Overlast van kinderen in verhouding tot opvoedingsstijl
Heel opvallend: eerst was er een duidelijke tendens; Kinderen moeten meer ruimte krijgen, mogen niet beperkt worden in hun vrijheid, want oh wee als je ze in hun ontwikkeling beperkt. Tegenwoordig hoor je steeds meer klachten dat kinderen vaak en veel schreeuwen en krijsen op speeltuinen en zie en hoor je langzamerhand dat het steeds vaker voorkomt dat kinderen op bepaalde plekken of feesten o.i.d. helemaal niet of beperkt worden toegestaan. Lees je door over argumenten daarvoor dan is de reden toch dat er overlast ervaren wordt van kinderen. Of van ouders die hun kinderen niet corrigeren: net hoe je het bekijkt...
Waar zijn we door geschoten?
Zien jullie dit ook? Wat vinden jullie daarvan?
Bakblik schreef op 16-08-2024 om 22:09:
[..]
Ik heb het gezegd. Ik had buren wat dat de regel was. Kees zeurde in ijs en na 3x nee werd het toch ja. En dat jaren lang.
6 jaar oud rolde Kees nog driftig door e het gras om ijs te krijgen. Echt waar.
Maar waren die buren een uitzondering of voeden tegenwoordig alle ouders hun kinderen zo op, zoals de teneur van de OP en sommige schrijvers hier?
Nicole123 schreef op 16-08-2024 om 22:15:
[..]
Maar waren die buren een uitzondering of voeden tegenwoordig alle ouders hun kinderen zo op, zoals de teneur van de OP en sommige schrijvers hier?
Die buren waren en uitzondering. Ik zie het niet veel. Maar bij hun was dat een soort van "regel". Om het gekrijs te stoppen haven zowel papa als mama na 3x nee toch toe.
Mijn, toen pubers, konden aan het geluid horen wanneer de ja zou komen.
Nigella schreef op 16-08-2024 om 22:05:
[..]
Omdat ik dat vaak meemaak om me heen. In de supermarkt krijst een kind om een bepaald toetje. Dat houdt een tijd aan, vervolgens wordt het toetje gegeven en is het kind stil. En dit dan op repeat jarenlang.
Of kind wil nog niet naar bed gaat krijsen en er volgt een half uur durende sessie waarin ouder veel aandacht geeft waardoor kind gelijk krijgt (hoeft nog niet naar bed) en de volgende avond herhaalt dit ritueel zich.
Komt echt enorm veel voor. Ik zie het overal om me heen (bijvoorbeeld tijdens weekends weg met vrienden en familie die ook kinderen hebben, in de straat bij buurtkinderen, of random kinderen in winkels).
Dit topic heeft als titel Overlast van kinderen in verhouding tot opvoedingsstijl, dus daar schrijf ik over.
Oké, dat kan. Ik maak dat minder om in mijn omgeving, maar jij dus blijkbaar wel. Waar ik me aan stoor is als je het omdraait. Dat als kinderen schreeuwen of krijsen jij je conclusie al getrokken hebt dat het dus van die ouders zijn die van hun eerdere nee toch een ja maken. Terwijl er tig andere redenen kunnen zijn waarom een kind herrie maakt en zijn emoties even niet kan bedwingen.
Nigella schreef op 16-08-2024 om 21:33:
[..]
Volgens mij leg ik het duidelijk uit. Heel kort nog een keer; pick your battles, dus niet van ieder klein dingetje een hele toestand maken. Maar dat wat wel belangrijk is, daarin zeg je nee en is het consequent nee.
Negatief gedrag niet belonen, ook niet bestraffen. In plaats daarvan de aandacht richten op positief gedrag en hier de focus op leggen. Veel positieve aandacht geven op andere momenten, dit creëert een goede sfeer, waardoor je samen een hoop meer kunt hebben en hysterisch gedrag veel minder voor zal komen.
Omg....
Ik denk dat ik na mijn eerste dit ook wel had kunnen schrijven/denken. Veel positieve aandacht, negatief gedrag niet belonen, consequent zijn, ik had het best getroffen met mezelf als opvoeder zijnde.....
