dalarna

"Als iemand vaak afspraken met jou maakt is het handig om te zeggen dat je nooit kan op woensdag. Niet een keertje niet op woensdag omdat je vrij hebt genomen maar gewoon omdat je nooit kan. Waarom mag je dan niet iets zeggen wat er op duidt dat je parttime werkt en er dan voor de kinderen bent? Het lijkt wel of het geheim moet blijven ofzo?"

Hoewel het geen geheim is dat ik op woensdag veel tijd bezig ben met voor de kinderen zorgen is het voor de communicatie richting zaken relaties niet zo belangrijk.

'Op woensdag werk ik niet' is dan voldoende om de boodschap over te brengen. Ik heb nog nooit de behoefte gehad om dat aan mijn zaken relaties uit te leggen. Collega's weten het, hoewel in mijn agenda vrij neutraal staat 'vrije dag'.

Daarom ook mijn oprechte vraag hoe mensen zonder kinderen de dag buiten het weekend dat ze niet voor de baas werken benoemen. Zou dat 'boodschappendag' of 'sportschooldag' heten? Ik betwijfel het. Ik vermoed eerder dat het dan gaat om 'roostervrije dag' of 'wekelijkse vrije dag' of misschien gewoon 'dan werk ik niet'.

Albana

"Mijn man zei altijd gewoon als ik moest werken en we erop gerekend hadden dat hij thuis was en b.v. geen BSO, "Ik weet niet of ik kan, mijn vrouw werkt die dag en dan moet ik eerst een oppas regelen" ofzoiets."

Wat is het verschil tussen wat jou man zegt en 'Dat is mijn papadag, ik moet even kijken of ik oppas kan regelen?'

Waarom is 'Ik heb andere verplichtingen ik zal kijken of ik iets kan regelen' niet genoeg?

Ik heb niets voor of tegen het begrip 'papadag' (of mamadag). Het zegt imo ook helemaal niets over de kwaliteit van de vader/moeder. Alleen iets over het type verplichtingen dat iemand op die dag heeft. Een bezoekje aan de sportschool of de boodschappen kan je toch iets makkelijker verplaatsen naar een ander moment dan de zorg voor je kind.

Smmige mensen voelen blijkbaar de noodzaak om uit te leggen waarom ze niet kunnen, of er zijn leidinggevenden die de behoefte hebben om die uitleg te krijgen.

Dan voldoet de term 'mamadag' of 'papadag' imo prima. Laat in één woord zien wat je bezigheden op die dag zijn. Niet meer en niet minder.

Niet kunnen op thuisdag

Het is heel verstandig expliciet "niet te kunnen" en geen oppas te regelen op je vaste vrije dag. Als je een paar keer op je vaste vrije dag komt werken, wordt daar verder op gerekend op je werk en worden gewoon afspraken ook op die dag gepland, is mijn ervaring. Zelfs mijn "Resultaat en ontwikkelingsgesprek" werd onlangs op mijn vaste thuisdag gepland.
Of je nu vader of moeder bent, je moet wel heel duidelijk zijn op je werk.
Maar als je collega's kinderen een particuliere hobby vinden en het maar vervelend vinden dat je op vakantie gaat in de schoolvakanties kan ik me voorstellen dat je zo'n standaard thuisdag een neutralere naam geeft dan "papadag" of "mamadag".
Overigens vond ik zo'n thuisdag veel vermoeiender dan mijn werk. Ik ben niet opgeleid voor kinderverzorgster/-vermaaktster dus dat kostte me veel meer energie dan mijn werk.

Hanne

Antwoord voor Hanne:
"Mijn man zei altijd gewoon als ik moest werken en we erop gerekend hadden dat hij thuis was en b.v. geen BSO, "Ik weet niet of ik kan, mijn vrouw werkt die dag en dan moet ik eerst een oppas regelen" ofzoiets."

Wat is het verschil tussen wat jou man zegt en 'Dat is mijn papadag, ik moet even kijken of ik oppas kan regelen?'

Waarom is 'Ik heb andere verplichtingen ik zal kijken of ik iets kan regelen' niet genoeg?

