Oudste zoon heeft gebroken met zijn ouders en beinvloed broer en zus
we hebben een gezin met 3 volwassen kinderen 2 zonen van 32 en 38 j en een dochter van 34j allen al jaren uit huis. Moeder heeft sinds een tiental jaren een drankprobleem . Drie jaar geleden heeft de oudste zoon een nieuwe relatie begonnen. 2 jaar geleden is hij nog naar het kerstfeest van 2022 geweest met nieuwjaar is hij niet meer langsgeweest. Enkele maanden later heb ik (vader) hem nog gesproken hij wou niet meer naar huis komen omwille van het drankprobleem van zijn moeder. Woorden zijn er nooit geweest, onze kinderen zijn vrij zelfstandig opgevoed en in alles wat ze onderneemden aangemoedigd, ze hebben mogen studeren wat ze wilden en zolang ze wilden. Toen ze werkten hebben ze niets moeten afgeven zodat ze konden sparen, ze zijn zolang mogen blijven thuis wonen als ze wilden hij is pas op28j leeftijd zelfstandig gaan wonen zijn broer en zus respectievelijk op 26 en 25 j leeftijd. Vrienden en vriendinnetjes werden steeds met open armen ontvangen mochten blijven slapen en meeeten...nooit geen probleem over gemaakt. In de periode voorafgaand aan zijn breuk zijn er in gezinsverband verschillende gesprekken geweest met mijn vrouw maar ze wil het probleem niet inzien. In de zomer volgend op zijn breuk heb ik hem een laatste keer gesproken hij beweerde nog altijd dat de drank aan de oorzaak ligt van de breuk. Begin 2024 erft mijn vrouw een aanzienlijke som geld. Ze wil een schenking doen aan de kinderen en stuurt ze alle drie een mailtje. Via onze dochter laat hij weten dat de schenking voor hem niet hoeft en dat hij het als omkoperij ervaart hij weet ook onze dochter zo ver te krijgen dat ze resoluut de schenking weigert. Om onenigheid te vermijden hebben we dan maar besloten om van de schenking af te zien voor de jongste zoon. De relatie tussen onze dochter en mijn vrouw is ook redelijk koel geworden en beperkt zich tot het hoogst noodzakelijke. Een maand geleden heeft de oudste via zijn broer de sleutel die hij nog steeds in bezit had teruggegeven een gebaar dat ik ervaar als een definitieve breuk. Berichtjes met kerst, nieuwjaar, verjaardag of moederdag stuurt hij niet meer naar zijn moeder. Op mijn verjaardags- kerst- en nieuwjaarswensen aan hem heeft hij nog kort geantwoord. Mijn verjaardag was hij ook niet vergeten met een what's app berichtje maar een vaderdag kon er niet meer af. Binnenkort is het zijn verjaardag ik zal hem zeker mijn wensen doorsturen evenals voor kerst en nieuwjaar. Hoe is het mogelijk om je ouders allebei zo te laten vallen zonder dat er woorden gevallen zijn zonder ruzie zonder dat er aanleiding toe is behalve het drankprobleem van zijn moeder. Facebook berichten van ons worden nooit door hem geliked terwijl de berichten van zijn schoonouders steevast altijd een like van hem krijgen. Ik ben er gewoon kapot van, ligt zijn nieuwe vriendin aan de basis van alles of is het zijn eigen beslissing.Hoe kan je je moeder zo laten vallen zonder dat ze je ooit een strobreedte in de weg gelegd heeft, hoe kan je een schenking van je eigen ouders weigeren en je broer en zuster proberen in je verhaal mee te trekken. En toch moest hij morgen voor de deur staan we zouden hem allebei met open armen ontvangen.
Temet schreef op 03-12-2024 om 11:07:
[..]
Want als je het huis uit bent dan let je niet meer op hoe het met je ouders gaat?
Je ziet ze dan over het algemeen niet meer dagelijks lijkt mij. Ik zou ook niet weten wat m'n pa nu op dit moment aan het doen is bijv.
Ik heb wel met je te doen Patrik, je zit in een lastig parket. Je ziet je vrouw worstelen met haar gezondheid en haar acoholgebruik. En je hebt te maken met je kinderen die daar niet mee om kunnen/willen gaan.
