Kinderwens of toch niet, tijd tikt door
Met enige schroom deel ik hier toch mijn verhaal omdat ik het zelf even niet meer weet.
Ik was eerder 10 jaar getrouwd. Uit dat huwelijk zijn geen kinderen voortgekomen, voor mij is er niet 1 specifieke reden waarom dat zo is. We wilden het destijds wel, ooit... Als ik naar mezelf kijk stond ik er toen ook niet om te springen, we hadden de tijd dacht ik en er waren andere zaken die belangrijker waren op dat moment (tijd voor elkaar, financiën etc etc.)
Nu ik alleen ben en er niet jonger op wordt, inmiddels 37, vraag ik me af of ik wel kinderen zou willen. Als het me niet gegund zou zijn door moeder natuur dan het zij zo. Ik weet niet of bij ook wel 'alles in orde' is maar voor zover ik wel die keuze zou hebben, weet ik gewoon niet of ik het wel of niet zou willen. Daarbij gezegd dat ik niet zou kiezen voor bewust alleen moeder worden. Ik zou dan toch voor 'het plaatje' willen gaan. En daar wringt de schoen... Na een paar jaar alleen te zijn geweest ontmoette ik iemand. Het klikte etc etc, echter heb ik onlangs de relatie verbroken omdat hij geen kinderen wilde en ik die optie wel open wilde houden. Overigens heb ik hem in het begin gevraagd of hij wel kinderen wilde, dat was toen wel zo maar ergens in de tijd is zijn gedachte daarover veranderd. Maar die optie voor mij wordt tijdtechnisch gezien steeds minder een optie omdat ik toch al ietjes ouder ben maar ook zelf niet weet of ik het überhaupt wel wil. Maar door die relatiebreuk ben ik wel gedwongen om er toch over na te denken voor mezelf, wat ik wel goed vindt omdat ik misschien al te lang als een struisvogel mijn kop in het zand heb gestoken en het voor me uit heb geschoven, maar dat gezien mijn leeftijd niet langer kan blijven doen. Ik zit hier ook mee omdat dit ook voor eventuele volgende relatie een breekpunt zou kunnen worden als dit zo doorgaat omdat ik enkel de optie tot in den treure zou wil openhouden. Maar hoe weet ik of ik het zelf wel wil? Ik heb geen sterke moedergevoelens, het is misschien de angst om spijt te hebben achteraf als ik het niet zou proberen. Of is het misschien angst om afscheid te moeten nemen van een ideaalbeeld? Of wil ik het wel maar bescherm ik mezelf voor een teleurstelling door de kinderwens niet teveel aandacht te geven omdat er geen partner is die het wel wil. Ik weet het niet... ik worstel hiermee omdat de tijd tikt maar ik niet weet wat ik zelf wil en voor mijn gevoel dus ook geen richting kan geven aan mijn leven op dit punt. Dit zou voor mij in een eventuele volgende relatie ook helpen want ergens heb ik ook het gevoel dat ik nee tegen een relatie zeg voor iets waarvan ik zelf niet weet of ik het oprecht wil.
Ik hoop dat iemand zich hierin herkent of misschien wat ander licht hierop kan schijnen.
Liefs.
Jillz schreef op 06-08-2022 om 06:14:
Je schrijft dat je laatste partner in het begin wel kinderen wilde maar later niet meer. Dat klinkt alsof jij eraan wilde beginnen en dus wel een actieve wens op dat moment had?
Vervolgens heb je je relatie verbroken vanwege het feit dat hij geen kinderen wil. Was dat de enige reden? In dat geval denk ik dat de kinderwens belangrijker is dan je doet overkomen.
Dankjewel voor je reactie 
Ik wilde er nog niet perse aan beginnen maar het wel bespreekbaar houden en de optie open houden. En zo kwam er weer een moment dat het weer ter sprake kwam en toen bleek dat hij er toch anders in stond. Zijn goed recht, hij was ook stellig (zo 'stellig' als toen hij zei dat hij het wel wilde maar ja daar heb ik nu niks aan). Misschien een hele kort door de bocht conslusie maar door zijn stelligheid en ik die het niet zeker weet was voor er mij geen uitzicht op een eventuele mogelijkheid. Zijn deur was op dat punt sowieso toch dicht. Het zou nu ook een gevoel van opoffering van een keuze zijn voor een ander. En dat is geen goed uitgangspunt want dat kan later weer voor problemen zorgen. Even simpel en naief gezegd zou je een man willen treffen die er voor openstaat en ik dan daarin ' vrij spel' heb. Maar dat is een illusie... ik moet hier zelf wat mee.
Ik heb geen sterke moedergevoelens, het is misschien de angst om spijt te hebben achteraf als ik het niet zou proberen
Nou proberen zit er niet bij, want het is niet zo dat je het kind met terugwerkende kracht kan aborteren wanneer het niet bevalt. Het is of je gaat er voor of niet.
