Op kamp en offline

Peaches schreef op 19-08-2024 om 12:07:

[..]

Zit er niet meer achter? Een vervelend verleden, een kind met wie iets aan de hand is? Dan kan ik me namelijk best voorstellen dat je altijd contact wilt kunnen hebben met je kind.

Als er iets speelt is het altijd wel te regelen met de leiding dat er tussendoor gebeld kan worden, is mijn ervaring.

Mijn dochter had nogal last van heimwee. Maar wel altijd veel zin in kamp (scouting, groep 8, badminton). Bij alle kampen was het de bedoeling dat de telefoon thuis bleef. Dus dan maakten we de afspraak dat ze elke dag mocht bellen, of dat haar telefoon wel mee mocht en ze 's avonds mocht bellen. Is eigenlijk nooit nodig geweest, maar het gevoel alleen al dat ze kon bellen als ze daar behoefte aan had was voor haar heel prettig. En dus nooit een probleem geweest, omdat er een verhaal onder zat. 

Ik ben wel voor telefoonverbod op kamp. Wij hebben dat bij onze sportclub tot nu toe niet, maar ik merk daardoor wel dat kinderen vaak toch ook erg bezig zijn met thuis, met hun vrienden elders en daardoor minder met elkaar. We hoeven echt niet 24/7 bereikbaar te zijn. Als leiding vergeet ik altijd foto's te maken, ik ben meer bezig met de kinderen en dingen te regelen en organiseren met en voor ze dan met ze op de foto te zetten. Als ik toekijk hoe ze heerlijk met elkaar aan het spelen zijn, geniet ik van dat moment.
Als er écht wat is, kun je de leiding bereiken of de leiding de ouders.
Dat een kind mensonwaardig behandeld wordt, is natuurlijk niet oké. Ik vraag me alleen af of een telefoon dat gaat oplossen.

Ik merk de laatste jaren wel dat ouders veel meer vastzitten aan hun kind. Er zijn ouders die echt drie keer per dag lopen te appen hoe het met hun kind gaat. 
Je kind overleeft het heus als je elkaar een paar dagen niet ziet of spreekt.
En ook ouders die hun kind beloven dat ze altijd mogen bellen of naar huis mogen om te slapen, desnoods midden in de nacht. Dan zadel je de leiding op met dingen die we niet kunnen waarmaken of niet de bedoeling is, bijvoorbeeld thuis slapen.
Je gaat mee of je gaat niet mee. Of je komt één dag overdag met een vast breng- en haalmoment. Het is niet de bedoeling dat iedereen maar komt en gaat wanneer het uitkomt.

De middelbare school hier in de regio begint de brugklas met een kennismakingskamp. Als je kind dan niet mee mag, krijg je een situatie waarbij de hele klas elkaar al kent en jij nog niet. En je mist ook het eerste stuk groepsvorming, dat is écht wel een gemis hoor, dat zou ik mijn kind niet willen ontzeggen t.z.t.

Er moet wel een hele goede reden zijn om per se een telefoon mee te mogen en te gebruiken. Bijvoorbeeld diabetes en dat je met je telefoon de sensor voor je glucose kan uitlezen. Maar niet omdat ouders de navelstreng nog niet hebben doorgeknipt.

Jorni schreef op 19-08-2024 om 12:15:

[..]

Je hebt tegenwoordig zoveel gekken dat ik mijn kinderen (je hoeft de krant maar open te slaan) niet zomaar aan anderen toevertrouw en ik wil dat als er wat is dat ze me kunnen bereiken zodat ik wat kan doen voor ze mocht dat nodig zijn. Zelf ging ik pas op kamp op de middelbare school. Dat was prima en ik had ook gewoon een mobiel bij me toen. Mijn kinderen zouden alleen mee mogen met een schoolkamp (mits dingen goed geregeld zijn). Met een ander soort kamp echt niet. Je weet nooit of er in de leiding een of andere creep zit. En als kamp niet verplicht is dan gaan ze ook echt niet.

Iedere groep 8 leerling gaat tegenwoordig op kamp zo'n 3-5 dagen meestal. Daar kijken alle leerlingen naar uit. Het is het afscheid van 8 jaar basisschool. Jij wil je kinderen daar buiten houden als je het niet helemaal vertrouwd? 

Dan is jouw kind niet op kamp geweest, omdat mama het eng vond. Hoe denk je dat je kinderen daarover denken als ze 16-17 zijn? 

Je plaatst ze dan dus wel buiten de groep wat ook weer reden kan zijn tot praten en buitensluiten. Er gaan stoere verhalen rond over de kanotocht in Sneek en dan zegt Pietje: Nou Kees zeg jij maar niks, jij was er toch niet bij!

