Ouderschap en de maatschappij

Tsja

hier kan ik maar 1 ding op zeggen: als jij vindt dat het zo goed is,je gezin gaat goed,je werk gaat goed,jullie zijn allemaal tevreden over hoe het gaat,wat is dan het probleem? geniet er van en laat je niet onzeker maken door een ander!

Je doet het inderdaad nooit goed

Variatie op dit thema: ook in de opvoeding doe je het nooit goed. Zet je kind het op een krijsen omdat het zijn zin niet krijgt dan is het niet goed opgevoed. Dat het feit dat het zijn zin niet krijgt betekent dat je nu net met die opvoeding bezig bent (nee Japie, dat kopen we niet, ook al ga je krijsen) doet daaraan niet af. Je doet het altijd fout.

Als je iets zus doet zeurt de ene helft van de mensheid, als je het dan zo doet zeurt de andere helft, zullen we maar zeggen.

Waarmee we uitkomen bij de oude tegeltjeswijsheid

"Doe wat je wilt, de mensen kletsen toch"

Groeten,

Temet

Sta achter je beslissingen

Als je achter je eigen beslissingen staat, moet je je niet gek laten maken door anderen, dus ook de media. Als je het gevoel hebt dat een andere mening of instelling bij je past is het goed, als je denkt dat je nu goed bezig bent is het ook goed. Zolang je maar niet doet wat een ander wil zonder daar achter te staan. Dat is wat rechtlijnig gezegd natuurlijk. Soms móet je wel eens iets doen wat een ander wil. Als de rode draad maar is dat jij je er prettig bij voelt.
Ik zou trouwens niet weten wat jij verkeerd doet. Je werkt als zzp-er n.b. bijna net zoveel of meer dan buitenshuis werkende moeders. Je brengt je kind naar de bso, méns... je voldoet volledig aan de moderne eisen)

Zoveel geld is er niet

"Hoe denken jullie hier eigenlijk over? Moet je als vrouw je eigen geld (100%) binnenhalen, of mag je het ook als team , samen met je man doen? "
Voor mezelf heb ik altijd mijn eigen geld willen verdienen. Ik vond het een genant idee om bij hem mijn hand op te houden voor, pak 'm beet, nieuwe onderbroeken.
Maar we hebben inmiddels alweer 23 jaar samen een bedrijf en daarin is hij degeen die de meeste verhandelbare uren maakt. Ik ben vooral de financieel manager en dat levert wel geld op (als ik ziek ben loopt het resultaat direct achteruit) maar het is toch meer verweven dan ik ooit als stampvoetende puber bedacht.
In grotere lijnen ben ik sceptisch over het idee dat vrouwen (daar gaat het toch meestal over) net zo economisch zelfstandig zouden moeten zijn als hun mannen.
Volgens mij kan dat helemaal niet. Zoveel geld zit er niet in de economie.
Het kan er in theorie wel van komen dat vaders en moeders ongeveer evenveel verdienen, maar dan alleen door vader ook economisch onzelfstandig te maken: hij minder, zij meer, ieder te weinig voor een zelfstandig bestaan met kinderen en samen genoeg.
De vrouwen die het propageren verdienen zelf vaak een boven modaal salaris. Ze wekken de suggestie dat alle vrouwen dat zouden kunnen bereiken, als ze maar die afhankelijkheid van manlief op zouden geven.
Maar waar moet al dat meergeld dan vandaan komen?
En bovendien: wie let er dan op de kinderen en wat moet die dan wel niet verdienen om ook net zo economisch zelfstandig te zijn?
"die vond dat als je minder dan 40 uur per week maakte je je eigen bedrijf niet serieus nam."
Dat was een man, denk ik. Eentje met een vrouw of een werkster voor thuis en een zus die z'n moeder mantelzorgt.
Dat is namelijk nog zo iets. Er is niet alleen te weinig geld in de economie om elke werknemer een economisch onafhankelijke te laten zijn, er zitten ook te weinig uren in een dag om al het werk waarvoor nu al te weinig geld is (mantelzorg, gezinszorg) naast een full-time werkweek te doen.
Dus haal je schouders op.
Al is het wel verstandig om nu al met je man een forse reservering te doen voor calamiteiten. Dat kan overlijden zijn van een van jullie, maar dat kan ook een scheiding zijn.
Mijn man heeft een papieren schuld aan mij. Dat ligt bij de notaris. Ik kan er een beroep op doen als zo'n situatie zich voordoet.
Groet,
Miriam Lavell

