Mag men een kind van een ander terechtwijzen?

Moeder moet het oplossen

Ik had het geval van Beatrijs al eerder gelezen en dacht meteen: de moeder had met het kind even naar buiten moeten gaan, of iets anders verzinnen om het geschreeuw te doen ophouden. Het gaat niet aan om anderen op deze manier last te bezorgen. Die dame had het misschien iets vriendelijker kunnen brengen, een grapje of een klein gesprekje kan ook wonderen doen, maar het feit blijft dat de moeder in dit geval in gebreke bleef. Ik laat mijn peuter ook niet ongegeneerd krijsen in de supermarkt (en ze is zes jaar jonger dan het kind in kwestie).
Ik denk wel dat Asa een punt heeft: uitleggen aan wildvreemden welke stoornis je kind heeft, is vragen om tegeltjeswijsheden en wilderiaanse oplossingen. Pelles oplossing vind ik super, even vragen of er ergens anders kan worden gewacht en of de assistente je het laat weten als je aan de beurt bent.
Polly, even iets ot: ik zat toevallig pas ook bij de oogarts met onze dochter. Wachtkamer vol bejaarden en een andere vader met peuterzoon. Vader beloofde zoontje dat hij een groot ijsje zou krijgen als hij lief was bij de dokter. Dochter informeerde onmiddellijk bij mij of er ook een groot ijsje zou komen als zij ook... enzovoort. Ik zei vriendelijk doch beslist "nee" en dochter ontstak in grote woede: snot, tranen, gillen, kronkelen. En al die bejaarden werden helemaal niet chagrijnig, nee, je verzint het niet, ze gingen mij troosten. Ze hadden ineens allemaal een kleinkind in deze leeftijd en ze begrepen het helemaal en er was zelfs een opa met een grote sleutelbos (vindt dochter onweerstaanbaar, toevallig). Ik kon het zelf niet geloven, maar wie weet hoe zielig ik er op dat moment zelf uitzag, haha.
Groetjes
Massi

Asa

"\'never apologize, never explain\'. En volgens mij zit daar wel wat in"

Dat vind jij op elk moment opgaan? Dus ook op het moment dat jouw kind anderen hindert of pijn doet?

(en Anders, als je een reactie van mij wilt zul je eerst een normale vraag moeten stellen want ik heb werkelijk geen idee waar je het over hebt)

Asa

"Maar deze situatie vind ik lastig wat dat betreft. Hebben de mensen er inderdaad veel last van?"

Heu....ja, dat lijkt me wel. Uitgaande van de beginvraag, waar een kind in een wachtkamer bij de dokter meer dan 20 minuten zit te krijsen, mag je er van uitgaan dat mensen daar last van hebben.

Nogmaals, mensen met knallende hoofdpijn, oorontsteking, andere pijn, angst voor deze of gene onderzoeksuitslag, geestelijke problemen, kortom van alles wat je normaliter aantreft in een dokterswachtkamer, en waarvan je mag aannemen dat het uiterst vervelend voor ze is dat ze niet wegkunnen, niks mogen zeggen, en wel 20 minuten of langer gekrijs moeten verdragen.

Never apoligize, never explain vind ik in die situatie niet bepaald toepasselijk.

Pelle

Sorry, dat had ik verkeerd ingevuld uit je bericht! En ik had er niet over heen gelezen dat je die andere mogelijkheden voorstelde trouwens. Ik reageerde gewoon even op die excuses.

Ellen

Ok, je hebt gelijk, mensen zullen er inderdaad flink last van hebben. Toch blijf ik het een lastige kwestie vinden. Die andere dingen die ik hierboven noemde (slaan of botsen ofzo) gebeuren op 1 bepaald moment en dan zeg je achteraf sorry. Maar als iets blijft doorgaan, dan 'sorry hiervoor, maar negeren werkt helaas nog het beste anders wordt het nog erger' zeggen is toch weer heel anders voor mijn gevoel. Denk je echt dat mensen daar met sympathie op zullen reageren?
En hoe zie je het praktisch voor je in zo'n wachtkamer? Op een stoel gaan staan en excuses roepen zodat iedereen het kan horen? Na 5, 10, 20 minuten? Steeds herhalen voor mensen die nieuw de wachtkamer binnenkomen?

