Kinderwens of toch niet, tijd tikt door
Met enige schroom deel ik hier toch mijn verhaal omdat ik het zelf even niet meer weet.
Ik was eerder 10 jaar getrouwd. Uit dat huwelijk zijn geen kinderen voortgekomen, voor mij is er niet 1 specifieke reden waarom dat zo is. We wilden het destijds wel, ooit... Als ik naar mezelf kijk stond ik er toen ook niet om te springen, we hadden de tijd dacht ik en er waren andere zaken die belangrijker waren op dat moment (tijd voor elkaar, financiën etc etc.)
Nu ik alleen ben en er niet jonger op wordt, inmiddels 37, vraag ik me af of ik wel kinderen zou willen. Als het me niet gegund zou zijn door moeder natuur dan het zij zo. Ik weet niet of bij ook wel 'alles in orde' is maar voor zover ik wel die keuze zou hebben, weet ik gewoon niet of ik het wel of niet zou willen. Daarbij gezegd dat ik niet zou kiezen voor bewust alleen moeder worden. Ik zou dan toch voor 'het plaatje' willen gaan. En daar wringt de schoen... Na een paar jaar alleen te zijn geweest ontmoette ik iemand. Het klikte etc etc, echter heb ik onlangs de relatie verbroken omdat hij geen kinderen wilde en ik die optie wel open wilde houden. Overigens heb ik hem in het begin gevraagd of hij wel kinderen wilde, dat was toen wel zo maar ergens in de tijd is zijn gedachte daarover veranderd. Maar die optie voor mij wordt tijdtechnisch gezien steeds minder een optie omdat ik toch al ietjes ouder ben maar ook zelf niet weet of ik het überhaupt wel wil. Maar door die relatiebreuk ben ik wel gedwongen om er toch over na te denken voor mezelf, wat ik wel goed vindt omdat ik misschien al te lang als een struisvogel mijn kop in het zand heb gestoken en het voor me uit heb geschoven, maar dat gezien mijn leeftijd niet langer kan blijven doen. Ik zit hier ook mee omdat dit ook voor eventuele volgende relatie een breekpunt zou kunnen worden als dit zo doorgaat omdat ik enkel de optie tot in den treure zou wil openhouden. Maar hoe weet ik of ik het zelf wel wil? Ik heb geen sterke moedergevoelens, het is misschien de angst om spijt te hebben achteraf als ik het niet zou proberen. Of is het misschien angst om afscheid te moeten nemen van een ideaalbeeld? Of wil ik het wel maar bescherm ik mezelf voor een teleurstelling door de kinderwens niet teveel aandacht te geven omdat er geen partner is die het wel wil. Ik weet het niet... ik worstel hiermee omdat de tijd tikt maar ik niet weet wat ik zelf wil en voor mijn gevoel dus ook geen richting kan geven aan mijn leven op dit punt. Dit zou voor mij in een eventuele volgende relatie ook helpen want ergens heb ik ook het gevoel dat ik nee tegen een relatie zeg voor iets waarvan ik zelf niet weet of ik het oprecht wil.
Ik hoop dat iemand zich hierin herkent of misschien wat ander licht hierop kan schijnen.
Liefs.
Kerstin75 schreef op 06-08-2022 om 15:03:
[..]
Precies, als je het ene nooit hebt meegemaakt kun je niet zeggen dat het andere zo goed past en dat je blij bent dat je nooit bent begonnen aan het ene. Heel veel mensen beginnen aan kinderen en zijn doodsbang: kan ik het wel? Krijg ik wel moeder/vadergevoelens? Is mijn kind wel leuk? Word ik niet heel ongelukkig als ik mijn vrijheid opgeef? Het lijkt wel of de kinderlozen die voor de keuze staan denken dat degenen met kinderen er allemaal met 100% overtuiging in zijn gestapt? En het zeker wisten dat ze een kind wilden en zich nergens zorgen over maken.
Bang, onzeker, zorgen, ja. Dat herken ik wel. Maar ik hoop dat er dan toch wel een sterke wens is, in elk geval. Waarom zou je er anders aan beginnen?