Ledlampje

Wat je ook doet iedereen heeft altijd wat te klagen.
30 uur per week is helemaal niet zo weinig. Toen ik freelance werkte maakte ik gemiddeld ook zo'n 25-30 uur in de week. Nu had ik daarnaast ook een dienstverband voor 10 uur per week dus er kwam wel iets meer binnen. Echter ik verdiende als zelfstandige veel meer dan in loondienst mits ik genoeg uren kon maken. Met 30 uur per week zou ik prima economisch zelfstandig zijn.

Ik ben nu trouwens wel weer in loondienst dus ik heb nu weer gewoon een vast contract.

Als ik naar netwerkbijeenkomsten ging vertelde ik nooit eigenlijk hoeveel uren ik werkte. Dat vond en vind ik niet echt relevant. Soms waren er wel (met name vrouwen) die bijvoorbeeld maar 10 uur per week of zo in hun bedrijf stopten. In dat geval snapte ik wel dat anderen hun weer minder serieus namen. Mijn advies zou zijn om dat gewoon niet te vertellen. Je kan hele goede redenen hebben om zo weinig uren te draaien maar dat doet er niet toe. De hoeveelheid uren die je draait dat is wat mensen bij blijft en niet de reden.

Overigens vind ik persoonlijk 30 uur in de week helemaal niet weinig. Uit eigen ervaring weet ik dat je daar een prima reputatie mee kan opbouwen.

Maylise

Economische zelfstandigheid

Economische zelfstandigheid vind ik persoonlijk erg belangrijk. Ik denk dat meer vrouwen dat zouden moeten vinden, want er staan hier nog bijna wekelijks wanhopige berichten van vrouwen zonder inkomen die te maken krijgen met een (ongewenste) scheiding, en de bijkomende financiële en woonzorgen.
Verder denk ik dat er iets fout gaat (of beter kan) als je met 30 uur werken niet economisch zelfstandig bent. Of zie je economische zelfstandigheid dan anders dan de officiële definitie (minimaal 70% van het minimumloon verdienen).

Altijd zeuren

Ik werk fulltime en wil dat ook het liefste, nou ja, straks weer parttime helaas. Ik heb een hekel aan huishoudelijk werk. Dus het liefste werk ik fulltime en laat dan iemand anders wat huishoudelijk werk voor me doen. Heerlijk. Het leven van een vent, zeg maar.
Maar ook dan krijg je gezeur: 'ja, jij wil fulltime werken' zegt mijn baas, alsof het een oneerbaar voorstel is.
Mijn vader is jong overleden en vanaf die dag (heel jong dus) weet ik dat niets zeker is in het leven en dat je dus ook niet moet vertrouwen op het inkomen van een partner. Toen de kinderen jong waren werkten we beiden gemiddeld 20-24 uur. Nu zijn ze ouder, ben ik inmiddels gescheiden, en doe ik alles wat ik kan om mijn eigen broek op te houden.
Afgezien van economische zelfstandigheid leven wij eenvoudig te lang om voldoende levensvulling te halen uit de zorg voor kinderen. Je moet wel iets meer met je leven doen dus. Maar dat kan ook als ZZP-er.

Wel is het zo, dat baan en inkomen van man tellen, van de vrouw nog steeds iets is van 'mooi meegenomen'. Ook al is die man een boer met een verliesgevend bedrijf en leeft het gezin van het inkomen dat zij met een vaste baan verdient. Dan nog is de man een boer en werkt zij er een beetje bij. Als het omgekeerd was was de man onderwijzer (ik noem maar iets) en vond zij het leuk om iets op het platteland te doen met koeien en zo. Tegen dat beeld valt nauwelijks op te boksen.

Nu weer aan het werk.