Ja, eigenlijk wel

Als je in die situatie zou zeggen "Het spijt me dat dit gebeurt, maar in mijn ervaring gaat het het snelste over als ik dit negeer", dan zou dat in elk geval bij mij sympathie oproepen.
Het betekent namelijk dat je inleving toont in degenen die er last van hebben, en naar beste kunnen probeert het gedrag te beëindigen.
In jouw hoofd is het misschien zo klaar als een klontje dat dat zo is, maar een ander weet dat niet en kan niet het verschil zien met onverschilligheid.
En daarvoor hoef je niet op een stoel te gaan staan. De meeste mensen zullen in zo'n situatie genoeg gespitst zijn op wat de moeder doet dus de aandacht heb je wel.

Juanna

Ja, dat lijkt me dus ook. In elk geval weet ik het zelf in zulke situaties met peuter ook niet. En dan mag je nog aannemen dat mensen het van peuters meer begrijpen dan van oudere kinderen. Ik zou er toch niet zo gauw op vertrouwen dat iedereen zo veel begrip heeft als Ellen, je maakt jezelf toch wel heel kwetsbaar als je de ongeschreven 'men negeert elkaar in wachtkamers e.d.' regel doorbreekt.

Ellen

Zie reactie aan Juanna, maar ik zal nav. dit draadje misschien wel eerder wat zeggen als er een duidelijke persoon is tegen wie ik de opmerking kan plaatsen. Bijvoorbeeld iemand die er vlak naast zit.

Grapje.

Ik reageer in dat soort situaties eigenlijk altijd wel, meestal naar het kind toe, en dan meestal in de vorm van een praatje of een vraag, of een grapje, of alleen maar lachen. Ik ga zeker niet tegen een kind uitvaren. Daarna krijg ik meestal ook wel een praatje met de ouder.
Ik ga zeker geen ouders vermanend toespreken en verwacht ook niet dat mensen zich tegenover mij gaan verontschuldigen. Kom zeg! Waar is het begrip en inlevingsvermogen gebleven? Zo'n kind krijst niet voor zijn of haar lol en die ouder voelt zich dan toch al vreselijk.
Soms werkt het, en soms niet.
Oh, en mijn partner kan heel erg goed goochelen. Hij gaat dan weleens vingervlugge trucjes uithalen, dan is het kind meestal zo stil, en is de kille, ijzige sfeer in de wachtkamer (of waar dan ook) zo weg. Wordt het nog gezellig ook...

Ook meegemaakt

Met drie kinderen (4, 4 en 2) bij de huisarts in de wachtkamer. Afspraak voor 14.00, om 15.00 nog niet aan de beurt (de praktijk heeft geen inloopspreekuur). De kids maken iets meer lawaai met het speelgoed, ik doe net mijn mond open om te zeggen dat ze wat zachter moeten doen, begint een vrouw naast me tegen ze te schreeuwen: bek houden, ophouden met je kloteherrie, kut kinderen, ik haat kinderen. Met hoofdletters. De man ernaast suste haar met nounou en rustig aan, maar er kwam nog een heleboel lelijks achteraan. De kids deden het bijna in hun broek van de schrik en ik was met stomheid geslagen. Goddank waren we twee minuten later aan de beurt. Daarna heb ik tegen de nogal aangeslagen kinderen gezegd dat die mevrouw vast erge hoofdpijn had of zo. Maar eerlijk gezegd vond ik dat zelf geen reden. Ze schreeuwden niet, ze renden niet rond, ze waren gewoon net iets luider bezig met het speelgoed. Als je nergens tegen kunt, maak je zelf maar een ommetje hoor.

