Oudste zoon heeft gebroken met zijn ouders en beinvloed broer en zus
we hebben een gezin met 3 volwassen kinderen 2 zonen van 32 en 38 j en een dochter van 34j allen al jaren uit huis. Moeder heeft sinds een tiental jaren een drankprobleem . Drie jaar geleden heeft de oudste zoon een nieuwe relatie begonnen. 2 jaar geleden is hij nog naar het kerstfeest van 2022 geweest met nieuwjaar is hij niet meer langsgeweest. Enkele maanden later heb ik (vader) hem nog gesproken hij wou niet meer naar huis komen omwille van het drankprobleem van zijn moeder. Woorden zijn er nooit geweest, onze kinderen zijn vrij zelfstandig opgevoed en in alles wat ze onderneemden aangemoedigd, ze hebben mogen studeren wat ze wilden en zolang ze wilden. Toen ze werkten hebben ze niets moeten afgeven zodat ze konden sparen, ze zijn zolang mogen blijven thuis wonen als ze wilden hij is pas op28j leeftijd zelfstandig gaan wonen zijn broer en zus respectievelijk op 26 en 25 j leeftijd. Vrienden en vriendinnetjes werden steeds met open armen ontvangen mochten blijven slapen en meeeten...nooit geen probleem over gemaakt. In de periode voorafgaand aan zijn breuk zijn er in gezinsverband verschillende gesprekken geweest met mijn vrouw maar ze wil het probleem niet inzien. In de zomer volgend op zijn breuk heb ik hem een laatste keer gesproken hij beweerde nog altijd dat de drank aan de oorzaak ligt van de breuk. Begin 2024 erft mijn vrouw een aanzienlijke som geld. Ze wil een schenking doen aan de kinderen en stuurt ze alle drie een mailtje. Via onze dochter laat hij weten dat de schenking voor hem niet hoeft en dat hij het als omkoperij ervaart hij weet ook onze dochter zo ver te krijgen dat ze resoluut de schenking weigert. Om onenigheid te vermijden hebben we dan maar besloten om van de schenking af te zien voor de jongste zoon. De relatie tussen onze dochter en mijn vrouw is ook redelijk koel geworden en beperkt zich tot het hoogst noodzakelijke. Een maand geleden heeft de oudste via zijn broer de sleutel die hij nog steeds in bezit had teruggegeven een gebaar dat ik ervaar als een definitieve breuk. Berichtjes met kerst, nieuwjaar, verjaardag of moederdag stuurt hij niet meer naar zijn moeder. Op mijn verjaardags- kerst- en nieuwjaarswensen aan hem heeft hij nog kort geantwoord. Mijn verjaardag was hij ook niet vergeten met een what's app berichtje maar een vaderdag kon er niet meer af. Binnenkort is het zijn verjaardag ik zal hem zeker mijn wensen doorsturen evenals voor kerst en nieuwjaar. Hoe is het mogelijk om je ouders allebei zo te laten vallen zonder dat er woorden gevallen zijn zonder ruzie zonder dat er aanleiding toe is behalve het drankprobleem van zijn moeder. Facebook berichten van ons worden nooit door hem geliked terwijl de berichten van zijn schoonouders steevast altijd een like van hem krijgen. Ik ben er gewoon kapot van, ligt zijn nieuwe vriendin aan de basis van alles of is het zijn eigen beslissing.Hoe kan je je moeder zo laten vallen zonder dat ze je ooit een strobreedte in de weg gelegd heeft, hoe kan je een schenking van je eigen ouders weigeren en je broer en zuster proberen in je verhaal mee te trekken. En toch moest hij morgen voor de deur staan we zouden hem allebei met open armen ontvangen.
Ik denk dat dit, met inachtneming van alle later toegevoegde info, begrip verdient voor beide kanten. De situatie is heel zwaar en niemand heeft hiervoor gekozen. NAH en ook verslaving zijn ziektes en die hebben ook invloed op de omgeving. Daar mag en moet je écht oog voor hebben. Sommige ziektes heb je niet alleen. De post van Meesje over NAH en de gevolgen vind ik heel waardevol. Moeder is ziek en daardoor veranderd in karakter en gedrag. Daar kan ze niks aan doen en daar mag je genadig naar kijken, maar je moet ook oog hebben voor wat het met man en kinderen doet. Het is nogal wat als je moeder opeens zo veranderd van een lieve, warme vrouw naar een boze, afstandelijke vrouw die heel koppig is en geen grenzen meer kent. Net als wanneer iemand dement wordt, daar veranderen sommige mensen ook van. Sommigen worden dan zachter, anderen juist agressief. Dat laatste is voor de vaak volwassen kinderen erg naar om te zien en mee te maken. Als je ouders ziek worden, brengt dat ook vaak zorgen met zich mee voor de kinderen. Als je moeder zich regelmatig van de wereld zuipt, net zo zeer. Dan is het wachten op een telefoontje dat ze niet meer wakker wordt. Of hard gevallen is en misschien nog meer hersenschade oploopt.
