Kindvrij en kindblij
In dit topic is er plek voor de kindvrijen en de kindblijen, om met elkaar in gesprek te gaan.
Hoe ben je gekomen tot je overtuiging om wel/geen kinderen te krijgen? Wat valt je op aan mensen met/zonder kinderen, of wat heb je altijd willen vragen? Welke vooroordelen heb je over kindvrijen/kindblijen en heb je zelf te maken met vooroordelen door deze grote levenskeuze?
In dit topic mag je los, geen onderwerp is taboe.
Niks maakt mij kind BLIJ, ik hoef dus ook niet over de streep getrokken. 
Duiveninhetnieuws schreef op 22-09-2021 om 18:37:
[..]
Wat koud zeg. Ik doe graag iets voor mijn schoonouders, niet omdat ik vrouw ben, maar omdat het lieve mensen zijn die ook goed zijn voor ons. Mijn man doet omgekeerd ook weleens iets voor mijn ouders. Daar hoef ik niet om te vragen, dat gaat helemaal vanzelf.
Natuurlijk is dat zo, maar blijkbaar geldt voor TO dat je in alles 50/50 moet doen, behalve vwb liefde voor je (schoon)ouders, dan is het ieder voor zich 
Littledragon schreef op 22-09-2021 om 18:39:
wat ik een beetje mis in dit topic is het woord wat in de titel staat: Kindblij.
Ik lees vooral allerlei verhalen over dingen die ouders doen, moeten en/of regelen rondom kinderen. Niet echt een reclame om iemand over de streep te trekken.
wat maakt je kindBLIJ?
Ah nee, dan krijg je van die zijige verhalen over glimlachen op snoetjes enzo
Doornroosje75 schreef op 22-09-2021 om 18:42:
[..]
Dat komt een beetje door mij, ben ik bang. Ik heb ooit beweerd dat als je kinderen hebt, je niet meer alles kunt doen wat je voorheen deed. En toen bleek dat je gewoon alles nog kunt doen. Zoals mantelzorgen, dus.
Maarre ...over de streep trekken? Waarom zou je dat willen doen?
oh nee, ik val niet over de streep te trekken. Maar het viel me op dat er weinig leuks aan het hebben van kinderen wordt beschreven. 
Littledragon schreef op 22-09-2021 om 18:45:
[..]
oh nee, ik val niet over de streep te trekken. Maar het viel me op dat er weinig leuks aan het hebben van kinderen wordt beschreven.
Zeker niet als je niet kunt terugvallen op een partner vooral! 
Miraval schreef op 22-09-2021 om 18:40:
Julali het valt mij op dat je heel vaak in verwijdt naar een man/vrouw verhouding? Alsof je niks extra's voor je man of zijn familie wil doen wanneer hij dit ook niet doet? Een soort van patstelling in jullie relatie? Ik moet werken dus hij ook, ik moet voor de kinderen zorgen dus hij ook. Ik moet werken dus heb ook recht op een x aantal vrije avonden in de week?
Iemand anders schreef het eerder ook al, alsof je ergens toch met bepaalde ideeën opgevoed bent en daar nu keihard tegenaan aan het schoppen bent? Het zou namelijk wel heel veel van je posts verklaren?
In onze relatie is dit vanzelfsprekend. Wij gunnen elkaar de wereld en daardoor is er van discussies over dit onderwerp geen sprake.
Dat wij in de eerste plaats voor onze eigen families zorgen voelt ook heel logisch. Uiteraard doe ik vaak genoeg iets liefs voor mijn schoonmoeder, maar als zij plotseling naar het ziekenhuis moet, dan is mijn man de eerste persoon om haar daar te brengen en niet ik. Niet omdat wij alles op een weegschaal leggen, maar omdat het zijn moeder is.
Het is eigenlijk alleen buiten mijn relatie dat wij hier soms verbaasde reacties op krijgen en dat wij merken dat de wereld om ons heen nog erg traditioneel is.
Kennelijk is het nog steeds heel raar als een man voor zijn eigen kinderen en familie zorgt, gewoon omdat hij dat zelf belangrijk vindt en dus niet omdat er een trut van een vrouw tegenover staat die hem dwingt in een patstelling zoals jij het noemt.
Binnen mijn relatie is dit geen issue.
Julali schreef op 22-09-2021 om 18:49:
[..]
In onze relatie is dit vanzelfsprekend. Wij gunnen elkaar de wereld en daardoor is er van discussies over dit onderwerp geen sprake.
Dat wij in de eerste plaats voor onze eigen families zorgen voelt ook heel logisch. Uiteraard doe ik vaak genoeg iets liefs voor mijn schoonmoeder, maar als zij plotseling naar het ziekenhuis moet, dan is mijn man de eerste persoon om haar daar te brengen en niet ik. Niet omdat wij alles op een weegschaal leggen, maar omdat het zijn moeder is.
Het is eigenlijk alleen buiten mijn relatie dat wij hier soms verbaasde reacties op krijgen en dat wij merken dat de wereld om ons heen nog erg traditioneel is. Zo ook op dit forum. Binnen mijn relatie is dit geen issue.
