Oudste zoon heeft gebroken met zijn ouders en beinvloed broer en zus
we hebben een gezin met 3 volwassen kinderen 2 zonen van 32 en 38 j en een dochter van 34j allen al jaren uit huis. Moeder heeft sinds een tiental jaren een drankprobleem . Drie jaar geleden heeft de oudste zoon een nieuwe relatie begonnen. 2 jaar geleden is hij nog naar het kerstfeest van 2022 geweest met nieuwjaar is hij niet meer langsgeweest. Enkele maanden later heb ik (vader) hem nog gesproken hij wou niet meer naar huis komen omwille van het drankprobleem van zijn moeder. Woorden zijn er nooit geweest, onze kinderen zijn vrij zelfstandig opgevoed en in alles wat ze onderneemden aangemoedigd, ze hebben mogen studeren wat ze wilden en zolang ze wilden. Toen ze werkten hebben ze niets moeten afgeven zodat ze konden sparen, ze zijn zolang mogen blijven thuis wonen als ze wilden hij is pas op28j leeftijd zelfstandig gaan wonen zijn broer en zus respectievelijk op 26 en 25 j leeftijd. Vrienden en vriendinnetjes werden steeds met open armen ontvangen mochten blijven slapen en meeeten...nooit geen probleem over gemaakt. In de periode voorafgaand aan zijn breuk zijn er in gezinsverband verschillende gesprekken geweest met mijn vrouw maar ze wil het probleem niet inzien. In de zomer volgend op zijn breuk heb ik hem een laatste keer gesproken hij beweerde nog altijd dat de drank aan de oorzaak ligt van de breuk. Begin 2024 erft mijn vrouw een aanzienlijke som geld. Ze wil een schenking doen aan de kinderen en stuurt ze alle drie een mailtje. Via onze dochter laat hij weten dat de schenking voor hem niet hoeft en dat hij het als omkoperij ervaart hij weet ook onze dochter zo ver te krijgen dat ze resoluut de schenking weigert. Om onenigheid te vermijden hebben we dan maar besloten om van de schenking af te zien voor de jongste zoon. De relatie tussen onze dochter en mijn vrouw is ook redelijk koel geworden en beperkt zich tot het hoogst noodzakelijke. Een maand geleden heeft de oudste via zijn broer de sleutel die hij nog steeds in bezit had teruggegeven een gebaar dat ik ervaar als een definitieve breuk. Berichtjes met kerst, nieuwjaar, verjaardag of moederdag stuurt hij niet meer naar zijn moeder. Op mijn verjaardags- kerst- en nieuwjaarswensen aan hem heeft hij nog kort geantwoord. Mijn verjaardag was hij ook niet vergeten met een what's app berichtje maar een vaderdag kon er niet meer af. Binnenkort is het zijn verjaardag ik zal hem zeker mijn wensen doorsturen evenals voor kerst en nieuwjaar. Hoe is het mogelijk om je ouders allebei zo te laten vallen zonder dat er woorden gevallen zijn zonder ruzie zonder dat er aanleiding toe is behalve het drankprobleem van zijn moeder. Facebook berichten van ons worden nooit door hem geliked terwijl de berichten van zijn schoonouders steevast altijd een like van hem krijgen. Ik ben er gewoon kapot van, ligt zijn nieuwe vriendin aan de basis van alles of is het zijn eigen beslissing.Hoe kan je je moeder zo laten vallen zonder dat ze je ooit een strobreedte in de weg gelegd heeft, hoe kan je een schenking van je eigen ouders weigeren en je broer en zuster proberen in je verhaal mee te trekken. En toch moest hij morgen voor de deur staan we zouden hem allebei met open armen ontvangen.
In de loop van de posts komt er steeds meer info vanuit to, wat in de op totaal niet duidelijk was.
In hoeverre heb jij met je zoon een goed gesprek gehad over jouw partner en zijn moeder? Als dat het geval is, heb je ook echt naar hem geluisterd? Lukte het om niet in de verdediging te schieten?
Het lijkt me voor je zoon ook heel heftig om zijn moeder zo te zien veranderen, helemaal als er ook nog alcoholisme in het spel is.
Wordt er concreet iets aan haar drankgebruik gedaan, heb je daar professionele hulp voor gezocht?
Kennelijk heeft je zoon zijn dankbaarheid in het verleden al geuit, kun jij je voorstellen hoe het nu voor hem is?
Sterkte, het lijkt me heel zwaar.
ik denk dat het voor kinderen enorm moeilijk moet zijn als je moeder zo is veranderd in negatieve zin in een persoon met een persoonlijkheid wat je juist erg tegenstaat, maar waarvan 'de buitenkant' nog wel je moeder is.
Dat je eigenlijk rouwt, want je hield juist zo van haar positieve fijne persoonlijkheid. En elke keer als je haar dan ziet je weer die emotionele klap moet verwerken van alles wat veranderd is. Dat er een vreemde in is gekropen die je niet herkent en met het bijbehorende gedrag moet omgaan. Tel daarbij verergering door alcohol gebruik bij op en dan kan het zijn dat je het gewoonweg niet meer trekt.
