Ots bij obesitas
http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2686/Binnenland/article/detail/3268131/2012/06/09/Kinderen-onder-toezicht-gesteld-om-overgewicht.dhtml
Wel, mijn standpunt zal duidelijk zijn. Hun advocaat meldde al dat 4 maanden na de uitspraak er nog geen deskundige hulp is ingeschakeld. Nog 8 maanden te gaan, en x gezinsvoogden en x zorgelijke dossiers later, en dan mag dit gezin weer naar de rechter. Hopelijk wordt het, door het inschakelen van de media, geen UHP. Binnenkort zijn er verkiezingen. De eerste de beste partij die deze justitie-en geen hulp-beweging nou eens omkeert krijgt mijn stem. Ik zoek en ik zoek maar de standpunten van de diverse partijen stemmen mij niet hoopvol.
Ouders zijn nog steeds een klasse-an-sich en geen klasse-fur-sich. Dat stemt mij somber.
Misverstanden over ots
"Het doel van een ots is ervoor zorgen dat de situatie waarin het kind opgroeit zo snel mogelijk verbetert. De ots moet er toe leiden dat de situatie waarin het kind opgroeit zodanig verbetert, dat zijn ontwikkeling geen gevaar meer loopt. Een gezinsvoogd ziet er op toe dat dit gebeurt."
Waar staat dat de gezinsvoogd het moet 'oplossen'? De ouders moeten aan de slag.
Even andersom redenerend: "Dat het (nog) niet lukt om onze kinderen te laten afvallen, is ons niet te verwijten. We hebben een diëtist ingeschakeld en de kinderen aangemeld bij sportclubs. Maar we zijn ook met het gezin met vakantie geweest. En de diëtist was met vakantie. Daardoor is tijd verloren gegaan – en het heeft ook wel tot uitstel geleid." (bron NRC).
Ouders hebben al een half jaar de tijd. Dan vind ik die vakantie een slap excuus (3 weken op een half jaar). Aangemeld bij sportclub en inschakelen dietiste = wat houdt dat concreet in.
Ik vind een OTS best vergaan, maar een overgewicht van 51 kg ook niet niets.
Overigens dat er geen evidence based programma is voor dit soort kinderen zegt niet dat er geen effectieve aanpak is. Afvallen = bewegen en minder eten. Zo simpel is het. Al die persoonlijke verhalen van mensen hier prima hoor, maar dit betreft kinderen.
Eens
Eens met Margriet. Ouders moeten aan de slag in deze situatie. En51 kilo poets je niet weg met smoezen over een vakantie van 3 weken. Ik denk dat er iets grondig mis is in de eetgewoontes van dat gezin en dat er ingegrepen moet worden lijkt mij voor de hand liggen. De manier waarop is natuurlijk vreselijk. Maar het stadium 'in de omgeving zoeken naar goede voorbeelden' etc lijkt mij een lang gepasseerd station. Een 13 jarige met 51 kilo overgewicht gaat hier de rest van z'n leven schade aan ondervinden. Dat is vreselijk.
Overigens weegt mijn 13 jarige 42 kilo. Ik schrik me echt rot van die 51!
Simpel
Bedankt voor je inzending Margriet. Anders werd het hier toch wel een beetje onevenwichtig.
Het is me niet ontgaan dat medewerkers van de jeugdhulpverlening en de kinderbescherming er populaire en niet erg wetenschappelijke opvattingen op na houden. Als zelfs de deskundigen worstelen met de materie van overgewicht bij kinderen kun je er dus maar beter een jeugdzorgwerker op zetten. Die weet er wel raad mee blijkbaar.
Ook is duidelijk dat een gezinsvoogd er niet is om ouders en kinderen te helpen maar inderdaad: gewoon voor het (staats)toezicht. Helaas hebben ze daar niet bij de benodigde opleiding als opsporingsambtenaar of verantwoordingsplicht als tuchtrecht of de plicht om de waarheid te vertellen in rechtszittingen.
Dat er een probleem is is duidelijk. De oplossingsrichting daar kun je ernstig over van mening verschillen. Ik kies voor deskundige hulpverlening en niet voor repressie. En zelfs hulpverlening is nog maar de vraag of dat wat uithaalt, om dezelfde redenen als hierboven door echte deskundigen vermeld: het is een taai ongerief, een groot maatschappelijk probleem, en DE manier om succes te boeken is er niet, hoewel er soms wel hoopvolle ontwikkelingen zijn.
