Mag men een kind van een ander terechtwijzen?

Ach vooruit, laten we goeie oude Beatrijs weer eens van stal (Trouw) halen:

Beste Beatrijs, Het volgende tafereeltje speelde zich af bij de huisartsenpost, waar ik in de wachtkamer zat met een stuk of tien andere patiënten: een kind van een jaar of acht zit al zeker twintig minuten aan een stuk door te krijsen (‘Kijk me niet aan, stoute mama!’) en slaat de moeder zelfs.

De moeder knijpt het kind, waardoor het nog harder gaat schreeuwen, maar doet verder niets en kijkt de andere kant op. Een oudere dame, die er kennelijk niet meer tegen kan, zegt tegen het kind op barse toon dat het moet ophouden met dat gegil, waarop het kind, geschrokken, direct stilvalt. Deze terechtwijzing valt niet in goede aarde bij de moeder. Zij begint te schelden, vraagt waar die ander zich mee bemoeit. Vervolgens krijgt de moeder bijval van een paar andere aanwezige moeders die de oudere dame op hoge toon toevoegen dat ’zij niet weet hoe ziek het kind is, dat ze zelf wel geen kinderen zal hebben’, enzovoorts. Onder dit gekrakeel hield het kind zelf zich overigens verder koest. Mijn vraag is: wie had er nu gelijk – de woedende moeders of de blaffende oudere dame? Is het gepermitteerd om een kind van een ander in zo’n situatie terecht te wijzen of mag het gewoon nooit?

En nu is het afgelopen!
-----------------------------------------------------
Beste En nu is het afgelopen,
De vuistregel luidt dat mensen zich verre houden van het corrigeren van kinderen met een ouder in de buurt. Wie andermans kind terechtwijst, krijgt immers meteen ruzie met de ouder die ernaast staat. Niet het kind maar de ouder is het aanspreekpunt. Idealiter had de bewuste dame in de wachtkamer zich eerst tot de moeder moeten wenden en vragen of zij iets tegen het kind mocht zeggen, waarna zij alsnog haar stiltebevel had kunnen uitvaardigen. Maar gegeven de omstandigheden is het begrijpelijk dat zij afzag van deze omweg en meteen ter zake kwam. Als er één situatie is waarin je met recht gebruik kunt maken van het mechanisme dat vreemde ogen dwingen, dan wel tegenover een krijsend kind in een wachtkamer met patiënten, van wie velen er erger aan toe zullen zijn dan dat kind. Kinderen die heel erg ziek zijn, krijsen niet. Die zijn juist akelig stil en dan weet je ook dat het goed mis is. Een krijsend kind heeft zichzelf dolgedraaid in hysterie als een naald die in een grammofoonplaatgroef blijft steken, en soms is er een snauwende buitenstaander nodig om deze zichzelf aanzwengelende gemoedstoestand te doorbreken. Voor de moed van deze dame om de sirene af te zetten, verdient zij applaus en dankbaarheid.