Oudste zoon heeft gebroken met zijn ouders en beinvloed broer en zus
we hebben een gezin met 3 volwassen kinderen 2 zonen van 32 en 38 j en een dochter van 34j allen al jaren uit huis. Moeder heeft sinds een tiental jaren een drankprobleem . Drie jaar geleden heeft de oudste zoon een nieuwe relatie begonnen. 2 jaar geleden is hij nog naar het kerstfeest van 2022 geweest met nieuwjaar is hij niet meer langsgeweest. Enkele maanden later heb ik (vader) hem nog gesproken hij wou niet meer naar huis komen omwille van het drankprobleem van zijn moeder. Woorden zijn er nooit geweest, onze kinderen zijn vrij zelfstandig opgevoed en in alles wat ze onderneemden aangemoedigd, ze hebben mogen studeren wat ze wilden en zolang ze wilden. Toen ze werkten hebben ze niets moeten afgeven zodat ze konden sparen, ze zijn zolang mogen blijven thuis wonen als ze wilden hij is pas op28j leeftijd zelfstandig gaan wonen zijn broer en zus respectievelijk op 26 en 25 j leeftijd. Vrienden en vriendinnetjes werden steeds met open armen ontvangen mochten blijven slapen en meeeten...nooit geen probleem over gemaakt. In de periode voorafgaand aan zijn breuk zijn er in gezinsverband verschillende gesprekken geweest met mijn vrouw maar ze wil het probleem niet inzien. In de zomer volgend op zijn breuk heb ik hem een laatste keer gesproken hij beweerde nog altijd dat de drank aan de oorzaak ligt van de breuk. Begin 2024 erft mijn vrouw een aanzienlijke som geld. Ze wil een schenking doen aan de kinderen en stuurt ze alle drie een mailtje. Via onze dochter laat hij weten dat de schenking voor hem niet hoeft en dat hij het als omkoperij ervaart hij weet ook onze dochter zo ver te krijgen dat ze resoluut de schenking weigert. Om onenigheid te vermijden hebben we dan maar besloten om van de schenking af te zien voor de jongste zoon. De relatie tussen onze dochter en mijn vrouw is ook redelijk koel geworden en beperkt zich tot het hoogst noodzakelijke. Een maand geleden heeft de oudste via zijn broer de sleutel die hij nog steeds in bezit had teruggegeven een gebaar dat ik ervaar als een definitieve breuk. Berichtjes met kerst, nieuwjaar, verjaardag of moederdag stuurt hij niet meer naar zijn moeder. Op mijn verjaardags- kerst- en nieuwjaarswensen aan hem heeft hij nog kort geantwoord. Mijn verjaardag was hij ook niet vergeten met een what's app berichtje maar een vaderdag kon er niet meer af. Binnenkort is het zijn verjaardag ik zal hem zeker mijn wensen doorsturen evenals voor kerst en nieuwjaar. Hoe is het mogelijk om je ouders allebei zo te laten vallen zonder dat er woorden gevallen zijn zonder ruzie zonder dat er aanleiding toe is behalve het drankprobleem van zijn moeder. Facebook berichten van ons worden nooit door hem geliked terwijl de berichten van zijn schoonouders steevast altijd een like van hem krijgen. Ik ben er gewoon kapot van, ligt zijn nieuwe vriendin aan de basis van alles of is het zijn eigen beslissing.Hoe kan je je moeder zo laten vallen zonder dat ze je ooit een strobreedte in de weg gelegd heeft, hoe kan je een schenking van je eigen ouders weigeren en je broer en zuster proberen in je verhaal mee te trekken. En toch moest hij morgen voor de deur staan we zouden hem allebei met open armen ontvangen.
Je kan wel erg rationeel denken "dit is een ziekte - ze kan er niets aan doen" en "dit is de vrouw waar ik altijd van gehouden heb, dus ik ben loyaal aan haar" en dat zijn hele mooie uitgangspunten. Maar diep van binnen heb je ook je eigen emotie en rouw en het lijkt alsof je die niet toe laat. Waar is jouw rouw en boosheid voor de situatie? Kan het zijn dat je die diep hebt weggeduwd en die er niet laat zijn naast je gevoel van verantwoordelijkheid. Misschien projecteer je nu daarom die boosheid op je kinderen.
Je vrouw zet je ook tussen twee vuren door telkens negatief over de kinderen te praten en dat zal ook zijn effect op je hebben.
Ik hoop dat je bij een neutrale derde (huisarts?) terecht kan met je eigen zorgen in dit proces.