Max88 schreef op 06-08-2022 om 14:50:
Vrijevlinder:"Zelf ben ik bewust kindvrij en dit is de keuze die het best bij mij past, mij het gelukkigst maakt. Ik heb ontzettend veel vrijheid en dat is belangrijk voor mij."
Maar is het ook niet zo dat je ergens pas weet of het zo is als je het echt meemaakt? Want voor beide kanten ( wel of geen kinderen) kun je ergens pas zeggen hoe het is als het er is.
Beide partijen nemen de gok met risico op spijt of juist niet. En natuurlijk is het fijn als je tevreden bent met de gevolgen van je keuze.
Dit gaat niet in het geval van kinderen. Je kunt ze niet even 'proberen'. Laten we het zo zeggen: ik heb puur naar mijn gevoel geluisterd, en net zoals veel mensen die kinderen hebben van binnen weten dat het goed is, weet ik dat mijn keuze goed is.
Als ik twijfel had gehad nadat ik besloten had om kindervrij te blijven dan wilde dat misschien wat zeggen.
Als mensen eerst beiden opties moeten proberen voor ze wisten wat echt wilden, dan kon je nooit meer een beslissing nemen lijkt mij.
Kerstin75 schreef op 06-08-2022 om 15:03:
[..]
Precies, als je het ene nooit hebt meegemaakt kun je niet zeggen dat het andere zo goed past en dat je blij bent dat je nooit bent begonnen aan het ene. Heel veel mensen beginnen aan kinderen en zijn doodsbang: kan ik het wel? Krijg ik wel moeder/vadergevoelens? Is mijn kind wel leuk? Word ik niet heel ongelukkig als ik mijn vrijheid opgeef? Het lijkt wel of de kinderlozen die voor de keuze staan denken dat degenen met kinderen er allemaal met 100% overtuiging in zijn gestapt? En het zeker wisten dat ze een kind wilden en zich nergens zorgen over maken.
Wat een vreemde redenatie. Ik ben geheel tevreden over mijn leven, dan is het toch goed? Moet ik dan toch maar aan kinderen beginnen om te ervaren hoe dat is? Dat klopt toch niet?
LindsayG schreef op 06-08-2022 om 11:29:
[..]
Dankjewel voor je reactie
ik vind het fijn dat je reageert op mijn bericht. Ik las namelijk vannacht een topic van jou over kinderwens en ouderschapswens en eigelijk voor het eerst voelde ik iets van een kleine ontwarring in de chaos van gedachten. Je benoemt het hiermee voor mij heel goed. Het is al goed om te weten dat het inderdaad (voor mij) dus toch ook 2 verschillende dingen zijn alleen de onderlinge samenhang is voor mij nog iets om uit zoeken. Vaak denk ik inderdaad ook, ik zie mezelf niet als moeder maar betekent dat dan ook meteen geen kind... dat klinkt zo resoluut ofz maar er lijkt geen middenweg. Ben wel tante van 3 hele lieve kinderen van broer/zus en die rol bevalt me heel goed. Maar soms probeer ik via hun te bedenken hoe het zou zijn met eigen kinderen. En dan is het vooral de nieuwsgierigheid naar hoe zou ik als moeder zijn en de gedachte dat zo een band tussen moeder/kind toch wel speciaal is en of je dat dan wel durf te missen..
Die is er ook niet.
Je kunt niet eigen kinderen willen en geen moeder worden. Het zijn twee verschillende wensen, maar voor kinderen heb je beiden nodig, anders is de kans op spijt heel groot.
En ja de band tussen ouders en kind is heel speciaal en als je geen moeder wordt, zul je dat missen. Maar dat is in mijn ogen geen goede reden om een kind te krijg. De vraag is niet of je dat durft te missen, maar durf je het risico te nemen om een kind te krijgen op basis van die angst en vervolgens spijt te krijgen van het moederschap? Durf je een kind dat risico te laten lopen?
Lauren86 schreef op 06-08-2022 om 15:07:
Ik heb al vaak een lijstje gemaakt met redenen om het wel/niet te doen en die van de "niet" is beduidend langer.
