Mag men een kind van een ander terechtwijzen?

Mijn vraag

"Mijn vraag is: wie had er nu gelijk – de woedende moeders of de blaffende oudere dame?"
En mijn vraag: viel deze vraagsteller de oude dame bij door op barse toon te zeggen dat moeder(s) moest stoppen met zeuren?
Dat had ik gedaan.
Zijn ze nou van de pot gerukt.
Groet,
Miriam Lavell (neemt geen blad voor de mond, tot ergernis van haar kinderen trouwens. is altijd dankbaar geweest voor dit soort opvoedcadeautjes van vreemde ogen)

Wat ik dan wel weer fijn vind

Is dat Beatrijs precies weet hoe zieke kinderen zich gedragen. Zinnen lang geneuzel over hoe hysterie en ziekte bij kinderen werkt, maar dat terzijde.
Met eén ding heeft ze wel gelijk: het is "not done" in Nederland om een ander kind te corrigeren. Maar ja, het is ook "not done" om te krijsen in een wachtkamer. Je kunt niet alles aan de eigen ouders overlaten, blijkbaar.

Tirza

Wat is tactisch?

Zelf ben ik altijd in vertwijfeling hoe je moet aangeven dat je ergens erge last van hebt. Hoe doe je dat dan tactisch. Wanneer ik reageer krijg ik inderdaad ook vaak ruzie en daarom laat ik het in andere gevallen maar zo. Ik vind overigens dat kinderen wel heel vaak , heel onnodig luidruchtig zijn. Volwassenen ook trouwens. Als voorbeeld kinderen die uit school komen en op hele grote afstaand naar elkaar gaan staan schreeuwen. Je kan ook wat dichterbij elkaar gaan staan bijvoorbeeld. Of gewoon in de winkel kinderen die zomaar om niets gaan krijsen, heel lang en heel hard. Het lijkt wel of iedereen al zo doof is geworden dat we niet eens meer in de gaten hebben hoeveel geluid we produceren. Maar inderdaad de meeste ouders reageren niet op het gegil van hun kinderen. Pretparken, binnenspeeltuinen noem maar op het is allemaal herrie. Wat kunnen wij hieraan doen?

Moeder aanspreken

Ik zou niet het kind terecht hebben gewezen, maar gevraagd hebben aan de moeder of ze met het kind buiten de wachtkamer kon plaatsnemen.
Wilde moeder daaraan niet meewerken, dan dringend gevraagd hebben of ze er dan in ieder geval voor kon zorgen dat het kind stil was.
Alhoewel een plausibele verklaring van de moeder er welvoor kan zorgen dat ik mijn irritatie zou kunnen wegnemen.
Werkte het dan nog niet en heeft de moeder geen plausibele verklaring, dan zou ik de assistentes gevraagd hebben om iets aan de situatie te doen.
Ik vind persoonlijk dat je best een kind van een ander terecht kan wijzen, ook als de ouders erbij zijn, maar alleen in acute situaties of als mijn kind of ikzelf in gevaar dreigt te raken door de acties van het andere kind.
Gewoon een lastig kind met een gedragsprobleem zou ik niet durven terecht wijzen. Mijn kind met een autistische afwijking zou zich (niet lekker voelend en met pijn) ook boos en hyper gedragen. Dan werkt negeren het beste en ik zou het dan heel vervelend vinden als anderen denken het beter te weten en gaan proberen op te voeden terwijl er niets acuuts (voor hen) aan de hand is.
Jakiro

Tuurlijk mag dat

graag zelfs, mits terecht en op gepaste toon.

Ik doe het zelf ook, nog nooit een boze buurvrouw of buurman over gehoord, dus zo erg zal ik wel niet uit de toon vallen. Ik heb wat draadjes versleten afgelopen jaar aan hoe om te gaan met andermans kinderen (als die hier zijn) en dat heeft zin gehad. Ik heb vooral de tip om duidelijk en streng te zijn ("streng mag best") in gevoerd en ze komen nog steeds hier allemaal spelen

Pelle, als dat nou mijn dochter was geweest, GRAAG, dat maakt meestal toch meer indruk dan dat ik zelf weer moet waarschuwen en alert moet reageren. Prima dus.