Voor de kinderen is het waarschijnlijk fijn als er begrip is voor hun gevoelens, zonder de plicht dankbaar te zijn voor hun fijne jeugd. Sommige mensen uiten hun liefde in geld en spullen, en dat is denk ik ook onvermogen om het anders te doen. Ook iets om genadig naar te kijken. Maar hoe fijn zou het zijn als gevoelens bespreekbaar zijn in jullie gezin? Als er ruimte is om te praten en te huilen, om dingen uit te spreken, samen te zoeken naar oplossingen en daarmee ook naar verbinding?
Dankbaarheid voor de mooie dingen en verdriet en zorgen om de situatie nu kunnen naast elkaar bestaan en staan ook los van de intenties van mensen.
Ik denk dat het heel misschien meer gaat om Patrik zelf.
Hij staat overal tussenin, is het cement, de lijm, maar er wordt van hem verwacht dat hij in alle situaties het voortouw en initiatief neemt.
Zijn zoon was 28, nu 38 jaar. Dan heb je zelf ook verantwoordelijkheid t.a.v. de relaties in je leven.
Ik denk dat Patrik snakt naar een stuk ontspanning in zijn familie, zonder dat hij de schuld krijgt, zonder dat hij alles hoeft op te lossen voor de volwassen mensen in zijn familie.
Ik denk te begrijpen hoe moe je bent en er gewoon genoeg van hebt. Dat mag er zijn.
Is er iemand in je omgeving, een professioneel iemand, die jóu ondersteunt, waar je je verhaal kwijt kunt en met wie je kunt sparren?
Wat je zegt over het gedrag waarmee je te maken hebt is erg herkenbaar. Moeilijk, moeilijk, moeilijk, eenzaam, zwaar en onderschat en zeker ondergewaardeerd.
Dit is heel verdrietig voor jullie allemaal, zonder uitzondering.
Jij hebt voor jezelf besloten dat je doorgaat met je vrouw. Dat je 40 jaar niet zomaar achter je kan laten en dat je er voor haar bent in voor- en tegenspoed. Je voelt dat je dit kan en wil dragen.
Jij gaat echter alleen over jóuw draagkracht. Het is niet aan jou om te beslissen wat een ander kan en wil dragen. Daar ga je niet over.
Je vrouw drinkt soms tot ze niet meer kan en gaat dan zelfs 'out', ze is depressief, niet meer wie ze was, heeft stemmingsstoornissen, is emotioneel labiel en vertoont onvoorspelbaar gedrag.
Je kinderen beschermen zichzelf om ervoor te zorgen dat het ze niet verder beschadigd raken en dat mag. Ze zijn, zoals je zelf al stelt, volwassen mensen en dat betekent dat zij hun eigen keuzes mogen maken.
Ze zijn jou niets verplicht omdat je ze op de wereld hebt gezet. Dat was jullie keuze en jullie keuze alleen. Zij hebben niets goed te maken, geen rekening te vereffenen of schuld in te lossen.
Je kan kiezen voor je vrouw, maar daarnaast ook de keuze van je kinderen accepteren. Dat mag gewoon naast elkaar bestaan.
Laat je kinderen toch alsjeblieft weten dat je je vrouw tot het einde aan toe bij zal staan, maar dat zij andere keuzes mogen maken. Geef aan dat je het moeilijk vind om dit te accepteren, maar dat je ze de ruimte geeft en hoopt dat er misschien weer een moment komt dat jullie weer onderdeel uit gaan maken van elkaars leven.
Sterkte.
Gebruikersnaaminvullen schreef op 03-12-2024 om 17:29:
[..]
Dat weet je helemaal niet. Je weet helemaal niets over hoe die zoon zich voelt. En zolang de vader geen goed gesprek heeft met die zoon weet hij het ook niet. Het kan echt heel heftig zijn om een ouder te zien veranderen.
Ja dat lijkt mij voor de vader ook heel heftig om te zien dat je geliefde die je al 40 jaar hebt zo veranderd, als je daar als kind geen begrip voor op kunt brengen vraag ik me eerder af wat er mis met je is. Contact verbreken na jarenlang niks aan de hand en dat ook nog aangeven waarom getuigt voor mij niet van begrip. De meesten voeden hun kinderen zo op dat ze empathie en medeleven ontwikkelen, niemand moedigt z'n kind aan om vooral de zwakkeren links te laten liggen lijkt mij. En ja dan kan het heel heftig zijn om je ouder zo te zien veranderen maar dat is geen enkele reden om nog maar wat extra olie op het vuur te gooien.
