Overlast van kinderen in verhouding tot opvoedingsstijl
Heel opvallend: eerst was er een duidelijke tendens; Kinderen moeten meer ruimte krijgen, mogen niet beperkt worden in hun vrijheid, want oh wee als je ze in hun ontwikkeling beperkt. Tegenwoordig hoor je steeds meer klachten dat kinderen vaak en veel schreeuwen en krijsen op speeltuinen en zie en hoor je langzamerhand dat het steeds vaker voorkomt dat kinderen op bepaalde plekken of feesten o.i.d. helemaal niet of beperkt worden toegestaan. Lees je door over argumenten daarvoor dan is de reden toch dat er overlast ervaren wordt van kinderen. Of van ouders die hun kinderen niet corrigeren: net hoe je het bekijkt...
Waar zijn we door geschoten?
Zien jullie dit ook? Wat vinden jullie daarvan?
MMcGonagall schreef op 18-08-2024 om 11:31:
[..]
Mwah, dat is een handjevol aso’s, geen algemeen beeld. De maatschappij wordt wel mondiger maar dat is niet per se slecht, mits je beleefd blijft.
Mondig is niet slecht mis je beleefd blijft. Helaas wordt mondig zijn steeds meer overschreeuwd die mensen die drammen en hun zijn willen krijgen, niet alleen kinderen, ook volwassenen.
Medewerkers van parken als Duinrel en Drievliet hebben zich wel te houden aan wettelijke en park-eigen regels. Je kunt als ouder wel willen dat je met je kind van 1.04 m van de cycloon trechterglijbaan mag maar volgen de regels van het park (die de veiligheid van de bezoekers moeten waarborgen) mag het niet. Dan kan je gaan staan tieren tegen een toezichthouder van 18-19 jaar die jou uit de rij haalt maar die geeft niet toe. Hij wil zijn baan behouden. Tot ze het zo zat zijn en ontslag nemen.
Bakblik schreef op 18-08-2024 om 12:25:
[..]
Mondig is niet slecht mis je beleefd blijft. Helaas wordt mondig zijn steeds meer overschreeuwd die mensen die drammen en hun zijn willen krijgen, niet alleen kinderen, ook volwassenen.
Medewerkers van parken als Duinrel en Drievliet hebben zich wel te houden aan wettelijke en park-eigen regels. Je kunt als ouder wel willen dat je met je kind van 1.04 m van de cycloon trechterglijbaan mag maar volgen de regels van het park (die de veiligheid van de bezoekers moeten waarborgen) mag het niet. Dan kan je gaan staan tieren tegen een toezichthouder van 18-19 jaar die jou uit de rij haalt maar die heeft niet toe. Hij wil zijn baan behouden. Tot ze het zo zat zijn en ontslag nemen.
Die jongeren ‘in de vuurlinie’ zouden dan een goede achtervang (manager) moeten hebben die hen ondersteunt. Ik heb ook collega’s die veel te maken hebben met mondige en soms asociale ‘cliënten’. We moeten altijd correct blijven en begrenzen op een correcte manier. Als een cliënt zich niet correct gedraagt, kunnen collega’s een supervisor of manager erbij roepen die nog een keer de regels uitlegt en de cliënt wijst op de klachtenregeling. Er haken wel mensen af door gedrag van cliënten, maar de meesten beseffen dat het vooral agressie is tegen de functie en niet tegen hen persoonlijk.
Miraval schreef op 18-08-2024 om 12:02:
[..]
Misschien is het maar een handjevol dat kan. Maar ik weet wel dat ouders van nu verhaal komen halen op school wanneer hun kind straf heeft gekregen (en niet altijd op een nette manier).
Er zijn voetbalclubs waar ouders niet meer welkom zijn wanneer hun kroost een wedstrijd heeft, omdat ouders zich niet weten te gedragen.
En zelfs met oudere kinderen, wanneer ze zakken voor hun rij-examen ligt het natuurlijk aan de examinator of instructeur en niet aan kind zelf. CBR locaties in de Randstad waar beveiliging aanwezig is omdat examinatoren bedreigd worden.
Dit soort dingen gebeurden pakweg 35 jaar geleden echt wel veel en veel minder.
En die ouders moeten dan hun kinderen opvoeden? Deze ouders schrijven hier natuurlijk niet mee, maar ze bestaan wel degelijk. En daar komen dan weer asociale kinderen van, die om het het minste tegenwoord een grote bek geven.
Dat ben ik met je eens, die groep ouders wordt groter, de verhuftering van de maatschappij gaat ook die ouders niet voorbij. Echt bizar, hoe die mensen om iedere scheet verhaal komen halen.
