Moederdag
Moederdag is weer zo goed als voorbij. Vandaag merkte ik dat mijn "ik hoef niet aan moederdag te doen" opstelling zijn vruchten heeft afgeworpen, natuurlijk vind ik een gemaakte knutsel leuk natuurlijk vind ik die knuffels leuk maar ik weet zonder moederdag ook wel dat mijn zoon gek op me is net zoals ik gek op hem ben. Vandaag waren we het een soort van vergeten ook omdat we het weekend niet thuis waren en ik vrijdag van mijn zoon (betaald.door mijn man) een leuk cadeautje heb gekregen. Ik heb mijn dag ook wel wat ingestoken als extra genieten van mijn zoontje en dat lukte zonder problemen of het extra was weet ik niet maar wel.bewuster.
Daarnaast was het voor mijn moeder ook moederdag, ongetwijfeld heeft mijn zus haar verwerend en heeft ze iedereen die het wilde horen laten weten wat een slechte dochter ik ben. Moederdag naar haar toe is de dag dat ik door mijn afwezigheid naar haar toe en mijn negeren van haar laat merken dat ik een vreselijke hekel aan haar heb dat ze het flink heeft verpest mijn hele leven lang al. En toch heb ik teveel aan haar moeten denken deze dag mede omdat het moederdag is. Ik weet dat ze deze dag belangrijk vindt ik weet nog goed hoe ik als 8 jarige bij haar bed stond met mijn zelfgemaakt bloemen in een vaasje, mijn zus had geloof ik ook wat gemaakt maar ik was super trots op mijn bloemen. Mijn moeder had de cadeautjes in ontvangst genomen en naast haar stond haar kop koffie en gesmeerde boterham ze zei letterlijk "is dit alles? Ik had wel wat meer verwacht" ik vroeg wat ze dan had verwacht en ze zei letterlijk een luchtje ofzo uit de winkel. 75 gulden cent was mijn zakgeld en volgens mij kosten geurtjes in die tijd ook al snel 15 euro.......reken maar uit hoeveel weken zakgeld ik daarvoor moest sparen. Ze riep op de dag ook al dingen van "nee ik kook niet en doe geen afwas het is moederdag" maar in weekenden kookte ze nooit en als pa door de weeks thuis kwam voor het eten klaar was werd hij ook de keuken in gedirigeerd. De afwas heeft ze na mijn 6e nooit meer gedaan, stofzuigen en dweilen ook niet.
In de jaren erna strooide ze met verlanglijstjes en dergelijken het jaar dat ik uit huis was gegaan belde ze me op waar ik bleef, dat was de eerste keer dat ik haar confronteerde met dat ze een vreselijk slechte moeder was.
Ach Wat akelig decembermama, zulke trieste herinneringen aan Moederdag. Wat verdrietig dat het zo ging (en gaat.)
Goed dat je hier je gevoelens deelt. Afstand houden is verstandig uit zelfbehoud, maar gedachten laten zich niet dwingen.
Ik ga expres niet naar mijn moeder toe. Niet zo erg als bij jou deembermama. In mijn jeugd voelde ik me altijd als het derde wiel, en nu nog steeds vaak. Het zit niet alleen in mijn hoofd. Anderen zien het ook als ze mijn moeder, mij en mijn zus zien.
Moederdag laat ik vanaf nu over aan mijn zus. Ik krijg wel een telefoontje dat ze teleurgesteld is ofzo. Maar dat glijdt tegenwoordig van me af. Dat gaat steeds beter.
Ach verdrietig dit. Moederdag was bij ons thuis eigenlijk nooit zo'n verplicht gebeuren. Mijn moeder hechtte er niet echt waarde aan. Natuurlijk maakten we op school iets en gaven we dit aan haar. Ik heb ook weleens ontbijt op bed gegeven maar dat was het wel. Ik ben eigenlijk mijn moeder altijd wel iets blijven geven. Vaak viel dit samen met mijn verjaardag want ik ben rond moederdag jarig. De laatste jaren ook vaak iets opgestuurd, want verplicht langskomen daar doen we ook niet aan. Mijn zus stuurt nooit iets, vindt mijn moeder ook geen punt.