En toen kwam nummertje twee......om heel kort te zijn, zij had gewoon ALTIJD een langere adem als ik en haar vader. Ze gaf NOOIT op...als ze iets (niet) wilde ging ze tot het gaatje, altijd maar weer, dag in dag uit, gekmakend soms. En nu zie ik onze wonderopvoeders in gedachten al weer Hun hoofd schudden, maar werkelijk, ik gun iedereen zo'n ( overigens fantasisch) kind. Puur en alleen om wat nederigheid te leren. Ik kijk sinds onze tweede altijd met veel compassie naar ploeterende ouders met 'lastige' kinderen.
Nicole123 schreef op 16-08-2024 om 22:15:
[..]
Maar waren die buren een uitzondering of voeden tegenwoordig alle ouders hun kinderen zo op, zoals de teneur van de OP en sommige schrijvers hier?
Ik heb de indruk dat het erger wordt de laatste jaren. Stijlen als gentle parenting zijn zeer populair, alles moet zachtaardig en ouders willen vooral vriendjes zijn met hun kinderen en dat het gezellig blijft.
Omdat er veel wordt gewerkt en er veel stress is willen ouders op de momenten dat ze er zijn vooral genieten van hun kinderen en dan moet het leuk zijn. Een driftig en boos kind hoort niet in het plaatje, dus wordt er toegeeflijk gereageerd, zodat het kind toch vooral weer rustig wordt.
Bingo schreef op 16-08-2024 om 22:24:
[..]
Omg....
Ik denk dat ik na mijn eerste dit ook wel had kunnen schrijven/denken. Veel positieve aandacht, negatief gedrag niet belonen, consequent zijn, ik had het best getroffen met mezelf als opvoeder zijnde.....
En toen kwam nummertje twee......om heel kort te zijn, zij had gewoon ALTIJD een langere adem als ik en haar vader. Ze gaf NOOIT op...als ze iets (niet) wilde ging ze tot het gaatje, altijd maar weer, dag in dag uit, gekmakend soms. En nu zie ik onze wonderopvoeders in gedachten al weer Hun hoofd schudden, maar werkelijk, ik gun iedereen zo'n ( overigens fantasisch) kind. Puur en alleen om wat nederigheid te leren. Ik kijk sinds onze tweede altijd met veel compassie naar ploeterende ouders met 'lastige' kinderen.
Ja ik heb er twee en het zijn twee totaal verschillende kinderen. Bij ons was het de eerste waarmee we veel te stellen kregen in de peutertijd. Bij nr. 2 hebben we vaak moeten lachen om hoe makkelijk het allemaal ging en begrepen we de perfecte gezinnen om ons heen een stuk beter.
Ik zeg niet dat het bij ons altijd allemaal op rolletjes loopt. Ik heb het alleen op het effect van verschillende opvoedsstijlen. Ieder kind is anders, maar inmiddels zit ik bijna 10 jaar tussen de kleine kinderen en zijn zeer duidelijk patronen waarneembaar tussen het gedrag van kinderen en de stijl van opvoeden.
Ik denk dat Nigella zeker een punt heeft.
Ik heb een vriendin met dochter wat een hyper intelligent meisje is. Zou me niks verbazen als die de basisschool versneld. Anyhow, ik vind dit meisje een ontzettend pittig kind. Zou denk ik eerlijk gezegd zelf ook niet goed weten hoe ik het zou moeten aanvliegen. Ik weet wel wat het resultaat is en dat ze met haar gedrag alle aandacht krijgt die ze maar voor elkaar krijgt. Ondanks een moeder die zeker wel grenzen stelt. Dit gaat alleen wel echter op de begripvolle manier. Wat dus betekent dat haar dochter 20 x per dag uit de bocht vliegt, in al haar temperament laat weten dat ze het ergens niet mee eens is, boos is, verongelijkt en dan heel demonstratief gaat weglopen, zit te nukken en ga maar door. Het resultaat is dat mijn vriendin vooral met haar dochter bezig is die enkele keren per jaar dat we elkaar zien.