Wat een heftige situatie Patrik. Ik denk dat je er heel erg alleen voor staat. Voor alles thuis maar ook richting de kinderen terwijl je in het verleden alles samen deed met je vrouw en zij misschien nog wel het meeste oppakken richting de kinderen.
Je hebt te maken met levend verlies.. iemand is er nog maar dusdanig veranderd dat het voelt als een rouwproces ( wat het natuurlijk ook is). Dit geldt niet alleen voor jou maar ook voor je kinderen. Zij ervaren dit verlies ook. Ik zou je willen adviseren om hierover met een hulpverlener in gesprek te gaan en vervolgens dit ook met je kinderen te bespreken. Wellicht kunnen jullie juist elkaar gaan ondersteunen hierin ipv dat het voor verwijdering zorgt.
Sterkte. Lijkt mij erg moeilijk.
het is erg moeilijk maar je zoon verwijten maken omdat hij anders met de situatie omgaat brengt je nergens.
Wat een ontzettend moeilijke situatie voor iedereen. Het is voor iedereen heel zwaar. Jij bent trouw en liefdevol aan je vrouw en de beloften die je haar gedaan hebt. Maar wat moet dat soms/vaak moeilijk zijn om vol te houden als je vrouw zo veranderd is. Voor je kinderen is het ook heel moeilijk om hun moeder zo mee te maken. En ik kan me ergens ook wel voorstellen dat als ze iedere keer dat ze er zijn, uitgescholden worden of een boze moeder treffen die dan misschien ook nog wel dronken is, ze niet zo vaak meer komen. De moeder die ze kenden is er niet meer.
Zit voor jou de pijn/boosheid ook niet in een bepaalde jaloezie naar je kinderen? Zij hoeven niet elke dag met haar te leven en kunnen er zelfs voor kiezen helemaal niet meer te komen. Terwijl jij elke dag geconfronteerd wordt met je vrouw, die je vrouw niet meer is.
Ysenda schreef op 04-12-2024 om 08:50:
[..]
En hoe gedraagt ze zich in het bijzijn van de kinderen? Zijn er kleinkinderen? Kan het zijn dat je kinderen hun kinderen proberen te beschermen tegen het schadelijke gedrag van je vrouw?
In het bijzijn van de kinderen gedraagd ze zich vrij normaal. Houdt ze zich zelfs in . Als ze enigszins kritiek uitoefenen op haar gedrag barst ze in tranen uit of krijg ik de volle laag als ze weg zijn. Kleinkinderen zijn er gelukkig niet.
kaatjecato schreef op 03-12-2024 om 15:40:
[..]
Ik vroeg me af, Patrik: zijn jullie volwassen kinderen voldoende meegenomen in de psycho-eduactie over wat de gevolgen zijn van de hersenschade van hun moeder? En hoe het alcoholgebruik tot stand komt daarbinnen?
Los daarvan kan het zien veranderen van je moeder in iemand die je niet herkent, heel pijnlijk zijn natuurlijk. Net als dat het voor jou heel pijnlijk moet zijn om je vrouw zo te zien veranderen. Iedereen gaat daar op een andere manier mee om. Is er ruimte voor hun verdriet?
Je geeft aan dat de oudste zoon zulke lovende woorden of jullie als ouders en zijn jeugd sprak. Dan lijkt mij dat er veel krediet is waar je op kunt terugvallen maar dan wel door je te verplaatsen in zijn perspectief. Jouw reactie met 'pamperen' op het allereerste bericht verbaast mij nog steeds. Waar komt dat vandaan? Is dat jouw huidige boosheid over de situatie of is het een teken dat de liefdevolle band die hij bezong misschien achteraf toch minder sterk lijkt? Soms komen mensen er door hun partner (en het nieuwe perspectief dat zij bieden) achter dat wat zij als 'normaal' en liefdevol zagen, achteraf toch wat minder liefdevol was.
Ben je bereid dat te onderzoeken in gesprek met jullie zoon?
Ik kan me voorstellen dat je nog niet aan toe gekomen bent om op alle berichten te reageren, Patrik. Maar ik ben toch wel heel benieuwd naar jouw gedachten over de vragen die ik eerder stelde over psycho-educatie, en hoe je kijkt naar de ruimte die er voor jullie kinderen is (en was, tijdens het opgroeien) om hun emoties te delen.