En toch vind ik dat niet kunnen

fladderbeestje. Ik kan er niets aan doen, maar mensen die onredelijk doen tegen kínderen...
Hoe rot je je ook voelt, zomaar uitvaren tegen volwassenen doe je niet, en tegen kinderen zou het dan wel mogen? Omdat je je zo rot voelt? Alsof kinderen geen mensen zijn, of net wat minder mens, en geen respect behoeven.
Mathilde, ik vind het schokkend. Ik zou het ook genoemd hebben bij de praktijk, want het is voor iedereen vervelend om lang te moeten wachten, als er zich dan ook nog dit soort taferelen gaan voordoen...

Maar mirreke

Waarom mag iemand die overspannen is niet uitvallen tegen een gillend kind, waarom mag een kind het wel iemand die overspannen moeilijk maken door keihard te blijven gillen? Het is maar net van welke kant je het bekijkt.

Anders

dank je, ik zal het ingelijst boven m'n bed hangen, heb ik toch nog een diploma.

Oh, anders

Nog even, ik weet inmiddels dat je alles wat ik vind onzin vindt, dat kan en mag. Helaas heb je nooit geantwoord als ik jou vroeg naar waar jij je kennis en ervaring vandaan hebt als je reageerde op serieuze zaken. Vanaf nu reageer ik niet meer op je, want onze bijdragen naar elkaar zijn niet bepaald zinnig. Groet!

Anders

Heb jij misschien een zus in Canada? Nee, geintje.
Groetjes
Massi

Fladderbeestje

Ik chargeerde uiteraard met mijn vraag waarom een kind iets wel mag en een overspannen volwassene niet, maar ik kan me inderdaad voorstellen dat er situaties zijn waarin je als volwassene iets ook echt niet meer kunt hebben (zoals jij omschrijft) en dan reageer je misschien niet juist, maar wel begrijpelijk.

Overspannen

Ik kan me helemaal voorstellen dat je zowat flipt van ellende, maar ik kan me dus helemaal níet voorstellen dat je dan tegen een kind gaat gillen. Flip dan uit tegen de baliemedewerkster van de praktijk, maar niet tegen een kind.
Dat kind is nl nog, jawel, een kind.
Ik heb er ook een vreselijke hekel aan als mensen niet rechtstreeks iets zeggen, maar het via een ander doen. Zo van: nou Miepje, dat kindje maakt wel veel lawaai zeg. Wat jammer dat die mama daar niets aan doet.
Dat vind ik zo min, doe dan iets constructiefs.

Vervelend

aan de huisarts en ziekenhuis vind ik ook dat het zo idioot veel kan uitlopen. Kijk ik snap best dat zo'n arts mensen moet behandelen maar als je dan al weet dat het uitloopt MELD dat dan zodra je iemand naar de praktijk stuurt ("kom nu maar langs hoor") of zeg bijvoorbeeld bij binnenkomst hoe lang het uitgelopen is zodat je de keuze hebt om weer naar huis te lopen (huisarts is hier op 3 min lopen) en later terug te komen.

Ik baal er gewoon van om lang te moeten wachten zeker als ik een kind/huilende baby bij mij heb. Ik ben niet de beroerdste dus ik ga dan naar buiten zodat ik geen overlast veroorzaak voor mensen met hoofdpijn maar ik kan daar wel erg geirriteerd door raken.

De laatste keer heb ik dus zowel aan de arts als zijn assistente gezegd dat ik het irritant en onnodig vond dat we zo lang hadden moeten wachten. Volgende keer zal ik dus ook aan de telefoon nadrukkelijk vragen of het die dag aan het uitlopen is voordat ik de deur uit ga.