Nee, en dan mogen ouders hier oplossen wat zelfs deskundigen niet gegeven is.
Hoe onrealistisch kun je zijn. En wat een geldverspilling weer.
Annej
"Nee, en dan mogen ouders hier oplossen wat zelfs deskundigen niet gegeven is.Hoe onrealistisch kun je zijn."
En toch zal er hulp moeten komen voor deze 3 kinderen. Je hebt geen vertrouwen in de hulpverlening, wel in de ouders? Huisarts, diëtiste en OTS hebben nog niet tot 1 kilo afvallen geleid, wat gaan we doen in November als de kinderen blijven aankomen? Wat denk jij dat wel realistisch is?
Medisch
Het lijkt me handig om ze eens goed medisch te onderzoeken of er geen medische aanleiding is voor het overgewicht. En verder lijkt het me handig als ze, dik of dun, gezondere eetgewoonten en beweging aanleren. En verder, wat is er dubbelzinnig aan: er is geen oplossing?
Wil40: snel afvallen is toch schadelijk?
wil40: "Als de 13 jarige knul een jaar bij mij woont is hij het grootste aantal kilo`s kwijt. Er zal geen risico meer zijn voor zijn gezondheid."
Wil40, ik vraag me af of het niet juist schadelijk is voor de gezondheid als een kind bijna 50 kg afvalt in een jaar (nog afgezien van de vraag of dit mogelijk is). Ik dacht dat snel afvallen voor volwassenen al niet goed is, en zeker niet voor kinderen in de groei. Het is belangrijker om duurzame gezonde eet- en leefgewoontes aan te leren en om als doel te hebben om niet meer aan te komen of geleidelijk langzaam af te vallen terwijl het kind wel alle benodigde voedingsbestanddelen binnenkrijgt. Een crash-dieet biedt geen volwaardige voeding, en juist in de groei kan dat schadelijk zijn. Bovendien leidt snel afvallen tot verstoring van de stofwisseling en het jojo-effect. En dan is het kind nog verder in de problemen!
Doel moet zijn dat de kinderen gezonder worden, en niet het afvallen op zich.
Inderdaad, goede, extra medische begeleiding, dat lijkt mij belangrijk.
Ik denk...
Dat dit alles al gebeurt is, denk je niet? Het gaat om 3 kinderen in èèn gezin. Het ernstige overgewicht is niet in een jaar ofzo ontstaan. Kinderen zijn via de huisarts doorverwezen naar diëtiste. Zou de huisarts niet op de hoogte zijn van ziektes/medicijngebruik? En zou moeder dit niet tegen haar advocate hebben verteld als dat de reden voor de obesitas was?
Jij vindt dat ze gezondere eetgewoontes moeten aanleren en meer beweging moeten krijgen. Helemaal mee eens. Wie moet dat bewerkstelligen? De ouders lijkt mij, die zijn er 24 uur per dag, 7 dagen in de week om het goede voorbeeld te geven.
"er is geen oplossing?" Dus je bedoelt: achterover leunen en niets doen?
Wisse
Gewoon een gezond dieet onder begeleiding van een diëtiste en liefst kinderarts. Die kunnen prima aangeven wat verantwoord afvallen is. Als ik zeg dat ze bij mij wel vele kilo`s zouden kwijtraken, bedoel ik geen crash-dieet.
Ik ga met ze wandelen, fietsen en zwemmen en wat ze verder leuk vinden. Oftewel, motiveren en stimuleren. Als je kind moet afvallen doe je dat samen, door het goede voorbeeld te geven. Ik heb het gevoel dat dit nu niet gebeurt.
De kinderen waren niet eens lid van een sportclub, zegt mij al genoeg.
Leesvoer
Het was te verwachten dat ze zich zou melden en inderdaad: Asha ten Broeke schrijft vandaag over deze zaak in Trouw. Lezenswaardig, vooral vanwege de literatuur die zij aanhaalt. Ook haar conclusie: dit is onzin.
