Ots bij obesitas

Uitzending

Ik kan de uitzending helaas niet zien, maar wat mij intrigeert is hoe het komt dat steeds meer kinderen honger altijd honger hebben. Het verhaal over de productie van fructosesiroop sinds de jaren '70 en het effect op het lichaam is een helder verhaal.
Dat er niets aan gebeurt, dat is een economisch verhaal. Kinderen en volwassenen die altijd honger hebben zijn economisch gezien zeer lucratief. De economische beweegredenen verklaren dus waarom het in stand blijft, terwijl de schadelijke oorzaken al lang bekend zijn.

Tsjor

Tsjor

Ook werd er in de uitzending gezegd dat frucosesiroop een hogere zoetheidsindex heeft dan suiker, dus het is eigenlijk zoeter, toch heeft de frisdrankindustrie in frisdrank nog meer frucose toegevoegd dan ze deden met suiker. Misschien ook een reden voor nog meer honger (want leptine werkt niet meer, geen vol gevoel signaal meer)

Detox

AnneJ:"Is dat dan de oplossing? Zoveel mogelijk onbewerkt voedsel aanbieden? "
Uiteindelijk wel. Dat geeft wel een probleem, want mensen die afkicken worden daar niet aardig van. Dat kan wel even duren voordat permanente chagrijn, depressie of zelfs agressie zakt. Ziek, slap en misselijk voelen, hoort daar dan ook nog bij.
Bewegen helpt, maar dat vraagt bij kinderen al snel om een personal coach: iemand die de dag voor ze indeelt, ze aan het werk zet, ze bezig houdt. Je zal maar werk hebben en dan lukt je dat niet.
Dan zijn er nog de kosten: onbewerkt voedsel of ingredienten daarvoor, vind je onvoldoende bij de Aldi. Daarvoor moet je dan weer naar winkels waar de meeste mensen juist niet gewend zijn om te kopen. Plus dat de familie en kennissen allemaal nog wel dat stroopmenu op tafel hebben staan, dus op visite gaan confronteert je onvermijdelijk met weer die gezoete bende.
Probeer maar eens af te kicken in die omstandigheid. En dan hebben we het nog niet over eraf blijven op langere termijn.
Groet,
Miriam Lavell

Kwaad al geschied

Met goed voedsel voorkom je wellicht dat er mensen zijn die aan onverzadigbare honger lijden. Maar het lijkt erop alsof het kwaad voor sommige mensen al is geschied en eigenlijk niet terug te draaien is: je leven lang oppassen = je leven lang een hongergevoel houden.

Tsjor

Hongergevoel

Als je maar genoeg groente/ yoghurt met suikervrije toevoeging eet, kun je echt wel een vol geboel hebben tijdens de dag. Probleem is dat je intuitief/geconditioneerd Iets Anders wilt

Waar baseer je dat op?

Vertigo, ik ben benieuwd, waar baseer je dat op?

Boor mezelf sprekend, ja ik ken het gevoel dat ik genoeg heb gegeten. Dat ken ik. Wat je me dan ook voorzet, hoe lekker het ook is, ik kan dat echt niet meer eten. Maakt niet uit welke intuïtieve of cognitieve processen ik daarop los laat. Ik heb geen obesitas. Mijn lichaam geeft het zelf aan.

Maar juist dat is blijkbaar mis bij mensen die veel te veel eten.

Om nu te voorkomen dat ik je schaar onder de tussen-de-oren-maffia ben ik benieuwd naar je onderbouwing. Daarbij staan twee vragen voorop:

- als mijn lichaam wel aan kan geven dat ik genoeg heb, hoe kan het dan dat altijd een hongergevoel het gevolg van een cognitief en intuïtief proces is en niet van een lichaam waarin ergens iets verkeerd gaat, bijvoorbeeld een hormonale disbalans, waardoor het lichaam niet meer aangeeft dat het genoeg is, maar altijd op de hongerstand staat. Geloof jij in het perfecte lichaam, dat nooit kan falen?