Ergens denk ik dat je het je kinderen wat kwalijk neemt dat ze niet meer begrip voor je vrouw kunnen opbrengen terwijl ze wel altijd voor hen klaar gestaan heeft.
En natuurlijk is het heftig voor je kinderen dit te moeten mee maken, maar ze zijn allen volwassen. Een bezoekje moet toch kunnen lijkt me? Of af en toe een telefoontje?
Ik vind je juist erg liefdevol klinken naar je vrouw, ze heeft hiervoor ook niet gekozen.
Ik kan me goed voorstellen dat je hier erg mee zit.
Kataravrouw schreef op 03-12-2024 om 11:20:
Ik heb wel met je te doen Patrik, je zit in een lastig parket. Je ziet je vrouw worstelen met haar gezondheid en haar acoholgebruik. En je hebt te maken met je kinderen die daar niet mee om kunnen/willen gaan.
Ergens denk ik dat je het je kinderen wat kwalijk neemt dat ze niet meer begrip voor je vrouw kunnen opbrengen terwijl ze wel altijd voor hen klaar gestaan heeft.
En natuurlijk is het heftig voor je kinderen dit te moeten mee maken, maar ze zijn allen volwassen. Een bezoekje moet toch kunnen lijkt me? Of af en toe een telefoontje?
Ik vind je juist erg liefdevol klinken naar je vrouw, ze heeft hiervoor ook niet gekozen.
Ik kan me goed voorstellen dat je hier erg mee zit.
Helemaal mee eens. Zodra hier het woord verslaving valt valt het hele forum daar over heen en wordt de toon er niet aardiger op.
Ik wil het wel even opnemen voor de vrouw van TO. Zoals ik ook in een eerdere reactie aangaf ken ik ontremming en grenzeloosheid als gevolg van schade aan de frontale kwab, zoals de vrouw van TO heeft. Dit heet het frontaal syndroom. Ik begrijp niet waarom TO het niet als dusdanig in de OP heeft genoemd. Door het een 'alcoholprobleem' te noemen en vervolgens aan te geven dat het niet zo een erg alcoholprobleem is lijkt hij alcoholisme te bagatelliseren. En dat roept begrijpelijkerwijs reacties op van forummers. En allerlei tips over alcoholisme en verslavingsbehandeling. Maar ik vermoed dat TO eigenlijk het algehele probleem bagatelliseert; dat er géén sprake is van alcoholisme op zichzelf, maar van een frontaal syndroom waarbij het alcoholgebruik enkel een symptoom is van de onderliggende aandoening.
Een frontaalsyndroom kan leiden tot ontremmingen op vele gebieden. Mensen worden impulsief, ze kunnen zichzelf niet (voldoende) controleren. Iemand kan daardoor ongeremd en ongepast reageren in sociaal contact. Ze kunnen situaties niet meer goed inschatten. Emoties kunnen ook ongeremd zijn; huilbuien, zeer uitbundig zijn enz.
Mensen met NAH die ongeremd en sociaal onaangepast gedrag vertonen, hebben vaak een verminderd inzicht in hun eigen gedrag. Ze begrijpen daardoor niet dat hun gedrag als ongepast wordt beschouwd. Ook missen ze soms de capaciteit om zich in te leven in de gevoelens en behoeften van anderen. Je kunt je voorstellen dat dit geheel voor de omgeving, zeker ook voor de kinderen van TO heel lastig is.
Een lijstje symptomen van internet:
- Ongepaste (seksuele) opmerkingen maken.
- Lachen op ongepaste momenten, bijvoorbeeld tijdens een serieus gesprek.
- Handtastelijk zijn.
- Sociale signalen negeren.
- Persoonlijke grenzen overtreden.
- Heel vrij zeer persoonlijke informatie delen.
- Impulsieve of zelfs agressieve reacties vertonen in sociale situaties.
- Grove taal gebruiken.