Tsjor

Hobby

Als je je werkzaamheden gratis of voor weinig doet, kun je natuurlijk ook niet echt spreken van een bedrijf. Dan heb je een hobby, waar je af en toe ook nog wat mee verdient. Die luxe kun je je veroorloven doordat je man een goed salaris verdient. Als het voor jullie goed voelt, lekker mee doorgaan (maar je wel bewust zijn van de risico's in geval van vervelende onvoorziene omstandigheden).

Niet serieus?

Dus alleen als je er geld voor vraagt wordt je serieus genomen?

Financieel zelfstandig

tijdens mijn huwelijk was ik niet financieel zelfstandig.
onze afspraak was,dat ik partime zou werken en voor de kinderen zou zorgen,mijn ( nu ex ) man zorgde voor het hoofdinkomen.
toen het echter op een scheiding uitdraaide ben ik direct meer gaan werken,en was ik wel financieel zelfstandig.

Dat snap ik niet

als iemand iets zegt waar jij het niet mee eens bent (over het aantal uren dat je als zelfstandig werkt bijvoorbeeld) dan kan je toch gewoon zeggen dat dat voor jou niet op gaat ?

je verliest toch niets daarmee ??

Nou

Ik heb de draad niet gelezen maar ik vind het op dit moment totaal niet belangrijk wat een ander zoal vindt wat ik moet doen en denken. Het gaat om ons vieren en hoe wij het onderling doen en afspreken, verder kan de buitenwereld hier momenteel nauwelijks naar binnen. Want ik heb het momenteel erg druk dus weinig tijd om te malen. Zodra ik weer half werkloos thuis zit te kijken hoe de gordijnen precies hangen draai ik mezelf in een depressie vol zelfhaat, want ik had dit en dat moeten bereiken en moeten weten en bla bla ellende.

Joh, jij vindt dat je het fantastisch doet, geloof daar dan in, sta daar achter. En de rest zoekt het maar lekker uit !

Je kan niet iedereen tevreden stellen

laatst ergens gelezen:

Er was eens een jongetje die tegen zijn vader zei; "papa ik heb gehoord dat de mensen slecht over je praten, waarom doet u er niet wat aan?" De vader zei tegen hem; "je begrijpt het nog niet mijn zoon, je zult het wel leren".
De volgende dag riep de vader zijn zoon en zei tegen hem dat ze even naar de stad gingen. Dus pakte ze de ezel erbij en liepen, al snel zagen ze een groepje mensen, eenmaal langs gelopen hoorde de vader en zijn zoon de mensen zeggen; "wat een idioten zijn die twee, ze lopen met z'n tweeën en hebben een ezel. Waarom stapt één van hen niet op de ezel? Dat bespaard hun energie, en daar is die ezel voor bedoelt"
De vader vroeg aan de zoon; "heb je gehoord wat ze zeiden?". De zoon antwoordde; "ja" en zei; "misschien hebben ze gelijk papa?". Even verder op zagen ze weer wat mensen aanlopen en zei de vader tegen zijn zoon; "stap nu maar
even op de ezel dan". Eenmaal langs gelopen hoorde ze de mensen zeggen; "wat een onbeschofte jongen is dat toch, zijn vader is oud en zwak en en hij is nog jong en sterk en gaat op de ezel zitten".
De vader vroeg de zoon of hij ze had gehoord, de zoon zei "ja, misschien hebben ze gelijk papa?". Even later kwamen ze weer wat mensen tegen en ging de vader op de ezel stappen. Toen het groepje mensen langs liep hoorde ze de mensen zeggen; "wat een tiran is die vader zeg, hij zit op de ezel en laat zijn zoon kreperen door er achteraan te lopen". De vader vroeg aan de zoon; "heb je het gehoord", de zoon zei; "ja papa, misschien moeten we er beiden op gaan zitten?".
Even later zagen ze een groepje mensen en gingen beiden op de ezel zitten,
eenmaal langs gelopen hoorde ze de mensen zeggen; "wat een kwaadaardige mensen zijn dat zeg, beide gaan op een weerloos onschuldige ezel
zitten omdat ze macht over hem hebben. Ze schamen zich niet!"
De vader vroeg zijn zoon; "heb je het gehoord?" de zoon zei; "ja papa". De vader vroeg zijn zoon; "wat heb je hiervan geleerd?" De zoon antwoorde; "als je mensen tevreden wil stellen zal dit je niet lukken, er zijn altijd mensen die negatief praten over je.