Kom zeg, als ik een afspraak heb dan zorg ik ook dat ik mijn tijd goed in deel, die klant kan er niets aan doen dat ik in de file beland, dus ik hou daar rekening mee (kijk op voorhand of er files zijn en heb de radio aan) of bel op tijd als het wat later wordt.

Artsen zouden mi dus veel efficienter kunnen worden als ze mensen sneller de deur uitwerken en mensen vragen op voorhand om 2 afspraken achter elkaar te maken (dubbele tijd) als ze een lijstje met klachten hebben, dit zodat het niet zo belachelijk kan uitlopen.

Ik vind een uur uitloop echt absurd.

Drie vragen manda rijn

Let jij op of je echt niet meer tijd doorbrengt bij de huisarts dan wat er voor een afspraak staat? En als je tijd om is zeg je dan dat je de rest in een nieuwe afspraak wilt bespreken? Misschien over een week, als er weer een gaatje is?
En vraag 3: kun jij altijd over een hele dag garandéren dat je alles binnen de tijd af kunt handelen die je 's morgens vroeg daarvoor uitgetrokken hebt?
Ik heb in mijn werk ook te maken met boze mensen die lang hebben moeten wachten. Ik vind die boosheid begrijpelijk, wachten is niet leuk en in sommige situaties nog duur ook. Maar als ik ver buiten de tijd die ik voor die persoon mag uittrekken nog steeds met hem spreek denkt hij ábsoluut niet aan de mensen die nog na hem komen. Erger nog, hij vindt dat die andere mensen maar op hém moeten wachten, hij moest immers ook wachten. Een enkeling heeft door waar hij mee bezig is en geeft toe te snappen waardoor de wachttijden oplopen. Als hij meer tijd nodig heeft om zijn probleem op te kunnen lossen of te bespreken kan dat met een ander ook gebeuren. De mens zit soms ietwat egoïstisch in elkaar.

Anders

Jij: Voed lekker je eigen kinderen op en accepteer dat kinderen soms ongemanierd zijn...
Ik: doe wat je moet doen en laat deze discussie voor wat het is als je niks betamelijks toe te voegen hebt.

Uitlpende afspraken

Ik probeer wel mijn afspraken bij een arts zo kort mogelijk te houden, juist omdat ik weet dat wachten vervelend kan zijn. Soms weet je van tevoren dat je lang moet wachten. Bijv bij oogheelkunde van het AMC trokken we (tegenwoordig hoeven we niet meer mee ) er uren voor uit, omdat zelfs een vroege afspraak om 9 uur uit kon lopen tot kwart over 11.., vervelend ja, als je er met een kind zit, ook erg vervelend trouwens als je er als volwassene zit in afwachting van een erg spannende uitslag. Maar ik ben er nooit boos over geworden, ik snap alleen de planning niet.

Tops

Natuurlijk kan het anders, bij kinderoncologie (ook AMC) waren we bijna altijd gelijk aan de beurt, maar bij oogheelkunde (althans bij de artsen bij wie hij op controle gaat) is 2 uur wachten heel kort, dat is al jaren zo, dat is inderdaad een kwestie van verkeerd plannen.

Ot reina

Ik werd door de oogarts in het streekziekenhuis door gestuurd naar een academisch en kon kiezen tussen AMC en UMCU. Ben blij dat ik AMC niet gekozen heb als ik jouw verhaal zo lees. Zo extreem lange wachttijden ben ik nog nooit tegen gekoemen, zelfs in ons crisisziekenhuis waar nooit iets goed loopt. Nu maar hopen dat ze in Utrecht geen 3 uur wachttijd hebben...
Onze huisarts is altijd te laat en daar reken ik zelf ook op. Als hij op tijd zoou draaien zou ik te laat voor mijn afspraken zijn. Maar dat hij altijd uitloopt accepteer ik omdat ik weet dat hij voor iedereen de tijd neemt als dat nodig is en je niet afscheept (zoals mijn bedrijfsarts die midden in een emotioneel gesprek zei: ik moet afronden anders loop ik teveel uit); daar kan ik veel minder tegen.