Therapie kan lastig zijn, maar er zijn mogelijkheden. Verslavingszorg is niet de juiste plek. Het deel van de hersenen waarin iemand zichzelf kan beheersen is kapot. Ze kan dat niet terug aanleren. Ik neem aan dat jullie neuroloog behandelopties voor je vrouw kan bespreken. Richting je zoon zou uitleg over het ziektebeeld (psycho-educatie) wellicht kunnen bijdragen aan een stukje begrip. Maar tegelijk, zoals ik eerder ook aangaf, is een stuk begrip voor je zoon (en andere kinderen) onontbeerlijk. Een frontaal syndroom is juist voor de omgeving heel zwaar. Ook voor jou dus. Dat erkennen en steun bij elkaar zoeken lijkt mij juist aangewezen. Maar goed, dat moeten jullie ook maar kunnen. Als alles wordt weggeschoven met 'ach, soms drinkt ze zich bewusteloos, zo lang ze niet valt is dat niet erg' en er verder geen probleem wordt gezien dan kan ik me voorstellen dat zoon zich miskent voelt.
Voor meer nuttige tips op het forum zou ik de OP laten aanpassen van 'moeder heeft een alcoholprobleem' naar 'moeder heeft hersenletsel/NAH'.
Patrik schreef op 03-12-2024 om 08:56:
[..]
Het alcoholprobleem is het gevolg van 5 hersentromboses in de frontale hersenkwab dit is niet waar het verslavingscentrum ligt maar waar de persoonlijkheid van iemand ligt ook de remmingen in spe is ze niet verslaafd maar eens ze drinkt kan ze niet stoppen met drinken. Het feit dat ze medisch ongeschikt werdt verklaard om nog te werken heeft haar in een depressie gestort met alle gevolgen van dien. En ja ik steun mijn vrouw en probeer haar te beschermen tegen zich zelf ik zie ze niet als een alcoholverslaafde maar als een ziek iemand. De kinderen waren trouwens al de deur uit toen het probleem zich voordeed. En nee we hebben geen kleinkinderen daar is het hem ook niet om te doen
Ik denk dat als je veel liefde krijgt van je man dat dit je leven verlicht ook al ben je helemaal onder zeil. Je vergeet dit niet en het geeft je veel troost. Loyaliteit is een heel erg te prijzen eigenschap en onmisbaar in het leven.
Maar toch is het zo dat alcohol een van de beroerdste medicijnen van de wereld is. Het heeft behalve een onverschillig makend effect, ook een down-makend effect. Het werkt depressiviteit verhogend. Dus als iemand alcohol neemt dan gaat hij vaak huilen en ziet geen toekomst meer. Hij of zij neemt dan best wel vaak onomkeerbare beslissingen. Hij denkt dat het er allemaal niet meer toe doet. Stapt van het dak, of in het water, de vergetelheid in.
Het is best treurig dat iemand zo ongelukkig is en dat hij/zij zijn leven geen zin meer kan geven. Toch? Ik zou uitkijken naar een beter medicijn. Leg haar uit wat voor effect alcoholgebruik op haar en haar geliefden heeft en probeer haar te motiveren om op zoek te gaan naar echte verbetering. Schakel hulp in na er veel over gelezen te hebben zodat jullie een gerichte hulpvraag kunnen doen bij artsen en instanties.
Nick90 schreef op 03-12-2024 om 11:17:
[..]
Je ziet ze dan over het algemeen niet meer dagelijks lijkt mij. Ik zou ook niet weten wat m'n pa nu op dit moment aan het doen is bijv.
heb jij een direct familielid met verslavingsproblematiek?
je hoeft namelijk niet te weten wat ze aan het doen zijn. je weet namelijk dat het altijd mis kan zijn/gaan dus je maakt je gewoon altijd zorgen. niet weten is misschien nog wel erger. de onberekenbaarheid en het gebrek aan controle zijn killing. dat verteert je als je niet stalen zenuwen hebt om uiteindelijk ook mentaal afstand te kunnen nemen.
Kataravrouw schreef op 03-12-2024 om 11:20:
Ik heb wel met je te doen Patrik, je zit in een lastig parket. Je ziet je vrouw worstelen met haar gezondheid en haar acoholgebruik. En je hebt te maken met je kinderen die daar niet mee om kunnen/willen gaan.
Ergens denk ik dat je het je kinderen wat kwalijk neemt dat ze niet meer begrip voor je vrouw kunnen opbrengen terwijl ze wel altijd voor hen klaar gestaan heeft.
En natuurlijk is het heftig voor je kinderen dit te moeten mee maken, maar ze zijn allen volwassen. Een bezoekje moet toch kunnen lijkt me? Of af en toe een telefoontje?