De basis is uiteindelijk of je de kamp leiding vertrouwt. Vertrouw je erop dat ze hun best doen je kinderen echt te zien, dat ze luisteren en rekening houden of denk je dat ze zich er met een Jantje van Leiden van afmaken? Net zoals het lastig kan zijn je kind aan het kdv, de gastouder, de juf, de bso , eigen ouders, etc over te geven, kan dat voor een kamp gelden. Doorgaans zijn kampen erop ingericht dat de activiteiten, duur en ondersteuning door de leiding is afgestemd op de (emotionele) leeftijd van het kind. Leiding wil ook graag dat het kamp leuk is en iedereen het fijn heeft. De telefoon geeft schijnzekerheid. Net zoals een VOG van de leiding niet alles zegt. De basis is vertrouwen in leiding, vertrouwen in je kind. En ja, vertrouwen komt te voet en gaat te paard. Maar als je van te voren al van wantrouwen uitgaat mis je ook veel en leer je je kind ook dingen die je wellicht niet wil meegeven, zoals: andere mensen zijn onbetrouwbaar, niemand kan zo goed voor je zorgen als ik, jij bent niet in staat om om hulp te vragen als dat nodig is of je grens aan te geven, je bent nog niet zelfstandig of groot genoeg om op kamp te gaan, etc. Allemaal boodschappen die niet perse positief en waar zijn.

 Als er een reden is waarom je geen vertrouwen hebt in de leiding van een specifiek kamp dan begrijp ik heel goed de keuze om niet te laten deelnemen. Dan zou ik overigens het kind ook niet met telefoon laten deelnemen want je hebt toch geen vertrouwen in de leiding en het enige wat je doen kunt is ophalen en dan is die onoverkomelijke rot ervaring er al.  

Jonagold schreef op 19-08-2024 om 12:28:

[..]

Die gekken zitten ook in de directe omgeving. Ooms, buurmannen, de zwemmeester of de meester op school. En vlak de juffen niet uit, daders zijn niet uitsluitend mannen...

Je maakt het jezelf echt heel moeilijk als je zo beschermend naar je kinderen bent. En je kinderen doe je er ook geen plezier mee als je ze zo kort houdt. Vind ik. Beter is ze bewust te maken van mogelijke gevaren, en ze strategieën aan te reiken voor als ze in de problemen komen. Maar daarin wil je ook niet doorschieten, want dan kweek je angstige kinderen.

Ja, er zijn gekken, maar die ontloop je niet door je kinderen thuis te houden van kamp. Echt niet.

Dat weet ik maar je hoeft het ook weer niet op te zoeken als het niet nodig is. Dus zomaar een kamp zou ik sowieso nooit toelaten. Schoolkamp wel. Het enige wat ik dan zou willen is dat ze tijdens een schoolkamp gewoon contact met me op kunnen nemen als er wat is of als ze zoek zouden raken zodat ik dan kan helpen. Of even weten hoe het gaat. Meer niet. Daarom zou ik tegen een totaal telefoonverbod zijn en dan zou ik hen thuis houden als dat ook niet zou mogen. Op gezette tijden zou ik goed kunnen begrijpen en dat zou ik wat anders vinden. 

ik ging vroeger een week op ponykamp. Mobiele telefoons bestonden niet. Wel was er een vaste telefoon om ergens die week naar huis te bellen.

Lizzyliz schreef op 18-08-2024 om 22:20:

[..]

En mijn kind zou dat fantastisch hebben gevonden. 😉

Zo is dat. Gezinnen verschillen. 

Ik ging vroeger ook op kamp met de HGJB, van te voren kende ik de leiding en de andere deelnemers niet. En mobiele telefoons had je niet. Mijn ouders moesten maar afwachten tot ik weer thuis was of alles goed gegaan was.
Toen onze dochter 7 jaar geleden op ponykamp van de diabetesvereniging ging, mochten ze ook geen mobiel gebruiken. Eén keer in die week mochten ze naar huis bellen. Maar in de jaren erna kwamen er steeds meer kinderen met een sensor die via de telefoon ging, dus toen is het verbod maar opgeheven. 😁.
Was voor ons ook best spannend om de zorg een week los te laten, vooral de eerste keer, maar ze heeft het al die jaren daar naar haar zin gehad. En het ging in grote lijnen altijd goed, of het werd in ieder geval opgelost door haarzelf of de leiding.
De groep 8 kampen waren voor onze kinderen ook zonder mobiel. Ging prima.

Jorni schreef op 19-08-2024 om 12:35:

[..]

Dat weet ik maar je hoeft het ook weer niet op te zoeken als het niet nodig is. Dus zomaar een kamp zou ik sowieso nooit toelaten. Schoolkamp wel. Het enige wat ik dan zou willen is dat ze tijdens een schoolkamp gewoon contact met me op kunnen nemen als er wat is of als ze zoek zouden raken zodat ik dan kan helpen. 

Hoe kun jij helpen als je thuis bent en je kind heeft buikpijn?

En als ze zoek raken? Ik vraag me af hoe je dit soort dingen bedenkt. Het is namelijk veel makkelijker om ze van tevoren te leren hoe ze zichzelf moeten redden (="ga naar de leiding" of "zorg dat als jullie het bos/een onbekende stad in gaan, je nooit alleen bent"). 