Ook een zwak

voor oudere dames. Ik ben geen mensen-mens, ik hou niet van wachtkamers en probeer mij bij dit soort gekeuvel afzijdig te houden tenzij ik het als onrecht of onnodig grof ervaar dan wel en dan ben ik wel duidelijk in wat ik er van vind.

Ja natuurlijk

It takes a village to raise a child. De eerlijkheid gebiedt me om te zeggen dat ik het niet _leuk_ vind als een ander mijn kind terecht wijst, maar ik vind het prima (als het reëel is). Doe het zelf ook als ik het nodig vind. In jouw geval, Pelle, zou ik het zeker ook gedaan hebben. Je probeert erger te voorkomen en wist niet eens dat moeder in de buurt was.

Meegemaakt

Aantal maanden terug wat ik in de wachtkamer bij de oogarts. Mijn zoon. Bijna 3 wat slecht in zijn vel. We hebben totaal 1.5 uur moeten wachten. De laatste 3 kwartier heeft zoonlief gillend uit geweten. Een peuterdrift bui waar hij niet uit kwam wat ik ook probeerde. Ik kon niet weg uit de wachtkamer want dan liep ik de kans helemaal niet meer aan de beurt te komen. Wachtkamer wat vol met mensen die mij zeer verwijtend aankeken. Ik kon niet meer nadenken en ben maar zachtjes mee gaan huilen. Het was afschuwelijk. Kreeg nog slecht nieuws ook toen we eindelijk aan de beurt waren. Dat was wel de laatste keer dat ik alleen met zoon naar ziekenhuis ging. Als er een dame was geweest die mijn kind wel stil had gekregen had ik dat wel fijn gevonden. Maar als ze dat met verwijt had gedaan en het boze oog had ik me nog slechter gevoeld dan ik al deed. Groet polly

Nee

Hoi,

Nee ik vind het niet kunnen, hooguit bij familie. Als de moeder of vader erbij is, die aanspreken.

Ik heb zelf een keer meegemaakt dat mijn zoon bestraffend door iemand werd toegesproken terwijl ik nota bene zelf al bezig was hem streng toe te spreken (hij deed ook echt vervelend). Dit heeft mij uiteindelijk een vriendschap gekost omdat ik het totaal niet acceptabel vond dat deze persoon dat deed.

Liora

Moeilijk, moeilijk

Ik denk dat het aan de situatie ligt en op welke manier mijn kind terecht wordt gewezen.
Ik doe het zelf ook wel eens hoor, als het kindje van een vriendin uitgebreid wil gaan knuffelen met mijn zoontje of dat hij mijn zoontje een duw geeft. Dan zeg ik ook dat hij niet mag slaan. Maar dat vind ik niet hetzelfde, want mijn kind en haar kind zijn nog zo klein.
Een vreemd kind zou ik denk ik toch wat terughoudener zijn. Misschien zou ik iets tegen de moeder gezegd hebben iets van 'Misschien kan je even buiten wachten, dan kan ze even uithuilen'

De reactie van de moeder vind ik overigens schandalig. Ik zou mezelf nooit zo luid scheldend verlagen. Maar goed, ik was waarschijnlijk met een rood hoofd mijzelf al gaan verontschuldigen, om de M Lavells voor te zijn

Overigens heeft mijn zoontje in een ziekenhuis in Amerika zijn doodzieke hoofd eraf geschreeuwd en hij was echt zo verschrikkelijk ziek dat opname noodzakelijk bleek. Dus dat zieke kinderen niet huilen is onzin.

Mmm staat er een beetje vreemd

terechtwijzen als een kind knuffelt. Maar mijn zoontje is helemaal niet gediend van de nogal pijnlijke manier van knuffelen van dat kindje
Vandaar ...

Situatie

Ik vind de situatie meespelen, het was bij de dokter, wie weet barstte de betreffende dame wel van de hoofdpijn en viel ze daarom uit. Ik zou het niet leuk vinden, maar ik zou me er ook echt niet druk over maken.

Ja hoor

Ik bemoei me er heel makkelijk tegenaan, ik ga altijd in gesprek met kleine blèrende, jankende, driftige kinderen. Ik zal ze nooit terechtwijzen, maar vraag iets als: vind je boodschappen doen ook zo stom? Of: wow, wat kun jij hard gillen, kun je nog harder? Meestal zijn ze dan gauw stil, en ik heb nog nooit problemen gehad met andere ouders.
Polly, ik vind jouw verhaal heel schrijnend. Ik snap niet dat iedereen alleen maar verwijtend toekeek. In zo'n situatie help je elkaar toch?