Ik denk dat je vooral denkt dat de wereld om je heen en hier op het forum nog erg traditioneel is.
Julali schreef op 22-09-2021 om 18:49:
[..]
In onze relatie is dit vanzelfsprekend. Wij gunnen elkaar de wereld en daardoor is er van discussies over dit onderwerp geen sprake.
Dat wij in de eerste plaats voor onze eigen families zorgen voelt ook heel logisch. Uiteraard doe ik vaak genoeg iets liefs voor mijn schoonmoeder, maar als zij plotseling naar het ziekenhuis moet, dan is mijn man de eerste persoon om haar daar te brengen en niet ik. Niet omdat wij alles op een weegschaal leggen, maar omdat het zijn moeder is.
Het is eigenlijk alleen buiten mijn relatie dat wij hier soms verbaasde reacties op krijgen en dat wij merken dat de wereld om ons heen nog erg traditioneel is.
Kennelijk is het nog steeds heel raar als een man voor zijn eigen kinderen en familie zorgt, gewoon omdat hij dat zelf belangrijk vindt en dus niet omdat er een trut van een vrouw tegenover staat die hem dwingt in een patstelling zoals jij het noemt.
Binnen mijn relatie is dit geen issue.
Dat heeft niks met traditioneel te maken. Maar bij jou met gedwongen in keurslijf en totaal krankzinnig doorgeslagen feminisme.
Littledragon schreef op 22-09-2021 om 18:39:
wat ik een beetje mis in dit topic is het woord wat in de titel staat: Kindblij.
Ik lees vooral allerlei verhalen over dingen die ouders doen, moeten en/of regelen rondom kinderen. Niet echt een reclame om iemand over de streep te trekken.
wat maakt je kindBLIJ?
Voor mij is dat smorgens vroeg als dochter heel enthousiast papa of/en mama roept en dan ons trakteert op een grote glimlach en een dikke knuffel.
Of als ze ondeugend is en daar dan zelf heel hard om moet lachen. Als ze een kindje van dezelfde leeftijd probeert te troosten. Als ze danst. Als ze bij mij op schoot kruipt en wil worden voor gelezen. Als ze weer iets nieuws heeft geleerd.
Zoveel kleine momenten op de dag die mij blij maken.
Bovendien heeft ze mij veranderd. Rustiger en zelf bewuster gemaakt. Ik heb nu veel meer zelfvertrouwen en ben veel minder perfectionistisch. Ik vind oprecht dat ze mij heeft verbeterd.
En ja daarnaast is ook alles wat eerder benoemd is als lastig/beperkend/moeilijk herkenbaar, maar voor mij persoonlijk is dat het 100% waard.
Al scrollend door de vele topics, trof ik dit topic. Waarbij ik, zo te lezen, de titel heel anders begreep dan bedoeld was. Kindvrij dús kind (wat er niet is gekomen) is blij. Dat lijkt me in ieder geval een gezonde zaak in veel gevallen.
Huppelreetje schreef op 22-09-2021 om 19:43:
Al scrollend door de vele topics, trof ik dit topic. Waarbij ik, zo te lezen, de titel heel anders begreep dan bedoeld was. Kindvrij dús kind (wat er niet is gekomen) is blij. Dat lijkt me in ieder geval een gezonde zaak in veel gevallen.
Doemijdieglazenbol schreef op 22-09-2021 om 17:34:
ik zit me al enkele tientallen pagina’s af te vragen of iemand nog plezier uit dit topic haalt. En zo ja, waarom.
Eens. En ik vind een een paar mensen nog veel irritanter posten dan de hoofdrolspeelster. Wat een gezuig.
Littledragon schreef op 22-09-2021 om 18:39:
wat ik een beetje mis in dit topic is het woord wat in de titel staat: Kindblij.
Ik lees vooral allerlei verhalen over dingen die ouders doen, moeten en/of regelen rondom kinderen. Niet echt een reclame om iemand over de streep te trekken.
wat maakt je kindBLIJ?
Vooruit, in een poging tot on-topic, onverwachte dingen die ik wel chill vind aan kinderen hebben:
- de eerste periode na de bevalling voelde ik me echt onoverwinnelijk. Ik was al na twee weken weer af en toe op mijn werk (controversieel, weet ik) en kon alle irritaties opeens zo makkelijk van me af laten glijden, en gezag kwam echt vanzelf. Echt van het niveau: O ja? Ik heb net een 10 ponder uit mijn vagina weten te persen, ben opengescheurd van vagina tot anus, en sta hier toch en ik wil nu dat je deze taak afmaakt. Um, dat zei ik natuurlijk niet, maar het gevoel was er wel degelijk. Ik weet dat veel vrouwen slechte herinneringen aan hun bevalling hebben, en de mijne was ook geen walk in the park, maar ik voelde me zo rete-cool dat ik daar nog minstens een jaar op heb kunnen teren.
- ik heb een excuus om vaker thuis te blijven en eerder naar huis te gaan wat bijna universeel geaccepteerd word
- ik kan schaamteloos op straat en in het park zingen en dansen met mijn dochter. Zingen en dansen op straat deed ik altijd al graag, maar nu ben ik een vrolijke moeder in plaats van een weirdo.
