Moeten kinderen zich leren aanpassen?

Vies idee

Sommige dingen eet ik niet omdat ik het niet lekker vind ruiken, het onprettig aanvoelt in mijn mond, en/of omdat ik het geen smakelijk idee vind om bijvoorbeeld niertjes te eten. Dat is voor een groot deel zoals Pluk zegt een kwestie van je ervoor openstellen - en zo heb ik wel andere dingen leren eten of in elk geval leren proeven.
Maar zoals de melk van Genista en de kaas van Lidwientje heb ik leverworst/patê. Het komt er niet in, ik blokkeer al bij de geur. Als ik het toch in mijn mond stop, is het alsof ik niet meer weet hoe eten werkt. Mijn slokdarm is dan solidair en werkt de boel naar buiten. Daar valt niet tegenop open te stellen.
Zelfs mijn vader, die het hartgrondig eens zou zijn met de Pluk-methode, heeft na de keer dat ik als zesjarige onwel werd van gedwongen patê proeven in een restaurant, niet meer aangedrongen.
Je moet het misschien zelf hebben om het te geloven, Pluk.

Leren eten

Ik denk dat iedereen alles wel kan leren eten. Als je geen keuze hebt en er niks anders beschikbaar is en de keuze is tussen verhongeren of eten zullen de meeste mensen ook de zuurkool/melk/kaas wel binnen kunnen houden.

Alleen waarom zou je dat willen nu op dit moment. Als iets je enorm tegenstaat dan eet je het toch gewoon niet. In onze maatschappij hebben we geen tekort aan voedsel en is er voor de meeste mensen meer dan genoeg keuze. Waarom zou je dan over iets heenzetten waar je enorme aversie tegen hebt?

Zelf eet ik ook bepaalde dingen niet. Boter op brood vind ik afschuwelijk, kaas eet ik alleen gesmolten en in kleine hoeveelheden met uitzondering van mozzarella wat ik wel lekker vind. Ik eet ook geen lamsvlees, paardenvlees, karbonades of enig vlees met enge spekrandjes er aan. Oesters, kaviaar en inktvis vind ik ook niet lekker.

Toch waren mijn ouders vroeger heel streng. We moesten gewoon opeten wat we kregen en iets anders kreeg je niet. Bij iets wat niet lekker was probeerde ik het altijd stiekem aan de hond te geven of aan een broertje/zusje wat het wel wilde hebben.

Ik vind mezelf niet een hele moeilijke eter hoewel het lijstje dingen die ik liever niet eet best lang is. Als ik bij anderen eet dan zal ik er echter niet vlug wat van zeggen. Het enige wat ik bij anderen echt weiger is bijvoorbeeld niet gesmolten kaas of gesmolten kaas met een te uitgesproken smaak. Daar heb ik echt een enorme aversie tegen. Verder eet ik gewoon op wat ik krijg, desnoods zonder te kauwen gewoon doorslikken. Gelukkig komt het eigenlijk zelden voor dat ik bij anderen iets krijg wat ik echt niet lekker vind. Dus misschien valt het toch nog wel mee met mij. Nieuwe dingen proberen vind ik wel weer leuk altijd.

Tja

Dingen niet lusten is natuurlijk gewoon een enorme luxe. Dat houdt namelijk in dat je alternatieven hebt en een keuze hebt. Zeggen dat je iets niet lust is natuurlijk gewoon verwend. Vandaar dat ik me toch altijd heel ongemakkelijk voel bij dingen niet willen eten. Nu heb ik zelf ook een heel lijstje met dingen die ik liever niet eet. Ik vind dat ook vrij verwend van mezelf. Ik zou daar dus buiten de anonimiteit van het forum dan ook niet vlug over beginnen. Het geeft me toch een schuldgevoel. Zoveel mensen die helemaal niks hebben en ik zeur over dat ik geen kaas wil.

Lidwientje en mashumi

Ik heb inktvis bij een tapasrestaurant gegeten. De ´kern´ van de ringen was heel taai inderdaad. Dat kan dus beter? Nou, dan geef ik het in een ander restaurant nog een kans

Ach

Vlak na de oorlog kreeg mijn vader vaak zoetwatervis te eten,hij vond het vreselijk.At hij het niet,dan was het de volgende dag zijn ontbijt.Koud,op brood.Ik heb niet de indruk dat hij het heeft leren eten,integendeel,hij heeft jaaaaaaaaren geen vis willen eten.....in je ijver te willen dat een kind iets perse wil eten,kun je ook bewerkstelligen dat een kind het nooit meer wil eten.