Fouten

ik lees nu de fouten in mijn berichtje pas, ik had het met mijn mobiel gestuurd maar er is behoorlijk wat mis gegaan zie ik.

Ik zat met mijn zoon bij de oogarts, tussen bijna alleen maar oudere die daar voor staar zaten, en niemand hielp me, of knikte bemoedigend ( wat ik zelf altijd doe als ik een andere moeder tref met een draak van een kind) het waren een erg lange 3 kwartier. Ik begrijp heeeeeeel goed dat het vreselijk is om 3 kwartier naar een gillend kind te luisteren, vooral in een wachtkamer, want dan kan je niet weg. Maar ik als moeder weet inmiddels wel dat het gekrijs van je eigen kind door merg en been gaat.
Als moeder van een krijsend kind heb je meer aan afleiding van het kind, bemoediging voor de moeder, maar aan verwijten heb je niks.

Ja normaal

Ik vind het heel normaal om kinderen aan te spreken op hun gedrag. Als de ouders erbij zijn dan speel ik het meestal via de ouder maar niet in elke situatie is dat handig. Andersom heb ik er ook geen probleem mee als anderen mijn kind aan spreken.

Overigens heb ik nog nooit meegemaakt dat andere ouders er een probleem mee hadden als ik hun kind aansprak. Ik denk dat je houding en manier waarop je het kind aanspreekt heel belangrijk is.

Bijvoorbeeld zo'n krijsend kind in de wachtkamer zou ik niet zo vlug tegen gaan schreeuwen maar eerder proberen via een grapje of zo af te leiden. Dat werkt vaak net zo goed en de sfeer is er veel positiever door.

Maylise

Situatie

Dit kind is een jaar of acht. Dat vind ik heel iets anders dan de drie jarige van Polly. Ik durf met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid te zeggen dat mijn kind op haar achtste echt geen half uur zou krijsen in een wachtkamer. Een blik van mij zou voldoende zijn om haar stil te krijgen. Behalve wanneer ze erg veel pijn zou hebben, maar dan zou ik waarschijnlijk meehuilen. Kortom, wat mij betreft hulde aan de oude dame.
In de fietssituatie zou ik hetzelfde gedaan hebben. Mijn buurvrouw gaat dan weer een stapje verder. Die geeft mijn kind instructie om op de stoep te gaan fietsen omdat de weg te gevaarlijk is. Terwijl IK samen met mijn kind aan het fietsen ben, en we haar toevallig tegenkomen (met haar even oude kind achterop). En dan word ik wel pissig en ga ik in de "bemoei je er niet mee" stand.

Prulletje

Ja cobi

de margriet !

Ik heb laatste jaren nogal vaak in ziekenhuizen moeten wachten, grutjes hoe fijn is het dan om inderdaad te lezen in wat afgekloven magrietjes, "mijn man zei dat hij homoseksueel was" en dat soort topics (zo anders dan de margrieten van vroeger toen ging het alleen over het nut van aardappelmeel tegen luieruitslag en de 1000 zelfmaak sinterklaaskado's).

Grutjes

is het je nog nooit eerder opgevallen dat ik vaak 'grutjes' schrijf ?!

haha. Dit nadat iemand zich een keer ergerde aan wat scheldwoorden die ik had vermeld, dus vandaar, grutjes.

Zal niet gauw ingrijpen met de moeder ernaast

Ik zou hooguit gaan staren in de stijl van ´als blikken konden doden´ en misschien net iets te hard tegen mijn kind mopperen ´Jeetje kan iemand dat kind uitzetten?' Als het zo zou escaleren als in de wachtkamer van de Beatrijs-dame dan weet ik het toch niet. Ik hou me in het algemeen liever buiten gekijf, maar of ik het zou kunnen aanzien dat zo'n oudere vrouw uitgescholden wordt denk ik toch niet.
Als ik bij een vriendin ben en er zit bijvoorbeeld een kind naast mij te klieren waardoor ik niet lekker meer zit, dan wacht ik niet tot moeder/vader mij komt redden. Ik kijk het even aan en zeg dan toch dat Kliertje moet stoppen. Als het blijft doorgaan zou ik het ook 'wagen' om kind bij de armen te pakken zodat het gedwongen is me aan te kijken en duidelijk te zeggen dat het afgelopen moet zijn.
Als ik net als Pelle een gevaarlijke situatie zou zien zou ik er beslist iets van zeggen en uiteraard ook 'oeps' denken als ma achter me blijkt te fietsen. Maar ja, dan is het al gebeurd hè?