Het onafhankelijke gezin!

Wij zijn als gezin economisch onafhankelijk! en dat heb ik in de tussentijd zo geaccepteerd. Nee, ik haal niet de halft van het geld binnen, en nee, mijn man doet bepaald niet de helft van de zorg! het gaat om de verdeling die je zelf maakt en die voor jou gezin werkbaar is. En hier is het hou eenmaal heel werkbaar dat man 60 uur werkt en ik 10... we hadden ook ieder 35 uur kunnen werken, maar dan hadden we beiden geen echte carriere...
Geen enkel bedrijf is zo ingericht als men tegenwoordig wel van een gezin verwacht: met 2 directeuren naast elkaar die allebei afgemeten precies hetzelfde doen. Toevallig hebben wij zo'n bedrijf (met twee directeuren ) en daarin heeft ieder zijn eigen sterke punten en daarin zijn eigen afdeling, en zo draait een gezin ook! Nou ja, meestal dan, ik ken mensen die echt ieder hun eigen stukje was strijken en alle financien strikt gescheiden houden, maar goed, dat is ieders keuze.
Goed doe je het toch nooit! dus hou maar op met je pogingen. Maak keuzes die voor jou gezin werken, en sta daar achter! Als je er zelf niet achter kunt staan heb je misschien verkeerde keuzes gemaakt, maar als een ander het niet begrijpt??? ach, so be it.
groetjes, Tess

Deeltijdprinses

Goh, ik ben dus een deeltijdprinses? Goh.
Ik heb niet alles gelezen, maar ledlampje, in je eerste posting geef je drie voorbeeldsituaties die volgens de media alledrie niet goed zouden zijn. Jij voelt je rot, omdat jouw situatie ook afgekeurd zou worden. Maar, ALLE situaties deugen dus niet, je zegt zelf dat het nooit goed is. Is toch lekker makkelijk? Hoef je het ook niet te proberen, als het toch nooit goed is voor 'anderen' en doe je lekker wat werkt voor jou.
Wat betreft economische afhankelijkheid en verdeling in het gezin. Waarom wordt er alleen naar inkomen gekeken? Dat de man meer geld binnenhaalt door zijn fulltime baan vs zijn deeltijdprinses wil niet zeggen dat die deeltijdprinses dan ook maar de helft werkt. Nee hoor, die werkt ook volledig maar voor de helft onbetaald. Ik heb mijn vriend wel eens voorgerekend wat hij kwijt zou zijn als hij mij moest betalen voor de verzorging en opvang van de kinderen en voor het regelen en uitvoeren van het huishouden. Ik voel me niet bezwaard om evenveel aanspraak te maken op het totale inkomen als hij. Als wij uit elkaar zouden gaan, zou ik meer betaald werk moeten doen en hij meer onbetaald werk. Het gaat er dus niet om of ik economisch onafhankelijk ben, maar of ik het KAN ZIJN. Ja trouwens en of hij huishoudelijk onafhankelijk zou kunnen zijn is maar zéér de vraag

