Oudste zoon heeft gebroken met zijn ouders en beinvloed broer en zus
we hebben een gezin met 3 volwassen kinderen 2 zonen van 32 en 38 j en een dochter van 34j allen al jaren uit huis. Moeder heeft sinds een tiental jaren een drankprobleem . Drie jaar geleden heeft de oudste zoon een nieuwe relatie begonnen. 2 jaar geleden is hij nog naar het kerstfeest van 2022 geweest met nieuwjaar is hij niet meer langsgeweest. Enkele maanden later heb ik (vader) hem nog gesproken hij wou niet meer naar huis komen omwille van het drankprobleem van zijn moeder. Woorden zijn er nooit geweest, onze kinderen zijn vrij zelfstandig opgevoed en in alles wat ze onderneemden aangemoedigd, ze hebben mogen studeren wat ze wilden en zolang ze wilden. Toen ze werkten hebben ze niets moeten afgeven zodat ze konden sparen, ze zijn zolang mogen blijven thuis wonen als ze wilden hij is pas op28j leeftijd zelfstandig gaan wonen zijn broer en zus respectievelijk op 26 en 25 j leeftijd. Vrienden en vriendinnetjes werden steeds met open armen ontvangen mochten blijven slapen en meeeten...nooit geen probleem over gemaakt. In de periode voorafgaand aan zijn breuk zijn er in gezinsverband verschillende gesprekken geweest met mijn vrouw maar ze wil het probleem niet inzien. In de zomer volgend op zijn breuk heb ik hem een laatste keer gesproken hij beweerde nog altijd dat de drank aan de oorzaak ligt van de breuk. Begin 2024 erft mijn vrouw een aanzienlijke som geld. Ze wil een schenking doen aan de kinderen en stuurt ze alle drie een mailtje. Via onze dochter laat hij weten dat de schenking voor hem niet hoeft en dat hij het als omkoperij ervaart hij weet ook onze dochter zo ver te krijgen dat ze resoluut de schenking weigert. Om onenigheid te vermijden hebben we dan maar besloten om van de schenking af te zien voor de jongste zoon. De relatie tussen onze dochter en mijn vrouw is ook redelijk koel geworden en beperkt zich tot het hoogst noodzakelijke. Een maand geleden heeft de oudste via zijn broer de sleutel die hij nog steeds in bezit had teruggegeven een gebaar dat ik ervaar als een definitieve breuk. Berichtjes met kerst, nieuwjaar, verjaardag of moederdag stuurt hij niet meer naar zijn moeder. Op mijn verjaardags- kerst- en nieuwjaarswensen aan hem heeft hij nog kort geantwoord. Mijn verjaardag was hij ook niet vergeten met een what's app berichtje maar een vaderdag kon er niet meer af. Binnenkort is het zijn verjaardag ik zal hem zeker mijn wensen doorsturen evenals voor kerst en nieuwjaar. Hoe is het mogelijk om je ouders allebei zo te laten vallen zonder dat er woorden gevallen zijn zonder ruzie zonder dat er aanleiding toe is behalve het drankprobleem van zijn moeder. Facebook berichten van ons worden nooit door hem geliked terwijl de berichten van zijn schoonouders steevast altijd een like van hem krijgen. Ik ben er gewoon kapot van, ligt zijn nieuwe vriendin aan de basis van alles of is het zijn eigen beslissing.Hoe kan je je moeder zo laten vallen zonder dat ze je ooit een strobreedte in de weg gelegd heeft, hoe kan je een schenking van je eigen ouders weigeren en je broer en zuster proberen in je verhaal mee te trekken. En toch moest hij morgen voor de deur staan we zouden hem allebei met open armen ontvangen.
Gebruikersnaaminvullen schreef op 03-12-2024 om 12:44:
Om even terug te komen over die schenkingen aan de kinderen. Kan jouw vrouw dat wel zelf beslissen? Is ze nog wilsbekwaam?