En hier thuis gaat het een beetje hetzelfde. Ontbijt op bed krijg ik nooit meer, want pubers en jongvolwassenen slapen liever uit. Vandaag kreeg ik wel van allebei een cadeautje en dochter kookte vanavond maar verder heb ik gewoon de was gedaan en nog wat huishoudelijke klussen en vanmiddag bij een vriendin geweest die ook niet naar haar moeder ging.
Maar op dit soort dagen prijs ik me wel extra rijk dat ik een lieve moeder heb. Ook ik ken diverse mensen die het veel minder getroffen hebben....
In jouw geval zou ik het zelfs vreemd vinden als je hier wel wat aan zou doen decembermama. Als je niet waardeert wat ze voor je doet (en in jouw geval vooral niet doet), zou ik zeker geen cadeau gaan geven of langsgaan als zij dat belangrijk vindt.
De boodschap mag best helder zijn. Ze was/is geen goede moeder voor jou. Dan moet je ook niet doen alsof. Gemengde signalen zijn lastig.
Ik doe er zelf niks aan. Ik vind het commerciële onzin en ik krijg een verplicht op school gemaakte knutsel van dochter (overigens al voor de meivakantie want toen hadden ze dat al gemaakt) en dat is het.
Mijn zus doet wel aan moederdag. Mijn ouders vinden dat wel lief maar ze delen en respecteren mijn opvatting erover dat het onzin is. Hoewel ze dan wel altijd even laten weten wat mijn zus gedaan heeft.
Ik heb net in mijn andere topic mijn toch wel teleurstelling uitgesproken dat mijn kind van praktisch 17 werkelijk waar niks gedaan heeft, terwijl ze heel goed wist dat het moederdag was. Ze weet heel goed wat ze voor zichzelf wil in het leven en of we haar daarbij eventjes op weg kunnen helpen (even hiernaar toe brengen, even daar naartoe brengen), maar dat zelfs een pot koffie uit haar handen nog teveel is. Kadootjes interesseren me niet, maar een beetje vriendelijkheid hoef ik niet te verwachten. Ik heb haar deze week nog meegenomen naar een bevrijdingsfestival waar ze graag een bandje wilde zien en ik was vrij, dus had zoiets van 'gezellig even tijd met mijn dochter' en oh wat is het vanzelfsprekend dat je moeder dat even fixt, maar oh wee als je je moeder nog maar een fijne moederdag zou wensen.
Ik vond moederdag leuk toen zoon nog klein was en wat geknutseld had. Daarna hebben we het afgeschaft. Ik vind zo'n dag totale onzin.
Ik heb geen prettige vibraties bij zowel moeder- als vaderdag. O.a. door mijn jeugd. Ik vond het als kind al niks en nu als volwassene met zelf een kind ook niet.
Als kind niet omdat een van mijn ouders die titel totaal niet waardig is. De ander wel, maar toen was het concept moeder/vaderdag er al een met een vervelende lading.
Maar ook nu ik zelf een kind heb, vind ik moederdag niet prettig. Mijn eerste moederdag viel totaal in het water. Als baby deed zij natuurlijk niets, maar niemand in mijn omgeving die er ook maar aan dacht om namens haar een kleine attentie te doen. Al was het maar een whatssapje om te laten weten dat het zo fijn was dat ik eindelijk eens zelf moederdag kon vieren (moeder worden ging hier allesbehalve makkelijk en blijvend zwanger worden was niet vanzelfsprekend). Mijn familie vierde die eerste moederdag vooral zelf en keek niet verder. Vriendinnen ook niet. Een kennis stuurde mij een dag later - uit zichzelf - een kaartje om stil te staan bij mijn moederdag. Ik vond dat (en nog steeds) zo lief.