Halve waarheid

Anna:"Is \'men\' er juist niet van overtuigd dat als er meer mensen betaald werk doen, dit meer werkgelegenheid creëert? Dat het volume van de economie dus groeit? "
Dat verhaaltje wordt wel opgehouden, maar het klopt niet. De Nederlandse economie groeit alleen door geld te verdienen in of aan het buitenland. Net zoals jouw gezin alleen maar geld verdient omdat er iemand van buiten het gezin geld ontvangt.
Jullie worden als gezin ook niet rijker of financieel onafhankelijker als je voortaan je kinderen voor elke centimeter die ze groeien geld geeft. Wel als dat geld van buiten komt. Van de buren of zo.
Stel je voor dat jij gaat werken. Kinderopvang. Dan moet je jouw kinderen laten opvangen door een collega. Zo schuif je binnen Nederland wel geld heen en weer, maar dat geschuif levert geen geld op. Er komt niet meer van, het wordt hooguit herverdeeld.
Anna:"Want niet alleen draag ik daardoor niet bij aan de staatskas middels het betalen van belasting"
Dat doe je wel. Je bespaart de belastingpot het uitkeren van subsidie voor opvang. En kosten voor de zorg voor je moeder of je zieke man.
Anna:"ik stoot ook nog eens kinderopvangleidsters, winterschilders en schoonmakers het brood uit de mond."
Dat klopt niet. Als je schilder bent, kun je geen schilder betalen want die kost je je hele salaris of meer (belastingen). Datzelfde gaat op voor opvang, schoonmaak, etc.
Pas als jij in het buitenland met schilderen/opvang/schoonmaak/zorg meer kunt verdienen dan het hier kost, heeft het economisch zin om te gaan werken en hier iemand anders aan het werk te houden. Dan groeit de economie.
Zolang dat niet zo is kost werken jou en de maatschappij (belasting, subsidies, wegennet, etc.) meer dan het oplevert.
Het is nog steeds zo dat mannen die een thuszittende vrouw hebben die als backoffice zijn gezin en zaken (kleding, verzekeringen, afspraak met de tandarts) regelen, economisch het meest succesvol zijn.
Die gezinnen verdienen het meest.
Maar dat zijn er ondertussen maar weinig, want heel veel geld verdienen in Nederland, kan alleen in die bedrijfstakken die verdienen aan het buitenland.
Nou ja, behalve banken dan. En vastgoedhandelaren. Of wegenbouwers. Maar het is niet voor niks dat juist die sectoren het zo lastig hebben in deze tijd.
De koek is op. Het spel is uit. Je kunt niet eindeloos aan elkaar verdienen. Zie het piramidespel.
Groet,
Miriam Lavell

Ja, ik ben een verwende prinses

Ledlampje, ik ben een verwende prinses en ik ben er nog trots op ook! Overigens, mijn man is een verwende prins, die werkt 4 dagen en ik 3.
Voor ons is het niet echt een issue. Wij vinden het vanzelfsprekend dat we allebei ongeveer evenveel investeren in het gezin. Financieel en ook qua tijd en inspanning. Wat "men" daar in de media of elders over zegt kan ik alleen maar grappig vinden. < pakt haar fluwelen prinsesjurk nog eens uit de kast en kamt haar enkellange krullen>

Prinses

"Wat vooral blijft knagen is dat manlief uitbundig wordt geprezen en ik juist wordt weggezet als verwend prinsesje,"
Nou ja, dat ben je ook.
Jij kunt kiezen of je werkt en kennelijk zelfs of je voor je werk een rekening stuurt of niet. Je man heeft die keuze niet. Vrouwen van mannen die arbeidsongeschikt raken, hebben die keuze ook niet. Zij worden gedwongen te gaan werken anders komt er geen of maar een halve uitkering. Dat gaat ook op voor bijstandsmoeders, of stellen in een eigen huis met hypotheek. Er moet verdiend worden om aan de samen aangegane verplichtingen te voldoen. Geen keus, niet vrijblijvend en ook als dat werk in de praktijk het gezin niet meer financiele armslag oplevert.
"Het is steeds meer ikke ikke ikke geworden en ik vind dat echt vervelend merk ik."
Dat verwijt is vooral op jezelf van toepassing, zie boven. Alle luxe vrijheid die er is om genoegen te nemen met genoeg, komt binnen jullie gezin bij jou terecht. Niet bij je man.
Hij heeft daarmee de volle verantwoordelijkheid om jullie gezin economisch te stutten. Zonder hem valt alles in de soep. Jouw rol is economisch onbelangrijk. Tenminste, zo doe je dat zelf voorkomen.
Wat bovendien weinig blijkt is welk belang jouw rol dan wel heeft in jullie gezin, of in de familie, of in een of andere gemeenschap.
Je moet je weinig aantrekken van wat de mensen zeggen, afgaand op je werkrooster, je omzet of je salarisstrook. Maar kennelijk heb je het zelf voor jezelf ook niet zo op een rij. En dat is een probleem.
Het is alsof je zelf je eigen rol onderschat. Binnen je gezin, maar zelfs binnen je bedrijf, getuige het feit dat je sommig werk kennelijk onbelangrijk genoeg vindt om het te factureren.
Ik doe al jaren heel veel werk waar ik nooit een factuur voor stuur. Dat werk is dan ook niet mijn beroep. Hobby is het ook niet trouwens. Maatschappelijke betrokkenheid is een betere omschrijving. Ik kan wat betekenen en doe dat in uren die ik niet bereken omdat de economie dat niet toelaat en om onafhankelijkheid te bewaren.
Ik ben belangrijk op die momenten. Niet om wat ik verdien, maar om wat ik doe.
Dat weet ik en zo gedraag ik me. Zo wordt ik ook benaderd.
Ja, je bent een prinses die zich kan wentelen in luxekeuzes. Dat heeft niks te maken met wat je verdient of het aantal uren dat je maakt, maar met de definitie die je zelf geeft aan de rol die je speelt.
Ik sluit niet uit dat je daarin verlegener bent dan waar je recht op hebt.
Groet,
Miriam Lavell