Nog even over Knurf, want ik was gisteren begonnen een reactie te typen en dat kwam niet meer af. Het gaat te ver om zonder meer ahdv een concreet overgewicht te stellen dat er dus sprake is van een levensbedreigende situatie. Er is een verband tussen overgewicht en allerhande akelige aandoeningen, maar dat is statistiek. Er zijn ook mensen met een te hoog BMI die gezond zijn: nette cholesterol- en suikerwaarden, keurige bloeddruk, goed functionerend hart. Dat kan. In plaats van meteen te roepen : X= dik dus X is ongezond is het zinniger om eerst eens vast te stellen of X inderdaad ongezond is (zo ja, in wat voor opzicht), en dan vervolgens aan die ongezondheid iets te doen. De remedie voor de bewuste aandoeningen zal in veel gevallen ook betekenen dat betrokkene afvalt. Dat hoeft trouwens niet.
In Amerika komt er nu een beweging op: HAES- Health At Every Size. Boodschap, als ik het goed begrepen heb: die strijd tegen de kilo's winnen we feitelijk toch niet, maar op het vlak van gezondheid is er nog een hoop te bereiken. Laten we ons daar maar op richten. Dat lijkt me eerlijk gezegd ook een stuk zinniger.
En dan zijn we trouwens weer terug bij Ten Broeke, die zegt dat ook.
Groeten,
Temet
Do not harm
En weer reageren inzenders op het artikel van Asha ten Broeke hoe erg het wel allemaal niet is en hoeveel gezondheidsschade die kinderen gaan oplopen en hoe onverantwoordelijk het allemaal is van die ouders. Het lijkt wel of mensen niet kunnen lezen! Ze willen er niet aan. Elk pondje gaat door het mondje en het moet maar eens afgelopen zijn met die flauwekul. Simpel zat.
Maar juist dankzij die houding lopen kinderen schade op. Aan hun zelfbeeld en hun zelfvertrouwen in andere mensen.
"Professor Jennifer O'Dea, die zich specialiseert in het zelfbeeld van dikke kinderen, sluit zich daarbij aan. Nu is in kinderobesitasland het gewichtsverlies de maat voor succes, maar eigenlijk zou dat gezondheid en kwaliteit van leven moeten zijn, schrijft ze in een van haar publicaties. Haar redenen: afvalpogingen falen bijna altijd op de lange termijn, ook bij kinderen, maar ondertussen zijn die obese kinderen wel de hele tijd herinnerd aan hun gewicht en de onwenselijkheid daarvan. Volgens O'Dea is de kans groot dat ze daardoor een hekel aan hun lijf krijgen en lopen ze meer risico's op allerlei eetstoornissen."
Anne j
Zelfs op dit forum worden dikke mensen gelijk gesteld aan Tokkies.
Ik vind dat eigenlijk veel schadelijker voor de gezondheid en de ontwikkeling van een kind: weten dat ze worden beschouwd als uitschot, puur afgaand op hun uiterlijk.
Kamille
Die publieke opinie krijg je niet zomaar omgedraaid helaas. Ik denk dan maar, kijk naar jezelf, het is al moeilijk genoeg om je eigen vooroordelen eronder te krijgen.
Het was een leerzaam draadje en ik heb veel gedacht aan de dikke mensen die ik zelf ken. Niets mis mee, sommigen juist keurige kerkmensen. En inderdaad het verdriet dat je uitsteekt als een zere duim en iedereen zo vol oordelen zit over jou, zonder je te kennen.
Heb je al een probleem, morbide obesitas, en dan heb je er nog een veel groter probleem bij, dat altijd eerst je omvang in beeld komt voor mensen je verder leren kennen.
Izar
... Het is dus niet altijd iets dat je overkomt (genetisch of medisch) zonder dat je er wat aan kunt doen..... Het vervelende is dat andere mensen gaan beoordelen of je geacht wordt hier iets aan te kunnen doen. En dat bij voortduring. En er zijn ook mensen die het wel gelukt is om af te vallen. Zie Erica Terpstra en Hanneke Groenteman. Van kinderen is minder bekend omdat ze niet in de publieke arena zijn. Fijn dat het hen wel gelukt is maar geen reden om zoiets dan maar te veralgemeniseren. Net als die kinderen van jou dikkere vrienden. De uitzondering kun je niet verplicht stellen voor de hele groep dat is dwaas.