Dit is bij iedereen zo. Er is geen enkele goede reden om een kind op de wereld te zetten, behalve dat je graag een kind wil. Er zijn heel veel goede redenen om het niet te doen. Het is een beslissing waar je rationeel nooit uit gaat komen.
Ik hou van kinderen, heb altijd met kinderen gewerkt, maar ik heb lang getwijfeld of ik ouder wilde worden. Ik heb uiteindelijk een dochter gekregen toen ik net zo oud was als TO. De moeder-rol bevalt me best goed, het ligt me ook wel, en ik ben helemaal dol op mijn kleine mensje, en toch denk ik nog steeds dat ik een kindvrij leven ook heel fijn had gevonden. Ik weet dat niet alle ouders het zo ervaren, maar ik heb een groot deel van mezelf moeten opofferen, en of en wat ik terug krijg als ze ouder wordt is nog maar de vraag. Volgens mij had ik in het vorige topic waar een aantal mensen al aan refereerde ook geschreven dat ik het niemand aan zou raden, het moederschap.
En als je het echt wil, doe je het dan toch.
Vrijevlinder schreef op 06-08-2022 om 15:19:
[..]
Wat een vreemde redenatie. Ik ben geheel tevreden over mijn leven, dan is het toch goed? Moet ik dan toch maar aan kinderen beginnen om te ervaren hoe dat is? Dat klopt toch niet?
Dat is geen vreemde redenatie, ook niet van jou, de wens is er niet, dus niet gedaan en daarmee tevreden. Dat is prima.
Maar mensen met een kinderwens hebben ook geen idee waar ze aan beginnen, alleen nemen ze de gok. En om te zeggen dat het beter was geweest voor je om zonder te blijven is prima, maar de ervaring die heb je niet met kinderen; voor hetzelfde geld was je een "oermoeder" als de omstandigheden zo waren geweest dat je toch een kind had gekregen.
Dat is wat ik bedoel met: eigenlijk weet je het pas na beide opties, maar aangezien je die niet echt hebt als mens, doe je het met wat je denkt dat het beste is. En soms pakt dat prima uit en soms is er spijt aan beide kanten. Kortom, t blijft altijd ergens een gok, maar je leeft met de gevolgen.
Max88 schreef op 06-08-2022 om 16:05:
[..]
Dat is geen vreemde redenatie, ook niet van jou, de wens is er niet, dus niet gedaan en daarmee tevreden. Dat is prima.
Maar mensen met een kinderwens hebben ook geen idee waar ze aan beginnen, alleen nemen ze de gok. En om te zeggen dat het beter was geweest voor je om zonder te blijven is prima, maar de ervaring die heb je niet met kinderen; voor hetzelfde geld was je een "oermoeder" als de omstandigheden zo waren geweest dat je toch een kind had gekregen.
Dat is wat ik bedoel met: eigenlijk weet je het pas na beide opties, maar aangezien je die niet echt hebt als mens, doe je het met wat je denkt dat het beste is. En soms pakt dat prima uit en soms is er spijt aan beide kanten. Kortom, t blijft altijd ergens een gok, maar je leeft met de gevolgen.
Precies, jij snapt wat ik bedoelde.
Lollypopje schreef op 06-08-2022 om 08:24:
Ik wil geen kinderen, maar dat is niet omdat ik geen kinderwens heb. Althans, zo simpel is het niet. Ik heb weldegelijk een lichte kinderwens en soms vind ik het oprecht jammer dat ik geen kinderen zal krijgen. Ik heb echter absoluut geen moederschapswens. Of te wel ik wil geen moeder worden, omdat ik mijzelf gewoon niet als moeder kan zien.
Een kinderwens en een ouderschapswens zijn twee heel verschillende dingen, maar wel dingen die je beide nodig hebt voor kinderen.
Ik weet niet of je iets in mijn verhaal herkent, misschien totaal niet, maar als je er iets in herkent kun je er misschien iets mee.
Ik wilde iets soortgelijks typen, maar dan andersom:
Ik had helemaal geen kinderwens. De gedachte aan een zwangerschap en baby's deed mijn eierstokken eerder inkrimpen dan klapperen.