Ze is niet gek of seniel he haar intellect is hoger dan het mijne
Moederkareltje schreef op 03-12-2024 om 12:50:
Ik vind het ook erg jammer dat jongste kind de dupe moet worden en nu ook geen geld krijgt door de twee oudste. Ik zou jongste zijn deel geven. De rest bewaar je maar. Wie weet kan jongste het goed gebruiken maar hij is nu dubbel genaaid.
Wees gerust geen enkel van onze kinderen zit in geldnood, ze hebben allen een eigen huis en een goed betaalde job. Ons was het er enkel om te doen de successierechten te beperken.
Patrik schreef op 03-12-2024 om 14:12:
[..]
Het is jammer dat de meeste mensen haar bestempelen als een alcoholverslaafde maar eigenlijk is ze iemand die geen grenzen meer kent in haar drinkgedrag door hersenschade.
Maar jij begint daar toch ook zelf over in je Op? Je had het alcoholmisbruik ook niet kunnen noemen en alleen de andere medische problemen. Die noem je pas veel later. Dat vind ik dus wel raar.
Patrik, ik merk hier op dat je een erg defensieve toon aan neemt tegen sommige reageerders en dat je snel in de verdediging schiet. Hoewel ik dat snap, is het geen manier om makkelijk in verbinding te komen met de ander. En zo slijten er patronen in communicatie die erg frustrerend kunnen zijn voor beide partijen. Aan de medische complicaties van je echtgenote kan je weinig doen - misschien kan je wel nog bewuster zijn in de communicatie met je kinderen. En dat houdt ook in om moeilijke feedback van hen echt te willen horen. Op je eigen eiland je eigen gelijk uitdragen is uiteindelijk een eenzame bezigheid waar je niet beter van zal worden.
Dolfje schreef op 03-12-2024 om 14:27:
[..]
Maar jij begint daar toch ook zelf over in je Op? Je had het alcoholmisbruik ook niet kunnen noemen en alleen de andere medische problemen. Die noem je pas veel later. Dat vind ik dus wel raar.
Het ging in eerste instantie over de zoon die gebroken had en de reden waarom niet over de gezondheidstoestand van mijn vrouw
Poekewiki schreef op 03-12-2024 om 14:50:
Patrik, ik merk hier op dat je een erg defensieve toon aan neemt tegen sommige reageerders en dat je snel in de verdediging schiet. Hoewel ik dat snap, is het geen manier om makkelijk in verbinding te komen met de ander. En zo slijten er patronen in communicatie die erg frustrerend kunnen zijn voor beide partijen. Aan de medische complicaties van je echtgenote kan je weinig doen - misschien kan je wel nog bewuster zijn in de communicatie met je kinderen. En dat houdt ook in om moeilijke feedback van hen echt te willen horen. Op je eigen eiland je eigen gelijk uitdragen is uiteindelijk een eenzame bezigheid waar je niet beter van zal worden.
Het kan best zijn dat ik in defensiemodus ga maar als je de reacties en de vooroordelen leest van sommige deelnemers dan stijgt je bloeddruk.
In tegenstelling tot wat de goegemeente gemakkelijk beweert is er niet altijd een goede reden waarom kinderen afstand nemen van hun ouders en kan een partner wel degelijk invloed hebben. Mijn dochter bijvoorbeeld heeft een heel andere kijk op de gezinsdynamiek bij haar partner dan haar partner, partner groeide erin op en begint nu pas te beseffen dat er toch wel een paar bijzondere dingen zijn.
Een verklaring zie ik niet, maar ik zie wel een bepaald patroon dat mogelijk een verklaring zou kunnen zijn: je kinderen zijn opgegroeid met een gezonde moeder, maar de nieuwe vriendin is pas drie jaar in beeld. Zij heeft die herinnering niet, zij kent de verandering niet, zij ziet alleen wat ze nu meemaakt en wellicht reageert ze net zo als heel veel reacties hier in dit draadje. Gebrek aan inlevingsvermogen, gebrek aan empathie, gebrek aan kennis, en teveel 'aan jezelf denken'. Ik schrik ervan als een relatie volhouden in goede en slechte tijden een 'halstarrige houding' wordt genoemd, of iets in soortgelijke woorden. Dus ja, ik denk dat de vriendin wel degelijk van invloed kan zijn en dat is jammer. Misschien moet je juist met haar een keer het gesprek aangaan.