Omdat die term suggereert dat hij die andere dagen géén 'papa' is. Dat is hij namelijk elke dag. Ook ná zijn werk en zelfs als hij slaapt. Het gaat er namelijk niet om of hij papa is of niet. Het gaat erom of je je thuisverplichtingen wél of niet kan oplossen of wel wil oplossen. Daarom is het antwoord :'Ik heb andere verplichtingen ik zal kijken of ik iets kan regelen' dus ook helemaal prima.
En hier geven we dagen dat we zulk soort taken hebben gewoon geen námen. Die dagen zijn er elke dag namelijk. Wie ze ook op zich neemt. Hij of ik. Dus waarom zou je ze anders noemen dan maandag, dinsdag en woensdag?
Ik zie er geen verschil in.
groeten albana

De naam van het beestje

Is naar mijn idee een symptoom van wat er naar mijn gevoel aan de hand is.
Hoewel mijn ouders mij altijd hebben voorgehouden dat ik moest gaan studeren na het VWO, aangejaagd door de campagne "Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid" kreeg ik bij de aankondiging van mijn eerste zwangerschap wel van hun de vragen hoe ik dat dacht te gaan regelen.
Niet wij dus, maar ik.
Alsof ik het kindje alleen moest opvoeden. Ook niet leuk voor mijn man.
En bij mijn schoonouders gebeurde hetzelfde. Aan man werd niks gevraagd.

Dat ik niet ging stoppen met werken en eigenlijk meer dan man wilde gaan werken werd niet erg toegejuicht, maar zelfs vreemd gevonden.
Toen kreeg mijn man gedoe op zijn werk over deeltijd werken. Zijn baas wilde dit absoluut niet. Tot nu toe hadden al zijn voorgangers dit gepikt, en zijn toch voltijds blijven werken ondanks hun vaderschap.
Man is van baan veranderd, maar minder dan 4 dagen zat er niet in (hij wilde eigenlijk 3,5 dag). Is ook een lastige met solliciteren; deeltijd eisen.
En ik ben toen 3 dagen gaan werken ipv de gewenste 4, omdat we het anders financieel niet rond kregen.
Uiteindelijk ben ik ook weggegaan omdat ik als deeltijder alleen maar domme klusjes onder mijn niveau mocht doen. Heel frustrerend vond ik dat.
Ik ben toen voor mezelf gestart.

En iedereen heeft met mijn man te doen gehad, omdat hij (door mij) helemaal van baan moest veranderen, en toch minder kansen kreeg als parttimer.
Niemand heeft ooit iets aan mij gevraagd. Maar ik heb dus wel verwijten gehad.

En dat is iets waar ik van baal.
Dat mijn man een "papadag" heeft en de hemel in wordt geprezen. En ik doe gewoon mijn baantje (HBO+), naast het moederschap en het huishouden.
We werken nu dus ongeveer beide evenveel naast dat ouderschap en huishouden.

Het frustreert mij dat mensen er in mijn omgeving er zo scheef tegenaan blijven kijken. Ook op school ben ik degene die wordt aangesproken om te helpen voorlezen/ overblijven/ knutselen/ versieren enz.
En daar zie ik ook alleen maar moeders, op een enkele vader na, en dat wordt dan meteen weer overdreven gewaardeerd: wat goed he dat de papa van x ook helpt! Dit heb ik letterlijk meegemaakt.
Nu help ik niet heel vaak, dus wie weet is het toeval, maar het valt me wel op.

Ik vind echt dat de emancipatie nog lang niet klaar is, en heb zelfs het idee dat we stappen terug aan het doen zijn.
Nu woon ik in een redelijk behouden dorp (eigenlijk stad, maar het voelt dorps) dus dat zal er ook wel mee te maken hebben.

kwartje valt

Het kwartje valt bij mij ineens.

Van de term 'papadag' krijg jij de kriebels omdat je vindt dat iemand altijd papa is.

Voor mij geeft het hoogstens aan dat iemand die dag éérst de taken rond het vaderschap moet regelen en dan pas andere dingen.

Op een werkdag ben ik slechts 8 van de 24 uur met mijn werk bezig, maar toch heet dat een werkdag, de rest moet daar nl omheen gepland/geregeld worden.