Je praat het jezelf aan

Ledlampje, er is maar één persoon verantwoordelijk voor jouw gevoel - en dat ben jezelf. Wat je lijkt te doen, is anderen (media, omgeving) de schuld geven van het gevoel dat jij hebt. Je praat het jezelf aan. En je vult voor anderen in dat zij dat zo wel zullen zien.
Kop op, meid, borst vooruit, schouders naar achteren! Je mag er zijn, je werkt hard, je doet die dingen die jij goed vindt. En dat is genoeg.
Je kunt niet de hele dag complimentjes van je omgeving verwachten, dat moet je ook helemaal niet willen. Haal de voldoening uit jezelf, om wat je presteert en wat je neerzet voor je gezin en voor je klanten. Ga uit van je eigen kracht!

Ledlampje

Tel je zegeningen. Jij kan doen wat je leuk vindt, je hebt een man, jullie hebben geld zat om te doen wat je leuk vindt, jullie zijn door en met behulp van de keuzes die jullie kunnen maken en gemaakt hebben happy als gezin. Waarom zou je je dan in godsnaam druk maken en je naar beneden laten halen door anderen?? Je hebt geen enkele reden om ontevreden te zijn.
Ik (alleenstaand moeder) kan vanwege mijn gezondheid niet eens werken. Als ik wel zou kunnen werken zal dat alleen parttime kunnen en zou met mijn opleidingsniveau en gebaseerd op mijn laatst verdiende inkomen (10 jaar geleden) net zoveel/weining verdienen als met mijn huidige WAO- en toeslag. Wat dus net iets boven het minimum ligt waardoor ik ook geen recht heb op allerlei regelingen en voorzieningen.
Ik ben nog nooit met zoon op vakantie gegaan, wij kunnen nooit zorgeloos iets kopen. Ik moet iedere cent drie keer omdraaien om zelfs maar iedere dag fatsoenlijk eten op tafel te krijgen voor mij en mijn zoon danwel geld genoeg over te hebben voor zijn noodzakelijke medicatie.
Ja, ik ben dus financieel onafhankelijk en zelfstandig, noodgedwongen. Maar die financien en geldproblemen zorgen voor veel stress waardoor ik ook weer overspannen ben.
En toch weet ik dat er nog veel meer mensen zijn die het nog veel slechter hebben. Als ik constant zou denken ach arme ik of als ik me maar een biet zou aantrekken wat anderen vinden zou ik helemaal gek worden. Nee, ik ben niet gelukkig met de huidige situatie maar ik kan er voorlopig niet veel aan veranderen. Ik doe mijn best en blijf knokken maar het is ontzettend frustrerend.
Sorry hoor, maar ik vind dat rotgevoel van jou volkomen misplaatst en het klinkt nogal verwend.
Kijk naar wat je wel hebt en niet naar wat je niet hebt. En er zullen altijd mensen zijn die zich beter voelen dan anderen of kritiek hebben op jou, om welke (belachelijke) reden dan ook.

