Oudste zoon heeft gebroken met zijn ouders en beinvloed broer en zus
we hebben een gezin met 3 volwassen kinderen 2 zonen van 32 en 38 j en een dochter van 34j allen al jaren uit huis. Moeder heeft sinds een tiental jaren een drankprobleem . Drie jaar geleden heeft de oudste zoon een nieuwe relatie begonnen. 2 jaar geleden is hij nog naar het kerstfeest van 2022 geweest met nieuwjaar is hij niet meer langsgeweest. Enkele maanden later heb ik (vader) hem nog gesproken hij wou niet meer naar huis komen omwille van het drankprobleem van zijn moeder. Woorden zijn er nooit geweest, onze kinderen zijn vrij zelfstandig opgevoed en in alles wat ze onderneemden aangemoedigd, ze hebben mogen studeren wat ze wilden en zolang ze wilden. Toen ze werkten hebben ze niets moeten afgeven zodat ze konden sparen, ze zijn zolang mogen blijven thuis wonen als ze wilden hij is pas op28j leeftijd zelfstandig gaan wonen zijn broer en zus respectievelijk op 26 en 25 j leeftijd. Vrienden en vriendinnetjes werden steeds met open armen ontvangen mochten blijven slapen en meeeten...nooit geen probleem over gemaakt. In de periode voorafgaand aan zijn breuk zijn er in gezinsverband verschillende gesprekken geweest met mijn vrouw maar ze wil het probleem niet inzien. In de zomer volgend op zijn breuk heb ik hem een laatste keer gesproken hij beweerde nog altijd dat de drank aan de oorzaak ligt van de breuk. Begin 2024 erft mijn vrouw een aanzienlijke som geld. Ze wil een schenking doen aan de kinderen en stuurt ze alle drie een mailtje. Via onze dochter laat hij weten dat de schenking voor hem niet hoeft en dat hij het als omkoperij ervaart hij weet ook onze dochter zo ver te krijgen dat ze resoluut de schenking weigert. Om onenigheid te vermijden hebben we dan maar besloten om van de schenking af te zien voor de jongste zoon. De relatie tussen onze dochter en mijn vrouw is ook redelijk koel geworden en beperkt zich tot het hoogst noodzakelijke. Een maand geleden heeft de oudste via zijn broer de sleutel die hij nog steeds in bezit had teruggegeven een gebaar dat ik ervaar als een definitieve breuk. Berichtjes met kerst, nieuwjaar, verjaardag of moederdag stuurt hij niet meer naar zijn moeder. Op mijn verjaardags- kerst- en nieuwjaarswensen aan hem heeft hij nog kort geantwoord. Mijn verjaardag was hij ook niet vergeten met een what's app berichtje maar een vaderdag kon er niet meer af. Binnenkort is het zijn verjaardag ik zal hem zeker mijn wensen doorsturen evenals voor kerst en nieuwjaar. Hoe is het mogelijk om je ouders allebei zo te laten vallen zonder dat er woorden gevallen zijn zonder ruzie zonder dat er aanleiding toe is behalve het drankprobleem van zijn moeder. Facebook berichten van ons worden nooit door hem geliked terwijl de berichten van zijn schoonouders steevast altijd een like van hem krijgen. Ik ben er gewoon kapot van, ligt zijn nieuwe vriendin aan de basis van alles of is het zijn eigen beslissing.Hoe kan je je moeder zo laten vallen zonder dat ze je ooit een strobreedte in de weg gelegd heeft, hoe kan je een schenking van je eigen ouders weigeren en je broer en zuster proberen in je verhaal mee te trekken. En toch moest hij morgen voor de deur staan we zouden hem allebei met open armen ontvangen.
Broadway schreef op 03-12-2024 om 11:49:
[..]
je hoeft namelijk niet te weten wat ze aan het doen zijn. je weet namelijk dat het altijd mis kan zijn/gaan dus je maakt je gewoon altijd zorgen. niet weten is misschien nog wel erger.
Dit.
Mijn ouder heeft zo'n 25 jaar geleden een aantal hartinfarcten gehad, ook een paar keer een tia. Maar ze begrijpt niet dat ik dus al 25 jaar dat telefoontje verwacht want zoals ze zelf zegt " ze is kerngezond". Die eeuwige zorgen zijn er altijd. Dus ik heb ook afstand genomen omdat dat "makkelijker" is dan toekijken want ze heeft er niks van geleerd en ik moet me niet bemoeien met haar zaken. Nou prima zoek het uit en we zien elkaar wel met kerst. Ik had het ook graag anders gezien.
Om even terug te komen over die schenkingen aan de kinderen. Kan jouw vrouw dat wel zelf beslissen? Is ze nog wilsbekwaam?