Dus stuur je zoon een brief of kaart waarin je aangeeft dat je te weinig rekening hebt gehouden met zijn emoties rondom de ziekte van zijn moeder en dat je graag met hem in gesprek wilt gaan hierover om je excuses te maken en te luisteren naar zijn kant en hoe hij het ervaart.
(Dan denk ik dat je zoon aan kan geven dat hij verdriet heeft om de hele situatie en zijn 'vroegere' moeder mist.....en dat is de kern van het probleem.)
Stap 2 is hulp gaan zoeken voor je vrouw en jezelf en jullie gezin
Dat kun je allemaal wel denken en verzinnen, hoe weet jij nou of er indertijd wel of niet genoeg aandacht voor is geweest?
Natuurlijk is het moeilijk dat moeder zo veranderd is. Zoals vaker bij mensen die ouder worden, een ziekte hebben, dementie etc. Maar we hebben toch nog altijd een stukje beschaving, waarin we mensen die niet helemaal perfect zijn niet zomaar aan de kant schuiven, waarin we begrip hebben als er ellende over iemand heen komt, waarin we mensen die het moeilijk hebben juist helpen, waarin we zieken ondersteunen en zorgt geven. Of mag je dat bij 38-jarigen niet meer zo verwachten en moet vader dan maar op de knieën gaan voor het zoontje? Ja, zoontje, want als je als 38-jarige nog niet geleerd hebt dat het leven niet altijd over rozen gaat, als je nog niet geleerd hebt dat je mamma en je pappa ook gewone mensen zijn die kwetsbaar zijn, dan ben je nog niet volwassen.
Tsjor
Allerlei meningen. Van mensen die (denken) het (te) weten.
Ik weet er niks van en daarom ook geen inhoudelijke post.
Ik wil je alleen maar een dikke knuffel geven. Je moet veel eenzaamheid voelen: eerst de problemen met je vrouw, als gevolg daarvan het alcoholmisbruik. En als gevolg daarvan dan weer de reactie van 2 van je drie kinderen. Heel verdrietig allemaal.
Oprecht veel sterkte gewenst, Patrik.
(En hopelijk maken je kinderen met hun partner nooit iets mee waardoor er ook onbegrijpelijke veranderingen in diens karakter komen)
letterkoekje (ook uit België)
BritgetJones007 schreef op 03-12-2024 om 16:26:
ik denk dat het voor kinderen enorm moeilijk moet zijn als je moeder zo is veranderd in negatieve zin in een persoon met een persoonlijkheid wat je juist erg tegenstaat, maar waarvan 'de buitenkant' nog wel je moeder is.
Dat je eigenlijk rouwt, want je hield juist zo van haar positieve fijne persoonlijkheid. En elke keer als je haar dan ziet je weer die emotionele klap moet verwerken van alles wat veranderd is. Dat er een vreemde in is gekropen die je niet herkent en met het bijbehorende gedrag moet omgaan. Tel daarbij verergering door alcohol gebruik bij op en dan kan het zijn dat je het gewoonweg niet meer trekt.
Dus stuur je zoon een brief of kaart waarin je aangeeft dat je te weinig rekening hebt gehouden met zijn emoties rondom de ziekte van zijn moeder en dat je graag met hem in gesprek wilt gaan hierover om je excuses te maken en te luisteren naar zijn kant en hoe hij het ervaart.
(Dan denk ik dat je zoon aan kan geven dat hij verdriet heeft om de hele situatie en zijn 'vroegere' moeder mist.....en dat is de kern van het probleem.)
Stap 2 is hulp gaan zoeken voor je vrouw en jezelf en jullie gezin
Ja en denk dan eens in dat dat je man/vrouw is en je daarmee in een huis woont vs een volwassen kind die gewoon naar zn eigen huis kan als ie er klaar mee is. De zoon is zelf ook niet echt een toonbeeld van begrip hier. Die moeder kan er weinig meer aan doen, die zoon is al lang en breed volwassen en geen opstandige puber meer. Ik snap de vader in dit verhaal wel, niks dan goed geweest voor je kind en dit is je beloning.
Nick90 schreef op 03-12-2024 om 16:42:
[..]
Ja en denk dan eens in dat dat je man/vrouw is en je daarmee in een huis woont vs een volwassen kind die gewoon naar zn eigen huis kan als ie er klaar mee is. De zoon is zelf ook niet echt een toonbeeld van begrip hier. Die moeder kan er weinig meer aan doen, die zoon is al lang en breed volwassen en geen opstandige puber meer. Ik snap de vader in dit verhaal wel, niks dan goed geweest voor je kind en dit is je beloning.
