Kindvrij en kindblij
In dit topic is er plek voor de kindvrijen en de kindblijen, om met elkaar in gesprek te gaan.
Hoe ben je gekomen tot je overtuiging om wel/geen kinderen te krijgen? Wat valt je op aan mensen met/zonder kinderen, of wat heb je altijd willen vragen? Welke vooroordelen heb je over kindvrijen/kindblijen en heb je zelf te maken met vooroordelen door deze grote levenskeuze?
In dit topic mag je los, geen onderwerp is taboe.
Renmuis schreef op 22-09-2021 om 20:22:
[..]
Vooruit, in een poging tot on-topic, onverwachte dingen die ik wel chill vind aan kinderen hebben:
- de eerste periode na de bevalling voelde ik me echt onoverwinnelijk. Ik was al na twee weken weer af en toe op mijn werk (controversieel, weet ik) en kon alle irritaties opeens zo makkelijk van me af laten glijden, en gezag kwam echt vanzelf. Echt van het niveau: O ja? Ik heb net een 10 ponder uit mijn vagina weten te persen, ben opengescheurd van vagina tot anus, en sta hier toch en ik wil nu dat je deze taak afmaakt. Um, dat zei ik natuurlijk niet, maar het gevoel was er wel degelijk. Ik weet dat veel vrouwen slechte herinneringen aan hun bevalling hebben, en de mijne was ook geen walk in the park, maar ik voelde me zo rete-cool dat ik daar nog minstens een jaar op heb kunnen teren.
- ik heb een excuus om vaker thuis te blijven en eerder naar huis te gaan wat bijna universeel geaccepteerd word
- ik kan schaamteloos op straat en in het park zingen en dansen met mijn dochter. Zingen en dansen op straat deed ik altijd al graag, maar nu ben ik een vrolijke moeder in plaats van een weirdo.
- als ze klein zijn, vinden kinderen alles wat je doet GENIAAL. Ik weet dat dit (snel) overgaat, maar nu geniet ik van het persoontje dat mij de allerslimste, grappigste en sterkste vrouw ter wereld vindt.
- ik heb (tot nu toe) veel meer positieve interacties met buren en vreemden. Van een kort gesprekje met een andere ouder in de speeltuin, het groeten van de buren dat mijn dochter altijd enthousiast doet en waardoor we nu een betere relatie hebben, tot mensen op straat die me te hulp schieten of eventjes mijn dochter afleiden in de rij voor de supermarkt. Ik merk dus gelukkig niet zoveel van de oordelen van kindvrije of kindblije mensen.
- mensen gaan er redelijk snel vanuit dat je een verantwoordelijke volwassen vrouw bent als je moeder bent. Ook al verschijn je op je werk met verwilderde haren, blauwe verf op je wang en een oversized Star Wars t-shirt aan. Gebeurde dat pre-kind, dan ging men ervan uit dat ik me had lopen bezatten met een of andere foute tinder-date. Nu heb ik gewoon een peuter.Niet bedoeld als reclame trouwens, maar dat was na de verwijzing naar mijn totaal ruptuur wel duidelijk, denk ik.
Zo herkenbaar. Ik voelde me de uren na de bevalling echt onoverwinnelijk. Dat er op dat moment nog overlegd werd over wel of geen ambulance en wel of geen bloed transfusie ging volledig langs mij heen. Ik bleef maar herhalen dat het zo geweldig was en dat ik het zo nog wel honderd keer zou doen. En doordat ik me zo geweldig voelde mocht ik het thuis nog even twee uur aankijken. Een uur later kwam ik bij terwijl mijn vader me van de badkamer vloer terug naar bed droeg. En ondanks dat dacht ik nog steeds dat ik op mijn aller allermooiste was. Toen ik dat twee dagen later vol trots vertelde aan het kraambezoek en vriendlief voorzichtig zei dat ik mij vooral op mijn allermooist voelde was ik echt gepikeerd. Die avond liet hij mij foto's zien van de uren na de bevalling waarop te zien was dat ik meer dood dan levend was. En toch ondanks dat ik weet dat ik er niet uitzag alsof ik op mijn best was, voelt het nog steeds alsof ik die dag op mijn mooist, krachtigst en best was. Wat een bijzondere ervaring.