Dit jaar heb ik van dochter een mooie tekening gekregen en een cadeautje. Ik ben er heel blij mee en koester het. En ben er ook oprecht dankbaar voor. En toch vind ik de koppeling met moederdag een moeilijke. De koppeling met het commerciële. De koppeling met mijn eigen vibraties. Maar ook de koppeling met wat ik op social media zie langskomen. Talloze foto's van het oneindige geluk. De "show hier je babybuik ter ere van moederdag" en "plaats een foto van degene die jou moeder maakte". Ik kan er helemaal niks mee, vind het krampachtig en gemaakt.
Alsook de reposts helemaal aan het einde van al het mierzoete geluk waarin wordt gerelateerd aan de moeders die het niet zo goed getroffen hebben.
(Edit: hier bedoel ik niet die posts zelf. Heel fijn dat er ook mensen zijn die denken aan bereaved moeders. Maar 9 van de 10 reposts komt onecht en gemaakt over. "Kijk mij eens sociaal bewogen zijn" na een 20 stories over het eigen geluk".)
Volgend jaar ga ik het anders doen heb ik bij deze besloten. Geen moederdag meer op de huidige manier.
Ik vind moederdag zelf ook onzin maar denk ook juist dat dat komt omdat mijn moeder het zo belangrijk maakte.
Mijn moeder had moederdag afgeschaft toen ze zelf kinderen kreeg voor haar moeder en schoonmoeder toen mijn oudere zus vroeg waarom ze op moederdag naar oma moest. Er kwamen dus omadagen. Heb ik ook altijd tegen mijn kinderen gezegd: als je zelf kinderen krijgt hoef ik geen aandacht meer op moederdag. En dat is het voor mij: even aan denken, een cake bakken, een kadootje geven, een kaartje sturen. Meer niet. Niet voor mezelf maar om mijn kinderen te leren dat ze dingen onthouden en dat sommige mensen het belangrijk vindt dat je aan iets denkt. Dus bijv als iemand een jaar geleden overleden is etc. Daar voed ik ze in op. Maar voor mij is het eindig en ik denk dat ik het ook ga afschaffen als ze uit huis zijn omdat ik niet verwacht dat er snel kleinkinderen komen.
Gisteren de moeders van de volgende generatie in onze familiekring alledrie een appje gestuurd met 'gefeliciteerd met je x-de moederdag' . Bij de jongste een stripje uit de krant erbij, paste mooi bij haar moederschapssituatie.
Mijn eigen moeder is er al zes jaar niet meer. Hoewel ik best wat op haar had aan te merken (ha ja, net zoals mijn eigen kinderen op mij natuurlijk!) denk ik vaak aan haar; ze was een attente en zorgzame moeder die alles voor haar kinderen - die ze op latere leeftijd kreeg - over had. Heel wat uitspraken en gebeurtenissen poppen op in mijn gedachten. Begrip voor van alles groeit, merk ik. Jammer - aan de late kant...
Mijn kinderen doen en deden na de schooltijd niet aan moederdag, ik ben begin mei jarig en dan óók nog moederdag...
watertoren schreef op 09-05-2022 om 10:02:
Ik vond moederdag leuk toen zoon nog klein was en wat geknutseld had. Daarna hebben we het afgeschaft. Ik vind zo'n dag totale onzin.
Vind het juist weer een leuke gelegenheid om samen uit eten te gaan. Deden we na het knutselstadium altijd op vader- en moederdag. Gisteren heb ik m'n moeder mee genomen naar Belgie en daar hebben we heerlijk kreeft gegeten.
redbulletje schreef op 09-05-2022 om 13:11:
[..]
Vind het juist weer een leuke gelegenheid om samen uit eten te gaan. Deden we na het knutselstadium altijd op vader- en moederdag. Gisteren heb ik m'n moeder mee genomen naar Belgie en daar hebben we heerlijk kreeft gegeten.