Tokkies
Guttegut ik maak een keer een opmerking over Tokkies, waarbij ik helemaal niet zeg dat ik er zo over denk, en er wordt gelijk (bij herhaling) gedemoniseerd. Even voor de duidelijkheid, ik vind dikke mensen geen Tokkies. Als ik alle geluiden moet geloven heeft straks meer dan de helft van de Nederlanders overgewicht, dus kom je vanzelf in een uitzonderingspositie als je mager bent.
Annej
Je blijft volwassenen met kinderen vergelijken en de manier waarop ze moeten afvallen. Maar wat is nou het verschil tussen een volwassene en een kind. Zie bijv. de kinderrechten. Ouders zijn verantwoordelijk. Daar hoeft van mij geen OTS bovenop, ik denk ook niet dat het veel helpt. Maar ik zou wel graag zien dat huisarts maar ook ouders een stap verder doen naar de kinderpoli bijv. in het ziekenhuis. Baadt het niet dan schaadt het niet. In een artikel dat ik een tijdje geleden las was daar niet het doel om de kinderen slank te krijgen maar in kleine stapjes kinderen slanker te krijgen. Stap 1 is nog niet eens gezet. Door de gezinsvoogd niet maar zeker ook niet door de ouders (want wat is er nou concreet veranderd?).
Enneh een discussie is leuker als je niet stap 1 mij welkom heet en daarna direct enorme kritiek op de jeugdzorg uit. Dat weet ik nu wel. Beetje inhoud graag en argumenten graag, iets verder dan hullie tegen zullie.
En 51 kg te dik
door aanleg. Mwahh lijkt me erg onwaarschijnlijk.
En 3
Ik kies voor deskundige hulpverlening en niet voor repressie.
-> Kan dit niet samengaan, waar staat dat het elkaar bijt?
En zelfs hulpverlening is nog maar de vraag of dat wat uithaalt, om dezelfde redenen als hierboven door echte deskundigen vermeld: het is een taai ongerief, een groot maatschappelijk probleem, en DE manier om succes te boeken is er niet, hoewel er soms wel hoopvolle ontwikkelingen zijn.
-> Dit vind ik zo'n doemscenario. Met een OTS geef je wel te kennen dat wat er nu gebeurt niet geaccepteerd wordt. Aan het werk dus!
Omgevingsfactoren
Hoe worden alle kinderen van een gezin zo zwaar? Ik kan zo voor de vuist weg heel wat redenen bedenken die (deels) ook gelden voor te dikke nichtjes in de familie van mijn man. Op een rijtje:
1. Ouders of grootouders hebben zelf in hun jeugd honger geleden en hangen de zeer onwesterse zienswijze aan dat mollige kinderen gezond zijn (en magere zielig).
2. Voedsel is binnen de cultuur van het gezin (kan de Turkse zijn maar ook een andere gastvrije gemeenschapscultuur) een teken van gezelligheid, warmte, samenzijn, liefde, alle goede dingen des levens. Overal wordt eten bij gesleept en gasten en kinderen worden overladen met aangeboden hapjes en drankjes.
3. Bewegen om het bewegen (sport, spel) is in sommige gezinnen en subculturen een vrij onbekend fenomeen. In het thuisland werd bijvoorbeeld al niet veel buiten gespeeld (want iedereen moest werken) en al helemaal niet door meisjes (want die komen vaak niet buiten de deur zonder begeleiding). Ook in de achterstandswijken in Nederland waar veel te dikke kinderen opgroeien, is buitenspelen gevaarlijk, onveilig en onprettig. Onwenselijk dus. En dan zitten ze dus thuis en groeien in sommige gevallen langzaam dicht.
4. Er is niet altijd heel veel kennis aanwezig. Wij met informatie doordrenkte OO'ers realiseren ons volgens mij te weinig hoe anders het leven is als je de taal (welke westerse taal dan ook) niet voldoende machtig bent, nooit op internet komt, niet buitenshuis werkt en eigenlijk vooral familieleden spreekt (die niet objectief naar je kinderen kijken en je sowieso nooit op hun gewicht zullen aanspreken omdat elkaar aanspreken op de kinderen in sommige culturen gewoon taboe is. Dat doe je niet.)