Bastet

Ik had vroeger ook een enorme afkeer van zuurkool, maar door het anders klaar te maken ben ik die afkeer ergens onderweg toch kwijtgeraakt. Maar ik ben het met je eens dat je iets gewoon niet kunt lusten en echt misselijk kunt worden van de geur alleen al. Ik zou momenteel niet weten waarvoor ik nog zo'n aversie heb, er is vast nog wel iets wat ik echt niet lust. Ik kan me niet voorstellen dat ik nu álles op de wereld lust

Sera

Zoveel mensen die helemaal niks hebben en ik zeur over dat ik geen kaas wil. ===
Waarom niet? Misschien lust diegene zonder geld of bezittingen ook geen kaas. Er is een gerede kans dat als je met bonken kaas naar een tentenkamp in een verwegland aankomt de bewoners zich afvragen wat die rare Hollander zich in het hoofd heeft gehaald. Koemelk wordt bovendien niet overal geconsumeerd, waardoor de spijsvertering van slag zou raken door een plakje kaas.
Je bedoelt het goed, maar je slaat hierin wat door. Zolang je niet bij álles zeurt dat je het niet lust, mag je over de dingen die je echt niet lekker vind best praten. Stel dat je dat zou doortrekken naar andere producten. Je mag niet een tas van honderd euro bezitten omdat een sloeber het met een plastic tas moet doen? Of een bank omdat ergens anders iemand op een krat moet zitten?

Bastet

Dat visverhaal is herkenbaar. Mijn vader heeft in de oorlog heel veel vis moeten eten, hij kreeg het al als ontbijt. Ze woonden langs een rivier en het was het enige wat er was. Nu eet hij geen vis meer, alleen zo nu en dan een zure haring

Toch

Ik moet bij deze discussie ( hij is vaker gevoerd altijd denken aan mijn moeder. Zij lustte als kind absoluut geen tomaat, kreeg het niet binnen. Maar ze zag haar vader er zo van genieten dat ze dat ook wilde. Met eindeloos proberen van kleine hapjes heeft ze het zichzelf leren eten en ik ken haar niet anders dan als iemand die tomaten erg lekker vind. Kennelijk kun je dingen leren eten, het is alleen de vraag of je het altijd wilt, want waarom zou je? (Ja, voor je echtgenote, zoals mijn man rijst leerde eten voor mij, dat vind ik een heel goede reden )
Ik geloof niet dat er iets is wat ik absolut niet binnehoudt, ik vind sommige dingen niet lekker (zoals veel vissoorten), maar echt niet lusten, ik geloof het niet, daarom is het wel eens moeilijk je je dat voor te stellen.

Pandia en lidwientje

Dat was niet zomaar niet lusten in de trant van niet-lekker-vinden. Mijn moeder vertelde dat ze tomaten echt smerig vond en mijn man ging echt overgeven van een hap rijst ( zelfs als hij niet wist dat het er door zat, zoals een keer bij een stevige tomatensoep). Toch lusten ze het nu allebei wel, ws omdat ze het heel graag wilden leren eten.
Lidwientje, dat denk ik ook, dat het een soort fobie is, niet te beredeneren. Overigens zal ik nooit iets voor iemand die mee komt eten iets koken waarvan ik weet dat hij/zij het niet lust of niet lekker vindt, vind ik zelf ook helemaal niet leuk (ik heb graag dat er met smaak gegeten wordt aan tafel ).

Kaasfobie

Wat grappig om te lezen dat er zoveel mensen zijn met een kaasfobie. Een familielid en een vriend van mij hebben dat ook. En echt, dat is heel serieus. Ik zal zo iemand dan ook nooit kaas willen opdringen of het "verstoppen" (het idee al, wat gemeen!). Als je kind zoiets heeft, is het beste wat je kunt doen om te proberen dat het sociaal hanteerbaar blijft. Dus leren hoe het kind goed "nee" kan zeggen, en er mee leren omgaan als de kaas in de buurt is of als anderen het eten. Want zo'n kaasaversie kan echt een kaasfobie zijn/worden, en dat is lastig.