Hoe noem je iemand...

...die alleenstaand is, de druk van (extra) zorg voor de kinderen en werk niet meer aan kan en zich tijdelijk uit de maatschappij terug moet trekken? Een grote aansteller? Een loser?
Ik heb jarenlang heel hard gevochten en gerend om zelfstandig te blijven en mijn kinderen te verzorgen. Heb nooit mijn hand hoeven ophouden. Dat is mislukt, constateer ik nu. Ik ben behoorlijk ziek geworden en zal waarschijnlijk binnenkort opgenomen worden omdat ik er finaal doorheen zit en mijn baas me nog een fijne trap na geeft.
Als ik de opinie moet geloven, inclusief de media, maar ook de telkens terugkerende onderwerpen in OOL over moeders die zichzelf moeten kunnen bedruipen, zou ik me rot moeten schamen vanwege mijn falen. Ik weet zelf hoe hard ik gewerkt en gevochten heb, hoeveel grenzen ik voorbij ben gegaan. Ik hoef me dus denk ik niet te schamen. Maar toch... Ik voel me een enorme loser omdat ik duidelijk minder sterk ben dan normale vrouwen en er niet in ben geslaagd te voldoen aan de eisen die anno 2010 aan me worden gesteld.
Wat de toekomst brengt? Geen idee, maar ik kijk er niet bepaald naar uit.

Sterk

Loser, ik beschouw mezelf als heel sterk omdat ik ondanks alle tegenslagen, gebrek aan geld en een slechte gezondheid mijn zorgenkind toch het belangrijkste kan geven wat hij nodig heeft. Liefde, zelfvertrouwen, respect en stabiliteit en een dak boven zijn hoofd. En dat geldt ook voor jou!!

Eens met ijsvogeltje

ik vond deze zin erg toepasselijk ! "Je kunt niet de hele dag complimentjes van je omgeving verwachten". Je moet het doen uit en voor jezelf !

Dat heb ik vandaag in andere woorden nog tegen wat studenten gezegd die een onvoldoende hebben gekregen.

Ook prinses

Jazeker, hier nog zo'n verwende prinses. Ik werk 60% en mijn man 80%. Mijn eigen verdiende geld is ruim boven modaal. Het gezinsinkomen gaat allemaal in één grote pot, dus er is geen sprake van 'mijn' en 'zijn' geld waar wij ieder onze eigen dingen van aanschaffen. Ik ben volgens de norm 'economisch zelfstandig' en zou in geval van nood nog extra uren kunnen gaan werken.

Het huishouden en de zorg voor onze 2 kinderen worden behoorlijk evenredig verdeeld. En ik ben dus een typische 'verwende prinses'. En of ik me daardoor beledigd voel? Welnee! Ik zie het als een geuzennaam. Het is toch geweldig als je je zaken zo hebt geregeld dat je er zelf gelukkig van wordt!

De term verwende prinses suggereert een beetje dat de prinses in kwestie allerlei onmogelijke eisen aan haar omgeving stelt, haar personeel voor haar laat rennen en het met een ontevreden pruillip allemaal niet genoeg vindt.

De 'prinsessen' die ik ken zijn juist uitermate tevreden met de manier waarop hun leven is ingericht. En ze hebben er meestal ook hard voor gewerkt om dit te bereiken. Dan mag je er toch ook trots op zijn dat alles op rolletjes loopt?

