Oudste zoon heeft gebroken met zijn ouders en beinvloed broer en zus
we hebben een gezin met 3 volwassen kinderen 2 zonen van 32 en 38 j en een dochter van 34j allen al jaren uit huis. Moeder heeft sinds een tiental jaren een drankprobleem . Drie jaar geleden heeft de oudste zoon een nieuwe relatie begonnen. 2 jaar geleden is hij nog naar het kerstfeest van 2022 geweest met nieuwjaar is hij niet meer langsgeweest. Enkele maanden later heb ik (vader) hem nog gesproken hij wou niet meer naar huis komen omwille van het drankprobleem van zijn moeder. Woorden zijn er nooit geweest, onze kinderen zijn vrij zelfstandig opgevoed en in alles wat ze onderneemden aangemoedigd, ze hebben mogen studeren wat ze wilden en zolang ze wilden. Toen ze werkten hebben ze niets moeten afgeven zodat ze konden sparen, ze zijn zolang mogen blijven thuis wonen als ze wilden hij is pas op28j leeftijd zelfstandig gaan wonen zijn broer en zus respectievelijk op 26 en 25 j leeftijd. Vrienden en vriendinnetjes werden steeds met open armen ontvangen mochten blijven slapen en meeeten...nooit geen probleem over gemaakt. In de periode voorafgaand aan zijn breuk zijn er in gezinsverband verschillende gesprekken geweest met mijn vrouw maar ze wil het probleem niet inzien. In de zomer volgend op zijn breuk heb ik hem een laatste keer gesproken hij beweerde nog altijd dat de drank aan de oorzaak ligt van de breuk. Begin 2024 erft mijn vrouw een aanzienlijke som geld. Ze wil een schenking doen aan de kinderen en stuurt ze alle drie een mailtje. Via onze dochter laat hij weten dat de schenking voor hem niet hoeft en dat hij het als omkoperij ervaart hij weet ook onze dochter zo ver te krijgen dat ze resoluut de schenking weigert. Om onenigheid te vermijden hebben we dan maar besloten om van de schenking af te zien voor de jongste zoon. De relatie tussen onze dochter en mijn vrouw is ook redelijk koel geworden en beperkt zich tot het hoogst noodzakelijke. Een maand geleden heeft de oudste via zijn broer de sleutel die hij nog steeds in bezit had teruggegeven een gebaar dat ik ervaar als een definitieve breuk. Berichtjes met kerst, nieuwjaar, verjaardag of moederdag stuurt hij niet meer naar zijn moeder. Op mijn verjaardags- kerst- en nieuwjaarswensen aan hem heeft hij nog kort geantwoord. Mijn verjaardag was hij ook niet vergeten met een what's app berichtje maar een vaderdag kon er niet meer af. Binnenkort is het zijn verjaardag ik zal hem zeker mijn wensen doorsturen evenals voor kerst en nieuwjaar. Hoe is het mogelijk om je ouders allebei zo te laten vallen zonder dat er woorden gevallen zijn zonder ruzie zonder dat er aanleiding toe is behalve het drankprobleem van zijn moeder. Facebook berichten van ons worden nooit door hem geliked terwijl de berichten van zijn schoonouders steevast altijd een like van hem krijgen. Ik ben er gewoon kapot van, ligt zijn nieuwe vriendin aan de basis van alles of is het zijn eigen beslissing.Hoe kan je je moeder zo laten vallen zonder dat ze je ooit een strobreedte in de weg gelegd heeft, hoe kan je een schenking van je eigen ouders weigeren en je broer en zuster proberen in je verhaal mee te trekken. En toch moest hij morgen voor de deur staan we zouden hem allebei met open armen ontvangen.
Patrik schreef op 03-12-2024 om 01:49:
beste sandra, ik weet niet hoe oud u bent maar het kind in kwestie is een volwassen man van 38 jaar oud die ga je toch niet meer pamperen zeker!
Sandra stelde in de eerste reactie voor om met je zoon te praten en hem te zeggen dat je hem must. Hoezo zou dat pamperen zijn? Leg dat eens uit?
Ik vind kinderen geld toestoppen eerder een vorm van pamperen.
kinderen zijn zo ongelooflijk loyaal naar hun ouders, dat is ingebakken, dat breken met je ouders doorgaans een zeer goede reden heeft. Een alcoholverslaving is zo’n reden
wat kiezen jullie nu. Een band met de kinderen of door met de drank? Wat is de keuze?