Het is echt jammer dat het zo gaat, niet verdiend, TO niet, maar ook zijn vrouw niet.
Tsjor
Maar je zoon noemt dat als reden. En je zegt ook in je OP dat ook na veel gezinsgesprekken je vrouw haar probleem niet wil inzien. En dat dat voor je zoon reden is om nog steeds weg te blijven. Of dat nu terecht is en of er nu iets aan te doen is of niet, je zoon ziet dat zo en jij bent niet in staat om hem op andere gedachten te brengen.
En dan kun je twee dingen doen, je hakken in het zand zetten en vinden dat hij ondankbaar is voor alle goede ouderlijke zorg die hij heeft gehad. Of je kunt proberen begrip op te brengen voor het standpunt van je kind(eren) om de communicatie weer op gang te brengen. Misschien lukt het hen ooit om in te zien dat je vrouw er niets aan kan doen en dat ze ziek is, maar laat in elk geval zien dat je onvoorwaardelijk van ze houdt als vader.
Dat lees ik niet zo in jouw posts. Je lijkt hem vooral te willen af te rekenen op alle goede dingen die hij van jullie heeft gekregen en je vindt dat hij zich moet aanpassen in de moeilijke situatie van je vrouw. Het is natuurlijk een scheef voorbeeld, maar als mijn partner zou vreemdgaan, zou hij zich ook niet moeten beroepen op alle jaren waarin hij me wel trouw was en goed voor me zorgde.
Patrik schreef op 03-12-2024 om 14:54:
[..]
Het kan best zijn dat ik in defensiemodus ga maar als je de reacties en de vooroordelen leest van sommige deelnemers dan stijgt je bloeddruk.
Dat begrijp ik heel goed. Ik vind sommige reacties ook niet van veel inlevingsvermogen getuigen. Maar zie je dat jouw wat onduidelijke communicatie daarin ook een rol speelt? Ze reageren immers op wat jij schrijft.
Jij begint met dat je vrouw een drankprobleem heeft en je zoon een nieuwe relatie. En dat je zoon nu het contact heeft verbroken. Je vrouw wil het probleem niet zien. Je zoon wil jullie geld niet. En dat terwijl jullie altijd zo veel hebben gegeven. En je vraagt je af 'hoe kan dit?'.
Dat is dus waar mensen op reageren; een alcoholist die het probleem niet ziet en een zoon die dan het contact verbreekt.
Had jij iets geschreven als: we waren altijd een warm gezin, de kinderen hebben hun jeugd als prettig ervaren gaven zij altijd aan. Maar 10 jaar geleden sloeg het noodlot toe en liep mijn vrouw hersenschade op. Het gevolg is dat zij grenzeloos is op meerdere gebieden. Waaronder ook alcoholgebruik. Mijn zoon begrijpt dit niet en heeft het contact met zijn moeder volledig verbroken. Ze was altijd een liefdevolle moeder en ik vind dit zo lastig te begrijpen. Ik hou van mijn vrouw en ik hou van mijn zoon. Wat nu? Dan had je wrs heel andere reacties gekregen.
Meesje schreef op 03-12-2024 om 15:19:
[..]
Dat begrijp ik heel goed. Ik vind sommige reacties ook niet van veel inlevingsvermogen getuigen. Maar zie je dat jouw wat onduidelijke communicatie daarin ook een rol speelt? Ze reageren immers op wat jij schrijft.