En nee ook mijn bevalling was niet de gemakkelijkste. 13 uur, bijna tien pond en ook nog een sterrenkijker wat te laat werd opgemerkt. En dus na afloop nog veel te veel bloed verloren.
Hier kindvrij en blij, ik word alleen wel minder blij van de buurtkinderen die de hele dag op straat lopen te krijsen.
Ik ben kindvrij. Ik heb nooit een kinderwens gehad en mijn partner gelukkig ook niet. Nou heb ik last van angststoornissen en depressies met bij vlagen suïcidale gedachten, dus ik vermoed dat ik ook niet bepaald een stabiele basis kan bieden.
Wat me opvalt aan mensen met kinderen is dat je als kindvrije vooral niks mag vinden van hoe er wel of niet wordt opgevoed en dat mensen met kinderen het in mijn omgeving raar vinden dat ik ze niet heb.
De vooroordelen zijn dan ook dat ik kinderen haat (niet waar) en dat ik ze dan vast wel niet kan krijgen (geen idee, nooit geprobeerd).
Als iemand vraagt wat er precies zo leuk is aan het hebben van kinderen, dan weet ik nooit waar ik moet beginnen.
Het is een eindeloze stroom van lieve, grappige, schattige, zoete momenten die haast te klein en onbenullig zijn om over te praten, maar samen geven ze mijn leven zoveel meer lichtheid en geluk.
We hebben elke dag wel een keer de slappe lach, of er gebeurt iets geks waar we het dagen later nog over hebben, terwijl het maar iets onbenulligs was, maar voor ons is het zeer belangrijk. Ik geniet zo intens van die kleine momenten.
We varen veel met onze boot en mijn jongste kan urenlang met het water spetteren en kijken hoe de waterdruppels naar beneden glijden, terwijl mijn oudste leert varen en oefent met zwemmen. Kinderen geven glans aan alles wat je doet. Je ziet de dingen weer alsof je ze voor het eerst ziet. Het voelt als een eer om hun moeder te kunnen zijn in deze wonderbaarlijke wereld.
zij zijn het belangrijkste, belangrijker dan mezelf, dat geeft verantwoordelijkheid en zorgen maar het is ook relativerend. Opvoeden is een hele klus maar er is dagelijks gezelligheid, humor, knusheid en onvoorwaardelijk houden van en trots.
Misspiglet schreef op 22-09-2021 om 21:58:
Ik ben kindvrij. Ik heb nooit een kinderwens gehad en mijn partner gelukkig ook niet. Nou heb ik last van angststoornissen en depressies met bij vlagen suïcidale gedachten, dus ik vermoed dat ik ook niet bepaald een stabiele basis kan bieden.
Wat me opvalt aan mensen met kinderen is dat je als kindvrije vooral niks mag vinden van hoe er wel of niet wordt opgevoed en dat mensen met kinderen het in mijn omgeving raar vinden dat ik ze niet heb.
De vooroordelen zijn dan ook dat ik kinderen haat (niet waar) en dat ik ze dan vast wel niet kan krijgen (geen idee, nooit geprobeerd).
Waarom zou je als iemand die er niks van weet iets willen vinden over de opvoeding en dat blijkbaar ook nog uitdragen? Alleen al het oordeel dat spreekt uit ‘hoe er wel of niet wordt opgevoed’ Bemoei je met je eigen zaken. Geldt trouwens ook voor die mensen die vooroordelen over jouw kindvrijheid hebben.
Ayla schreef op 22-09-2021 om 22:31:
zij zijn het belangrijkste, belangrijker dan mezelf, dat geeft verantwoordelijkheid en zorgen maar het is ook relativerend. Opvoeden is een hele klus maar er is dagelijks gezelligheid, humor, knusheid en onvoorwaardelijk houden van en trots.
Dit heb je heel mooi gezegd, ben het helemaal met je eens🌸
Julali schreef op 22-09-2021 om 18:21:
[..]