Het is nooit goed of het deugt niet

Ik werk 0.92 fte (bijna fulltime dus) en ben zwanger van de tweede. Als ik een euro kreeg voor elke keer dat iemand me vraagt hoeveel ik minder ga werken, kon ik nu een Baby Gap garderobe aanschaffen voor het nieuwe kind. Moeders werken nu eenmaal parttime.
Het doet me denken aan een verhaal dat mijn man graag vertelt. Er waren eens een oude man, een klein jongetje en een ezel. De oude man wilde met zijn kleinzoontje en de ezel naar de markt. Hij zette zijn kleinzoon op de ezel en ging er zelf naast lopen. Mensen langs de kant zeiden: "Nou zeg, dat kind heeft toch jonge benen, waarom moet die arme oude man lopen?". De oude man trok het zich aan, haalde zijn kleinzoon van de ezel en ging er zelf op zitten. Toen zeiden de mensen: "Moet je zien, zelf gaat hij lekker zitten en dat jochie moet lopen." De oude man dacht even na en zette toen zijn kleinzoon voor zich op de ezel. Waarop omstanders uitgebreid het lot van de arme ezel beklaagden, want die moest twee mensen dragen. Tenslotte besloot de oude man dat zowel hij als zijn kleinzoon zouden gaan lopen om de ezel te sparen. En toen zeiden de mensen dat je toch een beetje kierewiet was als je een ezel had en er naast ging lopen! Kortom, je doet het nooit goed.
Groetjes
Massi

Het je aantrekken

Volgens mij trek je je bepaalde opmerkingen van anderen veel meer aan als je er zelf een kern van waarheid in ziet.
Ik ben geen verwend dt-prinsesje, maar krijg wel eens opmerkingen over verwaarloosde kindjes van ft werkende moeders. Daar herken ik mezelf helemaal niet in, dus die opmerkingen gaan het ene oor in, het andere uit. Wat me bijv wel bezighoudt zijn uitspraken over vrouwen en carriere. Mijn carriere vlot niet zo erg, omdat ik er in feite geen bal aan doe. Waarom vind ik dat niet belangrijk, en zou ik het eigenlijk belangrijker moeten vinden? Is het erg dat ik tevreden ben met mijn rustig voortkabbelende 'baantje' dat ik met twee vingers in mijn neus doe, leuke collega's, flexibele tijden, en ieder jaar (nog 7) een periodiek erbij?

Ja het is natuurlijk wel zo

dat er veertig jaar geleden per gezin 40 uur betaald werk per week gedaan werd. Moeder de vrouw deed alles thuis, pa op zijn betaalde werk. Wel minder luxe dan nu, maar toch ook minder stress.
Nu zou er dan 80 uur per week per gezin gewerkt moeten worden? En wie doet het huishouden en de opvoeding van de kids? Gelijkelijk verdeeld over de twee ouders? Dacht het dus niet, meeste komt op vrouwen neer. Dus de taakvergroting is gigantisch. Voor allemaal. Wat is er mis met wat minder luxe en allebei bijvoorbeeld 30 uur werken? Huishoudelijke en opvoedtaken beter verdelen? Soms denk ik wel eens dat de zogenaamde emancipatie mooi voor het karretje van de economie gespannen is. Waarbij ik niet zeg dat de vrouw thuis moet blijven hoor, doen we hier ook niet.

Marco

Wat ik niet begrijp

Waarom ben je een verwende prinses als je niet (volledig) werkt omdat je dat wilt, en geen verwende prinses als je (veel) werkt, omdat je dat wilt? Het lijkt me dat je dan allebei een verwende prinses ben omdat je allebei doet wat je wilt en niet wat je niet leuk vindt.
En de man/vriend in deze? Die doet toch meestal ook datgene wat hij wil? Dus dan is hij toch ook een verwende prins?
Als we het zo bekijken hebben we het in Nederland volgens mij behoorlijk goed voor elkaar omdat de meeste mensen, mannen én vrouwen, de mogelijkheid hebben om te kiezen.

Kien

Kien / izar

Eigenlijk heeft Kien helemaal gelijk. Iedereen die de luxe heeft zijn eigen keuzes te kunnen bepalen is in zekere zin verwend. Hoewel "verwend" meteen zo'n negatieve klank heeft.

Die opmerking van Izar of het wel zinvol is om meisjes te laten studeren snap ik niet. Ik werk parttime (24 uur/wk) in een functie die ik zonder mijn studie (scheikundige technologie) onmogelijk had kunnen uitvoeren. Bovendien heb ik die studie in de vorm van loonbelasting al in veelvoud terug betaald aan de overheid!