Patrik schreef op 03-12-2024 om 01:49:
beste sandra, ik weet niet hoe oud u bent maar het kind in kwestie is een volwassen man van 38 jaar oud die ga je toch niet meer pamperen zeker!
Ik ben zeer verbaasd over deze reactie op de suggestie van S.ndra, die alleen maar zegt:
S.ndra schreef op 03-12-2024 om 01:44:
Misschien zou u daar met hem eens over kunnen praten en zeggen dat u hem mist.
Wat mijn inziens het minste is wat je hoopt in een liefdevolle ouder-kind relatie. In het openings bericht wordt nog benoemd dat zoon met open armen wordt ontvangen mocht hij weer langs willen komen. Maar praten en zeggen dat je een kind mist, is pamperen?
Ik vermoed dat niet alleen de alcoholverslaving van moeder, maar ook de gehele gezinsdynamiek een rol speelt in de beslissing om geen tot weinig contact te hebben. Het klinkt, zoals anderen ook al benoemen, niet als een gezin waarin emoties bespreekbaar waren of echte empathie aanwezig was.
Zelf ben ik ook opgegroeid met een aan alcohol verslaafde vader. Dat heeft veel invloed op mij gehad, en heeft het nog steeds. Dit terwijl mijn vader verder een hele lieve vader was. Mijn moeder is uiteindelijk van hem gescheiden, en is altijd een emotioneel beschikbare ouder geweest. Dat je als (volwassen) kind niet op een van je ouders kunt bouwen, je je eigenlijk meer volwassen voelt dat de ouder, heeft impact die je de rest van je leven meedraagt. Ik heb ook een periode geen contact gewild met mijn vader, dat is later weer hersteld toen hij ernstig ziek werd en stopte met drinken. Mijn vader is inmiddels overleden, maar ik weet niet of ik nog contact zou hebben als hij nog zou leven én zou drinken.
absor schreef op 03-12-2024 om 08:22:
wat kiezen jullie nu. Een band met de kinderen of door met de drank? Wat is de keuze?
To had jaren geleden die keus al moeten maken.
MissJones schreef op 03-12-2024 om 06:58:
Uit je post maak ik op dat jij niet achter de kinderen staat, maar achter je vrouw. Ook volwassen kinderen lijden onder het alcoholprobleem van hun moeder, je had hun kant moeten kiezen. Waarom blijf je zelf eigenlijk bij een alcoholist?
Het alcoholprobleem is het gevolg van 5 hersentromboses in de frontale hersenkwab dit is niet waar het verslavingscentrum ligt maar waar de persoonlijkheid van iemand ligt ook de remmingen in spe is ze niet verslaafd maar eens ze drinkt kan ze niet stoppen met drinken. Het feit dat ze medisch ongeschikt werdt verklaard om nog te werken heeft haar in een depressie gestort met alle gevolgen van dien. En ja ik steun mijn vrouw en probeer haar te beschermen tegen zich zelf ik zie ze niet als een alcoholverslaafde maar als een ziek iemand. De kinderen waren trouwens al de deur uit toen het probleem zich voordeed. En nee we hebben geen kleinkinderen daar is het hem ook niet om te doen
Een verslaving wordt in stand gehouden door degenen die het faciliteren. Jij faciliteert nog steeds, gelukkig zien jullie kinderen in dat dat degene met een verslaving niet helpt. Wil je je vrouw steunen, dan stel je zelf grenzen. Welk excuus je ook aanhaalt, verslaving is niet oke. Voor je vrouw niet en voor de omgeving niet. Ik zou zeggen, open je ogen en lees je eens in wat verslaving nu precies is en hoe jij daarmee om kan gaan. Vraag daar hulp bij voor jezelf.
En stop met veroordelen van de kinderen, je hebt geen idee wat zij doormaken als ik dit zo lees.
Broadway schreef op 03-12-2024 om 07:51:
[..]
ik ben een volwassen vrouw van 44 en heb nu nog steeds last van het drankprobleem van mijn vader. hij is al 15 jaar dood en was daarvoor al 10 jaar clean. ik denk dat je geen idee hebt hoeveel invloed alcohol op kinderen heeft. ook als ze al uit huis zijn. hun basis is instabiel, ook als ze die basis niet meer dagelijks nodig hebben.
de theorie zou dan denken: maar pa heeft toch geen alcoholprobleem?
klopt! daarom krijgt pa nog korte antwoorden, maar ik voel aan alles dat pa het probleem van mam lijkt te bagatelliseren. als de kinderen ook maar iets in die richting ook voelen (of pa nu vindt dat hij dat doet of niet) dan is het helemaal logisch dat ook de relatie met pa op een lager pitje komt. niet helemaal uit want kind dus loyaliteitsconflict, maar wel minder intensief.