Daarentegen had ik wel een hele sterke ouderschapswens. Ik kon me mijn toekomst niet voorstellen als gezin van 2. Ik zag ons kerst vieren met onze schoon- en kleinkinderen, ons trots zijn op behaalde successen, ons samen spelletjes spelen aan de keukentafel en ons met zijn allen knus in een tentje liggen op onze geliefde kampeervakanties.
Nu twee kinderen en dolgelukkig, maar ik geloof dat ik ook heel gelukkig zou zijn zonder
Kerstin75 schreef op 06-08-2022 om 15:03:
[..]
Precies, als je het ene nooit hebt meegemaakt kun je niet zeggen dat het andere zo goed past en dat je blij bent dat je nooit bent begonnen aan het ene. Heel veel mensen beginnen aan kinderen en zijn doodsbang: kan ik het wel? Krijg ik wel moeder/vadergevoelens? Is mijn kind wel leuk? Word ik niet heel ongelukkig als ik mijn vrijheid opgeef? Het lijkt wel of de kinderlozen die voor de keuze staan denken dat degenen met kinderen er allemaal met 100% overtuiging in zijn gestapt? En het zeker wisten dat ze een kind wilden en zich nergens zorgen over maken.
Erg herkenbaar, ik was geen type dat al sinds mijn kindertijd of pubertijd wist dat ik kinderen wilde, heb in het begin van ons huwelijk ook best nog lang getwijfeld of ik het leuk genoeg zou vinden of niet. En toen we er beiden klaar voor waren, bleek het erg lang te duren voordat ik zwanger was, we zijn zelfs de medische molen in gegaan.
Voor mij voelde het niet als een keuze, ik moest en zou een kind krijgen (volgens mijn hormonen). Totaal op niet-rationele gronden zijn we er dus voor gegaan.
Uiteindelijk heb ik niet de hoeveelheid kinderen mogen krijgen die ik graag had gehad. Maar nu de kinderen die ik wel heb ouder worden kan ik er 'opeens' met meer radio naar kijken en kan ik zeggen dat het zo goed is.
Dus voor mij geldt:
Hele heftige kinderwens -> geen ruimte voor radio. Alle nadelen in de wereld hadden me niet kunnen weerhouden om het te proberen.
Ik denk dat wanneer je er met radio naar kunt kijken dat er geen 'foute' keuze is. Beide scenario's kunnen goed zijn.
MoederBarberin schreef op 06-08-2022 om 18:37:
[..]
Ik wilde iets soortgelijks typen, maar dan andersom:
Ik had helemaal geen kinderwens. De gedachte aan een zwangerschap en baby's deed mijn eierstokken eerder inkrimpen dan klapperen.
Daarentegen had ik wel een hele sterke ouderschapswens. Ik kon me mijn toekomst niet voorstellen als gezin van 2. Ik zag ons kerst vieren met onze schoon- en kleinkinderen, ons trots zijn op behaalde successen, ons samen spelletjes spelen aan de keukentafel en ons met zijn allen knus in een tentje liggen op onze geliefde kampeervakanties.
Nu twee kinderen en dolgelukkig, maar ik geloof dat ik ook heel gelukkig zou zijn zonder
Dit geldt ook voor mij. Ik had geen 'klapperende eierstokken', maar zag mezelf wel met kinderen in de toekomst. Wij hebben echt meerdere jaren gesprekken gevoerd over wel of niet, en nu ben ik toch zwanger. Terwijl ik drie jaar geleden nog niet wist of het hier op uit zou komen, zowel bij mij als bij mijn vriend. Maar wel dus, omdat ik wel een toekomst voor me zag met kinderen terwijl zwanger zijn/bevallen me echt helemaal niet aan trok. En ik denk ook dat als het bij nee was gebleven ik er ook vrede mee zou hebben, omdat ik oprecht mijn leven leuk vind zonder kinderen op dit moment.
Renmuis schreef op 06-08-2022 om 15:58:
[..]
Dit is bij iedereen zo. Er is geen enkele goede reden om een kind op de wereld te zetten, behalve dat je graag een kind wil. Er zijn heel veel goede redenen om het niet te doen. Het is een beslissing waar je rationeel nooit uit gaat komen.
