Logeren
Laatst vroeg een vriendin van mij of ze mijn oudste een keer te logeren mocht hebben.
Ze zouden er dan een leuke dag van maken.
Ik heb dat afgeketst, immers mijn zoontje is nog maar net 2 en dat vond ik te jong. Mijn vriendin, kinderloos, vond me maar een zeur
Maar, zat ik later te denken, ik had inderdaad eigenlijk helemaal geen enkele goede reden om nee te zeggen. Mijn zoontje zal het hartstikke leuk vinden daar twijfel ik niet aan, hij krijgt alle aandacht, mijn vriendin is geweldig met kinderen, hij kent haar goed, hij krijgt alle aandacht, zij is zorgzaam en zal goed op hem passen.
Het enige was dat ik hem geen nacht van mij vandaan wil hebben als dat niet perse hoeft. Bij mijn bevalling is hij bij mijn schoonouders geweest, maar toen wilde ik hem diezelfde dag gelijk weer terug bij mij hebben en mijn man denkt daar precies hetzelfde over.
Want wij zijn sukkels, wij hebben eigenlijk allebei heimwee als we niet thuis zijn. Ik vond vroeger de schoolkampen verschrikkelijk, ging nooit uit logeren omdat ik niet wilde. Ik had vorig jaar een zakelijk weekendje weg en ik was echt miserabel.
Op vakanties hebben wij het niet zo erg, omdat wij dan met zijn vieren zijn.
Mijn man is minstens net zo erg. Toen mijn man een week lang in Heerenveen moest werken en daar een hotel kon nemen is hij iedere avond naar huis gereden, om dan 's ochtends allejezeusvroeg weer in de auto terug naar Heerenveen te rijden. Hij heeft een zakenreis naar curaçao voor tien dagen afgewezen en hij rijdt altijd naar huis, maakt niet uit hoe laat het wordt en ik laat hem naar huis rijden omdat ik dat wel prettig vind
Echt een zwaktebod van ons allebei eigenlijk en nou torpedeer ik dus een logeerpartijtje van mijn zoon onder het mom van 'hij is te jong' maar eigenlijk omdat ik hem niet van mij vandaan wil hebben.
Hoe hebben jullie dat gedaan, hoe oud waren jullie kinderen toen ze voor het eerst uit logeren gingen?
Eigenlijk, om heel eerlijk te zijn wil ik even een klankbord. Omdat ik me terdege van bewust ben dat ik overdrijf en neurotisch ben.
Aan de ene kant denk ik dat ik met twee nog helemaal niet met het loslaten van je kind bezig hoef te zijn, aan de andere kant wil ik niet dat mijn zoontje later net zo suf wordt als man en ik.
Wat vinden jullie?
Heerlijk lijkt me dat (ot)
Een gezin vol lezers, dat had ik zo graag willen hebben 
Helaas, dochter en ik zijn echte lezers, man en zoon helemaal niet. Zo jammer ....
Precies sancy
Allemaal lezers, maar zelden tegelijkertijd... Helaas
Lezers
Hier steekt het elkaar lekker aan met lezen, zo fijn... Zo zat ik in mijn favoriete maandblad en zoon in zijn zojuist ontvangen boek te lezen. De jongste twee doken in tijdschriften, het werd stiller en stiller... En toen sliep ik 
Haha
Dan ben je verder dan ik, Terpi. Hier is de situatie meer als bij Reina: moeder en dochter lezen alles wat voor ogen komt, man leest voornamelijk studiemateriaal en zoon houdt niet van lezen. Gelukkig kan zijn moeder 'het allerbeste voorlezen van de hele wereld' 
Donald duck....
die brengt hier bij vlagen echt rust (en dat is wel nodig ook, ter afwisseling van het gekkenhuis dat het hier ook vaak is).
Af en toe hangen er 3 kinderen over de bank gedrapeerd, onder allerlei kleedjes en dekbedden. Op de diverse leuningen zeker 150 ducken. Zo vredig....heeerlijk!
Ingrid
Nooit geoefend en toch geen drama
Wij zien ook niet het nut van leren logeren of het leuke ervan. Ik denk dat dat toch gewoon een kwestie is van persoonlijke voorkeuren en dat er niets mis mee is om je kinderen niet uit logeren te sturen net zo min als dat het onaards zou zijn als je je kinderen wel laat logeren. Wel zou ik als ouder niet snel iets doen wat tegen je gevoel ingaat.
Het nut van 'leren logeren' doet me erg denken aan het in babytijd gepropageerde nut van je baby 'leren alleen te slapen'. Allebei geven ze als reden dat het kind als je dat niet vroeg leert het later niet zou leren, nou dat blijkt in de praktijk hier niet op te gaan.