- als de opkomst van te dikke mensen verband houdt met het op de markt brengen van voedsel waarin blijkbaar bepaalde voedingsstoffen zijn verwerkt die uiteindelijk negatieve gevolgen hebben voor het lichaam, hoe komt het dan dat iedereen plotseling een intuïtieve en cognitieve draai maakt en het verkeerde voedsel kiest? En dat massaal.

En ten slotte nog een vraag: schaar jij je ook onder de mensen die zegt: 'geef ze maar aan mij, dan zal ik ze wel eens.....' Het zou prettig zijn als er een databank komt, want er zijn volgens de statistieken 10.000 kinderen die te dik zijn.

Tsjor

In de praktijk

In de praktijk zijn er enkele kinderen in mijn omgeving die te dik zijn. Het klinkt heel eenvoudig, maar in deze gevallen is het zeker zo; deze kinderen eten de verkeerde dingen op de verkeerde momenten.
Als peuter waren het "lastige eters" en de moeders zochten naar dingen die er "in ieder geval wel ingingen". Dus wàt de kinderen aten en de hoeveelheid was niet zo belangrijk. De ouders waren blij dat het kind at.
De moeders zelf spreken ook zelf over eten op een voor mij bijzondere manier. Er is brood, er is warm eten en er is "lekkers". Groente en fruit is blijkbaar een verplichting, de rest is lekker. Hun ideeën over eten zijn compleet anders en het kind groeit hierin mee.
Voedsel is niet onder te verdelen in "goed" of "slecht".Ik laat ook niet door de fabrikanten beslissen wat er goed of slecht is voor mij. Ik lap ook de "eet bewust" en de andere gezondheidslabels aan mijn laars.
Obesitas is een cirkel waar moeilijk uit te komen is. Maar laten we nu niet doen of je "zomaar" een overgewicht van 50 kilo bij een kind te weeg brengt. Het is een proces waar het kind in is terechtgekomen en dit proces is ook weer te doorbreken.
"Breng het kind maar bij mij" is misschien erg makkelijk gezegd en komt naïef over, dat begrijp ik.
Maar toch zal een buitenstaander dit proces moeten doorbreken als de ouders het niet kunnen.
Vooral het idee dat dit 13 jarige jongetje zielig zou zijn en emotionele problemen krijgen als je hem bij zijn moeder weghaalt. Het gaat hier om een 13 jarige puber waar je prima mee kan overleggen. Wat wil de jongen zelf? Afvallen of verder aankomen? Niemand pakt hem zijn ouders "af", hij is oud genoeg om mee te denken wàt hij wil veranderen en hoe hij dat kan bereiken.
Ouders moeten hem hierbij motiveren en ja als die motivatie er niet is, is dit voor mij kindermishandeling.

Tsjor

Oh dear, nee schaar mijn niet onder de tussen de oren mafia! Ik ben juist zelf aan het uitzoeken hoe ik met voedsel moet/kan/wil omgaan. Ik zal morgen even uitgebreid reageren!