En dan kun je nog zo van goede wil zijn, je doet van alles fout zonder het te weten. Een kind is ook niet van de ene op de andere dag zo zwaar, dat gaat geleidelijk. En al die tijd ziet zo'n moeder heus wel dat het kind te zwaar is, maar ze hoopt dat-ie een groeispurt zal krijgen of dat het op een andere manier vanzelf minder erg wordt. Intussen draait bij dat kind (en in feite bij het hele gezin) alles om eten en zie dat er maar eens uit te krijgen. Zeker als voedsel in jouw cultuur zoveel positieve markers heeft, moet je dan als moeder helemaal in je eentje tegen de stroom opboksen. Dat valt niet mee.
Ik denk niet dat een kind vanzelf zo zwaar wordt, ik denk ook niet dat het aan aanleg of medicatie ligt en ik vind een OTS te zwaar. Maar ik denk wel dat het goed zou zijn als er meer gemeenschapsgeld werd gestoken in obesitasklinieken voor kinderen. Mijn school heeft zeer positieve ervaringen met bijvoorbeeld Heideheuvel. Die kinderen hebben wel degelijk een probleem, sociaal, lichamelijk en psychologisch.
Overigens vind ik het wel interessant wat wil40 (meen ik, kan niet teruglezen) zegt over die puber in huis nemen en dan binnen een jaar tot normale proporties terugbrengen. Mag ik dan ook bij jou in huis, wil40? Er moet bij mij ook nog twintig kilo af na de laatste zwangerschap.
Margriet
Totaal geobsedeerd ben ik. Moeilijk om daar wat afstand van te nemen. En ja ik krijg hulp met mijn kind maar ook repressie en ik kan je garanderen dat dat bakken met energie kost die ik wel beter kan gebruiken nu ik een kind heb waar zorgen over zijn.
Het is een zwartenpietenspel: wie is er aan zet en wie krijgt er de verantwoording of de schuld. Ik leef hier weer helemaal op scherp. Gelukkig ken ik inmiddels de regels beter dan de eerste keer maar het blijft een dwaze zaak.
Als ik kon zou ik me er aan onttrekken. Ik heb er overigens alle vertrouwen in dat het goed gaat verlopen maar het raakt een gevoelige snaar en alle emoties, woede, wanhoop, angst, van de vorige ronde komen boven. Daar heb ik mijn handen vol aan. Ook om er mijn kind niet mee op te zadelen. Die heeft een kalme betrouwbare moeder nodig die haar erdoor sleept.
Identificatie
Ja, ik identificeer me met deze Turkse moeder die hulp vroeg voor haar kinderen en nu zo in de kou gezet wordt. Haar advocaat klinkt gelukkig behoorlijk kien en hopelijk krijgt ze steun van haar familie en vrienden. Want ik geef het je te doen. Iets dat voor haar bedoeld was om het leven van haar kinderen en haarzelf gezonder en beter te maken is ontaard in een nachtmerrie. Geen begrip voor haar positie als gescheiden ouder of vakantie houden bij je familie in het land van herkomst of een dietiste die op vakantie is. Zaken waar je niets mee kunt maar die je wel in de schoenen geschoven worden. En die de consequentie kan hebben dat ze haar kinderen kwijtraakt. Een positie waar hulpverleners maar al te makkelijk aan voorbij gaan want het gaat om het belang van het kind. Angstig ja.
Mea proefrok
Je schrijft net alle redenen op waarom dit jongetje van 13 waarschijnlijk een overgewicht heeft van 51 kilo. En ja, al die redenen tellen bij mij niet. Je schrijft precies de redenen op die mij het idee geven dat het in mijn gezin/woonomgeving/leefomstandigheden prima zou lukken om de jongen op een gezond gewicht te krijgen.
Tellen de redenen voor jou als volwassene dan ook? Is het gewoon lastig om wat extra kilo`s kwijt te raken of heb je ook ernstige obesitas? Heb jij dezelfde problemen als dit gezin dat afvallen bemoeilijkt? Als jij dezelfde hulp nodig hebt als deze 13 jarige jongen dan mag je komen.
Analyse van mea
Ik vind de analyse van Mea sterk en duidelijk en zeer herkenbaar. Ik ben het helemaal met haar eens.
Bij mijn neven (13 en 16) met morbide obesitas gaan alle redenen op, behalve misschien reden vier. Mijn schoonzus zou beter moeten weten. Maar het bespreken van het gewicht van iemand is in mijn schoonfamilie, waar iedereen te zwaar is, een groot taboe, dat wel.