Onze achterburen zijn nogal luidruchtig helaas en ze hebben een peuter die nu ook nogal loopt te gillen en roepen. Maar de ouders en grootouders vinden dat blijkbaar schattig, want er wordt lachend en hard roepend op gereageerd met 'hallo schatje' etc.
Ik vind de verhuftering groeien en niet wel meevallen. En dat kan je wijten aan het feit dat ik misschien meer gevoelig ben daarvoor, of niet flex genoeg ben. Maar die verhufterde mensen hebben kinderen en er komen steeds meer verhufterde mensen ben als ik mensen mag geloven die anderen moeten wijzen op regels. Of dat nu aso's zijn die regels aan hun laars lappen of omhoog gevallen mensen die vinden dat de regels niet op hen van toepassing zijn: in het algemeen vind ik de groep met grote ego's, lage frustratietolerantie en regels zijn op mij en mijn kinderen niet van toepassing, want wij zijn aaaaaaanders, inderdaad toenemen. Ook al is het gros misschien prima te pruimen, ik vind dergelijk ouderschap en kinderen en mentaliteit toch echt wel doorsijpelen in de maatschappij.
Diyer schreef op 18-08-2024 om 16:27:
Ik vind de verhuftering groeien en niet wel meevallen. En dat kan je wijten aan het feit dat ik misschien meer gevoelig ben daarvoor, of niet flex genoeg ben. Maar die verhufterde mensen hebben kinderen en er komen steeds meer verhufterde mensen ben als ik mensen mag geloven die anderen moeten wijzen op regels. Of dat nu aso's zijn die regels aan hun laars lappen of omhoog gevallen mensen die vinden dat de regels niet op hen van toepassing zijn: in het algemeen vind ik de groep met grote ego's, lage frustratietolerantie en regels zijn op mij en mijn kinderen niet van toepassing, want wij zijn aaaaaaanders, inderdaad toenemen. Ook al is het gros misschien prima te pruimen, ik vind dergelijk ouderschap en kinderen en mentaliteit toch echt wel doorsijpelen in de maatschappij.
Ik vind wat we afgelopen dagen in dit topic hebben mogen lezen ook een sterk staaltje verhuftering in dezelfde categorie:
-Het overal maar overlast van te ervaren en dat in grote bewoordingen blijven herhalen tot in den treuren. Het verwachten dat je omgeving je onmiddelijk verlost van de ervaarde overlast want anders zijn anderen de aso's.
- Het oordelen over situaties die je totaal niet kent en in de slipstream heel veel ouders een kutgevoel geven.
-Het halsstarrig vast blijven houden aan je Grote Gelijk ondanks dat mensen (hoe lief!) nog de moeite nemen om situaties toe te lichten.
-Het schaamteloos etaleren van eigen perfecte vaardigheden, maar als hierop doorgevraagd wordt niet inhoudelijk te antwoorden.
Mischa83 schreef op 18-08-2024 om 16:35:
[..]
Ik vind wat we afgelopen dagen in dit topic hebben mogen lezen ook een sterk staaltje verhuftering in dezelfde categorie:
-Het overal maar overlast van te ervaren en dat in grote bewoordingen blijven herhalen tot in den treuren. Het verwachten dat je omgeving je onmiddelijk verlost van de ervaarde overlast want anders zijn anderen de aso's.
- Het oordelen over situaties die je totaal niet kent en in de slipstream heel veel ouders een kutgevoel geven.
-Het halsstarrig vast blijven houden aan je Grote Gelijk ondanks dat mensen (hoe lief!) nog de moeite nemen om situaties toe te lichten.
-Het schaamteloos etaleren van eigen perfecte vaardigheden, maar als hierop doorgevraagd wordt niet inhoudelijk te antwoorden.
Dank Mischa! Heel helder geanalyseerd.
Mischa83 schreef op 18-08-2024 om 16:35:
[..]
Ik vind wat we afgelopen dagen in dit topic hebben mogen lezen ook een sterk staaltje verhuftering in dezelfde categorie:
-Het overal maar overlast van te ervaren en dat in grote bewoordingen blijven herhalen tot in den treuren. Het verwachten dat je omgeving je onmiddelijk verlost van de ervaarde overlast want anders zijn anderen de aso's.
- Het oordelen over situaties die je totaal niet kent en in de slipstream heel veel ouders een kutgevoel geven.
-Het halsstarrig vast blijven houden aan je Grote Gelijk ondanks dat mensen (hoe lief!) nog de moeite nemen om situaties toe te lichten.
-Het schaamteloos etaleren van eigen perfecte vaardigheden, maar als hierop doorgevraagd wordt niet inhoudelijk te antwoorden.