Rare invulling

Wil:"Maar laten we nu niet doen of je "zomaar" een overgewicht van 50 kilo bij een kind te weeg brengt. "
Nou, daar zie je toch een belangrijk ding over het hoofd. Dikke kinderen zijn in Nederland 'zomaar' ontstaan. Overnight bijna. Dat heeft geen relatie met hun gewicht, maar met de perceptie.
Zo werd ik nog uitgescholden door het CB omdat ik mijn dikke peuter op dieet had durven zetten en omdat ik op de basisschool weigerde mijn kinderen dagelijks koek mee te geven. Dat was de (Randstedelijke!) norm, zo'n 15 jaar geleden.
Dit alles vanuit de opvatting dat jonge kinderen niet te dik kunnen zijn en altijd moeten eten. In die opvatting ontstaat er vanzelf een ander probleem: het kind wordt 'zomaar' 13 (die kunnen wel te dik zijn).
Maar ondertussen heb je gelijk hoor: te dik worden hangt samen met gedrag.
Wil:"Als peuter waren het "lastige eters" en de moeders zochten naar dingen die er "in ieder geval wel ingingen"."
Ja. Ken je ze, te dikke lastige eters? Ik wel. Ik heb mij in verre vreemde culturen bijzonder verbaasd over de collectieve inspanningen (het hele dorp deed mee) om kinderen vol te stoppen, nog voller, altijd moeten eten.
Dat is een cultuurdingetje. Zo zijn die mensen zelf ook groot gebracht. Het is gedrag dat maar relatief kort tot problematisch overgewicht leidt, vooral in culturen waarbinnen het westerse overschot pas kort in de supermarkten staat. Na 1980. Na 1990 zelfs.
Er is onvoldoende collectieve ervaring om goed met die overvloed om te gaan. En dat zal ook nog wel even duren, want ook wij van de westerse overschotten, de Amerikanen waar het allemaal vandaan komt die hier toch al sinds de 70-er jaren ervaring mee hebben, weten er nog niet goed mee om te gaan. Die vaardigheid lijkt bovendien niet toe te nemen. Het neemt eerder af, het aantal kinderen en volwassenen met obesitas, neemt nog steeds toe.
Maar jij kan het wel, gefeliciteerd.
Waarschijnlijk heb je ook geen last van een sociale omgeving die het overwegend niet kan of die je pogingen om tot een gebalanceerd menu te komen dwarsboomt.
Wil:"Maar toch zal een buitenstaander dit proces moeten doorbreken als de ouders het niet kunnen."
Dat is pas naief in deze context. Dat gebeurt helemaal niet. Die voogd gaat helemaal niks doen voor die ouders. Sterker nog: alles wat deze ouders al in gang hadden gezet (dietist, sportclubs, etc.) is stopgezet. Het moet weer opnieuw, maar die voogd gaat dat niet doen.
Die gaat alleen maar controleren of die mensen het leven leven zoals die voogd dat zelf zou doen, precies op de manier zoals jij hier oordelen geeft.
Dat doorbreekt helemaal niks. Dat maakt de verwarring nog groter.
Wil:"Vooral het idee dat dit 13 jarige jongetje zielig zou zijn en emotionele problemen krijgen als je hem bij zijn moeder weghaalt. Het gaat hier om een 13 jarige puber waar je prima mee kan overleggen. Wat wil de jongen zelf? Afvallen of verder aankomen? Niemand pakt hem zijn ouders "af", hij is oud genoeg om mee te denken wàt hij wil veranderen en hoe hij dat kan bereiken. "
Dit moet ook uit perceptie voortkomen. Wat stel je je voor dat er gaat gebeuren dan? Een bootcamp voor dikke kinderen? Was dat maar waar!
Wil:"Ouders moeten hem hierbij motiveren en ja als die motivatie er niet is, is dit voor mij kindermishandeling."
Die motivatie was er. Die ouders hebben zelf hulp gezocht. Zij zijn in dat hulptraject gemeld als mishandelaars, waarna alle ingezette trajecten gestopt zijn.
Ik denk dat je twee dingen uit elkaar moet halen: je eigen opvatting over hoe het moet (zie je wel, ik heb geen dikke kinderen) en algemene opvattingen.
Als de meldingsdriften 15-20 jaar geleden zo heftig waren als ze nu zijn, waren mijn kindere OTS geplaatst wegens verontwaardigd CB personeel, leerkrachten en omstanders. Geen koek? Mishandeling!
Ondertussen denk ik dat wij het samen wel eens zullen zijn over wat er zoal redelijkerwijs op een dagmenu kan staan.
Groet,
Miriam Lavell

Onderzoek

Wilma Waterlander won de volksgezondheidsprijs http://www.verenigingvenw.nl/vg2011.htm met dit onderzoek: http://www.vu.nl/nl/nieuws-agenda/agenda/2012/apr-jun/22-juni-w-e-waterlander.asp.
Voor wie geen zin heeft om het allemaal door te lezen: wat gezinnen inkopen aan voedsel, is zoals te verwachten valt, deels een effect van prijzen. Korting geven op ALLE gezonde producten, blijkt niet zinvol, het leidt tot inkopen van meer Kcal.
Korting die wordt gegeven op ALLEEN groente en fruit, werkt wel. Dan gaan mensen gezonder inkopen.
Ik zie er wel wat in. Ik koop zelf veel groente en fruit, en vooral veel en gevarieerd fruit kopen is een dure grap.
Maar dit is een zijpad. Is intussen bekend of deze mensen nu gespecialiseerde hulp krijgen? Miriam zegt dat het dieet en de sportschool zijn gestopt?? Wat wordt er nu dan wel gedaan? Want die voogd gaat hem natuurlijk niet worden, daar zijn we het nu wel over eens, denk ik.