Mijn man en ik denken dat vooral reden 1 en 2 van groot belang zijn. De honger en armoede van vroeger en de sociale functie van het eten. Het een versterkt het ander ook. Ook ik heb last van die druk. Als ik bij mijn schoonfamilie ben, eet ik ALTIJD meer dan goed voor mij is.
En zij zijn niet Turks maar Nederlands.
Ik weet niet of mijn neven 51 kg te zwaar zijn, maar het komt in ieder geval wel in de buurt.
De oplossing ligt natuurlijk ook bij hen niet in 'geef ze maar eens aan mij'. Ook mijn neven hebben het recht om op te groeien bij hun eigen ouders.
Rol van overheid en industrie (maisstroop)
Hier een heel interessant artikel over de rol van overheid en industrie:
http://www.guardian.co.uk/business/2012/jun/11/why-our-food-is-making-us-fat
Er zijn veel aanwijzingen dat de enorme toename van suikerconsumptie, i.h.b. de goedkope maisstroop, de oorzaak is van de obesitas-epidemie. De oorsprong is politiek en economisch. De rage van vetarm voedsel heeft aan de enorme toename van suikerconsumptie bijgedragen. Suiker kan als verslavend worden beschouwd. Er wordt gespeculeerd over een vergelijkbaar schandaal als bij de tabaksindustrie. Pas als de kosten (zorg) hoger worden dan de baten (inkomsten voedingsindustrie), zal de overheid gaan ingrijpen.
Wisse
Ik denk dat dit inderdaad een heel grote rol speelt bij de obesitasgolf. Loop eens door de supermarkt en ga eens etiketten lezen. Overal zit wel (een vorm van) suiker in. Wil je je boterhammetje pindakaas inruilen voor een gezonde yoghurt met muesli? Probeer maar eens een muesli te vinden zónder suiker. Cruesli valt al meteen af, maar de zogenaamd gezonde muesli blijft ook vaak verborgen suiker te hebben, bijvoorbeeld in de vruchten die er in verwerkt zijn.
Kijk eens op een pakje vleeswaren, ham bijvoorbeeld. Ja, ik viel ook achterover toen ik het voor het eerst zag.
En ook de verantwoord denkende mensen vallen massaal voor de gezond geachte tussendoortjesrepen die we onze kinderen met de beste bedoelingen mee naar school geven. We worden zo ongelooflijk op het verkeerde been gezet!
Maar niet alleen die suiker. Hoe komt het dat, ondanks een explosie aan light-producten, mensen toch steeds dikker worden? Ik ben iemand die niet meteen achter de aspartaam-hetze aanrende, maar ik vermoed dat er misschien toch wel iets zit in de bewering dat zoetstoffen je lichaam misleiden waardoor je alsnog dik wordt (het zal wel veel genuanceerder in elkaar zitten, maar daar komt het ongeveer op neer).
Volgens mij zit die hele obesitasgolf ingewikkelder in elkaar dan veel mensen denken.
Vic
Nou, nou, nou, demoniseren...? Je uitspraak, die ik letterlijk gequote heb, wekt toch een bepaalde indruk.
Ik wil direct van je aannemen dat je het zo niet hebt bedoeld maar mijn opmerking "demoniseren" noemen vind ik wel erg kort door de bocht.
Wil40
Lief aangeboden om mij in huis te nemen, maar ik maakte natuurlijk een grapje. Jouw opmerking deed me iets teveel denken aan ouders die bij vervelende of niet-etende of niet-slapende kinderen van anderen roepen: geef die maar een weekje aan mij.
Cultuur
Ik weet niet hoor, mijn man komt ook uit een cultuur waar eten enorm belangrijk is, hij is Indisch. Dat was even schrikken toen ik voor het eerst mee ging naar een verjaardag, bakken met snoep stonden her en der op tafel voor de aanwezige kinderen en spekkoek, cake en chocola voor de volwassenen in overvloed, daarna is het tijd voor het avondeten, rijst met diverse Indische gerechten. Iedereen schept minimaal 2x op en soms heeft iemand pannenkoeken voor de kinderen gemaakt en sommige tantes nemen dan ook nog 1 of 2 pannenkoekjes omdat het zo lekker is. Daarna is het wachten op de koffie, koffie verkeerd met veel volle melk, intussen doodt men de tijd met chocola weg stouwen en bij de koffie is een flink stuk taart. Ach dat is af en toe zul je denken, maar ja iedereen komt op iedereens verjaardag, ooms, tantes, neven, nichten, achterneven en nichten. Soms hebben we dit 6x per maand, soms een tijdje even niks. Maar ook buiten de verjaardagen wordt er continu gegeten en gesnoept. Mijn man heeft een tante (72) en als ze in de stad is haalt ze altijd een saucijzenbroodje, maar ze vindt het zo raar om er eentje te halen, dus haalt ze maar twee en eet ze beiden op. Ook mijn man is echt gewend om als hij naar de stad gaat altijd iets lekkers te halen, een patatje of een Vietnamese loempia, dat is hij van huis uit al gewend.