Precies hanne

Ik voel ook dat albana er veel te veel bij haalt wat anderen helemaal niet zien. Zeggen dat je fulltime op parttime moeder bent is zoiets. Ook als je fulltime werkt ben je fulltime moeder.

Dat heb ik helemaal niet met het woord papadag en dat heeft ook niets met het huishouden te maken (lees ik ook bij albana) maar gewoon met het feit dat kind die dat NIET bij de opvang is maar thuis is op een dag dat de moeder werkt. Dat is voor mij de enige definitie van papadag. Je gaat die dag dus ook geen oppas regelen, het is een dag in de week die je echt niet werkt. Anders mag het van mij geen papadag heten

Ik heb daar ook helemaal geen kinderachtige gevoelens bij over papa's die eigenlijk vader zijn (vaderdag is namelijk al bezet) maar gewoon: duidelijkheid. In het ene bedrijf zal de term dus ook normaler zijn dan de andere en dat heeft echt niets te maken met albana die 45 jaar geleden al werkende ouders had.

dalarna en albana

'Hoe noem je het dan als je volgende week een dagje vrij neemt? Vreemd dat je dat hetzelfde noemt als vrijdag, zaterdag en zondag?'

Waarom is dat vreemd? Het maakt toch niet uit of ik een extra dag verlof opneem, of elke week dezelfde dag vrij ben, of besluit om zes weken aaneengesloten thuis blijf? Als ik niet werk, ben ik vrij. Dat vrij niet hetzelfde is als 'helemaal los van alle mogelijke verplichtingen inclusief de afwas en mijn kind', doet daar niets aan af.

'Vaders die een papadag hebben zijn gewéldige vaders....ik lach me ziek werkelijk waar! En moeders die zo'n man hebben zijn zéér geemancipeerd, ze werken zowaar een dag!'

Albana, ik snap echt niet wat je probeert te zeggen. Mijn ex heeft papa-dagen, maar is bepaald geen geweldige vader. En leuke, spontane vader ide geniet van zijn dochter, dat wel. Maar zeker geen voorbeeldvader aangezien hij heel veel verzorgende taken niet kan of wil uitvoeren. En wat zijn papa-dag met mijn werktijden te maken hebben, snap ik al helemaal niet. Ik heb nog nooit maar één dag per week gewerkt, tijdens ons huwelijk was ik al kostwinner en nog steeds is mijn inkomen hoger dan dat van mijn ex.
Volgens mij leef jijzelf juist nog in de middeleeuwen, als je zulke relaties legt.

Knurf

Goed gezegd! Ik geloof ook helemaal niet dat mannen die het woord papadag gebruiken nu zo anders zijn dan mannen die het gewoon over een vrije dag hebben. Albana ziet dingen die er niet zijn.

Kan het wat minder tegen Albana

Ik vind het niet nodig om het zo op de persoon te spelen eigenlijk.

Bianca

Je vindt het normaal dat mannen en vrouwen worden uitgelachen?

"Vaders die een papadag hebben zijn gewéldige vaders....ik lach me ziek werkelijk waar! En moeders die zo'n man hebben zijn zéér geemancipeerd, ze werken zowaar een dag! Nou geweldig hoor...."

Overdrijving als stijlfiguur?

Dat is wat ik erin zie.

En ik ervaar de dingen toch wel zo. Zie het voorbeeld van de vader die helpt versieren en door de aanwezige moeders geweldig wordt gevonden."wat goed he dat de papa van x ook helpt!"

Dit is niet verzonnen hoor.

Daar vind ik die omschrijving van Albana prachtig bij passen.

dat is wel zo Bianca

als het zo is dat iemand (bijvoorbeeld oma, oftewel de moeder van die papa?) helemaal lyrisch is omdat hun zoon ook een keer een gekookt ei op tafel heeft gezet, dan zou ik daar ook giechelig van worden. Maar die situaties ken ik eigenlijk amper om me heen. Ik ken wel heel veel ouders die de zorg op een of andere manier verdelen. Paps en mams werken beiden vier dagen per week, en elk van de ouders is dan dus een doordeweekse dag thuis. Paps draait het gezin gewoon 'door' als mams een weekendje weg is met haar zus/moeder/beste vriendin/...
Kortom: hele normale mensen die heel normaal met hun zorgtaken omgaan.

