Kinderwens of toch niet, tijd tikt door

Met enige schroom deel ik hier toch mijn verhaal omdat ik het zelf even niet meer weet.

Ik was eerder 10 jaar getrouwd. Uit dat huwelijk zijn geen kinderen voortgekomen, voor mij is er niet 1 specifieke reden waarom dat zo is. We wilden het destijds wel, ooit... Als ik naar mezelf kijk stond ik er toen ook niet om te springen, we hadden de tijd dacht ik en er waren andere zaken die belangrijker waren op dat moment (tijd voor elkaar, financiën etc etc.) 
Nu ik alleen ben en er niet jonger op wordt, inmiddels 37, vraag ik me af of ik wel kinderen zou willen. Als het me niet gegund zou zijn door moeder natuur dan het zij zo. Ik weet niet of bij ook wel 'alles in orde' is maar voor zover ik wel die keuze zou hebben, weet ik gewoon niet of ik het wel of niet zou willen. Daarbij gezegd dat ik niet zou kiezen voor bewust alleen moeder worden. Ik zou dan toch voor 'het plaatje' willen gaan. En daar wringt de schoen... Na een paar jaar alleen te zijn geweest ontmoette ik iemand. Het klikte etc etc, echter heb ik onlangs de relatie verbroken omdat hij geen kinderen wilde en ik die optie wel open wilde houden. Overigens heb ik hem in het begin gevraagd of hij wel kinderen wilde, dat was toen wel zo maar ergens in de tijd is zijn gedachte daarover veranderd. Maar die optie voor mij wordt tijdtechnisch gezien steeds minder een optie omdat ik toch al ietjes ouder ben maar ook zelf niet weet of ik het überhaupt wel wil. Maar door die relatiebreuk ben ik wel gedwongen om er toch over na te denken voor mezelf, wat ik wel goed vindt  omdat ik misschien al te lang als een struisvogel mijn kop in het zand heb gestoken en het voor me uit heb geschoven, maar dat gezien mijn leeftijd niet langer kan blijven doen. Ik zit hier ook mee omdat dit ook voor eventuele volgende relatie een breekpunt zou kunnen worden als dit zo doorgaat omdat ik enkel de optie tot in den treure zou wil openhouden. Maar hoe weet ik of ik het zelf wel wil? Ik heb geen sterke moedergevoelens, het is misschien de angst om spijt te hebben achteraf als ik het niet zou proberen. Of is het misschien angst om afscheid te moeten nemen van een ideaalbeeld? Of wil ik het wel maar bescherm ik mezelf voor een teleurstelling door de kinderwens niet teveel aandacht te geven omdat er geen partner is die het wel wil. Ik weet het niet... ik worstel hiermee omdat de tijd tikt maar ik niet weet wat ik zelf wil en voor mijn gevoel dus ook geen richting kan geven aan mijn leven op dit punt. Dit zou voor mij in een eventuele volgende relatie ook helpen want ergens heb ik ook het gevoel dat ik nee tegen een relatie zeg voor iets waarvan ik zelf niet weet of ik het oprecht wil. 

Ik hoop dat iemand zich hierin herkent of misschien wat ander licht hierop kan schijnen.

Liefs.