Daar horen we niets over

"Is intussen bekend of deze mensen nu gespecialiseerde hulp krijgen?"
Het laatste nieuws daarover was via de advocaat die zijn verbazing uitsprak over het feit dat de voogd tot nog toe niet meer gedaan had dan vragen wat hij/zij voor de ouders kon doen.
Dat terwijl die ouders zaten te wachten op instructies over hoe ze het (dan wel) zouden moeten doen.
Dat is een bekend en pijnlijk misverstand aan OTS en voogdij. Het deed zich meer in het openbaar voor bij het zeilmeisje die 'te licht' bevonden was voor de zeilreis, van de rechter moest werken aan competenties, maar daarvoor van de voogd geen aanwijzingen kreeg.
Wel aanmerkingen dat het 'op deze manier niet goed zou komen'.
Voogdij-instellingen hebben bij hun manier van opereren last van de theorie van de 'aantrekkende werking'. Ze bieden expres geen concrete hulp, geen bootcamp voor dikkerds, geen korte trajecten naar ondersteuning, dagen bellen, leuren met een kind. Dat moeten de ouders allemaal zelf blijven doen.
Dit alles vanuit de gedachte dat anders 'iedereen' wel OTS wil.
De voogd zit er bij als een soort inspecteur: achter in de klas aantekeningen maken, zonder aanwijzingen te geven of helder te zijn over de criteria. Wat daarvan overblijft is dus een vinkenlijstje van fouten.
Papierwinkel, meer is het niet.
Maar goed, het is waarschijnlijk dat de kinderen zich regelmatig zullen moeten laten wegen door de GGD-arts (voor het vinkenlijstje). En dat alleen kan al helpen natuurlijk.
Misschien controleert de voogd ook nog af en toe de keukenkastjes en de koelkast (wat is er in huis?).
Dit al gezien trouwens http://www.nu.nl/gezondheid/2843470/alle-pubers-jaarlijks-schoolarts.html
Kan nog gezellig worden ook, die OTS.
Groet,
Miriam Lavell

Zoete lieve gerritje

Ik had m gezien ja. Ik kreeg trouwens de indruk dat de kop de feitelijke lading niet dekt, want ik las uit het bericht dat ik op een andere krantensite zag niet dat het gesprek ook jaarlijks zou plaatsvinden. Als het wel jaarlijks moet lijkt me dat een dure grap. Wie gaat dat betalen? (zie kop)

De kinderen kunnen vrijuit spreken... En dan zeker alles weer in het Electronisch Kind Dossier, zodat als er twee jaar later problemen zijn over iets, je "vrije gesprek" met de schoolarts ook nog tegen je gebruikt kan worden. Trouwens, nog tot 20 jaar nadien vermoedelijk, dat dossier blijft toch tot je 34e bewaard?

Groeten,

Temet

M. lavell

"Zo werd ik nog uitgescholden door het CB omdat ik mijn dikke peuter op dieet had durven zetten en omdat ik op de basisschool weigerde mijn kinderen dagelijks koek mee te geven. Dat was de (Randstedelijke!) norm, zo\'n 15 jaar geleden."

Mijn nu 13 jarige zoon was als peuter ook zwaar, hij deed het vanaf dag èèn erg goed op de borstvoeding.Het was al een zware baby bij de geboorte. Het kan dat in de Randstad het de norm was om koek mee te geven naar school. Op de basisschool van mijn zoon niet. Niet tussendoor, niet bij de overblijf en liever niet bij tractaties. En uitgescholden worden door het CB? Gelukkig geen herkenning.

"Ken je ze, te dikke lastige eters? Ik wel. Ik heb mij in verre vreemde culturen bijzonder verbaasd over de collectieve inspanningen (het hele dorp deed mee) om kinderen vol te stoppen, nog voller, altijd moeten eten."