En weet je wat het gekke is al die mensen zijn dus hartstikke slank en komen bijna nooit aan. Veel van de neefjes en nichtjes (ook mijn kinderen) zaten bij het consultatiebureau eerder op het verdachtenbankje vanwege te magen. Alleen mijn schoonmoeder was een jaar of 5 geleden te zwaar en ging naar een dietiste en wat zei die? Ze moest halfvolle melk nemen ipv volle en geen suiker meer in de koffie en de thee en zonder extra moeite verder was ze na enige tijd 7 kilo kwijt die er ook niet meer aan komt. Pff die halfvolle melk en geen suiker in koffie en thee, ik weet niet eens anders, doe ik mijn hele leven al.
Dus wat wilde ik nou eigenlijk zeggen, dat in sommige culturen er weliswaar veel gegeten wordt, maar dat sommige mensen dat blijkbaar kunnen hebben als gevolg van gunstige genen. Nou ja blij in ieder geval dat mijn kinderen die Indische genen lijken te hebben op dit gebied en niet de mijne. Oh ja overigens hebben al die slanke familieleden wel hoge bloeddruk en te hoog cholesterol, dus helemaal ongestraft blijft dit eetpatroon toch niet. Daar heb ik met mijn overgewicht dan weer geen last van.
Niet alleen genen yura
Ook gedrag.
Als ik naar mijn Indische schoonfamilie kijk, dan is eten inderdaad heel belangrijk als de familie samen is. Kom je binnen, dan krijg je altijd iets lekkers.
Maar op momenten dat er geen familiebijeenkomst is dan zijn mijn schoonouders echt heel sober. Doordeweeks hebben ze twee maaltijden per dag. Heel simpel, rijst met lalap of zo.
de kunst is, zoals met alles, het vinden van de balans.
Als je alleen maar op bezoek komt dan lijkt het inderdaad of het leven aaneenhangt van maaltijden en lekkers tussendoor. Maar tussen die momenten leeft men, is mijn observatie, simpel en gezond.
Overigens, in Indonesië zie je bij de middenklasse heel veel moddervette kinderen. Hun ouders en grootouders zijn mager of slank, maar hebben waarschijnlijk honger gekend, ze zien niet eens dat die kinderen haast niet meer kunnen bewegen van de vetrollen.
Mea
Volgens mij zit het in de redenen niet zo zeer in cultuur. Ongezond eetpatronen komen ook bij autochtonen voor. LEkkere speklapjes, veel snoep in huis. Ik heb bij meerdere oppaskinderen opgepast met zo'n achtergrond. Volop snoep etc. Overigens zijn er in de niet Westerse cultuur ook genoeg kinderen niet te dik. Ik zat gisteren in een schoolklas waarvan 2/3 een ander kleurtje had. Er was 1 kind te dik in de hele klas. Viel me heel erg mee en dat in een echte Amsterdamse volksbuurt. Dus pas op met generaliseren, andere culturen en eetgewoonten. Hier leven veel 2 en 3de generaties en die zijn ontzettende vernederlandst.
Anne
Beetje dubbel: "Geen begrip voor haar positie als gescheiden ouder of vakantie houden bij je familie in het land van herkomst of een dietiste die op vakantie is. Zaken waar je niets mee kunt maar die je wel in de schoenen geschoven worden."
Ik heb niet zoveel met slachtofferschap, tenminste het feit dat jij nu stelt dat de moeder er helemaal niets aan kan doen. Dat klopt natuurlijk niet... Zullen we het erop houden dat we niet precies weten hoe het zit zonder gelijk moeder het voordeel van de twijfel te geven. 51 kilo te zwaar is niet niets....