Nick90 schreef op 03-12-2024 om 19:15:
[..]
Ja dat lijkt mij voor de vader ook heel heftig om te zien dat je geliefde die je al 40 jaar hebt zo veranderd, als je daar als kind geen begrip voor op kunt brengen vraag ik me eerder af wat er mis met je is. Contact verbreken na jarenlang niks aan de hand en dat ook nog aangeven waarom getuigt voor mij niet van begrip. De meesten voeden hun kinderen zo op dat ze empathie en medeleven ontwikkelen, niemand moedigt z'n kind aan om vooral de zwakkeren links te laten liggen lijkt mij. En ja dan kan het heel heftig zijn om je ouder zo te zien veranderen maar dat is geen enkele reden om nog maar wat extra olie op het vuur te gooien.
Empathie werkt natuurlijk twee kanten op. Een voorwaarde voor het ontwikkelen van empathie is dat de emoties van kinderen er mogen zijn en bespreekbaar zijn. En in moeilijke situaties kan er soms meer nodig zijn om die empathie weer op gang te krijgen.
Vandaar ook mijn eerdere vraag aan Patrik: hoe werd en wordt er in jullie gezin omgegaan met de emoties en perspectieven van de kinderen? Is dat wellicht voor verbetering vatbaar?
Dolfje schreef op 03-12-2024 om 17:13:
[..]
Vind jij.
Ik vind dat je als kind niks verplicht bent aan je ouders. Zij hebben voor het kind gekozen dus de plicht om ervoor te zorgen. Niet andersom. Ik vind dus ook niet dat een kind dankbaar moet zijn.
Precies, waarom moet een kind dankbaar voor het feit dat hij goed is opgevoed? Het kind heeft er niet om gevraagd geboren te worden, als je als ouder graag een kind wilt, is het je plicht om het goed op te voeden. Omgekeerde wereld dat een kind daar per se dankbaar voor moet zijn.
felija schreef op 03-12-2024 om 19:26:
[..]
Precies, waarom moet een kind dankbaar voor het feit dat hij goed is opgevoed? Het kind heeft er niet om gevraagd geboren te worden, als je als ouder graag een kind wilt, is het je plicht om het goed op te voeden. Omgekeerde wereld dat een kind daar per se dankbaar voor moet zijn.
Je kind hoeft niet dankbaar te zijn maar wat goed fatsoen is niet fout om aan te leren hoor, tot een paar jaar terug was deze zoon nog erg tevreden. En ja als je tot je 28ste thuis hebt gewoond en kon sparen ipv rekeningen betalen lijkt mij zeker wel iets om dankbaar voor te zijn.
Nick90 schreef op 03-12-2024 om 19:32:
[..]
Je kind hoeft niet dankbaar te zijn maar wat goed fatsoen is niet fout om aan te leren hoor, tot een paar jaar terug was deze zoon nog erg tevreden. En ja als je tot je 28ste thuis hebt gewoond en kon sparen ipv rekeningen betalen lijkt mij zeker wel iets om dankbaar voor te zijn.
Helemaal met je eens.
Wat een pijn zal Patric voelen, zijn vrouw die veranderd is en daardoor ook een groot gedeelte van zijn leven en dan zijn kinderen amper tot nooit meer zien of spreken vanwege de ziekte van zijn vrouw, hun moeder. Ik mis respect , fatsoen en mededogen van deze kinderen.
Nick90 schreef op 03-12-2024 om 19:32:
[..]
Je kind hoeft niet dankbaar te zijn maar wat goed fatsoen is niet fout om aan te leren hoor, tot een paar jaar terug was deze zoon nog erg tevreden. En ja als je tot je 28ste thuis hebt gewoond en kon sparen ipv rekeningen betalen lijkt mij zeker wel iets om dankbaar voor te zijn.
Ik denk niet dat je als kind zomaar even besluit om al dan niet tijdelijk afstand te nemen van je ouders, ik denk dat daar heel wat aan vooraf gaat, kinderen zijn enorm loyaal aan hun ouders. Het is vaak wanhoop en onmacht waardoor je als volwassen kind geen andere optie meer ziet om er zelf niet aan onderdoor te gaan.
Ik ben erg benieuwd of en hoe vader en zoon het gesprek met elkaar zijn aan gegaan.
felija schreef op 03-12-2024 om 20:04:
[..]
Ik denk niet dat je als kind zomaar even besluit om al dan niet tijdelijk afstand te nemen van je ouders, ik denk dat daar heel wat aan vooraf gaat, kinderen zijn enorm loyaal aan hun ouders. Het is vaak wanhoop en onmacht waardoor je als volwassen kind geen andere optie meer ziet om er zelf niet aan onderdoor te gaan.