Jij begint met dat je vrouw een drankprobleem heeft en je zoon een nieuwe relatie. En dat je zoon nu het contact heeft verbroken. Je vrouw wil het probleem niet zien. Je zoon wil jullie geld niet. En dat terwijl jullie altijd zo veel hebben gegeven. En je vraagt je af 'hoe kan dit?'.
Dat is dus waar mensen op reageren; een alcoholist die het probleem niet ziet en een zoon die dan het contact verbreekt.
Had jij iets geschreven als: we waren altijd een warm gezin, de kinderen hebben hun jeugd als prettig ervaren gaven zij altijd aan. Maar 10 jaar geleden sloeg het noodlot toe en liep mijn vrouw hersenschade op. Het gevolg is dat zij grenzeloos is op meerdere gebieden. Waaronder ook alcoholgebruik. Mijn zoon begrijpt dit niet en heeft het contact met zijn moeder volledig verbroken. Ze was altijd een liefdevolle moeder en ik vind dit zo lastig te begrijpen. Ik hou van mijn vrouw en ik hou van mijn zoon. Wat nu? Dan had je wrs heel andere reacties gekregen.
Goeie post, Meesje!
Ik vroeg me af, Patrik: zijn jullie volwassen kinderen voldoende meegenomen in de psycho-eduactie over wat de gevolgen zijn van de hersenschade van hun moeder? En hoe het alcoholgebruik tot stand komt daarbinnen?
Los daarvan kan het zien veranderen van je moeder in iemand die je niet herkent, heel pijnlijk zijn natuurlijk. Net als dat het voor jou heel pijnlijk moet zijn om je vrouw zo te zien veranderen. Iedereen gaat daar op een andere manier mee om. Is er ruimte voor hun verdriet?
Je geeft aan dat de oudste zoon zulke lovende woorden of jullie als ouders en zijn jeugd sprak. Dan lijkt mij dat er veel krediet is waar je op kunt terugvallen maar dan wel door je te verplaatsen in zijn perspectief. Jouw reactie met 'pamperen' op het allereerste bericht verbaast mij nog steeds. Waar komt dat vandaan? Is dat jouw huidige boosheid over de situatie of is het een teken dat de liefdevolle band die hij bezong misschien achteraf toch minder sterk lijkt? Soms komen mensen er door hun partner (en het nieuwe perspectief dat zij bieden) achter dat wat zij als 'normaal' en liefdevol zagen, achteraf toch wat minder liefdevol was.
Ben je bereid dat te onderzoeken in gesprek met jullie zoon?
Patrik schreef op 03-12-2024 om 14:54:
[..]
Het kan best zijn dat ik in defensiemodus ga maar als je de reacties en de vooroordelen leest van sommige deelnemers dan stijgt je bloeddruk.
Dat heeft toch niks met vooroordelen te maken? Iedereen hier ziet het probleem wel, behalve jij zelf?
Het valt je te prijzen dat je in deze situatie er voor kiest om je vrouw bij te staan, absoluut. Maar je faciliteert op deze manier absoluut het probleem en maakt het eigenlijk een beetje de schuld van je zoon dat die er voor kiest om zich hier van te distantiëren.
Heb je er wel eens bij stil gestaan hoe pijnlijk deze toestand van zijn moeder voor hem zou kunnen zijn? En heb je daar wel eens een open en eerlijk gesprek met hem over gehad? Want ook hier komt het vooral over alsof je een bepaalde soort empathie mist. Het is allemaal heel zwart-wit. Of in elk geval, zo komt het over.
Ademes schreef op 03-12-2024 om 15:02:
Maar je zoon noemt dat als reden. En je zegt ook in je OP dat ook na veel gezinsgesprekken je vrouw haar probleem niet wil inzien. En dat dat voor je zoon reden is om nog steeds weg te blijven. Of dat nu terecht is en of er nu iets aan te doen is of niet, je zoon ziet dat zo en jij bent niet in staat om hem op andere gedachten te brengen.