Kinderen zijn niet zaligmakend. Het is de grootste verantwoording in je leven die je krijgt. Volgens mij liep hier ook weleens een topic met de vraag of mensen met de kennis van nu ook nog steeds aan kinderen zouden zijn begonnen. Er waren toch een hoop vrouwen die er niet meer aan zouden beginnen.
Lollypopje schreef op 06-08-2022 om 08:24:
Ik wil geen kinderen, maar dat is niet omdat ik geen kinderwens heb. Althans, zo simpel is het niet. Ik heb weldegelijk een lichte kinderwens en soms vind ik het oprecht jammer dat ik geen kinderen zal krijgen. Ik heb echter absoluut geen moederschapswens. Of te wel ik wil geen moeder worden, omdat ik mijzelf gewoon niet als moeder kan zien.
Een kinderwens en een ouderschapswens zijn twee heel verschillende dingen, maar wel dingen die je beide nodig hebt voor kinderen.
Ik weet niet of je iets in mijn verhaal herkent, misschien totaal niet, maar als je er iets in herkent kun je er misschien iets mee.
Dankjewel voor je reactie ik vind het fijn dat je reageert op mijn bericht. Ik las namelijk vannacht een topic van jou over kinderwens en ouderschapswens en eigelijk voor het eerst voelde ik iets van een kleine ontwarring in de chaos van gedachten. Je benoemt het hiermee voor mij heel goed. Het is al goed om te weten dat het inderdaad (voor mij) dus toch ook 2 verschillende dingen zijn alleen de onderlinge samenhang is voor mij nog iets om uit zoeken. Vaak denk ik inderdaad ook, ik zie mezelf niet als moeder maar betekent dat dan ook meteen geen kind... dat klinkt zo resoluut ofz maar er lijkt geen middenweg. Ben wel tante van 3 hele lieve kinderen van broer/zus en die rol bevalt me heel goed. Maar soms probeer ik via hun te bedenken hoe het zou zijn met eigen kinderen. En dan is het vooral de nieuwsgierigheid naar hoe zou ik als moeder zijn en de gedachte dat zo een band tussen moeder/kind toch wel speciaal is en of je dat dan wel durf te missen..
Gatekeeper schreef op 06-08-2022 om 11:26:
Ik heb geen sterke moedergevoelens, het is misschien de angst om spijt te hebben achteraf als ik het niet zou proberen
Nou proberen zit er niet bij, want het is niet zo dat je het kind met terugwerkende kracht kan aborteren wanneer het niet bevalt. Het is of je gaat er voor of niet.
Kinderen zijn niet zaligmakend. Het is de grootste verantwoording in je leven die je krijgt. Volgens mij liep hier ook weleens een topic met de vraag of mensen met de kennis van nu ook nog steeds aan kinderen zouden zijn begonnen. Er waren toch een hoop vrouwen die er niet meer aan zouden beginnen.
Dankjewel voor je reactie Daar ben ik het helemaal met je mee eens, je gaat ervoor of niet. Het proberen zou uiteraard pas aan de orde komen als ik überhaupt zou weten of ik het echt wil. Vandaar nu ook de zoektocht naar duidelijkheid voor mezelf of die ik commitment wel aan wil/kan.
Uitgaande van het principe dat de jeugd niet alleen de toekomst heeft, maar eveneens de toekomst is, zou ik zeggen dat kinderen krijgen en naar beste kunnen opvoeden een vorm is van bouwen aan de toekomst. Wie weet wie er zal bijdragen aan oplossingen voor problemen? Misschien wel jouw kind(eren)!
Ik lees jou als je dat wel wil maar niet durft .
Gezien de risico's die alleen al bij de bevalling komen kijken, vergt het ook wel enige moed.
Roos55 schreef op 06-08-2022 om 11:41:
Ik lees jou als je dat wel wil maar niet durft .
Ik lees alleen maar een FOMO.
Ook enige 'fear of missing out' is hier wel op zijn plaats. Het zal wel niet voor niets zijn dat de langst bewaarde zin uit het Nederlands bestaat uit woorden met de strekking: alle vogels hebben al een nestje gebouwd en eieren gelegd; waarom wij nog niet?
Zie bijvoorbeeld:
ik denk dat als je nu (nog steeds) geen hele sterke wens hebt, die uit het binnenste van je binnenste komt, het niet voor jou is.
Er zijn mooie posts gedeeld. Inlezen in de voordelen van een kindloos leven vond ik een goede tip. Onderzoeken hoe je op een andere manier iets bij kan dragen aan kids/de jeugd kan ook nog een optie zijn.