Bij ons op school is het trouwens inmiddels traditie geworden dat de vaders bij het kerstdiner helpen, als een soort obers-in-net-pak. Dat is heel leuk, de kinderen vinden het prachtig dat de vaders het eten serveren en de hele avond voor ze rondhollen.
Er zijn ook vaders die met de sportdag helpen. Of met schoolreis meegaan. Minder dan moeders, maar dat kan ook met het tijdstip te maken hebben. De vaders die vaak helpen, zijn vaders met wisseldiensten (gevangeniswezen, taxi), net als de moeders vaak flexibele werkdagen hebben (in de zorg, alpha-helpende).

vrij hebben

Vrij hebben is vrij normaal op een doordeweeksedag hoor als je onregelmatig werkt. En nee dan heet het geen weekend. Ik heb dan gewoon vrij van mijn werk. En in het weekend heb je wel eens een werkdag. Tsja.
Je werkt zelfs wel eens nachten....
Dat de ouder van zijn is er altijd ook op je werk. Maar de klussen van die dag besteed je uit of draag je over aan de andere ouder.
Dat is alles.
En in dit verhaal maakt het niet uit wie van de ouders dat is. En zelfs niet hoeveel ze werken en wanneer.
Ja natuurlijk is mijn bijdrage overdreven. Maar ik weet niet hoe ik jullie de ogen moet openen voor wat nu eigenlijk 'gelijkheid' is en dat dat niet doorklinkt in dit soort termen.
Dat is waarom ik het zo'n vreselijk woord vind.
groeten albana

Albana

'Vrij hebben is vrij normaal op een doordeweeksedag hoor als je onregelmatig werkt. En nee dan heet het geen weekend.'

Dat zegt ook niemand.

wie maakt het bijzonder

"Zie het voorbeeld van de vader die helpt versieren en door de aanwezige moeders geweldig wordt gevonden."wat goed he dat de papa van x ook helpt"

Grappig dat dit voorbeeld er (weer) bijgehaald wordt. Dit zegt toch niets over de vader die 'gewoon' komt helpen. Wel heel veel over de moeders die dat blijkbaar bijzonder vinden.

Wie moet er hier nu nog een emancipatieslag maken?

Kinderdienst

Zo af en toe als iemand iets probeert te plannen op woensdagmiddag, roep ik dat ik dan kinderdienst heb.
Mijn man en ik werken allebei vier dagen per week en we hebben de taken zodanig verdeeld dat we allebei de dingen doen waarvan we vinden dat de ander ze minder goed kan. Soms zijn dat hele traditionele verdelingen (ik doe de was en hij het gras) maar vaak ook niet (hij ruimt op en ik doe de wiskundebijles).
Wat ik wel herken in de postings hierboven is dat het in het algemeen vaak zo is dat het nog steeds bijzonder wordt gevonden als een man op een doordeweekse dag thuis is voor de kinderen. Over dertig jaar is dat vast een heel stuk minder.

Zonder kinderen

op mijn werk zijn meerdere mensen zonder kinderen die parttime werken. Zowel mannen als vrouwen. En als ze duidelijk moeten maken dat ze er niet zijn omdat het niet hun werkdag is zeggen ze: .... ben ik er niet. Ze geven toch ook geen reden op wat ze op hun niet-werkdag doen. Waarom zou dat dan wel moeten als je kinderen hebt?

Normaal

Bij ons op het werk hebben heel veel mensen een deeltijddag. Die heet ook gewoon deeltijddag. Ik heb geen deeltijddag (helaas) maar neem op maandag twee uur vrij zodat ik op het schoolplein kan staan. Zo benoem ik dat ook gewoon, en er moet wel iets heel bijzonders aan de hand zijn om mijn vrije uren voor op te geven.