Dochter is bijvoorbeeld boos dat ik haar ben, want vind dat niet leuk. Gaat dan lopen emmeren. Moeder spreekt dochter aan, geeft aan wat de bedoeling is. Moet dochter daar heel vaak aan herinneren. Dochter wordt nog demonstratief bozer, begint te mopperen of te huilen. Gaat met haar armen over elkaar met boze toon wegstampen. Zegt letterlijk dat ze niet wil dat ik er ben, moeder gaat gesprekjes aan om uit te leggen dat ze niet de hele tijd met haar bezig kan zijn en ook even met mij wil kletsen. Meisje krijgt een timer, komt de hele tijd verhaal halen, vooral op bozige manier. Begint op een gegeven moment te huilen, moeder bukt weer door de knieën, vraagt of ze een knuffel wil en getroost wil worden, wat ze dan weer wil. Maar binnen enkele momenten is het weer bal en begint de riedel weer opnieuw en dan om weer wat anders.
Echt, elk bezoekje zie ik met lede ogen toe hoe moeder vooral continue bezig is met haar dochter af te leiden van haar driften en boosheid en het goede gesprek met haar probeert te voeren over hoe dingen gaan, wat wel en niet leuk is, etc etc. En ik vind het meisje hierdoor helemaal niet leuk.
Ik weet best dat er vanzelf een tijd komt dat het beter zal gaan en het meisje (inmiddels 7) ongetwijfeld zichzelf leert te vermaken. Maar het is maar goed dat er geen broertjes of zusjes zijn, want die zouden totaal ondersneeuwen bij dit claimgedrag. Daar heb je met meerdere kinderen toch helemaal geen tijd voor om elke emotie zoveel aandacht te geven?
Bingo schreef op 16-08-2024 om 22:24:
[..]
Omg....
Ik denk dat ik na mijn eerste dit ook wel had kunnen schrijven/denken. Veel positieve aandacht, negatief gedrag niet belonen, consequent zijn, ik had het best getroffen met mezelf als opvoeder zijnde.....
En toen kwam nummertje twee......om heel kort te zijn, zij had gewoon ALTIJD een langere adem als ik en haar vader. Ze gaf NOOIT op...als ze iets (niet) wilde ging ze tot het gaatje, altijd maar weer, dag in dag uit, gekmakend soms. En nu zie ik onze wonderopvoeders in gedachten al weer Hun hoofd schudden, maar werkelijk, ik gun iedereen zo'n ( overigens fantasisch) kind. Puur en alleen om wat nederigheid te leren. Ik kijk sinds onze tweede altijd met veel compassie naar ploeterende ouders met 'lastige' kinderen.
Ben dan stiekem wel benieuwd hoe zo'n kind opdroogt als volwassene. Klinkt ook een beetje als het kind van die vriendin van mij. Hoelang zij haar willetje kan volhouden, dwingt bijna respect af. Maar denk niet dat het een makkelijke tante zal zijn als volwassene als ze dit niet ergens kwijtraakt onderweg.
Nigella schreef op 16-08-2024 om 21:50:
[..]
Ik reageer hier o.a. op. Dit klinkt voor mij als normaal kindergedrag. Natuurlijk ga je in de sneeuw liggen! En in de supermarkt, dat doet (bijna) ieder kind.
Uiteindelijk gaat het erom hoe je erop reageert als ouder en ook hoe jijzelf omgaat met je emoties en hoe jij je samen met je man gedraagt naar elkaar en de kinderen.
Kinderen horen niet alleen wat je zegt, ze kijken naar wat je doet, hoe je reageert en handelt, juist op momenten dat je moe bent, geïrriteerd en de dag al lang is geweest.
O, je reageerde op mij? Even denken hoor. Ongewenst gedrag negeren. Shit, foutje.
Nicole123 schreef op 16-08-2024 om 21:24:
[..]
Lekker bezig met provoceren? Grijpen ze nou teveel of te weinig in? Je spreekt jezelf inmiddels flink tegen. Andere ouders vind je veel te soft en grijpen te weinig in, zeg je, en jij bent veel harder. Maar concreet blijkt je aanpak het negeren als je kind schreeuwt en 'pick your battles', want andere ouders grijpen volgens jou veel teveel in op kleine dingen.