- als ze klein zijn, vinden kinderen alles wat je doet GENIAAL. Ik weet dat dit (snel) overgaat, maar nu geniet ik van het persoontje dat mij de allerslimste, grappigste en sterkste vrouw ter wereld vindt.
- ik heb (tot nu toe) veel meer positieve interacties met buren en vreemden. Van een kort gesprekje met een andere ouder in de speeltuin, het groeten van de buren dat mijn dochter altijd enthousiast doet en waardoor we nu een betere relatie hebben, tot mensen op straat die me te hulp schieten of eventjes mijn dochter afleiden in de rij voor de supermarkt. Ik merk dus gelukkig niet zoveel van de oordelen van kindvrije of kindblije mensen.
- mensen gaan er redelijk snel vanuit dat je een verantwoordelijke volwassen vrouw bent als je moeder bent. Ook al verschijn je op je werk met verwilderde haren, blauwe verf op je wang en een oversized Star Wars t-shirt aan. Gebeurde dat pre-kind, dan ging men ervan uit dat ik me had lopen bezatten met een of andere foute tinder-date. Nu heb ik gewoon een peuter.
Niet bedoeld als reclame trouwens, maar dat was na de verwijzing naar mijn totaal ruptuur wel duidelijk, denk ik. 
Renmuis schreef op 22-09-2021 om 20:22:
[..]
Vooruit, in een poging tot on-topic, onverwachte dingen die ik wel chill vind aan kinderen hebben:
- de eerste periode na de bevalling voelde ik me echt onoverwinnelijk. Ik was al na twee weken weer af en toe op mijn werk (controversieel, weet ik) en kon alle irritaties opeens zo makkelijk van me af laten glijden, en gezag kwam echt vanzelf. Echt van het niveau: O ja? Ik heb net een 10 ponder uit mijn vagina weten te persen, ben opengescheurd van vagina tot anus, en sta hier toch en ik wil nu dat je deze taak afmaakt. Um, dat zei ik natuurlijk niet, maar het gevoel was er wel degelijk. Ik weet dat veel vrouwen slechte herinneringen aan hun bevalling hebben, en de mijne was ook geen walk in the park, maar ik voelde me zo rete-cool dat ik daar nog minstens een jaar op heb kunnen teren.
- ik heb een excuus om vaker thuis te blijven en eerder naar huis te gaan wat bijna universeel geaccepteerd word
- ik kan schaamteloos op straat en in het park zingen en dansen met mijn dochter. Zingen en dansen op straat deed ik altijd al graag, maar nu ben ik een vrolijke moeder in plaats van een weirdo.
- als ze klein zijn, vinden kinderen alles wat je doet GENIAAL. Ik weet dat dit (snel) overgaat, maar nu geniet ik van het persoontje dat mij de allerslimste, grappigste en sterkste vrouw ter wereld vindt.
- ik heb (tot nu toe) veel meer positieve interacties met buren en vreemden. Van een kort gesprekje met een andere ouder in de speeltuin, het groeten van de buren dat mijn dochter altijd enthousiast doet en waardoor we nu een betere relatie hebben, tot mensen op straat die me te hulp schieten of eventjes mijn dochter afleiden in de rij voor de supermarkt. Ik merk dus gelukkig niet zoveel van de oordelen van kindvrije of kindblije mensen.
- mensen gaan er redelijk snel vanuit dat je een verantwoordelijke volwassen vrouw bent als je moeder bent. Ook al verschijn je op je werk met verwilderde haren, blauwe verf op je wang en een oversized Star Wars t-shirt aan. Gebeurde dat pre-kind, dan ging men ervan uit dat ik me had lopen bezatten met een of andere foute tinder-date. Nu heb ik gewoon een peuter.Niet bedoeld als reclame trouwens, maar dat was na de verwijzing naar mijn totaal ruptuur wel duidelijk, denk ik.
Briljant geschreven! Ik heb smakelijk moeten lachen om de beeldende bewoordingen.
Littledragon schreef op 22-09-2021 om 18:39:
wat ik een beetje mis in dit topic is het woord wat in de titel staat: Kindblij.
Ik lees vooral allerlei verhalen over dingen die ouders doen, moeten en/of regelen rondom kinderen. Niet echt een reclame om iemand over de streep te trekken.
wat maakt je kindBLIJ?
Genoeg hoor! Dat ze steeds groter groeien, steeds meer kunnen en meestal eerder dan jij het doorhebt. Staan ze ineens op een stoel plus krukje te balanceren om iets van de bovenste plank te grijpen. Ze kijken met veel meer aandacht naar de wereld om zich heen. Ze zijn nog te troosten met een knuffel en blij te maken met een extra boekje voor het slapen gaan, of zomaar en ijsje halen. Nu ze iets groter worden (mijne zijn nog basisschoolleeftijd) en meer zelfstandigheid krijgen, zelf dingen gaan oplossen, oog krijgen voor een ander, ben ik zó trots op ze .