Tops en puck

Wie weet ligt het aan de arts waar hij naar toe moet, als het niet uitmaakt bij welke arts je komt is het wellicht anders. Op zich is het systeem hetzelfde als bij de andere afdelingen, alleen de wachttijden zijn verschillend Het kan ook zijn dat de betreffende arts er vaak tussenuit geroepen wordt voor heel specialistische zaken. Maar omdat we weten dat het zo werkt houden we er al rekening mee. En aangezien we wel ontiegelijk blij zijn met de resultaten die ze behaald hebben, hebben ze veel krediet bij ons opgebouwd

Pandia

als bij een specialist het altijd uit loopt dient hij/zij zijn afspraken ruimen in te plannen of anders om te gaan met de tijd. Dat moet iedereen die werkt namelijk, of efficienter leren werken of ruimer de tijd inplannen om het werk goed te doen.

Zo uniek is het allemaal niet wat ik zeg.

Kijk ik vind het helemaal niet erg om een kwartier ofzo te moeten wachten, maar een uur vind ik echt idioot. Het is mij afgelopen jaren ook opgevallen dat de ene arts zelden uitloopt en de andere heel veel tijd kan uitlopen. Mijn vorige huisarts zei het gewoon als de tijd bijna om was, kijk dat vind ik duidelijk. Zij liep dus ook nauwelijks uit.

Wat me ook verbaast

Waar ik ook altijd van sta te kijken is dat ze het spreekuur 's morgens al te laat beginnen. Mijn huisarets begint om 8 uur, maar komt om 10 over 8 pas de praktijk binnen. En als je dan voor iedere patiënt ook nog goed de tijd neemt. Tja, kijk dan niet op dat het spreekuur zo uitloopt. Dan loop je de hele dag achter de feiten aan te hollen. En dat is me bij meerdere artsen en specialisten al opgevallen. Als je als eerste patiënt al een kwartier moet wachten, dan wordt de rest alleen maar erger. Overigens hebben wij met diverse specialismes in het Weezenlanden in Zwolle alleen maar goede ervaringen qua wachttijd. Het is daar al meerdere keren voorgekomen dat we daar al voor de afgesproken tijd klaar waren met het consult. En pas 1 keer dat ik een half uur heb moeten wachten, maar dat kwam omdat er 1 personeelslid onverwacht ziek was en 's morgens vroeg de vervanger er nog niet was.

Het is heel eenvoudig

Een lege wachtkamer: dát kost geld. Dat jij daar zit te wachten, kost het ziekenhuis/de specialist/de huisarts niets. Poli's plannen hier in het ziekenhuis 3 patienten per 15 minuten. Dat is 5 minuten per patient, dat is 12 in een uur - denk wij dan met ons simpele verstand. Mis. In een uur worden 15 afspraken gefrommeld, zodat de dokter nevernooit zit te niksen. Heel eenvoudig.
De huisartsen hier plannen, voor zover ik het kan overzien (ik kom nogal eens bij een andere huisarts als ik meega met iemand), 10 minuten per patient. En dan geen zes in een uur, maar negen. Gewoon, zodat er áltijd iemand in de wachtkamer zit die naar binnen kan.

Tirza

Reina, oogheelkunde amc

Reina ik moest voor mezelf naar oogheelkunde in het AMC en ik heb het werkelijk nog nooit zo grijs gegeten als de eerste keer. We zaten daar halverwege de ochtend al en zijn pas rond een uur of 2 weer naar buiten gegaan, ze waren ons volgens ons gewoon vergeten. Manlief is uit zijn vel gesprongen. Je zag er ook mensen zitten met een boek van bij wijze van spreken 800 pagina´s. `Door ervaring wijzer geworden´ legde iemand uit. Ik heb een engelengeduld maar zelfs dat raakt daar op.