En dan kun je twee dingen doen, je hakken in het zand zetten en vinden dat hij ondankbaar is voor alle goede ouderlijke zorg die hij heeft gehad. Of je kunt proberen begrip op te brengen voor het standpunt van je kind(eren) om de communicatie weer op gang te brengen. Misschien lukt het hen ooit om in te zien dat je vrouw er niets aan kan doen en dat ze ziek is, maar laat in elk geval zien dat je onvoorwaardelijk van ze houdt als vader.
Dat lees ik niet zo in jouw posts. Je lijkt hem vooral te willen af te rekenen op alle goede dingen die hij van jullie heeft gekregen en je vindt dat hij zich moet aanpassen in de moeilijke situatie van je vrouw. Het is natuurlijk een scheef voorbeeld, maar als mijn partner zou vreemdgaan, zou hij zich ook niet moeten beroepen op alle jaren waarin hij me wel trouw was en goed voor me zorgde.
Ze erkent wel haar probleem met woorden maar voegt er direkt aan toe niet te kunnen stoppen. Het voorbeeld van de partner die vreemd gaat vindt ik wel wat van de pot gerukt en buiten proportie. Ik vraag gewoon wat meer begrip van mijn zoon en dat hij niet zijn moeder ziet als de eerste beste ordinaire alcoholverslaafde.
Hier een schoonmoeder die een herseninfarct heeft gehad en daarna ook alcohollist werd. Ze had veel moeite om te accepteren dat ze niet alles meer kon en vluchtte in de drank. Schoonmoeder was door haar aandoening zeker een minder leuk persoon geworden; meer op zichzelf gericht, bozig, minder sociaal etc.
Maar de alcohol maakte de boel wel veel erger. En gaf bovendien een manipulatief gedrag, want niemand mocht haar van die fles afhouden en niemand mocht het weten. Partner ging daarin mee en in eerste instantie haar 2 kinderen ook. Maar het maakt de dynamiek in een gezin heel lastig, want je bent daarmee een soort medeschuldig met het instant houden van het drankgebruik.
Bedenk ook dat als er gesprekken zijn geweest tussen moeder en zoon en zij duidelijk niet wil stoppen, dit ook een soort afwijzing is naar haar zoon. Ze verkiest kennelijk de fles boven de relatie met haar zoon. Dat doet ontzettend pijn bij hem.
Je geeft aan dat er aan haar intelligentie niks mankeert, dus haar drankgebruik kun je niet benoemen als een onderdeel van haar ziekte, hooguit een gevolg ervan. Ze weet heus wel dat ze teveel drinkt en dat het niet goed is voor haar. Maar de keuze die ze maakt is echt haar keuze.
Wat zou helpen is als jullie als geheel gezin een interventie gesprek doen, waarbij jullie aangeven niet meer mee te werken. Dus niet meer verzwijgen dat ze drinkt, niet meer vergoelijken dat ze drinkt en aandringen op een kliniek of medicatie (Refusal). Zolang jij als partner achter haar drankgedrag blijft staan gaat er niks veranderen.
Je zoon zal heus kunnen begrijpen dat ze als persoon veranderd is door haar ziekte, maar ik snap hem heel goed dat hij genoeg heeft van haar alcohol gebruik.
Patrik schreef op 03-12-2024 om 13:17:
[..]
Ik faciliteer juist niks alle alcohol zit achter slot maar achter de hoek is een spar en ik kan niet 24 uur op een dag thuis zijn, we hebben ook nog een sociaal leven en nee we gaan niet op café. Voor iemand die wil drinken is het gemakkelijk om aan drank te geraken en ze zijn vindingrijk! Door de tromboses is ze karakterieel ook veranderd ze heeft een ongelofelijke koppigheid ontwikkeld en stelt nergens grenzen aan
Maar wat vind je vrouw van de situatie met de kinderen?
Patrik schreef op 03-12-2024 om 14:22:
[..]
Ze is niet gek of seniel he haar intellect is hoger dan het mijne
Gek is niet de definitie van niet wilsbekwaam zijn.