Ja, ik grijp ook in

Bij mij thuis zeker, mijn huis mijn regels en zeker bij ouders die zelf gewoon niet/nooit ingrijpen. Nooit commentaar op gehad en voor zover ik weet is er ook nog niemand om weg gebleven.
In een openbare ruimte waar ik gedwongen zit (zoals bij de dokter) zou ik waarschijnlijk ook ingrijpen/commentaar leveren. Ik zou dan beginnen met vragen aan de moeder waar het kind zo een enorme pijn heeft en eventueel aan raden naar de assistente te gaan omdat het kind onnodig lang lijd (wel met een min of meer sarcastische ondertoon in geval van een boos kind). Mocht het kind geen pijn hebben dan zal denk ik de boodschap wel duidelijk zijn bij de moeder. Heeft dat echter geen uitwerking (moeder die het kind corrigeert c.q. andere plaats zoekt om te wachten) dan zal mijn reactie denk ik wel in de trant van de oude dame zijn. Thuis los ik dat met mijn eigen kinderen op met, heb je pijn? nee? stoppen met janken dan het doet namelijk wel pijn aan mijn oren o.i.d.
Een ander mag van mij mijn kinderen ook aanspreken op sociaal onwenselijk gedrag, ik zie namelijk ook niet altijd alles, juist niet als je het druk hebt met andere volwassenen en dat gebeurt dus ook wel eens.

Moeilijk

Dit is precies de reden waarom ik er altijd zo ontzettend tegenop zie om naar een dokter of ziekenhuis of tandarts te gaan met mijn zoontje die autistisch is en adhd heeft. De blikken van andere mensen... Dat ze zo verwijtend kijken naar mij als ouder maar niks zeggen, dat vind ik het ergste. En soms zeggen ze iets tegen mijn zoontje maar die reageert natuurlijk niet. Ik voel me dan altijd zo rot. En nee, ik probeer hem meestal niet te corrigeren omdat ik uit ervaring weet dat negeren het beste werkt. En dat het altijd nog erger kan dan hij op dat moment doet. Maar dat weten andere mensen natuurlijk niet. Het liefste zou ik hebben dat ze me gewoon vragen wat er met hem aan de hand is, dan zou ik het kunnen uitleggen en zouden ze het misschien begrijpen. Maar dat gebeurt eigenlijk nooit. En ik ga het ook niet zomaar uit mezelf aan vreemde mensen vertellen. Als er trouwens een oude mevrouw iets tegen mijn zoontje zou zeggen en hij zou daar stil van worden dan zou ik daar alleen maar dankbaar voor zijn hoor, dat wel. Maar bij mijn zoontje gebeurt dat niet, die gaat gewoon door zonder op de ander te reageren. En die mensen in de wachtkamer zullen allemaal wel denken dat we een asociaal gezin zijn die hun kind niet hebben opgevoed. Want je ziet niks aan hem aan de buitenkant. Om die reden zou ik zelf nooit reageren op het gedrag van een ander kind, of de ouder verwijtend aankijken, omdat ik niet weet wat er met dat kind aan de hand is.

