Ouders van LGBTQI 🏳️⚧️ 🌈 kinderen verzamelen
Hoe vertelde jouw kind het?
Hoe was je reactie ?
Hoe reageerde de buitenwereld?
Waar loop jij of je kind tegenaan ?
Positieve kanten ?
Kortom. Alles is bespreekbaar
Gefeliciteerd met je zoon Yvette!
Wat ik trouwens niet snap, is dat als je (zoals je schoonmoeder) moeite hebt met je kleinkind zoon te noemen, dan niet gewoon appt, gefeliciteerd met je jongste, of gefeliciteerd met je kind. Houd het dan neutraal, dan kwets je minder.
Ik had laatst een gesprekje met een twaalfjarige die genderissues maar geneuzel vindt. Ik zei dat hij dat mag vinden en je er niet in hoeft te geloven, maar als je iemand blij kan maken door diegenen zij en haar te noemen omdat diegene dat graag wil, dat toch niet zo'n groot offer is. Hij zei dat hij die moeite echt niet ging nemen. Moeite? Ik heb zelden een kind zo'n lul gevonden.
Da's inderdaad van dezelfde orde, Skik.
Woorden als 'zij' en 'dochter' zijn helemaal niet zo moeilijk te omzeilen. Zéker niet in geschreven tekst. Als je dan toch 'gefeliciteerd met je dochter' schrijft, ben je gewoon bot bezig.
Heeft mijn schoonmoeder helaas vrij vaak last van. Niet alleen hierover.
Dag allemaal,
Ik heb een paar bladzijdes terug gelezen; ik lees veel verhalen over tieners en oudere kinderen. Zijn er ook ouders hier van jongere kinderen of waarvan de kinderen al heel jong aangeven liever het andere geslacht te zijn?
Kind is hier bijna zes 
En ook, vinden jullie het fijn als er een schrijfster bijkomt?
Rosings schreef op 22-04-2023 om 20:09:
Dag allemaal,
Ik heb een paar bladzijdes terug gelezen; ik lees veel verhalen over tieners en oudere kinderen. Zijn er ook ouders hier van jongere kinderen of waarvan de kinderen al heel jong aangeven liever het andere geslacht te zijn?
Kind is hier bijna zes
En ook, vinden jullie het fijn als er een schrijfster bijkomt?
Tuurlijk welkom hier. Mijn kind was net een dag drie toen hij aangaf eigenlijk een jongen te zijn. Dat is nu 18 jaar geleden en hij leeft nu tien jaar als man
Rosings, welkom. Natuurlijk is het fijn als er iemand meeschrijft
Ik was van de week met man naar VUMC voor oudergesprek. Fijn gesprek was het.
Binnenkort moet zoon psychologisch onderzoek doen, dat duurt 2 uur dus qua parkeergeld kan je de portemonnee wel omkiepen haha
En hij moet naar de arts en bloedprikken. Dat laatste wordt wat want hij is bang voor naalden 
Rosings schreef op 22-04-2023 om 20:09:
Dag allemaal,
Ik heb een paar bladzijdes terug gelezen; ik lees veel verhalen over tieners en oudere kinderen. Zijn er ook ouders hier van jongere kinderen of waarvan de kinderen al heel jong aangeven liever het andere geslacht te zijn?
Kind is hier bijna zes
En ook, vinden jullie het fijn als er een schrijfster bijkomt?
Altijd welkom!
En verder, tsja, ons kind kwam pas op zijn 20e toen hij ermee kwam dat ze vrouw wilde zijn. Dus daar kan ik je niet mee helpen, maar misschien komen er meer reacties.
Crepe_au_fromage schreef op 23-04-2023 om 08:28:
Ik was van de week met man naar VUMC voor oudergesprek. Fijn gesprek was het.
Binnenkort moet zoon psychologisch onderzoek doen, dat duurt 2 uur dus qua parkeergeld kan je de portemonnee wel omkiepen haha
En hij moet naar de arts en bloedprikken. Dat laatste wordt wat want hij is bang voor naalden
Dat is dus lastig hè. Onze nu dochter is ook doodsbang voor ziekenhuizen, naalden enz. Maar dat proces moeten ze helaas wel door als ze verder willen in hun transitie. Waar mijn man altijd bang is dat ze er spijt van gaat krijgen, denk ik dat dat vast niet gaat gebeuren. Want als je er zó veel voor over hebt, terwijl je daar erg bang voor bent, dat is toch wel een teken dat je het echt wilt denk ik dan.
lientje69 schreef op 23-04-2023 om 10:49:
[..]