Beste, de kinderen hebben nooit last gehad van haar drinkgedrag omdat ze al het huis uit waren toen het zich manifesteerde. In een andere reactie heb ik uitgelegd waarom het eigenlijk geen verslaving maar een drankprobleem is. Ze drinkt zich gewoon laveloos en slaapt haar roes uit. Niemand heeft er last van er vallen geen woorden of er is geen ruzie en als ze terug wakker wordt is er niets gebeurd geen kater niet misselijk dan is ze terug haar gewone zelve. Aangenaam is het niet maar in een zatte bui heeft ze nog nooit iemand geschoffeerd, woorden of ruzie gemaakt. Kleinkinderen hebben we niet dus daarom moeten hij de het ook niet laten. Ze moet enkel tegen zichzelf beschermd worden ivm valpartijen. De huisdokter weet ze om de tuin te leiden alles wordt afgedaan als een bagatel. Ik ben al gaan aankloppen bij verschillende hulporganisaties hun antwoord is steeds hetzelfde de probleemdrinker moet zelf het initiatief nemen . Als hij niet wil stoppen dan werkt het niet.
Ach ja, er zijn alleen maar valpartijen. Daar maak je je natuurlijk geen zorgen over als kind.
Ik begrijp je zoon wel. Uit al jouw reacties blijkt dat jij geen enkel begrip of empathie hebt voor wat je kinderen ervaren. En dat je graag een root of all evil buiten je eigen invloedsfeer zoekt; allereerst de partner van je zoon, daarna je zoon naar de andere kinderen.
Als de relatie met je kinderen je iets waard is, verleg je je blik naar jezelf en je vrouw. Kinderen verbreken een relatie met hun ouders doorgaans niet zomaar. Als de anderen ook al terug beginnen te krabbelen, zal er toch echt meer aan de hand zijn. Ze zijn immers geen beinvloedbare pubers meer, toch?
Je zult zelf kwetsbaarheid en zelfreflectie aan de dag moeten leggen om dit nog te "redden", al is het alleen maar de band tussen jou en hen.
Dat je vrouw door vervelende omstandigheden hierin terecht is gekomen en het "niet expres doet" is heel verdrietig. Maar dat doet niets af aan hoe je kinderen het contact ervaren. Kennelijk is dat toch te belastend. En dat is heel verdrietig voor jullie allemaal.
Patrik schreef op 03-12-2024 om 09:14:
[..]
Ik ben al gaan aankloppen bij verschillende hulporganisaties hun antwoord is steeds hetzelfde de probleemdrinker moet zelf het initiatief nemen . Als hij niet wil stoppen dan werkt het niet.
Aan die kant ligt dan misschien geen oplossing. Maar je zou wel kunnen kijken samen met je zoon hoe hij en jij een band kunnen behouden.
Is zij na 5 herseninfarcten in de frontaalkwab verder helemaal niet veranderd? Grenzeloosheid past er idd bij. Maar dat betreft normaal niet enkel alcoholgebruik. Men wordt dan grenzeloos op veel meer gebieden. En dat kan nogal een impact hebben, ook op de ongeving. Als zij is afgekeurd voor werk dan neem ik aan dat er meer speelt dan nu en dan een avond te veel drinken, zonder kater. Dat zou immers, zoals jij het beschrijft, geen effect hebben op werk, zoals het ook geen impact heeft op de kinderen.
Natuurlijk is het voor je vrouw heel verdrietig dat haar dit overkomen is. Voor jou ook. Maar voor de kinderen ook. Is er bij jullie ruimte om daar over te spreken? Om die gevoelens onderling te erkennen? Of gaat het dan zoals in dit topic: zeggen dat je iemand mist is pamperen. Ze hebben er geen last van want ze drinkt zich alleen maar laveloos. Ze hebben toch altijd alles gekregen, dus hoezo nu moeilijk doen. Enz enz.
- Als iemand niet kan stoppen met drinken zodra ze begint is ze alcoholist
- Mensen in de omgeving van de alcoholist wordt aangeraden hele scherpe grenzen te stellen, wat je zoon dus doet
- Wie koopt haar alchohol? Waarom stel je zelf geen grens? Bijvoorbeeld: er komt geen alchohol meer in huis.