De kinderen waar ik het over heb zijn Nederlandse kinderen.Kinderen die geen broodje knakworst lusten maar wel 6 knakworsten los. Om maar een voorbeeld te geven.Echt heel eenvoudig om te doorbreken. Kinderen die zelf mogen bepalen hoeveel suiker ze in de thee doen, dus zonder die 6 scheppen "smaakt het niet."

"Maar jij kan het wel, gefeliciteerd." Dank je.

"Waarschijnlijk heb je ook geen last van een sociale omgeving die het overwegend niet kan of die je pogingen om tot een gebalanceerd menu te komen dwarsboomt." Wij eten niet volgens een gebalanceerd menu. Maar als dat nodig zou zijn, ja dan kan ik dat.

"Een bootcamp voor dikke kinderen? Was dat maar waar!"

In het programma van Brandpunt lieten ze inderdaad een kliniek zien voor kinderen met overgewicht.Die is er ook voor Anorexia dus waarom niet voor obesitas?

Verder schrijf je dat alle hulp, sportclubs en diëtiste, is stopgezet. Daar heb ik niets over gelezen. Ook niet dat de ouders neergezet worden als mishandelaars.

"Ik denk dat je twee dingen uit elkaar moet halen: je eigen opvatting over hoe het moet (zie je wel, ik heb geen dikke kinderen) en algemene opvattingen.

Ik heb geen opvattingen over hoe het moet. Ik ben wel bereid om iets anders te proberen als mijn aanpak niet werkt. Misschien heb ik daar de hulp bij nodig van "die buitenstaander".Misschien dan toch die obesitas kliniek als ik er na een jaar nog geen 5 kilo bij mijn kind met 51 kilo overgewicht heb af kunnen krijgen. En nee, ik heb geen dik kind, wel een kind waarbij ik daar op moet letten.

Ik denk dat wij het zeker wel eens zullen zijn wat een redelijk dagmenu is. Als deze moeder dat niet kan, niet wil, onkundig is, wat de reden ook is, moet er toch hulp komen voor de kinderen?

Als inderdaad alle ingezette trajecten gestopt zijn voor deze ouders en kinderen dan is dat meer dan triest.

En nog...

"Het laatste nieuws daarover was via de advocaat die zijn verbazing uitsprak over het feit dat de voogd tot nog toe niet meer gedaan had dan vragen wat hij/zij voor de ouders kon doen."

Het laatste nieuws ( wat ik hoorde)was op de radio/t.v. van de advocate. Ze legde daarin uit dat de kinderen niet af waren gevallen omdat moeder 3 weken op vakantie was geweest. De kinderen hadden bij familie zoveel te eten gekregen. (Het gaat hier om 3 weken in een half jaar tijd)
En door de vakantie werd er ook niet gesport.( Misschien konden de kinderen niet bewegen tijdens de vakantie?)

Sinds wanneer krijgt de moeder dan geen begeleiding meer
van een diëtiste/huisarts/sportclub?

Stel je voor

Mirjam: 'Voogdij-instellingen hebben bij hun manier van opereren last van de theorie van de 'aantrekkende werking'. Ze bieden expres geen concrete hulp, geen bootcamp voor dikkerds, geen korte trajecten naar ondersteuning, dagen bellen, leuren met een kind. Dat moeten de ouders allemaal zelf blijven doen.
Dit alles vanuit de gedachte dat anders 'iedereen' wel OTS wil.
Ik moest hier erg om lachen. Stel je voor zeg, dat het waar was: professionele hulp voor kinderen én ouders, zo kort mogelijk, zo dicht mogelijk bij huis en zo snel mogelijk, waarin het kind centraal staat, de hulpverlening gecoördineerd wordt, wachtlijsten omzeild, kinderen gaan afvallen, pubers stoppen met zuipen en blowen, gaan luisteren naar gezag...... misschien moeten we ze maar gaan promoten.

En als toetjes op de slagroom: een vakantievoogd, voor zorgt dat de kinderen op vakantie toch goed eten en gaan sporten.

Tsjor