Dat is dus lastig hè. Onze nu dochter is ook doodsbang voor ziekenhuizen, naalden enz. Maar dat proces moeten ze helaas wel door als ze verder willen in hun transitie. Waar mijn man altijd bang is dat ze er spijt van gaat krijgen, denk ik dat dat vast niet gaat gebeuren. Want als je er zó veel voor over hebt, terwijl je daar erg bang voor bent, dat is toch wel een teken dat je het echt wilt denk ik dan.
Nou precies dat, ik denk ook dat er absoluut geen spijt in zal zitten. Hij is zo zeker, heeft alles al uitgezocht. Kent de opties en mogelijkheden en weet ook waar hij mee moet dealen
Wel een goed advies van de poli, vraag bij de huisarts om een verdovende pleister of zalf. Dan is het ergste van het bloedprikken al minder. Je voelt het niet.
lientje69 schreef op 17-02-2023 om 16:33:
Ja ,op zulke dagen is het net even of het wat lastiger is. Je hebt het geaccepteerd, moet ook wel natuurlijk , want je wilt je kind gelukkig zien. Maar toch prikt het dan even. Was niet het plaatje dat je ooit bij de geboorte voor ogen had. Dus denk ik toch nog niet voor de volle 100 procent geaccepteerd. 99 dan ofzo.
Blij te horen dat ik niet de enige ben. Ik vind het lastig om me ergens uit te spreken, want twijfels of verdriet hoor je niet te hebben als moeder lijkt het wel. Ik vind mezelf best egocentrisch, maar dat helpt mij natuurlijk niet om me eroverheen te zetten. Integendeel. Was ik maar wat empathischer.
Het is fijn om te zien dat kind zich veel prettiger voelt nu alles open is en de tijd op de wachtlijst aftelt maar ondertussen lijk ik zelf geen stap verder te komen met acceptatie. En ik schaam me er ook nog eens voor.
Prillewits schreef op 23-04-2023 om 14:44:
[..]
Blij te horen dat ik niet de enige ben. Ik vind het lastig om me ergens uit te spreken, want twijfels of verdriet hoor je niet te hebben als moeder lijkt het wel. Ik vind mezelf best egocentrisch, maar dat helpt mij natuurlijk niet om me eroverheen te zetten. Integendeel. Was ik maar wat empathischer.
Het is fijn om te zien dat kind zich veel prettiger voelt nu alles open is en de tijd op de wachtlijst aftelt maar ondertussen lijk ik zelf geen stap verder te komen met acceptatie. En ik schaam me er ook nog eens voor.
Weet je wat het is Prillewits, je moet mee in het proces. Of je het er nu mee eens bent of niet, of je er nu twijfels over hebt of niet ( want problemen verdwijnen niet als sneeuw voor de zon als je van geslacht verandert), je bent verplicht mee te groeien in dat proces. Gedwongen. Want het is niet jouw keuze als ouder. Als ouder maak je ook een proces door. Je neemt afscheid van een deel van je kind. Maar ook van een deel van je leven. Waar je eerst een zoon en een dochter had, heb je opeens 2 dochters. Dat is niet alleen onwennig, maar ook verdrietig. Want je had graag gezien dat je kind " gewoon " gelukkig was .
En dat proces, inclusief acceptatie, kost tijd. Uiteindelijk wil je maar een ding, dat je kind gelukkig is. Maar waar je kind er misschien al 10 jaar mee bezig is, word jij als ouder zo voor de leeuwen gegooid. Alsjeblieft, dit is het en je moet het maar accepteren en er mee kunnen dealen.
En natuurlijk doe je dat. Maar dat neemt niet weg dat je die knop niet in een dag kunt omzetten. Dat je er soms een beetje verdrietig om bent. Dat het lastig is. En daar hoor je weinig ouders over. Ik weet dat mijn man het nog vele malen moeilijker er mee heeft. Ik heb het zoals ik zei, redelijk geaccepteerd, maar vind het soms evengoed nog best moeilijk soms. En dat mag. Vind ik.
lientje69 schreef op 23-04-2023 om 15:58:
[..]