Het familielid heeft ooit als kind bij een vriendje door die moeder kaas opgedrongen gekregen - nou dat heeft echt niet geholpen bij het leren eten van kaas, het was een drama, zo gemeen vond ik dat...

Wat is dat toch met kaas? Mijn zoontje is vanaf 6 maanden een hele goede en gevarieerde eter, hij is gek op champignons, garnalen, pesto, slakken, knoflook, courgette, gekookte wortels, en een hoop dat hier als "niet lekker" de revue is gepasseerd - maar kaas wil hij niet eten. Op een gegeven moment is hij wel een groot liefhebber geworden van kaas-uit-de-oven - maar gewone koude kaas, nee. Maar wij maken er absoluut geen punt van, waarom zouden we?

Leren eten

Een kind goed leren eten is voor mij:
Zorgen voor een goed, gevarieerd aanbod en zoveel mogelijk verschillende smaken aanbieden; respecteren wat het kind wel of niet wil eten; en zelf het goede voorbeeld geven. Nooit iets opdringen of afdwingen, eten niet als beloning, straf of machtsmiddel gebruiken.
We eten wat we eten en uit dat aanbod kan hij zelf bepalen wat en hoeveel hij eet. Dus niet "eerst moet je een boterham met hartig voordat je een boterham met zoet mag": de impliete boodschap daarvan is dat "zoet" lekkerder is dan "hartig" en dat is toch het tegenovergestelde van wat je in dat geval het kind wilde leren?! Als je niet wil dat je kind zoetigheid eet, biedt het dan gewoon niet aan (niet kopen, niet op tafel zetten). Idem voor het afdwingen van groente eten: de boodschap daarvan is dag groente eten een plicht en geen plezier is. Ik denk dat het zinvoller is om het groente eten te stimuleren door het heel veel en gevarieerd aan te bieden, in een goede sfeer, en zelf het goede voorbeeld te geven. Meer kun je niet doen.
Niet dwingen om het bord leeg te eten. Wel/geen toetje niet als beloning/straf gebruiken.
Op een soepele manier enigszins rekening houden met de voorkeuren van je kind, net zoals je dat voor jezelf of voor je vrienden zou doen; je maakt voor jezelf ook niet iedere dag hetzelfde lievelingseten, maar je dwingt jezelf ook niet om uitsluitend dingen te eten waar je een hekel aan hebt.

Ik denk dat aversies juist kunnen ontstaan, verergeren of hardnekkig worden als er druk wordt uitgeoefend.

Accepteren dat er grote verschillen in eetgedrag tussen kinderen zijn, en dat je best doen als ouder nog niet hoeft te betekenen dat je kind een goede eter wordt. Maar er wel van blijven uitgaan dat je moeite loont, als het niet meteen is dan wel op de lange duur.

Kaasfobie

Ook hier een kaasfobie, of dan toch op zijn minst een stevige kaasaversie. Als dat spul onder mijn nagels komt (gebeurt heel soms terwijl ik brood smeer voor anderen), loopt er een rilling over mijn rug. Ik vind het zó smerig! Gruwelijk, dat er dan zo'n plakkerig flintertje onder je nagel zit.....vroegâh deed ik zelfs boterhamzakjes om mijn handen als ik kaas moest aanraken. Ben nu wat flinker
Verder is er eigenlijk niets wat ik niet zou eten, heb zelfs op vakantie per ongeluk een forse andouillette weggewerkt uit fatsoen (niet iets waar ik graag aan terugdenk, maar toch van een andere orde dan kaas). Overigens eet ik het wel als het gesmolten is.

Fobie

kijk, zo kom je nog eens ergens. Niks "niet lusten", gewoon een fobie. Dat is tenminste een begrip wat duidelijk is. Hoef je er verder nooit meer om te discussieren. Op zijn hoogst een keer naar de zielenknijper, maar voor de meeste is er toch mee te leven.
Andouillette is ook niet mijn lievelingsworst . Maar als hij goed genoeg gekruid is kun je dat ook nog wel wegkrijgen. Mijn grootste verschrikking is een halve schaapskop geweest, met hersens en halve tong, die je met een gekookt oog ligt aan te kijken; Cyprische specialiteit!

Fobie?

Ohnee,in mijn geval beslist niet hoor,ik zou de zuurkool zelfs klaarmaken indien nodig.Maar daarom gruwel ik er nog wel van.Een fobie vind ik van andere orde.
Bastet

Swaen

ik vind Hennah wel een punt hebben. Als je variatie wilt bevorderen, waarom leg je dan de volgorde vast? Waarom niet de vrijheid om eerst zoet te pakken? Klinkt toch als "beloning".