Mischa83 schreef op 18-08-2024 om 16:35:
[..]
Ik vind wat we afgelopen dagen in dit topic hebben mogen lezen ook een sterk staaltje verhuftering in dezelfde categorie:
-Het overal maar overlast van te ervaren en dat in grote bewoordingen blijven herhalen tot in den treuren. Het verwachten dat je omgeving je onmiddelijk verlost van de ervaarde overlast want anders zijn anderen de aso's.
- Het oordelen over situaties die je totaal niet kent en in de slipstream heel veel ouders een kutgevoel geven.
-Het halsstarrig vast blijven houden aan je Grote Gelijk ondanks dat mensen (hoe lief!) nog de moeite nemen om situaties toe te lichten.
-Het schaamteloos etaleren van eigen perfecte vaardigheden, maar als hierop doorgevraagd wordt niet inhoudelijk te antwoorden.
Helemaal eens!
Diyer schreef op 18-08-2024 om 16:27:
Ik vind de verhuftering groeien en niet wel meevallen. En dat kan je wijten aan het feit dat ik misschien meer gevoelig ben daarvoor, of niet flex genoeg ben. Maar die verhufterde mensen hebben kinderen en er komen steeds meer verhufterde mensen ben als ik mensen mag geloven die anderen moeten wijzen op regels. Of dat nu aso's zijn die regels aan hun laars lappen of omhoog gevallen mensen die vinden dat de regels niet op hen van toepassing zijn: in het algemeen vind ik de groep met grote ego's, lage frustratietolerantie en regels zijn op mij en mijn kinderen niet van toepassing, want wij zijn aaaaaaanders, inderdaad toenemen. Ook al is het gros misschien prima te pruimen, ik vind dergelijk ouderschap en kinderen en mentaliteit toch echt wel doorsijpelen in de maatschappij.
En weet je waar ik nou aan moet denken: aan de tijd dat mijn broer en ik kind en puber waren in de jaren 60 en 70. Een tijd waarin kinderen, i.i.g. buitenshuis, wat meer ‘los’ werden gelaten dan nu. En je wil het echt niet weten wat wij met vrienden, klasgenoten, buurkinderen allemaal uitvraten. Je wil het niet weten…. En weet je wat de grap is: Wij en de meeste van ons kwamen uit best gegoede gezinnen, waar regels, beleefd zijn, prestaties op school, behoorlijk belangrijk gevonden werden. Waar ook een gewoon gezinsleven was. Dus…..
Mischa83 schreef op 18-08-2024 om 16:35:
[..]
Ik vind wat we afgelopen dagen in dit topic hebben mogen lezen ook een sterk staaltje verhuftering in dezelfde categorie:
-Het overal maar overlast van te ervaren en dat in grote bewoordingen blijven herhalen tot in den treuren. Het verwachten dat je omgeving je onmiddelijk verlost van de ervaarde overlast want anders zijn anderen de aso's.
- Het oordelen over situaties die je totaal niet kent en in de slipstream heel veel ouders een kutgevoel geven.
-Het halsstarrig vast blijven houden aan je Grote Gelijk ondanks dat mensen (hoe lief!) nog de moeite nemen om situaties toe te lichten.
-Het schaamteloos etaleren van eigen perfecte vaardigheden, maar als hierop doorgevraagd wordt niet inhoudelijk te antwoorden.
Mooi staaltje omkering, deze hele post. Het zijn altijd de anderen, en als niet, dan toch. Overlast is niet alleen huftergedrag en verhaal halen, wat mij betreft. Wat is er mis met excuses aanbieden voor overlast, ook al kun je er niet direct iets aan doen? Een sorry geeft ook aan dat je je bewust bent dat je (of je kind) een ander tot hinder bent. Heeft met manieren te maken, met wellevendheid. Uitspraken als: ‘leven en laten leven’ vind ik vrij onbeschoft, want daarmee onttrek je je van je verantwoordelijkheid om rekening te houden met je leefomgeving.
Het is kennelijk héél moeilijk om kritiek te krijgen op de opvoeding van je kinderen. Dat blijkt uit de nogal opgewonden reacties hier. Zelfonderzoek en eerlijkheid heb ik hier nog niet gelezen.
Ali schreef op 18-08-2024 om 18:02:
[..]