Maar dan bied je dus je hulp aan. Het is niet zo dat er wordt gedaan alsof het jouw primaire verantwoordelijkheid is om voor zijn ouders te zorgen en dat je vervolgens afhankelijkheid wordt verweten als je wil dat je man iets voor zijn eigen ouders doet
O ja, je bent het echt, zonder enige twijfel. Ik heb één kind, dat is toch ook niet goed volgens jou?
Zelf hebben man en ik één kind. Mijn zus en zwager zijn kindvrij. Mijn beide broers hebben beiden drie kinderen.
Mijn ene broer en diens vrouw krijgen het amper rond met de zorg voor hun kinderen. Bij mijn andere broer en vriendin gaat het prima.
Het is van zoveel factoren afhankelijk in hoeverre je veel stress ervaart. Daar is eigenlijk geen eenduidig antwoord op te geven.
Wel geloof ik mensen met (kleine) kinderen niet die zeggen dat hun leven niet noemenswaardig is veranderd sinds de komst van hun kinderen en ze niks hoeven in te leveren.
Ayla schreef op 22-09-2021 om 22:31:
zij zijn het belangrijkste, belangrijker dan mezelf, dat geeft verantwoordelijkheid en zorgen maar het is ook relativerend. Opvoeden is een hele klus maar er is dagelijks gezelligheid, humor, knusheid en onvoorwaardelijk houden van en trots.
Zo mooi en krachtig samengevat wat ouderschap inhoud, compliment👍
Kinderen zijn inderdaad belangrijker dan ik zelf. Zeker toen ze nog wat jonger waren en meer hulp nodig hadden bij bepaalde zaken. Niet genoeg brood in huis? Kinderen naar school met een ontbijt in hun buik en een goed gevulde trommel voor de lunch dan langs de supermarkt en bij thuiskomst zelf ontbijten.
Zorgen zijn er ook genoeg (geweest). Groot groeien ging hier helaas niet helemaal zonder complicaties, als een aangeboren afwijking en nare ziektes. Waardoor we als ouders heel druk waren met de kinderen, zonder daarbij onszelf weg te cijferen. Als het dan weer even een periode wat beter ging hadden we weer meer tijd voor onze eigen hobbies en behoeften.
Nu ze groot zijn (19 en 16) zijn de dagen gevuld met humor (vooral jongste is kei in humoristische samenvattingen van allerlei zaken) is het echt gezellig aan tafel. We houden van ze en zijn ontzettend trots dat ze allebei in moeilijke corona tijden een of meerdere diploma's hebben weten te halen en nu opgewekt verder studeren om iets van hun toekomst te maken.
Het mag duidelijk zijn dat ook wij ondanks de zorgen die er zijn/waren nog steeds kindblij zijn
ik ben kindblij en inmiddels moeder van 3 jonge kinderen. Ik sta achter deze keuze maar ik begrijp ook goed de keuze van mensen die anders kiezen. Er zijn aspecten die gewoon niet leuk zijn aan kinderen. Ik vind de gedachte aan nog 10 jaar in een zwembad zitten voor zwemles bijvoorbeeld echt vreselijk. En daarna al die clubjes waardoor je van Hot naar her rijdt en je hele zaterdag in het teken staat van activiteiten voor je kinderen staat mij ook niet aan. In dat opzicht heeft het bewust kindloos zijn veel voordelen. Vooral het naar eigen inzicht indelen van je tijd lijkt me erg prettig. Ik zie voordelen van zowel het leven met als zonder kinderen. Ik zou fie van mij voor geen goud meer willen missen maar ik kan mij wel voorstellen dat je ook kindvrij erg blij kan zijn.
Ik vind het mooi om te lezen hoe Bakblik, Ayla etc. het ouderschap ervaren. Kinderen verdienen het beste, zeg ik wel eens. En met het beste bedoel ik dan ouders die bereid en in staat zijn de kinderen hun eerste prioriteit te maken en een stabiele basis te bieden. Ik ben daar niet toe bereid, dus dat bespaar ik mijn niet bestaande kind.
Ook word ik soms een beetje treurig van mooie omschrijvingen als deze. De kinderen die ik het dichtstbij heb meegemaakt, hebben geen stabiele basis. Zaken die vanzelfsprekend zouden moeten zijn, hebben zij jaren moeten missen. Oprechte aandacht, veiligheid, het gevoel een prioriteit te zijn. Ik had ze dat zo gegund.