= het kind in kwestie is een volwassen man van 38 jaar oud die ga je toch niet meer pamperen zeker! Volwassen zijn is een gesprek kunnen aangaan waarbij beide partijen hun gevoelens kunnen tonen en bereid zijn naar de overwegingen van de ander te luisteren, ze binnen te laten komen, in contact te zijn. Het is niet: stram en stijf volharden in je eigen gelijk en (figuurlijk) stampvoetend de ander van alles de schuld geven. Dat is kinderlijk.
- Ga je zoon zien buitenshuis. Maak een boswandeling samen. Maak het goed! Wat ook je overwegingen zijn: wees de wijste en laat zien dat je van hem houdt ipv dat je dingen van hem eist.
Patrik schreef op 03-12-2024 om 09:14:
[..]
Beste, de kinderen hebben nooit last gehad van haar drinkgedrag omdat ze al het huis uit waren toen het zich manifesteerde. In een andere reactie heb ik uitgelegd waarom het eigenlijk geen verslaving maar een drankprobleem is. Ze drinkt zich gewoon laveloos en slaapt haar roes uit. Niemand heeft er last van er vallen geen woorden of er is geen ruzie en als ze terug wakker wordt is er niets gebeurd geen kater niet misselijk dan is ze terug haar gewone zelve. Aangenaam is het niet maar in een zatte bui heeft ze nog nooit iemand geschoffeerd, woorden of ruzie gemaakt. Kleinkinderen hebben we niet dus daarom moeten hij de het ook niet laten. Ze moet enkel tegen zichzelf beschermd worden ivm valpartijen. De huisdokter weet ze om de tuin te leiden alles wordt afgedaan als een bagatel. Ik ben al gaan aankloppen bij verschillende hulporganisaties hun antwoord is steeds hetzelfde de probleemdrinker moet zelf het initiatief nemen . Als hij niet wil stoppen dan werkt het niet.
Sorry, maar je bewijst punt voor punt mijn verhaal.
Lees je reactie nu nog eens maar dan alsof jij het kind bent in deze.
Ik zou het jongste kind wel de schenking geven die je van plan was als dit de band aanhaalt tussen jullie drie. Niet als dit niet het effect heeft wat je beoogde. Dat moet je eerst zien te achterhalen.
De overige kinderen lijken zich wat star en onempatisch op te stellen naar aanleiding van veelvuldige dronkenschap van hun moeder. Het wordt me niet duidelijk waarom. Soms, als je ernaar vraagt wordt precies duidelijk wat de reden is maar in andere gevallen zullen de kinderen zelf hun eigen gevoel niet begrijpen dus jij dan zéker niet.
Waarom mensen dronken willen zijn daar zou ik eerst over gaan lezen. Er is beslist veel over te vinden. Sommige vogels zie je begin winter stomlazarus in de bomen zitten omdat ze gegiste bessen hebben gegeten. Ik weet niet of ze iets anders hadden gegeten als ze dat hadden kunnen vinden. Maar goed, lezen dus! Iedereen heeft zijn/haar motief. Ikzelf vind er geen moer aan; heb ik tien gram advocaat meer gegeten dan de twintig die ik over mijn toetje giet dan voel ik me lichamelijk onaangenaam en zou het ongedaan willen maken. Aan mij heb je dus niets.
Daarna kan je een heleboel gaan lezen over mensen die dronken familieleden hebben/hadden. Hoe ze dat hebben ervaren. Ten slotte verleid je je kinderen tot een gesprek. Eerst een op een, later misschien met meer tegelijk. Stel je niet op met een mening en zeker niet partij kiezend voor je vrouw. Want ik heb sterk de indruk dat je gepreoccupeerd bent in de richting van je vrouw.
Zo kan je het misschien een beetje beter maken na langere tijd. Iedereen moet zich gehoord voelen. Want kinderen willen het liefste van hun ouders houden. Het geld kan je opmaken of laten staan. Ik zou er geen aandacht meer aan schenken. Kennelijk zijn je kinderen niet in geldnood.
Plotselinge geheelonthouding kan alleen veilig onder toezicht. Het systeem is ingesteld op alcohol dus zal niet plotseling goed werken zonder.
En helemaal geen alcohol in huis? Voor je vrouw haar gezondheid ook veel beter want alcohol en hart en vaatziekten zijn een slechte combinatie