Weet je wat het is Prillewits, je moet mee in het proces. Of je het er nu mee eens bent of niet, of je er nu twijfels over hebt of niet ( want problemen verdwijnen niet als sneeuw voor de zon als je van geslacht verandert), je bent verplicht mee te groeien in dat proces. Gedwongen. Want het is niet jouw keuze als ouder. Als ouder maak je ook een proces door. Je neemt afscheid van een deel van je kind. Maar ook van een deel van je leven. Waar je eerst een zoon en een dochter had, heb je opeens 2 dochters. Dat is niet alleen onwennig, maar ook verdrietig. Want je had graag gezien dat je kind " gewoon " gelukkig was .
En dat proces, inclusief acceptatie, kost tijd. Uiteindelijk wil je maar een ding, dat je kind gelukkig is. Maar waar je kind er misschien al 10 jaar mee bezig is, word jij als ouder zo voor de leeuwen gegooid. Alsjeblieft, dit is het en je moet het maar accepteren en er mee kunnen dealen.
En natuurlijk doe je dat. Maar dat neemt niet weg dat je die knop niet in een dag kunt omzetten. Dat je er soms een beetje verdrietig om bent. Dat het lastig is. En daar hoor je weinig ouders over. Ik weet dat mijn man het nog vele malen moeilijker er mee heeft. Ik heb het zoals ik zei, redelijk geaccepteerd, maar vind het soms evengoed nog best moeilijk soms. En dat mag. Vind ik.
Ik merk dat ik het erg moeilijk vind, we zijn al eens een dochtertje verloren en nu raken we weer een dochter kwijt, zo voelt het. Mijn kind zou nu kunnen zeggen dat het al nooit mijn dochter was, maar zo voelde het wel. Ik ben mijn kind kwijt en er loopt een vreemde volwassene in mijn huis die vreselijk op mijn dochter lijkt maar het niet wil zijn en ik moet doen alsof het mijn zoon is en alsof ik die al zo lang als zoon ken. Dus moet ik op mijn woorden letten, ik mag niet knuffelen, ik mag niks of het is fout, het is op eieren lopen en eigenlijk helemaal niet leuk. De relatie was al moeilijk, ik begreep mijn kind al nooit en we hadden altijd afstand en nu nog steeds. Het is toneelspelen alsof alles goed is maar van binnen zou ik het uit willen schreeuwen. En mijn man doet zijn best, hij doet het beter dan ik maar ook hij kan er niet echt mee overweg. Het voelt niet echt, het voelt alsof het morgen weer anders kan zijn en dan moeten we weer mee in dat nieuwe verhaal, alleen, het wordt maar geen morgen.
Nee, het went nog niet erg. En we zijn toch al jaren op weg.
Praten bij een therapeut helpt ook niet, dat gaat toch vooral over wat het kind nodig heeft en wat hem beweegt, maar een heel wereld aan begrip en liefde heeft mij nog niet van de lege plek in mijn binnenste bevrijd.
Maar voor jezelf een therapeut, waar het over JOU en jouw gevoelens gaat Prillewits.? Heb je dat al gedaan? Want deze therapeut is denk ik degene van het gendertraject? En ja, die richten zich vooral op kind.
Ik snap het gevoel van een dochter kwijt zijn. Ik had dat met mijn zoon. Máár, het blijft je kind. Het niet accepteren ( althans het doen alsof je het accepteert in de eerste tijd, want de echte acceptatie duurt langer) maakt dat je je kind helemaal kwijt raakt. En, zoals mijn man uiteindelijk zei: ik kan het niet accepteren, ik wil het niet accepteren, ik vind het raar, maar ik wil mijn kind niet helemaal kwijt. Het blijft toch mijn kind. Dus ik MOET het wel accepteren.
Nu weet ik niet in hoeverre wij hierin dus een uitzondering zijn. Ik kan het me niet voorstellen, maar dat ligt waarschijnlijk aan mij, dat elke ouder zegt: o, wil je van geslacht veranderen? Goed hoor kind, als jij maar blij bent. Dag zoon, welkom dochter dan maar. Toch lees ik hier veel van die reacties. Twee kansen; of ze denken er echt zo over en kunnen makkelijk schakelen, óf ze vertellen het niet uit schaamte. Ik ben er open over dat ik het soms best moeilijk vind. En schaam me er ook niet voor eigenlijk. Het is toch ook nogal wat ?
Ben ik weer met dit boek: https://www.bol.com/nl/nl/p/transitions-of-the-heart/9200000002919087/?bltgh=nlnqwnAZYt5YpLmdH-ZCRg.2_6.7.ProductImage
Verhalen van moeders van transkinderen. Erg herkenbaar allemaal.