Hanne

Ja inderdaad die vader is er gewoon. Prima hoor, maar de moeders doen daar erg hyper over. Dat vind ik weinig geëmancipeerd. In dit geval ligt dat aan die vrouwen. Maar het zijn ook mijn moeder en schoonmoeder die er zo idioot op reageren.
Ik ken eigenlijk meer vrouwen die er zo lijp mee omgaan dan mannen.
Dit is een stukje emancipatie die vrouwen wel zelf wat beter kunnen regelen vind ik (staat dat ook niet in het krantenstukje?).

Maar aan de andere kant was het wel steeds mijn mannelijke baas die meer technische klussen aan mijn mannelijke collega's gaf, terwijl ik er bewezen veel beter in was. Vervolgens kon ik het technisch weer oplappen omdat mijn collega er niet uitkwam en kreeg mijn collega de credits voor het gehele project, zelfs als ik aangaf dat de techniek van mij was.
Dit is bij twee werkgevers regelmatig zo gegaan, en een van de redenen om voor mezelf te beginnen.
En ik heb een vriendin in hetzelfde vakgebied die dit ook steeds overkomt. Alsof je als vrouw niks van technische dingen snapt.

Maar dat is een heel ander verhaal.

Maar

het feit dat die moeders zo lyrisch doen over de vader die komt helpen, zegt misschien niet alleen iets over de moeders die het bijzonder vinden, maar ook iets over de hele omgeving. Ik bedoel: als je in de situatie zit dat er doorgaans alleen moeders komen helpen versieren dan is die ene vader daar een bijzonder verschijnsel. Niet dat ik dat zelf nu per se bijzonder vind, maar als het dat in de context wel is, kan dat de reactie kan wel verklaren.

Verder krijg ik ook spontaan jeuk van de term 'papadag'. Niet omdat ik er iets tegen heb dat mensen een dag per week expliciet aan hun kinderen besteden, maar meer omdat ik 'papa' en 'mama' geen termen vind je die als volwassene tegen andere volwassenen gebruikt. Tegen een peuter- of kleutervriendje/vriendinnetje zei ik wel eens 'ik ben Aagje, de mama van Pluk jr,' of 'mag jij dat van je mama?', maar nu jongste 6 is, vervang ik 'mama' heel gauw door moeder.

Tenslotte, ik werk 32 uur op 4 vaste dagen en die ene dag dat ik thuis ben, noem ik mijn vaste vrije dag. Vrij betekent dan alleen maar dat ik vrij ben van mijn betaalde werk en dat het in principe niet de bedoeling is dat ik dan werk verricht voor mijn baan (gebeurt natuurlijk soms toch wel). Maar verder ben ik dan zelden vrij in de zin dat ik de tijd volledig aan mezelf heb: er zijn bijna altijd wel dingen die moeten en die ik juist plan op die dag.
Moeder ben ik trouwens 24/7, ook als ik werk, slaap en wat dan ook doe. Zo is mijn man 24/7 vader. Doet verder heel veel aan het huishouden en de zorg voor de kinderen. Heeft geen vaste dag voor die zorg.

Aagje

Elinde en Aagje

"Waarom zou dat dan wel moeten als je kinderen hebt?"

Niemand zegt dat het moet maar ik krijg het gevoel dat er van velen hier het ook niet MAG.

Aagje, je hebt het over moeder en vader maar nogmaals: vaderdag is al ingepikt en ik denk dat de mensen die allergisch zijn voor het woord papa dat ook zijn voor 'vaderen' of iets anders.

-----

Het gaat er mij maar om (verder interesseert het mij helemaal niets, ik gebruik het niet, mijn man ook niet) dat er best een woord voor mag zijn voor de mensen die het woord willen gebruiken maar blijkbaar mag dat dus niet.

Ooh Aagje

Dus als ik het goed begrijp mag je bij kinderen onder de zes wel spreken een ’papadag'?