Patrik, ik wil je even een hart onder de riem steken. Ik denk zelf (zoals ook al door anderen gezegd) dat het alcoholprobleem niet centraal staat maar een gevolg is van het hersenletsel van je vrouw. Zij moet ongelooflijk veranderd zijn, en het is duidelijk dat jouw kinderen hier niet mee overweg kunnen.
Je klinkt als een liefhebbende echtgenoot die alles voor zijn vrouw overheeft. Jouw kinderen voelen zich tekortgedaan en niet gezien. Of dit terecht is of niet kan ik niet beoordelen. Hun moeder is niet meer de moeder die ze kenden, dat is verdrietig. Maar het zijn geen kinderen meer die je in bescherming moet nemen. Het zijn stuk voor stuk volwassen mensen die niet lijken te beseffen dat hun moeders gedrag voortkomt uit ziekte.
Ik vind het ook erg jammer dat jongste kind de dupe moet worden en nu ook geen geld krijgt door de twee oudste. Ik zou jongste zijn deel geven. De rest bewaar je maar. Wie weet kan jongste het goed gebruiken maar hij is nu dubbel genaaid.
Bij mijn ouder, waarmee ik sinds een jaar samenwoon, zorgt dementie voor ongeremd gedrag op alle vlakken. De post van Meesje zegt het al: het is een gevolg van en de ongeremdheid zal dus nooit weggaan, noch zal ze leerbaar zijn voor behandeling.
Je kunt technisch gesproken niet spreken van een verslaving in dit geval.
Zou een begeleid gesprek met een gezinscoach iets kunnen betekenen, vraag er eens naar bij de neuroloog?
Zouden de kinderen in de toekomst daarvoor open staan?
En dan eerst apart, dan als gezin zónder je vrouw en de rest volgt erna.
Ik denk dat er, als er voor die tijd geen probleem was (?), er eerder kennis en informatie nodig is, om in elk geval te snappen hoe het zit en wat het doet.
Moederkareltje schreef op 03-12-2024 om 12:50:
ik vind het ook erg jammer dat jongste kindcde dupe moet worden en nu ook geen geld krijgt door de twee oudste. Ik zou jongste zijn deel geven. De rest bewaar je maar. wie weet kan jongste het goed gebruiken maar hij is nu dubbel genaaid.
Eens
PinkFlower schreef op 03-12-2024 om 12:35:
[..]
En dan nog blijven beweren dat ze geen alcoholist is??? En lekker blijven zeggen dat het door de tromboses komt, geeft die maar op de kop.....
Je vrouw heeft er op de lange termijn helemaal niks aan als jij blijft ontkennen dat ze een gigantische verslaving heeft. Ze drinkt zich nog een keer dood. Ze heeft hulp nodig. Haal die zachte hand weg en ga haar helpen, zoek hulp voor haar en stop met die tromboses op de kop te geven. Tuurlijk heb en die invloed op haar gedrag maar ze zijn niet de oorzaak van het feit dat iemand alcoholist is geworden.
En respect moet je verdienen. Met jullie gedrag de laatste jaren snap ik wel dat je zoon niet meer dankbaar is en respect voor jullie heeft. Op dit moment zullen zijn leven meer kapot maken dat dat hij er iets uit haalt. Al staan daar 100 goede jaren tegenover, dat is geen excuus voor nu. Mijn vader is een narcistische eikel die ons regelmatig mishandeld heeft. Toen hij daarmee werd geconfronteerd vond meneer het ook belachelijk want: we hebben toch heel veel leuke en goede jaren gehad ... Tja dat maakt k*tgedrag natuurlijk niet goed.
Laat je kinderen zien dat je het gedrag van je vrouw niet meer accepteerd en zoek hulp voor jullie allebei, want niet alleen zij heeft hulp nodig, jij ook om ermee om te gaan. Door te laten zien dat jullie het probleem willen aanpakken en niet meer die kop in het zand steken is er kans dat je je zoon terug krijgt. Anders is de kans groot dat je je andere kinderen, mijn inziens terecht, ook kwijt raakt.
De zoon is 38, ruim volwassen dus, heeft tot zn 28ste geprofiteerd van zijn ouders, die zou zich kapot moeten schamen voor zn eigen gedrag ipv de dramaqueen uit moeten hangen. Van mij had ie niks gehad, nooit meer.
PinkFlower schreef op 03-12-2024 om 12:35:
[..]
En dan nog blijven beweren dat ze geen alcoholist is??? En lekker blijven zeggen dat het door de tromboses komt, geeft die maar op de kop.....
Je vrouw heeft er op de lange termijn helemaal niks aan als jij blijft ontkennen dat ze een gigantische verslaving heeft. Ze drinkt zich nog een keer dood. Ze heeft hulp nodig. Haal die zachte hand weg en ga haar helpen, zoek hulp voor haar en stop met die tromboses op de kop te geven. Tuurlijk heb en die invloed op haar gedrag maar ze zijn niet de oorzaak van het feit dat iemand alcoholist is geworden.