Gezellig Redbulletje 😊 Zoiets had ik vroeger ook moeten doen (nou ja geen kreeft, maar iets wat zij lekker vond).
Goeie raad komt soms te laat.
Ik vind dat nu de kinderen volwassen zijn moederdag pas echt waarde krijgt. Zolang ze jong zijn en nog thuis wonen is het vanzelfsprekend dat je als ouders veel (alles?) voor ze doet. Maar nu ze zelfstandig zijn doen ze (en eentje in het bijzonder) nog steeds vaak een beroep op ons. Maar dat wij zoveel voor ze doen is nu toch net iets minder vanzelfsprekend. Niet vanuit ons als ouders hoor, nog steeds met alle liefde. Maar niet meer tot in het oneindige, en wel op mijn voorwaarden. Doordat ze niet meer thuis wonen voelt het voor hun veel meer als een gunst van ons, en daardoor waarderen ze het veel meer. Meer dan toen ze nog thuis woonden en het allemaal zo vanzelfsprekend was.
Geldt ook voor mijn eigen moeder. Onze band was vrij dramatisch, dat heb ik met veel pijn en moeite om weten te buigen naar een soort staakt-het-vuren. Soms is het zelfs even gezellig te noemen. Maar hoe dan ook, ze is mijn moeder en heeft wel altijd op haar manier van mij gehouden en zeker in fysiek opzicht altijd goed voor me gezorgd. Het helpt om dat zorgen te bekijken als haar manier om te zeggen dat ze van me houdt. En dus geef ik haar op moederdag voor een fles lekkere port (dat hebben we namelijk gemeen, dat we daarvan houden, ik probeer de focus te leggen op onze overeenkomsten ipv op onze verschillen). Nee, ze is niet ideaal, ja, ze heeft me heel veel verdriet en pijn gekost, maar ze is mijn moeder en daar heb ik er maar eentje van.
Dat had mijn moeder ook geweldig gevonden, midden in de belangstelling staan en voor haar een uitje. Voor mij nav hoe mijn jeugdjaren en de jaren erna (toen ze me nog in haar greep had) zijn geweest dit juist niet te doen.
Decembermamma schreef op 09-05-2022 om 14:03:
Dat had mijn moeder ook geweldig gevonden, midden in de belangstelling staan en voor haar een uitje. Voor mij nav hoe mijn jeugdjaren en de jaren erna (toen ze me nog in haar greep had) zijn geweest dit juist niet te doen.
Nee, een uitje met mijn moeder ga ik ook echt niet doen. Niet speciaal voor moederdag in ieder geval en liefst met andere familie (mijn broer of zus en/of aanhang, de kinderen, mijn vader, maakt niet uit), maar echt niet met mijn moeder alleen. Vroeger had ik nog de behoefte om haar duidelijk te maken waarom dat is, maar dat komt echt niet bij haar binnen, dan hebben we binnen no time ruzie en ik ben toch altijd de kwaaie pier, samen met mijn vader, dus dat heb ik los gelaten. Koetjes en kalfjes, verder komen we niet. En dus een klein cadeautje met moederdag.
Ik wens je toe dat je deze keuze op een dag ook echt van jezelf gaat accepteren. Want ik lees tussen de regels door dat je er dus toch nog wel heel erg mee bezig bent. Als je echt hebt geaccepteerd dat je om een voor jou goede reden niet aan moederdag doet, hoef je er ook echt niet meer aan te denken. Ik heb die fase achter de rug, die worsteling, schuldig voelen als ik niks deed en me waardeloos voelen als ik wel was gegaan. Nu heb ik de voor mij goede modus gevonden zoals ik die hierboven beschreef. De rust in je kop en je lijf komt pas als je je eigen keuze echt geaccepteerd hebt. Maar dat kan nog wel jaren duren. Emoties, en zeker die je al sinds je jonge jaren bij je draagt, veranderen maar heel heel langzaam.