Duiveninhetnieuws schreef op 23-09-2021 om 07:35:
[..]
Waarom zou je als iemand die er niks van weet iets willen vinden over de opvoeding en dat blijkbaar ook nog uitdragen? Alleen al het oordeel dat spreekt uit ‘hoe er wel of niet wordt opgevoed’ Bemoei je met je eigen zaken. Geldt trouwens ook voor die mensen die vooroordelen over jouw kindvrijheid hebben.
Misschien niet helemaal goed opgeschreven. Het is echt niet zo dat ik achter allerlei ouders aanren om iets te zeggen over de opvoeding. Alleen wat mij wel opvalt als er vrienden met kleine kinderen bij mij in huis zijn, die iets doen of pakken wat ik liever niet heb en ik zeg daar wat van, gewoon op een normale manier “Hier kun je beter niet mee spelen, ik heb wel een knuffel, kleurboek, spelletje of wat dan ook.”, dat de ouders dan vaak geïrriteerd raken omdat ik blijkbaar iets vind van de opvoeding. En ja, ik vind inderdaad dat in mijn huis mijn regels gelden, maar ook dat als ik op straat loopt en een kind rent keihard tegen me op ik best daar iets van mag zeggen.
Doornroosje75 schreef op 23-09-2021 om 10:21:
Ik vind het mooi om te lezen hoe Bakblik, Ayla etc. het ouderschap ervaren. Kinderen verdienen het beste, zeg ik wel eens. En met het beste bedoel ik dan ouders die bereid en in staat zijn de kinderen hun eerste prioriteit te maken en een stabiele basis te bieden. Ik ben daar niet toe bereid, dus dat bespaar ik mijn niet bestaande kind.
Ook word ik soms een beetje treurig van mooie omschrijvingen als deze. De kinderen die ik het dichtstbij heb meegemaakt, hebben geen stabiele basis. Zaken die vanzelfsprekend zouden moeten zijn, hebben zij jaren moeten missen. Oprechte aandacht, veiligheid, het gevoel een prioriteit te zijn. Ik had ze dat zo gegund.
Mooi gezegd, Doornroosje. Zo is het natuurlijk ook.
Het blijft gek dat mensen ons kinderen willen aanpraten, juist omdat we van onszelf weten dat het niet bij ons past en we al die opofferingen er niet voorover hebben. Mensen zouden juist blij moeten zijn dat we zoveel zelfinzicht hebben. 
Misspiglet schreef op 23-09-2021 om 10:35:
[..]
Misschien niet helemaal goed opgeschreven. Het is echt niet zo dat ik achter allerlei ouders aanren om iets te zeggen over de opvoeding. Alleen wat mij wel opvalt als er vrienden met kleine kinderen bij mij in huis zijn, die iets doen of pakken wat ik liever niet heb en ik zeg daar wat van, gewoon op een normale manier “Hier kun je beter niet mee spelen, ik heb wel een knuffel, kleurboek, spelletje of wat dan ook.”, dat de ouders dan vaak geïrriteerd raken omdat ik blijkbaar iets vind van de opvoeding. En ja, ik vind inderdaad dat in mijn huis mijn regels gelden, maar ook dat als ik op straat loopt en een kind rent keihard tegen me op ik best daar iets van mag zeggen.
Ik heb ook soms dat mensen zonder kinderen soms ook gewoon een helder goed advies hebben bij sommige situaties, en soms ook weer niet maar dan zeg ik ook normaal van nee dat heb ik dus al geprobeerd, of nee dat vind hij niet fijn..
Bij mijn vriendinnen ook, tis niet dat ik meteen afkeur wat voor advies ze geven al hebben ze geen kinderen, soms zeggen ze en als je dit probeerd.. en dan soms denk ik hey ja.. dat kan miss nog wel eens lukken.. en soms zeg ik nope tried it..
En idd soms heb je ook echt mensen die het denken beter te weten en door blijven drammen terwijl je als ouder donders goed weet dat dat niet zo werkt voor een kind of boor jou kind, maar dat is dan weer een ander geval idd.