Ik vind je juist erg liefdevol klinken naar je vrouw, ze heeft hiervoor ook niet gekozen.
Ik kan me goed voorstellen dat je hier erg mee zit.
ook hier ben ik het voor 500% mee eens. het ís niet makkelijk en je wíl niet hoeven kiezen tussen vrouw en kinderen. maar wat je nu ziet zijn wel de gevolgen van die wanhoop en onzekerheid. superkut, maar ook mensen die voelen alsof ze geen keus hebben ontdekken de consequenties van hun gedrag.
Wat heftig voor je vrouw en als gezin .
Sterkte
MissJones schreef op 03-12-2024 om 06:58:
Uit je post maak ik op dat jij niet achter de kinderen staat, maar achter je vrouw. Ook volwassen kinderen lijden onder het alcoholprobleem van hun moeder, je had hun kant moeten kiezen. Waarom blijf je zelf eigenlijk bij een alcoholist?
Miss jones "waarom blijf je eigenlijk bij een alcoholist" vind ik nogal kort door de bocht. Mijn vrouw is iemand waar ik al 40 jaar alle lief en leed mee deel die voor mij en mijn gezin gezorgd heeft, die door tromboses in de frontale hersenkwab aan de drank geraakt is die door die trombosses persoonlijkheids ,karakterwisselingen en emotioneel zeer wankel is die zeker niet alle dagen dronken is enkel als de gelegenheid zich voordoet. Thuis zit alle alcohol achter slot maar de spar is niet veraf en er zijn nog talloze mogelijkheden om in het geniep aan drank te geraken. Wel zo iemand zet je niet bij het huisvuil en ik vind dat mijn kinderen moeten dankbaar zijn voor al de goede jaren en toch een beetje respect opbrengen voor hun moeder en wat ze de laatste jaren meemaakt.
Meesje schreef op 03-12-2024 om 09:30:
Is zij na 5 herseninfarcten in de frontaalkwab verder helemaal niet veranderd? Grenzeloosheid past er idd bij. Maar dat betreft normaal niet enkel alcoholgebruik. Men wordt dan grenzeloos op veel meer gebieden. En dat kan nogal een impact hebben, ook op de ongeving. Als zij is afgekeurd voor werk dan neem ik aan dat er meer speelt dan nu en dan een avond te veel drinken, zonder kater. Dat zou immers, zoals jij het beschrijft, geen effect hebben op werk, zoals het ook geen impact heeft op de kinderen.
Natuurlijk is het voor je vrouw heel verdrietig dat haar dit overkomen is. Voor jou ook. Maar voor de kinderen ook. Is er bij jullie ruimte om daar over te spreken? Om die gevoelens onderling te erkennen? Of gaat het dan zoals in dit topic: zeggen dat je iemand mist is pamperen. Ze hebben er geen last van want ze drinkt zich alleen maar laveloos. Ze hebben toch altijd alles gekregen, dus hoezo nu moeilijk doen. Enz enz.
natuurlijk zijn er nog andere symptomen karakterwisselingen, emotioneel niet stabiel, zeer ongeduldig met mensen, drinken doet ze niet alle dagen meer bij gelegenheden en de spar is hier net om de hoek maar bij 1 glas blijft het nooit ze drinkt zich gewoon te pletter.
Wat moeilijk om je moeder zo te zien . Dat is rouwen.
Patrik schreef op 03-12-2024 om 12:18:
[..]
Miss jones "waarom blijf je eigenlijk bij een alcoholist" vind ik nogal kort door de bocht. Mijn vrouw is iemand waar ik al 40 jaar alle lief en leed mee deel die voor mij en mijn gezin gezorgd heeft, die door tromboses in de frontale hersenkwab aan de drank geraakt is die door die trombosses persoonlijkheids ,karakterwisselingen en emotioneel zeer wankel is die zeker niet alle dagen dronken is enkel als de gelegenheid zich voordoet. Thuis zit alle alcohol achter slot maar de spar is niet veraf en er zijn nog talloze mogelijkheden om in het geniep aan drank te geraken. Wel zo iemand zet je niet bij het huisvuil en ik vind dat mijn kinderen moeten dankbaar zijn voor al de goede jaren en toch een beetje respect opbrengen voor hun moeder en wat ze de laatste jaren meemaakt.