Ik hou van kinderen, heb altijd met kinderen gewerkt, maar ik heb lang getwijfeld of ik ouder wilde worden. Ik heb uiteindelijk een dochter gekregen toen ik net zo oud was als TO. De moeder-rol bevalt me best goed, het ligt me ook wel, en ik ben helemaal dol op mijn kleine mensje, en toch denk ik nog steeds dat ik een kindvrij leven ook heel fijn had gevonden. Ik weet dat niet alle ouders het zo ervaren, maar ik heb een groot deel van mezelf moeten opofferen, en of en wat ik terug krijg als ze ouder wordt is nog maar de vraag. Volgens mij had ik in het vorige topic waar een aantal mensen al aan refereerde ook geschreven dat ik het niemand aan zou raden, het moederschap.
En als je het echt wil, doe je het dan toch.
Ja, dit. Het is compleet onredelijk, een kinderwens. Slaat nergens op. Ik heb 3 kinderen.
Kinderen krijgen zonder ouder te worden, dat kan kan natuurlijk niet. Ik heb altijd graag kinderen gewild. Mijn man ook. Toch zag ik wel op tegen zwanger zijn en bevallen (achteraf ook niet onterecht). Toen ik single was, was ik gelukkig en toen we nog geen kind hadden ook met mijn man. Maar onze dochter voegt net die extra dimensie toe. Maar het ouderschap gaat ook gepaard met zorgen (zeker in de eerste periode), je moet je relatief veel aanpassen aan je kind. Maar het is daarnaast ook heel mooi, waardevol, leerzaam en ontzettend leuk. Niet altijd, kind is ook wel een vervelend natuurlijk. Maar je maakt wel een keuze met grote gevolgen. Een ja, is een ja voor minimaal 18 jaar. Een nee, is een nee voor de rest van je leven.
Een andere optie is pleegzorg. Maar dat zijn wel kinderen met een rugzakje/verleden. Er is immers een reden dat ze niet thuis kunnen wonen.
Pippeltje schreef op 06-08-2022 om 10:54:
Ik denk misschien niet heel ver met je mee, maar ik heb eigenlijk direct zo iets als ik je verhaal lees: Als je het niet echt heel graag wil, heel diep van binnen al jaren voelt dat je dat wil...doe het dan niet.
Misschien klinkt het wat cliche, maar het krijgen van kinderen en het opvoeden: het is gewoon best zwaar. De komende 18 jaar van je leven staan in het teken van je kind. Je kunt niet meer allerlei grote en kleine beslissingen nemen voor jezelf zonder het welzijn van je kind daarin te betrekken.
En dan heb ik het over een 'gewoon' kind. Je kunt ook nog een zorgenkind krijgen; kinderen kunnen van alles hebben of krijgen waardoor de zorg extra intensief wordt. En ik vind; als je die keus maakt dan moet je er ook voor gaan. Dat kind heeft er niet om gevraagd op de wereld te worden gezet, dus heeft het recht op een ouder die alles voor hem/ haar doet.
Dit. Ik heb dit meerdere mensen met kinderen horen zeggen. Kinderen hebben is denk ik als je die wens hebt heel erg mooi maar zoals Pippeltje ook zegt ook heel erg zwaar en je moet het echt zeker weten want je leven veranderd compleet. (Ik heb ook bewust geen kinderen)
Ik heb kinderen gekregen omdat het niet gepland was, per ongeluk zwanger geraakt. Anders waren er misschien geen kinderen gekomen..... gelukkig bevalt het goed, ik ben erg blij met ze. Aan de andere kant ervaar ik ook wel de nadelen van het hebben van kinderen omdat je best wel beperkt wordt door het hebben van jonge kinderen. Ik zie om mij heen ook best veel mensen die achteraf gezien liever of beter geen/minder kinderen hadden gekregen.
Ik vind het nogal wat om een relatie te verbreken omdat je op je 37e heel misschien toch nog kinderen wilt, wat lullig lijkt me dat voor de ander. Je hebt de keuze al behoorlijk lang uitgesteld, misschien kun je nu maar beter nemen zoals het komt. Dat je zo twijfelt lijkt me eerlijk gezegd ook geen goede basis om kinderen op de wereld te zetten.