Ik zit me opeens af te vragen waar ik me nu druk om maak. Ik heb geen papadagen, maar mijn man noemt zijn vaste vrije dag geloof ik wel zo. Al weet ik dat ook niet zeker. Maar wat maakt het verder uit wat jullie daarvan vinden?
Ik geloof eigenlijk dat ik niet zo goed tegen die braakreacties kan. Wat maakt het jullie nu uit of iemand z'n vaste vrije dag nu wel of niet papadag noemt? Waarom moet je daar braakneigingen of pukkeltjes van krijgen? Laat die mensen toch, waarom moeten we nu echt overal iets van vinden? Dat is eigenlijk het gevoel dat mij bekruipt.

Ik kan er niet tegen

En sorry voor de schenen waar ik misschien tegenaan trap, maar iemand die het woord pappadag bezigt, die vind ik best sneu. Ik krijg er echt kriebels van. Lijkt me balen als je in een omgeving werkt waar dit een geaccepteerde term is, en je moet dit woord gebruiken! Ik kan gewoon m'n oren niet geloven als volwassen mensen deze term bezigen en ik vind ook vaak de trots waarmee het gemeld wordt stuitend. Ik snap ook nooit waar ze dan zo trots op zijn. Op het feit dat ze kinderen gemaakt hebben? Of dat ze daar voor zorgen?
Maar ik heb sowieso niet zoveel met verkleinwoordjes enzo. Mensen die tegen kinderen zeggen dat ze hun 'jasje' aan moeten trekken vind ik vaak ook al infantiel.

Jeumig

Wat een rare manier om mijn mening uit z'n verband te rukken.

Dalarna, ik houd ook geen pleidooi om van vader- of moederdag te spreken als het er over gaat over de dag die je niet werkt? Ik geef aan dat ik het gewoon mijn vrije dag noem. Heb er zelf niet de behoefte aan om via een benaming uit te leggen waarom ik die dag niet op mijn werk ben of waarom ik doorgaans niet beschikbaar ben om te komen.

Ginny, als je goed gelezen hebt, heb je gezien dat ik de term papadag helemaal niet zal gebruiken, ook niet als het gaat tegen of over kinderen van 6. Ik vind (persoonlijke mening) het spreken over 'papa' en 'mama' tegen anderen kinderachtig vanaf een bepaald moment, dus daar houd ik op een gegeven moment mee op tegen kinderen. Meestal als ze zelf ook niet meer zeggen 'mijn mama doet...', maar spreken over mijn moeder/mijn vader.... Ter nuancering: mijn kinderen (allemaal 6 jaar of ouder) noemen mij wel mama, mijn eigen moeder noem ik ook mama, zoals ik ook over papa praat als ik het over mijn vader heb. Maar dan is het spreken binnen een bepaalde relatie, daar zit voor mij een essentieel verschil in met meer algemene manieren van spreken.

Verder heb ik geen braakneigingen, maar spreek ik over jeuk. Een manier van spreken die aangeeft dat ik mij ergens ongemakkelijk bij voel, me er niet huis bij voel....

Aagje

Ik kan er niet tegen

En sorry voor de schenen waar ik misschien tegenaan trap, maar iemand die het woord pappadag bezigt, die vind ik best sneu. Ik krijg er echt kriebels van. Lijkt me balen als je in een omgeving werkt waar dit een geaccepteerde term is, en je moet dit woord gebruiken! Ik kan gewoon m'n oren niet geloven als volwassen mensen deze term bezigen en ik vind ook vaak de trots waarmee het gemeld wordt stuitend. Ik snap ook nooit waar ze dan zo trots op zijn. Op het feit dat ze kinderen gemaakt hebben? Of dat ze daar voor zorgen?
Maar ik heb sowieso niet zoveel met verkleinwoordjes enzo. Mensen die tegen kinderen zeggen dat ze hun 'jasje' aan moeten trekken vind ik vaak ook al infantiel.

Ginny

Dat is toch het hele forum? Het gaat om wat mensen vinden en dat ventileren ze hier. Je haalt eruit wat je nodig hebt, sommige dingen vind je belachelijk en over andere dingen haal je je schouders op. Als jouw man zich prima voelt bij dat woord, hoeft hij zich echt niks van de meningen hier aan te trekken natuurlijk. Zal hij ook vast niet doen denk ik! Maar ik heb hier wel dingen gelezen en geleerd waar ik me niet zo bewust van was en dan vind ik een andere mening wel heel handig.