Het meest consequente in wat je schrijft is het keiharde oordeel over andere ouders en het steevast invullen voor hen dat ze het fout doen. Niemand hier zegt dat ze hun kind niet hoeven op te voeden of corrigeren omdat het een diagnose heeft. Integendeel, die mensen beschrijven juist, in alle kwetsbaarheid, hoe ze er alles aan doen.
Vrijwel elke ouder doet aan negeren van ongewenst gedrag in gevallen waarin dat goed werkt, aan pick your battles wanneer dat kan, aan geen drama maken als het niet nodig is. Zo bijzonder is je aanpak niet. Alleen is elke situatie en elk kind anders en dat vergeet je.
Nigella schreef op 16-08-2024 om 22:24:
[..]
Ik heb de indruk dat het erger wordt de laatste jaren. Stijlen als gentle parenting zijn zeer populair, alles moet zachtaardig en ouders willen vooral vriendjes zijn met hun kinderen en dat het gezellig blijft.
Omdat er veel wordt gewerkt en er veel stress is willen ouders op de momenten dat ze er zijn vooral genieten van hun kinderen en dan moet het leuk zijn. Een driftig en boos kind hoort niet in het plaatje, dus wordt er toegeeflijk gereageerd, zodat het kind toch vooral weer rustig wordt.
Maar de toegeeflijkheid, dat is het issue voor je blijkbaar. Dat mensen het graag gezellig willen houden in hun gezin en vriendelijk reageren op hun kinderen daar ben je helemaal niet tegen, dat propageer je zelf juist ook. Dus het is niet soft versus hard waar je het eigenlijk over hebt, want wat ik van je lees is verre van hard, maar consequent versus toegeeflijk.
Tsja, ik zie die trend eigenlijk niet zo, in mijn omgeving. Ik denk dat je misschien ook vooral ziet waar je op focust. Als jij erg let op hoe andere ouders het doen, dan zie je het misschien meer dan ik. Als jij je enorm ergert aan een bepaalde opvoedstijl, dan springt die er ineens tussenuit, terwijl het misschien maar om 1 op de 10 ouders gaat. En bedenk altijd dat je maar een stukje ziet. Jij weet helemaal niet wat er eerder is voorgevallen, wat ouders al geprobeerd hebben, of een kind een labeltje heeft waardoor bepaalde dingen net even anders of veel moeilijker gaan, of een kind schreeuwt om iets gedaan te krijgen of omdat het emmertje vol is om heel andere redenen. Begrijp je dat diverse van je posts enorm oordelend kunnen overkomen, als je zo enorm denkt te weten hoe het er bij anderen aan toegaat en door welke fouten van anderen dat allemaal zou komen?
Diyer schreef op 16-08-2024 om 22:34:
[..]
Ben dan stiekem wel benieuwd hoe zo'n kind opdroogt als volwassene. Klinkt ook een beetje als het kind van die vriendin van mij. Hoelang zij haar willetje kan volhouden, dwingt bijna respect af. Maar denk niet dat het een makkelijke tante zal zijn als volwassene als ze dit niet ergens kwijtraakt onderweg.
Mijn oudste was ook zo’n kind. Al toen ze 2 was zei ze dingen als ‘waarom mag jij alles voor mij bepalen en ik niet voor jou?’ Dat vonden we toen reuze slim en grappig. Het voerde wel ver want als ze bijv kleren niet zelf had gekozen, deed ze ze echt niet aan. Ze ging ook niet gillen of schoppen, behalve als ik haar toch dwong om zo’n vest aan te doen. Ging ze gillend onder haar bed liggen 
Oplossing was om haar dan inderdaad maar zeggenschap te geven over haar garderobe en wat ze aan deed. Toen was ze dus 2, maar debatteerde alsof ze 5 was. Vooral binnenshuis overigens. Op school was ze een ster in aangepast gedrag en juffen hebben wel gezegd dat ze van haar wel 30 kinderen in de klas konden hebben.