Ik vind

De situatie uit het eerste bericht wel extreem. Op de vraag of men andermans kinderen mag opvoeden kan ik niet direct een ja of een nee antwoorden. Ja in de zin dat een kind meedraait in een maatschappij en mag leren dat andere mensen ook mensen met grenzen zijn die gerespecteerd dienen te worden. Nee in de zin dat bepaalde zaken aan de ouders voorbehouden zijn. Een voorbeeld: ik was laatst met kinderen op verjaardag bij zus en schoonbroer. Jongste was wat ruw met andere kinderen aan het spelen, ik zat met mijn rug ernaar toe. Schoonbroer had het wel gezien en riep jongste bij hem om hem toe te spreken over het ruwe spelen. Helemaal okee, want ik had het namelijk niet gezien en hij wel. Vervolgens zei hij tegen zoon dat als hij het nog één keer zag gebeuren hij zoon op de trap zou zetten. Fout. Ik zat ernaast. Ik als ouder ben dan de enige die eventueel met consequenties mag dreigen en die ook mag uitvoeren. Voor de duidelijkheid: als ik er NIET bij ben (jongste logeert bv bij zus) dan zijn zus en schoonbroer wel 'gemachtigd' om straf uit te delen. Zus en schoonbroer hebben er overigens een handje aan om zich het ouderlijk gezag in mijn bijzijn toe te eigenen. Bij jongste heeft dat geen gevolgen, dat is een gemakkelijk kind, maar bij oudste heeft het al problemen opgeleverd: zodra anderen in ons bijzijn ook gezag willen uitoefenen en daarmee ons gezag als het ware ondergraven, gaat ze zich afzetten tegenover ons. Ze lijkt dan ons niet meer als gezaghebbende ouders te erkennen maar gewoon op zoek te gaan naar de beste deal.
Ik maak bij buitenstaanders ook dit onderscheid: iedereen mag zijn/haar grenzen aangeven en daarmee mijn kinderen aanspreken, maar als ik er ZELF bij ben ben ik de enige die actie mag ondernemen. Ik moet er wel bij zeggen dat ik heeeel sociaal en netjes ben en mijn kinderen dat ook bij probeer te brengen dus zoals in die wachtkamer zou ik mij al niet gedragen

Vage grens

Blijf het een lastige vinden. Ben er erg blij mee als mensen hun grenzen aangeven naar mijn kinderen toe. Maar soms lijkt het meer bemoeizucht, ben daar wel lichtelijk allergisch voor. Anderen hoeven mijn kinderen niet op te voeden, dat doe ik zelf iid wel.
Misschien zou de maatstaf voor mij toch wel enigzins zijn, geef je die grens ook aan een volwassene aan.
Maar eerlijk is eerlijk, kinderen dagen natuurlijk ook gewoon uit tot opvoeden. Die neiging moet ik zelf ook weleens onderdrukken. Maar van de andere kant kan ik me ook voorstellen dat je het helemaal gehad kunt hebben, als in een slopende situatie ook nog eens anderen je kind gaan afblaffen. Hoop dat ik zelf dan rustig blijf!

Zo weinig mogelijk

Ik corrigeer zo weinig mogelijk andermans kinderen in het bijzijn van de ouders. Als er gevaar dreigt oid corrigeer ik wel. Van het weekend was mijn vriendin hier met haar dochters (9 en 6). Eerst deed de oudste een poging om op onze hond te gaan zitten (paardje rijden ahw) en toen riep ik tegen haar: "ga daar eens af" Dat ging ook niet beleefd van: "zou je dat ajb niet willen doen, want..." Ik moest wel even kort van stof zijn anders had ze al gezeten. Kort daarna deed de jongste ook nog een poging en reageerde ik weer op dezelfde manier. Geloof niet zo zeer dat er acuut gevaar dreigde voor de meisjes maar wel voor de rug van onze hond. In de wachtkamer of in de supermarkt probeer ik mijn mond te houden en tnt is dat gelukt, maar ik kan echt slecht tegen krijsende kinderen dat gaat zo door merg en been, kan me dan niet meer concentreren. Is voor mij wel eens reden geweest om zelf een winkel uit te lopen, heeft toch geen zin dan om te blijven, heb dan geen flauw idee meer wat ik daar doe.
Misschien niet helemaal te vergelijken maar sinds kort hebben wij een hond en dan bemoeit ook iedereen zich met de opvoeding, dan hebben ze zelf een hond (of kennen iemand met een hond) en denken dan dat ze alles weten. Ze zijn dan totaal vergeten dat hun hond ook pup is geweest. Net als bij mensen weet ook een hond niet op dag 1 gelijk alles. Tijdens onze vakantie heeft iemand hem zelfs in zijn nekvel gegrepen, waarop hij ging piepen van de pijn. Deze persoon vond dat hij gecorrigeerd moest worden en op zich had hij ook wat stouts gedaan, wij (en de deskundigen ook) zijn echter van mening dat je gelijk kort op de daad moet straffen of belonen en niet pas een half uur later want dan denkt de hond dat hij voor iets dat wel goed is gestraft wordt. Wij proberen goed gedrag te belonen en slecht gedrag te negeren en hebben zelf onze hond nog nooit pijn gedaan, mijn dochter had de tranen in haar ogen staan omdat onze hond pijn werd gedaan. Mijn man is ernstig boos geworden op deze man.