En respect moet je verdienen. Met jullie gedrag de laatste jaren snap ik wel dat je zoon niet meer dankbaar is en respect voor jullie heeft. Op dit moment zullen zijn leven meer kapot maken dat dat hij er iets uit haalt. Al staan daar 100 goede jaren tegenover, dat is geen excuus voor nu. Mijn vader is een narcistische eikel die ons regelmatig mishandeld heeft. Toen hij daarmee werd geconfronteerd vond meneer het ook belachelijk want: we hebben toch heel veel leuke en goede jaren gehad ... Tja dat maakt k*tgedrag natuurlijk niet goed.
Laat je kinderen zien dat je het gedrag van je vrouw niet meer accepteerd en zoek hulp voor jullie allebei, want niet alleen zij heeft hulp nodig, jij ook om ermee om te gaan. Door te laten zien dat jullie het probleem willen aanpakken en niet meer die kop in het zand steken is er kans dat je je zoon terug krijgt. Anders is de kans groot dat je je andere kinderen, mijn inziens terecht, ook kwijt raakt.
Jouw vader was een narcistische eikel zoals jij dat beschrijft....dat kun je toch niet vergelijken met de situatie waar Patrik mee te dealen heeft? Zijn vrouw is ziek en niet meer te genezen. Kun je daar geen begrip voor opbrengen als volwassene?
Eerlijk gezegd vind ik jouw reactie tamelijk onbeschaamd naar TO toe.
Dat jij een trauma van je vader hebt over gehouden vind ik vervelend voor je en vanuit jouw oogpunt snap ik je frustratie wel...
Gebruikersnaaminvullen schreef op 03-12-2024 om 11:17:
Mensen veranderen na 5 herseninfarcten. Jullie kinderen zien eerst hun moeder veranderen en daarna is ze een alcoholist wat ook nog een gefaciliteerd wordt door partner/vader. Vergeet niet dat het hele beeld dat ze hebben gehad over hun ouders volledig weggeslagen is door dit. Jij noemt het geen verslaving maar een drankprobleem, het is een verslaving, anders kan ze het wel laten staan en een glaasje ranja nemen. Het is alleen geen excuus voor jou om hen "te laten gaan" onder het mom van drankprobleem. Wat je misschien ook over het hoofd ziet, alcohol tast haar hersenen nog meer aan, en geeft een hoger risico op een volgend infarct, dan ze al zijn door de infarcten. Met wat pech eindigt ze met Korsakov.
Wat vind je vrouw eigenlijk van de huidige situatie met de kinderen?
Ik faciliteer juist niks alle alcohol zit achter slot maar achter de hoek is een spar en ik kan niet 24 uur op een dag thuis zijn, we hebben ook nog een sociaal leven en nee we gaan niet op café. Voor iemand die wil drinken is het gemakkelijk om aan drank te geraken en ze zijn vindingrijk! Door de tromboses is ze karakterieel ook veranderd ze heeft een ongelofelijke koppigheid ontwikkeld en stelt nergens grenzen aan
Het klinkt alsof je heel principieel bent: in goede en kwade dagen. Jij hebt dat aan je vrouw beloofd en je kan het blijkbaar ook opbrengen. Dat zijn kinderen natuurlijk niet verplicht en jouw starre houding daarin zal hen alleen verder weg doen drijven denk ik. Het is niet af te dwingen dat ze je hierin gaan volgen. Ik kan me zomaar voorstellen dat ze dit misschien ergens wel zouden willen (contact met hun moeder) maar dat het veel te pijnlijk is om die zo te zien. Dat het ook machteloos voelt en dat het toch niet meer aanvoelt als echt contact, dus dan net zo goed helemaal geen contact meer. Maar daar kom je alleen maar achter als je ook inhoudelijk dat gesprek goed en open met mekaar kan voeren. Niet door te stellen dat ze "zich niet moeten aanstellen" en dat ze het verplicht zijn uit dankbaarheid. Ik zou me dan ook niet gehoord voelen en daardoor verder afstand nemen.
Wat zegt de behandelend arts van het alcoholgebruik van je vrouw? Wat is het advies hoe hiermee om te gaan?
En is het niet mogelijk om een soort gezinsgesprek te hebben met die arts?
Misschien helpt het je kinderen om meer begrip te krijgen voor de situatie. ]
Tegelijkertijd denk ik dat er ook andersom (van jou uit dan dus vooral, je vrouw is daartoe wellicht niet meer in staat) óók meer begrip moet komen voor wat dit alles voor je kinderen betekent
Patrik schreef op 03-12-2024 om 13:17:
[..]