Ik heb mijn baby's nooit geleerd om alleen in slaap te vallen door ze wakker weg te leggen en toch deden ze het op een gegeven moment vanzelf. Ik heb mijn kinderen ook nooit geleerd om alleen op een kamertje te slapen. Ze sliepen in het begin bij ons in bed en toch ging de overgang naar eigen bed op de kinderkamer toen ze ouder waren zonder problemen.
We hebben dus ook niet geoefend met ergens anders logeren en toen ik een paar jaar geleden vanwege peritonitis met zeer grote spoed van het ene op het andere moment naar het ziekenhuis moest zijn de kinderen die bij een vriendinnetje speelden daar blijven logeren en de andere opgehaald door hun peetouders en daar gebleven. 'T was geen enkel probleem voor ze.
Misschien dat het deels genetisch is. Of misschien komt het doordat ze wel gewend zijn dat niet altijd alles volgens hetzelfde schema verloopt. Ze hebben door reizen wel vaak samen met ons ergens anders dan in hun eigen bed geslapen. Ze zijn als het hele gezin in Nederland bij familie te gast is er ook wel aan gewend dat ze dan soms door opa of oma naar bed wordende gebracht of 's ochtends als ze naar beneden komen in een vreemd huis daar hun tante aan treffen die hun ontbijt verzorgd ipv hun ouders.
Aaf:"Ik bedoelde dat het mij opvalt bij grote kinderen (bijv. van vrienden) die wel moeite met logeren hebben dat zij vroeger nooit uit logeren gingen."
Wat Aaf zegt is een beetje kip-ei verhaal. Hebben die kinderen moeite met logeren omdat ze dat vroeger nooit deden of deden ze dat vroeger nooit omdat ze er moeite mee hadden? Verder vraag ik me af of die kinderen altijd in hun eigen bed met hetzelfde vertrouwde thuisschema sliepen of meer aan flexibele omstandigheden gewend waren?
Groeten Primavera
Kip en ei
Kip en ei. je hebt gelijk; ze logeerden vroeger niet(en dan bedoel ik jong;3-4 jaar) omdat hun ouders het niet nodig vonden en het niet nodig was. Het zijn kinderen die inderdaad thuis sliepen , in hun eigen bed, altijd hetzelfde ritme. Die ook als baby thuis sliepen en waar veel draaide om het slaapuurtje van de baby. Allemaal niets mis mee en het is dan ook geen gegeven dat een kind dan niet ergens slapen kan. Maar door het strakke ritme en alleen het vertrouwde thuis kijkt een kind dus niet verder dan z'n neus lang is. Slapen bij anderen of afwijking van altijd maar hetzelfde ritme is dan wel sneller ongewoon of eng.
Onze kinderen logeerden al jong, maar werden ook veel meegenomen waardoor ze ergens anders sliepen. Ook naar buitenland waar ze een ander ritme hadden. Waar we met z'n zessen in de trein of een hotel sliepen.
Toch geloof ik dat hierdoor kinderen flexibel worden in veel dingen en dus ook in logeren. Ik vind dat prettig. Maar het is maar net waar je als ouder voor kiest en waar je jezelf prettig bij voelt. Maar het kan toch geen kwaad het soms net even anders te doen dan dat je gewend bent.
Maar als je een kind van 2 nog te jong vind zou ik het niet doen. Kan volgend jaar toch ook. Of als ze 4 zijn? Maar met 8 of 10 jaar ofzo vind ik laat. Ik kan mij dan ook voorstellen dat het een hele happening wordt voor een kind(en voor de ouder). Als je jong begint is het meer "gewoon". Gewoon leuk.
Reactie;
Ik werk twee dagen per week, man vijf dagen per week. Kids gaan naar school/ kdv. En ja hoor, wij gaan regelmatig samen uit eten of naar de film, etc. Of apart, bijvoorbeeld met vrienden en dan wordt het wel eens laat, maar dan slapen we om de beurt uit. Of even de kiezen op elkaar.
Van mij hoeven ze pas uit logeren als ze dat zelf willen en dan zwaai ik ze al veel plezier wensend uit. Nu hoeven ze niet uit logeren omdat wij zonodig allebei willen doorhalen en uitslapen.
Wat dat betreft sluit ik me bij Dirksmama aan.
Linda
Ergens anders slapen
Ik vergat nog het argument over "nooit ergens anders slapen". Op het kdv en vakantie slapen ze altijd prima. Wel even wennen, natuurlijk, maar dat moet ik zelf ook altijd de eerste nacht. En niks slaapt zo lekker als je eigen bed!
Linda