Je komt niet over als iemand die perse een kind wil. Het plaatje is volgens mij vooral een man en niet een kind. En dan het liefst een man die de optie kinderen heeft open staan terwijl jij het nu nog steeds niet zeker weet.
Als je iemand echt wil leren kennen, ben je 40 tegen de tijd dat je er misschien aan toe bent.
Vrijevlinder:"Zelf ben ik bewust kindvrij en dit is de keuze die het best bij mij past, mij het gelukkigst maakt. Ik heb ontzettend veel vrijheid en dat is belangrijk voor mij."
Maar is het ook niet zo dat je ergens pas weet of het zo is als je het echt meemaakt? Want voor beide kanten ( wel of geen kinderen) kun je ergens pas zeggen hoe het is als het er is.
Beide partijen nemen de gok met risico op spijt of juist niet. En natuurlijk is het fijn als je tevreden bent met de gevolgen van je keuze.
Max88 schreef op 06-08-2022 om 14:50:Maar is het ook niet zo dat je ergens pas weet of het zo is als je het echt meemaakt? Want voor beide kanten ( wel of geen kinderen) kun je ergens pas zeggen hoe het is als het er is.
Beide partijen nemen de gok met risico op spijt of juist niet. En natuurlijk is het fijn als je tevreden bent met de gevolgen van je keuze.
Het grote verschil tussen spijt hebben van geen kind en wel een kind, is natuurlijk dat in het tweede geval er een kind is dat achteraf ongewenst is. Ik zou vele malen liever spijt hebben van het niet hebben van kinderen. Jammer voor mij, maar daar heeft verder geen mens last van.
Max88 schreef op 06-08-2022 om 14:50:
Vrijevlinder:"Zelf ben ik bewust kindvrij en dit is de keuze die het best bij mij past, mij het gelukkigst maakt. Ik heb ontzettend veel vrijheid en dat is belangrijk voor mij."
Maar is het ook niet zo dat je ergens pas weet of het zo is als je het echt meemaakt? Want voor beide kanten ( wel of geen kinderen) kun je ergens pas zeggen hoe het is als het er is.
Beide partijen nemen de gok met risico op spijt of juist niet. En natuurlijk is het fijn als je tevreden bent met de gevolgen van je keuze.
Precies, als je het ene nooit hebt meegemaakt kun je niet zeggen dat het andere zo goed past en dat je blij bent dat je nooit bent begonnen aan het ene. Heel veel mensen beginnen aan kinderen en zijn doodsbang: kan ik het wel? Krijg ik wel moeder/vadergevoelens? Is mijn kind wel leuk? Word ik niet heel ongelukkig als ik mijn vrijheid opgeef? Het lijkt wel of de kinderlozen die voor de keuze staan denken dat degenen met kinderen er allemaal met 100% overtuiging in zijn gestapt? En het zeker wisten dat ze een kind wilden en zich nergens zorgen over maken.
Ik herken het helemaal. Ben nu 35 en 3 jaar geleden een man tegengekomen die een vasectomie heeft laten uitvoeren wegens geen kinderwens in zijn vorige relatie. Ondanks mijn niet heel erg aanwezige kinderwens (grotendeels door angst -angst voor de zwangerschap en angst voor het niet aankunnen door mijn hoogsensiviteit) toch dit contact verbroken omdat ik het geen fijn idee vond geen optie meer te hebben. Na een tijdje hebben we mekaar teruggevonden en heb ik het allemaal wat losgelaten. Inmiddels zitten we op een punt dat hij het met mij wel zou aandurven om voor een kind te gaan (zijn grootste reden voor geen kind was ook angst, vriend van hem heeft een kind met een ernstige beperking) en wilt hij de operatie ongedaan maken. Ik ben er nog altijd niet uit... Hij is de eerste man met wie ik het wel zou aandurven maar ik heb zo ontzettend veel schrik dat het te zwaar gaat zijn voor mij. Ik heb al vaak een lijstje gemaakt met redenen om het wel/niet te doen en die van de "niet" is beduidend langer. Uiteindelijk is het gevoel wel meer doorslaggevend maar het blijft moeilijk. Het argument van "in deze wereld een kind op de wereld zetten" vind ik ook een moeilijke want het is zeker niet de eerste keer dat onze maatschappij met oorlogen/recessie ed te maken krijgt. Ergens wil ik een kind op de wereld zetten dat het hopelijk wel goed gaat doen en een steentje bijdraagt aan een betere wereld omdat ik het zonde zou vinden als anderen de wereld nog meer om zeep helpen. Ook ik heb de angst om spijt te krijgen welke keuze ik ook maak. Spijt om nooit die moederliefde te mogen ervaren en ik heb wel dat romantisch idee van een gezinnetje met een kind, hond en kat. Anderzijds spijt dat het me heel zwaar gaat vallen allemaal.