Pelle

Het probleem is dat hij niet tegen wachten kan. Hij heeft veel struktuur nodig en als hij al de hele week weet dat hij die dag om 10.30 bij de dokter moet zijn gaat hij vanaf 10.30 uur klieren als hij dan nog niet aan de beurt is. En dat uit zich in rondjes rennen, gillen, fladderen, tegen mensen aan duwen, te wild met speelgoed spelen zodat hij anderen hindert, op de grond rollen, dat soort dingen. Het moeilijke voor mij is dan dat we elk moment aan de beurt kunnen zijn. Ik zorg altijd dat ik er niet te vroeg ben, juist om dit te voorkomen. Maar helaas moeten we toch vaak wachten. En aan mijn zoontje is het niet uit te leggen dat het spreekuur uitloopt. Afspraak is afspraak voor hem. En losjes met een picto omgaan kan ook niet, ik kan niet zeggen dat de dokter bv. tussen 10.30 en 11.00 komt, zo werkt dat niet bij hem.
Als ik zelf ergens te vroeg ben en weet dat ik moet wachten dan wacht ik buiten de wachtkamer, hou ik hem bezig met van alles en nog wat, dat lukt nog wel. Maar het probleem zit hem in het zelf wel op tijd zijn maar op anderen moeten wachten.
En nee, ik voel me dan niet geroepen om midden in een drukke wachtkamer me te gaan verontschuldigen, al helemaal niet als we elk moment aan de beurt kunnen zijn. Als hij echt mensen lastig valt door tegen ze aan te komen en zo zeg ik er natuurijk wel wat van en hou hem vast maar dan gaat hij juist gillen. Dus ja, waar is het moment van ingrijpen, wat is er erger vraag ik me dan steeds af.

Het verschil

Het verschil tussen "bemoeien met opvoeding" of "grenzen stellen" is of jij, op dat moment, specifiek last hebt van het gedrag van dat kind.

Als een kind tegen je aanrent, met een winkelkar tegen je benen duwt, in je tas graait of weet ik veel wat, en de ouders grijpen niet in, dan doe je dat zelf. Daar heb je geen permissie voor nodig en evenmin hoef je de ouders eerst te vragen om in te grijpen.

Keihard gillen kan daar ook onder vallen, vooral op een plek als de wachtkamer van de dokter waar nogal eens mensen kunnen zitten met knallende hoofdpijn, oorontsteking, of andere zaken die een gillend kind ondraaglijk maken.

Als ouders vinden dat niet ingrijpen of negeren beter is in het specifieke geval van dat kind, dan ligt het op hún weg om daar op dat moment iets over uit te leggen aan degene die de overlast ondergaat.
Je kunt niet verwachten dat mensen lijdzaam een aanval op hun lijf, spullen of trommelvliezen ondergaan terwijl ze er én niks tegen kunnen of mogen doen, én zien dat de ouders niks doen, én dan maar moeten begrijpen dat daar een pedagogisch verantwoord concept achter zit.
Waar pedagogisch handelen er hetzelfde uitziet als "niks doen", mag je best even aan degenen die lijden onder het gedrag van jouw kind wat uitleggen of verontschuldigen.

Vage reactie

Anders, ik heb geen idee waar het woord betamelijk ineens vandaan komt en wat je bedoelt. Verklaar je nader.

Pelle

Ik moet hierbij denken aan de uitspraak 'never apologize, never explain'. En volgens mij zit daar wel wat in. Zie jij jezelf dat al vertellen tegen zo'n zwijgende afkeurende wachtkamer? Dat is dan het moment voor ze om eindelijk los te komen en jou allemaal te vertellen dat zij het beter weten en dat ze je kind wel een weekje onder handen willen nemen... enfin zo stel ik me dat voor.