Mooi staaltje omkering, deze hele post. Het zijn altijd de anderen, en als niet, dan toch. Overlast is niet alleen huftergedrag en verhaal halen, wat mij betreft. Wat is er mis met excuses aanbieden voor overlast, ook al kun je er niet direct iets aan doen? Een sorry geeft ook aan dat je je bewust bent dat je (of je kind) een ander tot hinder bent. Heeft met manieren te maken, met wellevendheid. Uitspraken als: ‘leven en laten leven’ vind ik vrij onbeschoft, want daarmee onttrek je je van je verantwoordelijkheid om rekening te houden met je leefomgeving.Het is kennelijk héél moeilijk om kritiek te krijgen op de opvoeding van je kinderen. Dat blijkt uit de nogal opgewonden reacties hier. Zelfonderzoek en eerlijkheid heb ik hier nog niet gelezen.
Dan kan je niet lezen. Er zijn meerdere mensen die eerlijk hebben verteld hoe ze ermee omgaan als hun kind driftig ligt te gillen in de supermarkt.
Bakblik schreef op 18-08-2024 om 18:11:
[..]
Dan kan je niet lezen. Er zijn meerdere mensen die eerlijk hebben verteld hoe ze ermee omgaan als hun kind driftig ligt te gillen in de supermarkt.
Ik kan heel prima lezen, maar ik neem aan dat de mond dichttapen van een kind geen serieuze optie was.
Ali schreef op 18-08-2024 om 18:02:
[..]
Mooi staaltje omkering, deze hele post. Het zijn altijd de anderen, en als niet, dan toch. Overlast is niet alleen huftergedrag en verhaal halen, wat mij betreft. Wat is er mis met excuses aanbieden voor overlast, ook al kun je er niet direct iets aan doen? Een sorry geeft ook aan dat je je bewust bent dat je (of je kind) een ander tot hinder bent. Heeft met manieren te maken, met wellevendheid. Uitspraken als: ‘leven en laten leven’ vind ik vrij onbeschoft, want daarmee onttrek je je van je verantwoordelijkheid om rekening te houden met je leefomgeving.Het is kennelijk héél moeilijk om kritiek te krijgen op de opvoeding van je kinderen. Dat blijkt uit de nogal opgewonden reacties hier. Zelfonderzoek en eerlijkheid heb ik hier nog niet gelezen.
Ik ben de eerste om toe te geven dat het heel lastig is om kritiek te krijgen op de opvoeding van mijn kinderen. Ik heb hele rustige, hoor je niet kinderen. Heeft niemand last van. Niet ons verdienste, gewoon rustige en gehoorzame genen. Het zijn geen kinderen die graag met mensen buiten het gezin knuffelen. Krijg ik kritiek op. Ze komen niet makkelijk voor zichzelf op. Krijg ik kritiek op. Ze staan bij de kinderdisco van een afstandje toe te kijken. Krijg ik kritiek op.
Ik ben vast te beschermend, moet meer pushen, harder zijn etc. En hoewel ik vind dat mijn rustige kinderen ook gewoon het recht hebben om gereserveerd te zijn, vind ik het toch elke keer kut om kritiek te krijgen. Ik denk dat er maar weinig mensen zijn die kritiek op hun opvoeding zo van zich af laten glijden.
Dus als je al weet dat het een gevoelig onderwerp is, kan je best rekening houden 😉 met degene die kritiek krijgt en er niet met een gestrekt been ingaan.
Ali schreef op 18-08-2024 om 18:02:
[..]
Mooi staaltje omkering, deze hele post. Het zijn altijd de anderen, en als niet, dan toch. Overlast is niet alleen huftergedrag en verhaal halen, wat mij betreft. Wat is er mis met excuses aanbieden voor overlast, ook al kun je er niet direct iets aan doen? Een sorry geeft ook aan dat je je bewust bent dat je (of je kind) een ander tot hinder bent. Heeft met manieren te maken, met wellevendheid. Uitspraken als: ‘leven en laten leven’ vind ik vrij onbeschoft, want daarmee onttrek je je van je verantwoordelijkheid om rekening te houden met je leefomgeving.Het is kennelijk héél moeilijk om kritiek te krijgen op de opvoeding van je kinderen. Dat blijkt uit de nogal opgewonden reacties hier. Zelfonderzoek en eerlijkheid heb ik hier nog niet gelezen.
Zoals al eerder gegezegd: mijn kind heeft nooit driftbuien gehad in het openbaar, daar heb ik geluk mee, toch ergert het me mateloos dat ouders die hier wel mee worden geconfronteerd , weggezet worden als overlastgevers als ze niet meteen hun excuses aanbieden, maar druk bezig zijn om hun kind te kalmeren om zo de overlast tot het minimum te beperken.
Wat kortzichtig om te denken dat hier alleen ouders reageren die het zelf aan den lijve hebben ondervonden, waarom denk je dat? Is het zo moeilijk om het je voor te stellen dat je gewoon compassie kunt hebben met ouders die in het openbaar te dealen hebben met een krijsend kind?