Louis Theroux heeft een keer een serie gemaakt over mensen met hersenletsel. Daar was een jonge vrouw met twee jonge kinderen die van haar paard was gevallen. Ze was helemaal veranderd en deed enorm onaardig tegen haar man en kinderen. De kinderen waren klein en namen het maar gewoon aan, voor de man was het vreselijk moeilijk. Jaren later ging Louis terug en toen had de man een vriendin en de eerste vrouw zat geloof ik in een tehuis, maar hij zorgde nog wel voor haar, terwijl ze alleen maar onaardig tegen hem deed. Heel knap hoe hij het kon accepteren en ermee kon omgaan.
Annaniem2023 schreef op 04-12-2024 om 17:19:
Louis Theroux heeft een keer een serie gemaakt over mensen met hersenletsel. Daar was een jonge vrouw met twee jonge kinderen die van haar paard was gevallen. Ze was helemaal veranderd en deed enorm onaardig tegen haar man en kinderen. De kinderen waren klein en namen het maar gewoon aan, voor de man was het vreselijk moeilijk. Jaren later ging Louis terug en toen had de man een vriendin en de eerste vrouw zat geloof ik in een tehuis, maar hij zorgde nog wel voor haar, terwijl ze alleen maar onaardig tegen hem deed. Heel knap hoe hij het kon accepteren en ermee kon omgaan.
Ja deze bedoelde ik. Dat was gewoon schokkend hoe zij zich gedroeg naar die kinderen. Ze hoorde daar ook niet thuis in haar toestand. Echt enorm schadelijk gedrag was het.
Patrik schreef op 04-12-2024 om 08:38:
[..]
Naar buiten uit is ze onverschillig, probeer je er over te praten dan krijg je geen antwoord. Haar oudste zoon wordt door haar doodgezwegen. Ga ik langs bij of krijg ik een berichtje / telefoon van de andere twee kinderen dan krijg je direkt de opmerking " wat wisten ze nu weer over mij te vertellen". Steeds negatieve opmerkingen niet alleen over de kinderen maar over alles en iedereen.
Het is jouw vrouw en jij laat haar niet vallen, dat begrijp ik. Maar begrijp jij dat je als kind je moeder al 10 jaar zo af ziet takelen op een manier waarbij ze hun moeder, zoals ze die kenden, eigenlijk hebben zien "verdwijnen", ook niet makkelijk is?
Dit gaat niet over een paar maanden of een jaar, dit gaat over minimaal 10 jaar. 22, 24 en 28 is misschien volwassen, maar ook wel jong om je moeder op deze manier te verliezen.
ik begrijp maar al te goed wat het verlies van een moeder te weeg brengt. Ik was 22 jaar oud toen mijn moeder door een plotseling overlijden getroffen werd. Het was tijdens mijn legerdienst in Duitsland en kreeg pas anderhalve dag na het overlijden de toelating om naar huis te gaan. Ik had geen broers of zusters om mijn vader op te vangen en daags na de begrafenis moest ik al terug in de kazerne zijn. Ik ken maar al te goed de waarde van een moeder, nu meer dan 43 jaar denk ik nog alle dagen aan haar. Ik heb nooit afscheid van haar kunnen nemen, het enige dat ik had was een occasioneel bezoekje aan haar graf. Ik kan niet begrijpen dat er dan mensen zijn die hun moeder laten vallen omdat ze niet meer in hun perfecte leventje past, omdat ze zich schamen in haar of omdat ze zich onwennig voelen in haar aanwezigheid. Terwijl de persoon in kwestie drankzuchtig is tgv NAH.
Patrik schreef op 05-12-2024 om 00:31:
ik begrijp maar al te goed wat het verlies van een moeder te weeg brengt. Ik was 22 jaar oud toen mijn moeder door een plotseling overlijden getroffen werd. Het was tijdens mijn legerdienst in Duitsland en kreeg pas anderhalve dag na het overlijden de toelating om naar huis te gaan. Ik had geen broers of zusters om mijn vader op te vangen en daags na de begrafenis moest ik al terug in de kazerne zijn. Ik ken maar al te goed de waarde van een moeder, nu meer dan 43 jaar denk ik nog alle dagen aan haar. Ik heb nooit afscheid van haar kunnen nemen, het enige dat ik had was een occasioneel bezoekje aan haar graf. Ik kan niet begrijpen dat er dan mensen zijn die hun moeder laten vallen omdat ze niet meer in hun perfecte leventje past, omdat ze zich schamen in haar of omdat ze zich onwennig voelen in haar aanwezigheid. Terwijl de persoon in kwestie drankzuchtig is tgv NAH.
Je hebt ontzettend veel begrip voor je vrouw. Maar waarom niet voor je zoon?