En dan nog blijven beweren dat ze geen alcoholist is??? En lekker blijven zeggen dat het door de tromboses komt, geeft die maar op de kop.....
Je vrouw heeft er op de lange termijn helemaal niks aan als jij blijft ontkennen dat ze een gigantische verslaving heeft. Ze drinkt zich nog een keer dood. Ze heeft hulp nodig. Haal die zachte hand weg en ga haar helpen, zoek hulp voor haar en stop met die tromboses op de kop te geven. Tuurlijk heb en die invloed op haar gedrag maar ze zijn niet de oorzaak van het feit dat iemand alcoholist is geworden.
En respect moet je verdienen. Met jullie gedrag de laatste jaren snap ik wel dat je zoon niet meer dankbaar is en respect voor jullie heeft. Op dit moment zullen zijn leven meer kapot maken dat dat hij er iets uit haalt. Al staan daar 100 goede jaren tegenover, dat is geen excuus voor nu. Mijn vader is een narcistische eikel die ons regelmatig mishandeld heeft. Toen hij daarmee werd geconfronteerd vond meneer het ook belachelijk want: we hebben toch heel veel leuke en goede jaren gehad ... Tja dat maakt k*tgedrag natuurlijk niet goed.
Laat je kinderen zien dat je het gedrag van je vrouw niet meer accepteerd en zoek hulp voor jullie allebei, want niet alleen zij heeft hulp nodig, jij ook om ermee om te gaan. Door te laten zien dat jullie het probleem willen aanpakken en niet meer die kop in het zand steken is er kans dat je je zoon terug krijgt. Anders is de kans groot dat je je andere kinderen, mijn inziens terecht, ook kwijt raakt.
Patrik schreef op 03-12-2024 om 12:26:
natuurlijk zijn er nog andere symptomen karakterwisselingen, emotioneel niet stabiel, zeer ongeduldig met mensen, drinken doet ze niet alle dagen meer bij gelegenheden en de spar is hier net om de hoek maar bij 1 glas blijft het nooit ze drinkt zich gewoon te pletter.
Dus moet ze stoppen met drinken. Ze heeft het niet elke dag nodig dan kan ze ook gewoon eraf blijven. Ik neem aan dat ze van jouw en jullie kinderen houdt, dan heeft ze geen alcohol er toch voor over om je kind terug te kunnen winnen?
PinkFlower schreef op 03-12-2024 om 12:35:
[..]
En dan nog blijven beweren dat ze geen alcoholist is??? En lekker blijven zeggen dat het door de tromboses komt, geeft die maar op de kop.....
Je vrouw heeft er op de lange termijn helemaal niks aan als jij blijft ontkennen dat ze een gigantische verslaving heeft. Ze drinkt zich nog een keer dood. Ze heeft hulp nodig. Haal die zachte hand weg en ga haar helpen, zoek hulp voor haar en stop met die tromboses op de kop te geven. Tuurlijk heb en die invloed op haar gedrag maar ze zijn niet de oorzaak van het feit dat iemand alcoholist is geworden.
En respect moet je verdienen. Met jullie gedrag de laatste jaren snap ik wel dat je zoon niet meer dankbaar is en respect voor jullie heeft. Op dit moment zullen zijn leven meer kapot maken dat dat hij er iets uit haalt. Al staan daar 100 goede jaren tegenover, dat is geen excuus voor nu. Mijn vader is een narcistische eikel die ons regelmatig mishandeld heeft. Toen hij daarmee werd geconfronteerd vond meneer het ook belachelijk want: we hebben toch heel veel leuke en goede jaren gehad ... Tja dat maakt k*tgedrag natuurlijk niet goed.
Laat je kinderen zien dat je het gedrag van je vrouw niet meer accepteerd en zoek hulp voor jullie allebei, want niet alleen zij heeft hulp nodig, jij ook om ermee om te gaan. Door te laten zien dat jullie het probleem willen aanpakken en niet meer die kop in het zand steken is er kans dat je je zoon terug krijgt. Anders is de kans groot dat je je andere kinderen, mijn inziens terecht, ook kwijt raakt.
Heb je het bericht van Meesje wel gelezen? Dit kan wel degelijk door NAH komen.
Patrick, hoe was je vrouw voor het NAH? Was er toen wel een goede relatie met de kinderen of speelde er toen ook het één en ander.