Ik ben erg benieuwd of en hoe vader en zoon het gesprek met elkaar zijn aan gegaan.
Zo loyaal vind ik deze zoon niet, en uiteraard lezen wij maar 1 kant dus wat er precies is voorgevallen weet buiten to om niemand maar om de ouders maar meteen op de schopstoel te zetten vind ik niet juist, zeker niet als je bedenkt wat hier allemaal aan vooraf gegaan is en de zoon ruim volwassen is, iets of wat fatsoen of empathie van de zoon lijkt mij hier wel op z'n plaats, en wat betreft er zelf niet aan onderdoor gaan klinkt in dit geval meer als how can I make this about me, zoon is volwassen.
Nick90 schreef op 03-12-2024 om 20:17:
[..]
Zo loyaal vind ik deze zoon niet, en uiteraard lezen wij maar 1 kant dus wat er precies is voorgevallen weet buiten to om niemand maar om de ouders maar meteen op de schopstoel te zetten vind ik niet juist, zeker niet als je bedenkt wat hier allemaal aan vooraf gegaan is en de zoon ruim volwassen is, iets of wat fatsoen of empathie van de zoon lijkt mij hier wel op z'n plaats, en wat betreft er zelf niet aan onderdoor gaan klinkt in dit geval meer als how can I make this about me, zoon is volwassen.
Wie zegt dat het "meteen" is en niet een proces van jaren?
Mijn moeder kreeg nah toen ik 28 was. Niet precies hetzelfde als deze mevrouw en ze dronk zich ook niet laveloos. Maar ze viel behoorlijk vaak en door alcohol nog wat meer en ze had ook osteoporose, dus ze brak dan ook wel eens wat en bezeerde zich vaak. Ik heb heel veel uren in ziekenhuizen en revalidatiecentra doorgebracht met haar. Ik heb zoveel zorgen om haar gehad. Ik heb nooit het contact verbroken, maar ik vond het wel heel zwaar. Het is toch wel moeilijk als je er dan bij zit, de rollator in de hoek van de laatste revalidatie, en er dan nog eens wordt bijgeschonken… Als iemand niet compleet achterlijk is, dan is het toch wel moeilijk om dan te denken ‘Ze kan er niks aan doen en pa kan er ook niks aan doen’, terwijl je kan zitten wachten op de volgende keer dat je op moet draven omdat er weer iets is mis gegaan wat voorkomen had kunnen worden.
Patrik schreef op 03-12-2024 om 15:58:
[..]Ik vraag gewoon wat meer begrip van mijn zoon en dat hij niet zijn moeder ziet als de eerste beste ordinaire alcoholverslaafde.
Ik vind je koppig. En ook een bepaalde trots hebben.
Op het forum zitten mensen van ‘all walks of life’. We zijn niet 1 clan die tegen jou is. Er zit een scala aan ervaringen, inzichten en rijke wijsheid. Situaties, ervaringen van mensen die overeenkomstigheden hebben met de jouwe.
Gebruikersnaaminvullen schreef op 03-12-2024 om 16:01:
[..]
Maar wat vind je vrouw van de situatie met de kinderen?
Naar buiten uit is ze onverschillig, probeer je er over te praten dan krijg je geen antwoord. Haar oudste zoon wordt door haar doodgezwegen. Ga ik langs bij of krijg ik een berichtje / telefoon van de andere twee kinderen dan krijg je direkt de opmerking " wat wisten ze nu weer over mij te vertellen". Steeds negatieve opmerkingen niet alleen over de kinderen maar over alles en iedereen.
Patrik schreef op 04-12-2024 om 08:38:
[..]
Naar buiten uit is ze onverschillig, probeer je er over te praten dan krijg je geen antwoord. Haar oudste zoon wordt door haar doodgezwegen. Ga ik langs bij of krijg ik een berichtje / telefoon van de andere twee kinderen dan krijg je direkt de opmerking " wat wisten ze nu weer over mij te vertellen". Steeds negatieve opmerkingen niet alleen over de kinderen maar over alles en iedereen.
En hoe gedraagt ze zich in het bijzijn van de kinderen? Zijn er kleinkinderen? Kan het zijn dat je kinderen hun kinderen proberen te beschermen tegen het schadelijke gedrag van je vrouw?
Dat is een lastige spagaat en dan moet je als ouder voor je kinderen kiezen. Zelfs als de oorzaak een medische is en het niet eenvoudig is het gedrag aan te passen. Hoe naar het ook is voor jou als partner om dit te zien gebeuren.
Wat compassie voor de keuzes van je kinderen is wel op zijn plek.