Een zelfredzaam kind met google maps komt er wel. Een kind dat niks geleerd heeft en nergens op let misschien niet, maar zo'n kind leert ook niks als het mama gaat bellen in plaats van op de straatnaambordjes te kijken.

Valeria schreef op 19-08-2024 om 12:51:

dubbel blijkbaar?

Jorni schreef op 19-08-2024 om 12:35:

[..]

Dat weet ik maar je hoeft het ook weer niet op te zoeken als het niet nodig is. Dus zomaar een kamp zou ik sowieso nooit toelaten. Schoolkamp wel. Het enige wat ik dan zou willen is dat ze tijdens een schoolkamp gewoon contact met me op kunnen nemen als er wat is of als ze zoek zouden raken zodat ik dan kan helpen. Of even weten hoe het gaat. Meer niet. Daarom zou ik tegen een totaal telefoonverbod zijn en dan zou ik hen thuis houden als dat ook niet zou mogen. Op gezette tijden zou ik goed kunnen begrijpen en dat zou ik wat anders vinden.

Je kind hoeft niet per se met jou contact te hebben als er 'iets' is. Als een kind een akkefietje heeft met een ander kind, het is verdrietig, heeft zich bezeerd of wil even troost, dan kan het naar de leiding gaan. Kamp is ook even afstand van ouders en thuis, het vertrouwen opbouwen dat je dingen ook zelf op kunt lossen zonder ouders. Wat wil jij op afstand doen dan? 

Valeria schreef op 19-08-2024 om 12:51:

[..]

Hoe kun jij helpen als je thuis bent en je kind heeft buikpijn?

En als ze zoek raken? Ik vraag me af hoe je dit soort dingen bedenkt. Het is namelijk veel makkelijker om ze van tevoren te leren hoe ze zichzelf moeten redden (="ga naar de leiding" of "zorg dat als jullie het bos/een onbekende stad in gaan, je nooit alleen bent").

Een zelfredzaam kind met google maps komt er wel. Een kind dat niks geleerd heeft en nergens op let misschien niet, maar zo'n kind leert ook niks als het mama gaat bellen in plaats van op de straatnaambordjes te kijken.

Dit brengt nog meer herinneringen boven. Ik was een jaar of 12 denk ik, en op kamp met scouting. Bij een speurtocht was mijn groepje (3 meiden) gigantisch verdwaald in het bos. Uiteindelijk kwamen we wel weer bij wat huizen. We hadden een noodenvelop meegekregen met een kaart en een kwartje om te bellen. Maar we waren ondertussen buiten de kaart beland. Ik weet niet zo goed meer hoe we terug zijn gekomen. Volgens mij hebben we iemand om hulp gevraagd en heeft die ons weer naar het kampterrein gebracht. Waar de leiding vreselijk ongerust was, we kwamen pas uren later dan verwacht. En ja, met een mobieltje was dit eerder opgelost, maar het was (achteraf) toch ook wel een spannend avontuur.

Kind op kamp. Een deel van het lastige losmaakproces. Ik snap best dat sommige ouders schrijven dat ze heel graag op de hoogte willen zijn van 'hoe het gaat' en in speciale gevallen verder willen gaan dan dat. Je wilt dat je kind gelukkig is en dat vakantie een leuke tijd is. Wie niet
Onze ouders moesten wachten op een (gecheckte?) ansichtkaart, bellen gebeurde alleen bij zeer ernstige zaken.

Onze oudste ging als 15-jarige naar een taalkamp (andere kant van het Kanaal) van 3 weken. Ze had al ervaring met schoolkampen en vakantiekamp, en logeerde geregeld bij familie/vrienden. Ze had veel moeite met Engels en dit leek haar en ons een goed steuntje in de rug. Smartphones waren er nog niet, zij had zelfs nog geen klassieke mobiel met sms-functie (waamee het beltegoed snel slonk) - die kwam na haar eindexamen in haar bezit. Andere tijden.

De eerste week kreeg ze enorm heimwee; dat was zij/waren wij niet gewend. De tweede week verliep zo-zo. De derde week werd fantastisch leuk. En zo werd deze vakantie een goede herinnering.

Die eerste week vond ik als moeder echt zwaar. Verdrietig telefoongesprek met overzee. Extraatjes opgestuurd om haar op te fleuren. 

Als er toen smartphones waren geweest, had ze zich minder kunnen storten op 'volhouden' en had ze steeds op twee benen gehinkt, extra intensief. Laat stáán als we haar naar huis hadden laten gaan. Ze moest zichzelf redden, samen met de leiding en groepsgenoten. Niet alleen maar leuk nee, zeker niet, wel leerzaam. Ook voor latere tijden.

Ik weet niet meer of er bij mijn kinderen regels waren over telefoons, maar ze hebben die altijd mee gehad op kamp/schoolreis. Dat zou ik dus ook gewoon doen in geval van een verbod, gewoon voor het geval dat. Dan wil ik niet dat ze eerst weer voorbij een docent moeten om te bellen en misschien toelichten of beargumenteren waarom ze naar huis willen bellen.