Ik faciliteer juist niks alle alcohol zit achter slot maar achter de hoek is een spar en ik kan niet 24 uur op een dag thuis zijn, we hebben ook nog een sociaal leven en nee we gaan niet op café. Voor iemand die wil drinken is het gemakkelijk om aan drank te geraken en ze zijn vindingrijk! Door de tromboses is ze karakterieel ook veranderd ze heeft een ongelofelijke koppigheid ontwikkeld en stelt nergens grenzen aan
Ik zou trouwens kiezen voor helemaal niets in huis, dus ook niet achter slot en grendel. En verder vooral ook je hele sociale netwerk op de hoogte stellen van de situatie en vragen haar onder geen beding alcohol te schenken/aan te bieden.
Overigens: als ze alleen drinkt als jij niet thuis bent, ben je dan niet steeds als je weggaat bang dat het misgaat (qua vallen of anderszins)? Kan ze nog wel alleen zijn dan?
Los van het verdriet van de kinderen, hebben je vrouw en jij dit goed met de neuroloog besproken? Want juist met een kapotte rem (frontaalkwab) zijn er wellicht medicamenteuze opties voor een chemische rem. Maar dan moet je vrouw daar wel de noodzaak van inzien.
Schemerlampje schreef op 03-12-2024 om 12:40:
[..]
Heb je het bericht van Meesje wel gelezen? Dit kan wel degelijk door NAH komen.
Patrick, hoe was je vrouw voor het NAH? Was er toen wel een goede relatie met de kinderen of speelde er toen ook het één en ander.
Enkele jaren geleden verklaarde mijn oudste zoon op mijn 60 ste verjaardag" ik heb de meest fantastische ouders, ik heb de meest fantastische kinderjaren en jeugd meegemaakt mijn ouders hebben me in alles gesteund ook al was ik niet de gemakkelijkste " Mijn vrouw gaf les aan verpleegkundigen tot ze op een dag ingestort is. Ze geraakte niet uit haar woorden, haar geheugen liet haar in de steek ze sliep uren aan een stuk en was oververmoeid ze liep de enen ontsteking op de andere op het was een wrak hoge bloeddruk,migraine aanvallen Wat er aan de hand was was in eerste instantie niet duidelijk in eerste instantie werdt er gedacht aan een burnout na onderzoek in het UZ Gent werdt duidelijk wat er aan de hand was ze is er 2 jaar in therapie geweest tot de prof de therapie gestopt heeft met de woorden " je bent van ver gekomen maar beter dan dit kunnen we je niet maken" de gevolgen zijn gekend en voldoende beschreven in reacties van forumleden die wel op de hoogte zijn van de problematiek tgv tromboses in frontale hersenkwab. Voordien was ze een creatieve en sociale vrouw die van aanpakken wist. Het is jammer dat de meeste mensen haar bestempelen als een alcoholverslaafde maar eigenlijk is ze iemand die geen grenzen meer kent in haar drinkgedrag door hersenschade. Ze is zeker niet alle dagen dronken enkel als de gelegenheid zich voordoet of ze de kans ziet om aan drank te geraken. En het is dit wat de meeste mensen niet willen inzien zelfs haar eigen kinderen niet. Natuurlijk is ook haar karakter veranderd een halstarrige koppigheid, zwart wit denken en soms vertoond ze een subtiele vorm van pestgedrag. Over alles en nog wat beginnen praten als je een televisie uitzending volgt of een boek zit te lezen of je constant komen storen wanneer je met iets bezig bent dat je volle concentratie vraagt. Maar van deze laatste dingen hebben de kinderen geen last als ze komen ze hebben het enkel over het drankmisbruik van moeder!
Patrik, ik weet dat alcoholisme een naar stigma heeft. Een alcoholist is niet alleen de zwerver op dat bankje of een oude alleenstaande depressieve man. Alcoholisme treft ook vrouwen, laag en hoogopgeleid, dat maakt niet uit. Je vrouw is een van hen. Alcoholisme is een ziekte, dat heeft haar getroffen. Dat is heel naar voor haar en haar omgeving en de enige manier is om volledig te stoppen, geen druppel alcohol meer.
Dat jij zegt dat je kinderen dankbaar moeten zijn voor alle (financiele) hulp, daar gaan mijn nekharen van overeind staan en is precies de reden dat ik geen contact meer met mijn ouders heb. Je kinderen hebben erkenning nodig. Dat is veeel waardevoller dan al dat geld en zullen daarvan eerder intrinsiek dankbaar zijn, dan dankbaar 'moeten' zijn omdat je ze geld geeft.
Mijn tip, geef je kinderen minder geld en meer liefde. 'Geld maakt niet gelukkig' gaat in deze echt op.