Onzin, sommige mensen kunnen gewoon niet omgaan met karakterveranderingen van naasten en dat zie ik van heel dichtbij op het moment. NAH is geen kattenpis en niemand die het heeft is hetzelfde in gedragingen.
tsjor schreef op 03-12-2024 om 16:37:
Dat kun je allemaal wel denken en verzinnen, hoe weet jij nou of er indertijd wel of niet genoeg aandacht voor is geweest?
Natuurlijk is het moeilijk dat moeder zo veranderd is. Zoals vaker bij mensen die ouder worden, een ziekte hebben, dementie etc. Maar we hebben toch nog altijd een stukje beschaving, waarin we mensen die niet helemaal perfect zijn niet zomaar aan de kant schuiven, waarin we begrip hebben als er ellende over iemand heen komt, waarin we mensen die het moeilijk hebben juist helpen, waarin we zieken ondersteunen en zorgt geven. Of mag je dat bij 38-jarigen niet meer zo verwachten en moet vader dan maar op de knieën gaan voor het zoontje? Ja, zoontje, want als je als 38-jarige nog niet geleerd hebt dat het leven niet altijd over rozen gaat, als je nog niet geleerd hebt dat je mamma en je pappa ook gewone mensen zijn die kwetsbaar zijn, dan ben je nog niet volwassen.
Tsjor
Nou, dat schemert wel duidelijk door de berichten van TO door, als hij het heeft over 'Pamperen oa'.
En heel eerlijk, dat lees je wel vaker dat mensen erg kunnen veranderen na hersenschudding. Daar heb je dan een beeld bij, maar pas nadat ik het een keer op tv voorbij zag komen wat over een moeder ging met hersenschudding en hoe ontzettend extreem haar gedrag was, dat was echt 100x erger dan hoe ik het mij altijd inbeelde...schokkend vond ik het.
Dus ik kan mij zo indenken hoe dat voor haar eigen kinderen moet voelen
Gebruikersnaaminvullen schreef op 03-12-2024 om 16:45:
[..]
Onzin, sommige mensen kunnen gewoon niet omgaan met karakterveranderingen van naasten en dat zie ik van heel dichtbij op het moment. NAH is geen kattenpis en niemand die het heeft is hetzelfde in gedragingen.
En in welke zin is dat een reden om zo rigoreus te breken met je ouders? Er zijn zoveel andere manieren om het contact te beperken.
Nick90 schreef op 03-12-2024 om 16:48:
[..]
En in welke zin is dat een reden om zo rigoreus te breken met je ouders? Er zijn zoveel andere manieren om het contact te beperken.
We horen hier alleen maar het verhaal van de vader. Van de zoon weten niemand hoe die zich voelt, wat er is voorgevallen.
Gebruikersnaaminvullen schreef op 03-12-2024 om 16:51:
[..]
We horen hier alleen maar het verhaal van de vader. Van de zoon weten niemand hoe die zich voelt, wat er is voorgevallen.
Dat is in 90% van de topics toch zo dat je maar 1 kant hoort?
Temet schreef op 03-12-2024 om 10:14:
" Dus gooi haar maar in een kliniek". Het kan zijn dat ik iets heb gemist, maar meestal is het zo dat als je iemand in een kliniek gooit en die persoon heeft zelf geen hulpvraag, hij/zij er net zo hard weer wordt uitgegooid.
Tenzij er sprake is van een zorgmachtiging oid, maar die heb je zomaar niet.
Sterker nog, ook MET concrete hulpvraag word je niet altijd geholpen: als ze t niet ernstig vinden, worden ze zo weer naar huis gestuurd
Nick90 schreef op 03-12-2024 om 16:53:
[..]
Dat is in 90% van de topics toch zo dat je maar 1 kant hoort?
Klopt, maar dit gaat over NAH, wat heel heftig kan zijn voor naasten, en niet over een fatbike of een nieuwe koelkast kopen.
Gebruikersnaaminvullen schreef op 03-12-2024 om 17:08:
[..]
Klopt, maar dit gaat over NAH, wat heel heftig kan zijn voor naasten, en niet over een fatbike of een nieuwe koelkast kopen.
Ja en? Dan nog is zo de banden doorsnijden nergens voor nodig.
Nick90 schreef op 03-12-2024 om 17:10:
[..]
Ja en? Dan nog is zo de banden doorsnijden nergens voor nodig.
Vind jij.
Ik vind dat je als kind niks verplicht bent aan je ouders. Zij hebben voor het kind gekozen dus de plicht om ervoor te zorgen. Niet andersom. Ik vind dus ook niet dat een kind dankbaar moet zijn.
Nick90 schreef op 03-12-2024 om 17:10:
[..]
Ja en? Dan nog is zo de banden doorsnijden nergens voor nodig.
Dat weet je helemaal niet. Je weet helemaal niets over hoe die zoon zich voelt. En zolang de vader geen goed gesprek heeft met die zoon weet hij het ook niet. Het kan echt heel heftig zijn om een ouder te zien veranderen.