Wat ben je dan enorm bezig met hoe andere ouders het aanpakken, Nigella, heb ook aardig wat kinderen plus ouders aan me voorbij zien trekken, maar bekijk de dynamiek zonder waardeoordeel tav de opvoedkwaliteiten van de ouders.
Alleen al vanwege het feit dat iedere gezinsdynamiek uniek is, geen enkele situatie is hetzelfde, geen enkel kind is hetzelfde, geen enkele ouder. Waar is je compassie, waarom kijken met zo'n keurende bril? En er dan een algemeen etiketje opplakken van wat er in jouw ogen niet goed gaat?
Wie ben ik om andermans methode ter discussie te stellen? Kinderen en ouders zijn in iedere setting ook weer anders, de dynamiek in gezelschap, op school, thuis is anders. Het enige wat ik probeer te doen is, om datgene wat goed gaat juist te benoemen, dat helpt enorm, zowel naar de betreffende ouder, als het kind.
Diyer schreef op 16-08-2024 om 22:31:
Ik heb een vriendin met dochter wat een hyper intelligent meisje is. Zou me niks verbazen als die de basisschool versneld. Anyhow, ik vind dit meisje een ontzettend pittig kind. Zou denk ik eerlijk gezegd zelf ook niet goed weten hoe ik het zou moeten aanvliegen. Ik weet wel wat het resultaat is en dat ze met haar gedrag alle aandacht krijgt die ze maar voor elkaar krijgt. Ondanks een moeder die zeker wel grenzen stelt. Dit gaat alleen wel echter op de begripvolle manier. Wat dus betekent dat haar dochter 20 x per dag uit de bocht vliegt, in al haar temperament laat weten dat ze het ergens niet mee eens is, boos is, verongelijkt en dan heel demonstratief gaat weglopen, zit te nukken en ga maar door. Het resultaat is dat mijn vriendin vooral met haar dochter bezig is die enkele keren per jaar dat we elkaar zien.
Dochter is bijvoorbeeld boos dat ik haar ben, want vind dat niet leuk. Gaat dan lopen emmeren. Moeder spreekt dochter aan, geeft aan wat de bedoeling is. Moet dochter daar heel vaak aan herinneren. Dochter wordt nog demonstratief bozer, begint te mopperen of te huilen. Gaat met haar armen over elkaar met boze toon wegstampen. Zegt letterlijk dat ze niet wil dat ik er ben, moeder gaat gesprekjes aan om uit te leggen dat ze niet de hele tijd met haar bezig kan zijn en ook even met mij wil kletsen. Meisje krijgt een timer, komt de hele tijd verhaal halen, vooral op bozige manier. Begint op een gegeven moment te huilen, moeder bukt weer door de knieën, vraagt of ze een knuffel wil en getroost wil worden, wat ze dan weer wil. Maar binnen enkele momenten is het weer bal en begint de riedel weer opnieuw en dan om weer wat anders.
Echt, elk bezoekje zie ik met lede ogen toe hoe moeder vooral continue bezig is met haar dochter af te leiden van haar driften en boosheid en het goede gesprek met haar probeert te voeren over hoe dingen gaan, wat wel en niet leuk is, etc etc. En ik vind het meisje hierdoor helemaal niet leuk.
Ik weet best dat er vanzelf een tijd komt dat het beter zal gaan en het meisje (inmiddels 7) ongetwijfeld zichzelf leert te vermaken. Maar het is maar goed dat er geen broertjes of zusjes zijn, want die zouden totaal ondersneeuwen bij dit claimgedrag. Daar heb je met meerdere kinderen toch helemaal geen tijd voor om elke emotie zoveel aandacht te geven?
7 vind ik al heel oud voor dit soort gedrag. Toen ik je verhaal las dacht ik dat het over een kind van 4-5 jaar zou gaan.
Dat oeverloze dooremmeren met zo'n kind en maar eindeloos alternatieven bieden en tegemoet komen, dat klinkt als een typisch geval van een curlingouder die met haar gedrag het ongewenste gedrag faciliteert.
De volgende keer zou ik vragen of jullie afspraak zonder kind erbij kan, zodat jullie echt kunnen bijpraten in plaats van bezig zijn met haar dochter.