Pluk53: wel een kaasfobie

Pluk53, ja hoor bij degene die ik ken lijkt het toch echt een kaasFOBIE. Het gaat niet over "niet lusten", maar over niet aan tafel willen zitten als er kaas staat, mensen niet willen aanraken die kaas hebben gegeten, geen bestek/borden/planken willen gebruiken die in aanraking met kaas zijn geweest, niet iets willen eten dat gesneden is met een mes waarmee eerder ook kaas is gesneden, etc. Tja je kunt het natuurlijk hebben over eventuele onderliggende oorzaken, en of andere mensen misschien anders met zoiets zouden omgaan, maar feit is dat het niet gaat over simpel "iets niet zo lekker vinden" en dat het advies "gewoon toch eten" niet adequaat is.

Swaen

Door te stellen eerst zoet dan hartig geef je ook een signaal dat hartig gezonder zou zijn,wat beslist niet zo is.Hier mogen ze kiezen,en hebben ze soms een zoete periode,soms niet.Ik eet zelf in de ochtend liefst wat zoets op brood,moet niet denken aan ham of kaas als ik net wakker ben.
Bastet

Zoet-hartig

Hier geldt inderdaad ook dat je moet varieren, dus én zoet én hartig eten. En of je nu eerst een hartige en dan een zoete boterham eet. Of 's morgens twee zoete en 's middags twee hartige maakt niet uit.

Meestal laat ik daarbij de keus aan de kinderen. Als het een keer alleen zoet of alleen hartig is vind ik dat ook geen probleem.

Maar als ze weer te consequent voor één belegsoort gaan kiezen. Dan trek ik aan de bel.

Gewoonte of regel.

Je fijn voelen bij een gewoonte is iets anders dan dat dingen een regel zijn.

Een hartige boterham MOET voor een zoetige boterham betekent in mijn ogen dat dat een regel is waar niet vanafgeweken kan worden. En ja ik denk dat daar vaak een signaal afgegeven wordt. Hartig is 'beter', ik heb tenminste nog nooit gehoord dat als een kind bij de 2e boterham weer hartig vroeg dat dat niet mocht omdat ze nu zoetig zouden MOETEN.

Bij de koffie eten we een koekje vind ik iets anders. Ik neem tenminste aan dat het koekje niet verplicht is. Of moeten ze het koekje opeten ook als ze niet willen? De warme broodjes en de eitjes geldt een beetje het zelfde voor. Daar geld (neem ik aan) ook een praktisch argument. Iedere dag is niet zo gezond, en in het weekend hebben we tijd om dat te doen. Maar als een kind in plaats van een warm broodje een bruine boterham zou willen of geen eitje zou willen is het dan ook verplicht?

En ja, een toetje bij het eten word (werd) in veel gezinnen wel als beloning gebruikt. Als je je bord leeg eet, dan mag je een toetje.

En trouwens

wat een onzin, om zoet en hartig-op-brood te hanteren als manier om kinderen alles te leren eten. Zoet is altijd zoet en hartig is altijd hartig, wat maakt het in vrédesnaam uit of een kind wel aardbeienjam lust, maar geen kersenjam. Of wel cervelaat maar geen chorizo? De variatie in broodbeleg is veel kleiner dan je denkt: je kiest tussen vet of suiker. Hartig broodbeleg is per definitie vet (tenzij je iets zonder smaak neemt zoals kipfilet) en zoet broodbeleg is per definitie suiker.
En trouwens. Als we dat allemaal gehad hebben, wat maakt het dan in vredesnaam uit als je kind de komende drie jaar hagelslag eet? Mijn man smeert al 30 jaar elke werkdag 8 boterhammen. En neemt elke werkdag hetzelfde (vier verschillende dus) beleg. En ik ben nog veel erger. Ik eet vrijwel altijd hetzelfde op brood. Lekker makkelijk. Hoef ik dáár in elk geval niet over na te denken, er zijn al zoveel keuzes in het leven.

Tirza

Swaen

Mag 2 broodjes hartig dan ook niet? Stel nou dat ik bij jou kom lunchen, ik houd eigenlijk niet van zoet (behalve 's morgens), moet ik dan toch een verplichte boterham met vlokken?